2

Hombres veo que de hombressolo tienen, solo gastanel parecer y el cigarroel pantalón y la barba.

En el corazón son liebres,gallinas en las entrañas,galgos de rápido vientre,

que en épocas de paz ladrany en épocas de cañonesdesaparecen del mapa.

Estos hombres, estas liebres,comisarios de la alarma,

cuando escuchan a cien leguasel estruendo de las balas,

con singular heroísmoa la carrera se lanzan,se les alborota el ano,el pelo se les espanta.

Valientemente se esconden,gallardamente se escapandel campo de los peligros

estas fugitivas cacas,que me duelen hace tiempo

en los cojones del alma.¿Dónde iréis que no vayáisa la muerte liebres pálidas,

podencos de poca fey de demasiadas patas?

¿No os avergüenza miraren tanto lugar de España

a tanta mujer serenabajo tantas amenazas?Un tiro por cada diente

vuestra existencia reclama,cobardes de piel cobarde

y de corazón de caña.Tembláis como poseídos

de todo un siglo de escarchay vais del sol, a la sombra

llenos de desconfianza.Halláis los sótanos pocodefendidos por las casas.

Vuestro miedo exige al mundobatallones de murallas,

barreras de plomo a orillasde precipicios y zanjas

para nuestra pobre vida,mezquina de sangre y ansias.No os basta estar defendidospor lluvias de sangre hidalga,

que no cesa de caer,generosamente cálida,

un día tras otro díaa la gleba castellana.

No sentís el llamamientode las vidas derramadas.Para salvar vuestra piel

las madrigueras no os bastan,no os bastan los agujeros,

ni los retretes ni nada.Huís y huís, dando al pueblo,mientras bebéis la distancia,

motivos para matarospor las corridas espaldas.

Solos se quedan los hombresal calor de las batallas,

y vosotros lejos de ellas,queréis ocultar la infamia,pero el color de cobardes

no se os irá de la cara.Ocupad los tristes puestos

de la triste telaraña.Sustituid a la escoba,

y barred con vuestras nalgasla mierda que vais dejandodonde colocáis la planta.

Vientos del Pueblo. Miguel Hernández

Los cobardes

3

Felipe González: conselleiro de Gas Na­tural (126.500€/año), asesor do ConselloSocial de Farmaindustria, patronal dos la­boratorios e asesor de Carlos Slim, a 3ªmaior fortuna mundial.

Pedro Solbes: asesor e conselleiro deBarclays e conselleiro de Enel (mínimo85.000€) tras facilitar a Enel o control deEndesa.

Narcís Serra: presidente de Caixa Cata­lunya, conselleiro de Gas Natural Fenosa(126.000€).

Javier Solana: asesor de Acciona e Rep­sol.

José María Aznar: asesor externo deEndesa para Latinoamérica (200.000€),conselleiro do grupo de medios do mag­nate Rupert Murdoch, News Corporation(171.000€), conselleiro de Doheny GlobalGroup, ex­conselleiro do fondo de inver­sión Centaurus Capital, asesor de BarrickGold Corporation, a maior compañía domundo na extracción de ouro.

Rodrigo Rato: ex­director xerente doF.M.I., ex­director xeral sénior da Bancade Inversión estadounidense Lazard, ex­Conselleiro Asesor Internacional do Ban­co Santander, e agora presidente de Caja­Madrid/Bankia.

Eduardo Zaplana: delegado de Telefó­nica para Europa (dise que uns 500.000€),tras ter aceptado "ERES" enormes de Te­lefónica como Ministro de Traballo.

Ana Palacio: ex­vicepresidenta doBanco Mundial, vicepresidenta de Areva,o xigante da enerxía nuclear francés.

Pío Cabanillas: Director de Comunica­ción do Grupo Acciona e Director XeneralCorporativo de Endesa.

A casta, do público ó privado

4

A actual situación de crise que es­tamos a sufrir, e as medidas quese están a tomar para tentar resol­

vela, son causa da aplicación dunha políti­ca económica que se está levando a cabodende fai máis de 30 anos. Estamos reco­llendo o que levamos anos sementandocos nosos votos.

Cando, nos anos 80, acadan o poder par­tidos políticos de inspiración neoliberal(Margaret Thatcher en Reino Unido e Ro­nald Reagan nos Estados Unidos) come­zan a xurdir diversas reformas económicasdestinadas a modificar as regras do xogo.Deste xeito elimínanse normas financeiras(permitindo novas prácticas máis especula­tivas e arriscadas), deixa de regularse omercado de traballo e privatízanse empre­

sas públicas, entre outros cambios.A esta nova tendencia político ­ econó­

mica denomínase neoliberalismo.O neoliberalismo é unha política econó­

mica que pretende reducir ao mínimo aintervención estatal en materia económicae social, baixo a defensa do libre mercadocapitalista como mellor garantía do equili­brio institucional e o crecemento econó­mico dun país.

O neoliberalismo propón que se deixenas mans de empresas particulares activi­dades que antes realizaba o Estado.

Podemos dicir que a política macroe­conómica neoliberal baséase nestes catroaspectos fundamentais:

1.Políticas fiscais restritivas, é dicir, au­mento dos impostos sobre o consumo e

A actual situación de crise queestamos a sofrer

5

redución dos impostos sobre a produción ea renda, e diminución do gasto público,como exemplo.

2.Liberalización dos mercados, tanto pa­ra o comercio como para as inversións, me­diante a falta de regulamento dos prezos ea libre circulación de capitais. Por iso te­mos no supermercado mazás da Chinamáis baratas cás nacionais.

3.Privatizacións de empresas públicas,considera a teoría neoliberal que os axen­tes privados tenden a ser máis produtivose eficientes cós públicos (como exemploirónico pode servir a actual situación dabanca privada, que ten que ser rescatadapola banca pública). Débese permitir aosector privado que xere a riqueza.

4.desregulación, considérase polos neoli­berais que moitas regras frean a actividadeeconómica e que unha redución a un míni­mo necesario propicia un maior dinamis­mo dos axentes económicos. Con istopermítese que as empresas teñan parte dasúa produción noutros países, e por iso te­mos na China nenos cosendo balóns.

As regras neoliberais vanse introducin­do en España nos anos 80, co goberno deFelipe González, marcando o comezo dun­ha serie de privatizacións que foi aumen­tando nos anos 90 e especialmente no 96,baixo o goberno do ultraliberal José MaríaAznar. SEAT foi privatizada no ano 86, Te­lefónica entre os anos 87 e 96, Endesa noperíodo 88 – 95, Repsol durante os anos89 e 96, Argentaria do 93 ó 96… A liberali­zación e a non regulación dos mercadostamén é patente a partir dos anos 80, coasreformas laborais dos anos 1984 (xurde atemporalidade laboral), 1994 (nace o con­trato basura), 1997 (pasamos dos 45 aos33 días de indemnización por ano traballa­do), 2010 (máis facilidades para xustificarun ERE, pasamos dos 33 aos 22 días de in­demnización por ano traballado) e a libera­

lización do sector aéreo (1993), do da te­lefonía (96), do mercado eléctrico (1997),do sistema ferroviario (2003)…comoexemplo de políticas de carácter neolibe­ral aplicadas no Estado español dende osanos 80.

Zapatero recolleu a batuta do neolibera­lismo, demostrándoo cando votou a favorda reelección do neoliberal Durao Barrosocoma presidente da CE, e confirmándoonestes últimos anos mediante a implanta­ción de medidas neoliberais, como o lími­te de endebedamento imposto pola Cons­titución, o abaratamento do despido até os22 días por ano e carácter retroactivo, vo­tando en contra da aplicación da daciónen pago (entregar a vivenda ao banco e

saldar a débeda), defendendo a toda costaas axudas sen límite para os bancos, estan­do a favor na maior parte das medidas quese votan no parlamento europeo (xunto coPP), e que rexen as economías neoliberais

6

europeas…etc.O neoliberalismo tende ao autoritarismo

pola súa razón de ser, e estamos a compro­balo coa ditadura que os mercados exer­cen sobre os Estados. En España, o poderfinanceiro afianza o bipartidismo PP­PSOE (cada vez máis corrupto), medianteo control exercido sobre os medios de in­formación, reducindo ao mínimo a vonta­de política cidadá, modificando o significa­do da democracia e pondo ao seu servizo aunha serie de políticos profesionais queteñen coma principal fin lucrarse a si mes­mos e aos seus amos.

Procúrase por tódolos medios, e repíteseaté a saciedade, que hai que salvar o siste­ma. O sistema que destinou centos de mi­les de millóns de euros públicos para resca­tar ao sistema financeiro privado. O siste­ma que obriga a reducir o gasto a costados cidadáns e non das grandes empresas,

mediante o comezo da destrución da sani­dade pública (como exemplo Cataluña),da educación (como exemplo Madrid), daredución do dereito dos traballadores (no­va lei do despido)…O sistema que vivependente das axencias de cualificación(privadas) e dos “mercados” (as grandesempresas). O sistema que até agora conse­guiu xerar 5 millóns de parados, cunhaporcentaxe do 40% de paro entre os máisnovos. O sistema que non fai nada polos150.000 desafiuzados que levamos até ode agora. O sistema que non ofrece un fu­turo mellor para case ninguén.O sistemaque só mira para si, mentres en Somalia axente morre de fame.

O día 20 de Novembro tes a oportunida­de de continuar reafirmando este sistemano poder.

O número de parados inscritos nosServizos Públicos de Empregona comarca do Baixo Miño

subiu en 329 persoas no pasado mes, che­gando ás 5.312 persoas desempregadas na

nosa comarca. O sector máis prexudicadofoi o de servizos, cun aumento de 115 per­soas, seguido do da construción, con 101novos parados.

O paro no Baixo Miño

7

1.­ Co que gaña Rajoy nun mes, unhapensionista con catro fillos vive durantedous anos e medio.

2.­ Tal é o descontrol, que en Españanon hai nin unha soa institución que coñe­za cantos políticos cobran do Estado.

3.­ Un español ten unha pensión máxi­ma de 32.000 euros anuais, pero os políti­cos teñen dereito a pensións vitalicias moisuperiores. 74.000 euros no caso das pri­meiros espadas da Caste. Ademais estaspensións non son incompatibles con ou­tros soldos da Administración ou con ou­tras actividades económicas. Un deputadoou senador ten que estar só sete anos nocargo para optar á pensión máxima, men­tres que un traballador autónomo ou porconta allea necesita 35 anos cotizados.

4.­ A retención das nóminas de deputa­dos e senadores é só do 4,5%

5.­ Sabía vostede que paga do seu petoas multas que a DXT impón aos políticos?E que ademais a paga con recarga?

6.­ Viaxes innecesarias? Unha comisióndo Congreso pide permiso para que 60 de­putados viaxen catro días a Canarias a estu­dar o cultivo do plátano.

7.­ José Luís Zapatero é o único presi­dente da UE que carga os seus gastos va­cacionais aos orzamentos estatais. Viaxacon 100 persoas durante tres semanas.

8.­ José María Aznar: é o único ex pre­sidente do Goberno que solicitou o soldovitalicio que supón sentar no Consello deEstado: 74.000 euros anuais. Nómina quepretendía sumar á de executivo do magna­te da prensa Rupert Murdoch. Denegáron­llo pero saíulle rendible. Aznar renuncioupor un soldo de 220.000 euros ao ano,tres veces máis do que cobraba como con­selleiro de Estado. [Resulta difícil cifrar,como no caso doutros ex presidentes,canto diñeiro suman as súas actividadesprivadas e públicas].

9.­ABSENTISMO: non existen datosoficiais sobre a falta ao traballo dos políti­cos ou polo menos non se fixeron públi­cos.

10.­DESPRAZAMENTOS: os deputa­dos poden utilizar ao seu antollo concargo ás arcas dos Estado avións, trens oubarcos. Dispoñen de 5.000.000 de eurosao ano para viaxes.

Todos temos que saber (I)

Espazo electoral gratuito

Espazo electoral gratuito

10

S egundo a RAE democracia é:Forma de goberno na que o poderpolítico é exercido polos cidadáns.

Parece claro que nunha democracia moder­na (na que os seus cidadáns posúen iguaisdereitos, obrigas e liberdades) todos osvotos debería de ter un mesmo valor, inde­pendentemente do lugar onde se exerzadito dereito ou da opción política elixida.En consecuencia o parlamento saído dasurnas debería representar, da maneira máis“xusta” posible, a vontade do pobo. Senembargo, unha simple análise dos resulta­dos electorais revela que a realidade distamoita deste ideal de democracia. Analice­mos, por exemplo, os resultados electoraisde Marzo do 2000 .

É curioso que IU, con 1.263.043 votan­tes (un 5,54% do total das candidaturas),obtivera 8 deputados. Mentres que CIU,con 970.421 votantes (un 4,25% , e300.000 votos menos que IU), conseguiu15 representantes, case o dobre. Isto de­mostra que o voto cun cidadán confía a IUvale a matade co de un que se decante por

CIU.Sen embargo o que máis chama a aten­

ción é que o PP obtivese maioría absolutano congreso, cando nin sequera recibiu o50% dos votos válidos. É dicir, que unpartido (o que sexa) pode chegar a obtermaioría absoluta sen contar tan sequeracoa metade dos votos válidos. Pero se mi­ramos un pouco máis aló, decatarémonosque o numero de cidadáns que votou ó PPé incluso inferior o das persoas que deci­diron non ir a votar. En resumo, o PP con­seguiu a súa maioría absoluta (e gobernousen ningún tipo de limitación durante 4anos) con 10.321.179 votos, sobre un totalde 33.969.640 electores. Isto implica queo voto “aglutinado” dun 30,38% da po­

boación imponse o do 69,61% restante.Logo cabe preguntarse ¿Representa ocongreso, de maneira xusta e equitativa, avontade da maioría do pobo español? Ma­tematicamente desde logo que NON.

A orixe destas desigualdades atopámo­las na lei electoral española. Unha leielectoral impulsada polos dous grandespartidos (PP­PSOE) e apoiada polos na­

¿Por que unha reforma da lei electoral?

11

cionalistas, unha lei electoral que respon­de unicamente a intereses partidistas.Unha lei electoral que ten como único ob­xectivo perpetuar, indefinidamente notempo, o bipartidismo (tan arraigado nahistoria deste país). Unha lei que condena

ó ostracismo as alternativas políticas emarxina ós electores críticos cos grandes

partidos.Para concluír: as enquisas publicadas

polo CIS sobre a intención de voto naspróximas eleccións do 20N outorgan oPartido Popular entre 190 e 195 (moi porenriba dos 176 deputados que marcan amaioría absoluta, e sendo ademais o me­llor resultado da súa historia), sen embar­go o número de votos que obterá o PP noserá moi superior o dos comicios do 2008.E, de novo, unha MINORÍA da sociedadeimporá ó resto un goberno que non repre­senta, nin de lonxe, a vontade do pobo.Dende logo a miña idea de democraciadista bastante da que, a luz dos feitos,teñen os políticos españois.

Fontes: Páxina do Ministerio do Interior, RAE

12

É moi habitual escoitar queixas sobreo inxusto mecanismo de reparto deescanos, utilizando a comparación

entre o alto nº de votos que precisa IUpara obter un escano e o nº moito menorque precisan os partidos nacionalistas. In­cluso chegaron a oírse protestas dende asfilas do PP hai anos, pero a realidade é queos nacionalistas son dos partidos cunha re­presentatividade máis fiel, mentres que oPP e o PSOE son normalmente os partidosmáis favorecidos pola Lei Electoral. Bastacon sacar a calculadora para ver que nas úl­timas eleccións, IU necesitou 7 veces máisvotos que o PSOE para obter un escano, eUpyD precisou case 5 veces máis.

A Lei D´Hont beneficia en cada provin­cia aos partidos máis grandes (moito ó pri­meiro, algo menos ó segundo). As provin­cias menos poboadas tamén son beneficia­das fronte ás máis poboadas. Como PP ePSOE son os dous partidos máis grandesen case todas as provincias, eses dous sonos claramente beneficiados. Pero a Lei

D'Hont non é a causa principal do inxustosistema electoral, a clave son as circuns­cricións por provincias. ¿Por que se de­señou desta maneira? Pois porque, tal ecomo recoñeceu un dos seus creadores,Herrero de Miñón, no programa “La Ven­tana” da Cadena SER hai poucos anos, eincluso Calvo Sotelo anteriormente, undos seus obxectivos era minimizar a in­fluencia parlamentaria do Partido Comu­nista, a forza que tiña liderado a resisten­cia antifranquista e a que daba máis medoao “establishment”.O Profesor VicençNavarro tamén o explica:

“El sistema que diseñó el Gobierno deSuárez, tras analizar las últimas

elecciones de la Segunda República, sebasó en las provincias, a las cuales se dio elmismo número mínimo de representantesindependientemente de su tamaño, lo cualsignificó un enorme protagonismo de laEspaña no urbana sobre la urbana, dondevive y trabaja la clase trabajadora. Elobjetivo de este diseño era, como declaró

Mitos sobre a Lei D'Hont e os votosen branco ou nulos

13

en su día el expresidente Leopoldo CalvoSotelo y, más recientemente, MiguelHerrero de Miñón, minimizar la influenciaparlamentaria del Partido Comunista deEspaña, la fuerza que había liderado laresistencia antifranquista y que la derechaespañola temía con mayor intensidad.”

A circunscrición única para todo o país,tal e como funciona nas eleccións euro­peas, é unha fórmula xusta para facer queo voto valga o mesmo en Cuenca ou enMadrid.

Outra cuestión típica é a influencia dos

votos en branco e os nulos. Sen entrar enconsideracións máis filosóficas sobre oque representan eses votos, aritmeticamen­te, está moi claro: os votos nulos son des­cartados como válidos e non son contabili­zados á hora de facer o reparto de esca­nos. É coma se non tiveras votado, maisaló de aparecer nas estadísticas de votosnulos.

O votos en branco, pola contra, son con­tabilizados á hora de facer o reparto. Isoprovoca que a barreira de votos mínima

(do 3% nas Xerais e o 5% nas Municipaise Autonómicas) necesarios para accederao reparto de escanos sexa máis elevada,dificultando o acceso de partidos minori­tarios. Na práctica, nunhas eleccións xe­rais nunca se deu este caso ata o de agora,e só nas provincias grandes podería serdecisivo, pero tamén é certo que o nº devotos en branco non deixa de medrar ulti­mamente.

Outras alternativas:­ Votar ao partido “Escanos en Bran­

co”, cuxo único programa é deixar baleirocalquera escano que consigan, renuncian­do a todo tipo de remuneración ata que semodifique a lei para que o voto en brancocompute realmente. Nas provincias gale­gas non poderemos votalos debido á de­leznable reforma electoral que, pola portade atrás, aprobaron PSOE, PP, CiU e PNVeste xaneiro e que obriga á recollida deavais nas rúas aos partidos que non tiñanrepresentación parlamentaria, outra de­mostración máis de que non todos somosexactamente iguais.

­ #AritmEtica20N: basicamente, trá­tase de votar contra PP e PSOE. Analizaren cada provincia, segundo os resultadosdas eleccións anteriores, o rival que tenmáis posibilidades de roubarlle escanos aPP e PSOE.

­ Votowiki.net: coordinación anónimana rede para poñerse de acordo en con­centrar o voto nun partido segundo as pre­ferencias da maioría.

14

E s algo que todos tenemos en la ca­beza, algunos están plenamenteconvencidos, y con derecho, ¿por

qué no?, de que estamos en una democra­cia y con lo que hay alcanza, otros en cam­bio creemos que otras vías son posibles.¿Por qué llamamos partitocracia a los queotros llaman plenamente democracia?Muy simple, porque la diversidad nos ha­ce libres de pensamiento y de acción.

Democracia todos sabemos lo que signi­fica y es así como la entendemos, por esono es democrático que solo algunos ten­gan la posibilidad de ser elegidos sin tra­bas algunas y aquellos que son minorita­rios se encuentren cientos de problemas alpresentar sus candidaturas, tampoco lo esel hecho de que nos censuren permanente­mente el derecho a reunirnos, manifestar­nos y opinar. Obviamente, un pueblo quelleva adelante esas acciones librementesería muy difícil de que estuviera en la si­tuación que hoy nos encontramos, solo elpensar libremente nos hace tan indepen­dientes y fuertes de espíritu que es por esoque nos adoctrinan a seguir solo dos fran­jas de discusión que al final es una sola.

Por eso el 20N marcará un antes y undespués en la vida de este país y no por­

que se haya logrado romper con la partito­cracia, sino por la marcada presencia quetendrá la indignación y rebeldía en las ur­nas, será una forma de decir estamos acáy somos fuertes, pero para eso debemosdejar de lado viejas afirmaciones y con­vicciones que solo nos separan y benefi­cian a los señores del poder, hoy la alter­nativa que tenemos con la nefasta leyelectoral de la que disponemos es ir a vo­tar y votar nulo o a partidos minoritarios,y esto no es influir en la decisión de nadiees simplemente una opinión.

Es ahora el momento de ser un movi­miento indignado SÍ, pero unido a nivelestatal por encima de todo, una estrategiay no 52 diferentes es lo que nos hará “de­mocráticos” que no es más que practicarla democracia, ya es tiempo de tomarnuestras decisiones en común y que nonos digan más lo que tenemos que hacer através de una caja con imágenes bonitas

UNIÓN, JUSTICIA Y PAZ, NOSDARÁN LA LIBERTAD, aquellos quenos la quieren arrebatar y dársela toda alos mercados todopoderosos estarán feli­ces de ver nuestras discusiones, por esoyo que soy un convencido de que votar novale para nada doy un paso al costado y

pienso ir a votarnulo o a un partidominoritario.

Gustavo Lemos, unciudadano del mundoperdido en Tui

20 N ¿partitocracia o democracia?

15

Frases para a historia

“A desalambrar” aparece co desexo de serun estilo diferente de informar. Esta novapublicación trata de acercarse a unha parteda realidade que, por todos coñecida, casesempre resulta de difícil acceso.

A política e os cidadáns teñen, na nosa so­ciedade, unha relación unidireccional. Asaber, os cidadáns conceden o poder, bendi­ta democracia, e os políticos dedícanse axestionar as cousas de palacio. Ata a seguin­te campaña electoral, dos políticos só sabe­mos polos gabinetes de comunicación e asrodas de prensa pactadas.

Así as cousas, resulta que o domingo 20de Novembro é un deses momentos nos queo pobo vai elixir ao capitán da nave. Todossomos conscientes da gravísima crise econó­mica que estamos a vivir. O 20N, polotanto, non vai ser un presidente máis o queelixirán os cidadáns. Seguramente, son aseleccións mais importantes da democraciaespañola.

Desde o respecto absoluto por tódalas op­cións democráticas e co convencementototal de que só as decisións do pobo lexiti­man a un goberno, “A desalambrar” chamaa un exercicio serio e esixente do poder de­mocrático que recae sobre a cidadanía.Votar é un dereito irrenunciable, pero taméné un compromiso moral co resto dos ci­dadáns. O compromiso, hoxe, é identificar esacar do poder aos dirixentes que nos leva­ron á depresión económica. Non esqueza­mos que teñen pensado continuar na mesmaliña.

Desde os anos 80, en España o poder estácontrolado polos dous partidos maioritarios.Sendo diferentes, teñen en común, sorpren­dentemente, a política económica. O mode­lo económico español, ladrillo+crédito+ser­vizos, implantouse co presidente González,foi perfeccionado polo presidente Aznar eculminado polo presidente Rodríguez Zapa­tero. Aconteceu o mesmo en Grecia, Portu­gal, Irlanda, Italia...e os que veñen atrás.

As cousas, cando van mal, tenden a irpeor. É necesario invertela dinámica paraevitar unha degradación maior das nosascomunidades. Todos vemos os síntomasdese deterioro e os partidos maioritariosestán a aplicar políticas que amplificaráneses problemas.

O 20N, os españois non só elixirán unparlamento, tamén decidirán en que tipo deestado van a vivir no futuro. E cando setrata de enfrontar situacións difíciles queafectan a grupos, a experiencia e o sentidocomún mostran que canta máis xente e sen­sibilidades diferentes participen na resolu­ción dos problemas máis fácil é atopar so­lucións.

“A desalambrar” denuncia a desmantela­ción do estado de benestar que está a oco­rrer nestes momentos coa escusa da criseeconómica. A crise que estamos a sufrir éde orixe privada pois a débeda pertence aosbancos, ás grandes empresas do sector in­mobiliario e aos particulares hipotecados. Eos grandes partidos, aqueles que receben oapoio maioritario, ofrecen como única saídao rescate do gran capital (nacionalizacióndas débedas) a conta dos impostos dos tra­balladores e as pequenas empresas.

No 20N, a cidadanía enfróntase a unexame de conciencia. Despois de 30 anosde democracia e unha devastadora crise so­cial e económica, chega o momento de es­coller en que tipo de mundo queremosvivir. Podemos seguir na liña actual de ca­pitalismo financeiro especulativo onde ogoberno está controlado polas elites econó­micas ou, recuperando o espírito da crea­ción da Unión Europea, apostar por unhapolítica plural que represente os interesesde todos os cidadáns.

O 20N, que o voto sexa digno dos esfor­zos e sacrificios que as persoas realizamosa diario para sacar a diante as nosas vidas.Bendita democracia.

EDITORIAL