FUGAS 12 COORDINACIÓN MONTSE CARNEIRO montse.carneiro@lavoz.es

ElE1 o 1111131111

o o El VIERNES, 2 DE DICIEMBRE DEL 2011

«SON DE LEILÍA» 2005 «É un disco recompilatorio, pero non ao uso. Nel reco- llemos todas as colaboracións que fomos facendo con outros grupos e xuntámolas con pezas inéditas».

«LEILÍA» 1994 «Soñadoras e ousadas, desafiamos aos que non crían no que nós tifiamos tan claro: tifiamos que sacar á luz a nosa tradición oral, dala a cofiecer, e así se gravou Leilía».

«MADAMA» 2003 «Foi outro paso máis Da man de Xoán Porto incorporamos novos instrumentos e contamos coas mans amigas de Suso de Toro, que compuxo as letras de varios temas».

Tras seis anos de silencio, Leilía estrea un disco rico en instrumentos de percusión

LEILIA PANDEIRETEIRAS

nonsentimento' é unha homenaxe ás mulleres que souberon manter viva a tradición oral»

CONSENTIMENTO 1 Folk 1 Fol inusiva 1 13

temas 114,95 euros

AUTOCRÍTICA

MONTSE CARNEIRO 1 Vinte e un anos despois de xuntarse, as construtoras do culto á pan-deireta renden tributo ás mulleres que transmitiron a tradición oral de Galicia cun disco rico en percusión (pan-deiro, pandeira grande, tixola e castariolas, acompañadas de gaita, acordeón, guitarra e contrabaixo) e un espectáculo dirixido por Quico Cadaval co que rodarán a partir de xaneiro. Quen fala é Rosario Rodríguez. —Este quinto disco chega despois de seis anos de silen-cio. Sempre pensaron moito os pasos que ían dando. —Si, Leilía se toma tempo para cada disco. Cada paso vai conformando o traballo. Somos seis mulleres con vi-das distintas e moi amigas de consensuar. Todas ternos que dicir. Somos conscientes do papel que temos na música galega e iso infunde unha res-ponsabilidade se cabe maior. E un pouco lentas tamén somos, para correr xa están o resto das cousas que facemos. —¿Que aporta «Consenti-mento» entón? —Unha visión da nosa tradi-ción desde outra perspectiva. A muller, que sempre esti-vo creando, interpretando e transmitindo esta música, ten un papel protagonista. Con-sentimento é unha homenaxe ás nosas avoas, bisavoas, nais, tías, que souberon manter viva esta tradición que.forma parte da nosa identidade, e perso-nificámolo en Eva Castirieira [cantareira e pandeireteira muxiana, de Agranson]. Ta-mén quixemos darlle un papel á muller de hoxe en día e tive-mos a sorte de contar con Ma-rilar Aleixandre, Ana Romaní, Eva Veiga, Ana Amado, Mariria Pérez, Yolanda Castario e Eva Moreda, que puxeron letra a sete temas. —¿Definitivamente deixaron de ser acompariantes dos mú-sicos? —Por suposto. Leilía é unha mostra e podemos dicir que tamén somos en grande parte as causantes. A primeira vez que subimos a un escenario dun festival, aquí na cidade vella de Compostela, eramos

unhas nenas e tiriamos todo o medo do mundo. Nunca antes tal cousa se vira: unhas pan-deireteiras participando con entidade propia nun festival... pero fixémolo e aquí estamos. —Lin que daquela levaban as pandeiretas agochadas para que non soaran. aa non hai atranco ningún para achegar a música tradicional? —Non, os tempos cambiaron.

«I É VERDADE, I É MENTIRA» 1998 «Supuxo un paso adiante, construír sobre a tradición, pero aportando algo do noso tempo, que veu da man de Nando Casal e de Antón Seoane, de Milladoiro».

Con dicirche que hai unhas bolsas preciosas para levalas... —¿E aínda hai para facer tra-ballo de recollida? —Si, Felisa e Montse conti-núan recollendo. —¿Que vai pasar con todo ese material? —Nos últimos anos déronse pequenos pasos que suporien un gran avance. 0 Museo do Pobo está levando a cabo un

importante traballo de dixita-lización desta prte do patri-monio inmaterial, a través do programa APOI (Arquivo do Patrimonio Oral da Identida-de), pero o camirio é longo e os medios, poucos. —advértese mellor a uni-versalidade da música de raíz cantando por aí fóra? —Non sei que dicirche, cando saímos ao estranxeiro é aluci-

nante a recepción do público. 0 último concerto que tive-mos fóra este ano foi en Niza e tirias que ver a cara do público, de foto, entre marabillados e emocionados. Iso ocórrenos sempre fóra. En Galicia hai moita xente que disfruta da nosa música, pero desde o co-riecemento. Alguén que nos ve por primeira vez non queda impasible.