CONCURSO DE FOTOGRAFÍA PONTEPEDRIÑA 

FOTOS DAS VECIÑAS E VECIÑOS 

1ºPREMIO:A T A R D E C E R E S E N E L P U E N T E

D E L T R E N

2ºPREMIO:S O L D E P O N T E P E D R I Ñ A

Amor Ruibal coma eixo fundamental do barrio, unindo as dúas beiras e as dúas pontes que lle dan nome ao barrio. O río Sar e o "río" das vías do tren ao outro lado. Un apracible día, cun home entrando nun dos bares

máis tradicionais do barrio, co antigo matadoiro hoxe reconvertido en Centro Sociocultural e detrás un Instituto, o nº 6 de Compostela, por onde pasaron milleiros e milleiros de mozos e mozas ao longo destes anos,

percorrendo Amor Ruibal ata chegar ás aulas onde permanecerían uns anos importantes das súas vidas.

3ºPREMIO:D E P A S O

Nunca sentiches esas formigas no estómago cando estás alegre? Cruzando o outro día a rúa decateime da fermosura do barrio, do noso barrio e sorrín

L A S B R A Ñ A S D E S D E M I V E N T A N A

ESTES UMEIROS SON O S S E N T I N E L A S D O B A R R I O , POLA PARTE DO MURO DA RENFE. SON TRES, ESTE DA FOTO ESTÁ UN POUCO AFASTADO DOS OUTROS E PINTÁRONLLE UN GRAFFITI PARA

FACERLLE COMPAÑÍA. VESE QUE ESTÁN A GUSTO XUNTOS

C H O I V A D E P É T A L O S

A L T A V E L O C I D A D E

N O I T E F U G A Z Quédaste parvo escoitando o ruído dalgúns coches; a noite, esa noite de barrio

tan iluminada, tan fugaz

C H O V E N O B A R R I O Un dos moitos días chuviosos deste pasado mes de abril na nosa cidade. Desde a beira oposta da primeira imaxe, mirando cara o norte, onde chegan os ferrocarrís que supuxeron o xermolo do barrio. Os asubíos que se escoitan desde as nosas casas e que van marcando o ritmo do día, desde os trens de última hora da noite aos de primeira

hora da mañá que espertan o bulir das rúas. Amor Ruibal sempre presente. A "Gran Vía" de Pontepedriña une e vertebra ao barrio, tamén neses días de choiva, co paraugas dominando a paisaxe húmida dunha primavera

estrana. Os días seguen o seu curso nas rúas do noso barrio ...

U B I S U N T

L A T A N D O A O I N S T I T U T O P A R A C O L L E R C E R E I X A S

A espontaneidade duns mozos que faltan a clase de galego para ir a roubar cereixas. A versión urbana dos pícaros de toda a vida nas aldeas

A M A N I T A M U S C A R I A , S E T A S D E L O S P I T U F O S

A VIDA XORDE INCLUSO NAS MÁIS DIFÍCILES CIRCUNSTANCIAS, C Ó M P R E A P E N A L O I T A R

B A L C Ó N D E M I C A S A , G E R A N I O S

CANDO CHEGAMOS AO BARRIO ESTA FIESTRA TIÑA A P E R S I A N A E N T R E A B E R T A E, DENTRO, AFANÁBANSE TRABALLANDO UNHA RECUA DE

XENTE. ERAN CHINESES. NÓS DUBIDABAMOS CADA DÍA, AO PASAR, VINDO AQUEL AMOREAMENTO, PERO NON CHEGAMOS A NINGUNHA CONCLUSIÓN. NAQUELA ÉPOCA

SAÍAN NOS MEDIOS CADA DÍA NOVAS SOBRE TRABALLADORES CLANDESTINOS