20
SUPLEMENTO DOMINICAL Diario de Ferrol 19 de octubre de 2014 Año XV / Número 851 Cristino Álvarez: “La cocina nunca puede ser una competición” EL MES DE SEPTIEMBRE EL PERIODISTA GASTRONÓMICO CORUÑÉS ENTRÓ A FORMAR PARTE DE LA REAL ACADEMIA DE GASTRONOMÍA, UN SELECTO CLUB DEL QUE YA ERA MIEMBRO PERO DEBIÓ VOLVER A INGRESAR TRAS RECIBIR LA DISTINCIÓN DE REAL CINE MÚSICA “El protector”, con Denzel Washington y dirigida por Antoine Fuqua, se estrena en los cines esta semana Los ganadores del premio de maquetas Jazz Fussion Paideia FNAC editan sus discos Patricio Pron publica “Nosotros caminamos en sueños”, una cruel parodia de la guerra LIBROS N ordesía

ordesía - diariodeferrol.opennemas.comdiariodeferrol.opennemas.com/media/diariodeferrol/files/2014/10/19/nordesia.pdf · agosto de 1820, cando, atendendo consellos médicos, sae

  • Upload
    others

  • View
    1

  • Download
    0

Embed Size (px)

Citation preview

Page 1: ordesía - diariodeferrol.opennemas.comdiariodeferrol.opennemas.com/media/diariodeferrol/files/2014/10/19/nordesia.pdf · agosto de 1820, cando, atendendo consellos médicos, sae

SUPLEMENTO DOMINICAL

Diario de Ferrol

19 de octubre de 2014

Año XV / Número 851

Cristino Álvarez: “La cocina nunca puede ser una competición”EL MES DE SEPTIEMBRE EL PERIODISTA GASTRONÓMICO CORUÑÉS ENTRÓ A FORMAR

PARTE DE LA REAL ACADEMIA DE GASTRONOMÍA, UN SELECTO CLUB DEL QUE YA ERA

MIEMBRO PERO DEBIÓ VOLVER A INGRESAR TRAS RECIBIR LA DISTINCIÓN DE REAL

CIN

E

SIC

A“El protector”, con Denzel

Washington y dirigida por

Antoine Fuqua, se estrena

en los cines esta semana

Los ganadores del

premio de maquetas

Jazz Fussion Paideia

FNAC editan sus discos

Patricio Pron publica

“Nosotros caminamos

en sueños”, una cruel

parodia de la guerra

LIB

RO

S Nord

esía

Page 2: ordesía - diariodeferrol.opennemas.comdiariodeferrol.opennemas.com/media/diariodeferrol/files/2014/10/19/nordesia.pdf · agosto de 1820, cando, atendendo consellos médicos, sae

páxin

aLit

era

ria

28

Diario de FerrolDOMINGO,19 OCTUBRE DE 2014N

ordesía

EN APENAS VINTECINCO ANOS DE VIDA, JOHN

KEATS FOI CAPAZ DE DONAR Á HUMANIDADE

ALGÚNS DOS MÁIS EXCELSOS POEMAS

No número 10 da Keats Grove atopa-mos, no medio dun coidado xardín ,

unha casa branca de estilo victoria-no con sendas chemineas en cada estrema. Riba da arcada da porta principal, lemos: “John Keats poet- Lived in this house- B. 1895 D 1821”. En efecto, nesta casa morou o xenio de decembro de 1818 a agosto de 1820, cando, atendendo consellos médicos, sae para Italia á procura dun clima máis benigno para a súa saúde.

A enfermidade (propia e dos seus) foi unha constante na súa cur-ta existencia. Contaba John sete anos cando seu pai, dono dunha ca-baleriza nas aforas de Londres, mo-rre ao caer dun cabalo. Será a pri-meira de outras desgrazas. Casada en segundas nupcias, a nai abando-na o marido e trasládase, cos fillos, a Enfield. En Enfield completa John a formación académica; con só quince anos coñece ben aos clásicos latinos e traduce a Verxilio.

Pero o infortunio continúa. Como unha maldición, a tuberculose aca-ba coa vida dun dos irmáns peque-nos, e coa da nai. Fican os raparigos baixo o amparo da avoa. John

abandona a antiga escola e entra de aprendiz de cirurxán nun hospital.

Porén, a súa verdadeira paixón é a poesía. A través do editor Leiht Hunt coñece e amiga, entre outros, con Percy B. Shelley e Lord Byron, dúas das mentes máis lúcidas e creativas do momento. O primeiro libro de Keats, “Poemas”, non tivo boa acollida, en parte quizais por estar apadriñado por Hunt, que ademais de editor exercía de crítico, e non lle faltaban inimigos. En 1817 marcha John á illa de Wight, onde comeza un novo libro, pero ten que interrumpir a estadía ao enfermar o seu irmán Tom, vítima tamén da tu-berculose. Asemade, durante unha viaxe na compaña de Charles Brown, detecta John os primeiros síntomas da infección. Ao pesar pola morte de Tom, únese a mala acollida do seu “Endymion”. Decide entón irse a vivir á casa do seu ami-go Brown, en Londres.

Foi aquí, nesta casa, onde com-puxo as célebres odas (“a un reise-ñor”, “a unha furna grega”), onde terminou o poema narrativo “Vés-pera de santa Inés”; onde recibiu a visita de John Hamilton Reynolds, Leigh Hunt, Barry Cornualles…, poetas e amigos; foi entre estas pa-

sentiu medrar dentro de si a angus-tia como un brado: el, que se consu-mía sen esperanza, non entendía as risas da rapaza.

Poeta exhuberante, imaxinativo e delicado, foi incomprendido e mo-rreu en plena xuventude. Pero non lle faltou o amor de Fanny nin a xe-nerosa amizade de Joseph Severn que o atendeu e acompañou até o final, compartindo o pequeno cuar-to da praza de España, en Roma. Keats foi soterrado no cemiterio protestante da cidade. Tiña vinte-cinco anos!

“Xaz aquí alguén cuio nome foi escrito na auga”, quixo que rezara o epitafio.

redes onde esperou pacientemente unha melloría que non chegaba. E foi aquí tamén onde coñeceu e amou a Fanny Brawne (a “estrela brilante” dos seus versos) coa que mantivo unha intensa relación, fun-damentalmente epistolar, intercam-biando notiñas, ao non poder verse por mor da doenza. (“Miña queridí-sima nena: según todas as aparien-cias teño que estar separado de ti tanto como sexa posible. Como se-rei capaz de soportalo, ou se non será peor que a túa presenza ocasio-nal, non podo dicilo”, escríbelle).

Convalecente no leito, escoitou nunha ocasión os xogos de Fanny cun grupo de mozos no xardín. John

XULIO VALCÁ[email protected]

Ilustración de Xabier Garo.

Lugares para volver:A casa de Keats

Editorial Olifante. Zaragoza, 2014. 85 páginas.Un regusto agridulce, un poso de amargura queda al acabar de leer este libro de poesía que camina por las distintas etapas del amor. De la pasión a la indiferencia, de la amargura al olvido.

Círculo de Lectura Guillermo Andreve. Panamá, 2003. 186 páginas. De este libro destaca el profundo amor de algunos versos donde el animal humano muestra a veces admiración, a veces ternura, por un perro o una maripo-sa. Poemas que reconcilian al hombre con el universo.

Editorial Galaxia. Vigo, 2014. 189 páginas.Tanto desde un punto de vista económico como político, la denominada “crisis” que se ha instala-do en Europa como un hongo de difícil elimina-ción, es analizada desde la perspectiva de Galicia.

Editorial Montena. Madrid, 2014. 528 páginas.Gaia, la madre tierra, se ha propuesto destruir el mundo de los mortales con sus tropas de mons-truos y gigantes. Los siete semidioses de la profe-cía deben cerrar las puertas de la muerte.

EL LUJO DE LA TRISTEZA

ÁNGEL PETISME

AL BORDE DEL ABISMO DEL SILENCIO

JOSÉ C. SOBRINO MÍGUEZ

CRISE GLOBAL E CRISE DA POLÍTICA

EMILIO PÉREZ TOURIÑO

LA CASA DE HADES

RICK RIORDAN

librosRecomendados

Page 3: ordesía - diariodeferrol.opennemas.comdiariodeferrol.opennemas.com/media/diariodeferrol/files/2014/10/19/nordesia.pdf · agosto de 1820, cando, atendendo consellos médicos, sae

“La misión fundamental de la cocina ha de ser dar placer a quien la prueba”

Apesar de trabajar como periodista g a s t r o n ó m i c o desde hace más

de treinta años, Cristino Álvarez (A Coruña, 1947), más conocido como “Caius Apicius”, pseudóni-mo con el que firma sus crónicas, se niega a ser reconocido como “crítico gastronómico”. De hecho, asegura que a él lo que en realidad le gusta de su trabajo es poder “contar historias” y hablar “de pro-ductos”, y no tanto eso de “dar pa-los a nadie”.

El pasado 24 de septiembre este periodista coruñés pronunciaba su discurso de ingreso en la Real Aca-demia de Gastronomía. Durante el mismo Álvarez hilo su uniendo sus dos pasiones, la gastronomía y la historia, haciendo así un recorrido por el Camino de Santiago a través de sus vinos, “desde la Edad Media hasta ahora”.

En una entrevista con Efe, Cris-tino Álvarez recuerda que hace ya una década que pertenece a la Academia Española de Gastrono-mía, pero que al transformarse ésta hace unos años en Real Aca-demia de Gastronomía sus miem-bros deben pronunciar un nuevo discurso, que en su caso relacionó magistralmente con la peregrina-ción a Santiago con el culto a Baco, dios del vino.

“Cuando me dicen que soy críti-co gastronómico, lo niego, porque no lo he sido en mi vida y, además, no me gusta”, subraya el periodis-ta, quien comenzó a trabajar en la Agencia Efe en 1974, el mismo año en el que se graduó en la Escuela Oficial de Periodismo. Desde en-tonces atesora grandes premios y reconocimientos por su labor pe-riodística, el de formar parte de la Real Academia es otro de ellos.

En cuanto a lo de hacer críticas gastronómicas, Álvarez asegura que “palos doy muy pocos”. De hecho apunta que la última vez que criticó algo fueron los progra-mas televisivos de cocina en los que “se está sacando todo de qui-cio” y considera que sucede lo mis-mo que en la profesión periodísti-ca : “Hay exceso de o fe r ta profesional, de personas que quie-ren ser cocineros, y poca demanda, pocos puestos de trabajo”.

La situación que afronta este sector profesional, obliga, como dice, “a buscarse la vida como sea” para aseverar que la cocina “nunca puede ser una competición” y que su misión fundamental tiene y debe ser “la de dar placer a quien la prueba y disfruta”.

El periodista gallego asegura que hoy “estamos ante un tipo de cocina que da más importancia a la creatividad de la personalidad del cocinero que al comensal que tiene que tragarse lo que le echen”, subraya.

Es por ello que Álvarez lamenta que en todos los restaurantes “de cocina creativa” el comensal no tenga posibilidad de elegir lo que

CRISTINO ÁLVAREZPERIODISTA GASTRONÓMICO

EL GALLEGO ES MIEMBRO DE LA REAL ACADEMIA

DE GASTRONOMÍA /EFE

La gastronomía, en su opinión, comienza a ponerse de moda “cuando se le empieza a dar im-portancia en los medios”, y recuer-da que ésta comenzó a eclosionar cuando el país entró en un desa-rrollo socio-económico que posibi-litó que la comida pasase de ser “pura alimentación a algo más, una auténtica cultura”.

No obstante, a su juicio la cocina

española, con el paso de los años, “ha ido a mejor”. De hecho, afirma rotundo que “hoy se come mejor que antes” y subraya que, si actual-mente algunos productos como las frutas y las hortalizas no saben a nada o tienen el sabor que cabría esperar, es “porque se comen du-rante todo el año”. Es por esta razón que el periodista gastronómico re-comienda ingerir los productos “en su temporada”, que es cuando real-mente tienen el sabor que le es pro-pio a cada uno de ellos.

A pesar de esto, Álvarez asegura que actualmente “se come mejor y también más sano”, porque la mentalidad saludable ha impreg-nado totalmente la gastronomía. Asimismo recuerda que, cuando él era joven y se veía a alguien que estaba comiendo en abundancia, lo primero que se le decía era

“cómo te cuidas”, algo impensable hoy día.

“Ahora lo que se entienden por cuidarse es comer lechuga”, ase-gura el periodista gastronómico, quien bromea al subrayar que a él con la lechuga le pasa un poco lo que a Serrat con la chica de la can-ción: que le sabe “a hierba”.

Bromas aparte, Cristino Álva-rez, quien recibió el Premio Nacio-nal de Gastronomía en el año 1991 y es autor de numerosos libros re-lacionados con el mundo culina-rio, reconoce que le gusta “cual-quier cosa que esté bien hecha y con un producto impecable”.

Es más, asegura que prueba de todo “dentro de un orden”. Este contador “de historias” reconoce también que hay cosas que, por una cuestión de “educación cultu-ral”, no se pueden comer, como unos huevos “con el patito dentro” o un perro o un gato “a sabiendas”.

Para Cristino Álvarez, España está “en el grupito de cabeza” de la cocina mundial, en el que incluye a Francia e Italia, y desvela la im-portancia que, para él, tienen coci-nas como la magrebí, la del Medi-terráneo oriental, “heredera del imperio bizantino y del otomano”, o la mexicana, la peruana, la japo-nesa o la de la India.

Este amante de la buena comi-da y las letras seguirá defendiendo su pasión por la cocina desde su espacio en la Real Academia de Gastronomía. En cuanto al perio-dismo, su otro gran amor, no es ca-paz de colocarlo ni delante ni de-trás de su otra pasión y dice que no sabe “qué cosa a delante de la otra”.

le apetece: “Hay un menú cerrado y es el que te ponen, te guste o no”.

En cuanto a los programas me-diáticos, en su opinión, algunas de las personas que se presentan a es-tos concursos televisivos lo hacen atraídos, en buena medida, por la “fama mediática y el dinero”, y ad-mite que la calidad de un cocinero en potencia “puede dar dinero, pero va a tardar más”.

En los programas televisivos de cocina se está

sacando todo de quicio ... La gastronomía se

empieza a poner de moda cuando se le da

importancia en los medios... las personas que se

presentan a estos concursos televisivos lo hacen

atraídos, en buena medida, por la fama mediática y el

dinero, aunque éste tardará más tiempo en llegar

Estamos ante un

momento en el

que se le da más

importancia a la

creatividad del cocinero

que al comensal que ha

de tragarse lo que le

pongan en el plato

laEntre

vis

ta

29

Diario de FerrolDOMINGO,

19 OCTUBRE DE 2014 Nordesía

Page 4: ordesía - diariodeferrol.opennemas.comdiariodeferrol.opennemas.com/media/diariodeferrol/files/2014/10/19/nordesia.pdf · agosto de 1820, cando, atendendo consellos médicos, sae

ESFEROGRAFÍAS

COORDINADO POR XAVIER

FRÍAS CONDE

Editorial Lastrura. Ocaña, 2014.

A pesar do seu desexo de abandonar

a literatura, Suso de Toro mantense

na escrita primeiro cos lúcidos en-

saios xornalísticos aparecidos en “In-

materiais”, e agora coa recuperación

de tres relatos nacidos hai algún tem-

po e aparecidos agora. Tres interesan-

tes propostas, “Negocios de familia”,

“Auga derramada” e “Insomne”. To-

dos eles, coméntao o propio autor nunha nota fi nal, “tratan do que trata a lite-

ratura, da memoria, é dicir, do pasado”. Dos tres o primeiro é o máis ambicioso

literariamente, unha historia poliédrica, vista desde diferentes puntos de vista

e personaxes no que se fala dos segredos que agochan as familias e do tempo

que lles tocou vivir, co franquismo como pano de fondo referencial. O segundo

é unha metáfora sobre a memoria, na que o tema da auga está traída polos

pelos (o escritor explica a súa xénese). Respecto ao último, demoledor, o escri-

tor trata de facer un retrato de Fraga Iribarne desde o punto de vista do propio

exministro franquista e expresidente da Xunta de Galicia.

Xente de Bilbao

SOMNÁMBULOS

SUSO DE TORO

Edicións Xerais / 14,60 euros

Que non bilbaínos, claro, que eu ando a falar desta tropa que se xunta cada

mes no Café Comercial da madrile-ña Glorieta de Bilbao. Si, onde es-taban aqueles “pocitos de nieve”, dos que xa falara Don Benito Pérez Galdós (quen soubera do atentado mortal contra Don Juan Prim y Prats entrando, ou saíndo, do de-vandito café, días de decembro de 1870, pois).

Pociños da neve para manter fresquiños os beberetes no duro es-tío madrileño, antes de que se in-ventaran as argalladas refrixerado-ras que hoxe coñecemos. Para estes veráns mesetarios, cando os tertu-liáns do Comercial saímos a fume de carozo camiño de outras deri-vas. Pois ben estas tertulias (hai quen lles prefire chamar fala-doiros) foron ocorrencia do moi bulidor e argalleiro Xavier Frías Conde, que é (“just for a change”) quen coordina o libro que hoxe teño diante miña. Esferografías (Lastura, Ocaña, Castilla-La Man-cha, 2014).

Trátase dun volume nada volu-minoso, fermosamente maquetado (e maqueado, permitáseme o colo-quialismo), que insire dez poetas dos habituais (uns máis que outros)

exacto, poeta de longo percorrido que se insinúa detrás dunha poéti-ca que opera baixo mínimos; moi gratificante xa que logo.

Quixera dicir tamén que, a risco de semellar da Confraría do Santo Reproche, que vai sendo horas de que muden as cousas para os que escriben (escribimos) en galego fóra de Galicia. Que se vexa que esta tropa tamén existe. Que por moi pouco doado que sexa pronun-ciarse en galego entre Fuencarral, Luchana, Sagasta e Carranza (os límites de Bilbao, lástima fora), isto é o que hai. Un choio fermoso o de Lastura, baixo da man comu-nada do Frías e de Lidia López Mi-guel. Pois.

TRES RELATOS DE

SUSO DE TORO

SOBRE A MEMORIA

“Quero dicir,

facendo lóxica

omisión de quen

isto asina (tamén

presente no libro...),

que aquí hai poesía,

e en xeral, poesía

boa.”

no café que rexenta a familia Con-treras, frecuentado por Don Anto-nio Machado, veciño del poisque a súa derradeira morada madrileña fora na Calle General Arrando, a unha carreiriña de can da Glorieta. Eu quero dicir, facendo lóxica omi-sión de quen isto asina (tamén pre-sente no libro, cun avance ou “trái-ler” da súa “work in progress”), que aquí hai poesía, e en xeral, poesía boa.

Atopamos no libro donas como Luz Pichel, unha das grandes do momento galego, Ana Cibeira e Ve-rónica Martínez Delgado, transgre-soras e revoltadas, ou Begoña Re-gue i ro e Montserra t V i l la r González, música ben temperada en ambos casos, máis de interiores a primeira, cousa salgada e con maruxías, pois, a segunda. Entre eles, Xavier Frías, pai do invento (e aínda dos inventos), erotómano para o caso, cal esa cuncha que ven sendo en checo, lastura, precisa-mente. E tamén Luis Luna, autor desta volta duns prosemas (que di-ría Ángel González) con fondo e forma, enxeño e sabedoría. Logo está Manuel Pereira, a afondar en si mesmo nun xogo de espellos orixinal e senelleiro (cal o oficio poético, por el tan transitado). E, por fin, Rafael Yáñez, glamuroso e

máis

Lib

ros

30

Diario de FerrolDOMINGO,19 OCTUBRE DE 2014N

ordesía

VICENTE ARAGUAS

Nunha das grandes novelas euro-

peas da última década, o lingüis-

ta italiano Diego Marani narra

unha historia que principia no

porto da cidade de Trieste, a fi-

nais da Segunda Guerra Mundial.

Un home aparece ferido e incons-

ciente. Cando recupera a cons-

ciencia non sucede o mesmo coa súa memoria e o médico que o aten-

de, fi nlandés, intúe que se trata dun compatriota.

O escritor italiano ofrece moito máis que a investigación dun miste-

rio nun tempo convulso. Nunha narración compacta, en apenas 170

páxinas Marani é quen de examinar a natureza da memoria, a co-

nexión entre lingua e identidade, e a relación entre identidade, com-

promiso e amor, mentres que a interpretación dos mitos antigos de

Finlandia, a través das descripcións de Olof Koskela, revélanse como

profundamente fi losófi cas e contemporáneas. Un clásico actual.

NOVA GRAMÁTICA FINESA

DIEGO MARANI

Rinoceronte Editora / 17 euros

A LINGUA E A

RECONSTRUCIÓN

DA IDENTIDADE

Page 5: ordesía - diariodeferrol.opennemas.comdiariodeferrol.opennemas.com/media/diariodeferrol/files/2014/10/19/nordesia.pdf · agosto de 1820, cando, atendendo consellos médicos, sae

NOSOTROS CAMINAMOS

EN SUEÑOS

PATRICIO PRON

Editorial Random House, 2014.

Patricio Pron: el absurdo de la guerra

El prolífico y raro narra-dor que es el escritor argentino Patricio Pron publicaba en

2007 la novela “Una puta mierda”. Un título expresivamente vulgar y semánticamente genérico, incon-creto e inspirado esencialmente en el conflicto bélico de Las Malvinas, del que se cumplían veinticinco años. El escritor lo había “vivido” en su infancia, pero el texto inicial le pareció años después “manifiesta-mente mejorable” y lo reescribió de nuevo con el título de “Nosotros ca-minamos en sueños” (Mondadori, 2014), aunque los sueños sean, en verdad, delirios oníricos, pesadillas delirantes, visiones tan atroces como ridículas.

Es buena esta novela para recor-dar la importancia decisiva del tra-tamiento con que el novelista enca-ra el tema que vertebra su historia. Así, la guerra, asunto secularmente encarado como exaltación heroica de épica grandeza se reformula, lle-gado el siglo XX, en sentido contra-rio bajo la óptica del absurdo, térmi-no que funde el sinsentido, lo ridículo, lo irracional, lo deforme y lo grotesco. Todo ello, una amalga-

LUIS ALONSO

GIRGADO

ma que vuelve la grandeza en mise-ria, lo serio en risible para asomar-nos, desde el sarcasmo, a un transgresor y bufo espectáculo que es un vapuleado mundo al revés.

En esta cruel parodia de la gue-rra, esta se define como espectáculo pirotécnico; el escenario no se sabe dónde está; lo protagonistas son pe-leles con una atípica onomástica (el Soldado Capitán, el teniente Perdi-do, el soldado Dudoso) y el Presi-dente argentino, un Moisés redivivo que separa las aguas del Atlántico e incomunica las islas del continente. El soldado narrador enhebra sin pausa anécdotas tan inconexas como burlescas, tan aterradoras como estúpidas, tan enloquecedo-ras como asesinas.

Poco, muy poco tiene que ver la guerra (que a veces relampaguea en primeros planos paródico-burlescos o terriblemente mortíferos) con el aluvión de episodios por los que la descabalada imaginación de Patri-cio Pron nos guía en un abigarrado e imposible itinerario. Las coordena-das básicas de estos son la literatura expresionista y la del absurdo. Su naturaleza concreta se inspira en el cine mudo, el cómic, el lenguaje bancario y de planificación econó-mica, el Evangelio, el coloquial jue-go sonoro de palabras, etc. La cari-caturización de personajes e instituciones es implacable. El irra-cionalismo asoma constantemente y lo fantástico sobrepasa lo insólito en imágenes como la de la bomba suspendida en el aire y rodeada de cientos de explosiones.

Lo antedicho se formula verbal-mente en una prosa de agresiva dis-locación, erizada de una abrupta y virulenta sonoridad y troceada has-ta la saciedad en mínimas unidades narrativas o conversacionales. La paradoja, la reiteración, la antítesis, la anáfora, la hipérbole sobrenadan la ejecución del texto, que posee un verbalismo arrojadizo de cortantes filos, pero también notas de humor y de acerada ironía.

Cualquier búsqueda de estructu-ra de lo narrado está condenada al fracaso. La temporalidad desapare-ce y la escenografía supera lo fantas-magórico para cobijarnos en cuevas y madrigueras que nos remiten a las guaridas del mundo animal. Esta-mos, por fin, ante una ceremonia de celebración del caos, de revelación de un cruel absurdo que afecta a las relaciones humanas, a las institucio-nes sociales y a la misma condición humana. Una visión alucinatoria, una desencadenada sátira, esta de Patricio Pron, que evoca el inevita-ble antecedente de “Los pichiciegos” de Fogwill. Un texto que llama la atención del lector.

El sociólogo y escritor ilicitano Vi-

cente Verdú refl exiona en este in-

sólito ensayo sobre lo que más

próximo nos es: nuestra propia

casa y los objetos con los que con-

vivimos. En la obra, editada por

Anagrama y elocuentemente sub-

titulada “Amores, pavores, sujetos

y objetos encerrados en casa”, Verdú habla de la casa como un espa-

cio que es como “una cámara de compresión donde se disfruta o se

sufre con tal intensidad que hasta las paredes se resienten con nues-

tras emociones, olores y maldiciones”. Por sus páginas desfi lan mi-

croensayos sobre las corbatas, el papel higiénico –y su primo el pe-

riódico–, el despertador, el jabón o las goteras.

Para Verdú, la muerte, “el superimán que está presente en todos los

que vivimos”, es una constante doméstica, y cuenta que siempre lo

ha pensado, pero mucho más cuando descubrió, “que dos terceras

partes del polvo de las casas están formadas por células de otros

habitantes que no están aquí. Es algo mortuorio”.

Una lectura aparentemente ligera, que se devora y que, bajo su apa-

riencia divertida, esconde refl exiones sobre nuestras costumbres

diarias y forma de ser de un calado mayor que la superfi cial aparien-

cia invita a pensar.

ENSERES DOMÉSTICOS

VICENTE VERDÚ

Anagrama / 16,90 euros

UN PEQUEÑO

TRATADO DE LO

MÁS PRÓXIMO

LA VIDA SIN ARMADURA

ALAN SILLITOE

Impedimenta / 22,70 euros

Tras publicar sus dos libros más

populares, “Sábado por la noche y

domingo por la mañana” y “La so-

ledad del corredor de fondo”, am-

bos llevados brillantemente al cine,

Impedimenta edita las memorias

de Allan Sillitoe (1928 - 2010). Se

trata de todo un testimonio de un

hijo de la clase obrera inglesa cuyo talento lo convirtió en uno de los

grandes escritores británicos de la segunda mitad del siglo XX a pe-

sar de no reconocerse en el movimiento de los “angry young men”.

Por esta biografía, que llega hasta principios de los años 60 cuando

ya es un escritor reconocido, desfila la relación con un padre

desatroso y sus primeros trabajos en fábricas de Nottingham. De

todo ello escapa para convertirse en telegrafi sta del ejército con des-

tino en Asia. Una enfermedad lo recluye y comienza a leer voraz-

mente. Decide escribir y tras intentarlo en Francia llega a comienzos

de los años 50 a Mallorca donde los consejos del gran Robert Graves

(“Yo, Claudio”) serían claves para que Sillitoe narrase “sobre lo que

conocía”. Destaca el tono de la narración, de una sencillez y profun-

didad que engancha desde la primera línea. Una agradable sorpresa.

LA EXPERIENCIA

DETRÁS DE LA

ESCRITURA

másLib

ros

31

Diario de FerrolDOMINGO,

19 OCTUBRE DE 2014 Nordesía

Page 6: ordesía - diariodeferrol.opennemas.comdiariodeferrol.opennemas.com/media/diariodeferrol/files/2014/10/19/nordesia.pdf · agosto de 1820, cando, atendendo consellos médicos, sae

letra

sA

tlá

ntic

as

32

Diario de FerrolDOMINGO,19 OCTUBRE DE 2014N

ordesía

bre posibilidade de amosar dunha banda o que o Poder move tras o pano do escenario público e, doutra parte, é tamén un retrato descarna-do da tiranía física e emocional que supón a prostitución.

Canto a Eyre, pon por escrito un intenso episodio autobiográfico no que dá conta da moi apaixonada historia de amor por ela vivida cun xornalista francés que, tras tres días de feliz romance, desaparece da súa beira por ter que marchar a cu-brir o conflito sirio como corres-pondente de guerra e acaba sendo secuestrado. A peripecia da súa procura e a tentativa de o rescatar informan o resto deste texto, todo el, segundo confesou a autora, un espirse emotivo no que deixou ao descuberto vivencias e pulsións que a arrebataron.

Daquela, os que a partir do 4 de novembro (día no que comezan a

Planeta espectacular

Oprimeiro que un ten que saber cando se refire a un galardón da entidade do Pre-

mio Planeta é que todo nel soborda o literario. A letra, a narrativa, é, certamente, a razón que o desenca-dea, pero as roupaxes coas que se adorna este grande evento que é a concesión do premio mellor dotado en lingua castelá son ben visibles.

Esa espectacularidade do Plane-ta explica que ao seu redor todo se viva dun xeito mediático. Na cea de gala na que se fai entrega do pre-mio –e tamén na postcea que entre algúns escritores e periodistas se comparte tras a rolda de prensa– un pode cruzarse con perfís tan dife-rentes como Miguel Ángel Revilla ou Risto Mejide, Juan José Millás ou Fernando Sánchez Dragó, ta-mén Julia Otero, Lorenzo Silva, Juan Manuel de Prada, Espido Frei-re, Clara Sánchez, Maxim Huerta e, por suposto, representantes oficiais como Artur Mas, Ana Pastor ou Pe-dro Sánchez.

Tal acumulación de estrelas da pantalla arrastra, inevitablemente, a esa case secundarización do que, insisto, nunca debería deixar de ser o noticiable: que dous textos litera-rios se premian e se propoñen ao público.

Desta volta os que viron recoñe-cidos os seus esforzos foron o perio-dista e narrador mexicano Jorge Zepeda, quen gañou o favor do xu-rado coa novela Milena y el fémur más bello del mundo, e mais a ta-mén xornalista e biógrafa de cele-bridades Pilar Eyre, finalista con Mi color favorito es verte.

As dúas apostas novelísticas son ben distintas. Zepeda mergúllase nunha trama na que pon á vista as

ARMANDO [email protected]

distribuírse) queiran xulgar por si mesmos se o espectacular Premio Planeta e o seu tamén estelarizado xurado acertou ou non, teñen onde escoller entre o drama con trans-fondo denunciador de Jorge Zepe-da en Milena y el fémur máis bello del mundo (210.000 exemplares de tiraxe inicial) e o romance teste-muñal de Pilar Eyre en Mi color fa-vorito es verte (90.000). Ben está, pois só a lectura poderá validar ou non se o hispanoamericano gaña-dor (un dos poucos dese continente que o logrou, aínda que os que o fixeron foron predecesores tan so-noros como Vargas Llosa ou Bryce Echenique) alcanza verdadeira al-tura literaria ou se a periodista bar-celonesa conseguiu facerse cun tipo de escrita co que, ata o de agora, non se atrevera. A última palabra, como sempre, darana os que deci-dan ou non mercar e ler.

Pilar Eyre e Jorge Zepeda, finalista e gañador, respectivamente, desta edición do Planeta nunha foto de Arduino Vannucch

lacras da trata de brancas a as atro-cidades impunes que grandes man-datarios e personaxes moi podero-sos cometen. Milena, protagonista do relato, é unha fermosísima moza do Este europeo que chega a Mar-bella atrapada polas redes da pros-titución de altos voos. Na procura da supervivencia e do equilibrio mental decide ir reflectindo nun diario todo o que vai descubrindo da terrible, cruel e abusiva vida deses poderosos aos que fai compa-ña. Por tanto, a novela ofrece a do-

UN GALARDÓN COMO O

PLANETA SOBORDA O

LITERARIO... AO SEU

REDOR TODO SE VIVE DUN

XEITO MEDIÁTICO

Page 7: ordesía - diariodeferrol.opennemas.comdiariodeferrol.opennemas.com/media/diariodeferrol/files/2014/10/19/nordesia.pdf · agosto de 1820, cando, atendendo consellos médicos, sae

Non hai dúbida de que un dos buques insignia da cultura galega foi e segue a

ser, despois de sesenta anos de sin-gladura, a editorial Galaxia. Nos últimos tempos, igual que está a ocurrir no sector naval, os barcos da cultura, as editoriais, están se-riamente tocadas. A crise, os recor-tes masivos, a perda de lectores en galego e o peche de librerías com-plican aínda máis o sector do libro galego como nunca ocurrira ata agora.

Por iso é de celebrar que fóra de facer prantos e lamentacións, Ga-laxia opte por lanzarse a unha tare-fa tan interesante coma ambiciosa. O vindeiro día 22 de outubro pre-sentaráse na Casa do Lector, en Ma-drid, o proxecto editorial Mar Maior, que toma o nome da cantiga de Mendinho. Contará coa presencia de Víctor Freixanes, César Antonio Molina, director da Casa, Xulia Alonso, Ángel Basanta, Ramón Vi-llares, María Isabel de Andrés, e Cé-sar Cunqueiro. Mar Maior presénta-se en Madrid despois de ter ido por Bos Aires e Bruxelas, para destacar, precisamente, o carácter aberto e global da súa concepción. Porque ese debe ser o obxectivo, como sina-la Víctor Freixanes: “A cultura gale-ga ten que afrontar os desafíos do seu tempo. Dialogar cos mercados, competir con outras linguas”.

A globalización esixe sair dun mercado coma o galego que, hoxe por hoxe, non acaba de erguerse, e a única posibilidade está, precisa-mente, fóra, alí onde hai lectores e xente interesada na cultura galega, e sen que iso signifique desatender nunca o de dentro.

Por iso Mar Maior é un selo edi-torial independente vencellado, por suposto, a Galaxia, que publicará en castelán a autores clásicos galegos que escribiron diversas obras nese idioma, ensaios vencellados a Gali-cia, e asemade traducións de auto-res modernos para que sexan distri-buídos e coñecidos no mercado español, no europeo e no hispano-americano. De feito Mar Maior ten creado unha editorial propia en Ar-xentina para ser a súa propia em-presa, distribuir e gañar lectores alí e dende alí para a cultura galega.

A novidade que plantexa Galaxia é concebir Mar Maior como un selo independente, e non integrado na

estrutura interna da editorial. Se-gue a salvagardarse así o obxectivo primordial de cando naceu en 1951: facer unha editorial en gale-go e exclusivamente de publicación en galego. Por suposto, terían sido posibles outras opcións. Xerais ten dende hai tempo consolidada a súa colección en castelán Extramuros e a Editorial Alvarellos publica indis-tintamente nas dúas linguas. Con todo, o proxecto Mar Maior é moi diferente, e con toda sinceridade, coido que necesario. O subtítulo da marca deixao claro: “la editorial de la cultura gallega en el mundo”.

Galicia é moito máis que a nosa comunidade, e para ben ou para mal a emigración ten xogado na nosa historia un papel só semellan-te á de culturas coma a irlandesa ou a noruega. Hai que romper muros. Hai que recuperar a idea de que a cultura galega necesita, e hoxe máis ca nunca, espallarse polos eidos onde pervive o interese cultural por Galicia. E niso, é importante, debe incluirse tamén abrirse ao espazo español, onde ata o de agora, eran as editoriais foráneas as que, míni-mamente, traducían dentro do seu catálgo a algúns autores galegos.

Ante todo isto só hai unha res-posta posible: amosar que Galicia é unha cultura europea que como poucas mantén uns vencellos privi-lexiados con Latinoamérica. Iso buscará visualizarse no feito de que Bos Aires verá a aparición dun li-bro-álbun de gran primeiro libro deste selo editorial, un libro-álbum de gran formato titulado Os gale-gos e a Arxentina, editado en gale-go e en castelán, e do que son auto-res María Rosa Lojo e Ruy Farías e que ha conmemorar que Galicia será a invitada de honra na Feira do Libro de Bos Aires no 2016.

O primeiro obxectivo e aposta de Mar Maior concéntrase na edición da Biblioteca Cunqueiro, que irá

publicando nos vindeiros anos a súa obra en castelán, e polo tanto, servi-rá de complemento fundamental aos cinco tomos das Obras Comple-tas que no seu momento deu o prelo a propia Galaxia. Son catro estes primeiros libros cunqueiráns: El año del Cometa, Flores del año Mil y Pico de Ave, Tertulia de Boticas Prodigiosas y Escuela de curande-ros e Vida y Fugas de Fanto Fantini, enriquecidos con epílogos de exper-tos tan destacados coma os do pro-pio fillo do autor, César Cunqueiro para El año del Cometa, Carlos Rei-gosa, ou Víctor Freixanes.

O obxectivo de Mar Maior é con-tinuar, por suposto, a edición de Cunqueiro engandindo con el a pu-blicación de autores clásicos gale-gos que, por razóns diversas, escri-biron toda ou parte da súa obra en castelán, coma Emilia Pardo Bazán, da que se edita, nesta primeira tan-da, El vidrio roto, donde o profesor González Herrán, da USC, rescata os relatos que orixinalmente esta autora publicou en diversos xornais arxentinos, amosando aínda máis os vencellos latinoamericanos da cultura galega e os seus autores.

Pero o sistema literario galego non se compón só dos clásicos. É preciso dar a coñecer as novas xera-

XOSÉ ANTONIO LÓPEZ SILVA

...Fermosa no Mar Maior

Via

xeIn

consta

nte

Xerais hai

tempo que ten

consolidada a súa

colección en castelán...

pero o proxectoMar

Maior é diferente e, con

sinceridade, coido que

necesario...

33

Diario de FerrolDOMINGO,

19 OCTUBRE DE 2014 Nordesía

cións de escritores para gañar, ta-mén, novos lectores e amosar que a literatura galega actual ten de certo un grandísimo nivel, estando en condicións de competir en calidade coa maior parte da que se fai no mundo. Daí que se atenda, neste caso, a tradución en castelán de tres novelas de tanto éxito editorial en Galicia como foron Laura no deser-to, de Antón Riveiro Coello, que tratando o tema do Holocausto, pode situarse de xeito interesante entre o público arxentino pero ta-mén español; Futuro imperfecto, de Xulia Alonso Díaz, e a magnífica Circe ou o pracer do azul, de Bego-ña Caamaño, unha mirada inte-lixente, íntima, femenina e orixinal ao universal mito de Ulises e Pené-lope. Non acaban aquí os títulos. Entre os nove, está, revisada e tra-ducida polo seu autor, a Historia de Galicia de Ramón Villares, un libro clave para entendermos qué somos e as encrucilladas que nos fixeron sermos dese xeito.

O futuro sempre é unha encruci-llada. E Mar Maior intenta, a través do sulco sin camiños que é o océa-no, buscar unha dirección nova e clara co único fin de expandir a cul-tura galega e gañar novos lectores. Facer Galicia dentro e fóra.

Page 8: ordesía - diariodeferrol.opennemas.comdiariodeferrol.opennemas.com/media/diariodeferrol/files/2014/10/19/nordesia.pdf · agosto de 1820, cando, atendendo consellos médicos, sae

La producción española acerca el drama a la gran pantalla

Son varios las pelícu-las españolas que se estrenan esta sema-na. La cinta “La jun-

gla interior” empieza cuando, a punto de emprender una larga ex-pedición científica por el Pacífico, Juan lleva a su novia, Gala, al pue-blo donde transcurrió su infancia. Durante la visita, la pareja habla de planes de futuro pero también aflo-ran profundas diferencias. Cinco meses después, cuando Juan regre-sa a casa, descubre que su vida está a punto de cambiar. El debut del di-

Leonardo, Raphael, Mi-chelangelo y Donatello regresan a la gran pan-talla en “Las Tortugas

Ninja”, cuando salen de las alcanta-rillas para intentar salvar a la ciu-dad de Nueva York que está bajo el control de Shredder y su compinche Foot Clan. La cinta narra el origen de estos personajes del cómic, que en este filme serán alienígenas. Las tortugas deberán colaborar con la intrépida periodista April O’Neil (Megan Fox) y su sarcástico opera-dor de cámara Vern Fenwick (Will Arnett) para frustrar los diabólicos planes de Shredder.

Por otro lado, también se estrena la película “Relatos salvajes”, inte-grada por seis episodios que alter-nan la intriga, la comedia y la vio-lencia en un mundo en que las personas son seres vulnerables. Al-gunos explotan ante una realidad que súbitamente se altera y se torna impredecible. Dirigida por Damián Szifrón y protagonizada, entre otros, por Ricardo Darín, Leonardo Sbaraglia y Dario Grandinetti, la película se inspira en los “Cuentos asombrosos” (1985-1987), serie de televisión creada y producida por Steven Spielberg.

Otro estreno destacado de esta semana es “El protector”. Robert McCall (Denzel Washington) un an-tiguo agente de la CIA, abandona su retiro para ayudar a Teri (Chloë

Acción, provocación y venganza copan los estrenos de esta semana

El presidente de la Academia de

las Artes y las Ciencias

Cinematográficas de España,

Enrique González Macho,

anunció que el actor malagueño

Dani Rovira será el encargado

de presentar la gala de entrega

de los premios Goya. Asimismo,

también se conoció esta semana

que el actor Neil Patrick Harris

tomará el relevo este año de

Ellen Degeneres y presentará la

ceremonia de los Oscar. EFE/J.M.E.

La actriz estadounidense Faye

Dunaway asistió a la ceremonia

de apertura del “Lumière 2014”,

el Festival de Cine de Lyon

(Francia), que se clausura hoy.

EPA/GUILLAUME HORCAJUELO

El director la película “Lobos

Sucios”, Simón Casal, y el resto

de actores y productores del

filme presentaron en A Coruña

el rodaje, que se realizará en

Galicia y se inicia el próximo

lunes. La película recupera el

recuerdo de las minas de

wolframio que explotaban los

nazis en Galicia y verá la luz en

otoño de 2015. EFE/CABALAR

DANI ROVIRA PRESENTARÁ

LOS GOYA Y NEIL PATRICK

HARRIS LOS OSCAR

NUMEROSOS ROSTROS

CONOCIDOS ASISTEN AL

FESTIVAL DE CINE DE LYON

EMPIEZA EN GALICIA EL

RODAJE DE “LOBOS SUCIOS”

LA PELÍCULA “LAS

TORTUGAS NINJA”

RESCATA PARA EL CINE

A ESTOS MÍTICOS

PERSONAJES

MUTANTES

con trastornos mentales, y a Da-mián (José Sacristán), un profesor retirado con un tormentoso pasado.

Por último, la cinta “Lasa y Zaba-la” está ambientada en octubre de 1983, cuando desaparecen en Ba-yona los miembros de ETA Lasa y Zabala. Doce años después, sus cuerpos, torturados y enterrados en cal viva por los Grupos Antiterroris-tas de Liberación (GAL), son identi-ficados. La película narra el inicio de un proceso en el que el abogado de las dos familias (Unax Ugalde) intenta que se haga justicia.

Por último, en la cartelera tam-bién hay un hueco para una historia real. “El Viaje de tu vida” cuenta la experiencia de Robyn Davidson, una joven aventurera que cruzó, acompañada de su leal perro, du-rante nueve meses casi 2.000 millas por el desierto australiano hasta al-canzar el Océano Índico, dejando su pasado atrás. Acompañada de cuatro impredecibles camellos des-cubre un mundo aún más asombro-so de lo que había imaginado.

cin

eTeatro

Megan Fox y Will Arnett, en el estreno de “Las tortugas Ninja”. EFE/PAUL ZINKEN

Grace Moretz), una joven que está en manos de la mafia rusa. Se trata de una situación que despierta en él un renovado deseo de justicia cuan-do creía haber dejado su misterioso pasado atrás. Armado de unas ca-pacidades ocultas que le permiten vengarse de cualquiera que trate brutalmente a gente indefensa tra-tará de hacer justicia. Esta cinta es la versión cinematográfica de la se-rie de televisión de los años ochenta “El justiciero”.

rector Juan Barrero, producido por Lluís Miñarro, ganó el Premio Nue-vas Olas del Festival de Sevilla.

Otro de los estrenos es “Magical girl”. Alicia (Lucía Pollán), una niña enferma de cáncer terminal, sueña con el vestido de una serie japone-sa. Luis (Luis Bermejo), un profesor de literatura en paro, trata de hacer realidad el último deseo de su hija. El elevado precio del vestido llevará a Luis a poner en marcha una insóli-ta cadena de chantajes. En estas cir-cunstancias, conoce a Bárbara (Bár-bara Lennie), una atractiva joven

34

Diario de FerrolDOMINGO,19 OCTUBRE DE 2014N

ordesía

Page 9: ordesía - diariodeferrol.opennemas.comdiariodeferrol.opennemas.com/media/diariodeferrol/files/2014/10/19/nordesia.pdf · agosto de 1820, cando, atendendo consellos médicos, sae

Todos hacen lo mis-mo. Lo hacen bas-tante bien, claro está. Pero es lo mis-

mo. Da igual que la película se lla-me Tadeo Jones y se cree en Espa-ña, Cars 2 y nazca en Estados Unidos, o Khumba, con denomina-ción de origen sudafricana, nada más y nada menos. El caso es que todos copian el estilo de los pione-ros, Pixar, como si fuera la fórmula de la Coca-Cola. Sus ingredientes fundamentales: gráficos por orde-nador, humor ligero y largas se-cuencias de acción. Con historia mesiánica, por supuesto, de esas que enseñan a los niños que en realidad el destino de todos es pa-sar de pringado a líder.

En Khumba el pringado es una cebra que partirá, tras un malenten-dido con los suyos que acaba en exi-lio, a la búsqueda de una leyenda. Según le ha contado su madre, las cebras en realidad nacieron con la piel monocroma. Pero una cebra muy valiente encontró una gruta secreta con un lago mágico, se bañó y cuando salió estaba rayada. Sus compañeros decidieron hacer lo mismo porque les infundía respeto y admiración el nuevo look. Y Khumba buscará esta piedra filoso-fal por un problema muy serio que tortura al continente africano: la es-casez de agua.

No hay ningún momento en que Khumba se salga del mapa. Es exac-tamente lo que uno puede pensarse que va a ser antes de sentarse en la butaca y ver el primero de sus ochenta y pocos minutos. Hay lar-gas secuencias de acción de esas que inventaron Spielberg y Lucas en los 80 para sus Star wars e India-na Jones y que ahora son omnipre-sentes en cualquier cinta con pre-tensiones de llegar a un público amplio. Hay multitud de personajes graciosillos, tal vez demasiados, im-pidiendo que algún secundario o incluso terciario cobre fuerza como pasaba con los dodos de Ice age o las gaviotas de Buscando a Nemo. Y hay un villano guepardo que sigue el inevitable modelo para todos los felinos aviesos del cine animado: el inigualable Scar de El rey león.

ÁNGEL LUIS SUCASAS

país que quiera saltar al lucrativo cine animado. El primero que arriesgue y conecte con las buta-cas, hará historia. Porque si todos tienen un nivel técnico similar, lo único que puede marcar la diferen-cia es la originalidad y frescura de la propuesta. Esto no quiere decir necesariamente, y me repito, am-bientarlo en el país de uno. No tie-ne nada que ver con eso. Tiene que ver con que el artista esculpa un pedazo de alma, de verdad, que parezca algo nunca visto. Estoy se-guro de que ocurrirá tarde o tem-prano. Entretanto, si usted tiene críos, Khumba es más que digna en su mediocridad. Y la oferta para los chavales en la cartelera anda un poco escasa.

Khumba: La animación como fórmula Coca-Cola

Pero resulta realmente preocu-pante que una película rodada en Sudáfrica no se diferencie en nada, absolutamente nada de una prima estadounidense. No es una cues-tión de dónde o qué; Khumba po-dría llamarse El misterio de Central Park, por poner un título burdo, que contara la historia de un cha-val que descubre el lado mágico de Nueva York y tener una enorme personalidad. Piensen en Wim Wenders, Fritz Lang, Sergio Leone o tantos otros ilustres que reinven-taron el cine en América como in-migrantes. El problema es que am-bientándolo en África, su director, Anthony Silverston, y todo su equi-po de responsables son incapaces de despegarse ni un milímetro de

los referentes de éxito. Y es un de-fecto general de todo el cine occi-dental de animación. Que la técni-ca sea infográfica ha contribuido muchísimo a que todos los mode-los estéticos confluyan. Cuando reinaba la animación a mano, aun-que había imitadores de Disney, uno podía ir a ver un Don Bluth sa-biendo que no sería lo mismo.

Ahora bien, hay otra cara de la moneda para Khumba. Si desde Sudáfrica, España, India y tantos otros países cada vez es más posi-ble no desmerecer a Hollywood en lo visual –hasta el punto que el pú-blico en general apenas percibe las diferencias técnicas–, entonces eso quiere decir que la oportunidad dorada brilla ya para todo aquel c

ineTeatro

35

Diario de FerrolDOMINGO,

19 OCTUBRE DE 2014 Nordesía

Page 10: ordesía - diariodeferrol.opennemas.comdiariodeferrol.opennemas.com/media/diariodeferrol/files/2014/10/19/nordesia.pdf · agosto de 1820, cando, atendendo consellos médicos, sae

enFoto

gra

mas

36

Diario de FerrolDOMINGO,19 OCTUBRE DE 2014N

ordesía muchasFelicidadesFelicita con Diario de Ferrol

GISELA

¡Moitas

felicidades polo

teu décimo

aniversario!!!

Querémoste

moito. Mami,

Jose, Ithaisa,

Nerea e os teus

avós.

Bicos.

ISABEL MARGHARETTO

Por ser la más marchosa del grupo y la

dueña de esa sonrisa perpetua que te

caracteriza, te deseamos el mejor y

más alegre de los cumpleaños. Te

adoramos. Piliña. AS.

PEPITO BELLAS

¡FELIZ JUBILACIÓN!!

De parte de todos tus compañeros de trabajo.

Page 11: ordesía - diariodeferrol.opennemas.comdiariodeferrol.opennemas.com/media/diariodeferrol/files/2014/10/19/nordesia.pdf · agosto de 1820, cando, atendendo consellos médicos, sae

enFoto

gra

mas

37

Diario de FerrolDOMINGO,

19 OCTUBRE DE 2014 NordesíamuchasFelicidadesFelicita con Diario de Ferrol

NACHO

Parece que fue

ayer cuando

llegaste a

nuestras vidas y

ya cumples 8

años. Sigue así

de guapo y

buena persona.

¡¡Muchas

felicidades!!

De parte de tu

hermana, tus

padres, tus

amiguitos y el

resto de la

familia. Todos te

queremos

mucho.

Besos, campeón.

YUDITH

¡¡Muchas felicidades Judith!! De parte de tu padre, tu

padrino, la abuela, tus tíos y tus primos. Todos te

queremos mucho. Besos.

HUGO

¡Felicidades por tus 7 añitos, eres todo un campeón!!

Te deseamos que pases un día muy feliz. Tu familia y

amigos.

Page 12: ordesía - diariodeferrol.opennemas.comdiariodeferrol.opennemas.com/media/diariodeferrol/files/2014/10/19/nordesia.pdf · agosto de 1820, cando, atendendo consellos médicos, sae

Jarocho, Diego, Carlos Braje

Sení, Pedro Vidal y Pedro

Antonio López y José Luis Sánchez

José Miguel Lago, Rubén Rico y Carlos López

Manuel Martínez, José M. A., Ignacio Fontán y Miro Tembrás

Manuel y José Mª Martínez

Vicente, Isaura Castro y Francisco Graña

Miguel Corral y José C.

Cena de la peña Mesón

Enxebre, el pasado mes

de junio en Rte. Tortoni

Un grupo de amigos, asiduos todos ellos del Mesón Enxebre, en Fene, celebraron su tra-dicional encuentro anual de confraternidad. La cita tuvo lugar el pasado mes de junio en el restaurante Tortoni, también del municipio fenés. Al margen de la buena comida

todos disfrutaron de una tarde animada en la que no faltó el buen humor habitual de estos en-cuentros de colegas.

enFoto

gra

mas

38

Diario de FerrolDOMINGO,19 OCTUBRE DE 2014N

ordesía

Page 13: ordesía - diariodeferrol.opennemas.comdiariodeferrol.opennemas.com/media/diariodeferrol/files/2014/10/19/nordesia.pdf · agosto de 1820, cando, atendendo consellos médicos, sae

Mario Basoa, Ramón Bra y Antonio Regueiro

César, Rubén Rico y Pablo Nesi

Sentados, Fontao y José A. M.

Rogelio Álvarez y José Bértoa

Millo

Jesús Regueiro y José Manuel Dacal

Ramón Bra y Roberto Regueiro

Pablo Brañas y Herminio Chao

Guillermo Alonso, Juan Vales y Alberto Cabanela

J. Antonio M., David Méndez y Óscar Dacal enFoto

gra

mas

39

Diario de FerrolDOMINGO,

19 OCTUBRE DE 2014 Nordesía

Page 14: ordesía - diariodeferrol.opennemas.comdiariodeferrol.opennemas.com/media/diariodeferrol/files/2014/10/19/nordesia.pdf · agosto de 1820, cando, atendendo consellos médicos, sae

Guillermo Ríos, Enquique Grandal y Manuel Seoane

Leonardo Lorenzo y Manuel Iglesias

José Fresco y Manuel López

Álvaro Luaces, Marcelino Rico y Juan Fontenla

Manuel Hermida, Juan Medín y José Carballeira

Antonio Montes, Juan Rodríguez Deibe y Constantino Somorrostro

Ramiro López, José Nieto y Antonio Toimil

Manuel Blanco, Gonzalo Méndez y Francisco Dopico

Comida de aprendices

de Bazán del curso de

1964 en el Mundial

En las últimas semanas celebraron su encuentro anual compañeros de trabajo de la facto-ría Bazán, que iniciaron su formación en el astillero en el año 1964. La comida de con-fraternidad de esta edición fue especial, ya que celebraron nada menos que las bodas de

oro desde que iniciaron su etapa profesional.

enFoto

gra

mas

40

Diario de FerrolDOMINGO,19 OCTUBRE DE 2014N

ordesía

Page 15: ordesía - diariodeferrol.opennemas.comdiariodeferrol.opennemas.com/media/diariodeferrol/files/2014/10/19/nordesia.pdf · agosto de 1820, cando, atendendo consellos médicos, sae

Juan Rivera, Francisco López Castro, Manuel Victoria y Manuel Teijido Francisco Pose, Rafael Rodríguez y Martín Martínez

Foto del grupo al completo durante la celebración de la comida del 50 aniversario

enFoto

gra

mas

41

Diario de FerrolDOMINGO,

19 OCTUBRE DE 2014 Nordesía

Page 16: ordesía - diariodeferrol.opennemas.comdiariodeferrol.opennemas.com/media/diariodeferrol/files/2014/10/19/nordesia.pdf · agosto de 1820, cando, atendendo consellos médicos, sae

sas. Ti non, porque non te adicas a isto, pero “f”, procesa toda a infor-mación publicada, e atopa innume-rables xeitos de negociar con ela.

Non foi exactamente o meu caso, pero na sección 14 do apartado 4.6 do contrato, resérvanse o dereito de borrar a túa conta no caso de que a túa información de perfil non sexa real ou non estea ó día.

E dis ti: “Total... para o que o em-prego...”. Pois resulta que ademais hai un sinfín de aplicacións que dan a opción de “compartir” ou “sincro-nizar” a información co sistema “f”. Opengraph, Instagram... Ben. Toda esa información vai ao mesmo sitio. Cando por fin decides rematar coa espionaxe, comeza un curioso e confuso periplo cara a borrar a con-ta. O que propoñen facilmente é que “desactives” a conta, o cal po-deriamos igualalo a “non logearte”. Ou sexa, nada. Borrar a conta non é sinxelo, e se o logras, tarda 14 días en ser definitivo, e calquera move-mento da conta invalida o borrado. Por descontado, isto non significa

“f”

Para ir directamente ao asunto, e aproveitan-do que a empresa con-siderou que “incum-

prín as condicións de contrato”, polo que xa non podo (nin desexo) em-pregar o servizo, vou repasar un par de características deste sistema de comunicación. Dende que o empre-go coideime ben de non incluír in-formación persoal. Propia ou allea. Con todo, isto non garante que non haxa información sensible de ser empregada por terceiros para o seu propio proveito polo emprego da conta.

F4c3b00k (en diante “f”) é unha empresa privada. No apartado 2.1 do contrato de servizo que insisto, case ninguén le, indicase claramen-te que a propiedade de toda a infor-mación publicada na rede social, é propiedade desta empresa. Que sig-nifica isto? Que o texto que publica-ches, anque sexa orixinal, é deles. A foto do teu rapaz xogando no par-que, é deles. Os comentarios pican-tes no “mensaxe privado” é deles. A foto que realizaches e publicaches é deles. Todo o publicado no teu per-fil pertence á empresa. Por suposto, tamén os dados persoais. Nome, idade, sexo, dirección postal, teléfo-nos, contactos... Toda a información relativa á túa persoa, e “amigos” é deles. E que senso pode ter? Pois moi sinxelo. Lograron contratar por 0 € a millóns de usuarios (o derra-deiro reporte que lin falaba de 1.516.682 ) que traballan diaria-mente para proporcionarlles inxen-tes cantidades de información máis ou menos relevante, como método de estudio publicitario para empre-

F. ALVARELLOS MACEIRApakolas.blogaliza.org

“Esta mesma

ferramenta foi

desenvolvida e

perfeccionada polo

software libre, e

existen alternativas

que permiten ser

empregadas con

garantías...”

“Lograron

contratar por 0

euros a millóns de

usuarios (...) que

traballaban

diariamente para

proporcionarles

inxentes cantidades

de información

máis ou menos

relevante, como

método de estudo

publicitario...”

“... a seguridade

deste sistema está

en continuo

entredito, xurdindo

crackeos de contas,

usurpación de

identidades, e

innumerables

casos que...”

info

rm

átic

aR

eal

42

Diario de FerrolDOMINGO,19 OCTUBRE DE 2014N

ordesía

empregar a información persoal dos usuarios. Todo o dito ate o de agora, pode ser trasladado a G00gl3 +, outro precioso monstro.

Pero non todo son maldades. A ferramenta non ten culpa. O siste-ma de comunicación é exitoso pre-cisamente porque funciona ben, e actualmente é un xeito de achegar-se a círculos de interese e persoas afíns. Esta mesma ferramenta foi desenvolvida e perfeccionada polo software libre, e existen alternativas que permiten ser empregadas con garantías (ate onde o coñecemento e a vontade permite) de privacida-de, e por suposto sen estar vincula-da a ningunha empresa privada. Son os casos de “diasporafounda-tion” e “n-1”. Diaspora xa leva anos de avances, e podes “importar” fa-cilmente tódolos teus dados de “f”. Funciona perfectamente, e te sor-prenderá o sinxelo e intuitivo que é de manexar. Idéntico no manexo e fines, pero sen intereses privados. En canto a n-1, xurdiu como siste-ma de organización para o 15M, mais seguiu empregándose por moitos para comunicarse. É unha rede totalmente libre e privada. Non hai usuarios. Hai habitantes, e orga-nízanse en grupos e subgrupos de traballo. Está máis orientada á or-ganización, xestión de tarefas e eventos. Posúe, por suposto ferra-mentas para mensaxería privada, calendarios, galerías de imaxes... todo o que precises, pero a diferen-cia de Diaspora, que mantén ese ca-rácter “lúdico” ten un senso máis “organizativo” (o cal é magnífico), mais o fai máis concreto no seu uso. Ti verás. Saúde.

que borren os teus dados. Lembra que non son teus.

Por outro lado, a seguridade des-te sistema está en continuo entredi-to, xurdindo “crackeos” de contas, usurpación de identidades, e innu-merables casos que rematan en res-ponsabilidades penais. Outra cues-tión é a da idade mínima para empregar o servizo. Se non volveu cambiar, é de 14 anos. Os menores de 14 precisan autorización dos pais ou titores legais. A axencia española de protección de dados estableceu esta idade, e cito: “Por encima dela, enténdese que unha persoa é capaz de entender os términos nos que cede os seus dados persoais e actuar en consideración”. É dicir, non se ten en conta a maioría de idade por motivos obvios. Tense en conta a idade menor posible para poder manexar, vender, e en definitiva

Page 17: ordesía - diariodeferrol.opennemas.comdiariodeferrol.opennemas.com/media/diariodeferrol/files/2014/10/19/nordesia.pdf · agosto de 1820, cando, atendendo consellos médicos, sae

NONITO [email protected]

El premio del jurado, compuesto por, Mi-chel Camilo, Paquito D’Rivera y Juan Clau-

dio Cifuentes “Cifu” (Jazz entre amigos), y Nonito Pereira, tras es-cuchar las maquetas enviadas des-de toda España otorgaron el primer premio al grupo Juego de Tonos, que había enviado la suya con los temas “Latinajo”, “Cacahuete” y “Seymour Skinner”. El voto del pú-blico fue a parar al trío Maldatas-kull, que había enviado su maque-ta con los temas “Una excusa cualquiera”, “Espectrómetro” y “Test your mind”.

Los grupos entraron a grabar sus discos en los Estudios Mans donde los esperaba el ingeniero de sonido Javier Ferreiro y el técnico de sonido Iván Bello. El de Juego de Tonos lleva por título “The Band”, un disco “sorpresa” puesto que su contenido apenas tiene que ver con lo que en su día escuchó el jurado en la maqueta y consideró merecedor de otorgarle el premio. Es de suponer que una vez conse-guido el premio, Juego de Tonos –Paula Troitiño (voz), Julio Guillén (piano, teclados), Antonio Fuentes

El crowdfunding, el mecenazgo, es en es-tos momentos el grifo, la espita por donde

salen al exterior los trabajos alma-cenados en la creatividad de nume-rosos grupos y artistas gallegos que, de forma independiente, ofrecen la posibilidad de saborear su trabajo, que de otra manera quedaría ex-puesto al ostracismo discográfico.

El grupo lucense Clave de Fado, formado en 2009 para versionar fa-dos aunque la buena acogida empe-zó a “apretar la marcha” en 2011, es una de estas formaciones que a tra-vés de esta cooperación colectiva acaba de editar su disco “Xanelas”, que abre no solo las ventanas, sino también puertas a unas canciones, a una música, que es un soplo de aire fresco que acaricia aficiones.

Clave de Fado nace en Galicia para ofrecer un sonido diferente de la música en gallego y portugués, fundamentalmente fado, con un tratamiento diferenciador resultado de su fusión con la bossa nova y las cantigas galegas, que enmarca un sonido propio y novedoso.

Al frente del grupo, una voz fe-menina, la de Iría Estevez dulce, con carácter y personalidad emo-cional que hace bailar en su magia vocal temas de creación propia in-terpretadas en gallego, portugués o castellano y algunas versiones de grandes temas de la música gallega como “Adiós ríos, adiós fontes” y portuguesa, “Lela”, “Fado Lágrima” o una curiosa versión de “Meu Fado meu” en clave de bossa-nova.

El disco se completa con “Xane-las”, primer corte, “Fado do ausen-te”, “Sombras”, “Redondo Vocábu-lo”, “Fado de despedida”, “No te debo nada” y “Saudade que ficou” en los que la música tiene calidad expresiva, suena cálida, delicada, llena de momentos de intensidad emocional, interpretada por Gonzo Piña a la guitarra española; Pepe Piña, viola caipira y guitarra acústi-ca; Poco Dicenta, contrabajo; David Outomuro, percusión; Daniel Ló-pez, flautas; Isaac Garabatos, guita-rra clásica y melódica y arreglista y productor junto a Gonzo. Con la co-laboración de Uxía Senlle, el disco fue grabado por Dani López en los estudios Mandeo Records y mezcla-do por Fran Gude y Xavier Olite (Son Natural).

Ganadores del Jazz Fussion Paideia-FNAC

Clave de fado

presenta

“Xanelas”

LOS GANADORES DE LA IV EDICIÓN DEL CONCURSO

DE MAQUETAS JAZZ FUSIÓN –DESTINADO A

ARTISTAS Y MÚSICOS SIN OBRA COMERCIALIZADA,

EN LA QUE SE PROMUEVE LA CREATIVIDAD Y LA

INNOVACIÓN MUSICAL–, ORGANIZADO POR PAIDEIA

Y LA FNAC, JUEGO DE TONOS –PREMIO DEL

JURADO– Y MALDATASKULL – PREMIO DEL

PÚBLICO– YA HICIERON “EFECTIVOS” SUS

CORRESPONDIENTES PREMIOS, CONSISTENTES EN

LA GRABACIÓN DE UN CD EN LOS ESTUDIOS MANS

DE A CORUÑA Y LA EDICIÓN DE 1.000 Y 500 COPIAS

RESPECTIVAMENTE, QUE ACABAN DE EDITARSE

(guitarra), Antonio Fuentes (guita-rra), Juan S. Dahmen (batería) y Agustín Lozano (bajo, contrabajo, composición)– aprovechó la opor-tunidad para dar salida a una “mú-sica para todos los públicos” a tra-vés de un repertorio de canciones enraizadas en la música negra, in-tercaladas con instrumentales y con mayor protagonismo de la voz femenina que, en la maqueta pre-miada por el jurado, “brilló” por su ausencia excepto en los “scats” vo-cales. Lo dicho, nada que ver la va-loración del jurado sobre este gru-po, con lo que suena en el disco, que es “harina de otro costal”.

Por su parte, el trío Maldataskull –Jorge Castañeda (piano), Darío Guíbert, (contrabajo) y César de Frías (batería), con la colaboración de Pablo Castaño al saxo soprano– si incluyó en su disco “Coton” los temas de su maqueta, que fue valo-rada por el público, iniciándolo con uno de los temas “Una excusa cual-quiera”. Destaca del trío “su com-plicidad, creatividad y eficiencia, que sin duda los incluye en la élite del brillante futuro inmediato que nos depara el jazz en nuestro país”.

En “Antología desordenada”

que se publicará el 4 de

noviembre, Serrat retoma sus

canciones desde el presente y

con su voz de hoy. El 18 de

febrero de 2015 se cumplen 50

años de la primera aparición

artística en público de Joan

Manuel Serrat. Fue en Radio

Barcelona, durante el programa

matinal Radioscope. Para

celebrar cinco décadas de

carrera, el artista ha preparado

una antología muy personal con

cincuenta canciones

seleccionadas por él mismo:

medio centenar de

composiciones en su mayoría

regrabadas y con gran

abundancia de dúos, algunos

muy sorprendentes, con

grandes artistas como Paquita

la del Barrio, María Bethania,

Rubén Blades, Aute, Víctor

Manuel, Miguel Ríos, Sabina,

Ana Belén, Noa, Gino Paoli,

Dulce Pontes, Silvio Rodríguez,

Pablo Milanés, Pablo Alborán,

Estopa, Alejandro Sanz y Mina,

entre otros.

El nuevo trabajo de Liam, Niall,

Zayn, Harry y Louis, “Four”, ya

puede reservarse. Este LP llega a

menos de un año de la

publicación de su éxito en ventas

“Midnight memories” –vendió el

año pasado unos cuatro millones

de copias–, que cuenta con el

honor de haber sido el disco más

vendido del Reino Unido en 2013.

Esta “bodyband” mimada por los

adolescentes lleva cuatro años

en la música, editando un disco

cada año, por lo que el título

“Four”, cae de cajón. El disco, en

líneas generales, se mantiene fiel

al estilo del conjunto, con una

guitarra pop en apoyo de varios

cantantes, lejos de su onda con

toques pesados con los que la

banda había coqueteado en su

último álbum. La fecha de

edición esta prevista para el 17 de

noviembre y el single del regreso

oficial lleva por título “Steal my

girl”.

SERRAT

“ANTOLOGÍA DESORDENADA”

ONE DIRECTION

“FOUR”

todoM

úsic

a

43

Diario de FerrolDOMINGO,

19 OCTUBRE DE 2014 Nordesía

Page 18: ordesía - diariodeferrol.opennemas.comdiariodeferrol.opennemas.com/media/diariodeferrol/files/2014/10/19/nordesia.pdf · agosto de 1820, cando, atendendo consellos médicos, sae

CARGADOR EN TETRA BRIK

Para paliar las limitaciones de las baterías de los dispositivos móviles se

están popularizando los prácticos cargadores portátiles, una buena

solución de emergencia. Ahora se puede saciar la sed de cualquier

dispositivo con un buen trago de la energía que proporciona el divertido

Tetra Brik Mr. Boost, apto para cargar la cámara de fotos, la tableta, el

smartphone, el mp3 y cualquier dispositivo que se cargue por USB.

Cuesta 23 euros e incluye un cable para la alimentación de corriente y

batería de litio recargable en cuatro o cinco horas.

Originales y divertidos cojines para abrir el apetito

HAY COJINES PARA

TODOS LOS GUSTOS Y

ESTILOS, PERO ESTOS

SIN DUDA SON UNOS DE

LOS MÁS ORIGINALES

DEL MERCADO

Se trata de unos diver-tidos cojines con for-ma de comida, que además de cómo-

dos abren el apetito con solo mi-rarlos.

Hay diferentes modelos. Uno de ellos es el cojín pizza que viene ade-más en una caja de cartón de pizza familiar, cuidando todos los deta-lles. Su precio es de unos dieciocho euros y es el cojín ideal para tum-barse en el sofá a ver una película tranquilamente y, por supuesto, sa-borear una enorme y sabrosa pizza.

tiene un diámetro de cuarenta centímetros y es tan realista que la primera vez cuesta apoyar la cabeza sin miedo a que esté caliente o a que

el pelo se quede impreg-nado de mozzarella. Está fabricado en poliéster.

Otra de las opciones es el cojín Frankfurt, que mide cincuenta cen-tímetros de largo y cuesta unos die-ciséis euros. Aunque lo parezca, este cojín con forma de perrito caliente no es aceitoso, no mancha, no huele bien (ni mal) y no es comestible. En cambio, es igual de blandito y mu-cho más grande, divertido y decora-tivo que uno de verdad. Además, no le falta ningún detalles la mostaza,

el ketchup, la cebolla, los pepinillos...

Por último, dejando a un lado la comida rápida, también hay algo más sano y tradicional como las ga-lletas. Este cojín cuesta unos catorce euros.

El cojín galleta tiene la forma de una galleta clásica y, aunque no es comestible, tiene la ventaja de ser sua-ve, confortable y muy simpá-tica. Sus medidas son de cua-renta por treinta por cinco centímetros.

elInventa

rio

44

Diario de FerrolDOMINGO,19 OCTUBRE DE 2014N

ordesía

LA TORRE DE PISA

EN TAZAS

Guardar las tazas

apiladas es una buena

forma de ahorrar

espacio, pero apilar las

tazas tradicionales es

difícil por culpa del asa.

Este set de seis tazas de

cerámica blanca está

diseñado expresamente

para poder apilarlas

cómodamente. Su

diseño, inspirado en la

famosa torre inclinada

de Pisa, lo convierte en

un complemento original

y decorativo. La taza que

hace función de base es

un poco más grande y

son aptas para

microondas y lavavajillas.

PECULIAR CALENDARIO

El nuevo Typodarium 2015 es un calendario para los tipoadictos, creado por el

estudio alemán Slanted Publishers. Todos los días una fuente, 365 tipografías

durante todo el año, creadas por 223 diseñadores de 156 fundiciones de 31

países distintos. Para los locos de la tipografía o los diseñadores gráfi cos es el

calendario ideal, una simpática manera de estar al día en temas tipográfi cos.

Cada año desde 2009 Slanted Publishers invita a diseñadores a participar en

su calendario para dar a conocer sus tipografías de manera gratuita. En una

cara está la fecha y en el dorso el nombre y una descripción de la tipografía.

LÁMPARAS CON UN

TOQUE BOHEMIO

El escritorio es uno de

esos lugares en los que

uno debe estar cómodo

con todos los elementos.

Uno de esas piezas es la

lámpara. Hay muchos

modelos para elegir y

cada vez más sofi sticados

e interesantes, como la

propuesta del diseñador

Alessandro Zambelli para

Seletti, una original

lámpara hecha con

madera maciza de pino.

Su forma sirve tanto para

ser difusor de la luz como

para ser un soporte. Sus

tonos son suaves y

elegantes y el interior de

la tulipa es de madera

natural, refl ejando la luz.

Page 19: ordesía - diariodeferrol.opennemas.comdiariodeferrol.opennemas.com/media/diariodeferrol/files/2014/10/19/nordesia.pdf · agosto de 1820, cando, atendendo consellos médicos, sae

MINI MALETAS PARA LOS RECUERDOS

Una de las cosas que más se hace en vacaciones es viajar y

volver a casa con las maletas cargadas de recuerdos. Pero

lo malo de esos recuerdos es que los coges o los compras

con toda la ilusión y te acuerdas de ellos los primeros días,

pero después acaban cayendo en el olvido dentro de una

gran caja de recuerdos o en la esquina de cualquier cajón.

Por eso es muy buena idea la de estas mini maletas DIY en

las que guardar algunos pequeños recuerdos de cada

viaje. El estilo de las mini maletas es vintage y se pueden

cerrar con gomas o con lazos.

MEDIDOR DE STAR WARS

Para ver como evoluciona la altura de un niño hasta convertirse en adulto

es perfecto el “Medidor de altura de Star Wars”, que cuesta 14 euros. El

primer reto será ser más alto que el maestro Yoda, un objetivo sencillo.

Luego más alto que R2-D2, factible también. Más tarde habrá que

sobrepasar a la princesa Leia. A partir de ahí está C3-P0, un androide de

talla similar a la media humana, para seguir con el maléfi co Dart Vader y

acabar, en plan récord, con Chewbacca, un wookie de 2,29 metros.

Sony llena de curvas sus nuevos televisores

con ClearAudio+ logra un sonido envolvente que creará un ambiente sonoro de 360º sin obstáculos de por medio. Además, el televisor cuenta con un doble woofer de baja frecuencia para tener la máxima potencia en los sonidos más graves.

Los grandes inconvenientes son su gran tamaño y su precio, entre 3.999 y 8.499 euros, dependiendo del modelo.

Los televisores con for-ma curva han llegado para quedarse. En esta ocasión es la firma

Sony la que acaba de presentar su televisor Bravia S90.

La pantalla fina y la curvatura de este televisor, calculada con suma precisión, promete introducir al es-pectador de lleno en la acción y ha-cerle sentir como si fuese él el prota-gonista de las series y las películas o como si estuviese jugando su depor-te favorito mientras ve la competi-ción.

Este televisor tiene varias carac-terísticas que lo hacen realmente interesante. Por un lado está la tec-nología 4K, que con una resolución que multiplica por cuatro el nivel de detalle del Full HD, proporciona imágenes excepcionalmente reales. Por otro lado está la exclusiva tec-nología Triluminos desarrollada por Sony, que hace que los colores cobre su máxima expresión. Y por último el X-tended Dynamic Range, que consigue imágenes

más brillantes y negros mucho más intensos.

Lógicamente una buena imagen tiene que ir acompañada por un so-nido de calidad y en eso también ha pensado Sony. Por primera vez y gracias al sistema multiángulo Live Speaker de Sony, el sonido se dirigi-rá con precisión a distintos ángulos de la sala cuidadosamente estudia-dos. Esta tecnología en conjunto

El nuevo teclado Lo-gitech multidispo-sitivo es uno de los más fáciles de usar

con hasta tres dispositivos habili-tados para Bluetooth.

Utilizando un dial en el tecla-do se puede perfectamente cam-biar entre los diferentes disposi-t ivos y gracias a la cuña incorporada se puede mantener una tableta o un smartphone a la altura de los ojos y este cambio se realiza sin necesidad de acce-sorios adicionales.

El teclado está disponible en colores negro y verde o blanco y gris.

Teclado para

ordenadores,

tabletas y

smartphones

Ahora ya se pue-den hacer galle-tas con vida propia con los

cortadores modulares de I Want One of Those.

Se trata de un cortador que viene acompañado de varios bra-zos y piernas para poder crear tantos personajes de galleta como se quiera.

Con más o menos pericia des-pués se pueden personalizar añadiéndoles color, ropa y es-tampados con el glaseado.

Galletas que cobran vida

con unos sencillos moldes

En el kit, que cuesta unos quince euros, se incluye un torso y doce brazos y piernas en distintas posi-ciones. Para conseguir estas galletas solo hay que preparar una clásica masa y después cortarla con el cor-tador, intercambiando brazos y piernas para conseguir un surtido variado de personajes.

Una vez horneadas se puede de-corar cada figura con tubos de gla-seado de distintos colores. Son per-fectas para fiestas temáticas, como actividad para que los niños se di-viertan o para un té muy particular.

elInventa

rio

45

Diario de FerrolDOMINGO,

19 OCTUBRE DE 2014 Nordesía

Page 20: ordesía - diariodeferrol.opennemas.comdiariodeferrol.opennemas.com/media/diariodeferrol/files/2014/10/19/nordesia.pdf · agosto de 1820, cando, atendendo consellos médicos, sae

Nord

esía

aVoces

La actriz Blake Lively, que espera su primer hijo

junto a su marido, el también actor Ryan Reynolds,

celebró en compañía de sus amigas más cercanas

una divertida baby shower de aires hippys que fue

fotografiada por su hermano. La actriz colgó las

fotos en su recién estrenada página web. La actriz

reunió a sus amigas (algunas también embarazadas)

en una fiesta muy bohemia y campestre. SEMANA

Natalia Verbeke se confiesa optimista y feliz. La

actriz ha reaparecido en público tras la cancelación

de su boda con el chef Jaime Renedo y ha hablado de

lo ocurrido. “Me encuentro muy bien a pesar de todo.

Tengo una familia maravillosa que basa sus valores

en el amor y me ha enseñado a ser optimista y feliz

en la vida”, explicó. Además aclara que no le costó

nada tomar la decisión de cancelar su boda. HOLA

DIVERTIDA BABY SHOWER PARA BLAKE LIVELY

NATALIA VERBEKE VUELVE AL TRABAJO

DIARIO DE FERROL

AÑO XV / NÚMERO 851

SUPLEMENTO DOMINICAL

DOMINGO19 DE OCTUBRE DE 2014

Blanca Cuesta amadrinó la

inauguración de un espacio

de decoración en Valencia

luciendo su avanzado estado

de gestación. Blanca afirmó

que tanto ella como su

esposo están muy felices por

el acercamiento familiar con

Carmen Cervera. También

explicó que los encuentros

entre sus hijos y las mellizas

de la baronesa serán

“poquito a poquito”. A pesar

de todo, Blanca apuntó que

su relación con su suegra

“siempre ha sido buena” y

que es una gran abuela. HOLA

BLANCA CUESTA, FELIZ CON LA RECONCILIACIÓN

Sigue el “baby boom”

Por ejemplo, el presen-tador Joaquín Prat y su novia, Yolanda Bravo, están esperan-

do su primer hijo en común, un bebé muy deseado.

La pareja vive estos días con es-pecial ilusión y discreción, ya que hace un año perdieron de manera natural al bebé que estaban espe-rando. Ahora, con las molestias ha-bituales de los primeros meses de embarazo, Joaquín y Yolanda se en-frentan a esta nueva y emocionante etapa de sus vidas.

Joaquín nunca ha ocultado su in-tención de tener hijos con Yolanda. “Algún día, tendré mis propios hijos, aunque yo ya sé más o menos lo que es eso”, declaró en mayo en una en-trevista a EFE. Y es que su pareja tie-ne tres hijos de otra relación. “Yo los quiero como si fueran míos, prime-ro me enamoré de ella y luego de esos niños”, relató. En esa misma entrevista confesó que había pedido

PARECE QUE NO HAY

SEMANA EN LA QUE NO

SE ANUNCIE EL

EMBARAZO DE ALGUNA

FAMOSA, TAMBIÉN EN

ESPAÑA

Rocío Flores Carrasco cumplió esta semana 18 años. La primera nieta de Rocío Jurado trajo la paz a la familia cuando nació, limando aspere-zas entre “la más grande” y su hija Rocío Carrasco, pero dieciocho años después las cosas son muy distintas. Rocío Jurado ya no está y su hija y su nieta se mantienen distanciadas desde el verano de 2012. Desde en-tonces Rocío vive con su padre, Antonio David Flores, y la mujer de éste, Olga Moreno y, según fuentes allegadas a la familia, nada indica que esto vaya a cam- biar. HOLA

Hace poco más de cinco semanas llegaba al mundo Rose Dorothy, la primera hija de Scarlett Johansson y su prometido, el periodista fran-cés Romain Dauriac. Las primeras imágenes de la pareja tras haber-se convertido en padres han sido tomadas hace unos días en las ca-lles de Nueva York, donde protagonizaron una romántica escena, dándose un apasionado beso de despedida antes de que ella se mar-chara rumbo al gimnasio. Parece que hacer deporte es el secreto de la

actriz para recuperar en tiempo récord su figura. En septiembre de 2013 se supo que Scarlett Johansson y Ro- main Dau-

riac estaban comprometidos. HOLA

Paloma Lago está feliz. Tras varios desengaños, la presentadora y mo-delo vuelve a sonreír en lo que a sentimientos se refiere. En esta oca-sión, ha vuelto a confiar en el amor gracias a Daniel, un hombre ajeno a la vida pública y que trabaja como funcionario del Estado. Aunque la pareja, que empezó su relación hace tres meses, opta por la discreción, no se esconden y es habitual verlos pasear por Madrid cogidos de la mano o practicando deporte juntos. Además, Daniel ya conoce a Javier, el hijo que tuvo Paloma con Javier García Obregón. DIEZ MINUTOS

Rocío Flores Carrasco cumple 18 años

Scarlett Johansson se pone en forma

Paloma Lago está de nuevo enamorada

matrimonio a Yolanda a la vieja usanza, por lo que no se sabe si lle-gará antes el bebé o la boda.

Por otro lado, la modelo Mireia Canalda y el exnadador gallego Fe-lipe López hablaban hace poco de aumentar la familia, y dicho y he-cho. La pareja espera su segundo hijo, un hermanito o hermanita para la pequeña Inés, de 16 meses.

“Nos gustaría tener otra niña. Si viene un niño perfecto, pero si pu-diéramos elegir sería niña”, decía Felipe y añadía: “En mi casa siem-pre hemos sido tres chicos y mi ma-dre, y ahora es la hora de que sea-mos tres chicas y yo”.

En primera línea

Felipe López y Mireia Canalda, con su hija, Inés. HOLA

Yolanda Bravo y Joaquín Prat. HOLA