Ó mesmo tempo que se amosan os primeiros esbozos dos soños,a túa mirada luxa os meus pensamentos.Abraza os meus pesadelos para transformalos en fantasías.A miña alma queda núa e indefensa ante as garras dos teus ollos,esas poutas que desexan arrincarme o sentido da vida e da morte,do real e do imaxinario.Por fin, deixo que a túa mirada me seduza.

Yolanda Manteiga Lavandeira2 BACH Aº

CARTA DUN AMOR DE INVERNO

Fico l eda ao pé da ladei ra, pensando en como e squec ín quen era, en como me de ixe i l evar por algo tan fantás t i co como o amor. Ás vece s e squézome do día no que era unha s impl e bo l bore ta, e penso no día en que e sa bol bore ta at opou a súa f lor . Raro, verdade?, poi s a culpa t ívoa o s eu suave lat exo, tan f irme, pero tan fráxi l ao f in e ao cabo. Duradeiro?, non o s e i , inesquec ib l e?. . . s en dúbida. Pero, é s incero?, s igo s en sabel o , quizai s a índa non s e abriron o s pé tal o s , quizai s , pero a bol bore ta e s tá di spos ta a entrar , a des cubrir a maxia, a s ent i la. . . todo por cu lpa do amor, pero eu non quixen s eguir e s e camiño, só quería aproximarme. . . s en saber as cons e cuenc ias que e s o traería. Es tou confusa. . .non s e i s e bat er as á s ou f i car, non s e i . . .A culpa é túa, por mái s que o penso, a r e spos ta e s tá aí , unha manchea de lat exos , cada un di f erent e , pero todos iguai s . . .meu deus , por que é tan di f í c i l? Por que e s t ou pensando no que son, e non no que era? Se por min fo s e non ex i s t ir ías , pero ex i s t e s . . . e por min. Nin s equera s e i s e e s tá s a l er e s ta carta. . .algo tan s imple , tan f ermoso. . . e tan duradeiro. Unha tr i s tura, unha al egría, ambas acedas a min, s en poder s eparars e . . . s erá por i so pol o que non s e i quen era?, non s e i . . . o t empo dirao, a bolboreta at opará a entrada á f lor , a e sa mar de s ensacións contradi t orias , cada unha cun obxec t ivo, pero. . . e t i? , aceptarás a bolboreta?, mos t raras l l e o s t eus la t exos?. . .de momento non o s e i , pero , quizai s , o amor s e t rat e di so , de non s ermos capaces de atrapalo, pero s i de s ent i lo , e de di s frutalo tanto como s exa pos íb e l , pero o que é duradeiro non é amor, poi s o amor e squéce s e , como a f lor e squece a bolboreta, pero. . . t i . . . xamai s me e squezas . . .xamai s .

ALBA CAMEÁN GARCÍA

3º ESO B

Baixo as sabas brancas unha ollada intrépida dá renda solta ás paixóns. As paixóns da última vez, do último desexo, do último alento... Sempre ancorada nese mar de ledicia que desencadea a luxuria do amor; pero a fin de contas, que é o amor entre nó­los dous? Esquéceo, as verbas quedan atrás, só non me fagas esperar máis baixo este manto.

Noemí Echegaray Suárez2º BACH A

Espe rar e i t e“ ”

A cada i n stante non podo de ixar de pensar en t i , cada vez que recordo o d ía de onte penso que nunca haberá un maña para poder verte . Sempre estás en m in , nunca me esquezo do que t i me das e outro s non .

Esperar e i t e pase o qu e pase

nun t e d e i xa r e i marcha r

porqu e t i e s t á s a í

e nunca t e abandona re i .

Cada d ía que pasa o meu corazón m i ra a hora para poder ve rte . A dor cada vez fa i se má i s fo rte e eterna . Oxa lá pu idera terte aqu í e que o re loxo se pare para poder d i s frutar de t i toda a ete rn idade .

Esperar e i t e e pase o qu e pase

non t e e squ ec e r e i

Es a e s t r e l a que me gu ía

pa ra poder e sp era r t e .

Cada vez que me d is qué rote , má is gañas me dan a m i n de ve rte , e d ic i r che ó o ído todo o que s i n to por t i e todo o que t i me fas sent i r . Cada vez que me m i ras o meu corazón va i má is ráp ido .

Esperar e i t e o t empo

qu e faga fa l ta po rqu e

só t i e s a luz que

me gu ía na esc ur idade

Er ika Lorenzo1 BACH Cº

CARTA A UN NAMORADO

Querido namorado:

Non hai palabras para expresar os meus sentimentos á túa persoa. Cada pensamento, cada palabra, cada recordo, ti formas parte del. Estar ao teu carón faime sentir no ceo e só contigo chego á plena felicidade.

Recordo o día no que chegaches á miña vida e a iluminaches. Non dou ao esquecemento cando te vin baixar polas escaleiras do noso colexio. Os teus ollos azuis recordáronme o mar, as ondas que impactan coas rochas e fan un ruído fermoso. Cando me bicahes por primeira vez naquel carballo e deixamos alí as probas do noso amor grabadas cunha chave. Todo despois de alí foi marabilloso, comidas na praia, camiñatas polos espesos e fermosos bosques, ceas á luza das candeas, e o mellor é que foron contigo.

A primeira noite que estivemos xuntos, na que me sentín completa por primeira vez na miña vida e o que saíu desa noite, esa marabillosa noite, o nos Xavier.

A nosa voda na praia de Baldaio, que feliz foi ese día, ti tan bonitiño de negro coa túa gravata azul ao mesmo son cos teus ollos. As nosas familias que felices estaban e ti e máis eu viviamos un soño.

Hoxe   escríboche   esta   carta   porque   non   sei   se   te   acordarás   de   que cumprimos 50 anos, anos de paixón, de risas, de agarimos, de cálidas apertas, de momentos xuntos, miles de sentimentos compartidos que nos fixeron felices. E teño que dicirche que cada día que pasa estou máis namorada de ti, de todo no que te convertiches e es agora mesmo.

Con amor,

A túa namorada

Cristina Porteiro Cagiao 3º ESO B