5 de xullo de 2015 14º Domingo do TOB.

Marcos 6, 1-6

Presentación: B.Areskurrinaga HCEuskaraz: D. AmundaraianMúsica: Viool. Endless

José Antonio Pagola

O relato non deixa de ser O relato non deixa de ser sorprendente. Xesús foi sorprendente. Xesús foi

rexeitado precisamente na rexeitado precisamente na súa propia aldea, entre súa propia aldea, entre

aqueles que crían coñecelo aqueles que crían coñecelo mellor ca ninguén. mellor ca ninguén.

Chega a Nazaré, acompañado dos seus discípulos, e ninguén sae ao seu encontro, como sucede ás veces noutros lugares. Tampouco o presentan aos enfermos da aldea para que os

cure.

A súa presenza só esperta neles

asombro. Non saben quen

lle puido aprender unha mensaxe tan

chea de sabedoría.

Tampouco se explican de

onde provén a forza curadora das súas mans.

O único que saben é que Xesús é un traballador nacido nunha familia da súa aldea.

Todo o demais «resúltalles escandaloso»

Xesús séntese Xesús séntese «desprezado»: os «desprezado»: os

seus non o aceptan seus non o aceptan como portador da como portador da

mensaxe e da mensaxe e da salvación de Deus.salvación de Deus.

Fixéronse unha Fixéronse unha idea do seu veciño Xesús e resístense a abrirse

ao misterio que se encerra na súa

persoa.

Xesús recórdalles un refrán que, probablemente, coñecen todos:

«Non desprezan un profeta máis ca na súa terra, entre os seus parentes e na súa casa».

Ao mesmo tempo, XesúsAo mesmo tempo, Xesús «estráñase da súa falta de fe».«estráñase da súa falta de fe».

É a primeira vez que experimenta un rexeitamento É a primeira vez que experimenta un rexeitamento colectivo, non dos dirixentes relixiosos, senón de colectivo, non dos dirixentes relixiosos, senón de

toda a súa aldea.toda a súa aldea. Non se esperaba isto dos seusNon se esperaba isto dos seus. .

A súa incredulidade chega incluso a bloquear a súa capacidade de curar: súa capacidade de curar:

«non puido facer alí ningún milagre, só «non puido facer alí ningún milagre, só curou algúns enfermos».curou algúns enfermos».

Marcos non narra este Marcos non narra este episodio para satisfacer episodio para satisfacer a curiosidade dos seus a curiosidade dos seus lectores, senón para lectores, senón para

advertir as comunidades advertir as comunidades cristiás que Xesús pode cristiás que Xesús pode

ser rexeitado ser rexeitado precisamente por quen precisamente por quen cren coñecelo mellor: os cren coñecelo mellor: os

que se encerran nas que se encerran nas súas ideas súas ideas

preconcibidas sen preconcibidas sen abrirse nin á novidade abrirse nin á novidade da súa mensaxe nin ao da súa mensaxe nin ao misterio da súa persoa.misterio da súa persoa.

Como estamos acollendo a Xesús os que nos cremos «seus»?

No medio dun mundo que se fixo adulto, non é a nosa fe demasiado infantil e

superficial?

Non vivimos demasiado indiferentes á novidade

revolucionaria da súa mensaxe?

No é estraña a nosa falta de fe na súa forza transformadora?

No temos o risco de apagar o seu Espíriou e desprezar a súa profecía

Ésta era a preocupación de Paulo de Tarso: «Non apaguedes o Espírito, non

desprecedes o don de Profecía. Revisádeo todo e quedádevos só co bo»

(1ª Tesalonicenses 5, 19-21). Non necesitamos algo disto os cristiáns

dos nosos días?

 NON DESPREZAR O PROFETA

 O relato non deixa de ser sorprendente. Xesús foi rexeitado precisamente na súa propia aldea,

entre aqueles que crían coñecelo mellor ca ninguén. Chega a Nazaré, acompañado dos seus discípulos, e ninguén sae ao seu encontro, como sucede ás veces noutros lugares. Tampouco o presentan aos enfermos da aldea para que os cure.

A súa presenza só esperta neles asombro. Non saben quen lle puido aprender unha mensaxe tan chea de sabedoría. Tampouco se explican de onde provén a forza curadora das súas mans. O único que saben é que Xesús é un traballador nacido nunha familia da súa aldea. Todo o demais «resúltalles escandaloso».

Xesús séntese «desprezado»: os seus non o aceptan como portador da mensaxe e da salvación de Deus. Fixéronse unha idea do seu veciño Xesús e resístense a abrirse ao misterio que se encerra na súa persoa. Xesús recórdalle un refrán que, probablemente, coñecen todos: «Non desprezan un profeta máis ca na súa terra, entre os seus parentes e na súa casa».

Ao mesmo tiempo, Xesús «estráñase da súa falta de fe». É a primeira vez que experimenta un rexeitamento colectivo, non dos dirixentes relixiosos, senón de toda a súa aldea. Non se esperaba isto dos seus. A súa incredulidade chega incluso a bloquear a súa capacidade de curar: «non puido facer alí ningún milagre, só curou algúns enfermos».

Marcos non narra este episodio para satisfacer a curiosidade dos seus lectores, senón para advertir as comunidades cristiás que Xesús pode ser rexeitado precisamente por quen cren coñecelo mellor: os que se encerran nas súas ideas preconcibidas sen abrirse nin á novidade da súa mensaxe nin ao misterio da súa persoa.

Como estamos acollendo a Xesús os que nos cremos «seus»? No medio dun mundo que se fixo adulto, non é a nosa fe demasiado infantil e superficial? Non vivimos demasiado indiferentes á novidade revolucionaria da súa mensaxe? Non é estraña a nosa falta de fe na súa forza transformadora? Non temos o risco de apagar o seu Espírito e desprezar a súa Profecía?

Esta era a preocupación de Paulo de Tarso: «Non apaguedes o Espírito, non desprecedes o don de Profecía. Revisádeo todo e quedádevos só co bo» (1ª Tesalonicenses 5, 19-21). Non necesitamos algo disto os cristiáns dos nosos días?

José Antonio Pagola