Día da poesDía da poesíaííaaía 24 febreiro 2010POESIA...Día da poesDía da poesíaííaaía 24 febreiro 2010 Equipo de biblioteca ies lamas de castelo Listado dos participantes

Día da poesDía da poesDía da poesDía da poesíaíaíaía 24 febreiro24 febreiro24 febreiro24 febreiro 2010201020102010

Equipo de biblioteca ies lamas de castelo

Listado dos participantes no recital do Día da Poesía 2010.

PROFESORADO/ P.A.S. POEMAS AUTORES

David (Dpto. Sociais) “Mulleres de Juárez” “O soño do dinosaurio”

Lino Braxe Lino Braxe

Elda (Dpto. Ed. Física) “Nanas a la cebolla” Miguel Hernández

Luz (Dpto. Ciencias) “Ise neno da rúa” X. Mª Álvarez Blázquez

María Álvarez (Dpto. Plástica) “Poema 20” “Tudo que faço ou medito”

Pablo Neruda Fernando Pessoa

María Lema (Dpto. Galego) “Camiñan descalzas...” Ana Romaní

Mariluz (Dpto. Galego) “Esta lingua non quere vivir na favela” Francisco Castro

Marisé (Dpto. Relixión) “A nosa amiga” Celso Emilio Ferreiro

Merche (Cafetaría) “Mar de Lira” Francisco Fernández Naval

Pose (Dpto. Matemáticas) “Sonatina” Rubén Darío

Renée (Dpto. Francés) “Anima” “Ali” “El misteri” “El foll”

Beatrice Bessan Antonella La Monica Juan Perucho Jaume Pont

Susana (Dpto. Castelán) “Si el hombre pudiera decir” Luis Cernuda

Verónica (Administrativa) “Lo que necesito de ti” Mario Benedetti

Xosé (Dpto. Inglés) “Wohl geh' ich täglich...” Friedrich Hölderlin

Xosé Antón (Dpto. Tecnoloxía) Fragmento de Cantares gallegos Rosalía de Castro

ALUMNADO POEMAS AUTORES

Aaron Lourido (1ºA) “A neve cai” Cesáreo Sánchez Iglesias

Diego Louro (1º A) “Anduriñas” Manuel María

Fátima Nieves (1º A) “A rosa de cen follas” Rosalía de Castro

Iago Costa (1º A) “O mar” Manuel María

Martina Lobelos (1º A) “Galicia” Manuel María

Zoe González (1º A) “A Lúa” Manuel María

Zoé Quintela (1º A) “O arco da vella” Manuel María

Iria Senande (3º A) “ A muller de Seraogna” Alfonso Pexegueiro

Yadira Fernández (3º A) “Hai días...” Manuel P. Valcárcel

Noelia Fernández- Silvia Fuentes (4º A) “Adios ríos, adiós fontes” Rosalía de Castro

Estefanía Lago (4º B) “Algúns din miña terra...” Rosalía de Castro

Lidia Casais (4º B) “Cando no escarpado... Eduardo Pondal

María Caamaño(4º B) “Negra sombra” Rosalía de Castro

María Díaz (4º B) “A xusticia pola man” Rosalía de Castro



Selección Selección Selección Selección de: David Álvarez (Dde: David Álvarez (Dde: David Álvarez (Dde: David Álvarez (Dppppto. Sociais)to. Sociais)to. Sociais)to. Sociais) • “Mulleres de Juárez”, de Lino Braxe en Alaridos

Algunhas levan na man o corazón

e outras lévano na boca.

Teñen que morder a vida

porque a alma llela arrincaron dun machetazo.

Ofrecen os seus cirios á virgencita

porque foron violadas polos fillos do home

e Deus non escoitou as súas súplicas.

Aínda cren no paraíso e veneran

os seus antepasados mortos.

Pasean polas rúas de Juárez

perdidas para sempre nun río de dor e odios

e, incomprensiblemente para nós, tamén de penitencias.

• “O soño do dinosaurio”, de Lino Braxe en Alaridos

Hai millóns de anos un dinosaurio quedou durmido

e soñou que no noso planeta aparecía unha nova especie.

A especie soñaba andaba a dúas patas e estaba moi dotada para o horror

Soñou coa fin do mundo.

Cando espertou contou o pesadelo aos seus conxéneres,

e ese día os dinosaurios desapareceron da face da terra.

Foi a firme decisión de levar adiante un suicidio colectivo

antes que asistir ao espectáculo tenebroso do nacemento de ser humano.

Selección de : María Lema (Dpto. Galego)Selección de : María Lema (Dpto. Galego)Selección de : María Lema (Dpto. Galego)Selección de : María Lema (Dpto. Galego) • “Das últimas mareas”, Ana Romaní

Camiñan descalzas polas rochas, pantasmas de sal habitan as sombras, saben que as últimas mareas esqueceron na praia os restos do naufraxio. As mulleres recollen cada noite os tesouros de auga, líquidos e fráxiles, rebélanse contra a Historia, constrúen co mar as estatuas que nunca permanezan. As mulleres de sal, con argazos de sombras, xorden das últimas mareas e tecen tesouros de auga cada noite contra a Historia. Elas, que saben que o efémero permanece.



Selección de: Selección de: Selección de: Selección de: Elda Pérez (Dpto. Educación Física)Elda Pérez (Dpto. Educación Física)Elda Pérez (Dpto. Educación Física)Elda Pérez (Dpto. Educación Física) • “Nanas de la cebolla”, de Miguel Hernández

La cebolla es escarcha cerrada y pobre. Escarcha de tus días y de mis noches. Hambre y cebolla, hielo negro y escarcha grande y redonda. En la cuna del hambre mi niño estaba. Con sangre de cebolla se amamantaba. Pero tu sangre, escarchada de azúcar cebolla y hambre. Una mujer morena resuelta en luna se derrama hilo a hilo sobre la cuna. Ríete niño que te traigo la luna cuando es preciso. Tu risa me hace libre, me pone alas. Soledades me quita, cárcel me arranca. Boca que vuela, corazón que en tus labios relampaguea. Es tu risa la espada más victoriosa, vencedor de las flores y las alondras. Rival del sol. Porvenir de mis huesos y de mi amor.

Desperté de ser niño nunca despiertes. Triste llevo la boca ríete siempre. Siempre en la cuna defendiendo la risa pluma por pluma. Al octavo mes ríes con cinco azahares. Con cinco diminutas ferocidades. Con cinco dientes como cinco jazmines adolescentes. Frontera de los besos serán mañana, cuando en la dentadura sientas un arma. Sientas un fuego correr dientes abajo buscando el centro. Vuela niño el la doble luna del pecho él, triste de cebolla, tú satisfecho. No te derrumbes. No sepas lo que pasa ni lo que ocurre.



Selección de : María Luz de la Iglesia (Dpto. Ciencias Naturais)Selección de : María Luz de la Iglesia (Dpto. Ciencias Naturais)Selección de : María Luz de la Iglesia (Dpto. Ciencias Naturais)Selección de : María Luz de la Iglesia (Dpto. Ciencias Naturais) • “Ise neno da rúa”, de Xosé María Álvarez Blázquez

Non é certo que os nenos teñan fame. Non pode ser.

Ben o sabedes todos os que andades no mundo atafegados á percura do pan dos vosos fillos. Ises outros que vedes pola rúa pedindo esmola, non teñen fame, non, porque daquela vos teríades morto de vergonza.

E ben vos vexo andar nos vosos coches ou nos tranvías, a berrar de cousas estranas, -–viva, beba, baba, buba!- sin reparar naquil esfarrapado que coa moura manciña está petando nunha porta de ferro.

Por iso penso que non é verdade o que algún caviloso di dos nenos que andan así, petando pola vida. -–Non, home, non! -lle dixen a un de aqueles- A xente pasa leda... –Fora boa que andivesen a rirse dos seus crimes!

Selección de: Verónica Salgado (AdministrSelección de: Verónica Salgado (AdministrSelección de: Verónica Salgado (AdministrSelección de: Verónica Salgado (Administrativa)ativa)ativa)ativa) • “Lo que necesito de tí”, de Mario Benedetti

No sabes como necesito tu voz; necesito tus miradas

aquellas palabras que siempre me llenaban, necesito tu paz interior;

necesito la luz de tus labios !!! Ya no puedo... seguir así !!!

...Ya... No puedo mi mente no quiere pensar

no puede pensar nada más que en ti. Necesito la flor de tus manos

aquella paciencia de todos tus actos con aquella justicia que me inspiras para lo que siempre fue mi espina mi fuente de vida se ha secado

con la fuerza del olvido... me estoy quemando;

aquello que necesito ya lo he encontrado pero aun !!!Te sigo extrañando!!!



Selección de: María Álvarez (Dtpo. Plástica)Selección de: María Álvarez (Dtpo. Plástica)Selección de: María Álvarez (Dtpo. Plástica)Selección de: María Álvarez (Dtpo. Plástica) • “Tudo que faço ou medito”, de Fernando Pessoa

Tudo que faço ou medito

Fica sempre na metade,

Querendo, quero o infinito.

Fazendo, nada é verdade.

Que nojo de mim me fica

Ao olhar para o que faço!

Minha alma é lúcida e rica,

E eu sou um mar de sargaço-

Um mar onde bóiam lentos

Fragmentos de um mar de além...

Vontades ou pensamentos?

Não o sei e sei-o bem.

Traducción

Todo lo que hago o medito Queda siempre en la mitad Queriendo, quiero el infinito. Haciendo, nada es verdad. ¡Que enojo de mí me queda Al mirar hacia lo que hago! Mi alma es lúdica y rica, Y soy un mar de sargazo — Un mar donde flotan lentos Fragmentos de un mar de más allá... ¿Voluntades o pensamientos? No lo sé y sélo bien.

• “Poema 20”, de Pablo Neruda Puedo escribir los versos mas tristes esta noche. Escribir, por ejemplo: "La noche esta estrellada, y tiritan, azules, los astros, a lo lejos". El viento de la noche gira en el cielo y canta. Puedo escribir los versos mas tristes esta noche. Yo la quise, y a veces ella también me quiso. En las noches como esta la tuve entre mis brazos. La bese tantas veces bajo el cielo infinito. Ella me quiso, a veces yo también la quería. Como no haber amado sus grandes ojos fijos. Puedo escribir los versos mas tristes esta noche. Pensar que no la tengo. Sentir que la he perdido. Oír la noche inmensa, mas inmensa sin ella. Y el verso cae al alma como al pasto el rocío. Que importa que mi amor no pudiera guardarla. La noche esta estrellada y ella no esta conmigo. Eso es todo. A lo lejos alguien canta. A lo lejos. Mi alma no se contenta con haberla perdido.

Como para acercarla mi mirada la busca. Mi corazón la busca, y ella no esta conmigo. La misma noche que hace blanquear los mismos arboles. Nosotros, los de entonces, ya no somos los mismos. Ya no la quiero, es cierto, pero cuanto la quise. Mi voz buscaba el viento para tocar su oído. De otro. Será de otro. Como antes de mis besos. Su voz, su cuerpo claro. Sus ojos infinitos. Ya no la quiero, es cierto, pero tal vez la quiero. Es tan corto el amor, y es tan largo el olvido. Porque en noches como esta la tuve entre mis brazos, mi alma no se contenta con haberla perdido. Aunque este sea el ultimo dolor que ella me causa,

y estos sean los últimos versos que yo le escribo.



Selección Selección Selección Selección de:de:de:de: Mariluz Barreiro (Dpto. Galego) Mariluz Barreiro (Dpto. Galego) Mariluz Barreiro (Dpto. Galego) Mariluz Barreiro (Dpto. Galego) • “Esta lingua non quere vivir na favela” de Francisco Castro

Selección de: Merche García (Servizo de Cafetería)Selección de: Merche García (Servizo de Cafetería)Selección de: Merche García (Servizo de Cafetería)Selección de: Merche García (Servizo de Cafetería)

• “Mar de Lira”, de Francisco Fernández Naval en Mar de Lira O home de Lira é ancho, ocupa a vista toda que se abrangue entre os ollos, dende a Foz e os Forcados ata o río que morre de boca coma un peixe encarnado. Mar de carácter ten días, coma un home. O mar de Lira é baixo e fondo se se mira de lonxe, garda un brillo de velas na Anguieira e unha nostalxia de abrazos no calcáreo pandullo das gavotas. É lameiro, leira de navegar, eira de barcas, ribeira de baleas derramadas, carreiro e chaira para fóra da illa -o lugar no que morreu Ricardo-

No mar de Lira hai penas afogadas mágoas secas, memorias que esqueceron a sucesión das ondas e hoxe dormen na sombra azul das Cabaleiras. Lugar de petóns feros, semente de verdello, dentes de galafato, o mar de Lira recende a salga vella, tempo de nomear, a esperanza e a esperas.

Esta lingua non quere vivir na favelaEsta lingua non quere vivir na favelaEsta lingua non quere vivir na favelaEsta lingua non quere vivir na favela porque é lingua lume, lanterna e faroporque é lingua lume, lanterna e faroporque é lingua lume, lanterna e faroporque é lingua lume, lanterna e faro que nos mantén vivos no ceo, dende o tempo dos avós.que nos mantén vivos no ceo, dende o tempo dos avós.que nos mantén vivos no ceo, dende o tempo dos avós.que nos mantén vivos no ceo, dende o tempo dos avós. Esta lingua non quere ser suburbioEsta lingua non quere ser suburbioEsta lingua non quere ser suburbioEsta lingua non quere ser suburbio porque ten unha historia inmensa de séculos luminososporque ten unha historia inmensa de séculos luminososporque ten unha historia inmensa de séculos luminososporque ten unha historia inmensa de séculos luminosos na parte de atrásna parte de atrásna parte de atrásna parte de atrás inclusoinclusoinclusoincluso no sotaque inevitable dos corazóns resentidos que odian á nosa tribo.no sotaque inevitable dos corazóns resentidos que odian á nosa tribo.no sotaque inevitable dos corazóns resentidos que odian á nosa tribo.no sotaque inevitable dos corazóns resentidos que odian á nosa tribo. Esta lingua non quere habitar nunha cidade estrañaEsta lingua non quere habitar nunha cidade estrañaEsta lingua non quere habitar nunha cidade estrañaEsta lingua non quere habitar nunha cidade estraña porque está feita a man cos alicerces mansos da xente boaporque está feita a man cos alicerces mansos da xente boaporque está feita a man cos alicerces mansos da xente boaporque está feita a man cos alicerces mansos da xente boa na que aniñou humilde cando era o tempo dos lobosna que aniñou humilde cando era o tempo dos lobosna que aniñou humilde cando era o tempo dos lobosna que aniñou humilde cando era o tempo dos lobos as mesmas feras queas mesmas feras queas mesmas feras queas mesmas feras que agora volven agora volven agora volven agora volven famentas de vinganzafamentas de vinganzafamentas de vinganzafamentas de vinganza dende o máis escuro das súas escuras covas.dende o máis escuro das súas escuras covas.dende o máis escuro das súas escuras covas.dende o máis escuro das súas escuras covas. Esta lingua quere ser músicaEsta lingua quere ser músicaEsta lingua quere ser músicaEsta lingua quere ser música acubillo, calma mol, circunstancia feliz.acubillo, calma mol, circunstancia feliz.acubillo, calma mol, circunstancia feliz.acubillo, calma mol, circunstancia feliz. Poderedes metela na favelaPoderedes metela na favelaPoderedes metela na favelaPoderedes metela na favela condeala ao suburbiocondeala ao suburbiocondeala ao suburbiocondeala ao suburbio obrigala a residir nunha cidade estraña.obrigala a residir nunha cidade estraña.obrigala a residir nunha cidade estraña.obrigala a residir nunha cidade estraña. Tanto ten.Tanto ten.Tanto ten.Tanto ten. Ela foEla foEla foEla foi.i.i.i. Ela é.Ela é.Ela é.Ela é. Ela será.Ela será.Ela será.Ela será.



Selección de: Marisé Rodríguez (Dpto. Relixión)Selección de: Marisé Rodríguez (Dpto. Relixión)Selección de: Marisé Rodríguez (Dpto. Relixión)Selección de: Marisé Rodríguez (Dpto. Relixión) • “A nosa amiga”, de Celso Emilio Ferreiro en Onde o mundo se chama Celanova A poesía non depende do home, pro está no home. Non penses que a poesía é poesía porque a teñan rubido nun altar, senón porque comparte a nosa vida cantando o seu cantar. Cando todos nos imos ela tamén se vai. A poesía vive na temporalidá, é unha cousa de hoxe, é un ouxeto humán, auga, sono, roseira, rúa, fenestra, man, vento na noite fonda, conversa familiar.

Escoita a súa música cando pola mañán o panadeiro chama pra traguernos o pan. Cando vés do mercado, Moraima cotidián, a poesía toda Vén contigo detrás. Non penses que a poesía é cousa sacra porque a teñan rubido nun altar aquiles que a pretenden pra iles soios, lonxana, altiva, intelectual. A poesía é un claro asunto de todos: meu e teu, e dos demais. Cando os demais se van e nós nos imos ela tamén se va

Selección de: Susana Díaz (Dtpo. Castelán)Selección de: Susana Díaz (Dtpo. Castelán)Selección de: Susana Díaz (Dtpo. Castelán)Selección de: Susana Díaz (Dtpo. Castelán) • “Si el hombre pudiera decir” de Luis Cernuda

Si el hombre pudiera decir lo que ama, si el hombre pudiera levantar su amor por el cielo como una nube en la luz; si como muros que se derrumban, para saludar la verdad erguida en medio, pudiera derrumbar su cuerpo, dejando sólo la verdad de su amor, la verdad de sí mismo, que no se llama gloria, fortuna o ambición, sino amor o deseo, yo sería aquel que imaginaba; aquel que con su lengua, sus ojos y sus manos proclama ante los hombres la verdad ignorada, la verdad de su amor verdadero.

Tú justificas mi existencia: si no te conozco, no he vivido; si muero sin conocerte, no muero, porque no he vivido.

Libertad no conozco sino la libertad de estar preso en alguien cuyo nombre no puedo oír sin escalofrío; alguien por quien me olvido de esta existencia mezquina por quien el día y la noche son para mí lo que quiera, y mi cuerpo y espíritu flotan en su cuerpo y espíritu como leños perdidos que el mar anega o levanta libremente, con la libertad del amor, la única libertad que me exalta, la única libertad por que muero.



Selección de : Selección de : Selección de : Selección de : Xosé Manuel Pose (Dpto. Matemáticas)Xosé Manuel Pose (Dpto. Matemáticas)Xosé Manuel Pose (Dpto. Matemáticas)Xosé Manuel Pose (Dpto. Matemáticas) • “Sonatina” de Rubén Darío La princesa está triste... ¿Qué tendrá la princesa? Los suspiros se escapan de su boca de fresa, que ha perdido la risa, que ha perdido el color. La princesa está pálida en su silla de oro, está mudo el teclado de su clave sonoro, y en un vaso, olvidada, se desmaya una flor. El jardín puebla el triunfo de los pavos reales. Parlanchina, la dueña dice cosas banales, y vestido de rojo piruetea el bufón. La princesa no ríe, la princesa no siente; la princesa persigue por el cielo de Oriente la libélula vaga de una vaga ilusión. ¿Piensa, acaso, en el príncipe de Golconda o de China, o en el que ha detenido su carroza argentina para ver de sus ojos la dulzura de luz? ¿O en el rey de las islas de las rosas fragantes, o en el que es soberano de los claros diamantes, o en el dueño orgulloso de las perlas de Ormuz? ¡Ay!, la pobre princesa de la boca de rosa quiere ser golondrina, quiere ser mariposa, tener alas ligeras, bajo el cielo volar; ir al sol por la escala luminosa de un rayo, saludar a los lirios con los versos de mayo o perderse en el viento sobre el trueno del mar.

Ya no quiere el palacio, ni la rueca de plata, ni el halcón encantado, ni el bufón escarlata, ni los cisnes unánimes en el lago de azur. Y están tristes las flores por la flor de la corte, los jazmines de Oriente, los nelumbos del Norte, de Occidente las dalias y las rosas del Sur. ¡Pobrecita princesa de los ojos azules! Está presa en sus oros, está presa en sus tules, en la jaula de mármol del palacio real; el palacio soberbio que vigilan los guardas, que custodian cien negros con sus cien alabardas, un lebrel que no duerme y un dragón colosal. ¡Oh, quién fuera hipsipila que dejó la crisálida! (La princesa está triste, la princesa está pálida) ¡Oh visión adorada de oro, rosa y marfil! ¡Quién volara a la tierra donde un príncipe existe, -la princesa está pálida, la princesa está triste-, más brillante que el alba, más hermoso que abril! -«Calla, calla, princesa -dice el hada madrina-; en caballo, con alas, hacia acá se encamina, en el cinto la espada y en la mano el azor, el feliz caballero que te adora sin verte, y que llega de lejos, vencedor de la Muerte, a encenderte los labios con un beso de amor».



Selección de: Renée Huerta (Dpto. Francés)Selección de: Renée Huerta (Dpto. Francés)Selección de: Renée Huerta (Dpto. Francés)Selección de: Renée Huerta (Dpto. Francés) • “Anima”, de Beatrice Bessan

Anima mia non perdere l'ebrezza del giorno.

Anima mia non perdere la luce del sole.

Anima mia non perdere la profondità della notte.

Anima mia non perdere l'essenza della vita.

Anima mia ti prego sorridi.

Alma mía no pierdas la ebriedad del día. Alma mía no pierdas la luz del sol. Alma mía no pierdas la profundidad de la noche. Alma mía no pierdas la esencia de la vida. Alma mía te lo ruego sonríe. Traducción de Teresa Albasini Legaz. Fonte: http://www.eldigoras.com/pdi/15bbressan06.htm

• “Ali”, de Antonella La Monica

Profuma il silenzio

l'aria stamane.

Un falco pellegrino

deruba il sole

di luce.

Ali spiegate

indorano

spazi.

« ALAS »

Perfuma el silencio el aire esta mañana.

Un halcón peregrino le roba al sol su luz.

Alas desplegadas doran espacios.

Traducción de Carlos Vitale Poema extraído de: http://www.eldigoras.com/pdi/10alamonica02.htm

• “El Foll”, de Jaume Pont, en Vol de cendres. EL FOLL

Tremola a l'esbarzer la veu amarga de la garsa

Res més que el somni immutable o l'urc d'una vida

amb l'or espars als peus del viaducte. El foll és mort.

Vola l'ànima amb l'erm acord dels estornells.

O tolo Trema na silva a voz amarga

da pega Nada máis que o sono inmutable ou o orgullo dunha

vida co ouro esparcido aos pés do viaducto.

O tolo está morto. Voa a alma co ermo acordo dos estorniños.

Traducción propia. Fonte do poema: http://lletra.uoc.edu/especials/folch/jpont.htm

• El misteri, de Joan Perucho, en Inscripcions, làpides, esteles El Misteri

Va venir i em digué les paraules. Eren unes paraules que he oblidat de la mateixa manera que vaig oblidar el seu rostre de pedra.

Ara recordo aquestes coses, però no en trobaré el sentit. El misteri perdura per sempre i això em fa la vida suportable.

O misterio

Véu e díxome as palabras. Eran unhas palabras que esquecín da mesma maneira que olvidei o seu rostro de pedra.

Agora recordo estas cousas, pero non lles atoparei o sentido. O misterio perdura para sempre e isto faime a vida soportable.

Traducción propia Fonte do poema: http://lletra.uoc.edu/especials/folch/perucho.htm



Selección de: Selección de: Selección de: Selección de: Xosé Antón (Dpto. Tecnoloxía)Xosé Antón (Dpto. Tecnoloxía)Xosé Antón (Dpto. Tecnoloxía)Xosé Antón (Dpto. Tecnoloxía) • Versos de Cantares gallegos de Rosalía de Castro.

I. —Vente, rapasa, Vente miniña, Vent' á lavar No pilon d' á fontiña. Vente, Minguiño, Minguiño vente, Dóuche sinon Pó-Io demo do dente. ¡Qu' augua tan limpa! Que rica frescura! Vent' á lavar Qu' é un primor, criatura. Válganos Dios Que si auguiña n' hobera, Lama este corpo Mortal se volvera. Vinde á lavárvos, Andá lixeiros, A cara pirmeiro Dimpois os peïños. ¡Ay! que miniña! Que nena presiosa, Dempois de lavada Pares' un-ha rosa. Y este miniño Que teño no colo, Dempois de lavado Parec' un repolo. ¡Ay! que tan cuco! jAy! que santiño! Ven ôs meus brazos Dareich' un biquiño. Olliños de groria! Cariña de meiga! Apértame ben Coraçon de manteiga!

Corre, corre A qu' Antona te peite, Corre, daráche Un-ha cunca de leite. Corre, corre A teu pai, Mariquiña, Que come cebola Con pan e sardiña. II. —Válgate Dios Qu' inda os figos son duros! Mais que fartiña En estando maduros! El e mais éu Y á comadre d' abaixo, Hemos de ter Qu' alargar ó refaixo. Rica figueira Que Dios te bendiga, Qu' ásme abofé De fartar á barriga. Jey! ó d' os ovos Que vás de camiño, ¿Cantas duciñas Topache no niño? —Un-ha no mais! No me teño c' á risa! Es' ech' un canto Que vay par' á misa Dam' acá seis Qu' un fricol che faria Qu' ô mesmo rey Qu' envidiar lle daria. Xá que non quès No camiño che colla, Vento de vira, C' un saco de molla.



Selección de: Xosé Calvo (Dpto. Inglés)Selección de: Xosé Calvo (Dpto. Inglés)Selección de: Xosé Calvo (Dpto. Inglés)Selección de: Xosé Calvo (Dpto. Inglés)

• “Wohl geh' ich täglich...” de Friedrich Hölderlin Wohl geh' ich täglich andere Pfade, bald Ins grüne Laub im Walde, zur Quelle bald, Zum Felsen, wo die Rosen blühen, Blicke vom Hügel ins Land, doch nirgend,

Du Holde, nirgend find ich im Lichte dich Und in die Lüfte schwinden die Worte mir, Die frommen, die bei dir ich ehmals ...

Ja, ferne bist du, seliges Angesicht! Und deines Lebens Wohllaut verhallt, von mir Nicht mehr belauscht, und ach! wo seid ihr Zaubergesänge, die einst das Herz mir

Besänftiget mit Ruhe der Himmlischen? Wie lang ists! o wie lange! der Jüngling ist Gealtert, selbst die Erde, die mir Damals gelächelt, ist anders worden.

Leb immer wohl! es scheidet und kehrt zu dir Die Seele jeden Tag, und es weint um dich Das Auge, daß es helle wieder Dort wo du säumest, hinüberblicke.

(Tradución) Saio cada día...

Saio outro día. Sigo outro sendeiro, Entro no bosque verdescente, visito a fonte Ou os penedos nos que florecen as rosas Ou espreito desde unha atalaia, mais, ningures,

Amor, te podo atopar á luz do día E co vento vanse as palabras da que outrora fora a nosa inocente conversa...

A túa amada face foise alén da miña vista, A música da túa vida esmorece Alén do meu ouvido e todas as palabras Que unha vez produciran o milagre da paz no

Meu corazón, onde están? Foi hai moito, tanto! e a xuventude que eu era envelleceu e nin Mesmo a terra que me sorría daquela é a mesma. Adeus. Vive con esa palabra sempre.

Pois a alma sae de min para voltar a ti Día tras día e os meus ollos botan tantas bágoas que non poden ollar para alí onte ti estás E verte claramente de novo.

Selección de: Selección de: Selección de: Selección de: Martina Lobelos (1º A) Martina Lobelos (1º A) Martina Lobelos (1º A) Martina Lobelos (1º A) • Poemas de Os soños na gaiola de Manuel María.

“Galicia”“Galicia”“Galicia”“Galicia”

Galicia docementeGalicia docementeGalicia docementeGalicia docemente está está está está ollando o mar:ollando o mar:ollando o mar:ollando o mar: ¡ten vales e montañas¡ten vales e montañas¡ten vales e montañas¡ten vales e montañas e terras pra labrar!e terras pra labrar!e terras pra labrar!e terras pra labrar!

Ten portos, mariñeiros,Ten portos, mariñeiros,Ten portos, mariñeiros,Ten portos, mariñeiros, cidades e labregoscidades e labregoscidades e labregoscidades e labregos ¡cargados de traballos,¡cargados de traballos,¡cargados de traballos,¡cargados de traballos, cargados de trafegos!cargados de trafegos!cargados de trafegos!cargados de trafegos!

Galicia é unha naiGalicia é unha naiGalicia é unha naiGalicia é unha nai velliña, soñadora.velliña, soñadora.velliña, soñadora.velliña, soñadora. ¡na voz da gaita rise,¡na voz da gaita rise,¡na voz da gaita rise,¡na voz da gaita rise, na voz da gaita chora!na voz da gaita chora!na voz da gaita chora!na voz da gaita chora!

Galicia é o que vemos:Galicia é o que vemos:Galicia é o que vemos:Galicia é o que vemos: a terra, o mar, o vento...a terra, o mar, o vento...a terra, o mar, o vento...a terra, o mar, o vento... ¡Pro hai outra Galicia¡Pro hai outra Galicia¡Pro hai outra Galicia¡Pro hai outra Galicia que vai no sentimento!que vai no sentimento!que vai no sentimento!que vai no sentimento!

Galicia somos nós:Galicia somos nós:Galicia somos nós:Galicia somos nós: a xente e mais a falaa xente e mais a falaa xente e mais a falaa xente e mais a fala ¡Se buscas a Galicia¡Se buscas a Galicia¡Se buscas a Galicia¡Se buscas a Galicia en ti tes que atopala!en ti tes que atopala!en ti tes que atopala!en ti tes que atopala!



Selección de: Selección de: Selección de: Selección de: Iago Costa (1º A)Iago Costa (1º A)Iago Costa (1º A)Iago Costa (1º A) • “O mar”

Ti nunca viches o mar cos seus berros bruadores, coas súas escumas de prata, cos barcos i os pescadores. -¿Ti nunca viches o mar a tecer i a destecer ondas azuis que van á praia mansa a morrer?

-¿E ti non sabes que o mar é unha inmensa pranura, auga e ceio, ceio e auga, maxestade e fermosura? -¿Ti nunca viches o mar? ¿E sabes que non repousa? -Se nunca viches o mar non viches ningunha cousa!

Selección de: Zoe González (1º A)Selección de: Zoe González (1º A)Selección de: Zoe González (1º A)Selección de: Zoe González (1º A) • “A lúa”

A señora Lúa aínda está solteira. –A señora Lúa, a Lúa lueira! A Lúa lueira –E quere ir de rúa de troula ir quería que sente morriña e melancolía! A señora Lúa; a lúa rueira como anda de noite sempre está tristeira.

Sempre con tristura e melancolía que anda pola noite e dorme de día. Que a señora Lúa co Sol quere casar –E ándao buscando sen podelo achar! A señora Lúa a Lúa tristeira: –se non dá co Sol quedará tristeira!

Selección de: Zoé Quintela (1º A)Selección de: Zoé Quintela (1º A)Selección de: Zoé Quintela (1º A)Selección de: Zoé Quintela (1º A) • “O arco da vella”

O arco da vella

no ceio dubido

co seu colorín

co seu colorido.

O arco da vella

con sete colores

que teñen, no ceio,

beleza de frores.

O arco da vella

no ceio chantado

co seu colorín

co seu colorado.

O arco da vella

de luz feito é.

¡Resulta un milagre

que siga de pé!



Selección de: Diego Louro (1º A)Selección de: Diego Louro (1º A)Selección de: Diego Louro (1º A)Selección de: Diego Louro (1º A) • “Anduriñas”

Guiada da man dun soño a Primavera chegou. ¡E tódalas anduriñas no ceio convocou! Todo é voar e voar e andar de aquí pra alá ¡todo nun ir e nun vir dende eiquí dieca acolá!

¡Voan para riba, para baixo! ¡Van ó outo, van ó fondo! ¡Voan en liña seguida en picado i en redondo! ¡Anduriñas en conello sobre un poste pousadas. ¡Que de palabras segredas e razóns apaixoadas!

Selección de: Aarón Lourido (1º A)Selección de: Aarón Lourido (1º A)Selección de: Aarón Lourido (1º A)Selección de: Aarón Lourido (1º A) • “A neve cai” de O rosto da terra de Cesáreo Sánchez Iglesias

A neve cai na inmensidade vacía. Cai o rumor do branco siléncio.

Muda claridade na pel do tempo: pequenas flores húmidas.

Escoito-te cando xa teño soñado a túa luz vexetal.

A paisaxe é un ser a se encarnar.

Dentro do siléncio o presente non existe.

Unha ave busca o seu niño nas árvores cargadas de soidade.

A neve borra as túas pegadas sobre a neve.

Selección de: Fátima NieveSelección de: Fátima NieveSelección de: Fátima NieveSelección de: Fátima Nieves (1º A)s (1º A)s (1º A)s (1º A) • “A rosa de cen follas” de Follas novas de Rosalía de Castro

Mais ve que o meu corazónMais ve que o meu corazónMais ve que o meu corazónMais ve que o meu corazón é unha rosa de cen follas,é unha rosa de cen follas,é unha rosa de cen follas,é unha rosa de cen follas, e é cada folla unha penae é cada folla unha penae é cada folla unha penae é cada folla unha pena que vive apegada na outra.que vive apegada na outra.que vive apegada na outra.que vive apegada na outra. Quitas unha, quitas dúas,Quitas unha, quitas dúas,Quitas unha, quitas dúas,Quitas unha, quitas dúas, penas me quedan de sobra,penas me quedan de sobra,penas me quedan de sobra,penas me quedan de sobra, hoxe dez, mañán corenta,hoxe dez, mañán corenta,hoxe dez, mañán corenta,hoxe dez, mañán corenta, ddddesfolla que te desfolla...esfolla que te desfolla...esfolla que te desfolla...esfolla que te desfolla... ¡O corazón me arrincaras¡O corazón me arrincaras¡O corazón me arrincaras¡O corazón me arrincaras Des que as arrincares todas!Des que as arrincares todas!Des que as arrincares todas!Des que as arrincares todas!



Selección de: Iria Senande (3º A)Selección de: Iria Senande (3º A)Selección de: Iria Senande (3º A)Selección de: Iria Senande (3º A) • “A muller de Seraogna” de Alfonso Pexegueiro

Renxe o mastro da noite, no tempo, e na ribeira do silencio dorme afanosa a muller de Seraogna. Espiga de luz, muller de xiz, introdúcese núa na terra que traballa, abertos os seus seios e o seu sexo. Cheira a silva e confúndese co gran a muller de Seraogna. Saben a vaca os seus dedos e a leite os beizos que o sol mata no centro da eira. Sabe a tempo, a vida, a río e a soño a muller que non sabe de contas, que se perde na praza regateando dúas pesetas e o peso. Sabe a sol, a uva, a resina recenden os peitos cando anceiosa e cansa me ofrece o seu corpo. Salvaxe, hierática, muller de herbaluísa, de fiúncho e de fresa. Que ben me sabes cando te bico confundido coa túa carne, no chan, no leito. Humedécente os sabios e os reis ó mollaren na súa saliva a túa esperanza -¡covardes!- E só o home que te bebe coñece a túa tristura. Só el sabe a calor das túas pernas e o cheiro a terra que delas se desprende, muller de saudade que con zocas e sen lúa pretendes cruza-la noite.

Selección de: Yadira Fernández (3º A)Selección de: Yadira Fernández (3º A)Selección de: Yadira Fernández (3º A)Selección de: Yadira Fernández (3º A) • “Hai días” de Manuel Pereira Valcárcel

Hai días nos que a vida magoa a nosa vida

ecos de lembranzas chegan ata nós pisando o indiferente silencio do presente

hai días nos que a vida foxe río que flúe cara ao mar

vento que cesa luz que perde o seu pulo esgotado pulso man que non aperta

hai días devorados pola noite fatigados de dor alongadas sombras

de calendarios tristes baleiradas estancias tatuadas co abecedario da tristeza

hai días orfos de soños traspasados de amargura

esquecidos camiños flores murchas leitos sen acougo mar sen ondaxe

hai días nos que se consuman todos os naufraxios que somos, senón semente de morte nos regos da vida



Selección de: Noelia Fernández e Silvia Fuentes (4º A)Selección de: Noelia Fernández e Silvia Fuentes (4º A)Selección de: Noelia Fernández e Silvia Fuentes (4º A)Selección de: Noelia Fernández e Silvia Fuentes (4º A) • De Follas novas, Rosalía de Castro

Adios rios, adios fontes, adios regatos pequenos, adios vista dos meus ollos non sei cando nos veremos.

Miña terra, miña terra, terra donde m' eu criei, hortiña que quero tanto, figueiriñas que prantei.

Prados, rios, arboredas, pinares que move o vento, paxariños piadores, casiña do meu contento.

Muíño dos castañares, noites craras de luar, campaniñas trimbadoras da igrexiña do lugar.

Amoriñas das silveiras que eu lle daba ó meu amor, camiñiños antre o millo, adios para sempre adios!

Adios groria! adios contento! deixo á casa onde nacin, deixo á aldea que conoso, por un mundo que non vin!

Deixo amigos por estraños, deixo á veiga polo mar, deixo, en fin, canto ben quero...

¡quen pudera non deixar!...

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Mais son probre e mal pecado, a miña terra non é miña, que hastra lle dán de prestado a beira por que camiña o que naceu desdichado.

Téñovos pois que deixar, hortiña que tanto amei, fogueiriña do meu lár, arboriños que prantei, fontiña do cabañar.

Adios, adios que me vou, herbiñas do camposanto, donde meu pai se enterrou, herbiñas que biquei tanto, terriña que vos criou.

Adios tamén, queridiña... adios por sempre quizais!... dígoche este adios chorando desde a beiriña do mar.

Non me olvides, queridiña, si morro de soidás... Tantas legoas mar adentro... ¡Miña casiña! meu lar!

Selección de Estefanía Lago (4º B)Selección de Estefanía Lago (4º B)Selección de Estefanía Lago (4º B)Selección de Estefanía Lago (4º B) • De Follas novas, Rosalía de Castro

AIgúns din, ¡miña terra! Din outros, ¡meu cariño! I este, ¡miñas lembranzas! I aquel, ¡ou, meus amigos! Todos sospiran, todos, por algún ben perdido. Eu só non digo nada, eu só nunca sospiro, que o meu corpo de terra i o meu cansado esprito, a donde quer que eu vaia van conmigo .



Selección de Lidia Casais (4º B)Selección de Lidia Casais (4º B)Selección de Lidia Casais (4º B)Selección de Lidia Casais (4º B) • De Queixumes dos pinos, de Eduardo Pondal

“Cando no escarpado cabo sae a flor da carmiña ó cazador anunciando a leda estación garrida, cando da doce Süevia ás doces praias amigas, en nobelo xentil axuntadas, chegan as lixeiras píllaras,

entonces do bardo o espírito, que soña entre as uces irtas, no fermoso instrumento apoiado, en donde o vento suspira, mentres os fillos dos celtas cumpren serva e inobre vida, entonces o espírito invade do bardobardobardobardo escura melancolía”.

Selección de: María Díaz (4º B)Selección de: María Díaz (4º B)Selección de: María Díaz (4º B)Selección de: María Díaz (4º B) • “A xusticia pola man”, en Follas novas de Rosalía de Castro

Aqués que ten fama de honrados na vila, roubáronme tanta brancura que eu tiña, botáronme estrume nas galas dun día, a roupa decote puñéronma en tiras. Nin pedra deixaron, en donde eu vivira; sin lar, sin abrigo, morei nas curtiñas; ó raso cas lebres dormín nas campías; meus fillos..., meus anxos...!, que tanto eu quería, ¡morreron, morreron ca fame que tiñan! Quedei deshonrada, mucháronme a vida, fixéronme un leito de toxos e silvas; i en tanto, os raposos de sangre maldita tranquilos nun leito de rosas dormían.

-Salvádeme, ¡ou xueces!, berrei..., ¡tolería! De min se mofaron, vendeume a xusticia.

-Bon Dios, axudaime, berrei, berrei inda... Tan alto que estaba, bon Dios non me oíra. Entonces cal loba doente ou ferida, dun salto con rabia pillei a fouciña, rondei paseniño... ¡Ne-as herbas sentía! I a lúa escondíase, i a fera dormía cos seus compañeiros en cama mullida.

Mireinos con calma, i as mans estendidas, dun golpe, ¡dun soio!, deixeinos sen vida. I ó lado, contenta, senteime das vítimas, tranquila, esperando pola alba do día.

I estonces... estonces, cumpreuse a xusticia:

eu neles; i as leises, na man que os ferira.

Selección Selección Selección Selección de: María Caamaño (4º B)de: María Caamaño (4º B)de: María Caamaño (4º B)de: María Caamaño (4º B) • En Follas novas de Rosalía de Castro

Cando penso que te fuches

negra sombra que me asombras

ó pé dos meus cabezales

tornas facéndome mofa.

Cando maxino que es ida

no mesmo sol te me amostras

i eres a estrela que brila

i eres o vento que zoa.

Si cantan, es ti que cantas

si choran, es ti que choras

i es o marmurio do río

i es a noite i es a aurora.

En todo estás e ti es todo

pra min i en min mesma moras

nin me dexarás nunca

sombra que sempre me asombras.

Documents

Día da poesDía da poesíaííaaía 24 febreiro 2010POESIA...Día da poesDía da poesíaííaaía 24 febreiro 2010 Equipo de biblioteca ies lamas de castelo Listado dos participantes