-
8/17/2019 Escolma Manuel María
1/3
Reconciliádevos coa terra
Escolma de textos de invocación aos diversos elementos dapaisaxe
na obra de Manuel María
Reconciliádevos coa terra,con pura espiritualidade
da materia que sinte, amae odia: só ela fai os altos,fondos
sentimentos humanos.Comprendede e amade.Dádevos, sen retesías,
áforza que move ó mundo,á música acordada e visibledas esferas:
conduciravosdo mesmo xeito que o ríovai do mar ate o
misterio:
único camiño quevos pode levar á eternidade.
De Compendio de orballos e incertezas
Vento lene e rumoroso que marmulasas estrofas dun pomea de
loita;xogos de luar nas carballeirasinventando medos e
pantasmas;toxos de espiñas aguzadas,
cóitelos ferindo a nos ador;abidueiras finas como
anceios;robustos carballos destemidosdesafiando neves e
tronadas;castiñeiros de mel que agarimades,con tenra dozura, os
ollos meus;rítmico ondear das centeeirascon música de verso
namorado;verde-tenro-aceso dos lameiros;verde-escuro-apagado das
xesteiras;ouros incendiados dos solpores;
bruídos potentes do mar alporecido;silencios inmensos como o
mundo;berrade,
erguédevos,loitade
deica que, todos xuntos, academosa liberación-nacional da nosa
Patria.
De Poemas para construír una Patria.
O carro
Non canta na Chá ninguén,por éso, meu carro canta,canta o seu
eixo tan benque a señardade me espanta.
Non hai canto tan fermoso:fino coma un asubío,anque é, as
vegadas, saudosofaise no ar rechouchío.
O meu carro é cerna dura:
sábese carballo e freixo.iQué fermosa e a sua feitura!iQué
lixereza a do eixo!
As cousas vanse aledandopor onde meu carro pasa.iCarrétame herba
pro gando!iTraime a colleita pra casa!
De Terra Cha
PoboVinte, trinta casas. Aí estáncunha feitura xusta e aldeán .A
terra é moura. Dorme con desganasen a curva feminina da montana.Us
prados, a mazaira e a cerdeira.Os palleiros ocupan media eira.Os
cas, entre as casas, a folgar,ladrando por ladrar.
De Terra Cha
Camiño de Felpás deica Aguiareu sei porque tes tantas
soidás;
estás deitado aí , ó sol da tarde ,sen ter a quen levar
¡Camiño de Felpás deica Aguiar!
De Terra Cha
Dimensiós
Ollada a Terra Cha dende as alturas
é semellante a un mar en calma.
Pra medila só valen dúas mensuras:
¡ferrados de corazón, fanegas de alma!
De Terra Cha
Árbores da cidade
As árbores da cidade
esmorecidas, tristeiras:¡non cometeron delitoe téñenas
prisioneiras!
As árbores da cidadenon sei como dan medradoco barullo dos
motorese co ar polucionado.
As árbores da cidadeson seres artificiales:
¡naceron no invernadeirodos xardís municipales!
As árbores da cidade:¡non viron cervos lixeiros,Nin paxaros
voadores,nin regatos cantareiros!
As árbores da cidadeNon teñen contentamento:¡respiran fume e non
aire!
¡por terra teñen cemento!
De As rúas do vento ceibe
-
8/17/2019 Escolma Manuel María
2/3
As origensUm volta sempre às suas origens,aos lugares nos que
está enraizado,ao seguro torrom da própria tribo,ás sabidas
conversas familiares,aos velhos caminos sem sorpresas,a escuitar a
música do rio quecruzou lentamente a nossa infáncia,a sentir o som
amigo das camapanas
orvalhando soidades e lembranças.e á alta maravilha de poder
falar,do jeito mais fondo e mais total,coa luz que um amou,
ressuscitada.
De A luz ressuscitada
Poema a un can de palleiro
Ti, humilde can de palleiro, amigo meu:sabes benque toda
quietude é perfección.
¿Que senso ten a túa nugalla?¿Cantas lúas docísimas morreronno
fondo canso dos teus ollos?¡Que aldraxe tan fondo sintespolos cás
de caza teus irmaus!
Can de palleiro, que non daso máis pequeño esforzó para
moverte;que, incluso ó ladrar, ladras deitado:dime como é a
abulia,esa flor requintada,que, en ocasións, more en nós denantesde
nacer.
Tes o segredo supremo porque sabes
que todo esforzó éunha inutilidade absurda e perfectísima.
Esfaragúllase no aire a túa voz vella.o teu laio é un agoiro
cara ninguénque se perde na noite coma nósnos perderemos,
tristeiros, algún día.
Amo, can de palleiro, a túa nugalla,a túa humildade,a túa
tristeza.I o teu laio fondísimo
na miña alma ecoa longamente.De Mar Maior
O mar é altamente subversivo,a súa lei é costume
previsíbel,norma inmutábel e parabólicaesteada nos vellos
piaresdunha rutina fatal proselitistaá que ningunha dinamitafoi
aínda capaz de estabilizar.Hai que vixiar ao mar atentamentepra
mantelo nos límites precisos.
O mar é un paradoxo do revéspois quere pasar
desapercibidodisfrazándose de escuma como rosasou lambendo
rochedos: tal o canque percura somentes a comidae a
indigna/confianza dpo seu amo.temos, pois, que rematar co mare
sementar o seu lombo de carballos.
De Catavento de neutrós domesticados
GandoO gando da Terra Chá é moi fermoso:ollos grandes, corna
levantada;e pelo teixo, fino moi lustrosoe o paso lento cando fai a
arada.
En todo o país non o hai mellor:é manso, leiteiro e comedor.¡A
San Antón heino de ofrecer
pra que o conserve sempre de bon ver!
De Terra Cha
Canción da flor do toxo
Chorimas incendiadas, consumíndovos
nun rabioso fulgor desesperado:sodes o amarelo puro e
esencialpois non hai outro. Lóstregosde amor que vos abridesno
corazón do cosmos pra ferirós nosos ollos co alto asombrodo ouro
verdadeiro: única moedapra poder pagar o desasosegoque nos causa
ese incertovivir cego e absurdoque se nos vai por tortos,indecisos,
calados e inseguros
camiños de tristura e desamparo.
De As lúcidas lúas do Outono
Cántico sereo contra o mar
O mar ten unha voz delgadacomo un trebón de invernocando o ceo é
unha sorrisae o fume anda disfrazadode lebrato galán enardecido.O
corpo do mar é case ar,un vidro tremelante e opaco
escoando no silencio densosedes de infindo apaxarado.
No mar un peixe é soio un serturbador estraño e
estranxeiro,acaparador de sombras lúcidas,capitalista/monopolista
de rotase lévanos a un perdido mundode estrelas e luceiros
máxicosque os mariñeiros saben atoparna súa percura de
horizontessen horas precisas ou ronseles.
Oficio a un melro
Eu comunícolle a vostede, Señor Melro,que anda a cantar tan ben
no silveiral:a súa canción, souril e vella,pon unha arela de luz no
meu sentir.
É como se en min nacera algún milagreou unha roseira inefábel me
apamparadeixándome estantío.É como se unha voz de anxo, tan
acesa,puxera no corazón tal señardade.Pero eu comunícolle a
vostede, Señor Melro,que non lle diga a ninguén o seu
cantar.Vostede non ten licencia da Academiae non se pode cantar sen
máis nin máis.
De Documentos persoais
-
8/17/2019 Escolma Manuel María
3/3
Primavera
No mundo é sempre Primavera.Sempre. Sempre.
Por moitoque queiran e que intentenprohibila, afogala,
asasinala
rexurde xoven, pura, inmaculada,inocente, incontíbel,
poderosa.
O mundo azul, Venus, Primavera:a primeira luz que nos alumae lle
dá ás cousas transparencia,reconciliando ao home couniverso.E que
fai que o noso instintosexa un torrente caudaloso epuro.
Natureza sensíbel
As xestas teñen fala de valados,por iso o sangue das súas
veasleva todo o amor do labrantío.
A cinza do chao tamén ten
ingratitudes churrusqueirase mata todos os grilosque atopa por
entre as leiras.Esa xesteira amarelanon leva nubes, non leva.Tan só
a trasmao dicía:“a vaca teixa non turra...”.
E a vaca teixa nas cornaslevaba presas estrelasdas que se
apropiou de noiteao beber auga na fonte.
As nubes brancas bicabano lombo escuro das xestase as breixas,
cos seus coitelos,ían cortando folerpas.A noite co seu
misteriotremelaba de friaxe.E a xesteira reverquíaun sangue mouro
nas laxes!
De Muiñeiro de brétemas
O río
O río pasa correndo,non se para con ninguén.O río canta prás
cousase canta para min tamén.
O río canta prás albrespaxareiras da ribeira!O río canta prós
pradose prás nubes viaxeiras!
A todos di seu cantarcon escuro e claro son.A todos di seu
cantaranque llo escoiten ou non!
Non lle preguntes ao ríoa ónde vai, de ónde ven.O río pasa
correndo!O río non se entretén!
O río pasa correndo,
nunca deixa de pasar.Vai dicindo a súa cancióne non se pode
parar!
De Os soños na gaiola
Égloga da fraga ouridourada
Hai que entrar na fraga humildemente,co corazón limpísimo e con
estenoso corpo mortal purificado,pois sabemos que o Outonosó pode
estar na fraga talcomo a imaxe habita no espello:posuíndo o seu
fondo tebregoso
de marabillada noite aluarada.A fraga é a residencia dos
deuses:o seu espacio intocábel e sagro,non pode ser tripado
impunemente:aquel que se atreva a profanalomaldito será entre os
malditose a sombra arrepiante do non ser caerásobor del calada e
implacábel.
De As lúcidas lúas do outono
O mar
-Ti nunca viches ao marcos seus berros bruadores,coas súas
espumas de prata,cos barcos e os pescadores.
-Ti nunca viches ao mara tecer e a destecerondas azuis que vaná
praia mansa a morrer?
-E ti non sabes que o maré unha inmensa planura,auga e ceo, ceo
e auga,maxestade e fermosura?
-Ti nunca viches o mar?
E sabes que non repousa?-Si nunca viches o marnon viches
ningunha cousa!
De Os soños na gaiola
A Primavera é Venus.Florentina
Flora, loira como o bo trigocandeal, o ouro e o lume do solnos
seus cabelos fermosísimos
que nos incendian totalmentecun lume que acabaconsumíndonos.
A Primavera é azul: tal os ríosdo noso bon país.
Como as veasnas que corre -seiva fecundante-o noso sangue
abrasado esoerguidoque berra, canta, clama ao ceo
e pide, sen máis, perpetuarse.
De A Primavera de Venus
