4º pascua 2014 a bene pagola

Música: Bruch. Adagio.;Present:B.Areskurrinaga HC;Euskaraz:D.Amundarain

11 de maio de 20144º Pascua (A)Xoán 1, 1-10

Rede evanxelizadora BUENAS NOTICIASContribúe a reavivar a relación con Xesús. Pásao.

José Antonio Pagola

Nas comunidades cristiás necesitamos vivirNas comunidades cristiás necesitamos vivir unha experiencia nova de Xesús reavivando unha experiencia nova de Xesús reavivando

a nosa relación con El. a nosa relación con El. Poñelo decididamente no centro da nosa vida.Poñelo decididamente no centro da nosa vida.

Pasar dun Xesús confesado de maneira rutineira a un Xesús acollido vitalmente.

O evanxeo de Xoán fai algunhas suxestións

importantes ao falar da relación das ovellas co seu

Pastor.

O primero é O primero é “escoitar a “escoitar a súa voz” súa voz”

en toda a súa frescura e en toda a súa frescura e orixinalidade. orixinalidade.

Non confundila co Non confundila co respecto ás tradicións respecto ás tradicións nin coa novidade das nin coa novidade das

modas.modas. Non deixarnos distraer Non deixarnos distraer nin aparvar por outras nin aparvar por outras voces estrañas que, voces estrañas que,

aínda que se escoiten aínda que se escoiten no interior da Igrexa, no interior da Igrexa, non comunican a súa non comunican a súa

Boa Nova.Boa Nova.

É importante sentirnos chamados por Xesúspor Xesús ““polo noso nome”polo noso nome”. .

Deixarnos atraer por El Deixarnos atraer por El persoalmente. persoalmente.

Descubrir pouco a Descubrir pouco a pouco, e cada vez con pouco, e cada vez con

máis alegría, que máis alegría, que ninguén responde ninguén responde coma El ás nosas coma El ás nosas preguntas máis preguntas máis

decisivas, ás nosas decisivas, ás nosas arelas máis profundas arelas máis profundas

e ás nosas e ás nosas necesidades últimasnecesidades últimas.

É decisivo “seguir“ a Xesús.

A fe cristiá non consiste en crer cousas sobre Xesús, senón en

crelo a El: vivir confiando na súa

persoa. Inspirarnos no seu estilo de vida para

orientar a nosa propia existencia

con lucidez e responsabilidade.

É vital camiñar tendo a Xesús

“diante de nós”. Non facer o recorrido

da nosa vida en solitario.

Experimentar nalgún momento, aínda que sexa de Experimentar nalgún momento, aínda que sexa de maneira torpe, que é posible vivir a vida desde a súa raíz: maneira torpe, que é posible vivir a vida desde a súa raíz:

desde ese Deus que se nos ofrece en Xesús, máis desde ese Deus que se nos ofrece en Xesús, máis humano, máis amigo, máis achegado e salvador que humano, máis amigo, máis achegado e salvador que

todas as nosas teorías.todas as nosas teorías.

Esta relación viva con Xesús

non nace en nós de maneira

automática. automática. Vaise espertando Vaise espertando

no noso interior de no noso interior de forma fráxil e forma fráxil e

humildehumilde

Ao comezo, é case só un desexo.

Polo xeral, crece rodeada de

dúbidas, interrogantes e resistencias. Pero, non sei

cómo, chega un momento no que o contacto con

Xesús empeza a marcar

decisivamente a nosa vida.

Estou convencido de que o Estou convencido de que o futuro da fe entre nós estase futuro da fe entre nós estase

decidindo, decidindo, en boa parte, na conciencia en boa parte, na conciencia

dos que nestes momentos nos dos que nestes momentos nos sentimos cristiáns. sentimos cristiáns.

Agora mesmo, a fe estase reavivando ou vaise extinguindo nas nosas parroquias e

comunidades, no corazón dos sacerdotes e fieis que as formamos.

A increnza empeza a penetrar en nós desde o mesmo momento en que a nosa relación con Xesús perde forza, ou queda adormecida pola

rutina, a indiferenza e a despreocupación.

Por iso, o Papa Francisco recoñeceu que Por iso, o Papa Francisco recoñeceu que “necesitamos crear espazos motivadores e “necesitamos crear espazos motivadores e

sandadores... lugares onde rexenerar a fe en sandadores... lugares onde rexenerar a fe en Xesús”. Xesús”.

Temos que escoitar a súa chamada.Temos que escoitar a súa chamada.

NOVA RELACIÓN CON XESÚS Nas comunidades cristiás necesitamos vivir unha experiencia nova de Xesús reavivando a nosa

relación con El. Poñelo decididamente no centro da nosa vida. Pasar dun Xesús confesado de maneira rutineira a un Xesús acollido vitalmente. O evanxeo de Xoán fai algunhas suxestións importantes ao falar da relación das ovellas co seu Pastor.

O primeiro é “escoitar a súa voz” en toda a súa frescura e orixinalidade. Non confundila co respecto ás tradicións nin coa novidade das modas. Non deixarnos distraer nin aparvar por outras voces estrañas que, aínda que se escoiten no interior da Igrexa, non comunican a súa Boa Nova.

É importante sentirnos chamados por Xesús “polo noso nome”. Deixarnos atraer por El persoalmente. Descubrir pouco a pouco, e cada vez con máis alegría, que ninguén responde coma El ás nosas preguntas máis decisivas, ás nosas arelas máis profundas e ás nosas necesidades últimas.

É decisivo “seguir“ a Xesús. A fe cristiá non consiste en crer cousas sobre Xesús, senón en crelo a El: vivir confiando na súas persoa. Inspirarnos no seu estilo de vida para orientar a nosa propia existencia con lucidez e responsabilidade.

É vital camiñar tendo a Xesús “diante de nós”. Non facer o recorrido da nosa vida en solitario. Experimentar nalgún momento, aínda que sexa de maneira torpe, que é posible vivir a vida desde a súa raíz: desde ese Deus que se nos ofrece en Xesús, máis humano, máis amigo, máis achegado e salvador que todas as nosas teorías.

Esta relación viva con Xesús non nace en nós de maneira automática. Vaise espertando no noso interior de forma fráxil e humilde. Ao comezo, é case só un desexo. Polo xeral, medra rodeada de dúbidas, interrogantes e resistencias. Pero, non sei cómo, chega un momento no que o contacto con Xesús empeza a marcar decisivamente a nosa vida.

Estou convencido de que o futuro da fe entre nós estase decidindo, en boa parte, na conciencia dos que nestes momentos nos sentimos cristiáns. Agora mesmo, a fe estase a reavivar ou vaise extinguindo nas nosas parroquias e comunidades, no corazón dos sacerdotes e fieis que as formamos.

A increnza empeza a penetrar en nós desde o mesmo momento en que a nosa relación con Xesús perde forza, ou queda adormecida pola rutina, a indiferenza e a despreocupación. Por iso, o Papa Francisco recoñeceu que “necesitamos crear espazos motivadores e sandadores... lugares onde rexenerar a fe en Xesús”. Temos que escoitar a súa chamada.

José Antonio Pagola