Upload
others
View
1
Download
0
Embed Size (px)
Citation preview
“Mi disco está lleno de canciones románticas”SUSO QUIROGA PRESENTA UN ÁLBUM GRABADO EN DIRECTO Y RECUERDA EL
ORIGEN DE LAS SEIS FORMACIONES VOCALES QUE HAY EN A CORUÑA
“¿Le gusta ser
malvado?”
analiza la figura
de Bernhard
LIB
RO
S
Sánchez Arévalo
estrena esta
semana “La gran
familia española”
CIN
E
El vigués Iván
Ferrerio anuncia
nuevo trabajo
para este mes
MÚ
SIC
ASUPLEMENTO DOMINICAL
Diario de Ferrol
15 de septiembre de 2013
Año XIV / Número 794
Nord
esía
páxin
aLit
era
ria
28
Diario de FerrolDOMINGO,15 SEPTIEMBRE DE 2013N
ordesía
NA CIDADE DE XERUSALÉN PODE VISITARSE
O LUGAR DA “DORMICIÓN” DE MARÍA E
TAMÉN A SÚA TUMBA
O día 1 de novembro de 1950 o Papa Pío XII declaraba, “Des-pois de elevar a
Deus moitas e reiteradas pregarias e de invocar a luz do Espírito da Ver-dade…, pronunciamos, declaramos e definimos ser dogma divinamente revelado, que a Inmaculada nai de Deus, sempre Virxe María, remata-do o curso da súa vida terrea foi asunta en corpo e alma á groria ce-lestial”.
Así, pois, a “asunción” establece que a Virxe, “preservada da corrup-ción do sepulcro e, vencida a morte, foi elevada en corpo e alma á groria do Ceo, onde resplandece como Raíña á destra do Fillo, Rei inmortal polos séculos”. Trátase dun dogma establecido polo Papa, ex-cathedra, e polo tanto irreversible e infalible. A verdade definida dese xeito cons-titúese en “revelación divina”, nun-ha cuestión de Fe que hemos de aceptar aínda que os argumentos sexan dubidosos ou incluso falsos.
Porque malia tan solemne decla-ración, en Xerusalén poden visitar-se os lugares da “dormición” de Ma-ría e a súa tumba. Do definido eufemisticamente como “dormi-ción” parece deducirse que a Virxe non morreu realmente, “adorme-ceu”, mais se foi así non ten sentido a existencia oficial da “tumba” a uns centos de metros. E se morreu,
como é posible que ascendera e rei-ne nos ceos en alma e corpo físico; pero en que corpo, no que tiña de moza, de vella, ou na mediana ida-de; e a que altura do ceo, ionosfera, estratosfera, espacio sideral se ele-vou? Todo é dúbida, perplexidade: a Virxe morre no século I e a Asun-ción establécese pasados vinte sé-culos!
Detrás do culto mariano subxace o feito de ser a “nai do fillo de Deus na súa encarnación”, encarnación xurdida, segundo o Evanxeo, de maneira milagrosa por obra do Es-pírito Santo que converteu unha doncela en nai. Conveñamos que ademais do extraordinario desta circunstancia, derívase unha situa-ción incómoda para San Xosé. Al-gúns teólogos sosteñen tamén a concepción milagrosa de María, nacida sen pecado orixinal, cando por outra parte se nos di que era fi-lla de San Xoaquín e Santa Ana. A concepción virxinal de María é ne-gada por santo Tomás de Aquino na Summa Teolóxica: “A benaventura-da virxe María, tendo sido concebi-da pola unión dos seus pais, con-traeu o pecado orixinal”. Eusebio, na “Historia Eclesiástica”, estima que ninguén está exceptuado da mancha orixinaria, “nin siquera a nai do redentor do Mundo; só Xesús quedou exento da lei do pecado, aínda que nacese dunha muller
Probablemente do paganismo, onde existían deusas protectoras. Era costume entre as matronas romanas dirixirse a Xuno chamándoa “Raíña do ceo”; as vestales consagraban a súa virxinidade á deusa do lume e a Ceres ofrendábanselle espigas, acios e mazorcas para propiciar a feracidade dos campos.
O cristianismo primitivo non tiña deusas; como dicía San Paulo “non hai varón nin femia”. Por iso os neó-fitos convertidos do paganismo bo-taron en falta un referente feminino ao que venerar e comezaron a tribu-tarlle á nai do Salvador honores se-mellantes aos que lle viñeran ren-dendo ás antigas deusas.
A mesma actitude, a mesma lin-guaxe, as mesmas características. O único que fixeron foi mudarlle o nome.
suxeita a pecados”. E San Agustín confirma, “María morreu por causa do pecado orixinal, transmitido desde Adán a todos os descenden-tes”. Todo o cal xera aínda máis dú-bidas e contradicións.
–Máis pronto logramos a saúde acodindo á Nai, có Fillo– di Alfonso María de Ligorio, e engade: “Moitas cousas pídense a Deus e non se aca-dan, e pidenselle a María e consí-guense. Non porque María sexa máis poderosa que Deus senón por-que Xesucristo decretou honrar así a súa nai”. Tal argumento non resul-ta asumible pois Deus na súa omnis-ciencia debería coñecer o estado, as necesidades e os problemas de cada quen, sen que fose preciso que nin-guén llos lembre.
Ora, de ónde sae esa idea de tri-butar a María honores case divinos?
XULIO VALCÁ[email protected]
Ilustración de Xabier Garo.
Culto mariano
Editorial Sociedad de Cultura Valle-Inclán. Ferrol, 2013. 132 páginas. Aunque nacida en Texas, la artis-ta Jane Danko ha asumido como propia la idiosin-crasia gallega. En este libro disfrutaremos de sus versos originales en inglés, en español y gallego.
Edita Concellería de Educación de Noia, 2009. 71 páginas. En el seno de las jornadas divulgativas alre-dedor de las lenguas, encontramos un ensayo de Mercedes Queixas Zas sobre la relación intrínseca de la enseñanza y la situación actual del gallego.
Edita I.E.S. Virxe do Mar, 2013. 26 páginas.En este libro dedicado a las mujeres que lucharon por la libertad en la Guerra Civil y la postguerra, destacamos el artículo de Pablo Iglesias Núñez so-bre su madre, Mercedes, combatiente antifascista.
Plaza & Janés. Barcelona, 2013. 912 páginas.Marian Miller, cooperante de una ONG, debe reali-zar un informe sobre los asentamientos ilegales de los judíos en territorio palestino. Para ello pretende recoger las versiones de ambos lados.
DE AMOR E VIDA
JANE DANKO
ANO INTERNACIONAL DAS LINGUAS
VARIOS AUTORES
CASA DA GRAMÁTICA
VARIOS AUTORES
DISPARA, YO YA ESTOY CASI MUERTO
JULIA NAVARRO
librosRecomendados
Unha esperada novi-dade deste outono literario é a apari-ción en librarías de
¿Le gusta ser malvado? de Thomas Bernhard e Peter Hamm (Alianza, 2013). Unha obra que volve ache-garnos á esencial figura do escritor austríaco Thomas Bernhard (1931-1989), a través da longa entrevista que no inverno de 1977 mantiveron o autor austríaco e o crítico muni-qués Peter Hamm. A reunión cele-brouse a iniciativa de Suhrkamp Verlag, que planeaba unha serie de libros de non ficción sobre autores austríacos. Bernhard reclamou el mesmo a Hamm, quen o eloxiara positivamente nas súas columnas. Reuníronse na casa do escritor, en Ohlsdorf, a unha hora tardía. A cea estivo regada con abundante viño. Tal vez foi ese detalle o que volveu a Bernhard extrañamente colabora-dor e locuaz durante toda a charla. Con posterioridade, Bernhard de-negou a publicación da entrevista, tal vez por demasiado sincera. As páxinas revelan como poucas as fi-lias e fobias do autor, e tamén as súas relacións coa política, a crítica, co propio proceso de escritura, e so-bre todo, consigo mesmo e o seu ca-rácter. O libro afina aínda máis esa imaxe de Bernhard retratada para o público español o pasado 2012 pola barcelonesa editorial Cómplices con Correspondencia (1961-1988), unha selección das cartas intercam-biadas durante máis de vinte anos entre Bernhard e Siegfried Unseld, o seu editor.
¿Le gusta ser malvado? volve po-ñer no primeiro plano da actualida-de a un escritor ineludible como Thomas Bernhard, e con él a figura de Peter Hamm (1937), autor inxustamente esquecido no sistema literario español. Hamm publica crítica dende 1965 en xornais tan prestixiosos coma o ‘Frankfurter Allegemeine Zeitung’ e ‘Die Zeit’, e ten dirixido documentais biográfi-cos sobre literatos da talla de Hein-rich Böll, Ingeborg Bachmann, Pe-ter Handke ou Fernando Pessoa. Peter Hamm é un namorado da cul-tura portuguesa, pero ao mesmo tempo é un excelente poeta que non foi aínda traducido nin ao castelán nin ao galego. Textos coma A viga ou Mundo en trance de desapari-ción, amosan con creces a súa cali-dade. Peter Hamm tamén ten culti-vado o ensaio estético en dous
interesantes títulos: Sobre a antihis-toria e A arte do imposible. Todo elo fai del un referente cultural impres-cindible no seu país.
Como crítico, ao longo dos anos Peter Hamm ten sinalado que Tho-mas Bernhard é un escritor maldito por terse volto un escritor de culto. A súa popularidade medrou paseni-ño dende os setenta e os oitenta do século pasado, aumentou cunha se-rie de escándalos en Austria e dispa-rouse tras a súa morte en 1989, po-pularizada aínda máis por ordear no seu testamento que non se publi-case nada seu durante o seguintes setenta anos, e renegar do estado austríaco. O malditismo de Bern-hard tivo o efecto contrario: a súa literatura volveuse demasiado in-fluínte nos autores novos. Hamm sinalaba que ao seu xuizo, ese era un dos males actuais nas novelas en lingua alemá, xunto coa imitación dos modelos americanos.
Con todo, hai que achegarse a Bernhard e escoitar a súa voz única e inimitable, a pesar de todos. Aín-da que se ten considerado o escritor da desolación, da crítica plena e do nihilismo, Javier Marías, xa en 1996, destacou o especial sentido do humor do que fan gala os seus textos. É certo: Thomas Bernhard non só debe verse coma o literato que achegou o retrato máis acedo do seu país, da vida como sinsenti-do, da crueldade mental dominan-te, da miseria da mediocridade e das estructuras totalitarias que do-minan estados e persoas. Sobre iso está o humor, e así debería lerse, en
éxito lector que as súas novelas.Pouco a pouco. Se hai que con-
gratularse da aparición deste libro, debemos tamén lembrar que a edi-torial Pre-Textos publicou en 2011 o posterior Vivan las ilusiones: con-versaciones en Chaville y otros lu-gares, unha entrevista de Hamm ao tamén austríaco Peter Handke (Gri-ffen, 1942), ao cal lle une unha gran amizade. Con Handke, tan seme-llante e tan alleo a Bernhard, Hamm dialoga tamén sobre literatura, éti-ca e política, sobre Austria e Alema-nia e sobre o seu papel como provo-cador de escándalos. Tamén sobre o propio Bernhard, sempre presente, malia todo e malia él mesmo. Ou quizá non, en realidade.
boa medida. Se tivese que escoller algúns títulos para iniciarse neste autor, serían os seus cinco libros au-tobiográficos, reeditados por Ana-grama na súa colección vermella “Otra vuelta de tuerca” en 2009: El origen (1975), El sótano (1976), El aliento (1978), El frío (1981) e Un niño (1982). Xunto con eles, o tem-perán Trastorno (1966, Alfaguara 1978), ademais de El malogrado (1983, Alfaguara 1985), un retrato do xenio artístico coma destrutor, protagonizado polo pianista cana-diano Glenn Gould, e El sobrino de Wittgenstein (1982, Anagrama 1988).
Hai moitos motivos para seguir achegándose a Bernhard. Entre o público español temos outro: as magníficas e respetuosas traducións firmadas por un mestre da talla de Miguel Sáenz, que hai pouco tivo a honra de entrar na RAE ocupando o sillón “b”. Sáenz escribiu, ademáis, o mellor achegamento a Bernhard en castelán, Thomas Bernhard: una biografia (Siruela, 1996). Nela per-cíbese, en palabras do propio Sáenz, o feito de que “el anarquismo visce-ral de un chico de seis años pueda prolongarse toda una vida”.
Quedan tamén máis textos de Bernhard por recuperar; entre eles, as súas dezasete obras teatrais, ta-refa á que se dedicou constante-mente dende 1970. Hai quen defi-niu a Bernhard coma un home de teatro e nada máis, pero por encima de todo era un enorme estilista. Se-ría interesante por iso que as súas pezas gozasen por tanto de igual
X. A. LÓPEZ SILVA
Hamm fronte a Bernhard
via
xeIn
consta
nte
Na imaxe, o novelista e dramaturgo austríaco Thomas Bernhard
29
Diario de FerrolDOMINGO,
15 SEPTIEMBRE DE 2012 Nordesía
Palabras de amorm
áis
Lib
ros
30
Diario de FerrolDOMINGO,15 SEPTIEMBRE DE 2013N
ordesía
Último volume das memorias fi cti-
cias do escritor sudafricano e pre-
mio Nobel J. M. Coetzee que vén
de publicar a editorial Rinoceronte,
agora en tradución de Susana Co-
llazo. Trátase dunha novela moi
enxeñosa na que Coetzee amosa o
seu talento creativo no estilo e na idea do que unha nova visión dunha auto-
biografía pode ser. Imaxina que está morto e que un biógrafo está a tratar
de reconstruír como era a súa vida na época na que escribiu as súas primei-
ras obras. O biógrafo ten que traballar con só uns fragmentos de memorias;
algúns quizá non son fi ables e con toda seguridade subxectivos, de modo
que parte en busca de persoas que coñeceron a Coetzee naqueles anos e
entrevistas. Todo un xogo literario que nada ten que ver cos seus preceden-
tes autobiográfi cos. Aquí camufl a a súa existencia nos anos 70, con poucos
feitos que, grazas á grandísima literatura deste portentoso autor, adquiren
signifi cado (a identidade, a visión dos outros...). O escritor salienta as súas
eivas e frustracións, a súa culpa e o non saber estar no mundo. O resultado
é outra obra mestra, emotiva e honesta, dun clásico vivo.
VERÁN
J.M. COETZEE
Rinoceronte / 18,50 euros
J. M. COETZEE
REINVENTA A
BIOGRAFÍA
PALABRAS
XAQUÍN MARÍN
GRABRIEL TIZÓN
Editorial Bululú / 14,90 euros.
Diante dun libro con tan pouco texto, agás os títulos dos de-buxos/ fotografías e
o prólogo (escrito con grafía reinte-gracionista e con versión española adxunta, de Quico Cadaval), o seu sería reproducir a capa ou algunha das ilustracións e convidar ao curio-so lector a dirixirse axiña á primeira librería. Iso pensei nun principio mais, en trasacordo (ai o trasacor-do, que sería de nós sen el!), con-movido, impactado polo contido deste libro, Palabras (Editorial Bu-lulú, A Coruña, 2013), de Xaquín Marín e Gabriel Tizón, quixen enga-dir algunhas miñas, porque mo pide o corpo. Poisque as emocións estéti-cas, aínda sen chegar ao famoso sín-drome de Stendhal, que neste caso ben poderían, deben ter reflexo nas armas do conmovido. Daquela diga-mos que o que fixeron Tizón e Ma-rín, tan agudos e rotundos como os seus apelidos subliñan, retratados un polo outro na contracapa do be-lamente maquetado volume de Bu-lulú, foi todo un pleonasmo. Que non é o mesmo que unha redundan-cia, nin moito menos unha “rebuz-nancia”, por moito que algúns tei-
desexaría engadir un par de cousas. Quero moito a Xaquín e a Gabriel, aínda que non os vexa desde hai moitísimo. Con Xaquín compartín medos, dúbidas pero tamén orgu-llos de ser homes enteiros cando a dictadura. Con Gabriel, moito máis novo, outros tempos e mesmo tivé-ramos sentimentos comúns e se non lembro mal cheguei prologar algunha xoia do seu “atelier”.
Pois ben, amiguiños, si, pero a vaca polo que val. Ou sexa, “Amicus Plato sed magis amica veritas”. E esta é a miña verdade. Que estamos diante dun libro excepcional. Non o perdan, non. De Neda.
VICENTE ARAGUAS
men niso. E digo que se trata, de entrada, dun pleonasmo porque aquí a fotografía ilustra o debuxo, ou o debuxo á instantánea. Ou sexa algo así como cando o pintor ou o fotógrafo poñen carimbo visual nun poema ou nunha prosa. Mais, para o caso, provocando un “tour de for-ce” especialísimo. Quince foron os termos ou palabras escollidas polo dúo. De Amor a Xustiza pasando por Idea, Igualdade e Liberdade.
Sen que saibamos que foi aquí antes, se o ovo ou a galiña, sabemos (non obstante) que Marín-Tizón ou Tizón-Marín son dos que poñen o dedo na chaga nun mundo que se nos vai das mans, que se nos está indo delas, porque fomos entrando nas engranaxes-tortura que pinta Xaquín Marín, deixando (desbotan-do) eses seres desprotexidos que nos vai retratando Gabriel Tizón.
Os dous da parte de Ferrol, un dunha banda, outro da outra, mais vencellados para o caso, con econo-mía expresiva extrema para que cada quen tire as súas propias con-clusións. E porque foi o corazón, ese froito tan acedo que dicía meu ad-miradísimo Ignacio Aldecoa, o que me levou escribir esta reseña
Unha mañá, a gata Benita esper-
tou sobresaltada ao oír que a se-
ñora Xulia chamaba por ela; pero,
ao empezar a camiñar, descobre
que non soa o clinclín e, consecuentemente, cae na conta de que perdeu o
cascabel. Así comeza esta divertida historia de Pablo Albo, quen nos fai
partícipes da procura apresurada do cascabel desta gata pillabana e tenra,
que teme quedarse sen sardiñas por mor deste extravío. Benita volve so-
bre os seus pasos e o percorrido permite coñecer a outros habitantes da
casa supostamente inanimados (o sofá, a escoba, a mesa), pero que neste
conto falan e bastante, xa que ofrecen información crave para chegar ata o
obxecto perdido.
Os diálogos da gata con estes utensilios son moi graciosos, porque des-
prenden inocencia e tamén certa empatía co lector, ao abordar situacións
comúns: Que outra cousa se pode atopar nun sofá máis que algunha moe-
da ou unhas migas de pan? Paralelamente ao texto, que ofrece ao lector o
periplo da gata Benita, as ilustracións permiten unha segunda lectura —xa
desde gardalas do álbum— con situacións hilarantes, protagonizadas
maiormente por dúas moscas irreverentes e cachafellas.
O CASCABEL DA GATA
PABLO ALBO E GURIDI
OQO / 12,90 euros
AS AVENTURAS
DUNHA GATA
SEN AXÓUXERE
“Aquí a fotografía
ilustra o debuxo,
ou o debuxo á
instantánea. Algo
así como cando o
pintor ou o
fotógrafo poñen
carimbo visual nun
poema ou prosa”
UN ASUNTO SENTIMENTAL
JORGE EDUARDO BENAVIDES
Alfaguara, 2013/ 18,50 euros.
J. E. Benavides: entre el tedio y la trivialidad
Hace escasos días, invitado por un Co-legio para orientar a un nutridísimo
grupo de alumnos sobre un muy conocido poeta, dejaba sentado, una vez más, que la literatura no es la vida, no es la realidad y que los escritores aran no en uno, sino en varios surcos. Hasta ahora, por lo que sé, el peruano Jorge Eduardo Benavides, lo hacía, en las novelas que le conozco, en el de la vida pe-ruana en varios y significativos as-pectos; un único sendero (para nada “luminoso”) por el que nos conducía como guía experto.
Ahora, Un asunto sentimental (Alfaguara, 2013) ha cambiado el rumbo, ¡y de qué manera! para que viajemos con él por el ancho, atosi-gante y tópico mundo de la diná-mica cultural, de la actividad lite-raria cuyos mimbres son los inefables simposios, congresos, fe-rias literarias, proyectos editoria-les, “contactos” de agentes del gre-mio, y escritores metidos a tentativas de reinventarse como ta-les, a compromisos editoriales, a relaciones públicas y política cultu-ral, que premia a los buenos (los del partido que gobierna) y castiga a los malos (los frustrados y me-diocres de la oposición). Viajes al
LUIS ALONSO
GIRGADO
“Viajes al por
mayor, a grandes
capitales y lujosos
hoteles... enmarcan
estas novelas de
autobiográfi ca raíz,
carentes de
cualquier sólida
historia...””.
por mayor, a grandes capitales y lujosos hoteles, con el inevitable cortejo de barra de bar, comenta-rios insidiosos, becarias o doctoras que ayudan a liberar frustraciones sexuales (propias y ajenas claro), enmarcan estas novelas de auto-biográfica raíz, carentes de cual-quier sólida historia y, al final, su-perficiales y anodinas para todos, especialmente para quienes han asistido a algunos de estos eventos y “conocen el percal”.
Un asunto sentimental responde a los peores augurios de este subgé-nero novelesco. Hasta la página 72 uno se mantiene a la expectativa de que el escritor nos cuente algo de mínima sustancia; algo que no llega entre algún prometedor per-sonaje femenino y un constante ir y venir entre Madrid, Barcelona, Venecia (¡inevitablemente!, falta-ría más), Damasco y Lima. Algunas de las descripciones de estos esce-narios, fruto de las visitas de los personajes, son de prospecto turís-tico. En fin, entre un circular cons-tante de escritores más o menos famosos, escenas de cama súbita, anécdotas de revelación de la iden-tidad, lo único que se salva es la parte peruana de estas páginas, endebles y superficiales sin paliati-vos, en la misma línea que el miste-rio –falto de tensión– que nos ofre-cen.
Tengo la convicción de que esta Un asunto sentimental es una no-vela de y para escritores y para los que se mueven por los aledaños del gremio. Sólo un muy especial ta-lento logra superar el escollo y, a tal efecto, el humor y la ironía (que aquí no comparecen) son acaso los mejores paliativos contra el aburri-miento, que, en este caso, ha supe-rado al afán de leer la novela com-pleta. Pero casi ciento cincuenta páginas escritas sin nada que con-tar son demasiadas páginas. Espe-remos que Jorge E. Benavides vuel-va al camino primero donde lo encontramos como un novelista que iba para grande, lo que debe y puede corroborar.
Pocos regresos pueden ser tan desea-
dos como el del excéntrico Reginald
Perrin. Impedimenta apuesta por edi-
tar el ciclo escrito por David Nobbs y
los lectores le hacemos la ola a este se-
llo que tanta felicidad nos proporciona.
La segunda parte de las andanzas de
Perrin, quizá el momento culminante, perfecciona hasta el delirio las si-
tuaciones y el carácter de sus protagonistas.
Tras regresar a su hogar y casarse con su mujer, el ejecutivo busca un
trabajo en una granja de cerdos bajo una nueva personalidad. Descubier-
to y despedido, el insatisfecho Perrin crea una empresa de objetos inúti-
les, “Basura”, ideal para hacer regalos a quienes se odia o para críos que
presumen de juguetes únicos. Su éxito –piensen en la Zara de Amancio
Ortega– es tan deproporcionado que a Perrin, a quien el triunfo no serena
espiritualmente, no se le ocurre otra cosa que fi char a los tipos más inúti-
les como ejecutivos para que hundan su propio negocio. Su sorpresa es
que las ventas aumentan. A cuatro décadas de su publicación, y de la ge-
nial serie emitida por la BBC con Leonard Rossiter, la vigencia de este li-
bro sobre el capitalismo y la insatisfacción no es que permenezca fresca,
es que es de una vigencia pasmosa. La edición incluye un erudito y apa-
sionado postfacio a cargo del escritor Kiko Amat. Humor y refl exión.
EL REGRESO DE REGINALD PERRIN
DAVID NOBBS
Impedimenta / 22,70 euros
UN CLÁSICO DEL
HUMOR TAN VIVO
COMO NECESARIO
Éste es un auténtico libro de terror en-
tre lo apocalíptico y lo admonitorio. Al
igual que en Frankenstein, nosotros he-
mos construido al monstruo, somos sus
víctimas y ahora tratamos inútilmente
de detenerlo. El informático y científico británico Stephen Emmott lo na-
rra con toda su crudeza en este impactante ensayo. Los hechos son sim-
ples: la población mundial crece, los recursos tienen un límite y las conse-
cuencias de explotar esos recursos están cambiando de forma irreversible
las condiciones de vida de nuestro planeta. No se trata de una denuncia
más. El autor de este libro es un científico y todo cuanto aparece en estas
páginas procede de estudios comprobados que nos transmiten el mismo
y desolador mensaje: Estamos condenados. Tiramos la mitad de lo que
compramos como si los productos fueran inagotables; explotamos los
recursos naturales como si salieran de la nada; y seguimos extendiéndo-
nos por la faz del planeta. Hagamos lo que hagamos, cerremos los ojos,
nos vayamos a vivir al campo o nos suicidemos, el resultado será el mis-
mo. No podemos impedir nuestra propia desaparición como especie. Lo
peor de este desasosegante libro es que Emmott nos lanza predicciones
terribles apoyadas por hechos incuestionables.
DIEZ MIL MILLONES
STEPHEN EMMOTT
Anagrama / 16,90 euros
EL APOCALIPSIS
SEGÚN STEPHEN
EMMOTT
másLib
ros
31
Diario de FerrolDOMINGO,
15 SEPTIEMBRE DE 2013 Nordesía
letra
sA
tlá
ntic
as
32
Diario de FerrolDOMINGO,15 SEPTIEMBRE DE 2013N
ordesía
cas de incuestionable fondura.Sorprende gratamente a vontade
polifónica do conxunto, onde xunto a treitos gobernados pola primeira persoa hai relanzos contrapuntísti-cos case en interviu e outros nos que a terceira persoa fía as partes e ser-ve de argamasa a este edificio na-rrativo balzaquiano que, á maneira do XXI, tamén pretende narrar a epopea humana dende a metonimia do individual parabiográfico.
Deliberadamente Os xornalistas utópicos dispara en múltiples direc-cións, así que é van tentar sinalar unha única liña argumental. Abon-de con dicir que nestas estas páxi-nas teñen cabida tanto a crítica lite-raria como a socioloxía da literatura, igual a definitoria conceptual (o que é que son o amor, o tempo, a morte...) que as tirapuxas Vigo ver-sus A Coruña, mais tamén o recordo do Madrid panfletario de manifas antifranquistas a carón do suburbial da Movida e aínda a complexa, es-tresante e mesmo agónica vida das redaccións dos xornais.
Os que coñezan o autor e a súa circunstancia gozarán de bola ex-tra: elas e eles saberán descubrir moitos personaxes reais que se es-conden tras dos nomes aquí ficcio-nados, seres que completan o retra-to dun tempo polo que tamén
OS XORNALISTAS
UTÓPICOS
MANUEL VEIGA
Edicións Xerais. 19,50 euros.
Manuel Veiga, entre o silencio e o ruído
Estes últ imos días acompañoume a es-crita do periodista e sociólogo Manuel
Veiga, autor de inconfundible voz que acaba de publicar Os xornalis-tas utópicos, aliaxe narrativa que ve luz da man de Xerais.
Os xornalistas utópicos é un aca-bado exemplo diso que chamamos literatura do eu, isto é, unha narra-ción na que o obxecto e o suxeito da enunciación conflúen de xeito os-mótico e máis ou menos especular, segundo os casos. Por tanto, aínda que non pode dicirse, en sentido es-trito, que o que Veiga nos ofrece sexan propiamente unhas memo-rias, tampouco o seu texto pode desvincularse das súas vivencias para ser cabalmente entendido. Di-gamos, máis ben, que nos atopamos ante unha ficción autorreferenciada ou, se se quer, unha autobiografía ficcionalizada, cóctel discursivo que asenta na mestura do vivido e o imaxinado, peneirado todo polo cendal da memoria deformante ou a caricatura (meta)literaria.
O resultado é este libro no que asistimos ao que foron as andainas de Obdulio Somoza, alter ego do propio Veiga, no Madrid da Transi-ción e logo no Vigo dos anos 80, aínda que por veces o furco tempo-ral se abra para acoller tamén alu-sións aos primeiros setenta ou, pola outra banda, á moura lembranza do Prestige.
Logo, o vórtice narrativo que Os xornalistas utópicos configura vai alimentándose un pouco de todo: dende minirrelatos ata microen-saios sobre cuestións sociopolíticas, dende relatos epocais ata diarística episódica. Iso si, todo trufado con abondosas reflexións metanarrati-vas, aforística varia, polémicas so-ciais e aínda consideracións filosófi-
ARMANDO [email protected]
desfilan —estes si aludidos sen am-baxes— outros artistas e escritores amigos como, poño por caso, Ma-nuel María.
Nun momento da narración, So-moza-Veiga tenta definir un título da escritora xermana Christa Wolf, Noticias sobre Christa T, e faino em-pregando unhas palabras que lle acaen inmellorablemente ao seu propio relato; velaí: “fala de todo, biografía, ensaio, novela con golpes poéticos, labores domésticos, senti-mentos, depresión por un mesmo e polo que lle sucede ao país, inque-danza, sutileza, avisos de algo, ideas de ensaios só albiscadas”.
Así é tamén Os xornalistas utó-picos, literatura por sublimación, éter autorial abaneante entre o nós e o eu, entre o que debe ser re-cordado (“A literatura é a memo-ria dos mortos, ocupa ese intersti-cio entre o que xa non é real e o esquecemento definitivo”) e o que foi sendo o camiño dun (“Todo iso, ese punto de vista sobre a socieda-de, talvez sexa a maior creación propia, individual que posúa. A miña ideoloxía, a miña ficción máis grande”). A solitaria proeza do periodista que testemuña un mundo, avolto, cambiante, impre-dicible, “un lugar diferente, entre o silencio e o ruído”.
“O vórtice narrativo
que o libro confi gura
vai alimentándose un
pouco de todo:
dende minirrelatos
ata microensaios
sobre cuestións
sociopoliticas, dende
relatos de época ata
diarística episódica”.
“Desearía hacer un concierto con los seis grupos
nacidos de la Tuna de Veteranos”
Finalizaron las fiestas de A Coruña y, en refe-rencia a las agrupacio-nes musicales locales
que actuaron en ellas hablamos con Suso Quiroga y le preguntamos por qué existen seis grupos amateur, además de presentar también su ál-bum musical titulado “Siempre Suso Quiroga”.
Suso Quiroga es un coruñés que desde temprana edad estuvo ligado a la música. Estudió la carrera de Solfeo y varios cursos de piano en el Conservatorio Profesional de Músi-ca y Declamación en A Coruña. Fue componente de varias corales con el director Julio Ortega, cantó con los niños voces blancas en el coro religioso del Decus con Javier Fon-te, Maquiera y Bitocho, en Cántigas da Terra. Formó el grupo de armó-nicas Los Rasodas, ganando el pri-mer premio del concurso “Desfile de Estrellas”. Miembro del Ballet Gallego de Rey de Viana, por su pro-fesión estuvo alejado de la música durante años hasta que, pasado cierto tiempo, ve una actuación de la Tuna de Veteranos de La Coruña, y le entra el gusanillo.
¿Cómo se animó a hacer una maqueta de un disco?Antes hay que hacer una pequeña historia que además ayudará a com-prender a todos los que siguen este tipo de agrupaciones. Me gustaría destacar que existan tantos grupos músico vocales, hasta seis hoy en día, en nuestra ciudad.
Explíquese...En el año 1992 nace la Tuna de Ve-teranos de La Coruña, que será la columna vertebral de las seis agru-paciones posteriores. Se funda con Pirulo Iglesias como presidente y Floreal como director. Entre los componentes están Napoleón, Vitu-co Bello Vitocho, etcétera.
SUSO QUIROGAMÚSICO AFICIONADO
ESTE LOCO POR LA MÚSICA ACABA DE
TERMINAR UN DISCO DEDICADO A LAS MUJERES
¿Y qué ocurrió después?Pasados los años entra como direc-tor Pastor López, que posee unas aptitudes naturales, como dice él, para la armonía vocal y los arreglos musicales. Posteriormente yo solici-to entrar en la agrupación. Además de cantar sería el relaciones públi-cas del grupo. La tuna adquiere una calidad de voces e instrumentos muy digna, y empieza a interpretar no solo canciones de tuna, sino que al mismo tiempo comienzan a mon-tarse obras complicadas y que gus-tan al público. El grupo fue como invitado a Gran Canaria acompaña-do por más de doscientas personas, todas coruñesas. En uno de los via-jes propongo en asamblea general añadir a la Tuna de Veteranos el nombre de Amizades y se aprueba por unanimidad.
¿Qué otras actuaciones desta-caría?Nueve viajes a Canarias apadrina-dos por el mejor grupo canario, Los Gofiones; un memorable concierto en Riazor con Los Brincos, nosotros como teloneros y con una asistencia de 20.000 personas; la inaugura-ción de la Casa de los Peces y del Centro Comercial del Atlántico, An-joca, en Canarias, y conseguir un disco de oro con “Nostalgias”.
¿Cuándo llegan las separacio-nes?En asamblea se propone separarse de la Tuna de Veteranos, ya que el grupo dejaba de cantar ad hoc. Por un lado queda la Tuna de Veteranos, a la que llamábamos familiarmente la Tuna de Tomás Tudó, el cual tuvo mucho mérito porque tuvo que bus-car mucha gente para que la tuna funcionase dignamente.
Se crea la Cuarentuna de La Co-ruña, capitaneada por Napoleón, que realmente son los únicos tunos auténticos que están federados y
visten de tunos. Napoleón fue nom-brado “primer pandeterególogo” a nivel internacional. Para los que se-guimos estos grupos es un orgullo que un personaje coruñés tenga este título.
¿Qué otros grupos surgieron?El grupo Amizades, presidido por Mengoti, dirigido por Pastor y con-migo como relaciones públicas y coordinador. Se hace un cásting y preside el tribunal mi amigo Nonito Pereira, un crítico musical extraor-dinario, y entran nuevos activos tanto en voces como en instrumen-tos. Empiezan a compararnos con los Sabandeños y nos planteamos pasar a profesionales, pero como todos trabajábamos en nuestras profesiones, lo dejamos.
En el año 2000 mi amigo Mon-cho Núñez nos encarga un disco para la Casa de los Peces titulado “Mirando al Mar”, que lo grabamos por pistas y conseguimos hacerlo disco de oro. Tanto gustó que hoy en día la agrupación sigue cantando el 85 por ciento de aquellas obras.
Sigamos con el recorrido...En el año 2010 se crea la Trova Co-ruñesa, con intérpretes que vienen de la Tuna de Veteranos de La Coru-ña y otros de Amizades. Para com-pletar el grupo se hizo una selección entre 1.500 personas. Por primera vez se compone un elenco mixto dándole un aire distinto a lo que ya existía. De ese grupo fui yo el presi-dente y relaciones públicas y Pastor el director.
Ese año se escinde la Tuna de Ve-teranos. De los treinta componentes se van dos y forman otra Tuna de Veteranos de La Coruña. Después de dos años de conversaciones, se llega a un acuerdo y queda, como siempre, la Tuna de Veteranos de La Coruña, con su director Ramón, y Pachi como presidente. La otra pasa
a ser Tuna de Veteranos Ciudad de Cristal, presidida por Gundín, que ya tiene un disco en el mercado. Su director es Juan.
¿Acaban aquí las novedades?No. En el año 2010 nace la Trova Gallega con personas de Amizades y otras. El presidente es Mel y el di-rector musical Pastor. Están a punto de sacar su primer disco.
¿Qué le gustaría hacer con los seis grupos que nacieron al ca-lor de la Tuna de Veteranos?Guardando las distancias de calidad y estilo de cada uno, querría reali-zar un magno concierto, como ha-cíamos hace años, denominado “Concierto Benéfico Coruñés”. Pero todos tendríamos que reflexionar y unirnos; dejar nuestro ego a un lado. Ahí queda la idea.
Hablemos de su disco...No quiero ser pedante, pero creo que quedó “resultón”. Tiene 16 can-ciones y está dirigido principalmen-te a las mujeres. Juego con ventaja, porque todas las canciones son de mi época, románticas. Por citar al-gunas: “Alguien cantó”, “Venecia sin ti”, “Latino”, “A mi manera”. Realicé la maqueta en mi casa y la masterización la hicieron Julio y Rafa de Midimaster. Les estoy muy agradecido.
¿Ahora que tiene la maqueta qué piensa hacer?Ya dije que es una maqueta más o menos resultona. No es un disco grabado por pistas, ni en un estudio profesional, es en directo con las di-ficultades que supone. Sería una quimera que una casa discográfica lo edite sin pensar en hacerlo como negocio, sino que lo obtenido fuese para la Cocina Económica, que tan-ta falta hace. Por lo menos mi fami-lia compraría varios... la
Entre
vis
ta
33
Diario de FerrolDOMINGO,
15 SEPTIEMBRE DE 2013 Nordesía
Acción en la Casa Blanca y mitología para adolescentes
El director Roland Em-merich firma una nue-va cinta de acción ho-llywoodiense “Asalto
al poder”, tras previos éxitos como “2012”, “El día de mañana” o “Inde-pendence Day”, con un nutrido re-parto presidido por Channing Ta-tum, Jamie Foxx y James Woods.
La cinta cuenta el ataque de un comando paramilitar a la Casa Blanca, un atentado contra el presi-dente al que solamente podrá hacer frente un policía del Capitolio que visitaba el recinto fuera de servicio,
Daniel Sánchez Aréva-lo regresa, tras “Azu-loscurocasinegro” y “Primos” con la cró-
nica agridulce de un generoso clan familiar en el que uno de sus her-manos resuelve casarse el mismo día que España juega la final del Mundial de Sudáfrica.
“La gran familia española”, escri-ta por su realizador, llega con un nutrido reparto en el que destacan Quim Gutiérrez, Antonio de la To-rre, Verónica Echegui, Roberto Ála-mo y Héctor Colomé, y narra los pequeños roces de una familia que se enfrenta a un padre enfermo, conflictos sin resolver y una final de fútbol histórica a lo largo de un día en el que todo puede pasar.
PRODUCCIONES ESPAÑOLAS
El joven ídolo de masas “Capi”, cé-lebre por su serie “Campamento sangriento”, despierta en una casa rodeado de admiradoras y acosado por un asesino psicópata. Es el ini-cio de “Afterparty”, una cinta de aparente horror convencional pero que en realidad esconde un cariño-so homenaje paródico a los fans de los famosos.
Con “Afterparty” el director Mi-guel Larraya debuta en la pantalla grande, tras sus cortos “Estocolmo” y “Para no dormir”, en un filme pro-tagonizado por el televisivo Luis
Lo último de Sánchez Arévalo y Ken Loach llega a la cartelera
La cantante Angie, el director
Manuel Sicilia, la actriz Inma
Cuesta y el actor Antonio
Banderas presentaron la
película de animación en 3D
“Justin y la espada del valor”, de
la que es productor Banderas y
en la que ambos actores doblan
a dos de los personajes,
mientras Angie pone voz a la
banda sonora. EFE/ZIPI
Los actores María León y Hugo
Silva anunciaron las finalistas
españolas para competir por el
Oscar a la mejor película de
habla no inglesa en la próxima
edición de estos premios. “15
años y un día”, de Gracia
Querejeta; “Caníbal” de Manuel
Martín Cuenca; “La gran familia
española” de Daniel Sánchez
Arévalo y “Alacrán Enamorado”
de Santiago Zannou son las
películas preseleccionadas por
la Academia de Cine. EFE/NARANJO
La Gran Vía madrileña estuvo
esta semana cortada al tráfico
para el rodaje de un corto en el
que el actor Hugo Silva roba el
contrato de su alma tras haberla
vendido a un banco para lograr
triunfar y que ha sido dirigido
por Alex de la Iglesia. EFE
PRESENTACIÓN DE “JUSTIN
Y LA ESPADA DEL VALOR”
CUATRO CANDIDATAS
ESPAÑOLAS PARA OPTAR A
ESTAR EN LOS OSCAR
RODAJE DE ALEX DE LA
IGLESIA EN LA GRAN VÍA
TRES CINTAS
ESPAÑOLAS: “LA GRAN
FAMILIA ESPAÑOLA”,
“AFTERPARTY” Y
“ARRAIANOS” SE
ESTRENAN ESTA
SEMANA
ENTRE LOS RECIENTES
ESTRENOS SE
INCLUYEN DOS
SUPERPRODUCCIONES
HOLLYWOODIENSES,
“ASALTO AL PODER” Y
“PERCY JACKSON Y EL
MAR DE LOS
MONSTRUOS”
y que está, como es costumbre, en el lugar y momento equivocados.
Tras “Percy Jackson y el ladrón del trueno”, realizada por Chris Co-lumbus, vuelve el adolescente hijo de Poseidón para luchar contra Cro-nos con la ayuda del Vellocino de Oro, ubicado en lo que los dioses co-nocen como “Mar de Monstruos”, en el Triángulo de las Bermudas.
Dirigida por Thor Freudenthal, la cinta rescata a buena parte del elenco original, como Logan Ler-man, Brandon T. Jackson, Nathan Fillion y Sean Bean.
Pero también hay estrenos inter-nacionales destacados en la cartele-ra de esta semana. El comprometi-do autor Ken Loach vuelve a las pantallas españolas con “El espíritu del 45”, en el que evalúa las secue-las de la II Guerra Mundial en el Reino Unido y el devenir del país a lo largo del siglo XX.
Loach, que recientemente ha es-trenado “La parte de los ángeles”, cuenta con su compositor habitual George Fenton para la música de un documental sobre cómo el pensa-miento socialista ha evolucionado hasta nuestros días.
cin
eTeatro
El director y algunos de los protagonistas de “La gran familia española”. EFE
Fernández, Rocío León, Alicia Sanz y Juan Blanco.
Por último, tras formar parte de la Sección Oficial del Festival de Cine de Locarno, llega a la gran pantalla “Arraianos”, la nueva cinta experimental de Eloy Enciso cinco años después de su documental “Pic-Nic”. Con pequeñas pinceladas de ficción, “Arraianos” retrata la vida de un pueblo moribundo entre Galicia y Portugal, cuyos tranquilos días se ven sacudidos por los miste-riosos anuncios de un profeta, los cuales auguran que algo está por suceder.
34
Diario de FerrolDOMINGO,15 SEPTIEMBRE DE 2013N
ordesía
Es la primera de la que puedo acordarme de la larga serie com-
partiendo esquema: el hogar, dulce hogar, invadido por un “gru-
po salvaje” –ya sean gangters o jóvenes violentos de origen sin
determinar: conocemos sus efectos, no sus causas– y lo que en
semejante huis-clos sucede, hasta llegar al previsto desenlace:
la muerte violenta de los intrusos, sin juicio (salvedad hecha de
los “Funny Games” de Haneke, donde el Mal le hace un corte de
mangas a toda posibilidad de “happy ending”). En 1990, un Mi-
chael Cimino (“El Cazador”) ya en horas bajas, se apuntó a un
prescindible remake en clave truculenta, interpretado por Mic-
key O´Rourke y Anthony Hopkins. Mucho antes, en el 72, Wes
Craven, futuro padre de las sagas “Pesadilla en Elm Street” y
“Scream”, se encargaba de liarla con una versión ultragore del
asunto, “La Última Casa a la Izquierda”, título de (in)culto que
fue acusado, toma ya, de plagiar “El Manantial de la Doncella”
bergmaniano. La “gracia” consistía –no sé si como aviso a nave-
gantes– en convertir a los vengadores de dos muchachas sádi-
camente violadas y asesinadas, en una fuerza bruta incontrola-
ble. No hace tanto, en esta misma línea, el cine español nos
ofrecía “Secuestrados” (Miguel A. Viñas, 2011), nuevo paseo por
el lado salvaje donde, una vez más, no me ha quedado nada cla-
ro si se trata de denunciar la violencia del Sistema o rentabilizar-
la como producto de consumo inofensivo (?).
Naturalmente, las aguas Wyler, rey de los melodramas Bette Da-
vis –de “La Loba” a “Jezabel”, pasando por “La Carta”–, transcu-
rren mucho más tranquilas (al menos, por fuera) al servicio de
un “duelo de titanes”: Fredric March como “pater familias” (ha-
bía sido Willy Loman en “La Muerte de un Viajante” de Arthur
Miller, en la versión para el cine de 1951) y Humphey Bogart de
villano de lujo, papel interpretado en Broadway por un joven
Paul Newman (“The Desperate Hours” nació novela, en 1954, y,
un año más tarde, pasó a los escenarios adaptada por su autor,
Joseph Hayes, quien también se encargó, en su momento, del
guión cinematográfico).
W. W., a quien parte de la crítica siempre ha negado la categoría
de “autor”, saca la película adelante, faltaría más, a pesar de la
“fatiga de combate” de un Bogart que estaba interpretando su
último villano cinematográfico (el primero había sido el del pis-
tolero Duke Mantee en “El Bosque Petrificado”, de Archie Mayo,
en 1936).
Debo confesar, en plan Padre Logan, que me ha gustado más
“You´re Next” que todas ésas citadas ahí arriba. Habrá que ver-
la de nuevo para saber si tanto entusiasmo no procede de lo que
los ingleses llaman “la espuela del momento”.
He aquí una de esas pelis sobre la que es mejor no entrar en detalles para que el
espectador pueda presentarse ante ella castamente, virgen de polvo y paja en ojo propio y cerrado de ore-jas. Procuraré apañármelas para no traicionar su secreto de sumario, misión casi imposible: se me hace muy arriba no compartir catarsis con el resto de mortales. Cualquier merodeador de su malvada geome-tría debe ser el siguiente en gozar de su encanto abrakadabra, con es-tos Hnos. Karamazov de andar por casa en la quimbamba de la Améri-ca oscura, celebrando Daddy´s bir-thday, hasta que, de repente…
Lo primero que te encanta de ella es su vocación de cine terrorífico “a mí me las den todas”: una banda so-nora llena de tatachines inquietan-tes; la noche negra ahí fuera, pre-sencias ominosas con máscara incluida que andan mirando a ver lo que se pesca (más bien lo que se caza), al son de una saeta y a toque de degüello…
Me acuso, padrecito, torpe que es uno (vicios incluidos), de haber tardado casi media hora en darme cuenta de…Venga, pero si los diálo-gos te lo están advirtiendo todo el rato: aquel grito, tras el primer ata-que, de “¡vamos a morir todos…!” no era más que el comienzo, la cla-ve disfrazada de abuelita…Y no te cuento ya cuando, avanzada la tra-ma, el asesino le pregunta a su “mo-riturus te salutat” (al que ha estado apuñalando con hasta siete instru-mentos punzantes diferentes), en plan Juan Carlos rey de España, que por qué no se muere…Una tercera, mucho más difícil de encajar sin “spoling”, se situaría en una sexuda discusión de pareja sobre si un ca-dáver recién hecho ánima o no un acoplamiento en plan “aquí te pillo, aquí te mato” respectivamente (me refiero a tu pareja y a tu víctima) …En mi caso, debo reconocer que, cuando la baraja se pone por fin so-bre la mesa, has estado gozando,
lesta en asegurarse –¡y de qué modo…!– de que el villano está muerto del todo y no va a asaltarte por la espalda en el transcurso de la secuencia siguiente…
Si la crisis económica que pade-cemos (sobre todo, nosotros: nues-tros gobiernos se resarcen esquil-mándonos para dárselo al malo) necesitaba un título “de culto”, “You´re next” le viene como anillo a los morros de un marrano (con per-dón). El porqué, naturalmente, me lo callo. Pasen y vean…El reparto no es de campanillas (aunque ande tocando a muerto todo el rato), ni se va arreglar el mundo tras haberla visto; mas sus autores pueden pre-sumir de haberte hecho unas cos-quillas la mar de placenteras, en su “más difícil todavía” para un esque-ma donde, helás, no todo estaba di-cho…
Como remate, debo pedir per-dón a la Srta X, amable y eficiente taquillera…La verdad es que no pude resistirme… Echando mano de mi variante Hyde, repulsiva mezcla de Karloff y Charles Laughton, me acerqué a su casa de cristal y, en tono tirando a caverno-so, susurré a través del ventanuco: “Tú eres la siguiente...” Se puso pá-lida. Y menos mal que no había vis-to la película: en caso contrario, se hubiese apresurado a darme con el micro en la cabeza… Obtenido el perdón de su benevolencia, apro-veché para contarle cierta anécdo-ta: lo nerviosa que se había puesto una compañera suya, años atrás, en el estreno de la última de Kevin Smith, cuando aquí uno, en pose Nacho Vidal pero mucho, mucho menos, se asomó a la U de la taqui-lla y soltó, zalamero, por esa boca de dormir en un vaso por las no-ches: “¿Hacemos una porno, seño-rita…?”, con el interrogante final corrido a medias… La de entonces se puso colorada…
JOSÉ TORREGROSA
Tú eres el siguiente
Horas desesperadas (1955), de William
Wyler
la vuelta al mundo
en 80 clásicos
UNA PELÍCULA DE ADAN WINGARD
cin
eTeatro
35
Diario de FerrolDOMINGO,
15 SEPTIEMBRE DE 2013 Nordesía
sobre berza, todo el rato, no desde un punto de vista argumental sino en las “secretas intenciones” de tan luctuosos sucesos.
Otro de los evidentes méritos de la peli de Wingard (padre de “A Ho-rrible Way to Die” en 2010, cuyo tí-
tulo no se molestaron en traducir siquiera; vendría siendo algo así como “un modo jodido de palmar-la”), lo constituye su manual de ins-trucciones: es la primera vez en la Hª del Cine, me parece, que el héroe (o la heroína, para el caso) se mo-
enFoto
gra
mas
36
Diario de FerrolDOMINGO,15 SEPTIEMBRE DE 2013N
ordesía muchasFelicidadesFelicita con Diario de Ferrol
BODAS DE ORO DE
CELSO SANESTEBAN Y
LUDIVINA BOUZA
Gracias por ser
buenos esposos,
mejores padres y
excelentes abuelos.
De parte de
vuestros hijos,
yerno y nietos, que
os quierene mucho.
¡Muchas
felicidades!!
Besos.
I CENA DE LA
GENERACIÓN DEL 59
Amigos nacidos en
la misma quinta
celebraron
recientemente en
Cedeira un
encuentro de
confraternidad.
Todos disfrutaron
del momento en la
mejor de las
compañías.
AARON
¡Felicidades por tu
sexto cumpleaños!!!
Te lo desean tus
abuelos, tu mami y
tus amigos Vero y
Jose. Te queremos
muchos. Pásalo
muy bien.
Besos.
Máis de 7.800 cidadáns e empresas usaron este ano a sede electrónica da Xunta
Entre xaneiro e agosto de 2013 o número de usuarios da sede xa duplica aos de todo o
ano 2012. Calquera colectivo pode resolver online algún trámite coa Administración e o obxectivo do Goberno galego é que sexan todos.
Antes do inicio do Plan de Mo-dernización que está a desenvolver A Xunta a través da Axencia para a Modernización Tecnolóxica de Ga-licia, Amtega, só o catro por cento dos procedementos se podían pre-sentar de xeito electrónico; agora xa se pode presentar o 36 por cen-to.
O obxectivo do Plan de Moderni-zación é que a sede se converta, de xeito progresivo no punto de acceso único a toda a Administración en internet, ofrecendo a mesma infor-mación e os mesmos servizos que teñen agora á súa disposición os ci-dadáns en calquera das xanelas das consellerías.
SEDE ELECTRÓNICA
A sede está operativa desde setem-bro de 2011, baixo a titularidade da actual Vicepresidencia da Xunta, e é un enderezo web desde o cal cida-dáns e empresas poden acceder, en condicións totalmente seguras, á información e aos servizos electró-nicos da Administración autonómi-ca a través da dirección
A sede electrónica permite inte-ractuar por medios electrónicos, durante todos os días do ano e as 24 horas do día, con todos os órganos da Administración xeral da Xunta de Galicia para a presentación de solicitudes, escritos e comunica-cións relativas aos diferentes proce-dementos administrativos abertos por parte destes.
Con esta iniciativa, a Xunta de Galicia pon a disposición da cidada-nía e das empresas un punto de ac-ceso único a partir do cal xurde unha nova forma de realizar as xes-tións públicas, sen condicionantes horarios nin de espazo, coa máxima seguridade e contribuíndo a un uso máis eficiente dos recursos públi-cos. A día de hoxe a porcentaxe de procedementos electrónicos desti-nados a empresas está no 44 por cento e os orientados aos cidadáns no 39 por cento.
COMO EMPREGAR A SEDE
Para poder iniciar un trámite na sede electrónica o usuario debe dis-
No que levamos de ano máis de 7.800
cidadáns e empresas evitaron
desprazarse ata unha ofi cina da
Administración autonómica para solicitar
unha axuda, un certifi cado, unha praza
nun centro infantil, nunha residencia de
estudantes ou inscribirse nunha proba
académica. Estes trámites son algúns
exemplos dos 572 que xa se poden
xestionar online coa Administración
autonómica a través da sede electrónica
no enderezo https://sede.xunta.es.
ADMINISTRACIÓN ELECTRÓNICA
Algúns exemplos do que podes facer na sede electrónica da Xunta de Galicia
Solicitar axudas por fillas e fillos menores de tres anos,
para actividades extraescolares, o cheque infantil, actividades de
inmersión lingüística, reservar praza nas escolas infantís…
Solicitar cursos formativos, accións de formación con compromiso de
contratación, axudas para a promoción do emprego autónomo...
Solicitar o recoñecemento da situación de dependencia, unha praza no Programa
Encontros na Terra…
Solicitar axudas para a identificación do gando, para o fomento das razas
autóctonas galegas, para a incorporación do mozos a actividade
agrarias, a autorización para a plantación da vide...
Solicitar cursos de formación en linguas estranxeiras, praza
nun campamento, nunha residencia xuvenil de
estudantes, axudas para o permiso de condución, axudas complementarias do programa
Erasmus...
Solicitar o recoñecemento da situación de dependencia e das prestacións para a atención á
dependencia, as subvencións para a contratación de persoas con discapacidade, axudas para
diferentes accións formativas...
Solicitar axudas para a a eficiencia enerxética, para a
actividade exportadora, darse de alta ou baixa no rexistro
industrial de Galicia, bolsas de formación para a mellora das
pemes...
Solicitar axudas para emigrantes galegos retornados, para a
promoción do emprego nestes colectivos, axudas para galegos
residentes no exterior, o programa de reencontros de emigrantes galegos
coas súas familias en Galicia...
Solicitar axudas para a realización de actividades
dirixidas á xuventude, para a contratación de persoas
desempregadas, a promoción do uso da lingua galega ou a revitalización do comercio de
proximidade...
Solicitar axudas e indemnizacións para mulleres vítimas de violencia de
xénero, estadías de tempo libre ou accións formativas...
enD
eta
lle
37
Diario de FerrolDOMINGO,
15 SEPTIEMBRE DE 2013 Nordesía
Cómpre recordar que os trámites que se realicen a través da sede te-ñen exactamente a mesma validez que os presentados no Rexistro Xe-ral da Xunta de Galicia.
COMO RESOLVER AS DÚBIDAS
Os usuarios da sede contan con di-ferentes canles para resolver posi-bles dúbidas. Por unha banda está o teléfono de información 012, que conta cun grupo especializado para a sede electrónica.
Doutra banda, a propia sede con-ta con varios elementos de apoio. Desde principios de ano incluíronse un conxunto de axudas á navega-ción que lle indican ao cidadán en que paso do proceso de presenta-ción atópase e cal é o seguinte, fa-cendo moito mais intuitiva a trami-tación.
Ademais, a sede ten una sección de axuda que se está a actualizar constantemente con resposta aos problemas e consultas máis frecuen-tes, información sobre os requiri-mentos técnicos, guías de configu-ración e un autodiagnosticador, que permite informar ao cidadán se a configuración do seu equipo é a adecuada e compatible para reali-zar a presentación electrónica. A partir deste mes, incluiranse tamén axudas audiovisuais, comezando por un vídeo tutorial para mostrar unha presentación tipo na sede.
NOVAS FUNCIONALIDADES
A sede electrónica está a evolucio-nar constantemente tanto para am-pliar as funcionalidades que se pro-porcionan aos cidadáns como para mellorar as xa existentes.
Entre as iniciativas previstas para os próximos meses cómpre desta-car, por exemplo, as que permitirán realizar presentacións no rexistro electrónico utilizando un nome de usuario e claves de acceso que se proporcionarán previamente nas oficinas de atención ao cidadán (evitando así a necesidade de utili-zar certificados electrónicos nal-gúns trámites).
Ademais, tamén se poderán pre-sentar escritos e solicitudes en ex-pedientes xa iniciados, tales como corrección de trámites, achega de información adicional a un expe-diente ou presentación de alega-cións; así como presentar calquera tipo de escritos e solicitudes, e non só aqueles que teñen un formulario normalizado.
electrónica aos que estea subscrito. A comunicación entre cidadán e esta sede prodúcese en condicións totalmente seguras e fiables. Para isto, entre outras accións, empréga-se un protocolo seguro de comuni-cacións (https) co que se logran co-nexións máis seguras na rede.
A sede, ademais, utiliza un Certi-ficado de Sede, un dispositivo que permite garantir a identidade da Xunta de Galicia.
Ademais, o certificado electróni-co que debe empregar o usuario é o medio máis seguro para identificar-se nas operacións que se realizan a través da rede e que garante en todo momento a identidade das dúas partes implicadas.
Tamén convén lembrar que os documentos desta sede se asinan electronicamente, o que implica o uso dun sistema que permite verifi-car a identidade dunha persona, de xeito que se pode comprobar a inte-gridade e procedencia destes docu-mentos.
por dun certificado electrónico váli-do. Os que admite a sede son o cer-t i f icado electrónico do DNI electrónico (DNIe), o expedido pola Fábrica Nacional de Moeda e Tim-bre e o de AC Camerfirma. Se quere solicitalo pode atopar máis infor-mación nos seguintes enlaces http://www.dnielectronico.es/, http://www.cert.fnmt.es/.
Unha vez que o usuario dispón do certificado electrónico ten a súa dis-posición a listaxe de procedementos cunha relación con todos aqueles que a Xunta de Galicia ten dispoñi-bles. Este mesmo espazo ofrece dúas funcionalidades, un buscador que permitirá localizar os procedemen-tos –por palabras, áreas temáticas e colectivos– e tamén unha opción para consultar só aqueles que poden ser iniciados electronicamente.
Unha vez iniciado o trámite o usuario pode consultar o estado no que se atopa a través da Carpeta do cidadán, na que tamén pode acceder a aqueles avisos da Administración
enFoto
gra
mas
38
Diario de FerrolDOMINGO,15 SEPTIEMBRE DE 2013N
ordesía Comida de compañeros
de Tute de la Asociación
Vecinal de A Cabana
El pasado mes de abril celebraron su tradicional encuentro de fin de campaña los compa-ñeros del torneo de tute que cada edición celebran los socios y amigos de la Entidad Ve-cinal de A Cabana. El campeonato social de este tradicional juego de naipes se celebra
todos los años y tras la final del mismo los participantes organizan una comida de confraterni-dad, en la que, como en esta ocasión, participa gran número de gente.
Carmen Montes, Miguel Marqués, Mili de Marqués y Luca de FonticobaPaco Fonticoba, Pili y Rafa
Fernando Coba, Toñito Montes y Fina Ana Vargas y Mª Carmen Martínez
Maribel, Maribel Ramos, Luis Tizón y Fina Rodríguez
Olga, Pepe Fonticoba y Julio Manolo Castrillón y Maribel
Paco Lorenzo, Francisco Lorenzo y Javier Escudero
Luis Seijas y Loli
Azucena Muíños y Jesús Lata
Manolita Vargas, Pepucha Vargas y Lucita
Juan, Fina y Carmen
Manolo, Dolores y Lola Rodríguez
Andrés Mosquera, Manolo Lago, Carmen Lago, Carmen
Fina, Elvira y Benito Chan
Chela, Tita Ferreño, Pilar y Victoria Bueno
Nena Cabanas y Luisa Vidal enFoto
gra
mas
39
Diario de FerrolDOMINGO,
15 SEPTIEMBRE DE 2013 Nordesía
Vicente Fernández, Manolo Sesmonde y Fina Cabanas Piano Cabanas y Lolo
Luis Torrente y Miro Tembrás
Ángel García
Alejandro Díaz y Clara Gabeiras
Alejandro Gorgullo y José Novo
Juan Porto y Manolo Castro
Ana Barcia y Toñita Rivera
Saray López y Mª Jesús Pérez
Saray, Toñita Soto y Lolo Díaz
Cena campeonato de
dominó del Café Bar A
Canteira, en Neda
El pasado mes de junio celebraron la cena de fin de temporada del campeonato de domi-nó del Café Bar A Canteira. El nutrido grupo de jugadores disfrutaron de la velada en la que no faltó la tradicional entrega de trofeos. Amenizaron la noche los integrantes del
grupo “AculpafoideLolo”.
enFoto
gra
mas
40
Diario de FerrolDOMINGO,15 SEPTIEMBRE DE 2013N
ordesía
Elisardo Torrres y Fernando Sánchez
Sindo Calvo y Aaron Méndez
También hubo reparto de premios para los campeones (José N. y José P.)
Pepiño Piñeiro y Luis Meizoso
Clara Gabeiras, Natalia y Raquel Gorgullo, Marina Díaz y Mª Jesús Pérez
José Peteiro y Alfonso Arnoso
Manolo Reimúndez y Raquel Gorgullo
Alfonso Arnoso y Sindo Calvo, posando con su trofeo
Durante el encuentro también hubo tiempo para una partida de dominó
Los integrantes del conjunto “Aculpafoidelolo” enFoto
gra
mas
41
Diario de FerrolDOMINGO,
15 SEPTIEMBRE DE 2013 Nordesía
El actor y humorista ourensano
Moncho Borrajo, junto al
presidente de la Diputación de
Ourense, Manuel Baltar;
presentó esta semana la primera
parte de su biografía, titulada
“¡Corre, Gallego, corre!”, un
relato ameno salpicado de
vivencias en el que recuerda
cómo fueron sus inicios. EFE/B. L.
El Centro de Investigacións Agrarias de Mabegondo y la Corporación
Hijos de Rivera recogieron esta semana la primera cosecha de lúpulo
ecológico de España. Las técnicas aplicadas son pioneras en el país.
Los alumnos de Educación Infantil y Primaria regresaron a las aulas esta
semana dejando las típicas imágenes de ilusión y llantos. La Consellería
de Educación, destacó que la normalidad fue la tónica genral de la
jornada en todos los centros escolares gallegos. JAVIER ALBORÉS
Moncho Borrajo presenta sus memorias
Lúpulo ecológico
Los más pequeños
El presidente de Inditex, Pablo
Isla, y el director general de
Médicos Sin Fronteras, Joan
Tubau, firmaron esta semana un
convenio de colaboración de
acción en nuevos planes médico
humanitarios. La firma textil
financiará tres proyectos con 1,5
millones de euros. EFE/ K. DELGADO
Inditex respalda a Médicos sin Fronteras
BIOGRAFÍA
COLABORACIÓN
INNOVACIÓN
VUELTA AL COLEGIO
El puerto de Ferrol recibió el
pasado jueves a más de 3.000
turistas, pasajeros del “MSC
Música”, el primer buque de esta
naviera que recala en la ciudad
naval. El acto protocolario propio
del estreno de una compañía
gozó de gran seguimiento.
El “MSC Música” llega a Ferrol con 3.000 turistas
TURISMO
El fuego sigue imparableLA LOCALIDAD DE CARNOTA REGISTRÓ UNO DE LOS INCENDIOS MÁS GRAVES, QUE AFECTÓ AL MONTE PINDO
Los incendios siguen arrasando las cuatro provincias gallegas. El Ministerio de Agricul-
tura desplazó una treintena de ae-ronaves y cuatro brigadas de refuer-zo a Galicia para colaborar en la extinción de los incendios registra-dos en toda la comunidad.
Ponte Caldelas, A Fonsagrada, Ames, Muxía, Negreira... arden es-tos días. El monte Pindo, en Carno-ta, conocido como el Olimpo Celta situado en plena Red Natura, pade-ce el segundo mayor incendio del año en Galicia, con 1.600 hectáreas arrasadas por el fuego, solo supera-do hasta ahora por el del municipio pontevedrés de Oia, en el que ardie-ron 1.850 hectáreas. El incendio declarado en Carnota se extendió rápidamente debido al viento ÓSCAR CORRALla
Sem
ana
42
Diario de FerrolDOMINGO,15 SEPTIEMBRE DE 2013N
ordesía
NONITO [email protected]
Iván Ferreiro sigue a su aire, marca su ritmo sin prisa. Y cuando saca un disco muestra una “osadía” que invita al me-
nos a escuchar lo que habrá en él. Hacía tres años que no editaba y su nuevo trabajo llega tras la nostálgi-ca y auto reivindicativa etapa de “Confesiones de un artista de mier-da”, en la repasó toda su carrera, afortunadamente sin olvidarse de Los Piratas.
“Val Miñor-Madrid. Historia y cronología del mundo” es la vuelta de Ferreiro a un terreno más inti-mista y reflexivo, más personal. “Queremos hablar de un recorrido que conocemos”, aclara, “a diferen-cia de otros, que lo hacen todo muy internacional, el trayecto de Val Mi-ñor-Madrid, es el que mejor conoce-mos, por eso hemos querido contar el mundo desde el punto de vista de
o dúo 2naFronteira nace en Italia no 2008, do encontro entre a can-tante galega Carmen
Penim, orixinaria da fronteira de Ourense con Portugal, no Couto Mixto, e o pianista romano Mauri-zio Polsinelli, ambos licenciados en filoloxía e apaixonados pola poesía, compoñen os seus temas e escriben a música para poesías da tradición española –Generación del 27, los seis poemas gallegos de Lorca, Gón-gora, Garcilaso– e a tradición gale-ga. No ano 2011 publican o seu pri-meiro disco xuntos “Humo en los ojos” con temas compuestos por Carmen Penin que foran editados como poemario “Cambio versos por champaña”.
Ou seu novo disco “Alma”, grava-do e mesturado en “Casa de Tolos” baixo a dirección de Segundo Gran-dio, contén doce temas orixinais de Carmen Penim na música e de Mau-rizio nos arranxos musicais, con textos de: Paz Andrade, Pessoa, García Lorca, Curros Enríquez, Cel-so Emilio Ferreiro, Rosalía de Cas-tro, Manuel Rivas e Alfonso Láuza-ra. Ademáis contén o tema “Nana do Couto Mixto” orixinal de Car-men tamén na letra. Nel introducen tamén o uso do harmonio, instru-mento de resonancias antigas que casa ben coa exploración que ac-tualmente ambos músicos realizan nas tradicións populares e cultas da música galega.
O seu nome artístico describe o eclecticismo musical deste dúo e a súa intención de seguir investigan-do –os seus concertos son sempre unha mostra de paixón e calidade técnica– sen pecharse a ningunha posibilidade compositiva.
Iván Ferreiro“El dormilón”
2Na Fronteira,
un dúo con alma
apaixonado
pola poesía
LLEGA EL OTOÑO Y LOS LANZAMIENTOS
DISCOGRÁFICOS DE CARA AL MERCADO NAVIDEÑO
EMPIEZAN A ASOMAR LA CABEZA. EL VIGUÉS
IVÁN FERREIRO ANUNCIA NUEVO ÁLBUM DE
ESTUDIO –QUE SE EDITARÁ EL 24 DE SEPTIEMBRE–
“VAL MIÑOR-MADRID, HISTORIA Y CRONOLOGÍA
DEL MUNDO”, SU CUARTO DISCO DE ESTUDIO, Y
ESTRENA EL SINGLE Y EL VIDEO PROMOCIONAL,
“EL DORMILÓN”. UN TÍTULO ENGAÑOSO, YA QUE
FERREIRO NO ESTUVO ECHANDO LA SIESTA SINO
TRABAJANDO DURO. ESTE TRABAJO RECOGE
DOCE CANCIONES INÉDITAS Y SU CRONOLOGÍA DEL
MUNDO, DESDE VAL MIÑOR HASTA MADRID.
unos tíos que solo van de Vigo a Ma-drid”. Ferreiro se libera nuevamente de sus sueños, paranoias y preocu-paciones a través de lo que mejor sabe hacer, canciones.
“El bosón de Higgs”, “Pájaro azul”, “Baby Ramone”, “Chaina-town”, “El dormilón”, “Pandelirios”, “Una inquietud persigue mi alma”, “Alien Vs. Predator”, “El resplan-dor”, “Como conocí a vuestra ma-dre”, “Brazil”, “Twin Peaks”, “El fin de la eternidad” y “Solaris pandeli-rios”, que, a través de la cotidianei-dad, reflejan los problemas, pensa-mientos e historias personales de muchos de los “fieles” fans. En el disco han participado Xavi Molero, Amaro Ferreiro, Pablo Novoa, Emi-lio Saiz, Mathew Simon, Santos Be-rrocal y Fluren Ferrer. Y Julieta Ve-negas haciendo dueto en el tema “Alien vs. Predator”.
LOVG anuncia próximo álbum,
“Primera Fila”, y para calentar
las “orejas” de sus seguidores
ya esta sonando la canción “El
primer día del resto de mi vida”,
que combina elementos
novedosos en los arreglos y el
sonido, pero al mismo tiempo
mantiene la esencia sonora de
La Oreja de Van Gogh.
Se trata de uno de los tres temas
inéditos que, junto a otros once
grandes éxitos revisitados,
formarán parte de su nuevo
trabajo.
El “Primera fila” es un disco
íntimo en directo que combina
versiones totalmente novedosas
de grandes éxitos, con nuevos
arreglos, junto con canciones
nuevas y con la colaboración de
invitados especiales, la
mexicana Natalia Lafourcade;
Samo, del exitoso grupo Camila;
Leonel García y el argentino
Abel Pintos.
Acaba de publicarse en todo el
mundo el nuevo álbum de UB40,
“Getting over the storm”, su
disco número veinte, y el primero
desde “Labour of Love IV”
(2010). Junto al nuevo material,
la banda de reggae ha incluido en
esta ocasión algunas versiones
de temas country. ”Hemos
pasado mucho tiempo en
Jamaica y la música country es
parte de ellos. Es una música
verdadera, de raíces, como el
reggae. Los dos géneros se
entrelazan perfectamente”, dice
el saxofonista Brian Travers. Es el
segundo trabajo de UB40 con
Duncan Campbell como cantante
principal, que en 2008
reemplazó a su hermano Ali
Campbell.
LA OREJA DE VAN GOGH,
“PRIMERA FILA”
UB 40, GETTING
OVER THE STORMto
doM
úsic
a
43
Diario de FerrolDOMINGO,
15 SEPTIEMBRE DE 2013 Nordesía
LO MEJOR PARA DECORAR LAS FIESTAS
Bueno, bonito y barato: ideas para decorar tus fi estas de verano con Tiger
Tiger ofrece muchas opciones para decorar y celebrar una buena fi esta. Sin
duda, los farolillos dan un toque especial a las fi estas nocturnas y en Tiger
tienes unos farolillos LED de papel de arroz que funcionan con dos pilas AAA
por solo dos euros. Si en lugar de farolillos LED se prefi eren las velas para
crear ambiente, no hay problema. En Tiger tienen también hay farolillos para
velas en varios colores por un euro. Los que prefi eran no dejar atrás el
verano y quieran un toque de color y tropical al ambiente, pueden optar por
unas llamativas y coloridas frutas decorativas por dos euros. Por último,
también proponen unas servilletas llenas de color perfectas para las fi estas
por un precio de dos euros el paquete de 30 servilletas.
El jardín perfecto para los afi cionados a la cocina
LA JARDINERÍA Y LA COCINA SON
DOS AFICIONES QUE CADA DÍA
GANAN MÁS ADEPTOS ENTRE
PERSONAS DE CUALQUIER
CONDICIÓN
Stufa es un nueva em-presa portuguesa que espera reunir fondos suficientes con la
venta de sus primeros productos (y el crowdfunding) para hacer reali-dad un buen número de ideas de productos que ponen en relación conceptos generales (el diseño, la sostenibilidad, la educación, la in-novación…) y otros más pegados a la tierra: la huerta, el hogar, la mesa…
Actualmente, la joven empresa ya vende dos atractivos kits de mi-crojardines o huertos de interior: El jardín del Chef con germinados de rúcula y mostaza para las ensala-das, y Las hierbas del Mediterráneo con albahaca, perejil y cilantro.
Cada kit in-cluye, además, unas etiquetas d e m a d e r a para identificar cada planta, las semillas, la tierra (el sus-trato de origen vegetal) y un libro con una selección de recetas y explicaciones técnicas (en inglés y portugués) con todo lo que se necesita saber para disfrutar de la experiencia cultiva-dora y posteriormente gastronómi-ca utilizando para la preparación de cualquier plato.
Estos minicultivos requieren poco espacio, crecen muy rápido y
no necesitan luz solar di-recta.
Se trata de una expe-riencia ideal para com-partir con los más peque-ños y convencerlos de que comer “verde” es bueno y divertido si participan en todo el proceso de cultivo y preparación.
elInventa
rio
44
Diario de FerrolDOMINGO,15 SEPTIEMBRE DE 2013N
ordesía
LÁMPARA EN PAÑO
DE TELA CON FORMA
DE PASTEL
La empresa Örsjö, con 65 años
de experiencia en la
producción de soluciones de
iluminación de alta calidad,
hace gala de una dulce
inspiración en su lámpara
Baklava.
En Örsjö los magnífi cos
diseñadores y arquitectos de
Suecia y otros países nórdicos
han dejado su huella creativa.
Es el caso del estudio fundado
por el trío: Claesson Koivisto
Rune (ckr.se).
El estudio ha creado esta bella
lámpara en paño de tela. La
inspiración del diseño se ha
tomado de las capas del pastel
hojaldrado de origen persa del
que toma su nombre: Baklava.
Este artículo está disponible en
varios tamaños y modelos. Así,
se puede elegir entre una
lámpara de pie, una auxiliar,
una techo y el aplique de pared.
VELAS DE PARAPENTE RECICLADAS EN MOCHILAS, BOLSOS Y CARTERAS
Blauvent es la marca que une las dos pasiones de su fundadora: volar y diseñar. Volar
en parapente y diseñar en su estudio de Santa Pola, situado en lo alto de un acantilado
frente al mar Mediterráneo.
Carmen Castanyer Gisbert, Carmesine, vuela libre con su propia marca de objetos
bonitos hechos a partir de las velas de parapentes usados y reciclados. El resultado es
una línea de bolsos y accesorios ultraligeros y ultramodernos.
Cada producto es un diseño original, distinto, una pieza totalmente única, ya que para
su elaboración hay que posicionar meticulosamente cada patrón, uno por uno, sobre
el tejido de la vela del parapente a reciclar.
Blauvent distribuye a través de su propia web, en su tienda online, así como en la
tienda del Museo Guggenheim de Bilbao.
UN DIVERTIDO COLUMPIO
PARA LA CASA
Hay opciones divertidas y muy
entretenidas para entretener a los
más pequeños en casa. Una de
ellas es S swing, un columpio para
la casa. Es un diseño de Rafa Kids,
basado en una de sus camas. Un
juguete ecológico, sencillo y muy
divertido para todos.
El asiento está fabricado con
madera de abedul y protegido por
una doble capa de laca
transparente para que se pueda
utilizar tanto en el exterior como
en el interior. Lleva una banda
elástica alrededor para un uso
agradable y dar seguridad cuando
se choca contra algo.
La cuerda es suave y de color
amarillo o negro. Puede sostener
hasta 120 kilos. Se puede utilizar a
partir de los tres años sin limite de
edad. El S swing se puede colgar
de una viga del techo o de un
árbol, eso sí se necesita un sitio
con espacio. Su precio es de 39,50
euros.
MALETAS PARA AVIADORES
La reivindicación de un acentuado y patriótico “estilo
británico”, es una de las principales señas de identidad de la
fi rma del diseñador Timothy Oulton. Aunque la fi rma es
conocida por su propuestas de mobiliario y decoración en
general, entre las novedades hay una colección de maletas
que han sido bautizadas con el nombre de Raleigh Spitfi re.
Los Spitfi re eran una de las joyas de la Royal Force Aircraft
(RAF). Los cazas que defendieron el cielo y la libertad de
Inglaterra frente a la aviación y las bombas alemanas.
Las maletas reproducen el efecto del remachado que unía las
planchas de aluminio de la estructura exterior del caza. Están
disponibles en cuatro tamaños. La más pequeña se presenta
como opción “maletín”.
LLAVEROS PRÁCTICOS Y CON ESTILO
Los llaveros de Troika son una socorrida solución a la hora de hacer un regalo
bueno, bonito y barato. La fi rma alemana lleva años ofreciendo multitud de
accesorios y complementos que se ofrecen en las mejores tiendas de diseño de
todos los continentes. La colección de llaveros es impresionante por su variedad y
calidad de los acabados. Los llaveros se venden a precios que oscilan entre los diez
y los dieciséis euros. Hay opciones para entusiastas del esquí, la hípica o el ciclismo,
en multitud de colores y acabados, con cristales de Swarovski... Uno de los modelos
más prácticos es el “Pocket lamp fl ower”, para llevar las llaves y una linterna en el
bolso e ideal también para acertar con la cerradura cuando hay poca luz.
Gafas sin varillas para la “vista cansada”
a la gama: See Magnet. Equipadas con un imán para cualquier soporte magnético, en especial para el fri-gorífico.
Los fun-dadores de la fir-ma francesa
See Concept pensaron en crear una gafas autoservicio, las See Up, destinadas a ofre-cerse en bancos, notarías, res-taurantes, etcétera. Esos sitios en los que es “costumbre” pre-sentarse sin gafas o descubrir, gracias al efecto letra peque-ña, que se necesita la ayuda de unas gafas.
Los tres emprende-dores parisinos tu-vieron muy en cuen-ta l a “mag ia” o “duende” del buen diseño y el color a la hora de crear unas gafas de plástico sin varillas y tan solo con un mango que permite elegir la distancia óptima en la que situar las gafas de tal forma que el usuario pueda corregir el efecto de la presbicia o vista cansada.
Aquellas gafas fueron un éxito de crítica y público en Francia y, después del éxito obtenido por las
See Up, See Concept lanzó en mayo de 2012 una colección para el ho-gar: las See Home. En enero de 2013, un nuevo producto se añade
Las mecedoras son muy útiles y decora-tivas, tanto las de estilo antiguo como
las más modernas. Mecedorama es una empresa compuesta por tres arquitectos españoles donde hacen mecedoras diferentes y a medida.
Las mecedoras constan de una estructura fina y ligera de acero y los respaldos y asientos están trenzados con fleje de embalar, un material resistente y cómodo. Su diseño es de estilo retro y lle-no de color.
Se pueden encargar en la web de la empresa.
Coloridas
mecedoras
para cualquier
espacio
Hay diseños que sorprenden por su originalidad. Es el caso de Alix,
un sofá creado en colaboración entre Tilt y Amaze. Alix es un sofá diferente y único. Una pieza casi de coleccionista, solamente apta para algunos bolsi-llos.
Alix t iene un diseño en forma de nube con cierto aire a los dibujos de un graffitero. Por de-lante tiene un diseño y por detrás otro y está fabri-
Un sofá diferente y único
para coleccionistas
cado por artesanos en Francia. Rea-lizado con 725,30 metros cuadra-dos de cuero, un total de 266 botones y hecho a mano, se trata de una pieza única, numerada y firma-da, una verdadera obra de arte, aunque solo es apta para bolsillos
pudientes.
elInventa
rio
45
Diario de FerrolDOMINGO,
15 SEPTIEMBRE DE 2013 Nordesía
Nord
esía
aVoces
Carlos Moyá y Carolina Cerezuela despiden un
verano de celebraciones. Moyá es la viva estampa de
la felicidad al lado de su familia. Una de sus últimas
celebraciones fue en Mallorca, donde festejó sus 37
años con una comida familiar en casa de su madre y
junto a su familia, Carolina Cerezuela y sus dos hijos,
Carla y Carlos. Previamente estuvieron en Nueva
York, donde se reconoció su trayectoria. DIEZ MINUTOS
Unas fotos en Twitter de ambos en la misma piscina
y, más tarde, de sus pies entrelazados, hicieron saltar
las alarmas. David Bisbal dejaba a Zuleyka Rivera
para regresar a los brazos de Raquel Jiménez.
Durante la rueda de prensa de “La Voz”, David
confirmaba los rumores diciendo: “No hay ningún
rumor. O sea, sí, punto. ¿No ves lo bien que estoy?”.
LA FELICIDAD DE MOYÁ Y CEREZUELA
BISBAL: “HE VUELTO CON RAQUEL”
Madres muy activas
Este otoño parece que hay un auténtico ba-by-boom. Princesas como Magdalena de
Suecia y Carlota Casiraghi van a ser madres primerizas, pero otras como la cantante Gwen Stefani van a re-petir. Megan Fox también acaba de anunciar su embarazo y Nagore Aramburu está a punto de formar familia numerosa con Xabi Alonso.
Hace unos días Vanessa Lorenzo lo anunciaba en Twitter y ahora le ha llegado el turno a Eugenia Silva, que está esperando su primer hijo junto a Alfonso de Borbón, después de cuatro años separados. La mode-lo asegura que está muy feliz y que piensa seguir trabajando durante todo el embarazo y cumplir con sus compromisos profesionales, pero por ahora, no tiene planes de boda.
El futbolista Carles Puyol y su novia, la modelo, Vanessa Lorenzo,
DIARIO DE FERROL
AÑO XIV / NÚMERO 794
SUPLEMENTO DOMINICAL
DOMINGO15 DE SEPTIEMBRE DE 2013
EUGENIA SILVA,
VANESSA LORENZO Y
SARA CARBONERO
COMPAGINAN SUS
EMBARAZOS CON SUS
COMPROMISOS CON
VARIAS FIRMAS
A Raquel Sánchez Silva le era imposible volver a la casa que había com-partido con Mario Biondo. Tras la inesperada muerte de su marido, el 30 de mayo, la presentadora no había podido traspasar el umbral del hogar que habían compartido, de ahí que, a la vuelta de vacaciones, se haya mudado. La puerta de su antigua casa no es lo único que se ha ce-rrado. También el “caso Biondo”. El Juzgado de Instrucción número 21 de Madrid ha descartado, en su último auto, que Mario fuera asesinado en la tarde en la que su cuerpo fue encontrado sin vida.
Frente al altar de la catedral de San Patricio, en Nueva York, y por sorpresa, Vikram Chatwal, un rico empresario indio con nacionali-dad americana y propietario de una cadena hotelera de lujo, le pidió a la modelo española Esther Cañadas que se casara con él entregán-dole un anillo con un diamante de 8,5 quilates. La novia dijo sí y los dos se emocionaron y, cómo no, su alegría contagió a los que fueron testigos inesperados de tan romántica declaración de amor. La pare-
ja, según apunta la revista “¡Hola!”, contraerá matrimonio próxima-mente, y ya se encuentran inmersos en los preparati-
vos del enlace.
La revista “¡Hola!” publica esta semana una entrevista que Miguel Igle-sias Rijnsburger, de 16 años, ha hecho a su padre Julio Iglesias, una sincera y divertida lección de vida de padre a hijo. Una exclusiva con motivo del cumpleaños del artista que viene acompañada por un espe-cial de 37 páginas con fotografías del álbum familiar del cantante. Julio responde a las preguntas de este “periodista” de excepción, entre otras muchas: “Dame un consejo para enamorar a una chica. ¿Recuerdas cómo fue tu primer beso? ¿Por qué tardasteis tanto en casaros mamá y tú?”.
Raquel Sánchez Silva hace la mudanza
La romántica pedida de Esther Cañadas
Miguel Iglesias entrevista a su padre
serán padres el próximo mes de enero. La pareja anunció la feliz no-ticia en Twitter: “Estamos muy feli-ces de comunicaros que esperamos ser padres a finales de enero”, decía el mensaje acompañado de una fo-tografía de ambos muy sonrientes.
Por último, Sara Carbonero lleva un embarazo estupendo y lució tri-pita en el 20 aniversario de ‘’Women’s Secret’’. Sara, que espera un niño para enero, está muy ilusio-nada. ‘’La noticia nos llenó de felici-dad porque queríamos ser padres. Iker y yo teníamos muchas ganas’’, contó la periodista, que aún no sabe qué nombre elegirán para él.
En primera línea
Eugenia Silva, en la última edición del festival de Cannes. EFE
Sara Carbonero. EFE
Antonio Banderas se ha
puesto detrás de las
cámaras y presenta su
particular visión de la
mujer en el Instituto
Cervantes de Madrid.
Para ello ha contado con
una madrina de lujo, la
actriz Paz Vega, quien es
imagen de su nueva
fragancia. “Women in
Gold”, título de la
segunda exposición
fotográfica del actor
malagueño, que se define
como un “fotógrafo
ocasional”. EFE
EL FOTÓGRAFO Y LA MODELO