Euskara

BIHOTZ GAZTEA IKASTOLA

Ipuin Bilduma2009-2010

DBH 1A

AURKIBIDEA:

LEIRE CRUZ Txakur printzea

SOIHARTZE

FERNÁNDEZRaitmundo mundua

NAGORE FRAILE Famarantz

KIMETZ GIL Peter espazioko gerlaria eta harri sakratua

JULEN HIERRO Otsoaren kasua

ANE IBÁÑEZ Futboleko partida

IVAN IGLESIAS Olatz eta bere txirrin magikoa

ADRIÁN LÓPEZ Soldadua eta printzesa

ANE LÓPEZ Baserriko futbola

ETHAN LUQUE Dragoiaren astakeriak

IANIRE MARTÍNEZ Ainhoa detektibea

BEA MERINO Mutil otsoa

IMANOL MUIÑOS Uraren inperioa nahi zutenak

AMAIA ORTIZ DE

SALAZARZelai madarikatua

JANIRE PEÑA Gisele printzesa

GONZALO QUERÉNDEZ Hoberena

AMAGOIA RUIZ Gnomoa herrian

UXUE SAGARNA Abenduaren 3a

JON SAINZ Avatar

ASIER SÁNCHEZ Inaxio eta zinemaren kasua

JONAITZ URRUTXUA Printze zuria

Txakur Printzea

Erlantz espero dut ipuina zure gustukoa izatea, baita txakur

printzearekin identifikatzea. DBH1. Mailako Leire

3000.urtean martxoaren 5ean txakur printzea Abadiñon

zegoen, herrixka bisitatzen, bat-batean mila tiro entzun ziren.

Segituan Kin Kolgek salbatu zituen printzea eta Abadiñoko

animalia guztiak.

Tiroak bukatu eta animalia guztiak lurrera bueltatu ziren,

printzea izan ezik bera bere Durangoko palaziora bueltatu zen

Kin Kolgekin festa bat egiteko.Horrela zen gure

printzea festak gustatzen zitzaizkion eta baita

kirola egitea ere, beno kirol guztiak tenisa izan

ezik, baina hori beste istorio bat da. Txakur oso

polita zuri-zuri batek honela esan zion.

-Kin kolg etorri nirekin festa bat egingo dizut ezkertzeko.

-Ongi da.

Festan zeudela kin kolg emergentzia bat eduki zuen. Irtetera

joan zenean ezin izan atea

ireki, festako animalia

guztiak txarto jartzen ari

ziren. Ondoren, printzeak

mikrofonoa hartu eta:

-Animalia guztiak, entzun, lasaitu eta lagundu atea irekitzen.

15 minutu pasatuta atea ireki eta usain txarreko gas bat sartu

zen palaziora. Ateak itxi zituen printzeak, eta kin kolg atera

behar zen, baina nola? Orduan pentsatzen ari zen zer egin. Ideia

asko zituen baina onena zen kotxe bat hartu, atzeko atean jarri

eta kin kolg eraman puntu seguru batera. Baina zer pasatuko

zen gasarekin? Orduan kin kolgek iradoki zuen robot bat bota

ahal zutela eta ikusi zer pasatzen zen. Autoa irten zen kin

kolgekin, animaliek beste 15 minutu tardatu zuten atea

irekitzen, robota bota, 20 minutu pasatu eta berriro ireki zuten

atea, baina ezer ez. Dena segitzen zuen berdin. Berriro itxi

zituzten atek. Animalia batek honela esan zuen:

-Zergatik egiten dute hori? Ez diegu galdetu.

Denok egia eman zioten. Orduan printzea izara zuri bat hartu

eta kanpora irten zen.Bonbak botatzen zutenak ori

Ikustean ez zuten bota ezer.

-Zer nahi duzue? Galdetu zuen printzeak. Orduan honela esan

zuten:

-Bizileku finko bat eta baita soldata duin bat ere.

-Ondo da, laneko arduradunarekin hitz egingo dut soldatarena

eta bihar 9:30ean subastatuko dira 20 etxe bizitza.

Hori eskaintzean denak eskerrak eman zizkioten printzeari baita

festara gonbidatu zituen denak berdinak garelako eta denak

eskubide berdinak eduki behar genuke. Festan dena ondo joan

zen. Hurrengo egunean etxeak eta dirua eskatzen zutenak

subastara joan ziren dena ondo joan zen. Baita geroxeago kin

kolgek deitu zuen ume bat eduki zuela esateko.Denak oso pozik

joan ziren Laida ikustera.

Durangon ez daude orain ez txirorik ezta aberatsik ere, denak

direlako berdinak.

Raitmundo mundua

Aimar, espero dut liburu hau zure gustukoa izatea, ondo egiten saiatu

naiz eta zuk nahi zenuen gauzak jarri ditut. Orain liburuaz goxatu.

Soihartze

Etxe berria zen hori, nire etxe

berria. Handia eta marroia zen,

atzealdean igeritoki txikia baina

zabala zuen. Ondoan, mahai

batzuk zeuden marroi

koloredunak, biribilak eta oso

handiak. Niretzat etxe hori

handiegia zen, eta oraindik nire

logela ikusi gabe. Barrura sartu

nintzen, eskailerak igo eta han

nuen nire logela.

Arrosa kolorekoa oso-oso handia nire logela aharrarekin

konparatuta.

Telefonoa hartu nuen eta nire laguna Mikeli deitu nion. Mikel,

alboko etxeetan bizi zen, aspaldian ez genuen elkar ikusi eta

berarekin hitz egiteko gogoa nuen.

Pii-Pii… entzun zen:

-Bai?- esan zidan Mikelen ahotsak. -Mikel!Oihane naiz, nire etxe

berrian nago.

-Oraintxe bertan joango naiz, zu ikusteko irriketan nagoela eta.

-Etorri zaitez, mutiko, atean egongo naiz itxaroten. Baina azkar

etorri mesedez.

-Bai, oraintxe noa, agur!

Bost minutu itxaron nuen eta azkenean Mikelen aurpegia ikusi

nuen bizikleta baten igota

-Mikel kaixo!- esan nion nik irribarrez.

-Oihane! zenbat denbora! Oso aldatuta zaude, orain ile kizkurra

eta marroia duzu, gainera begi berdeak dituzu. Zelako aldaketa!

-Eskerrik asko. Nire logela ikusi nahi? Oso handia da.

-Goazen barrura- esan zidan Mikelek.

Logelara joan ginen, liluratuta ikusi nuen Mikelen aurpegia.

-Oihane zelako logela!- bat-batean nire ama sartu zen.

-Mikel polita, zenbat denbora!- esan zion nire amak.

-Kaixo!- esan zion pozik.

- Maletak desegingo ditut, nahi baduzue kanpora joan jolastera

baina zarata handirik ez egin mesedez.

-Bale amatxo- esan nion.

Kanpora joan ginen jolastera, igeritokia zegoen lekura.

Patinetera, harrapaketara, ezkutuetara…jolastu genuen. Oso

ondo pasatzen ari nintzen kanpoan baina logelara joateko

gogoak nituen. Logelara joan ginen eta han gauzak esploratu

nahi nituen. Han beste familiaren

gauzak zeuden, adibidez: argazkiak, koloniak, kaxa zahar bat…

baina zer zen kaxa zahar hori?

-Mikel, etorri azkar!

-Zer nahi duzu?

-Beitu kaxa zahar hau, zabaldu ahal duzu? Beldurra

Ematen dit zabaltzea…

-Benga Oihane kaxa bat baino ez da! Beitu.

Mikelek eskuak luzatu zituen eta kaxa zahar hori zabaldu zuen.

Kaxan ez zegoen ezer arrarorik, bakarrik mapa bat. Mapan

Jartzen zuen: RAITMUNDO MUNDUA

-Baina hau broma bat da?

-Eta benetakoa bada? Agian beste lurralde batzuk daude eta guk

esploratzeko aukerak ditugu.

-Ezan nahi didazu joan nahi duzula?- ezan nion nik

-Ba bai… benga Oihane anima zaitez

-Bale… gauzak hartuko ditut- motxila bat hartu nuen eta beste

bat eman nion Mikeli, nire motxilan ura, ogia, eta linterna bat

sartu nuen. Eta Mikelen motxilan soka eta iparrorratz bat sartu

nuen. Nire gurasoei ez nien ezer esan, seguru aski ez zidatelako

utziko, arratsalde bat baino ez izanda.

Mikel eta biok Basora joan ginen mapari begiratuz. Bost ordu

egon ginen ibiltzen eta ni aspertuta nengoen:

-Mikel, ez dugu inoiz aurkituko, benga goazen etxera- esan nuen

nekatuta

-Orain ez naiz joango, nahi baduzu lo kuluxka bat egingo dugu,

baina basoan izan behar da hemen ez dago beste gauzarik.

Motxilak almoada bezala erabili genituen eta arropa

gainetik jarri genuen. Oso azkar gelditu ginen lo. Goizean,

zortzietan altxatu nintzen. Mikel eta nik ez geunden lo gelditu

ginen lekuan, baizik eta animalia batzuek eramaten gintuzten

ohatila batzuetan, beldurtu nintzen eta berehala Mikel esnatu

nuen:

-Mikel, altxatu! Animalia hauek eramaten gaituzte.

-Lasai Oihane, Raitmundon gaude, ikusi zuhaitz arrosak, paisaia,

perretxiko etxea, eta animaliak zutik daude!

-Kaixo lagunok! Gu Raitmundoko animaliak gara, hemen

erregeak bezala egongo zarete. Orain zure etxea erakutsiko

dizuegu.

-Baina ez gara hemen geldituko betiko, guk gure familia dugu

herrian- esan nuen nik.

-Lasai Egon, hemen bi urte gelditzen bazarete zuen herrian

bakarrik pasatuko da arratsalde bat. Mundu hau ez da

benetakoa.

Gure etxea txikia baina polita zen. Perretxiko formarekin, oheek

odei forma zuten, eta han lagun asko egin genituen. Han ez

zegoen araurik, erregeak bezalakoak ginen. Egon ahal nintzen

hamabiak arte telebista ikusten eta inork ez zidan ezer esaten.

Hori benetako ametsa, nire ametsa:

-Noiz bueltatuko zara Oihane? Jadanik urte bat pasatu da- esan

zidan Mikelek arratsalde batean

-Hemen oso ondo bizi naiz Mikel… gainera benetako lagunak

egin ditugu eta gure herrian bakarrik pasatu da arratsalde bat.

Zuk joateko gogoak dituzu?- galdetu nion nik.

- Ba…Egia esanda nire gurasoak ikusi nahi ditut, hango arauak

eta ohiturak faltan botatzen ditut, bizitza

baimenik gabe ez da ezer, oso aspergarria

da.

-Hori Egia da. Ez da berdina zure gurasoen

oihuak entzutea edo hemengo animalien

mimoak entzutea. Nahi baduzu, hemengo

herritarrei esango diegu eta bihar goizean joango gara- esan

nuen nik. Hori egin genuen, arratsalde hartan beti elkartzen

ziren dendara joan ginen, Mikelek mikrofonoa hartu zuen eta

esan zuen:

- Herritar maiteak, pena ematen digu hau esatea baina bihar

goizean joan beharra dugu- animalien oihuak eta ez joateko

kexak entzuten ziren:

-Barkatu baina gure gurasoak ikusi beharra dugu-esan nuen nik

malkoekin.

-Hori egin nahi baduzue bihar iparrorratza berri bat eta bi

bizikleta emango dizkizuegu bidaia on bat edukitzeko.

Hurrengo goizean gauzak hartu genituen eta lagunei musuak

eman genizkienen, agurtu genituen herritar guztiak. Baina joan

aurretik Mikelek esan zuen:

-lagunok!beste egun batean etorriko gara, ez egon triste- denok

txaloka hasi ziren, nik triste agur esan nuen eskuarekin eta joan

ginen.

Bidaia orain bi ordukoa izan zen. Motzagoa izan zen, agian

iparrorratza miresgarri horri esker. Bidaia problemarik gabe egin

genuen. Gure herrira bueltatu ginenean Mikelek eta nik agur

esan genion elkarri. Nire etxera sartu bezain laster nire

gurasoei besarkada bat eman nien:

-Faltan bota zaituztet.

-Baina Oihane, bakarrik egon zara bost ordu kanpoan, Mikelekin

jolasten- esan zidan aitak aurpegi arraroarekin

-Ez duzue ezer arrarorik sumatu?

-Zer sumatu behar dugu, dena normala izan da.

Momentu batez pentsatu nuen dena amets bat izan zela, baina

eskuak poltsikoetan sartu nuen eta iparrorratza miresgarria

hartu nuen, begiratu nuen eta atzealdean jartzen zuen:

Mikel eta Oihanerentzat, zuen Raitmundoko lagunak eta

herritarrak.

Hau ez da amets bat izan, errealitatea zen.

AMAIERA

Famarantz

Zure ametsak jarraitu eta egun batean egia bihurtuko dira. Espero dut

egindako ipuina zure gogokoa izatea. Musu bat Maider, Nagoreren

partetik

Ba nengoen ohean etzanda, baina nire ama deitu zidan

gozaltzera jaitsi behar nintzela esanez. Arropa jantsi eta behera

jeitsi nintzen. Mahaian zerealak , esnea, zukua, opiltxoak,

tostadak mermeladarekin etab.... zeuden. Egun arrunt baterako

oso gozari gozoa. Gozaltzen nengoen bitartean , telebista pistu

nuen. Kasualitatez Hannah Montana agertzen ari zen

entrebisten programa batean.

Hain polita zegoen bere soineko gorriarekin.

Eta gainera bi pertsonalitate dauzka.

Eta disko asko egin ditu.

Baina ez bakarrik diskoak , filmak ere egin ditu.

Hain perfektua zenez inbidia handia ematen zidan.

-Baina ni ez naiz gutxiago izango, egun horretatik aurreara

famatua esango nintzela proposatu nuen ni baitan. Eta arro-

arro esan nuen:

-Maider deitzen naizelako, famatua izango naiz, jende guztia

maitatuko naute.

Horduan,arropaz aldatu, mikro bat hartu eta abestiak sortzen

hasi nintzen hondartzan.Baina ez bakarrik abestiak, ere abestiak

hobeto gelditzeko dantzak eta nire signatura. Seguraski famatua

egiten naizenean asko erabiliko nuelako. Dantzari on batzuei

deitu eta nire dantzak irakatsi nizkien. Beraiek egun horretatik

aurrera nire dantzariak izango ziren. Etxera bueltatu nintzen,

Egongelara sartu eta telebistan zer ematen zuten ikustera joan

nintzen. Programa bat ikusten ideiak etorri zitzaizkidan burura.

Programa Disney Channel deitzen zen.

Bertan disko bat grabatzeko aukera izateko sosketa bat

azaltzen zen. Segituan agertzen zen telefono zenbakia markatu

eta sosketa irabazi nuen. Egun batzuk barru diskoa grabatu

nuen, eta telesaio guztietan agertzen nintzen. Kontzertuak

egiten nituen hondartzan, posterrak nituen, nire signatura

berria erabili behar nuen, diru asko irabazten nuen etab...

azkenean, famatua izatea lortu nuen. Segituan disko gehiago

irabazteko esan zidaten. Hannah pertsonalki hitz egitera.

oso aserreturik zegoen ni bera baino famatua nintzelako. –

Baina zu ze uzte duzu egiten duzula nire jendea kentzen. Ni zu

baino famatua naiz eta izango nahiz beti. Zu nahi baduzu nire

atzekoa izan. Ez zara eltzen nire taloietara.

Diskusioa eta gero,nire etxeko atea gogor jo eta joan zen.Neska

hori munduko bakarra zela pentsatzen zuen.Horregaitik bere

argazki bat hartu, marrazki batzuk egin bere gainean eta diana

moduko bat egin nuen dardo eta guztiz.

Gero hondartzara joan nintzen. Jendez beteta zegoen. Neska

berri bat multitudearen erdian zegoela konturatu nintzen.

Jendea neskaren izena ohiukatzen zuen denbora guztian.

Jessica zuen izena. Biztanle guztiak berataz hitz egiten zuen.

Oso polita zelako.Bere aita aktore famatu bat zen. Hondartzara

zetorren film bat grabatzeko. Ez nuen ikusten nuena zinesten,

oso oso aserreturik nengoen.

-Baina zergatik niri, ni bera baino polita naiz, begi urdin- urdinak

ditut, edozein neska ni bezalakoa izan nahiko luke. Eta justu

momentu honetan etorri behar da neska zistrin haauuuu!!

Esan nuen oso altu, biztanle guztiek buelta eman eta ni

insultatzen hasi ziren. Ni korrika,Hannah deitu nuen berarekin

hitz egiteko. Barkamena eskatu nion mila aldiz, eta bera

segituan barkatu zidan dena, berriz ere lagunak egin ginen,

famatuak ez ginen izango,ez, baina munduan garrantsitsua den

zerbaitz geneukan , amistatea. Egun horretatik aurrera lagun

oso honak gara, nobio os polit batzuk ditugu eta bizitza oso on

bat. Zergatik nahiko dugu gehiago ???? Jessica famatua egin

zen bai, baina guk lagunak ginen, eta hori garrantzitsuagoa zen,

fama edozein egunean amaitu al da, baina amistatea ez.

Peter espazioko gerlaria eta

harri sakratua

Ainhize, espero dut nire ipuina gustatzea DBH 1. mailara heltzen

zarenean eta ipuina egitea tokatzen zaizunean, nitaz gogoratzea.

Besarkada handi bat. Kimetz

Bazen behin Peter izeneko espazioko gerlari bat. Bera eta bere

neskalaguna etorkizunean bizi ziren, espazioan hain zuzen ere.

Peter ia beti mundua zabaltzen zegoen eta horregatik ezin zuen

bere neskalagunarekin, Tiara izenekoa, egon. Peterren lagunik

hoberena Jack zen. Jack pixka bat arraroa zen baina Peterrek ez

zion garrantzi handirik ematen. Egun batean etxean zegoelarik,

bere base sekretuko alarma bat ari zen jotzen. Alarma horrek

esan nahi zuen mundua arriskuan zegoela eta ez bazuen

zabaltzen mundua desagertuko zela berarekin batera. Peter oso

azkar bere gauzak hartu eta ordenagailuari galdetu zion:

- Ze garaitara joan behar dut eta zer gertatu da?

- Ordenagailua: - Antzinarora joan behar duzu, konkretuki

“Jurazikora” harri sakratua berreskuratzera. Norbaitek

lapurtu du eta harri hori esku txarretan jausten bada, ez

dakit zer gertatuko litzateke.

Orduan, Peter bere denboraren makinan sartu eta 3.000.urtera

kristo haurretik joan zen. Jurazikora heldu zenean denboraren

makinatik bere tramankuluak hartu zituen eta horietako bat

denboraren GPSa zen. GPS hori gauzak aurkitzeko balio zuen

(adibidez: harri sakratua). Harri sakratua bilatzen zegoen

bitartean bere arbasoarekin aurkitu zen. Bere arbasoa oso

harrituta geratu zen, zeren ez zuen inoiz ere imajinatuko bere

etorkizuneko arbasoa ikusiko zuenik. Peter bere arbasoari zer

gertatzen zen azaltzerakoan biak harri sakratuaren bila joan

ziren. Harri sakratua aurkitu zutenean Peter konturatu zen harri

arraro hori lapurtu zuena bere lagun hoberenaren arbasoa izan

zela (Jack). Gero Jackekin borrokatu ondoren harri sakratua

jauretxera edo tenplura itzuli eta gero hantze bertan

konturatzen da harri sakratua dagoela eta ez ba zuen

konpontzen espazioko lerro denboralea apurtuko zela eta

iragana, orainaldia eta etorkizuna nahastuta geldituko zirela eta

horren aldaketa unibertsoa Lurra barne lehertuko zuela. Harri

sakratua apurtuta gutxi ez balitz, erdi aroko harri sakratua

berriro lapurtu dute. Baina lehenengo saiatu behar da

lehenengoa harria konpontzen.

Etxera bueltatzen zihoala bere denboraren makinan gauza oso

arraro bat ikusi zuen: liburu oso arraro eta zahar bat aurkitu

zuen. Etxera heldu zenean liburua irakurtzen hasi ondoren

gauza oso interesgarri bat ikusi edo irakurri zuen: “harri

sakratua gauzak konpontzeko edo sendatzeko ahalmena du”.

Momentu horretan iruditu zitzaion lapurtutako harria

berreskuratzen bazuela beste harria konpondu ahal zuela eta

horrela mundua salbatuko zuela. Erdi arora heldu zenean erdi

aroko bere arbasoarekin aurkitu zen, orduantxe Jurasikoko

Peterra, Erdi aroko Peterra eta espazioko Peterra harri sakratua

salbatzera joan ziren, Peterren GPSa apurtuta zegoenez eta ez

ziren gogoratzen non zegoen denboraren makina ezkutatuta

espaziora joateko eta GPSa konpontzeko Erdi aroko zientifiko

famatua Protochof Maisua izenekoarengana joan ziren. Bilatu,

bilatu eta bilatu zuten eta baina ez zutenez aurkitu Protochof

Maisuaren gaztelu madarikatua, amore eman zuten, baina ez

zituztenean ia esperantzak Protochof Maisuaren gaztelua aurkitu

zuten. Guztiak oso harrituta geratu ziren, zeren leku artatik edo

horretatik 10 bider pasatu ziren eta ez zuten ikusi. Gazteluan

sartu bezain laster Protochof Maisua ikusi orduko galdetu zioten:

- Protochof Maisua zergatik ez dugu ikusi gaztelua hemendik

10 bider pasatu bagara?

Eta maisua:

- Nire gaztelua sorginduta dagoelako, bakarrik ikusten da

pertzonaren bat etsitzen denean edo amore ematen

duenean.

Peter eta bere lagunak:

- Protochof maisua, zure laguntzaren beharrean gaude, gure

GPSa apurtu zaigu eta zuk konpontzea behar dugu.

Maisua baietz esan ondoren lanean jarri zen, material asko

behar zituenez Peter eta bere lagunei materialen bila bidali

zituen dragoiaren kobazulora!!!. Peter dragoiaren kobazulora

heldu arte egun bat pasatu zen eta erdi aroan etorkizuneko

tramankuluak, animaliak … agertzen hasi ziren: Kotxe-

hegalariak, telebistak, DSak… Peter dragoiari materialak eskatu

zizkion eta baiezkoa esan zion sorginaren edari edo edabe

miresgarria lortzen bazioten. Eta Peter:

- Zertarako balio du edabe miresgarri hori?

Dragoia:

- Edabea da katarroa kentzeko.

Hori entzun eta gero Peter eta bere lagunak oso azkar joan ziren

sorginaren gaztelura denbora agortzen edo bukatzen ari zelako.

Sorginaren gaztelura heldu bezain laster sorginari edabea

eskatzerakoan sorgina esan suen:

- Bai, baina salbuespen batekin: zuk (espazioko Peterra)

musu bat ematen badidazu ahoan.

Peter baiezkoa eman zion, sorgina asko alaitu zen. Peter

sorginari musua ematerakoan, Peter esan zuen:

- Mesedez eman edabe miresgarri ori orain, munduaren

iraupena edabe miresgarri orretan dago.

-

Sorgina edabea eman eta gero Peter oso azkar joan zen izkina

batera. Dragoiaren gaztelura eltzerakoan, erdi aroa ia guztiz

aldatuta zegoen!!! dragoiari edabea emandakoan han

kobazuloaren ondoan botata zegoen eskorga bat hartu, eta

Protochof Maisuaren gaztelura ziztu bizian joan ziren. Protochof

Maisuari materialak emandakoan 30 minututan konpondu suen

Peterren GPS arraro hori. Protochof Maisua GPSa konpontzen

bukatutakoan, Peterri eman eta Peter eta bere lagunak harri

sakratua salbatzera joan ziren. GPSari esker harri sakratua non

zegoen tokira oso azkar heldu ziren, hantxe bertan Peter eta

bere lagunak oso harrituta geratu ziren: zeren harri sakratuaren

lapurra etorkizuneko edo espazioko Jack- a izan zela!. Peter oso

harrituta geratu zen, ez zuelako espero bere lagun hoberena

lapurreta guztien atzean egongo zela.

Beranduago Peter esan zuen:

- Jack itzuli harri sakratua mesedez ez dut zurekin borrokatu

nahi.

Eta Jack:

- Harri sakratua nahi baduzu nire aurka borrokatu beharko

duzu.

Jack borroka hasi bezain laster Jurasikoko dinosauroak eta erdi

aroko xaldunak deitu zituen bere ondoan borrokatzeko. Jack ez

zekiena Peter ere zeuzkala lagun berriak zituela( Arbasoak,

Protochof Maisua, Dragoia eta Sorgina) Borrokan sartu bezain

laster Protochof maisua bere esperimentuekin borrokatu zen,

dragoia sua botatzen eta sorgina sorginkeriak botatzen hasi

ziren. 2 ordu beranduago Peter eta bere lagun berriak borroka

irabazi zuten, Peter Jack giltzaperatu zuen eta apurtuta zegoen

harri sakratua konpondu ondoren harri bakoitza bere tenplura

eraman zituen. Azkenean Peter mundua berriro salbatu zuen,

eta bere lagun berriekin espaziora joan ziren festa handi bat

egitera.

Otsoaren kasua

Beldurrezko ipuinak gustatzen zaizkion LHko ikasle azkarrenarentzat ,

Aitorrentzat, DBHko Julenengandik

Bazen behin, herri txiki batean ,ume bat, bere izena Xabier

zena. Xabier 12 urteko ume bat zen.Xabier izaeraz oso alaia eta

jatorra zen baina... pixka bat beldurtia.Xabierren lagun mina

Jone zen.Jone neska oso jatorra zen eta asko gustatzen zitzaion

egun guztietan Xabierrekin elizara joatea ama-birgiñari otoitz

egitera.Jonek eta Xabierrek behi bat zuten bere baserri txikian,

behia Milka deitzen zen.Xabier egun guztietan joaten zen Milka

ikustera,eta beti ekartzen zion bere biberoia esnearekin.

Egun batean Xabier Milka ikustera joan zenean, hilda aurkitu

zuen,burua falta zitzaion eta hainbat aginkada zituen

tripan.Xabierrek Milka ikusi zuenean azkar azkar joan zen

Joneren etxera.Xabierrek Joneri gertatutakoa kontatu zion eta

Milka hilobiratu zuten.

Hurrengo egunean Xabier eta Jone herri guztiari kontatu zioten

gertatu zena eta herria ikaratuta zegoen, inor ez zen ausartzen

kalera irteten.Xabierrek herriko soldadu guztiak deitu zituen

gaupasa egiteko.Gaua pasatu zenean, Xabier kalera atera eta

soldadu guztiak hilda ikusi zituen, denak bururik gabe.Jone

kalera irten zenean bere atearen aurrean soldadu bat ikusi zuen

bururik gabe,hildakoari buelta eman zionean, zintzilikari bat

zuen,hori ikusi zuenean berehala jakin zuen bere aita zela,Jone

eta bere amak, Xabierrekin, Milka lurperatu zuten leku hilobiratu

zuten Antonio(Joneren aita). Egun oso tristea izan zen herri

guztiarentzat.

Bi egun pasatutakoan, herriak berriro bere alaitasuna hartu eta

festa handi bat egin zuten hildakoen ohorez.Festa bukatu baino

lehen, soinu batzuk entzun ziren, denak korrika joan ziren

beraien etxeetara eta bat-batean otso handi bat atera zen

zuhaitzetatik,Xabierri hoska egin ostean, Jonek sastakaia

bihotzean sartu zion, berehala herritarrak beraien etxeetatik

kanpo atera ziren.Otsoa hilda ikusi zutenean, herriko pertsona

txiro batek esan zuen

-Zergaitik ez dugu eramaten otsoa herriko plazara hor denok

batera,otsoa erretzeko.Denok baietz esan eta otsoa herriko

plazan erre zuten amorruz, Xabier izan ezik.

Xabier etxean zegoela, konturatu zen otsoaren aginkada,tripan

ez zuela,berehala kontatu zion gertatutakoa Joneri. Jone

harriturik zegoen, baina susmatzen zuen Xabier otso batean

eraldatuko zela ilargi betea ateratzen zenean.

Jonek Xabierri pentsatsen zuena kontatutakoan, Xabierrek hauxe

esan zuen.

- Jone, baina gaur ilargi betea da, zer egiten dut?-Jonek Xabierri

bere etxean geratzea ezan zion.Gauean Xabier ohetik altzatu

zenean ilargiari begiratu eta gorputz guztietatik ileak ateratzen

hasi zitzaizkion, hortz handiak eta zorrotzak eta mokodun

belarriak ere... mounstro bat zen.Xabier etxetik atera eta herri

guztia esnatu zuen.Xabier txiro bat ikusi eta burua kendu zion,

bere aurrean jartzen ziren pertsonak hiltzen zituzten.

Hurrengo egunean mundu guztia Xabier hiltzera joan

zen.Xabierri ez zitzaion inporta jendea bera hiltzea eta plaza

erdian jarri eta zaztaka bat zeharkatu zuen bihotzetatik. Jonek

Xabier ikusi zuenean bere gainean jarri,eskua eman eta ezpata

handi batekin gurutzatu zen bera eta Xabier, hor biak hil ziren

eta herria konturatu zenean gertatutakoa plazara joan eta ez

zeuden Xabier ez Jone bakarrik ezpata ageri zen une hartan.

Futboleko

partida

Espero dut ipuin hau zure gustukoa izatea eta irakurtzean zu

identifikatzea. Besarkada bat. Ane

Egun eguzkitsu batean, baziren Bilboko plazan Asier eta bere

lagunak. Asier 7 urteko mutikoa zen, ile beltzarekin eta ez oso

altua. Futbolean jolasten ari ziren. Bat- batean June izeneko

neskatxo alai batek galdetu zion ea zergatik ez zuen jolasten

Athletic-eko taldean, eta Asierrek erantzun zion, ''bere lagunek

ez zutelako jolasten''.

Neskatxoak ez zuen ezer ulertu, zeren bere lagunek bai

jokatzen zuten. Juneri iruditu zitzaion mutilak ez zekiela bere

lagunek jolasten zutela eta esan zion. Asier harriturik joan zen

bere lagunei galdetzera ea egia bazen, eta bere lagunek esan

zioten baietz, egia zela. Unaik esan zion egun horretan bertan

eman behar zuela izena, eta arratsalde horretan

entrenatzailearengana korrika joan zen galdetzera ea jokatu

ahal bazuen talde horretan. Entrenatzaileak, ez zela bat ere ona,

esan zion ezetz. Hori entzundakoan etxera joan zen, ezer ulertu

gabe.

8:30ean bere ama etorri zen lanetik. Afaria prestatu zuen eta

Asier oheratu zen. Ohean zegoelarik, pentsatu zuen bihar joango

zela, berriro galdetzera, entrenatzaileari.

Hurrengo egunean altxatu zen ohetik, gosaldu zuen eta

Ikastolara joan zen. Ikastolan zegoelarik bere lagunei esan zien,

berriro joango zela galdetzera. Bere lagunei, ondo iruditu

zitzaien, eta Unaik esan zion baietz esaten bazion

entrenatzaileak agian Bermeotarren kontrako partida jokatu

ahal zuela. Asier pozik joan zen. Heltzean ikusi zuen ez zegoela

ume gehiagorik, orduan, entrenatzailearen bulegora sartu zen .

Hor zegoen, begi distiratsu horiekin galdetzen Asierri, ze

demontre nahi zuen. Asierrek esan zion taldean sartu nahi zuela,

eta partida jokatu. Entrenatzaileak, umore onarekin zegoelarik,

esan zion baietz, baina baldintza batekin, partida irabazi behar

zuela. Asierrek, bai esan, eta poz-pozik Bermeora joan zen.

Seiak heldu, eta partida hasi, zortziak heldu eta partida amaitu.

Markagailua 1-4 zegoen, hau da Asierren taldeak irabazi zuen.

Urrezko kopa handia jaso zuten Unairen taldekoek. Baina,

partida ikusten ari ziren bi gizon baila saltatu, eta Unairi kopa

kendu zioten. Unai harriturik gelditu zen eta Asierri esan zion.

Asier lapurren atzetik joan zen kopa hartzeko. Asirrek lapurrak

harrapatu eta kopa berreskuratu zuen. Toki seguru batean ondo

gorde zuen. Entrenatzaileak eta taldekoek eskertu zioten eta

Asier lotsaturik eskerrak eman zizkien.

Denok arropaz aldatu ziren, polita jarri eta partida irabazi zutela

ospatzera joan ziren parke alderantz. Han txirristetan jolastu eta

txisteak kontatzen aritu ziren.

AMAIERA!!!!!!!!!

Olatz eta bere txirrin magikoa

Olatz, espero dut nik egin dudan ipuina zure gustukoa izatea, agur

bero bat. Ivan

Gertakizun hau duela gutxi gertatu zen Bizkaiko herri batean.

Dena hasi zen Olatzek bere amari bizikleta berri bat eskatu

zionean:

-Ama, erosiko didazu bizikleta berri bat?

-Ongi da, joango gara zu eta bihok bihar azokara eta txirringa

merke bat badago erosiko dizut.

Hurrengo egunean joan ziren Olatz eta bere ama azokara

bizkleta berri bat erostera, orduan denda txinatar baten aurrean

pasatzean Olatzek esan zion bere amari:

-Ama, bizikleta hori nahi dut!

-Ea ba, ikusiko dugu nolakoa den.

Gelditu ziren ikusten eta amari bizikleta polita eta ona iruditu

zitzaion eta gainera merkea, bakarrik balio zuen 99 euro.

Berehala erosi zuten eta etxera joan ziren.

Bazkaldu orduko Olatz joan zen bere bizikleta berriarekin bera

bakarrik paseotxo bat ematera.Trankil-trankil zegoen bere

bizikleta berriarekin baina bere bizikletaren txirrina jotzean,

zas!! Dena aldatu zen bat-batean, oso arraro zen dena, kotxeak

zaldiez tiratutako gurdiak bilakatu ziren. Orduan Olatzek esan

zuen:

-Non nago? Zer demontre gertatu da?

-Jainko bat da, zerutik jausi da- oihukatzen zuen jendeak

harrituta.

Olatzek ez zuen ezer ulertzen. Jendeak Olatz harrapatu eta

erregearen jauregira eraman zuten. Erregeari eskatzen zioten

jainko bat zenez tronuan egon behar zela. Erregeak ez zekien

zer esan eta esan zuen:

-Ongi da, ongi da momentuz ez da izango erregina baina ni

hiltzen naizenean nire alaba izan beharrean tronuan egongo

dena bera izango da .

Une hartatik aurrera Olatz egon zen egun guztietan jauregi

horretan sartuta irten gabe, asper-asper eginda eta gainera ez

zekien nola txirrin simple bat ikutuz gauza hauek gertatuko

zirela.

Erregearen alaba berari enbidia zion eta kostata edo ez olatzez

libratu nahi zen.

Erregearen alabak plan bat egin zuen: hartu zuen pozoi txar bat

eta Olatzen edariari bota zion eta jauregian zegoen morroi bati

esan zion:

-Hartu eta eraman hau olatz printzesari.

Mutilak hauxe hartu eta olatzi eraman zion, baina olatz triste eta

ezertarako gogorik gabe zegoenez esan zion ezetz, orduan

morroiak edan zuen eta seko jausi zen lurrera. Gertakizun hori

erregearen aurrean gertatu zen justo momento hartan joan zela

Olatz ikustera.Erregea haserretuta joan zen bere alabarengana

momentu horretan jauregian guztiak zeuden urduri eta

urduritasun hori aprobexatuz Olatz eskapatu zen jauregitik bere

bizikleta hartzera bere amarekin itzultzeko. Lortu zuen

eskapatzea eta hartzea bere bizikleta orduan timbre berriz jo

zuen eta, zas! berriz bere herrira bueltatu zen.

Etxera itzultzean amak kezkatuta esan zion:

-Non demontre ibili zara? Ez dizut berriz zu bakarik ateratzen

utziko!

Baina olatz oso pozik zegoenez bere etxean berriz zegoelako,

ez zitzaion axola bere amaren errieta. Hori bai ez zuen berriz

txirrin madarikatu hori ikutu egin.

Soldadua eta printzesa

Nire hirugarren mailako lagunentzat, Eider eta Maria.

Musu handi bat. Adrián

Duela urte asko bazegoen Sabrina

deitutako printzesa polit bat, alaia eta

dibertigarria zena. Ile beltza,begi urdinak

eta komarkako mutil guztiak bere atzetik

joaten ziren. Oso konfiatua zen eta oso

erraz engainatzen zuten. Bera bere aitarekin (erregearekin)

gaztelu handi eta eder batean bizi zen. Gazteluak 9 dorre

zeuzkan, 101 logela, bakoitza bere neskarekin eta 52 komun.

Sabrinaren familia komarkako aberatsena zen, beraz,

pretendiente asko zituen, baina printzesak bere benetako

amodioa aurkitu nahi zuen.

Bazegoen horko itsusi eta petral bat guztia berarentzat nahi

zuena, komarka menperatu nahi zuen,

baina, ez zekien nola. Printzesak bere

gazteluan festa bat eman zuen

udaberria hasi zelako, orduan, horkoak

aprobetxatu zuen eta printzesa bahitu

egin zuen eta mendian zeukan

palaziora eraman zuen. Erregeak hau

entzundakoan 500.000.000 $-ko saria

jarri zuen bere printzesa maitea

berreskuratzen zuenarentzat. Mila eta

mila soldadu aurkeztu ziren, baina,

batzuk noren aurka borrokatu behar

zuten entzundakoan etxera bueltatu ziren. Geratu ziren ia

guztiak horkoak hil zituen eta etxera bueltatu zirenak mezu

batekin itzuli ziren: “Ez banauzu errege izendatzen, zure alaba

hilko dut eta gero zu, eta etortzen den edonor”. Lutoan jarri

zuen erregeak komarka hil zirenen omenez. Erregeak inor ez

zela aurkezten ikustean, saria igo zuen eta gainera bere

alabaren eskua eskaini zion berreskuratzen zuenari.

Edwar izeneko soldadu bat etorri zen bidaia oso luzea eginez.Ile

motza eta beltza zeukan, begi marroiak

eta altua eta indartsua zen, eta

printzesa berreskuratzeko gogoak

zeuzkan. Hurrengo goizean bertan hasi

zuen horkoaren palazioarako bidaia.

Ezpata eta eskudoa bakarrik zeukan,

eta zaldi bat, arina eta bizkorra.

Gaztelura heltzean Edwarek Horkoari

esan zion:

_Emadazu printzesa, edo bestela…

–Edo bestela zer egingo didazu? -bat-batean moztu zion

Horkoak.

_Hil egingo zaitut-esan zuen Edwarek

Orduan horkoak barrezka esan zuen-zuk ni hil, jajaja!

Horkoarekin borrokatu eta hil egin zuen,

gainera printzesa berreskuratu zuen eta

esan zion:

_Eskerrak eman nahi nizkizun

salbatzeagatik.

_Ez dago zergatik-esan zion Edwarrek-

Orain zure aitarengana joango gara eta

biharamunean helduko gara, nire kalkuluen arabera.

_Nola deitzen zara?-galdetu zion sabrinak

_Ni Edwar deitzen naiz- erantzun zion Edwarrek

_AH! Edwar, ze izen hain polita- esan zuen sabrinak.

Erregearen gazteluaren bidaian maitemindu ziren. Gau batean

bat-batean enperadore batek enboskada bat egin zien.

Enperadoreak nahi zuena hau zen: printzesarekin geratu,

erregeari eman eta dirua lortu eta printzesarekin ezkondu.

Baina Edwar esnatu zenean baso batean zegoen eta ez zekien

zer egin. Orduan gizon bat aurkitu zuen eta galdetu zion norako

bidea hartu behar zuen. Gizonak esan zion azti bat zela,

Merlinen lehengusua, eta Marlon deitzen zela orduan esan zion

bere etxean hauts batzuk zeuzkala eta nahi bazuen tokiraino

helduko zirela. Edwar Marlonen etxera joan zen eta hautsak

botatzean,plas!

Enperadorea zegoen tokiraino

heldu zen. Lepotik hartu zuen

eta esan zion:

_Emadazu printzesa oraintxe

bertan.

_Ez- erantzun zion

enperadoreak.

_Ez badidazu ematen

borrokatu beharko dugu-esan

zion Edwarrek.

_Noski, niri borrokak gustatzen zaizkit. Jarri ordua eta lekua eta

hor egongo naiz-esan zion enperadoreak.

_Biharko arratsaldean orain gauden lekuan-esan zuen.

_Noski hemen egongo naizela-esan zion enperadoreak.

Edwar oso gogor hasi zen entrenatzen. Borrokarako ordua heldu

zen, euria hasi eta borroka ere bai. Oso berdinduta zeuden,

baina, bat-batean enperadorea distraitu eta Edwarrek

aprobetxatuz ezpata bihotzean sartu zion.

Azkenean Edwarrek Sabrina printzesa erregeari eman zion eta

soldadua eta printzesa ezkondu egin ziren eta poza handiarekin

bizi egin ziren.

Baserriko futbola

Kaixo, nire hirugarren mailako lagun maitia, Iker. Espero dut egin

dudan ipuina zure gustukoa izatea, ipuina asmatu dut zutaz

gogoratzen.

Musu handi bat. Zure laguna Ane

Duela urte asko nekazaritza garaian, baserri txikienetako

batean... Iker izeneko mutikoa bizi zen. Bai zen alaia Iker, 19

urte zituen, ile laua eta marroia zeukan eta begi berdeak. Bere

azala beltzarana zen. Ikastolan nahiko argia eta azkarra zen.

Etxean oso alaia zen, batzuetan burugogorra, baina gorroto

zuena zen aitaren errieta jasatea. Bere eginkizunetako bat zen

baserria landu eta zaindu. Baina gehien gustatzen zitzaiona eta

maite zuena zen futbolean jolastea.

Udaberriko egun eguzkitsu eta bero bat zen, eta Iker

egunero bezala bere baserrian zegoen lurra lantzen.

Baserriko ortuan denetarik zeukan: uhazak, tomateak,

patatak, azenarioak, piperrak, tipulak, porruak… fruta

asko ere bazituen: laranjak, bananak, madariak,

sagarrak, meloiak, marrubiak, gereziak… baina guztiak kalitate

oneko eta zainduak. Ortuan zegoelarik esaten zion aitak

semeari:

Zelan guztia? Ondo? - aitak galdezka.

Bai - erantzuten zuen Ikerrek - oso ondo!!

Eta ezer gehiago esan gabe Ikerrek lanean jarraitzen zuen. Bere

aita Joxepe deitzen zen eta zahartzoa zen, 56 urte zituen, eta

arnas-aparatuan problematxo bat zeukan, beraz ezin zen asko

mugitu, horregatik egiten zuen lan guztia semeak. Ordu batzuk

pasatu eta gero, bere lagunak Anton eta Mikel etorri ziren, heldu

bezain pronto Ikerrengana hurbildu ziren galdezka:

-Kaixo Iker!! - Antonek eta Mikelek.

-Kaixo! - Ikerrek.

-Zer gaur futbolera zatoz? - lagunek.

-Ez ortua landu behar dut… - Ikerrek.

-Utzi guztia eta etorri gurekin gero jarraituko duzu -

lagunek.

-Ongi da!! - Ikerrek.

Etxetik ateratzen zegoela zerbaitez konturatu zen.

Bere aita leihotik begiratzean ez zuela inor ikusiko;

baina Iker oso azkarra zenez, panpina bat utzi zuen

lurrean . Orduan oso pozik eta alai etxetik atera zen

bere lagunekin. Athletic-eko zelai zaharrera abiatu ziren

lagunak. Heldu bezain pronto jolasten hasi ziren, han mutiko

batzuekin aurkitu ziren eta bi taldeek torneo bat jolastu zuten.

Torneoa jolasten zeuden bitartean baserrian aita leihora atera

eta galdetzen hasi zen:

-Zelan guztia? Ondo? - Aitak.

Baina ez zion inor erantzuten eta berriro galdetzen zuen:

-Zelan Iker, guztia ondo? - berriro aitak.

Ez zuenez inor erantzuten, aita jaitsi egin zen eta ortuan…

konturatu egin zen han zegoena panpina bat zela. Segituan Iker

etorri zen eta aita itxaroten zegoela konturatu zen. Eta esan zion

aitak:

-Zeeer? - Aitak.

-Emm kaixo aita - Ikerrek.

-Zigortuta zaude!! - aitak haserre.

-Bale, ondo da… - Ikerrek.

Guzti hau entzun orduko bere logelara zigortuta joan zen Iker.

Eta alai, nahiz eta zigortuta egon, lehen jolastutako torneoan

pentzatzen hasi zen.

Hurrengo eguna heltzean baserrira abiatzerakoan ilana pilatuta

zeukala konturatu zen: aurreko zein egun horretako lana egin

beharko zuen. Une hartan atea jo zuten, bere lagunak Anton eta

Mikel ziren. Biak bazetozen galdezka:

-Zer? Ba zatoz gaur? - Lagunek.

-Ez, ezin dut atzoko eta gaurko lana daukat egiteko eta

gainera zigortuta nago - Ikerrek - baina, sartu zaiztezte!

-Ongi da! - lagunek.

Mikelek lan guztia ikusi orduko ideia bat eduki zuen, biek

lagunduko ziotela hortuarekin azkarrago bukatzeko.

-Ongi da!! - Ikerri ideia ona iruditu zitzaion.

-Guztiak batentzat, eta bat guztientzat! - hiru lagunek

oihuka.

20 minutu pasa ziren eta hiruren artean lan guztia bukatu zuten.

Lan guztia bukatuta, pentsatzen hasi ziren futbolera nola jolastu

handik atera gabe. Bat-batean Ikerrek idei bikaina eduki zuen:

-Zer? Kontaiguzu! - Mikelek.

-Futbolera hemen jolastu ahal dugu -

esan zuen Ikerrek pozik.

-Bai? Nola? - Antonek.

-Etxeko beste aldean zelai libre, berde eta handi bat

daukagu - Ikerrek.

-Ongi da! - lagunek.

Futbolera jolasten pasatu zuten arratsaldea.

Orduz gero egun guztietan hiru lagunak hortua landu eta gero

etxeko beste aldera joaten ziren futbolera jolastera, etxetik

atera gabe eta aita haserretu gabe.

AMAIERAAAA!!

Dragoiaren astakeriak

Andoni, espero dut nire ipuina gustatzea, eskerrik asko ipuina

irakurtzeagatik. Nik ipuina irakurtzen duzun bakoitzean nitaz

gogoratzeko egiten saiatu naiz. Nahiko nuke DBH 1. mailara heltzen

zarenean nik baino ipuin hobeagoa egitea. Aio, beste baterarte.

Andoni maitea, zu bai ikasle zintzoa. Ethan

Bazen behin duela asko ume bat,12 urtekoa Muiños izenekoa,

ozeano barearen erdian itsasontzi handi eta beltz batean

nabigatzen ari zela bere aita eta tripulazioarekin.

Halako batean, Muiños gaixoa pilotarekin jolasten zegoenean

uretara jausi zen eta santamen batean desagertu zen.A ze zorte

txarra!

Itxasontziko inork ez zuen ezer ikusi. Baina beste bizidun

ezezagun batek bai ikusi zuen: dragoi oso handi eta gorri bat.

Animalia Muiños erreskatatzen saiatu zen baina ez zuen

ezertarako balio, dragoia oso zaharra zen eta ez zuen indar

askorik. Orduan biak itotzen hasi ziren.Oso zorte handia eduki

zuten bapatean hil baino lehenago izurde polit eta urdin batzuek

erreskatatu zituzten. Baina hor ez zen guztia amaitu, bat-batean

dragoiak oxigenoa hartu eta bi izurde adoretsuak erre zituen,

eskerrak eman beharrean.

Horrela, Muiños itxasontzira igo eta bere aita indartsuari esan

zion gertatzen ari zena .Umeak esan zion aitari:

-Aita, uretara jausi naiz eta dragoi batek ikusi nau eta

erreskatatzen saiatu da, baina ez du lortu. Orduan izurde batzuk

ikusi eta erreskatatu gintuzten. Baina dragoiak eskerrak eman

beharrean izurdeak erre zituen.

-Beno ba nik arkua hartuko dut eta dragoia ehizatuko dut.

-Mila esker, aita.

Geroago aitak arkua hartu eta dragoia ehizatu orduko ura ahotik

sartu zitzaion dragoiari ito arte. Orduantxe izurdei erredurak

kendu zitzaizkien eta pozik amaitu zuten. Hori bai, guztiak,

dragoia izan ezik!

HORRELA EZ BAZAN SAR DADILA

KALABAZAN!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Ainhoa detektibea

Ainhoarentzat, gogo handiz egin dudala eta espero dut asko gustatzea. Musu handi

bat.Janire

Istorio hau duela gutxi gertatu zen. Ainhoaren istorioa da. Ainhoa 8 urteko

neskatila bat zen. Altuera normala zeukan, ile marroia eta begi marroiak

zituen. Ainhoari kirola egitea gustazen zitzaion, irakurtzea eta margotzea.

Baina gehien gustatzen zitzaiona hilketak burutzea zen. Gainera oso ona zen

horretan oso argia zelako. Ainhoak oso lagun onak zituen, bera oso bihotz

onekoa eta barregarria zelako, eta ez zelako inorekin sartzen.

Ainhoa Santurtziko herrian bizi zen bere gurasoekin.

Egun batean Ainhoa etxean zebilela telebista ikusten, bat-batean albisteetan

entzun zuen:

“Gaur goizean hilketa bat egon da Santurtzin. Jose Iturralde bere etxean

zegoela hiltzailea etorri da eta hil egin du, oraindik poliziak ez daki ze erlazio

eduki dezakeen gizon honek hiltzailearekin, baina poliziak esan du kontuz

ibiltzeko kaleetan.” Hori entzun eta Ainhoa korrikan irten zen etxetik. Hilketa

egon zen etxera joan zen, arraroa iruditu zitzaion, ez zegoelako poliziarik,

orduan Ainhoa hilketaren etxera sartu zen, ez zegoen inor, bakarrik odola eta

zuriz margoturiko gizon baten irudia,

seguru aski poliziak eginikoa. Bat-batean norbait

sartu zen etxean, Ainhoak polizia zela pentsatu

zuen baina ez, gizon altu bat zen, oso argala eta

begirada gaixtoa zeukan. Ainhoa izuturik zegoen,

orduan esan zion gizonak:

-Kaixo polit hori, zer egiten duzu hemen? Badakizu zer. Ez zait inporta, ni gizon

honen hiltzailea naiz, eta ez dut nahi inork jakin dezan ni izan naizela gizona hil

duena, orduan hiltzailea naizela dakizunez, hil beharko zaitut. Pena da hain

txikia den neska bat hiltzea, baina horrela da bizitza, batzuentzat txarra eta

beste batzuentzat ona.

Hiltzaileak Ainhoa hartu zuen eta negarrez hasi zen. Berak ez zuen hil nahi.

Orduan polizia batzuk agertu eta hiltzailea lurrera bota zuten, hiltzaileak

Ainhoa solte utzi zuen eta gizon lodi bat agertu eta esan zuen:

-Banekien zu zinela honen atzetik zegoena. Gizon bat hil duzu baina ez duzu

neska hau hilko, zure bizitza osoa kartzelan pasatuko duzulako.

Beste poliziek hiltzailea hartu zuten eta hiltzailea oihukatu zuen:

-Zu, zu ez zara nitaz libratuko hain erraz, kartzelatik ateratzen naizenean hilko

zaitut!!!!- Azkeneko hori entzun zuenean Ainhoa oso beldurturik zegoen, baina

gizon lodia etorri zen, polizi burua zen, eta Ainhoari esan zion:

-Tranki, ez zaizu ezer gertatuko, hori kartzelan egongo de denbora luze, eta

ateratzen bada noizbait ez da zutaz gogoratuko.

Orduan Ainhoa lasaiago sentitu eta etxera bueltatu zen.

Egun batzuk geroago hiltzailea kartzelan zegoen pentsatzen ea nola ihes

egingo zuen, orduan idei bat bururatu zitzaion...

Santurtzin, Ainhoa bere etxean zegoen lasai liburu bat irakurtzen. Bat-batean

Ainhoak zerbait entzun zuen sukaldean. Sukaldera sartu eta norbait ikusi zuen,

Ainhoa hasieran bere aita edo ama zela pentsatu zuen baina argiak piztu

zituenean...

Hiltzailea zela konturatu zen eta Ainhoak esan zion:

Mesedez, ez egin ezer, faborez, oso gaztea naiz oraindik hiltzeko.

Baina hiltzailea bazirudien ez zuela bizirik uzteko asmorik, orduan eskua

poltsikoan sartu eta pistola bat atera zuen. Ainhoa lehen baino beldurtuago

zegoen, ez zekien zer egin, nora joan.

Hiltzaileak Ainhoa pistolarekin apuntatu zuen, baina ez zen konturatu lau

polizia zituela pistolekin apuntatzen.

Poliziek hiltzailea hartu zuten, etxetik atera eta polizi autoan sartu zuten. Polizi

burua Ainhoarengana hurbildu eta esan zion:

- Barkatu, gure errua izan de eta zu dena amaitu zela pentsatuz, begira

zer gertatu den, baina orain bai, ez zaizu gehiago pasatuko. Zin dagizut.

- Ainhoa eso pozik gelditu zen. Orduan polizi burua walkitalki bat eman zion

Ainhoari, zerbait gertatzen bazen beste batean, Ainhoak beraiei deitzeko.

Ainhoa oso pozik zegoen, bera beste hilketa batzuk burutu zituen , baina hori

beste historia bat da.

AMAIERA

Mutil otsoa

Kaixo Arkaitz, Espero dut zuretzat egindako liburua zure gustukoa

izatea eta mutil otsoaren ipuin honekin nitaz beti gogoratzea. Musu

handi bat, Bea

Duela urte asko, Euskal herriko mendi batean. Arkaitz izeneko

mutil batek, bere lagunekin jolasten zuen bitartean gaztelu

baten leihotik bere pilota sartu zen.

Arkaitzek bere adinerako altuera egokia zeukan, oso zintzoa,

bihotz onekoa eta esku zabala zen baina pixka bat gezurtia ere

bai.

-Arkaitz, zuk bota duzu, beraz, joan zu pilotaren bila.-ezan zuen

Manuk.

- Beno bale ...- erantzun zuen Arkaitzek pixka bat beldurtuta.

Orduan Arkaitz gaztelura sartu zen. Gazteluak barrutik kanpotik

baino beldur gehiago ematen zuen. Arkaitz pilotaren bila zegoen

bitartean, pilotaren jausiak entzun zuen, beraz soinuak entzun

zituen gelara sartu zen. Han ez zegoen pilotarik, bakarrik gela

apurtu eta desordenatu bat. Armairu polit bat ikusi zuen. kaxoi

hartan begiratu zuen han ur bezala zegoen, oso arraroa zen,

Arkaitzek zerbait ikusi zuen armairuaren barruan eta ukitu

bezain pronto zerbaitek bere gainera salto egin zuen.

Mutikoaren gainean zegoelarik koska handi bat sentitu zuen.

Animalia beldurgarri horrek koska egin zion. Oso txarto sentitzen

zen eta bere etxera joan zen. Han bere ama eta ahizpa bat

zeuden, familia aberatsa zen.

-Arkaitz zer gertatzen zaizu? odoletan zaude!-galdetu zuen bere

amak.

- Ba gaztelura sartu nintzen pilotaren bila, eta animalia arraro

bat nire gainera bota zen … esan zuen urduri.

-Zenbat aldiz esan behar dizut han ez sartzeko! Han nire ahizpa

hil zen!!- erantzun zuen oso haserretuta.

- Barkatu ama nik ez nekien … -esan zuen negarrez.

- Ea goazen zure aitaren ospitalera oso zauri itsusia da. -ezan

zion bere amak kezkaturik.

Han bere aita zegoen pertsonak sendatzen. Bere aitak zauri hori

ikusi zionean puntu batzuk jarri eta medizina bat eman zion.

Hiru egun geroxeago …

Ilargi betea zegoen. Arkaitz oso- oso txarto sentitzen zen. Bat-

batean ileak gorputz guztitik atera zitzaizkion. Mutil otsoa

bihurtu zen! Beldur handia zeukan, mutil otsoek filmetan oso

gaizoak ziren eta bera bihotz oneko pertsona zen. Une hartan

gauza bat pentsatu zuen. Bera gizon otso maltzurretatik

babestuko zuen pertsonak, eta horrela gertatu zen. Arkaitzi ez

zitzaion gustatzen mutil otsoa izatea pertsona normala izatea

nahiago zuen, bere lagunek munstro beldurgarri bat zela

pentsatzen zuten baina barrutik beraien laguna zen. Handik

egun batzuetara. Bere logelan sorgin bat agertu zen. Sorginak

berriz pertsona normala izatea ala betiko otso mutila izatea

eskaini zion. Arkaitzek berriz pertsona normala izan nahi zuen

eta horrela gertatu zen. Normala zen!

Baina ilargi betea zegoenean berriz mutil otsoa bihurtzen zen.

Mutikoa oso triste zegoen berak pentsatzen zuen bere gurasoek

gorroto ziotela baina ez, asko maite zituzten.

Sei urte geroxeago neska polit bat ikusi zuen kaletik oso

pertsona ona zirudien baina zerbait arraro zuen, beraz gauean

espiatzera joango zela pentsatu zuen. Bat-batean neska otsoa

bihurtu zen Arkaitz asko maitemindu zen eta beregana joan zen.

-kaixo … -esan zuen Arkaitzek- nola deitzen zara?

- Nerea … pentsatu nuen otso pertsona bakarra nintzela … esan

zuen neskatxoak oso txarto sentitzen baitzen.

Bat-batean neska lurrera jausi zen. Mutilak bere gaztelura

eraman eta han zaindu zuen ondo jarri arte. Oso bikote ona izan

zirela uste zuten eta hortik aurrera pertsona salbatzera eta

hiltzera joan ziren beti elkarrekin.

Ehun urte pasa ondoren. Oso pertsona txarrak bihurtu ziren eta

beti hiltzera joaten ziren …

Uraren inperioa nahi

zutenak

Aupa Jone, espero dut DBH 1ean zaudenean liburu hau gogoratzea

eta zuk beste bati egiten diozunean zure ipuina bere gustukoa izatea.

Besarkada bat. Imanol

Suaren eta Izotzaren erregeak Uraren erregearen bila zeuden,

beste dimentsio batean, bere inperioa beraientzako nahi

zutelako mundua kontrolatzeko. Suaren eta Izotzaren erregeak

oso gaiztoak ziren, maltzurrak, dena nahi zuten. Suaren

erregeak ile horia zuen eta oso altua, ia 2 metro zituen. Bere

begiak berdeak ziren. Izotzaren erregeak ile beltza zuen, baita

ere ia 2 metroko altuera zuen, begi marroiak. Eta Uraren

erregea, ostera, oso zintzoa zen, bihotz onekoa, altua baita ere

ia 2 metrokoa, ile marroia zuen, begi urdinak.

Uraren erregea hil egin nahi zuten eta beti beraietaz ezkutatu

egin behar zen bera eta bere armada baino askoz gehiago

zirelako. Gainera besteak gainditzeko ura behar zuen bere

ondoan eta ez zegoen urik dimentsio horretan.

Orduan Uraren erregea Bartzelonara joan zen ihes egiteko, eta

horrela Suaren eta Izotzaren erregeak denbora batez ez

aurkitzeko eta ondo egoteko.

Baina bat-batean Suaren eta Izotzaren erregeak bere bila

zeuden Uraren erregeak erloju bat zuelako eta ikusten zuen non

zeuden bere bila, konturatu zen Lur planetara etorri zirela eta

denbora gutxi barru Bartzelonan egongo zirela. Uraren erregea

jendea bilatzen hasi zen berarekin egon ahal bazen esaten:

-Aizu! Utziko al zenidake zure etxean egoten? Uraren erregea

naiz eta Suaren eta Izotzaren erregeak nire bila daude.

Hori esaten zuenean denek ezetz esaten zieten eta pentsatzen

zuten kalean bizi zen bat zela eta bere etxera nahi zuela joan lo

egiteko eta ez geratzeko kalean lo egiten.

Baina neska batekin topo egin zuenean zortea eduki zuen:

-Nola deitzen zara?

-Jone, eta zu?

-Ez dakit sinestuko didazun baina … Ni Uraren erregea naiz eta

Suaren eta Izotzaren erregea nire bila daude ez oso urruti eta

nonbait ezkutatu egin behar naiz.

-Ongi da sinesten dizut eta nik eramango zaitut nire etxera

ezkutatzeko.

-Eskerrik asko!

2 egun geroago Suaren eta Izotzaren erregeak Bartzelonara iritsi

ziren eta esan zion Uraren erregeak Joneri:

-Mesedez, esan zure lagun guztiei ahalik eta ur gehien

eramateko hondartzara, azkar, Suaren eta Izotzaren erregeak

Bartzelonara heldu dira eta!!

-Ondo da oraintxe bertan noa.

Orduantxe bizkor - bizkor Uraren erregea hondartzara joaten da

eta baita ere Jone eta bere lagun guztiak hondartzara joaten dira

urez betetako kuboekin eta orduantxe heldu ziren Suaren eta

Izotzaren erregeak hondartzara. Hiru erregeak altuagoak egin

ziren oso - oso altuak eta borrokan hasi ziren.

Uraren erregeak ur guztia gorantz eraman zuen.

Suari eta izotzari bota zien eta lehenengo izotza zegoenez

Izotzaren erregea atzerantz bota zuen eta Suaren erregearen

gainean jausi eta izotza ura bihurtu zen eta sua itzali egin zen.

Irabazi egin zuen borroka eta itsasora bueltatu zuen ur guztia

eta berak jarraitu zuen bere inperioa edukitzen eta mundua

kontrolatzen. Eta guztiak oso pozik jarri ziren eta erregea ere bai

eta bere dimentsiora bueltatu zen berriro ere eta bere

dimentsioan ospakizun handi bat egin zuten borroka irabazi

zuelako eta inperioa ez zela geratuko esku txarretan.

Zelai madarikatua

Unai, ume ausarta zara eta ez duzu beldurrik. Espero dut nire ipuina

zure gustukoa izatea eta beldur handia pasatzea. Musu handi bat.

Amaia

Gaur egungo bizitza oso ondo dago, baina antzinean hobeto bizi

zen. Ez zeuden hainbat bitxikeri. Dena hasi zen nire lagunak eta

ni futboleko zelai batera jolastera joan ginenean. Zelai hori oso

zaharra zen, eta hutsik zegoen.

Jubilatuak esaten zutenez, urte asko zeraman hutsik eta gainera,

madarikatuta zegoela esaten zuten. Baina, ez genien kasurik

egiten. Arratsalde horretan zelairantz abiatu ginen.

-David, bihozkada bat dut. Hau ez da ondo amaituko. Jubilatuei

kasu egin behar diegu-esan zidan Aitorrek.

-Beldur al zara, Aitortxu? Nahi baduzu pixontzi bat erosiko dizut-

erantzun nion.

-Jajaja- barrezka hasi ziren besteak.

Ni, beti bezala, nire taldearen liderra nintzen. Beraiek baino

altuago eta indartsuago nintzelako.

Zelaira heldu bezain pronto, futboleko partida bat jolasten hasi

ginen. Partidaren erdian geundela, euri-txaparrada bat hasi zen.

Ez genion kasurik egin euriari eta jolasten jarraitu genuen.

Amaitzean, 5-0 geratu ginen, nire taldea irabazle, noski.

Korrika batean, aldatu eta etxera bueltatu ginen. Nire etxea oso

handia zen, Beverly Hills egoten diren etxeak bezalakoa zen,

baina Euskal Herrian kokatua zegoen.

Ama, beti bezala atean itxaroten zegoen.

-Nolatan joan zarete futbol zelai horretara jolastera niri abisatu

gabe? Eta gainera busti egin zara !- esan zidan oso haserretuta.

-Ama, ez da izan hainbesterako. Bakarrik joan gara jolastera eta

bat-batean euria hasi da. Amaitzen geundenez, jarraitu dugu

jolasten amaitu arte- erantzun nion nik oso harro.

-Zu beti bezain harro eta arduragabea. Aste honetan zigortuta

zaude, ez zara zure lagunekin aterako.

-Baina, ama ! Nire lagunekin ez banaiz ateratzen aspertuko naiz.

-Ez zait inporta, zu bakarrik bilatu duzu zigorra. Orain joan zitez

zure logelara.

Nire logelara joan bezain pronto, ordenagailua piztu nuen.

Korreo elektrokino zabaldu nuen eta zera esaten zuen mezu bat

irakurri nuen:

“Gaur egin duzun zerbaiten ondorioz, gauza txar asko gertatuko

zaizkizu”. Ez nuen ezagutzen helbide hori. Rodi,nire txakur

txikia, sartu zen nire logelan eta niregana etorri zen.

Horrek despistatu ninduen.

Afaltzeko ordua heldu zenean, telefonoak jo zuen. Nire aitak

hartu zuen.

-Bai?

Telefonoko ahotsa entzun nuen, asko oihukatzen zegoelako.

“Kaixo, Aitorren ama naiz, zure semea etxera heldu al da? Nirea

oraindik ez, eta normalean askoz lehenago heltzen da.”

Nengoen lekuan gelditu nintzen.

-Bai, David duela bi ordu heldu da etxera.

-Aita, eman al didazu telefonoa?

-Itsaso, nire semarekin pasatuko zaitut-hori esan eta telefono

eman zidan.

-Nola Aitor ez dela heldu etxera? Hori ezinezkoa da, ni baino

lehenago heltzen da beti-erantzun nion oso kezkatuta.

-Ez dakit, baina polizia deituko dut, ea beraiek zerbait egin

dezaketen. Agur –eta moztu zen.

Gauen zehar, horrelako beste hiru dei eduki nituen. Oheratzean,

irakurri nuen mezua burura etorri zitzaidan. Bat-batean,

sentimendu ezezagun bat sentitu nuen, uste nuen beldurra zela,

baina ez nengoen ziur inoiz ez naizelako beldur izan.

Goiz osoan egon nintzen Rodi bilatzen, baina ez nuen ikusi eta

zerbait esaten zidan desagertu zela, nire lagunak bezala. Egun

guztia etxean sartuta pasatu nuen. Gaua heltzean, berriro deitu

ziguen Itsasok.

-David, arratsaldean polizia etorri da eta esan digu Aitorren eta

besteen gorputzak aurkitu dituztela.

-Hil egin dira?

-Bai- eta negarrez hasi zen.

-Barkatu. Hau ezinezkoa da, ezin da hori gertatu. Joan behar dut,

agur- eta moztu nuen.

Hurrengo egunean izan zen ehorzketa.

Poliziak ez zuen ezer misteriotsu aurkitu, esaten zuen hori

gertatu zela jolasten zeudelako egon behar ez ziren lekuetan.

Niri ez zitzaidan normala iruditzen , baina ez zuten egingo nik

nahi nuena. Orduan isildu nintzen.

Aste batzuk pasatu ziren eta ez zen ezer gehiago gertatu. Baina

nire urtebetetzea heldu zenean, amama, aitite eta lehengusuak

desagertu ziren. Oso tristen nengoen, 10 urte betetzen nituen

egunean nire familia ez egoteagatik. Goizean, ideia bat eduki

nuen. Nik ikertuko nuen ea zer gertatzen zen nirekin harremana

zuten pertsonekin. Egun guztian egoten nintzen nire logelan,

ordenagailuan bilatzen pista gehiago, baina ez nuen inoiz ezer

aurkitzen. Egun batean, duela denbora gutxi jolastu nuen futbol

zelaiari buruz informazioa bilatu nuen. Hor esaten zuten,

madarikatua zegoela eta horra joaten zenak madarikazio bat

edukiko zuela bere bizitza osorako.

Hori irakurri bezain laster, nire gurasoengana joan nintzen, baina

ez nituen aurkitu. Poliziei deitu nien eta berehala etorri ziren

etxera.

-Kaixo, agente batzuk bidali ditugu herri guztia aztertzera, baina

uste dugu ez dutela ezer aurkituko. Barkatu.

-Uste dut badakidala zer gertatzen den.

-Esan mesedez.

-Duela denboratxo bat, zelai madarikatura jolastera joan nintzen

lagunekin eta interneten ipintzen duenez, han sartzen dena

madarikatua dago betiko.

-Izan daiteke, oraingoz horra joatea debekatuko dugu. Zuk etorri

behar duzu gurekin komisariara. Ezin zara etxean bakarrik bizi,

ume-zurtegi batera eraman behar zaitugu.

Lehenengo, komisariara eraman ninduten. Han ume-zurtegi

batzuetara deitu zuten, ea lekua zegoen ume batentzat.

Azkenean, batean esan zuten lekua zegoela. Horra eramango

ninduten, baina esan nien nire auzokideak eta eskolako lagunak

agurtu nahi nituela. Zeren ume-zurtegia Estatu Batuetan

zegoen.

Agurtu ondoren, hegazkinera igo eta ume-zurtegirako bidea

hartu nuen. Heltzean, oso handia iruditu zitzaidan, baita polita

ere.

Hortik aurrera hor bizi behar nuela pentsatzean, polita zen

pentsamendua kendu zitzaidan eta barrura sartu nintzen, nire

maletekin.

Gisele Printzesa

Gisele, espero dut nire ipuina zure gustukoa izatea,

zure gustuen arabera eginda dago eta bihotzez

egin dut nitaz gogoratzeko. Musu bat. Janire P.

Bazen behin Gisele izeneko neska bat. Neska arrunta zen, bere

institutu neskak bezala. Ile marroi, luzea eta kizkurtua zeukan.

Bere begiak belarra baino berdeagoak ziren eta nahiko altua

zen. Betaurrekoak eramaten zituen eta nahiko gizena zen. 15

urte zituen hortaz, DBH 3. mailara zihoan. Neska alaia zen

baina ez zuen inorekin hitz egiten. Egun osoan bakarrik egoten

zen. Ez zituen lagunak, bere lagun bakarra bere maskota zen;

Zuri. Hamster bat zeukan eta oso txikia zen, ile zurikoa eta

hortz oso luzeak zituena. Gisele lagunak egiten saiatzen zen,

baina inor ez zuen nahi berarekin egon. Egun batean, saskibaloi

talde batean sartzea erabaki zuen. Lehenengo egunetan nahiko

txarra zen eta berarekin sartzen ziren. Nahiko gizena zenez, ez

zuen korrikarik asko egiten ere. Egunero, entrenamendua

amaitzerakoan, bakoitza bere logelara joan behar zen, eta

Gisele bere logelara joaten zen triste eta amorraturik. Bere

logela, 226a zen eta hormak arrosa kolorekoak ziren. Atearen

ondoan, mahai bat zegoen eta honen gainean, bere

ordenagailua. Eskuinean, armairu handi bat zeukan eta

ezkerraldean, bi ohe. Bat hutsik zegoen, inork ez zuelako nahi

bere logela-laguna izan. Ohearen ondoan mahai txiki bat

zeukan, eta lanpara txiki bat gainean. Bere ohean etzanda

zegoelarik, bere buruari galdetzen zion: Hain itsusia naiz?

Zergatik ez ditut lagunak? Egunero galdera berdinak egiten

zituen.

Hurrengo egunean, ohetik altxatu eta ikastolara joateko

prestatzen hasi zen. Prakak jarri eta handiak geratzen

zitzaizkiola ikusi zuen:

Argaltzen al nago? Saskibaloia izango da. Pentsatu zuen.

Orduan, pozik jarri eta ikastolara abiatu zen. Ikastolan, ez zion

inork kasurik egiten. Nahiko bizkorra zen Gisele, eta klasetik

irten zirenean berarekin sartzen ziren esanez:

Begira hortik doa Einstein gizena! – eta orduan denek barre

egiten zuten Gisele begiratuz.

Lotsaturik, bere logelara joan zen negarrez. Ohean etzanda,

bera hamsterra hartu zuen:

- Zergatik sartzen dira nirekin? Zer egin diet nik? Nahiago nuke

printzesa bat izango banintz…

Bat-batean bere hamsterra soinu arraroak egiten hasi zen.

- Zer gertatzen da, zuri? – galdetu zuen Giselek.

- Zu printzesa bat zara… zu printzesa bat zara…- esan zuen

hamsterrak.

- Nor dabil hor? – galdetu zuen neskak beldurturik.

- Neu izan naiz, Gisele printzesa.

- Aaaaaahh!! – oihukatu zuen Giselek. Zu al zara, Zuri?

- Bai. Neu naiz. Baina ez oihukatu!! Inork ezin du jakin nik hitz

egiten dudala.

- Ondo da. Baina, nolatan hitz egiten duzu?

- Ez dakit, baina gauza garrantzitsu bat esan behar dizut:

Zu printzesa bat zara eta egun batzuk barru gutun bat helduko

zaizu, Parisera joan behar zarela esanez.

Orduan Gisele barrez lehertzen hasi zen.

- Ni printzesa? Jajajaja!!

- Bai Gisele. Orain, nik joan behar dut eta ez ahaztu gutun bat

helduko zaizula.

- Joan? Nora? Baina… zu, nire maskota zara, ezin zara joan!!

Bat-batean hamsterra logelatik desagertu zen eta Gisele oso

harrituta geratu zen.

Egunak pasatu eta ez zen gutun bat ere ez heldu. Gisele bere

logelan zegoen, eta orduan bere logelaren atean jo egin zuten.

Neskak atea ireki eta gutun bat ikusi zuen lurrean botata.

Segituan gutuna hartu eta irakurtzen hasi zen:

Gisele maitea:

Pariseko erregina naiz eta gauza garrantzitsua esan

behar dizut.

Zu Pariseko printzesa zara eta bi egun barru, koroaren

eguna izango da.

Zu izango zara koroia eramango duzuna, eta horregatik,

bihar bertan hementxe egon beharko duzu.

Bihar goizean, hegazkin batek jasoko zaitu. Oso gauza

garrantzitsua da hau, beraz ez alde egin zure logelatik.

Musu handi bat: Erregina

Gutuna irakurri orduko, bere hamsterrak arrazoia zuela

konturatu zen. Gisele, gau osoa egon zen lorik egin gabe.

Hurrengo egunea, logelako leihoetatik begiratu eta hegazkina

zegoela ikusi zuen. Orduan kalera irten eta gizon traje belzdun

bati galdetu zion:

- Zu al zara ni jasotzera etorri dena?

- Bai – esan zuen gizonak ahots grabearekin. Zure maletak hartu

eta hegazkinean igo, mesedez.

- Maletak? Ez dut maletarik egin.

Gizonak goitik behera Gisele begiratu eta esan zuen:

- Berdin dio… sartu hegazkinean.

Orduantxe bertan sartu zen hegazkinean neska. Sei orduko

bidaia izan zen.

Giselek hegazkineko leihoetatik begiratu eta palazio handi bat

ikusi zuen. Oso handia zen eta lorategi handi bat zuen.

Hegazkina gelditu zen, eta berehala jaitsi zen Gisele. Han bere

amona itxaroten zegoen eta besarkada bat eman zioten elkarri.

- Gisele, faltan bota zaitut.

- Nik ere amona! Baina… zergatik ez didazu lehenago esan

Pariseko printzesa nintzela?

- Zera… Badakizunez, zure gurasoek automobilarekin istripu bat

eduki zuten, eta orduz gero ez nuen zutaz ezer jakin.

Jarraian, palaziora sartu ziren denak eta amona, printzesa bat

nola izan behar zuen irakatsi zion.

Biharamunean, Gisele oso alai eta pozik altxatu zen ohetik,

koroaren eguna zelako. Ezin zuen sinetsi!! Duela bi egun

institutuko neska arrunt bat zen eta orain, Pariseko printzesa!

Egun horretarako soineko luze eta polit bat jarri zen. Jarraian,

ilea orraztu eta behera jaitsi zen Gisele, zerbaitetan laguntzeko.

- Amona! Zerbaitetan lagundu dezaket?

- Ez laztana, dena ondo dago. Gaur zure eguna da eta lasai egon

behar zara.

Orduak pasatu ondoren, iritsi zen ordua. Palazio handia, jendez

beteta zegoen.

Gisele oso urduri zegoen. Momentu horretan musika bat entzun

zen eta gizon bat Giselengana hurbildu eta koroa jarri zion bere

buruan. Hortik aurrera, Gisele Pariseko Printzesa izan zen eta

oso alai eta pozik bizi izan zen bere palazioan.

Bere institutuko kideek egunkarian Gisele printzesa bat zela

irakurri zutenean, harriturik eta inbidiaz geratu ziren denak.

Urte batzuk pasatu ondoren, Giselek printze bat ezagutu zuen

eta berarekin ezkondu zen.

HOBERENA

Espero dut liburu hau gustatzea eta beti gogoratuko duzula.

Besarkada handi bat, Imanol. Gonzalo

Santurtzin gaude, 3000.urteko martxoaren 6an. Herriko hiru

gazte hilak topatu dituzte. Jendea harrituta dago, horrelako

zerbait ez da inoiz hemen gertatu. Hemengoak pertsona

lagunkoiak gara, alaiak eta lasaiak, gure auzokideak maite eta

errespetatzen ditugu.

Gerra nuklearraren ondoren urte asko bizi ginen lurraren azpian,

bizitza zaila eta gogorra izan zen, familia eta ezagun pilo bat

galdu genituen. Bizirik gelditu ginenek, azkenean berriro

kanpora ateratzen erabaki genuenean, lurra deseginda zegoen,

eta denon artean gure herria berregiteari eman genion.

Santurtzi berriak galdu ditu bere antzinako ezaugarriak, ez dago

kostaldea, itsasoak atzera egin zuelako, eta ez du bere Serantes

mendia. Eraikuntza gehienak desagertu ziren, mantendu direnen

artean Bihotz Gaztea ikastola hoberen gelditu den

bakarrenetariko bat da.

Herri berria ikastolako eraikuntzaren inguruan sortu dugu, eta

hemen bizi garenok Bihotz Gaztea izendatu dugu Jakituria

Historikoaren altxorra. Oraingo eraikuntzak titaniozkoak dira eta

forma bereziak dituzte, askoz altuagoak dira, teilatu gabekoak,

goian umeentzako parkeak eraiki ditugulako. Errepideak ez

ditugu gure garraioak airetik joaten direlako, desagertu dira

kotxeak eta espazioko ontzi txikietan bidaiatzen gara. Herrien

arteko distantziak oso luzeak dira planetan gutxi batzuk gelditu

garelako. Elikatzeko janari sintetikoa asmatu dugu.

Gure umeak ikastolara bidaltzen ditugu eta herriaren

jakintsuenak bihurtu dira bere maisuak. Gutxi gara eta denok

ezagunak. Mutilen artean jakintsuena eta indartsuena Imanol

dugu. Imanol, tamaina ertaineko mutil bat da, egokia bere

adineko batentzat, hau da ,9 urte. Indartsua da, 12 urteko mutil

bati aurre egiteko eta irabazle ateratzeko modukoa. Argala

bezain sendoa da. Bere aurpegia osatzen duen irudia oso polita

da, begi marroiak ditu eta beltzarana denez, atzean ditu neska

guztiak.

Ikasle ona eta langilea da. Ikasketetan matematika eta

irakurketa maite ditu.Ez da kide ona,ezta zintzoa ere .Gaiztoa,

maltzurra da, besteen zorte ona ez du aguantatzen eta inbidia

die Antzerkirako primerakoa denez, oso ondo ezkutatzen ditu

bere akatsak eta ez dago

lagunen falta.Kiroletan aditua da. Kirol gehienetan nabarmentzen

da, eta guztietan klaseko onena da. Imanolen familia herrian bizi

den bat da. Ezaguna eta famatua, beraiek esaten eta egiten

dutena kontuan izaten da. Garrantzia dute eta boterea ere bai.

Imanolek hiltzaileek utzitako pista bat topatu zuela esan

zuenean, mundu guztiak onartu zuen, eta, Imanol, bere lagunak,

poliziak, orokorrean guztiok pista jarraitzen hasi ziren.Gainera,

arrastoa, argia zen, hildakoen alboan, lepoko bat topatu zuen.

Imanolek bazekiela norena zen aitortu zuenean, bere bizitza

arriskuan zegoela pentsatu zuen bere familiak, eta babesteko

eskoltak jarri zizkioten.

Lepokoaren pista eta Imanolek zekiena jarraituz topatu zuten

ikastolako maisu guztiek horrelako lepoko bat zutela,

bakoitzarena forma eta ezaugarri bereziekin. Jakintsuak bildu

zuten eta beraien lepokoak erakustera behartu zituzten. Txanela

ematen zuen Manolik berea ez zuen, eta lapurtu ziotela esan

arren, berehala susmo gehienak bere gainean jausi ziren. Bahitu

eta kartzelara bidali zuten.

Herrian, nahiz eta hildakoengatik triste egon, lasaitasuna

berreskuratu zuten. Ikastolan, kontran, jakintsuenen artean ezin

zuten sinestu Manoli andereñoa erruduna zela, baina, dirudienez

poliziak zituen frogak eztabaidaezinak ziren, eta ez zegoen zer

egiterik.

Herriko umeak berriro ikastolara joaten hasi ziren, eta

eguneroko erritmoa laster lortu zuten. Baina ez zen asko iraindu.

Bi aste pasata, ikastolako komunean beste mutil bat, Imanolen

taldeko bat, hilda agertu zen.

Imanol eta bere lagunen familiak beldurtu ziren, eta hiltzailea

beraien atzetik zetozela pentsatu zuten. Baina mutilak oso

ausartak direnez, ikertzeari ekiten zioten.

Hildakoaren hurbil, kirola egiteko zapata baten aztarna zegoen,

hiltzaileak presaka ibiltzeagatik, bere irteeran, eta konturatu

gabe, odola zapaldu zuen.

Poliziak zapataren aztarna ikertuz, kirolari batena, 9 eta 10

urteko batena eta futbol taldeko batena dela ondorioztatu zen.

Polizia-etxera joan ziren lagun guztiak, futbol talde osoa.

Zapatak eramaten zituzten, baina guztienak aztertu ondoren ez

zirela inorenak zioten.

Baina, Imanol ez zela joan konturatu ziren, eta erregistro agindu

batekin beraren etxera joan ziren.

Bere zapatetan zegoen egindakoaren froga. Erruduna zen.

Bahitu eta polizia-etxera eraman ondoren konfesatu zuen.

Dirudienez Txanela azterketa baten nota izan zen Imanolek

egindakoaren kausa. Betidanik denetan hoberena izaten ohituta,

ezin zuen aguantatu bere klaseko inork bera baino nota

hobeago bat ateratzea. Manoli erruduna agertuz eta taldeko lau

mutilak erditik kenduz, bera klaseko nota hoberena izaten

jarraituko zuen. Baina lau lagunak hil egin behar zituen egunean

bat falta zen, eta laugarrena hiltzeagatik bere plana pikutara

joan zen.

Gnomoa herrian

Iker, espero dut nire ipuina zure gustukoa izatea eta ipuina irakurtzen

zauden bakoitzean nitaz gogoratzea. Besarkada handi bat. Amagoia

Herri polit eta txiki batean, bizi

zen Iker. 8 urte zituen baina

altuegia zen bere adinerako.Nire

ikuspegitik ez zen ez lodia ez

argala,hau da, bere adinerako

pisu egokia zuen.Ile marroia

zeukan bere begiak bezalakoak,

eta betaurrekoak zituen.Oso bihotz oneko pertsona zen baina

batzuetan pixka bat gezurtia.Iker, bere auzoko lagunak bezala,

ikastolara joaten zen egunero.Oso aplikatua zen ikasketekin

baina ikasteko momentuan asko kostatzen zitzaion.Gogoko zuen

asteburuetan lagunekin parkera joatea. Batzuetan, bakarrik

egotea ere atsegiten zuen.

Iker bizi zen herria Santurtzi deitzen zen eta Bizkaiko kostaldean

zegoen.Santurtzin 40.000 pertsona inguru bizi ziren.Oso herri

polita zen, eta zorionez betea.

Iker bere gurasoekin bizi zen,baina ez zitzaion etxean egotea

gustatzen horregatik, arratsalde hartan paseo bat ematera

joatea erabaki zuen:

-Ama, gaur nire lagunekin joatea utziko didazu?-galdetu zion

Ikerrek bere amari.

-Bai lastan, bai, joan ahal zara baina 8:30ean etxean egon

beharko duzu bale?-erantzun zion bere amak.

-Ama, baina nire lagunak 9:00ak arte geratu ahal dira, zergatik

ez didazu zuk usten?-esan zion Ikerrek bere amari haserre.

-9:00ak oso berandu delako eta

bakarrik etorri behar duzulako!-

oihukatu zion amak.

Eta Ikerrek esan zion:

-Joee .. ama ze gaiztoa zaren …

-Ez bazara 8:30ean etortzen, ez

dizut ateratzen utziko!!-esan zion Ikerren amak oso haserretuta.

Ikerri ez zitzaionez etxean geratzea gustatzen amak esan ziona

egin behar izan zuen:

-Ongi da Ama, hemen 8:30ean egongo naiz.

-Oso ondo, lastan, ongi pasatzea espero dut.-esan zuen amak

oso pozik.

Etxetik irteterakoan Santurtziko parke berrira abiatu

zen.Parkerako bidean zegoelarik soinu bitxi eta harrigarri bat

entzun zuen Ikerrek.Atzera begiratu zuen eta ez zuenez ezer

ikusi orduan bere bidea jarraitu zuen.Hortik 2 minutura beste

soinu bat entzun zuen,bigarren soinu hori entzuterakoan

beldurrez korriketan hasi zen.Alboko lorategitik zetorren ahots

arraro hori:

-Ez joan, mesedez.Zure laguna izan nahi dut.

Hori entzuterakoan erantzun zuen:

-Eta zu nor zara? Atera lorategitik, mesedez!

Halako batean lorategietik gnomo txiki-txiki bat atera zen eta

Ikerri esan zion:

-Mesedez, ez joan, nik zure laguna izatea bakarrik nahi dut!

-Hala!! Baina zu gnomo bat zara!!! Ez dut sekularik inoiz

horrelako gnomo bat ikusi!-erantzun zion Ikerrek harrituta.

-Alajaina! Ez zara korrika joan! Nik gnomoen hiritik nator … nire

laguna izatea nahi dizu?-galdetu zion gnomoak harrituta.

-Nola ez!! Bai bai! Nola deitzen zara gnomo?-galdetu zion

Ikerrek.

-Nik Puk dut izena, eta zuk?-erantzun zion gnomoak pozik.

-Ni Iker deitzen naiz -esan zion Ikerrek.

Iker arratsalde hartan oso pozik zegoen eta Puken laguna

bihurtu zen.Ikerrek ez zuen parkera joateko gogorik eta kalean

geratu zen Pukekin hitz egiten.8:20ak ziren eta Iker etxera

joateko ordua zela gogoratu zen.Ez zuenez Puk kalean utzi nahi

beraz, etxera eraman zuen.

Etxera heldu bezain pronto bere logelara abiatu zen, baina bere

ama logelara sartu egin zen:

-Kaixo Iker! Zelan lagunekin?- galdetu zion bere amak.

-Oso ondo egon naiz- erantzun zion Ikerrek amari urduri.

Orduan bere amak harrituta galdetu zion:

-Iker, zerbait gertatu al zaizu?

-Ez, zergatik galdetzen duzu, ba?-erantzun zion Ikerrek

disimulatzen.

-Ba urduri ikusten zaitut- esan zuen bere amak.

-Ba.. ez urduri ez nago.- esan zuen ikerek urduritasuna

disimulatzen.

Ama afaria egitera joan zen eta Ikerrek Puk armairuan sartu

zuen.Ikerrek Puki zerbait jateko eman nahi zionez sukaldera joan

zen, han bere ama zegoenez berarentzat janaria hartzera

zihoala esan zion bere amari.Logelara heldu zenean Puki janaria

eman zion.Orduantxe bertan amak oihukatu zuen:

-Iker, afaria prest dago!

Eta Ikerrek erantzu:

-Oraintze noa, ama, itxaron momentu bat.

Amari erantzun bezain laster Puk armairuan sartu eta ez

ateratzeko esan zion.Puk armairuan sartu orduko korrika

sukaldera joan zen.Eta afaltzen hasi zen.

Afaria bukatu zuen eta berehala logelara joan zen, baina amak

galdetu zion:

-Iker, nora zoaz? Geratu hemen pixka batean zerbait esan behar

dizudala.

-Ez, ama, ezin dut! Naturreko lan bat bukatu behar dut eta!-

erantzun zion Ikerrek larrituta.

-Ongi da Iker ongi da, baina lana bukatu eta gero ohera joan … -

erantzun zion amak pixka bat triste.

Iker logelarantz abiatu zen eta Puk gnomoarekin gau osoa hitz

egiten geratu zen.

Hurrengo egunean ezin zen ohetik altxatu, oso nekatuta

zegoelako.Klasera joan aurretik Puki janari puska bat utzi zion,

nahi zuenean jateko eta klasera korriketan abiatu zen.

Klasetik irteterakoan etxera joan zen Puk nola zegoen

ikusteko.Baina etxean sartu zenean dena hankaz gora zegoen!

Ikerren ama berehala etorriko zenez ezin izango zuen desastre

hori batu.Amak atetik sartu eta desastre hori ikusterakoan oihu

izugarri bat bota zuen:

-Baina, zer demontre da hau? Zer egin duzu iker?

-Mm … ba nik ez dut ezer egin … -erantzun zuen Ikerre

ikaratuta:

-Nola ez!! Ez zait gustatzen gezurtiaketxean edukitzea!Hau ezin

dut sinetsi! Asteburu onetan ez zara lagunekin aterako etxean

geratuko zara asteburu osoa ikasten.-zigortu zion amak Ikerri.

Orduan Iker oso triste logelara abiatu zen.Logelan errieta handi

bat bota zion Pukeri ez zuelako asteburu osoa etxean ikasten

geratzea nahi.Puk oso damututa barkamenak eskatu zion Ikerri

baina iker ez zion oraindik barkatu.Etxerako lanak egin orduko

Iker, Puk oso triste ikusten zuenez barkatu egin zion baina

oraindik ez zegoen oso pozik.

Hurrengo egunetan Puk ez zuen horrelakorik gehiago egin eta

amak Ikerri zigorra kendu egin zion. Oso pozik zebilen Iker eta

Puk elkarrekin, eta hori ospatzeko ostiralean paseo bat ematera

atera ziren elkarrekin.

Kalean zeudelarik halako batean 5 gnomo ikusi zituen Iker, eta

Pukeri esan zion:

-Harrigarria Puk! Hau bai harrigarria! Zure adineko 5 gnomo

gehiago!

-Iker hauek nire lagunak dira -erantzun zion Puk.

Eta besarkada handi batzuk eman zituzten elkarri.

-Kaixo guk Puken lagunak gara eta bera bisitatzera etorri gara

esan zuen gnomo txiki bat.

-Kaixo lagunak! Nik Iker deitzen naiz eta Puken lagun bat naiz.-

erantzun zuen harrituta Iker.

2 orduz hitz egiten egon eta gero, 5 gnomoak Ikerren etxera

eramatea gonbidatu zituen eta etxera abiatu ziren.

Etxera heldu bezain laster bere amak afaria eginda zeukanez,

afaltzera joan behar izan zuen baina lehenengoz, 5 gnomo

txikiak bere logelatik sakabanatuta utzi zituen Iker.

Dena afaldu eta gero logelara joan zen eta 5 gnomoekin

kontaketak edo ipuinak kontatzen hasi ziren.

Egunak pasa eta egunak etorri eta dena normal zegoen Ikerren

etxean, baina handik egun batzuetara dena aldatzen hasi zen

eta gnomoak konfiantza hartu zuten eta etxea hankaz gora

jartzen hasi ziren.

Ikerren amak egunero errietak botatzen hari zitzaionez Ikerri,

Iker gnomoekin hitz egitea pentsatu zuen.Baina gnomoak Puk

barne ez zuten etxetik joan nahi eta etxean geratu nahi zutela

esaten zuten.

Iker ezin zuen 6 gnomo etxean eduki Ikerren amak susmatzen

hasi zelako eta bestela errieta botako ziolako.

Egun batzuen buruan gnomoak etxetik joatea erabaki zuten,

Ikerri molestatzen zutela pentsatzen zutelako.Baina Ikerri zin

egin zioten hurrengo urtean berriro bueltatuko zirela bere etxera

abentura gehiago elkarrekin edukitzeko.

87

Ipuin BildumaDBH 1A

ABENDUAREN HIRUA!!

Leire, espero dut liburu honekin gozatzea irakurtzen duzun

bakoitzean. Animatzen zaitut urte batzuk barru honelako ipuinak edo

politagoak egitea. Besarkada handi bat.

Juncal, gustatuko litzaidake DBH 1. mailara ailegatzean ipuin

zoragarriak idaztea, eta ipuin hau zure gustukoa izatea. Besarkada

handi bat.

uxue

Abenduaren 3a zen.

Ainhoa 19 urteko neska azkarra zen; ile marroia eta luzea zuen,

begi urdin- urdinak zituen itsasoa bezalakoak. Bere aita bezain

88

Bihotz Gaztea Ikastola2009-2010

altua zen. Ez zen oso lodia ezta oso argala ere. Oso alaia da, eta

oso zaila da bera norbaitekin haserretzea, horregatik lagun asko

ditu.

Jende guztia bezala astelehenetik ostiralera klase du; baina

klase pribatuak unibertsitate garrantzitsu batean. Asko

gustatzen zaio irakurtzea eta gogoko du dantzatzea eta nola ez

lagunekin egotea da gehien gustatzen zaiona.

Berak neba bat du Gorka izenekoa. Bera baino txikiagoa da.

Gorkak 17 urte zituen. Ez zen oso baxua ile marroia eta pixka

bat luzea zuen. Begi marroiak zituen. Ez zen oso lodia.

Negua zenez bere palazioan hotz handia egiten zuen.

Bere zaintzailea hurrengo egunerako

janaria egiten ari zen, oso ondo

usaintzen zuen. Gorka ohera zihoan,

bera bezala. Beraien gurasoak jatetxe

garrantzitsu batera joan ziren afaltzera

bere amaren urtebetetzea zelako.

Bere palazioak berrogeita hamazazpi

logela zituen; Ainhoaren logelako atetik

sartzerakoan ikusten zenuen ohe handi

erdi-erdian zegoela, eskuma aldean

armairu bat zegoen eta eskuina aldean leihoak eta mahai bat

zeukan.

89

Ipuin BildumaDBH 1A

Gorkaren logela oso desberdina da ohea eskuma aldean zuen

eta leihoak eskuin aldean ez du mahairik baina bai sofa handi

bat.

Ainhoa bere komunera joan zen hortzak garbitzera eta Gorka

ere bai bere komunera joan zen bainatzera eta hortzak

garbitzera. Ainhoak bukatu zuenean sukaldera joan zen eta

Mariari esan zion:

-Mmmmm... Maria oso ondo usaintzen duen!! Ni ohera noa bihar

klasea daukat eta. Gorka oraindik komunean dago baina orain

ere ohera joango da.

- Eskerrik asko, ondo da zure gurasoak oso berandu etorriko

direla esan didate orduan ez itxaron esnatuta. Bihar arte agur.

- Agur- esan zian Ainhoak Mariari.

Gorka bukatzean zegoen Ainhoak pijama jartzen zegoen. Laster

biak ohera joan ziren. Gauerdia heldu zenean Ainhoa zarata

arraro batzuen erruz esnatu zen. Lehenengo aldian ez zion

garrantzirik eman baina, zaratak oraindik entzuten ziren.

Orduantxe pixka bat beldurtu zen eta Gorkaren logelara joan

zen.

-Gorka, Gorka esnatu mesedez zarata arraro batzuk entzun

ditut- larri-larri kezkatu zen Ainhoak.

-Lasai ama et aita izango dira orain heldu direlako – esan zion

Gorka Ainhoa lasaitu nahian.

Momentu horretan zaratak errepikatu ziren momentu horretan

Gorka ohetik altxatu zen.

90

Bihotz Gaztea Ikastola2009-2010

Biak batera linterna bat hartu zituzten eta beheko solairura jaitsi

ziren ea zer

gertatzen zen ikustera.

Eskaileretatik jaitsi zirenean ez zuten

ezer ikusi bakarrik entzuten ziren

zarata arraroak. Pertsona batek

baxuan hitz egiten ari bazen bezala.

Ainhoa Gorkari galdetu zion:

- Bina nor demontre hitz egiten ari da?

-Etxean bakarrik gaude, beste bost zaintzaileak eta Maria

beraien etxera joan dira- asaldu zion urduri Gorkak Ainhoari.

Segituan Ainhoak itzal beltz bat ikusi zuen, hankarik gabeko

pertsona bat zirudien. Oso azkar pasatu zen aurreko pasillotik.

Jarraian Gorkari esan zion.

Baina nola ez Gorkak hori ezinezkoa zela erantzun zion. Ainhoak

pentsatu zuen ideiarik hoberena zela berriro ohera bueltatzera

badaezpada. Orduan lasai-lasai beraien oheetara bueltatu ziren.

Arazorik gabe lo hartu zuten. Bi hiru ordu pasata Ainhoak txiza

egitera komunera joan zen, noski linterna batekin nola ez.

Harrituta geratu zen ez zeuden ez soinurik ez itzalik ez ezer.

Bere logelara bueltatu zenean Gorka aurkitu zuen guztiz izututa.

-Zer gertatzen da Gorka?- galdetu zion guztiz kezkatuta.

- Bat-batean soinu arraro hori berriro entzun dut, orduan zure

logelara etorri naiz eta ez zeudenez susto galanta eraman dut.

Ainhoari arraroa egiten zitzaion bera ez zuelako ezer entzun.

91

Ipuin BildumaDBH 1A

Baina bere nebari sinetsi zion. Orduan bakarrik geratzen zen

posibilitate bat : bere amari deitu.

Telefonoa hartu zuen eta amari deitu zion:

- Kaixo ama!!

-Kaixo Ainhoa oso berandu da zer egiten duzu

esnatuta?- galdetu zion bere ama kezkatuta.

-Arazo bat dugu – azaldu zion amari.

-Zer arazo, oso larria al da?

-Daramagu gau guztia Gorka eta biok zarata edo soinu arraroan

entzuten, eta ez dakigu ez izan ahal den.

-Lasai haizea izango da; lasaitu zaitezte mesedez- eskatu zion

amak.

-Ondo da ama. Agur.

-Agur. Baina arazo larririk egonda deitu. Ondo da?

- Ondo da ama, ondo pasa!! Agur

Telefonoa eskegi eta gero Gorkak galdetu zion ea amak zer ezan

zion. Ainhoak azaldu zio:

-Esan dit lasaitzeko eta segur aski haizea izango dela eta

gainera bere urtebetetzea da ezin diogu nekarazi. Ainhoa eta

Gorka beraien logeletara bueltatu ziren eta lo hartu zuten.

Esnatzerakoan egun berria zen. Esnatu zirenean bere

zaintzaileak gosaria prestatzen, oheak egiten eta etxea

garbitzen zeuden.

92

Bihotz Gaztea Ikastola2009-2010

Gurasoak oraindik ez ziren esnatu. Ainhoa eta Gorka jaitsi ziren

eta gosaltzen zeuden bitartean Gorka galdetu zion Ainhoari:

- Azkenean zer gertatu zen atso gauean?

- Ez dakit baian espero du ez errepikatzea- esan zion Ainhoa.

Erlojua begiratu zuten eta oso berandu zebilen; orduan azkar

prestatu ziren eta

Autoa hartu zuten unibertsitatera eta ikastolara joan ziren.

Ainhoa klasera heldu zen eta irakaslea itxaroten hari zen; bera

gelako bakarra zen klase pribatuak zituelako.

Eta Gorka ia - ia ez zen sartzen. Bere gelan

ere oso gutxi ziren pribatua zelako 3

pertsona ziren klase osoan.

Arratsaldea heldu zen eta biak etxera joan

ziren. Beraien gurasoak ikusi zutenean beraiengana joan ziren

besarkada handi bat ematera. Ainhoak esan zien bere gurasoei:

-Eseri ahal zarete gurekin mesedez. Zuekin hitz egin nahi dugu

atzo gauen pasatu zenari buruz.

- Tontakeri bat dela pentsatuko duzue baina atzo gauean geratu

zena oso arraroa izan zen, benetan – asaldu zien Gorkak bere

gurasoei ezer esan baino lehen.

- Atzo gauean ohera joango ginen eta zarata batzuk entzun

nituen baina ez nien garrantzirik eman. Gauerdian esnatu

nintzen zarata edo soinu horiengatik.

Gorkaren logelara joan nintzen eta biok batera jaitsi ginen.

93

Ipuin BildumaDBH 1A

Bakoitza bere linternarekin pasillotik geunden; baina bat-batean

itzal beltz bat ikusi nuen – asaldu zien Ainhoak.

- Baina nik ez nion zinetu. Hori ezinezkoa delako. – esan zuen

gorka barrezka.

- Utzi mesedez Ainhoari bukatzen. – eskatu zion bere aitak.

- Eskerrik asko, azkenean logeletara igo ginen. Momentu

horretan aukeratu genuen zuei deitzea.

- Eta gero zer geratu zen? – galdetu zuen aitak harrituta.

- Ohera bueltatu ginen eta ez zen zara bat entzun gau osoan.

Eta gero esnatu gara – azaldu zion Gorka bere aitari.

- Ni uste dut badakidala zer geratu zen – esan zuen amak baxu.

Hirurak batera galdetu zuten:

- Nola? Mesedez asaldu hori!!

Ama hasi zen:

-Niri txikitan kontatzen zidaten beldurrezko historia bat eta

honela esaten zuen: Basen behin printzesako palazio handi -

handi batean bederatzi urteko ilehoria eta begi berdeak zituen

printzesa txiki bat bizi zen; egun batean bere lagunekin jolasten

zegoen bitartean ez dakite zergatik desagertu zen beraien

gurasoak oso kezkatuta zeuden baian zaharrak egin zirenez hil

ziren.

Oraindik esaten da bere fantasma palazio honetan dagoela bere

gurasoekin agoteko, oraindik bere bila dago bera ez dakielako

ezer.

94

Bihotz Gaztea Ikastola2009-2010

- Baina zergatik bakarrik gertatu da abenduaren hiruan? –

galdetu zuen Ainhoak.

- Gertakizun hau 1934 -ko abenduaren hiruan izan zelako. –

azaldu zuen amak denei.

Denak aho zabalik geratu ziren. Beraientzat oso harrigarria izan

zen istorio hori.

Gorka oso triste zegoen n ez zitzaion gustatu istorioa imajinatu

du neska horren kasuan zegoela eta egoera oso latza zela

konturatu zen. Ainhoa oraindik ez zuen sinisten nola hori

gertatze ari zen. Eta baita ere konturatu zen neska hori oraindik

pentsatzen du bere gurasoak bizirik daudela.

Gainera ez da inoiz konturatuko beraien gurasoak hilda

daudela.

Dena bukatu zenean Maria etorri zen esatera afaria prest

zegoela.

Denok sofatik altxatu ziren eta sukaldera joan ziren afaltzera.

Afaldu eta gero aitak mahaitik altxatu zen eta esan zuen topa

egin dezagun neskatxo horigatik. Segituan denak altxatu ziren ,

kopa hartu zuten eta topa egi zuten neskatxo horregatik.

Ohean sartu ziren eta Ainhoa gau osoan ez zuen lo egin.

Hurrengo egunean elurra egin zuen egun berezia iruditu zitzaion

Ainhoari eta horregatik bere lagunekin geratu zen kafe bat

hartzeko. Beraiekin hitz egiten zegoen bitartean bere logelara

95

Ipuin BildumaDBH 1A

joan zen gauza bat hartzeko. Heldu zenean gutun bat ikusi zuen

mahai gainean. Irakurtzen hasi zen:

Lagun maitagarria:

Ez dakizu zor naizen!! Desagertutako neska naiz. Eskerrak

ematen dizkizut nigatik egin duzunagatik. Atzo gauean zure

familiaren hitz egiten zeudenean ez nintzen oraindik palaziotik

joan et den dena entzun nuen. Zure laguntzarekin nire gurasoak

aurkitu ditut eta momentu honetan leku xoragarria batean

gaude denok batera. Eskerrik asko berriro ere. Muxu handi bat.

Horrela bukatu zen printzesa sorgarriaren ipuin hau.

Kaixo Ane, espero dut ipuina gustatzea eta irakurtzean nitaz gogoratzea, eta

handia zarenean ipuin hobeagoak idaztea. Jon

96

Bihotz Gaztea Ikastola2009-2010

Bazen behin, Jake izeneko avatar bat. Oso indartsua zen baita

azkarra ere eta salto oso handiak eman ahal zituen. Oso lagun

ona eta bihotz onekoa zen. Ez zitzaizkion gustatzen jendeari min

egiten zituzten pertsonak.

Bere gorputza urdina zen eta belarri puntadunak zituen. Begi

horien barruan beltzezko puntutxuak zituen, hortzak

puntadunak zeuzkan belarriak bezalakoak. Bera arduratzen zen

Pandora zaintzen eta bere biztanleak. Gehien gogoko zuena

Pandoratik saltoka ibiltzea, ikusten nola zeuden biztanleak pozik.

Pandora leku miresgarria zen. Zuhaitz handiak zeuden berdeak

eta landarez beteak zeuden, animaliak oso politak ziren eta ez

zeuden arazoak.

97

Ipuin BildumaDBH 1A

Egun normal bat zen, goizean, bere lagun batek esan zion bere

gurasoek gaixotasun larri bat zeukatela, Marinakoak jarritakoak.

Jakek ez zuen pentsatu eta azkar abiatu zen lur-plaetara hamar

pertsona gehiagorekin. Ailegatu ondoren, Marinakone basera

sartu ziren txertoa lapurtzera. Txerto hori gaixotasuna

sendatzeko kura zuen. Ez zitzaien asko kostatu eta lagun bat

kezkatu zen esanez:

Jake, ez zaizu arraro iruditu hain errez lapurtu dugula

sendatzeko kura?

Ez kezkatu, oso onak gara eta!- esan zion Jakek.

Hori uzten aparte, jarraitu zuten bidea Jaken gurasoen etxera.

Ailegatu zirenean jakek jarri zuen txertoa eta minutu batzuk

itxaron zuten eta ez zitzaien ezer gertatu, baina joango zirenean

txarrago ipini ziren eta pentsatu eta ezan zuten gustiok batera

98

Bihotz Gaztea Ikastola2009-2010

-Tranpa bat izan da, horregatik hain errez lapurtu dugu, leku

sekretu batean eukiko dute ondo gordeta.

Korriketan bueltatu ziren Marinakoen basera eta hor zeuden

guztiak beraiei itxaroten barrezka esanez:

- nola daude zure gurasoek?

Jakek pentsatu gabe salto handi bat eman zuen eta gorri gorri

jarri zen, suas Beteta lurrera jausi eta hasi zen erretzen horko

guztiei bere lagunak izan ezik. Sartu ziren guztiak, Jake kanpoan

eta hamar uzte minutu ondoren bueltatu ziren txerto miresgarri

horrekin eta bi salto eman zuten eta bat-batean Jaken gurasoen

etxera joan ziren.

99

Ipuin BildumaDBH 1A

Txertoa eman bezain pronto hazi ziren urdinak jartzen eta

avatar bihurtzen.

Guztiak espaziontzian sartu ziren eta pandorara bueltatu ziren

eta hor pozik bizi izan ziren bizitza guztirako.

100

Bihotz Gaztea Ikastola2009-2010

Inaxio eta zinemaren kasua

Espero dut liburu hau zure gustukoa izatea eta DBH 1. mailan

zaudenean nitaz gogoratzea. Asier

Duela 82 urte Euskal Herriko herrixka batean Inaxio deituriko

polizia bat bizi zen. Begi eta ile marroiak zituen, altua eta argala

zen. Egun batean hilketa egon zela zinema batean esan zioten

eta bera korrika batean joan zen.

Han pila bat jende zegoen eta 10

susmagarri hartu zituen.

Baina guztiekin erratu egin zen

eta hiltzaileak ihes egin zuen eta

gero eta zailago zen aurkitzea,

baina Inaxiorentzat ez zen ezer

ezinezkoa. Orduan bilatzen hasi

zen eta zinemara joan zen frogak

biltzera. Hilketa ezpata batekin izan zela ondorioztatu zuen.

Orduan aulkietako hatz markak bilatzera joan zen.

101

Ipuin BildumaDBH 1A

Baina hatz marka pila bat aurkitu zituen. Eta laborategira heldu

zenean hatz markak aztertu zituen, pertsonaz- pertsona joan

zen bilatzen baina ez zuen berarekin ematen. Konturatu zen

hatz marka bat falta zela eta eserlekuan ez zegoela ezer.

Korrika joan zen ea eserleku horretan nor esertzen zen

galdetzera, baina inork ez zekien ezer. Orduan zinemara joan

zen eta han bilatzen hasi zen. Lurreko palomita eta ile guztiak

aztertu egin zituen, baina ez zuen ezer aurkitu .

Halako batean horzdura bat aurkitu zuen eta lortu zuenean

hiltzailearen etxera joan zen atxilotzera. Tamalez, han ez

zegoen inor eta gutun bat utzi zuen:

Ez nauzue inoiz harrapatuko.

Orduan Inaxio txapela bota eta haserretu egin zen . Hurrengo

egunean beste poliziekin hitz egin zuen eta esan zioten Estatu

Batuetan aurkitu zutela. Orduan Inaxio lehen hegazkina hartu

eta hara joan zen. Heldu zenean galdetu zion besteari ea non

aurkitu zuen eta honek erantzun zion portuan ikusi zuela.

Beraz, portura joan zen eta han atso bat aurkitu zuen.

Komisaldegira eraman zuten eta han interrogatu zuten eta jakin

zuten bera izan zela hiltzailea. Erabili zuen arma bastoian

zeraman ezpata bat zen. Baina erratu egin ziren bera

hiltzailearen komplizea zelako eta hau Miamin bizi zen.

Hara joan eta zoritxarrez pila bat jende zegoen eta aitonari

deitu egin zion eta galdetu egin zion non bizi zen bere nagusia

eta kasinoaren ondoan bizi zela esan zion. Hara heltzerakoan

dorre handi bat zegoen, Inaxio gaixoa pisuz-pisu joan zen eta

102

Bihotz Gaztea Ikastola2009-2010

azkenean ez zuen jakin zer pisutan bizi zen eta esan zion

bosgarren pisuan bizi zela.

Orduan gizon bat atxilotu egin zuen baina interrogatzera joan

zenean jakin zuten bera ez zela eta berak

ere esan zion ez zekiela nor zen Joseba

(aitona) deituriko hori.

Eta orduan aitona hegazkin batean bidali

zuten eta hemen esan zuen bera ez zela

hori ez zela bere nagusia.

Berriro joan ziren beren etxera eta umea

zela esan zuen, eta Inaxio aho zabalik geratu zen, baina

komisariara eraman zuen. eta han azkenean lortu zuten

nagusia aurkitzea baina berak esan zuen bera beste nagusi bat

zuela eta Californian bizi zela orduan hegazkinez joan zen eta

heldu zenean etxe handi batean bizi zen eta kasu honetan ez

zegoen umerik uste zuen erraza izango zela eta Inaxio gizona

eraman zuen eta galdetu egin zion baina berriro erratu zen eta

umea ekarri egin zuen eta txakurra zela esan zuen eta Inaxio

oso nahasia zegoen. Umeak azaldu zion lepoko bat zuela

txakurrak eta horri esker hitz egin ahal zuela.

Orduan txakurra eraman zuen eta berataz barre egin zuten eta

azaldu zionean zer gertatu zen txundituta geratu ziren, eta

beste kasu bat eman zioten bere lanagatik baina hori beste

historio bat da.

Printze zuria

Kaixo Oihane, espero dut egin dizudan ipuina gustukoa izatea eta

DBH 1. mailara iristen zarenean nik egin dudan ipuinatik ideia batzuk

hartzea. Agur bero bat .Jonaitz

Bazen behin orain dela asko Bilbon (BIZKAIA) printze bat Hector

deiturikoa. Indartsua, argia, bizkorra, trebea, beti lortzen zuen

nahi zuena. Ile horia eta begi urdinak zituen.

Gau guztietan, printzesa baten gaztelura joaten zen neska

maite zuelako eta gau batean esan zion printzeak printzesari.

-Nola deitzen zara, polita?

-Ni Jasmin deitzen naiz. Zergatik galdetu didazu hori?

-Ez, jakiteagatik. Oso polita zarelako –esan zion Hectorrek.

Printzea pozik joan zen bere etxera esan zionagatik. Normalean

Hector dotore janzten zen baina momentu horretarako

dotoreago joan zen. Hector afaldu ostean ohera joan zen

Jasminekin pentsatzen.

Hurrengo egunean Hector Jasminen gaztelura joan zen bere

zaldi zuriarekin bisita bat egitera eta galdetu zion Hectorrek

Jasmineri.

-Nirekin buelta bat ematera etorri nahi duzu?

-Ongi da, eskerrik asko, baina ez duzu egin behar hori nigatik–

erantzun zion Jasminek.

-Oraintxe jeitsiko naiz, Hector. Aldatzera noa.

Jasmin jaitsi zen eta Hectorrek lagundu zuen Jasmine zaldira

igotzen eta esan zion Jasminek:

-Eskerrik asko zaldira igotzera laguntzeagatik.

-Ez da izan ezer ez, gutxi pisatzen duzu.

Zaldiarekin zihoazela, soldadu maltzur batzuek jarraitu zieten.

Hectorrek esan zion zaldiari gelditzeko. Hector zalditik jeitsi zen

eta galdetu zien soldaduei.

-Zer nahi duzue nitaz?

-Ez, zutaz ezer ez, neska hori nahi dugu? –esan zuten soldaduek.

-Ba neska hori hartzeko nirekin borrokatu behar duzue-esan

zuen Hectorrek.

Hector soldatuekin borrokatzen hasi zen. Bbanan-banan kentzen

zituen soldaduak erditik, orain indartsuena gelditzen zen beste

guztiak hil egin zituen. Hector oso nekatuta zegoen izerditan,

eta Jasmin oso urduri zegoen. Azkenean Hectorrek espata

iltzatu zion bihotzaren tokian eta borroka amaitu zen.

-Zuek bi hemen egongo ez bazinate oraintxe bertan hilda

egongo nintzateke – esan zion Hectorrek bere zaldiari eta

Jasmineri.

-Ez, zugatik izan da, horiengandik defenditu nauzuela.

Azkenean biak beraien etxeetara joan ziren ezer ulertu gabe.

Baina Hectorrek ez zion galdetu Jasmineri gauza bat eta esan

zuen Hectorrek:

-Jasmin, geldi hor!

-Zer nahi duzu Hector?

Hector belaunika jartzen da eta esaten du Hectorrek Jasmineri.

-Nire neska laguna izan nahi duzu Jasmin?

-Ez dakit, pentsatu behar dut, Hector. Bihar esango dizut ziur.

Hector bere etxera joaten da bere zaldiarekin biharko eguna

iritsi arte. Irrikitan zegoen bihar iritsi nahi zuelako. Hector ohera

joan zen eta ezin zuen lo egin Jasmine ikusi behar zuen. Hector

ohetik altxatu, jantzi eta botak ipini eta Jasmine ikustera joan

zen zaldiarekin, Jasminen gaztelura iritsi zen eta Jasminen

logelan sartu zen, Jasminen aitak zerbait entzun zuen Jasminen

logelan, aitak Jasminen logelako atea ireki eta Hectorri ikusi

bezain pronto susto galanta eman zuen zeren lapur bat zela uste

zuen eta. Hectorrek esan zuen Jasminen lagun bat zela eta

Jasmin esnatu zen eta Hectorri ikusi zuenean galdetu zion

Jasmin.

-Zer demontre zaude egiten hemen Hector?

-Etorri naiz ikusi behar zintudalako, Jasmin.

Aitak bakarrik utzi zituen biak hitz egiten.

Eta zertara etorri zara, Hector? Nire erantzuna entzuteko ez

dizut esango bihar arte.

Ondo da eta barkatu horrela etortzeagatik abisatu gabe, bihar

arte.

Hectorrek bere zaldiari deitu zion berak salto egiteko eta joan

ziren zaldia eta Hector etxera. Hurrengo egunean lehenengo

orduan pronto - pronto joan zen gaztelura Hector eta orain bai

txirrinari deitu zion eta ireki zion Jasminen aitak.

-Kaixo eta barkatu atzokoa –esan zion Hectorrek Jasminen aitari.

-Ez, ez kezkatu izan bada nire alabari ikusteko ez da pasatzen

ezer. Sartu, sartu ez eduki beldurrik.

Hector gaztelura sartu zen gosaltzera. Gosaltzen amaitu ostean

Jasmin eta Hector jasminen logelara igo ziren eta berriro

Hectorrek galdetu zion Jasmineri ea izan nahi bazuen bere neska

laguna eta esan zion Jasminek.

-BAIIIII izan nahi dut zure neska laguna.

Azkenean denak pozik bizi ziren eta hainbat ume eduki zuten

biok.