12

A Fábrica, A Micalla e na Fundación

  • Upload
    others

  • View
    1

  • Download
    0

Embed Size (px)

Citation preview

Page 1: A Fábrica, A Micalla e na Fundación
Page 2: A Fábrica, A Micalla e na Fundación

No ano 2011, organizamos nos espazos A Fábrica, A Micalla e na Fundación Vicente Risco de Allariz unha tripla exposición colectiva de obra gráfica. Nesta mostra participaron artistas tan importantes como: Adami, Sergi Aguilar, Evaristo Benítez, Josep Guinovart, José Luis Cuevas, Tadashi Asoma, Wolff Buchholz, Brian Kelly, Erben H., Eva Casado, Rafols Casamada, Jorge Castillo, Christo, Cormenzana, Xosé Conde Corbal, Doempke, Fernando Ferro, Krabbe, Miguel Mosquera, Xurxo Oro Claro, Jeanette Pasin Sloan, Carlos Pazos, Hernández Pijuan, Kumi Sugai, Gerard Titus-Carmel e Viladecans.

Durante estes anos, á sombra de Impresión Arte, naceu Galería Circular. Primeiro como soporte de galería online e hoxe como espazo físico.

Este é o seguinte paso no noso proxecto, dende Allariz, pola difusión da obra gráfica e a nosa aposta firme pola cultura.

En el año 2011, organizamos en los espacios A Fábrica, A Micalla y en la Fundación Vicente Risco de Allariz una triple exposición colectiva de obra gráfica. En esta muestra participaron artistas tan importantes cómo: Adami, Sergi Aguilar, Evaristo Benítez, Josep Guinovart, José Luis Cuevas, Tadashi Asoma, Wolff Buchholz, Brian Kelly, Erben H., Eva Casares, Rafols Casamada, Jorge Castillo, Christo, Cormenzana, Xosé Conde Corbal, Doempke, Fernando Hierro, Krabbe, Miguel Mosquera, Xurxo Oro Claro, Jeanette Pasin Sloan, Carlos

Pazos, Hernández Pijuan, Kumi Sugai, Gerard Titus-Carmel y Viladecans.

Durante estos años, a la sombra de Impresión Arte, nació Galería Circular. Primero como soporte de galería online y hoy como espacio físico.

Este es el siguiente paso en nuestro proyecto, desde Allariz, por la difusión de la obra gráfica y nuestra apuesta firme por la cultura.

Page 3: A Fábrica, A Micalla e na Fundación

Jorge Castillo(Pontevedra,1933)

En 1969 é invitado a residir e traballar durante un ano en Berlín, onde realiza numerosas pinturas, gravados e esculturas.

Nos anos sesenta a fama de Castillo consolídase, e as súas exposicións prodúcense nas principais galerías do mundo, o que dá lugar a que escriban sobre Castillo os máis importantes críticos.

En 1977 aparece a primeira monografía sobre o artista galego, escrita por Werner Haftmann. En 1982 vincúlase á célebre galería Marlborough, árbitro das artes contemporáneas en Estados Unidos.

En España conságrase definitivamente coa publicación da monografía de Ratcliff por edicións La Polígrafa.

Na súa cidade natal, Pontevedra, dedícaselle unha sala especial durante a celebración da Bienal, en 1988.

A citada galería neoyorkina e o Meadows Museum de Dallas, Texas, dedícanlle grandes exposicións que se repiten en Barcelona e Santiago de Compostela durante o ano 1990.

Obra en Museos e Coleccións: - Albertina Museum, Viena, Austria. - Museum deas 20, Jahrhundetts, Viena, Austria. - Ausstellungshallen Mathildenhohe, Stadtische, Alemaña. - Kunstsammlung und Stadtmuseum, Darmstadt, Alemaña. - Kolnischer Kunstverein, Cologne, Alemaña. - Kunsthalle, Bremen, Alemaña. - Kunstmuseum, Essen, Alemaña. - Kunstverein fur die Rheinlande und Westfalen, Dusseldorf, Alemaña. - Kunstmuseum, Bochum, Alemaña. - Museum am Ostwall, Dortmund, Alemaña. - Nationalgalerie, Berlin, Alemaña. - Fundacion March, Madrid, España. - Quiosco Alfonso, A Coruña, España. - Museo de Vitoria, Vitoria, España. - Biblioteca Nacional de España, Madrid, España. - Museo de Pontevedra, Pontevedra, España. - Museo Castrelos, Vigo, España. - Museo Carlos Maside-Sada, A Coruña, España. - Plaça de Sants, Bacelona, España. - Centro Galego de Arte Contemporanea, Santiago de Compostela, España. - Cabinet Des Estampes du Musee d’Art et d’Histoire, Geneva. - Musee Cantonal des Beux-Arts, Lausanne, Suíza. - Musee d’Art d’Histoire, Fribourg, Suíza. - Archer M. Huntington Art Gallery, University of Texas at Austin, Estados Unidos. - Carnegie Institute, Pittsburgh, Estados Unidos. - Solomon R. Guggenheim Museum, New York, Estados Unidos. - San Francisco Museum of Modern Art, San Francisco, Estados Unidos.

Jorge Castillo(Pontevedra,1933)

En 1969 es invitado a residir y trabajar durante un año en Berlín, donde realiza numerosas pinturas, grabados y esculturas.

En los años sesenta la fama de Castillo se consolida, y sus exposiciones se producen en las principales galerías del mundo, lo que da lugar a que escriban sobre Castillo los más importantes críticos.

En 1977 aparece la primera monografía sobre el artista gallego, escrita por Werner Haftmann. En 1982 se vincula a la célebre galería Marlborough, árbitro de las artes contemporáneas en Estados Unidos.

En España se consagra definitivamente con la publicación de la monografía de Ratcliff por ediciones La Polígrafa.

En su ciudad natal, Pontevedra, se le dedica una sala especial durante la celebración de la Bienal, en 1988.

La citada galería neoyorkina y el Meadows Museum de Dallas, Texas, le dedican grandes exposiciones que se repiten en Barcelona y Santiago de Compostela durante el año 1990.

Título: Rei de los pájaros 3Ano: 1978Técnica: AugaforteMedidas: Papel 64 x 56 cm,mancha 49x40Papel Arches FranceEdición: 17/75

Page 4: A Fábrica, A Micalla e na Fundación

Título: S/TAno: 1992

Técnica: SerigrafíaEdición: 91/250

Dimensión 90,0 x 63,0 cm

Rafael Canogar (Toledo, 1935)

Pintor de prestixio internacional, Canogar comezou a súa carreira utilizando unha técnica escultopictórica: coas súas mans rabuñaba ou espremía a pasta que facía vibrar sobre fondos de cores planas. Era unha pintura na que o xesto inicial sae directamente do corazón. Neste punto Canogar encarnou o mellor da pintura matérica.

En 1957 funda con outros artistas (A. Saura, M. Millares, Luis Feito e Pablo Serrano), así como o crítico José Ayllón o madrileño grupo El Paso. Vese influído pola Action Painting. Obras eminentemente intuitivas e pasionais, realizadas coa urxencia que o tempo, a idade e as teorías reclamaban. O informalismo foi para Canogar algo substancial e místico, autoafirmación e autorrealización. Pero ese posicionamento radical non podía, segundo Canogar, manterse indefinidamente sen «academizar» se é insuficiente para comunicar e expresar a tensión da realidade, da nova conciencia social e política que espertaba no mundo.

A terceira dimensión deu finalmente solución á nova obra, ao seu segundo período que, a partir de 1963 vai, progresivamente, volvendo á realidade dunha figuración complexa cada vez máis narrativa. A incorporación de novos materiais permítelle a súa proxección na realidade do espectador, con referencia explícita e o ineludible intento de facer participar a ese espectador dun drama colectivo. 1974 participa xunto con Wolf Vostell, Edward Kienholz e outros artistas en Berlín nas actividades de ADA - Aktionen der Avantgarde.

Ademais de recibir prestixiosos premios e distincións, como o Gran Premio da Bienal de Sao Paulo,Premio Nacional de Artes Plásticas ou o Chevalier L’Orde des Artes et Lettres, é membro da Real Academia de Belas Artes de San Fernando e do Padroado do Museo Nacional de Arte Contemporánea.

A súa obra figura en importantes museos e coleccións do mundo, entre outros: Museo de Arte Contemporáneo de Barcelona. Bochum.Museum für Moderne Kunst, Fráncfort. Hamburger Kunsthalle, Hamburgo. Museo de Arte Abstracta Española de Cuenca. Museo de Arte Moderna de Caracas. National Art Museum of China. Ludwig Hall of International Art, Pekin. MOMA de Nova York. Museo de Belas Artes de Bilbao. Galleria Civica d’Arte Moderna, Bolonia. Chicago Art Institute. Museo Rufino Tamayo de México. National Art Gallery de Berlín. Museo Serralves de Oporto.The Israel Museum en Jerusalem.

Rafael Canogar (Toledo, 1935)

Pintor de prestigio internacional, Canogar comenzó su carrera utilizando una técnica escultopictórica: con sus manos arañaba o exprimía la pasta que hacía vibrar sobre fondos de colores planas. Era una pintura en la que el gesto inicial sale directamente del corazón. En este punto Canogar encarnó lo mejor de la pintura matérica.

En 1957 funda con otros artistas (La. Saura, M. Millares, Luis Hecho y Pablo Serrano), así como el crítico José Ayllón el madrileño grupo El Paso. Se ve influído por el Action painting. Obras eminentemente intuitivas y pasionales, realizadas con la urgencia que el tiempo, la edad y las teorías reclamaban. El informalismo fue para Canogar algo sustancial y místico, autoafirmación y autorrealización. Pero ese posicionamiento radical no podía, según Canogar, mantenerse indefinidamente sin «academizar» si es insuficiente para comunicar y expresar la tensión de la realidad, de la nueva conciencia social y política que despertaba en el mundo.

La tercera dimensión dio finalmente solución a la nueva obra, a su segundo período que, a partir de 1963 ve, progresivamente, volviendo a la realidad de una figuración compleja cada vez más narrativa. La incorporación de nuevos materiales le permite su proyección en la realidad del espectador, con referencia explícita e ineludible al intento de hacer participar al ese espectador de un drama colectivo. 1974 participa junto con Wolf Vostell, Edward Kienholz y otros artistas en Berlín en las actividades de ADA - Aktionen diere Avantgarde.

Además de recibir prestigiosos premios y distinciones, como el Gran Premio de la Bienal de Sao Paulo, el Premio Nacional de Artes Plásticas o Chevalier, la Orden des Artes et Lettres, es miembro de la Real Academia de Bellas Artes de San Fernando y del Patronato del Museo Nacional de Arte Contemporáneo.

Page 5: A Fábrica, A Micalla e na Fundación

Eduardo Arroyo (Madrid, 1937)

Pintor español de estilo figurativo, clave da figuración narrativa como da Neofiguración (ou nova figuración) española e vinculada ao Pop Art. Refuxiado en París dende 1958 por causa do seu antifranquismo, Arroyo cobrou protagonismo no circuíto artístico nacional tardiamente, a partir dos anos 80, tras un afastamento de dúas décadas forzado polo réxime franquista. Actualmente, as súas obras colgan nos máis reputados museos de arte moderna españois e estranxeiros e a súa creatividade esténdese ás escenografías teatrais e as edicións ilustradas.

En 1963, Arroyo preparou unha mostra na galería Biosca de Madrid, que se inauguraría sen a súa presenza, xa que debeu fuxir a Francia perseguido pola policía; a exposición censurouse e pechou aos poucos días.

En 1974, Arroyo foi expulsado de España polo réxime, e recuperaría o seu pasaporte tras a morte de Franco, en 1976. Non obstante, o seu despegue crítico en España non foi inmediato e demoraríase ata principios dos 80; en 1982 outorgóuselle o Premio Nacional de Artes Plásticas de España, un desagravio polo esquecemento sufrido ata entón.

Ese mesmo ano, o Pompidou de París dedícalle unha retrospectiva. O devandito museo posúe outra pintura relevante: “Dichosos quien como Ulises I” (1977).

A súa actividade como escenógrafo arrancou co cineasta Klaus Grüber, e tivo un dos seus fitos en 1982, con “La vida es sueño” de Calderón de la Barca, baixo a dirección de José Luis Gómez. En 1999 montou con Grüber a ópera “Tristán e Isolda”, de Wagner, no Festival de Salsburgo. Na súa faceta como escritor destacan Panamá Al Brown (1982) e Sardiñas en aceite (1990). Tamén produciu esculturas e ilustra libros.

En 2000, o Ministerio de Educación, Cultura e Deporte concedeulle a Medalla de Ouro ao mérito nas Belas Artes.

Arroyo conta actualmente con presenza en moitos importantes centros de arte mundiais. O Museo Raíña Sofía de Madrid expón tres dos seus 11 lenzos entre 13 obras, destacando “Carmen Amaya fríe sardinas en el Waldorf Astoria”, onde o personaxe se representa simbólicamente cun mantón andaluz, “Los catro ditadores” de 1963 e “Vivir y deja morir” de 1965. O Museo de Belas Artes de Bilbao, que lle dedicou unha mostra, posúe “El camarote de los hermanos marxistas”, que mestura cine e comunismo, dous dos seus temas recorrentes. Obras de Regueiro encóntranse tamén no IVAM de Valencia, o MACBA de Barcelona, o Museo Municipal de Madrid, o Museo da Colección Berardo de Lisboa, o Museo Cantonal de Belas Artes de Lausana ou a Nova Galería Nacional de Berlín, cos tres lenzos General Arrefriado N°1 a N°3 de 1962. Na colección do Museo nacional de arte moderna de París están a incluír 13 obras 4 lenzos e un lenzo na do Museo de Arte Moderna de París, e a do MOMA de Nova York.

Eduardo Arroyo (Madrid, 1937)

Pintor español de estilo figurativo, clave de la figuración narrativa cómo de la Neofiguración (o nueva figuración) española y vinculada al pop art. Refugiada en París desde 1958 por causa de su antifranquismo, Arroyo cobró protagonismo en el circuito artístico nacional tarde, a partir de los años 80, tras un alejamiento de dos décadas forzado por el régimen franquista. Actualmente, sus obras cuelgan en los más reputados museos de arte moderno españoles y extranjeros y su creatividad se extiende a las escenografías teatrales y las ediciones ilustradas.En 1963, Arroyo preparó una muestra en la galería Biosca de Madrid, que se inauguraría sin su presencia, ya que debió huir a Francia perseguido por la policía; la exposición se censuró y cerró poco a poco días.En 1974, Arroyo fue expulsado de España por el régimen, y recuperaría su pasaporte tras la muerte de Franco, en 1976. No obstante, el suyo despegue crítico en España no fue inmediato y se demoraría hasta principios de los 80; en 1982 se le otorgó el Premio Nacional de Artes Plásticas de España, un desagravio por el olvido sufrido hasta entonces.Ese mismo año, el Pompidou de París le dedica una retrospectiva. El dicho museo posee otra pintura relevante: “Dichosos quien cómo Ulises I” (1977).Su actividad como escenógrafo arrancó con el cineasta Klaus Grüber, y tuvo uno de sus hitos en 1982, con “La vida es sueño” de Calderón de la Barca, bajo la dirección de José Luis Gómez. En 1999 montó con Grüber la ópera “Tristán e Isolda”, de Wagner, en el Festival de Salsburgo. En su faceta como escritor destacan Panamá Al Brown (1982) y Sardinas en aceite (1990). También produjo esculturas e ilustra libros.En 2000, el Ministerio de Educación, Cultura e Deporte le concedió la Medalla de Oro al mérito en las Bellas Artes.

Título: Pertencente a Serie Ópera-Operette, Aida. Ano: 1972Técnica: SerigrafíaMedidas 45,8cmx 65,1cm.Edición: P/A

Page 6: A Fábrica, A Micalla e na Fundación

Luis Gordillo (Sevilla, 1934)

Unha das principais figuras do arte abstracto en España, De gran prestixio internacional, as súas obras pódense contemplar nos principais museos de arte contemporánea de Norteamérica e Europa.

É un dos creadores máis singulares da escea artística española da segunda metade do século XX. O seu traballo vira ao redor de diferentes liñas de investigación. Participou do Informalismo, seguindo os pasos de Tàpies, Wols, Dubuffet e Jean Fautrier. Tamén foi considerado como un dos artistas españois que mellor interpretou a Arte Pop nos anos sesenta.Unha parte do seu traballo explorou a importancia da serie e a repetición como ferramenta compositiva. Gordillo considera que unha imaxe que está sometida a un continuo proceso de reprodución, nunca alcanza un estado definitivo. Doutra banda, tras o descubrimento e a práctica da psicanálise, Gordillo introduciu no seu traballo o interese polos significados e pola vinculación entre o mundo do pensamento, o da experiencia e o da expresión estética. Pero una das achegas máis singulares de Gordillo á arte contemporánea foi a definición de estratexias cromáticas apropiadas de fenomenologías urbanas actuais, neste sentido o seu traballo relaciónase coa tradición da fotografía documental e de culturas populares vinculadas co deseño gráfico. A súa obra tivo especial atracción para pintores como Guillermo Pérez Villalta, Carlos Franco e Carlos Alcolea.

Entre a súa longa traxectoria, poderíase destacar unha das súas últimas exposicións, “Luís Gordillo 1965/2006”, organizada no Museo de arte de Zapotán en México e polo Centro Andaluz de Arte Contemporánea de Sevilla e a retrospectiva da súa obra pictórica e fotográfica que lle dedicou en 2007 o Museo Nacional Centro de Arte Reina Sofía en Madrid; na que o mesmo Gordillo fíxose cargo do deseño da exposición.

Premios:1981 Premio Nacional de Artes Plásticas.1991 Premio Andalucía de Artes Plásticas, Premio da Comunidade de Madrid á Creación Plástica.1992 Premio da CEOE ás Artes Plásticas.1996 Medalla de ouro ao mérito nas Belas Artes.1999 Premio Tomás Francisco Prieto de la Casa de la Moneda.2000 Premi Ciutat de Barcelona d’Arts Plàstiques.2003 Premio Aragón-Goya de Pintura.2004 Medalla do Círculo de Belas Artes de Madrid.2005 Medalla da Cidade de Sevilla.2007 Cabaleiro das Artes e as Letras de Francia, Premio Velázquez de Artes Plásticas.2008 Doutor Honoris Causa da Universidade de Castela a Mancha. Premio Sevilla Aberta.2009 Premio Comunidade de Madrid na Feira Estampa.2010 Premio Artes Plásticas, El Correo de Andalucía 110 Aniversario.

Museos e Coleccións:Biblioteca Nacional, Madrid. Centro Andaluz de Arte Contemporánea, Sevilla. Centro Atlántico de Arte Moderna, Las Palmas de Gran Canarias.Colección Helga de Alvear. Colección Peter Stuyvesant, Holland. Colección Pilar Citoler.Colección Presidencia do Goberno, Madrid. Collecció Testimoni de la Caixa, Barcelona. Congreso dos Deputados, Madrid. Colección de Arte Contemporánea do Patrimonio Nacional. Folkwang Museum, Essen, Germany. Fundaçao Gulbenkian, Lisboa. Fundación Juan March, Palma de Mallorca. Fundación La Caixa, Barcelona. Fundación Piar e Joan Miró, Palma de Mallorca.ICO, Instituto de Crédito Oficial, Madrid. IVAM, Instituto Valenciano de Arte Moderna, Valencia.Xunta de Andalucía, Consellaría

Luis Gordillo(Sevilla, 1934)

Una de las principales figuras del arte abstracto en España, De gran prestigio internacional, sus obras se pueden contemplar en los principales museos de arte contemporáneo de Norteamérica y Europa.

Es uno de los creadores más singulares de la escena artística española de la segunda mitad del siglo XX. Su trabajo se mueve alrededor de diferentes líneas de investigación. Participó en el Informalismo, siguiendo los pasos de Tàpies, Wols, Dubuffet y Jean Fautrier. También fue considerado cómo uno de los artistas españoles que mejor interpretó el Arte Pop en los años sesenta. Una parte de su trabajo exploró la importancia de la serie y la repetición como herramienta compositiva. Gordillo considera que una imagen que está sometida a uno continuo proceso de reproducción, nunca alcanza un estado definitivo. Por otro lado, tras el descubrimiento y la práctica del psicoanálisis, Gordillo introdujo en su trabajo el interés por los significados y por la vinculación entre el mundo del pensamiento, la experiencia y la expresión estética. Pero una de las aportaciones más singulares de Gordillo al arte contemporáneo fue la definición de estrategias cromáticas apropiadas de fenomenologías urbanas actuales, en este sentido su trabajo se relaciona con la tradición de la fotografía documental y de culturas populares vinculadas con el diseño gráfico. Su obra tuvo especial atracción para pintores como Guillermo Pérez Villalta, Carlos Franco y Carlos Alcolea.

Entre su larga trayectoria, se podría destacar una de sus últimas exposiciones, “Luis Gordillo 1965/2006”,organizada en el Museo de arte de Zapotán en México y por el Centro Andaluz de Arte Contemporáneo de Sevilla y la retrospectiva de su obra pictórica y fotográfica que le dedicó en 2007 el Museo Nacional Centro de Arte Reina Sofía en Madrid; en la que el mismo Gordillo se hizo cargo del diseño de la exposición.

Título: Olympic CentennialAno: 1992Técnica: SerigrafíaSoporte: Papel Vélin d’ArchesEdición: 239/250Medidas: 63 x 90 cmSerigrafía sobre papel Vélin d’Arches firmada polo artista e numerada sobre unha edición de 250 exemplares. Pertence a suite Olympic Centennial.

Page 7: A Fábrica, A Micalla e na Fundación

José Luis Cuevas (México, D. F., 1931)

Pintor, debuxante, escritor, gravador, escultor e ilustrador mexicano nacido na Cidade de México.

A súa formación artística é practicamente autodidacta. Foi unha das principais figuras da “xeración de ruptura” co muralismo mexicano e un dos máis destacados representantes do neofigurativismo.Mediante o traballo coa liña de gran ferocidade gestual , ispe as almas dos seus personaxes retratando a magnificencia da degradación humana no mundo da prostitución e o despotismo.

José Luis Cuevas adquire notoriedade polas súas constantes exposicións, tanto en Estados Unidos, coma en México, no resto de Latinoamérica e en Europa, mesmo na Galería Edouar Loeb de París, onde Pablo Picasso compra obra suya.

No 1968 monta na Cidade Universitaria de México, unha mostra de apoio aos movementos estudantís que se desenvolveron ese ano na cidade.

A súa intención inicial era mostrar a angustia e a soidade do home e elixiu para iso as escenas que encontrou en hospitais e prostíbulos; os seus modelos foron e seguen sendo a prostituta, o esmoleiro, o tolo e o enfermo. A pesar da recorrencia dos temas, de Cuevas pódese dicir que na súa obra existen diferentes variantes protagonizados por seres deformes, belas imaxes de personaxes case monstruosos.

No ano 1967 o New York Times, un dos máis importantes xornais estadounidenses, sitúao entre os máis grandes debuxantes do século XX.

Entre as súas numerosas exposicións individuais e colectivas destácanse as realizadas en Washington DC (1954), París (1955) e Nova York (1957).

Primeiro Premio Internacional de Debuxo, Bienal de São Paulo (1959), Primeiro Premio Internacional de Gravado, I Trienal de Nova Delhi (1968), Premio Nacional de Belas Artes, polo goberno de México (1981), Doutor honoris causa pola Universidade Autónoma de Sinaloa (1984), Premio Internacional do Consello Mundial do Gravado, San Francisco (1984), Recibiu a Orde de Cabaleiro das Artes e das Letras da República Francesa (1991).Foi nomeado Artista da Cidade polo Goberno do Distrito Federal de México, ocasión en que tamén se inaugurou o Museo José Luis Cuevas en 1992

José Luis Cuevas(Méjico, D. F., 1931)

Pintor, dibujante, escritor, grabador, escultor e ilustrador mejicano nacido en la Ciudad de Méjico.

Su formación artística es prácticamente autodidacta. Fue una de las principales figuras de la “generación de ruptura” con el muralismo mejicano y uno de los más destacados representantes del neofigurativismo. Mediante el trabajo con la línea de gran ferocidad gestual, desnuda las almas de sus personajes retratando la magnificencia de la degradación humana en el mundo de la prostitución y el despotismo.

José Luis Cuevas adquiere notoriedad por sus constantes exposiciones, tanto en Estados Unidos como en México, el resto de Latinoamérica y en Europa, mismo en la Galería Edouar Loeb de París, donde Pablo Picasso compra obra suya.

En el 1968 monta en la Ciudad Universitaria de Méjico, una muestra de apoyo a los movimientos estudiantiles que se desarrollaron ese año en la propia ciudad.

Su intención inicial era mostrar la angustia y la soledad del hombre y eligió para eso las escenas que encontró en hospitales y prostíbulos; sus modelos fueron y siguen siendo la prostituta, el mendigo, el loco y el enfermo. A pesar de la recurrencia de los temas, de Cuevas se puede decir que en su obra existen diferentes variantes protagonizados por seres deformes, bellas imágenes de personajes casi monstruosos.

En el AÑO 1967 el New York Times, uno de los más importantes periódicos estadounidenses, lo sitúa entre los más grandes dibujantes del siglo XX.

Título: El cuarto amarilloAno: 1981Técnica: Augaforte e augatintaEdición: HC.9/150Tipo papel: GuarroMedidas: Papel:76 cm x 56 cm Mancha 63x43 Editor:Poligrafa, Barcelona

Page 8: A Fábrica, A Micalla e na Fundación

Joan Hernández Pijuán(Barcelona,1931-2005)

Estudou na Escola Llotja, escola de artes e oficios de Barcelona e na escola de Belas Artes de Sant Jordi en Barcelona entre 1952 e 1956. En 1953 realiza a súa primeira exposición mostrando un estilo expresionista e con resonancia existencial. O Museo Municipal de Mataró acolleu a súa primeira exposición individual en 1955 e pouco despois foi un dos fundadores do “Grupo Silex” xunto a Carles Planell, Eduard Alcoy e Lázaro e Josep Maria Rovira e Requejo. En 1957 trasladouse a París onde estudou gravado e litografía na Escola de Belas Artes, adoptando unha figuración xeométrica onde destacan os elementos solitarios (froita, copas, ovos, etc) sobre fondos e campos lisos de franxas de cores grises e verdes con inclusión de elementos matemáticos como cuadrículas, que suxiren unha atmosfera máxica. A súa obra empeza a caracterizarse polo uso dunha paleta de branco e negro.

Dende 1977 exerceu como profesor na Escola de Belas Artes de Sant Jordi de Barcelona, compatibilizando a súa actividade creativa co seu labor docente. A partir de 1980 formou parte da comisión de actividades da Fundación Miró de Barcelona. En 1989 pasou a ocupar o posto de catedrático de pintura da Facultade de Belas Artes da Universidade de Barcelona, onde en 1992 foi nomeado Decano. Dende 1997 foi membro da Real Academia de Belas Artes.

En 1993 o Centro Nacional de Arte Reina Sofía realizou unha exposición antolóxica chamada “Espacios de silencio”.

Morre o 28 de decembro de 2005.

En 2011 o Museo de Arte Moderna de Moscú realizou unha exposición titulada “Retrospective” sobre a súa obra.

PREMIOS E MENCIÓNS:1957 Premio da Dirección Xeral de Belas Artes. Exposición Nacional. Alicante.1958 II Premio de Pintura “Peintres Résidens”. París.1960 I Premio “Primeiro Salón de Jazz”. Granollers.1965 Premio “Malibor”. VI Bienal do Gravado. Ljublijana.1966 I Bienal Internacional do Gravado de Cracovia.1970 Premio da redacción Vijesnik ou Srijedu de Zabreg. II Bienal Internacional de Debuxos de Rijeka.1981 Premio Nacional de Artes Plásticas. Madrid.1985 “Cruz de Sant Jordi”. Generalitat de Catalunya

COLECCIÓNS e MUSEOS :- Museo de Arte Contemporánea Reina Sofía, Madrid- Galerie Semiten Huber, Zürich- Graz, Viena- Ariadne, Colonia- O’Hana, Londres- Galerie Gabrielle von Loeper, Hamburgo- Yamaguchi Gallery, Osaka, Xapón- Marlborough Gallery, Londres- Palais des Beaux-Arts, Bruselas- Guggenheim Museum, Nueva York- National Gallery, Montreal- Museo de Arte Moderna, Bos Aires.

Joan Hernández PijuánBarcelona, (1931-2005)

Estudió en la escuela Llotja, escuela de artes y oficios de Barcelona y en la escuela de Bellas Artes de Sant Jordi en Barcelona entre 1952 y 1956. En 1953 realiza su primera exposición mostrando un estilo expresionista y con resonancia existencial. El Museo Municipal de Mataró acogió su primera exposición individual en 1955 y poco después fue uno de los fundadores del “Grupo Silex” junto a Carles Planell, Eduard Alcoy y Lázaro y Josep Maria Rovira y Requejo. En 1957 se trasladó a París donde estudió grabado y litografía en la Escuela de Bellas Artes, adoptando una figuración geométrica donde destacan los elementos solitarios (fruta, copas, huevos, etc) sobre fondos y campos lisos de franjas de colores grises y verdes con inclusión de elementos matemáticos como cuadrículas, que sugieren una atmósfera mágica. Su obra empieza a caracterizarse por el uso de una paleta de blanco y negro.

Desde 1977 ejerció como profesor en la Escuela de Bellas Artes de Sant Jordi de Barcelona, compatibilizando su actividad creativa con su labor docente. A partir de 1980 formó parte de la comisión de actividades de la Fundación Miró de Barcelona. En 1989 pasó a ocupar el puesto de catedrático de pintura de la Facultad de Bellas Artes de la Universidad de Barcelona, donde en 1992 fue nombrado Decano. Desde 1997 fue miembro de la Real Academia de Bellas Artes.

En 1993 el Centro Nacional de Arte Reina Sofía realizó una exposición antológica llamada “Espacios de silencio”.

Muere el 28 de diciembre de 2005.

En 2011 el Museo de Arte Moderno de Moscú realizó una exposición titulada “Retrospective” sobre su obra.

Título: S/TAno de creación: 1993Técnica: LitografíaMedida: 76,0 x 56,0 cmEdición: 39/99

Page 9: A Fábrica, A Micalla e na Fundación

Joan Miró i Ferrà (Barcelona,1893 - Palma de Mallorca, 1983)

Pintor, escultor, grabador y ceramista , considerado uno de los máximos representantes del surrealismo.

En su obra reflejó su interés en el subconsciente, en lo “infantil” y en su país. En un principio mostró fuertes influencias fauves, cubistas y expresionistas, pasando a una pintura plana con cierto aire naïf, como lo es su conocido cuadro “Lana Masía” del año 1920. A partir de su estancia en París, su obra se vuelve más onírica, coincidiendo con los puntos del surrealismo e incorporándose a este movimiento.

Uno de sus grandes proyectos fue la creación en 1975, de la Fundación Joan Miró, situada en Barcelona, centro cultural y artístico para difundir las nuevas tendencias del arte contemporáneo, constituyéndose con un gran fondo de obras donadas por el autor; otros lugares con importantes fondos de sus obras son la Fundación Pilar i Joan Miró de Palma de Mallorca, el Museo Reina Sofía de Madrid, el Centro Pompidou de París, el Musée National d´Art Moderne y el MOMA de Nueva York.

Joan Miró i Ferrà (Barcelona,1893 - Palma de Mallorca, 1983)

Pintor, escultor, gravador e ceramista , considerado un dos máximos representantes do surrealismo.

Na súa obra reflectiu o seu interese no subconsciente, no “infantil” e no seu país. Nun principio mostrou fortes influencias fauves, cubistas e expresionistas, pasando a unha pintura plana con certo aire naïf, como o é o seu coñecido cadro “La Masía” do ano 1920. A partir da súa estanza en París, a súa obra vólvese máis onírica, coincidindo cos puntos do surrealismo e incorporándose a este movemento.

Un dos seus grandes proxectos foi a creación en 1975, da Fundación Joan Miró, situada en Barcelona, centro cultural e artístico para difundir as novas tendencias da arte contemporánea, constituíndose cun gran fondo de obras doadas polo autor; outros lugares con importantes fondos das súas obras son a Fundación Piar i Joan Miró de Palma de Mallorca, o Museo Raíña Sofía de Madrid, o Centro Pompidou de París (Musée National d’Art Moderne) e o MOMA de Nova York.

Premios: 1954 Gran Premio de Gravado da Bienal de Venecia.1959 Gran Cruz da Orde Civil de Alfonso X o Sabio. 1959 Gran Premio da Fundación Guggenheim. 1962 Nombrado Chevalier da Lexión de Honra en Francia. 1966 Premio Carnegie de pintura. 1968 Nombrado doutor honoris causa pola Universidade de Harvard. 1978 Medalla de Ouro da Generalitat de Catalunya, sendo o primeiro catalán en recibir tal distinción. 1979 Nombrado doutor honoris causa pola Universidade de Barcelona. 1980 Recibiu, de mans do rei Juan Carlos I de España, a Medalla de Ouro das Belas Artes. 1983 Nombrado doutor honoris causa pola Universidade de Murcia.

Museos e espazos públicos: Por un lado, en espazos públicos: Miss Chicago, escultura de Miró situada nesta cidade de Estados Unidos; Personaxe e paxaros, en Houston; Proxecto para un monumento, Milán; o mural cerámico da fachada do Pazo de Congresos de Madrid; dous muros cerámicos, Muro do Sol e Muro da Lúa, situados na sede da UNESCO de París, e Parella de namorados dos xogos de flores de amendoeira, no barrio de La Défense da devandita cidade. Por outro, na Fundació Pilar i Joan Miró, situada no taller que Josep Lluís Sert deseñou para Joan Miró en Palma; na Fundación Maeght, de Saint Paul-de-Vence, tamén proxectada por Josep Lluís Sert; no Guggenheim Museum de Nova York e, na mesma cidade, no MoMA e no Metropolitan; na National Gallery de Washington; no Philadelphia Museum of Art; no Museo Raíña Sofía, en Madrid, e, tamén entre outros, no Centre Pompidou de París.

Título: Composició abstracta nº IX Opus 1056Ano: 1983Técnica: LitografíaMedida: 56 x 44,5 cmEdic: LXI/CCCAsinado na prancha,numerado a man e selo seco do impresor.

Page 10: A Fábrica, A Micalla e na Fundación

Título: Berliner-SuiteAno: 1974Técnica: Litografía en varias tintasEdición: 117/150Papel: ArchesTamaño plancha: 48 x 75 cm.Edición: La Polígrafa, Barcelona. Número de catalogación: 477. Catalogado na páxina 105 de Tàpies. Obra Gráfica. Graphic Work. 1973-1978.Editorial Gustavo Gili. 1980.

Antoni Tapies(Barcelona, 1923 - 2012)

Foi un pintor, escultor e teórico da arte español. Un dos principais expoñentes a nivel mundial do informalismo, está considerado como un dos máis destacados artistas españois do século XX. A obra do artista catalán goza dun centro de estudo e conservación na Fundación Antoni Tàpies de Barcelona.

De formación autodidacta, Tàpies creou un estilo propio dentro da arte de vangarda do século XX, no que se combinaban a tradición e a innovación dentro dun estilo abstracto pero cheo de simbolismo, dando gran relevancia ao substrato material da obra. Cabe destacar o marcado sentido espiritual dado polo artista á súa obra, onde o soporte material transcende o seu estado para significar unha profunda análise da condición humana.

A obra de Tàpies tivo unha gran valoración a nivel tanto nacional como internacional, estando exposta nos máis prestixiosos museos do mundo. Ao longo da súa carreira recibiu numerosos premios e distincións, entre os que cabe destacar o Premio da Fundación Wolf das Artes (1981), a Medalla de Ouro da Xeneralidade de Cataluña (1983), o Premio Príncipe de Asturias das Artes (1990), a Medalla Picasso da Unesco (1993) e o Premio Velázquez de Artes Plásticas (2003). Como recoñecemento á súa traxectoria artística o rei Juan Carlos I outorgoulle o 9 de abril de 2010 o título de Marqués de Tàpies.

Premios e distincións:1953: Premio da Bienal de São Paulo. 1954:Primeiro Premio do Salón do Jazz, Barcelona. 1955:Premio da República de Colombia, na III Bienal Hispanoamericana. 1958:Premio da Unesco. 1958:Premio da Fundación David Bright, Los Ángeles. 1958:Premio do Carnegie Institute, Pittsburgh. 1960:Premio da Bienal Internacional do Gravado de Tokio. 1964:Premio da Fundación Guggenheim. 1967:Gran Premio de Gravado na Bienal de Liubliana. 1972:Premio Rubens, Siegen. 1974:Medalla Stephan Lochner, Colonia. 1979:Membro Honorario da Academia das Artes de Berlín. 1981:doutor honoris causa do Royal College of Arts de Londres. 1981:Medalla de Ouro ao mérito nas Belas Artes do Ministerio de Cultura de España. 1982:Premio da Fundación Wolf de las Artes de Jerusalén. 1983:Nomeado Officier de l’Ordre des Arts et deas Lettres de Francia. Premio Rembrandt da Fundación Toepfer de Hamburgo. Medalla de Ouro da Xeneralidade de Cataluña. 1984:Premio da Paz da Asociación das Nacións Unidas en España. 1985:Prix National de Peinture de Francia. 1988: doutor “honoris causa” pola Universidade de Barcelona.Miembro Honorario da Gesellschaft Bildener Künstler Österreichs de Viena. 1990:Premio Príncipe de Asturias das Artes.“Praemium Imperiale” da Asociación Artística de Xapón. doutor Honoris Causa polas Universidades de Glasgow. 1992:Membro de Honra da Royal Academy

Page 11: A Fábrica, A Micalla e na Fundación

Título: Erinnerungen II Año: 1988Técnica: Litografía en varias tintas. Edición: 76/100Medida: 37,3 x 48 mancha, 45,5 x 56,5 papel.Edición: Erker-Presse,St.Gallen. Catálogo razonado.Tápies Das Graphic Work 1987-94, pag.133

of Arts de Londres e da American Academy of Arts and Sciences de Cambridge. 1993:León de Ouro da XLV Bienal de Venecia. 1993:Medalla Picasso da UNESCO. 1994:Gran Premio Europeo de Obra Gráfica na Bienal de Eslovenia. 2003:Comendador da Orde Nacional da Lexión de Honra de Francia. 2003:Premio Velázquez de Artes Plásticas del Ministerio de Cultura de España. 2004:Premio Lissone 2004 a toda a súa carreira, Milán.

Museos e Coleccións:Museo Nacional Centro de Arte Raíña Sofía, Madrid. MACBA, Museu d’Art Contemporani de Barcelona. Museo de Arte Contemporáneo de Madrid. Museo de Belas Artes de Bilbao.Museum of Modern Art, Nova York.Guggenheim Museum, Nueva York.Galleria Nazionale d’Arte Moderna, Roma.Carnegie Institute, Pittsburgh.Albright Art Gallery, Buffalo.Stedelijk Museum, Ámsterdam.Moderna Museet, Estocolmo.Stedelijk van Abbe Museum, Eindhoven.Museo de Arte Moderna de São Paulo.Museo de Arte Moderna de Venecia.Museo de Arte Moderna de Bolonia.Museo de Arte Abstracta Española, Cuenca.Museo de Krefeld. Museo de Arte Nacional Contemporáneo de Caracas.Museo de Bogotá.Museo do Premio Lissone de Milán.White Memorial Gallery, Ithaca (Nova York).Centre National d’Art Contemporain, París.Kunstmuseum, Berlín. Kunstmuseum, Colonia. Kunstmuseum, Basilea. Kunsthaus, Zúrich. Tate Gallery, Londres.Museo Nacional de Belas Artes, Bos Aires. Fundación CIEC, Betanzos (España).Museo da Solidariedade Salvador Allende, Chile. Museo de Antioquía -Medellín Colombia (Doazón Boteiro) Fundación Picasso Museo Casa Natal, Málaga. Museo Universidade de Navarra, Navarra.

Antoni Tàpies(Barcelona, 1923-2012)

Fue un pintor, escultor y teórico del arte español. Uno de los principales exponentes a nivel mundial del informalismo, está considerado cómo uno de los más destacados artistas españoles del siglo XX. La obra del artista catalán disfruta de un centro de estudio y conservación en la Fundación Antoni Tàpies de Barcelona.

De formación autodidacta, Tàpies creó un estilo propio dentro del arte de vanguardia del siglo XX, en el que se combinaban la tradición y la innovación dentro de un estilo abstracto pero lleno de simbolismo, dando gran relevancia al sustrato material de la obra. Cabe destacar el marcado sentido espiritual dado por el artista a su obra, donde el soporte material trasciende su estado para significar un profundo análisis de la condición humana.

La obra de Tàpies tiene una gran valoración a nivel tanto nacional como internacional, estando expuesta en los más prestigiosos museos del mundo. A lo largo de su carrera recibió numerosos premios y distinciones, entre los que cabe destacar el Premio de la Fundación Wolf de las Artes (1981), la Medalla de Oro de la Generalitat de Catalunya(1983), el Premio Príncipe de Asturias de las Artes (1990), la Medalla Picasso de la Unesco (1993) y el Premio Velázquez de Artes Plásticas (2003). Como reconocimiento a su trayectoria artística el rey Juan Carlos I le otorgó el 9 de abril de 2010 el título de Marqués de Tàpies.

Page 12: A Fábrica, A Micalla e na Fundación

Rúa Lobariñas, 9 · Allariz · Ourense

Martes -Venres 10:00 - 14:00 / 17:00 - 20:00Sábado: 10:00 - 14:00

www.galeriacircular.comTelf.: 988 44 21 75