Upload
ma-dolores-mantinan-loureiro
View
214
Download
1
Embed Size (px)
DESCRIPTION
Revista parroquial mensual
Citation preview
re v is ta p a rro q u ia l m e n s u a l d e S a n C ris to v o d a s v iñ a sM a rz o 2 0 0 9 n º2 - A n o I
MARZO 2013 nº 50 - Ano V
Ver é crer, pero sentir é estar seguro. (John Ray)
CONVERSIÓN
Muchas veces, cuando nos acercamos al
sacramento de la confesión, vamos y “decimos los
pecados” al cura para que nos absuelva de ellos, nos
ponga una “buena” penitencia y así poder continuar
nuestro día a día. Eso está bien, pero no es suficiente.
Lo primero que tenemos que tener en cuenta, es que
para acercarnos al sacramento de la confesión
necesitamos una actitud de conversión, palabra que
oímos muchas veces en este tiempo de cuaresma.
Pero ¿qué implicaciones tiene la conversión en
mi vida? Alguna luz nos lo puede dar el teólogo
alemán Anselm Grün en su libro «La penitencia,
celebración de la reconciliación». De este libro he sacado algunas ideas que nos pueden ayudar a
vivir más plenamente el sacramento de la reconciliación.
Las primeras palabras de Jesús en el evangelio de Marcos dicen así: «Se ha cumplido el
tiempo, y el reino de Dios está cerca. Convertíos y creed en el evangelio» (Me 1,15). Así pues, la
conversión no sólo está relacionada con la confesión, sino que ha de
marcar toda nuestra existencia, pues pertenece a la esencia de nuestra
vida. El motivo para convertirse es la cercanía del reino de Dios. Porque
Dios está cerca, porque en Jesucristo ha venido a nosotros el Dios de
bondad y de misericordia, tenemos que convertirnos. Tenemos que dejar
de mirarnos a nosotros mismos, para volvernos hacia Dios.
«Convertirse» significa volverse hacia Dios. Y en la medida en
que me vuelvo hacia Dios y avanzo hacia él, encuentro mi ser más
verdadero, mi «yo» más auténtico. Para Jesús, convertirse consiste en
creer en el evangelio, creer en la buena nueva de la cercanía del Dios de
amor y salvación que él viene a anunciarnos. Si confiamos en las
palabras de Jesús, nos veremos libres del terror que pretenden infundir
tantos y tantos mensajes que nos inundan y que nos prometen la vida.
Creer en su predicación nos libera del miedo a errar nuestro camino. La
conversión es invitación a la vida.
«Conversión» significa, pues, mirar con la mirada de Jesús para
llegar a descubrir en todo lo que me encuentro al Dios que me habla a
través de las personas con que trato, por medio de las experiencias de
felicidad, en la adversidad, por medio del éxito y del fracaso, a través de
mis pensamientos, en las palabras que otros me dirigen. «Conversión»
significa, finalmente, tener siempre presente, en toda circunstancia, que Dios está cerca de mí, que
me habla, que actúa en mí.
Ojalá que este tiempo de Cuaresma, sea para todos nosotros un tiempo para acercarnos más
a Dios, para seguir experimentando la redención copiosa.
¡Feliz Pascua de Resurrección!
Parroquia San Cristovo das Viñas
SUMARIO
Rostros do Barrio
(Páxina 2)
O que vai vir: a Semana
Santa
(Páxina 3)
Á calor da Palabra
(Páxina 4)
Contamos convosco
Conferencias Fonseca
(Páxina 5)
Caridade política
(Páxina 6)
Bieito XVI volve a ser
Ratzinger
(Páxina 7)
Axenda
(Páxina 8)
A FUME DE CAROZO
ROSTROS DO BARRIO
Este mes queremos traer a esta sección a toda a nosa comunidade parroquial, que fixo da
celebración da eucaristía do domingo de entroido unha verdadeira festa familiar, na que os disfraces
axudaron a vivir o que dicía a Palabra.
O evanxeo falaba de botar as redes e facermos pescadores de homes. Por iso, elaboramos
disfraces que representaran iso. Os máis pequenos foron estrelas de mar que alegraban o entorno.
Os de 2º, peixes de todos tipos e cores, que simbolizaban o que os discípulos de Xesús querían
pescar ao principio. Os dos grupos de Primeira Comuñón representaban o mar, no que habita tanta
vida. Os de Post comuñón eran os pescadores, que coas súas redes buscaban encher a súa barca.
Así, pouco a pouco, escoitando e comentando a Palabra, entendemos que estabamos
chamados a pescar “persoas”, a vivir de acordo ao espírito do evanxeo, ao xeito de Xesús.
Foi unha celebración divertida, chea de colorido, pero tamén de moitas ensinanzas.
Velaquí unha pequena mostra do realizado e vivido.
A LAREIRA
O QUE VAI VIR: A SEMANA SANTA
A Semana Santa é o momento litúrxico máis importante de todo o ano. Esta semana dedicámola
especialmente á oración e á reflexión nos misterios da paixón, morte e resurrección de Xesús. É un tempo
onde máis ca nunca debemos tentar poñer a Deus nun primeiro lugar e participar en toda a riqueza das
celebracións propias deste tempo litúrxico.
Vivir a Semana Santa é acompañar a Xesús coas nosas
oracións. O importante deste tempo non é recordar con tristeza o
que Cristo padeceu, senón entender por que morreu e resucitou.
Celebrar e revivir a súa entrega por amor a nós. A súa
resurrección, recórdanos que as mulleres e homes fomos creados
para vivir eternamente xunto ao Pai.
Aínda que toda a semana ten moitos momentos
celebrativos, destacaríamos con especial intensidade os seguintes:
O domingo de Ramos abre solemnemente a Semana Santa co recordo das Palmas e da Paixón.
Neste día se entrecruzan dúas tradicións litúrxicas: por un lado a multitudinaria e leda entrada de Xesús a
Xerusalén (liturxia de Xerusalén) mentres por outro lado a austera memoria da paixón (liturxia romana).
Axitando palmas e ramos de oliveira revívese na procesión o triunfo de Cristo. Pero estas aclamacións de
ledicia durarán pouco tempo, pois enseguida resoarán as notas dolorosas da paixón de Xesús e os gritos
hostís contra del, que a pesares de ser inocente, foi condenado á morte de cruz. Moitos dos que neste día
berran "hossana", o venres gritarán "crucifícao".
O Xoves Santo. Comeza o triduo pascual coa misa vespertina da cea do Señor, día da reconciliación,
memoria da Eucarístía e pórtico da paixón. Revívese a derradeira cea de despedida de Xesús e celébrase a
caridade fraterna por medio de dous xestos: un testimuñal (o lavatorio dos pés); e outro sacramental (a
eucaristía). Ás veces se termina o día de xoves santo cunha oración prolongada persoal en silencio: a hora
santa (ou oración do horto de Xetsemaní).
O Venres Santo céntrase no misterio da Cruz, instrumento de morte (madeiro), pero sinónimo de
redención (árbore). Co Viacrucis, o camiño da cruz, recordamos e facemos oración cos momentos vividos
por Xesús dende que foi preso ata a súa crucifixión e sepultura. Posteriormente a celebración da morte do
Señor. Acompañan nesta celebración ao relato da paixón, a oración universal e a adoración da Cruz. A
morte de Xesús na cruz non é un acontecemento illado e separado da súa vida. É o xesto no que culmina toda
a súa vida e a resume.
É "terminar de morrer". Xesús foi morrendo para o Pai e polos homes día tras día, "desvivíndose"
por facer a vontade do Pai e por liberar aos seus irmáns. Por iso, dende o seguimento ao crucificado imos os
cristiáns dando sentido ao sufrimento de cada día e á morte.
“En este dios se puede creer o no creer, pero no es posible burlarse de él. Según la fuente cristiana más antigua, al
morir, Jesús “dio un fuerte grito”. No era sólo el grito final de un moribundo. En aquel grito estaban gritando todos
los crucificados de la historia. Era un grito de indignación y de protesta. Era, al mismo tiempo, un grito de
esperanza(...)Para adorar el misterio de un Dios crucificado, no basta celebrar la semana santa; hemos de escuchar
los gritos de los que sufren. Para amar al Crucificado, no basta besar sus pies; hemos de bajar de la cruz a los
crucificados” (Pagola)
A Vixilia Pascual, é a expresión máxima da nosa Fe, a resurrección. O sí á VIDA. Co
convencemento que a vida é moito máis ca esta vida, aínda que esta tamén. Neste día celebramos a ledicia da
pascua alimentados pola esperanza e renovamos as nosas promesas bautismais. Todos os días da semana
santa son importantes, pero se cabe e houbera que elixir un, este sería sen dúbida o máis importante para os
cristiáns.
Con esto rematamos, só nos queda desexarvos a todos e a todas ¡Felices Pascuas!
Yolanda e Juan
Á CALOR DA PALABRA
Domingo 10 (Lc 15, 1-3. 11-32)
(…) Jesús les dijo esta parábola: «Un hombre
tenía dos hijos; el menor de ellos dijo a su padre:
"Padre, dame la parte que me toca de la fortuna." El
padre les repartió los bienes. No muchos días después,
el hijo menor, juntando todo lo suyo, emigró a un país
lejano, y allí derrochó su fortuna viviendo
perdidamente. (…) Recapacitando entonces, se dijo:
"Cuántos jornaleros de mi padre tienen abundancia de
pan, mientras yo aquí me muero de hambre. Me pondré
en camino adonde está mi padre, y le diré: Padre, he
pecado contra el cielo y contra ti; ya no merezco
llamarme hijo tuyo: trátame como a uno de tus
jornaleros." Se puso en camino adonde estaba su padre;
cuando todavia estaba lejos, su padre lo vio y se
conmovió; y, echando a correr, se le echó al cuello y se
puso a besarlo. Su hijo le dijo: "Padre, he pecado
contra el cielo y contra ti; ya no merezco llamarme hijo
tuyo." Pero el padre dijo a sus criados: "Sacad en
seguida el mejor traje y vestidlo; ponedle un anillo en
la mano y sandalias en los pies; traed el ternero cebado
y matadlo; celebremos un banquete,
porque este hijo mío estaba muerto y ha
revivido; estaba perdido, y lo hemos
encontrado." Y empezaron el banquete.
(…)
Domingo 17 (Jn 8,1-13)
(…) Los escribas y los fariseos le
traen una mujer sorprendida en adulterio,
y, colocándola en medio, le dijeron:
«Maestro, esta mujer ha sido sorprendida
en flagrante adulterio. La ley de Moisés
nos manda apedrear a las adúlteras; tú,
¿qué dices?» (…) Pero Jesús, inclinándose, escribía
con el dedo en el suelo. Como insistían en preguntarle,
se incorporó y les dijo: «El que esté sin pecado, que le
tire la primera piedra.» (…) Ellos, al oírlo, se fueron
escabullendo uno a uno, empezando por los más viejos.
Y quedó solo Jesús, con la mujer, en medio, que seguía
allí delante. Jesús se incorporó y le preguntó: «Mujer,
¿dónde están tus acusadores?; ¿ninguno te ha
condenado?» Ella contestó: «Ninguno, Señor.» Jesús
dijo: «Tampoco yo te condeno. Anda, y en adelante no
peques más.»
Domingo 24 (Lucas 22,14-23,56)
(…) Comenzaron a acusarle diciendo:«Hemos
encontrado a éste alborotando a nuestro pueblo,
prohibiendo pagar tributos al César y diciendo que él es
Cristo Rey.» Pilato le preguntó:«¿Eres tú el Rey de los
judíos?» El le respondió: «Sí, tú lo dices.» Pilato dijo a
los sumos sacerdotes y a la gente: «Ningún delito
encuentro en este hombre.» (…) Al saber que era de la
jurisdicción de Herodes, le remitió a Herodes, que por
aquellos días estaba también en Jerusalén. (…) Pero
Herodes, con su guardia, después de despreciarle y
burlarse de él, le puso un espléndido vestido y le
remitió a Pilato. (…) Pilato convocó a los sumos
sacerdotes, a los magistrados y al pueblo y les
dijo:«Me habéis traído a este hombre como alborotador
del pueblo, pero yo le he interrogado delante de
vosotros y no he hallado en este hombre ninguno de los
delitos de que le acusáis. Ni tampoco Herodes, porque
nos lo ha remitido. Nada ha hecho, pues, que merezca
la muerte. Así que le castigaré y le soltaré.» Toda la
muchedumbre se puso a gritar a una: «¡Fuera ése,
suéltanos a Barrabás!» (…) Pilato les habló de nuevo,
intentando librar a Jesús, pero ellos seguían gritando:
«¡Crucifícale, crucifícale!» (…) Pilato sentenció que se
cumpliera su demanda. Soltó, pues, al que habían
pedido, el que estaba en la cárcel por motín y asesinato,
y a Jesús se lo entregó a su voluntad. (…) Llegados al
lugar llamado Calvario, le crucificaron allí a él y a los
malhechores, uno a la derecha y otro a la izquierda.
Jesús decía: «Padre, perdónales, porque no saben lo
que hacen.» (…) Uno de los malhechores colgados le
insultaba:«¿No eres tú el Cristo? Pues ¡sálvate a ti y a
nosotros!» Pero el otro le respondió
diciendo: «¿Es que no temes a Dios, tú
que sufres la misma condena? Y nosotros
con razón, porque nos lo hemos merecido
con nuestros hechos; en cambio, éste nada
malo ha hecho.» Y decía: «Jesús,
acuérdate de mí cuando vengas con tu
Reino.» Jesús le dijo: «Yo te aseguro: hoy
estarás conmigo en el Paraíso.» Era ya
cerca de la hora sexta cuando, al
eclipsarse el sol, hubo oscuridad sobre
toda la tierra hasta la hora nona. El velo
del Santuario se rasgó por medio y Jesús, dando un
fuerte grito, dijo: «Padre, en tus manos pongo mi
espíritu» y, dicho esto, expiró. Al ver el centurión lo
sucedido, glorificaba a Dios diciendo: «Ciertamente
este hombre era justo.» (…)
Domingo 7
El primer día de la semana, al amanecer,
cuando todavía estaba oscuro, fue María Magdalena al
sepulcro, y vio quitada de él la piedra; y sorprendida
echó a correr, y fue a estar con Simón Pedro y con
aquel otro discípulo amado de Jesús, y les dijo: Se han
llevado del sepulcro al Señor, y no sabemos dónde le
han puesto. Con esta nueva salió Pedro y el dicho
discípulo, y se encaminaron al sepulcro. (…) Llegó tras
él Simón Pedro, y entró en el sepulcro, y vio los lienzos
en el suelo, y el sudario o pañuelo que habían puesto
sobre la cabeza de Jesús, no junto con los demás
lienzos, sino separado y doblado en otro lugar.
Entonces el otro discípulo, que había llegado primero
al sepulcro, entró también, y vio, y creyó que
efectivamente le habían quitado; porque aún no habían
entendido lo que dice la Escritura, que Jesús debía
resucitar de entre los muertos.
MUXICAS
“ CONTAMOS CON VOSOTROS”
Hace años, había un lema deportivo que decía “¡Contamos contigo!”. Era
una llamada directa a participar en sanas actividades. Hoy nosotros, desde la
Parroquia también os decimos: “¡Contamos con vosotros!” para seguir haciendo
comunidad al tiempo que celebramos momentos especialmente significativos en
nuestra fe.
CONTAMOS CON VOSOTROS para llenar nuestro atrio parroquial (y la
iglesia) con ramos de laurel y olivo recordando la entrada triunfal de Jesús en
Jerusalén. Este año no habrá más eucaristía que la de la iglesia parroquial, porque
creemos que esta celebración tiene entidad suficiente para concentrarla en una,
haciendo partícipe de ella a todos aquellos que deseen compartirla.
CONTAMOS CON VOSOTROS para celebrar juntos el sacramento de la Reconciliación, el jueves,
21 de marzo, en el Centro Parroquial. No se trata de acusarnos ni sentirnos mal, sino todo lo contrario:
darnos cuenta de nuestros errores para mejorar, porque estamos seguros de que sí podemos hacerlo.
CONTAMOS CON VOSOTROS para todas las celebraciones de la Semana Santa: Jueves Santo
(Eucaristía y Hora Santa), Viernes Santo (Via Crucis y recuerdo de la Pasión) y Sábado Santo (Vigilia
Pascual, “la Resurrección”). Todas son muy importantes, todas tienen un gran significado, pero sin duda, la
que más sentido da a nuestra fe, a nuestra vida es la de la Vigilia, porque en ella se nos confirma esa misma
resurrección para todos nosotros. La esperanza sigue viva. Tenemos que estar alegres y festejarlo.
Por eso, CONTAMOS CON VOSOTROS también para
hacer fiesta después de esta celebración. Compartiremos
chocolate que pondrá, como viene siendo habitual, la Parroquia y
toda clase de roscas, bizcochos y demás delicias que
generosamente aportáis vosotros.
Cuando en una fiesta falta alguien importante para la
familia, parece que esa fiesta no es completa, por eso, os
esperamos a todos y todas, porque sin vosotros, nos falta algo
muy importante. Así que, no lo olvidéis:
¡CONTAMOS CON VOSOTROS!
CONFERENCIAS CENTRO FONSECA
Durante la Semana Santa, en el Centro Fonseca, en la Parroquia
de los Jesuitas, habrá diferentes actividades. Destacamos aquí las
siguientes conferencias:
Jueves Santo: “Lo que hacéis ya no es celebrar la Cena del Señor”
Ponente: José Ignacio González Faus.
Hora: 11,00 Lugar: Salón de Actos del Centro Fonseca.
Viernes Santo: “Vuestra hora y el poder de las tinieblas”
Ponente: José Ignacio González Faus.
Hora: 11,00 Lugar: Salón de Actos del Centro Fonseca.
Sábado Santo: “Al final, el amor y la vida acaban triunfando”
Ponente: José Ignacio González Faus.
Hora: 11,00 Lugar: Salón de Actos del Centro Fonseca.
BRASAS
AVANZANDO NA ENSINANZA SOCIAL DA IGREXA – CARIDADE POLÍTICA
Hai uns días participei na capital do reino nunhas xornadas onde se analizaba a situación económica
e política: traslucíase unha mediocridade xeralizada por parte dos políticos e unha cortedade de miras. No
fondo, cada un mira para o seu, e como dixera o coñecido vicepresidente, “quen se move non sae na foto”. Parece que o que menos interesa son o ben
común, as necesidades reais das persoas, e en cambio
promóvese favorecer aos amigos, buscar acobillo nos
grandes para medrar, etc. É dicir, todo o contrario
daquelas inquedanzas grandes de servir aos demais, que
se supón están detrás dos servidores públicos.
Que di a igrexa? Pois moitas cousas,
comenzando porque iso da caridade política vén a ser
“un compromiso activo e operante, froito do amor
cristián aos demais homes, considerados como irmáns,
en favor dun mundo máis xusto e máis fraterno con
especial atención ás necesidades dos máis pobres”, como se afirmaba no ano 1986 no documento Os
católicos na vida pública, nº 61, da Conferencia Episcopal Española.
Non podemos esquecer que nos nosos días moitas persoas que están en partidos e formacións
políticas ou nos distintos gobernos, tanto municipais como a nivel estatal, axudan moito a desprestixiar aos
políticos en xeral. Iso é lóxico, posto que asumen a vida pública non como un servizo ás persoas e ao ben
común. En vez de involucrarse para mellorar as condicións de vida da cidadanía, meten nos seus petos
cantidades inxentes de cartos; en vez de tentar ser ecuánimes e xustos nas contratacións, favorecen intereses
de amizades e familia; no canto de facer servizos e crear emprego de calidade, promoven obras sen xeito,
algunha delas faraónicas...
Como sinalaba Xoán Paulo II na Christifideles Laici, no nº 42, os laicos “de ningún xeito poden
abdicar da participación na «política»”, e como premonición, sinala despois que “as acusacións de
arribismo, de idolatría do poder, de egoísmo e corrupción que con frecuencia son dirixidas aos homes do
goberno, do parlamento, da clase dominante, do partido político (...) non xustifican o máis mínimo nin a
ausencia nin o escepticismo dos cristiáns en
relación coa cousa pública.” Pois aí está a clave: o
testemuño persoal e a non búsqueda de
enriquecemento persoal. E un factor que
engadimos: acompañamento grupal. Un cristián
en política, ou é un francotirador, ou ben acaba
sucumbindo aos cantos de serea aduladores. Un dito popular di que quen no pequeno
non é recto, nas cousas grandes tampouco o será.
Hai que volver a afirmar a dignidade moral da
persoa, e precisamente en momentos de crise
económica e moral, cómpre que as persoas xustas
dean un paso ao frente.
Ese participar na vida económica, política e asociativa, é unha característica substantiva dos seglares.
Hai tarefas intraeclesiais nas que certamente hai que colaborar. Isto non o dubida ninguén. Pero os signos dos
tempos indican e chaman aos laicos, a que participemos de forma activa no que ten que ver cos problemas
reais da nosa sociedade. Nestes intres o profético é traballar arreo en tarefas políticas e económicas, e facelo
dende unha fonda actitude de servizo e honestidade moral. E máis profético aínda é que haxa un grupo de
persoas, unha comunidade de amigos, que axuden a esas persoas que se comprometen neste sector tan
relevante da vida, a que vivan a súa fe, por exemplo a que non favorezan a corrupción reinante. Hai riscos de
mancharse as mans, seguro. Pero o alento e o contraste dos irmáns é poderoso. Animémonos!
Alfredo Losada
LUME ABERTO
BENEDICTO XVI VUELVE A SER JOSEPH RATZINGER PARA DAR NUEVOS
IMPULSOS A LA IGLESIA
Cuando esta revista esté en tus manos, los
cardenales con derecho a elegir al próximo Papa estarán
en Roma para participar en el Cónclave que elegirá al
sucesor de Benedicto XVI. Probablemente, antes de
final de mes habrá nuevo pontífice. En ese momento
comenzará una nueva etapa en nuestra Iglesia. Y no
solo porque convivirán un papa y su antecesor.
La Iglesia se enfrente a una elección muy
importante. Quizá una de las más importantes desde que
finalizó el Concilio Vaticano II. Ese evento que nació
de la inspiración profética de Juan XXIII abrió las
ventanas de la Iglesia para que el sol iluminase estancias oscuras desde hace siglos. Pero algunas de esas
ventanas, las más importantes, se han ido cerrando poco a poco.
No se trata de marcar la agenda del nuevo papa; ya llegará el momento de que unos y otros les
presenten sus consideraciones. Ahora sólo cabría esperar que, sea quien sea el elegido, tenga en cuanta la
rica pluralidad del catolicismo, que no ves sólo a través de unos cristales, que se atreva a hablar con todos
para desarrollar su ministerio.
Hasta conocer el nombre del nuevo papa podemos valorar el gesto de Benedicto XVI. El pontífice
que se ha ido dijo que renunciaba porque carece de la fuerza y el vigor necesarios para guiar la nave de la
Iglesia. También se adivina el desgaste por los escándalos que han sacudido a la institución,
fundamentalmente relacionados con tramas de poder y dinero en el Vaticano.
Lo cierto es que Benedicto XVI, este anciano teólogo y sacerdote alemán, controvertido pero
intelectualmente poderoso, que ha decidido dimitir de un cargo que en los últimos 600 años sólo se
abandonaba para ir a la tumba. Después de casi seis siglos es el primer Papa que renuncia en vida a su cargo.
No voy a entrar en la personalidad eclesiástica de Ratzinger, en la valoración de su pontificado o de
su obra teológica, ni siquiera en su papel como guardián de la ortodoxia durante los veintisiete años en los
que su predecesor, Juan Pablo II, dirigió la Iglesia. Hay claroscuros, polémica, diferentes visiones que
iluminan su vida.
Sólo me interesa resaltar la humanidad del gesto del Papa. Nos lo muestra como un hombre, como un
creyente que asume su incapacidad para el puesto, cansado y viejo, como muchos laicos y clérigos del
mundo que se jubilan para descansar el tiempo de vida que les quede.
Benedicto XVI se hace un ciudadano y cede el paso para que otros tomen el testigo. Abre la senda
para que otros hagan lo mismo en el futuro, renuncia al oropel y al poder, se niega a retransmitir en directo
su decrepitud porque es consciente de que su debilidad sería aprovechada por otros para tomar decisiones en
su nombre.
Benedicto XVI es de nuevo Joseph Ratzinger, con su biografía, adorado o criticado, polémico,
respetado. Desde luego, nadie dirá que le gustó aferrarse al poder. Enseñó que se puede descender de lo más
alto para vivir de acuerdo con lo que la conciencia le dicta a uno.
José Videla
AGENDA MARZO 2013
INTENCIONES MISAS
Semana del 4 al 10: Viernes 8:
13,00 h.: En honor a San Juan de
Dios, Patrono de los Bomberos (iglesia)
Sábado 9:
18,30 h.: Por las intenciones parroquiales.
Domingo 10:
11,30 h.: Por Dominga Landeira y
esposo
Semana del 11 al 17: Sábado 16:
17,00 h.:Aniversario Felisa Calvo Ares 17,30 h.: Aniversario de Balbino Raña
López y Amparo Sonería Fraga
18,30 h.: Por Luís Bello Mena
Domingo 17: 11,30 h.: Por las intenciones
parroquiales.
13,00 h.: Por José Mª Gómez Uzal
Semana del 18 al 24:
Viernes, 22:
18,30 h.: Aniversario Mercedes Gestal Gómez (Iglesia Parroquial)
Jueves, 21:
19,00 h.: Celebración Penitencial
(Centro Parroquial) Sábado 23:
18,30 h.: Por Laureano López Varela y
familia
Domingo 24: Domingo de Ramos
12,30 h.: Procesión de ramos desde el Centro Parroquial hasta la Iglesia.
Al llegar: bendición de los ramos.
A continuación eucaristía.
Semana del 25 al 31:
Jueves, 28:
18,00 h.: Celebración de la Cena del Señor
19,30 h.: Hora Santa Viernes, 29:
18,00 h.: Vía crucis desde el Centro Parroquial
hasta la iglesia. 18,30 h: Celebración Pasión del Señor
Sábado 30:
21,00 h.: Celebración de la Vigilia Pascual
Domingo 31: 11,30 h.: Por las intenciones parroquiales
13,00 h.: Por José Sánchez Varela, Begoña
Soliño y demás difuntos de la familia.
Semana del 1 al 7 de abril:
Sábado 6:
19.30 h.: Por las intenciones parroquiales. Domingo 7:
11,30 h.: Por las intenciones parroquiales.
13,00 h.: Por Francisco Fraga Raña y
Familia Ríos Pampín.
Descansan en la Paz del Padre:
Carmen Vázquez Valiño
Antonio Iglesias Sánchez
José Ovidio Sanjurjo Taboada
Guadalupe Bouzas Diez
Josefa Emilia Fernández Barral
Se incorporaron a la comunidad
cristiana por el bautismo. ¡Bienvenid@s!:
Gorka Astray Pena
MESA DE REDACCIÓN E
COORDINACIÓN
Yolanda Sánchez Sánchez
Juan López Sánchez
Alfredo Losada Suárez
José Juan Videla Rodríguez
Mª Dolores Mantiñán Loureiro
DIRECCIÓN “Centro Parroquial”
R/ Birloque, 52 B
15. 008 A Coruña
Tlf.: 981 132 700 / 981 283 945 CORRECCIÓN LINGÜÍSTICA Loli Mantiñán Loureiro
E-MAIL [email protected]
BLOG:
sancristovodasvinas.blogspot.com
TIRADA 500 Exemplares.
DISTRIBUCIÓN
Primeiro domingo de mes na
parroquia e no barrio.
IMPRIME Velfer
IMPORTANTE:
El DOMINGO DE RAMOS no habrá misa a las 11,30 h. Solo
habrá en la Iglesia Parroquial después de la bendición de los
ramos.
La Procesión de Ramos saldrá a las 12,30 h. del Centro
Parroquial. Una vez llegados al atrio de la iglesia, tendrá lugar allí la BENDICIÓN DE LOS RAMOS .
Después de la Vigilia Pascual compartiremos chocolate y
roscas.
Desde el mes de abril, la MISA DE LOS SÁBADOS pasará a
ser a las 19,30 h.