Sendatzeko hitzak Palabras que curan 3

“Sendatzeko hitzak” ◊ 3. zenbakia ◊ 2011ko ekaina - 1 - “Palabras que curan” ◊ Número 3 ◊ Junio 2011

Sendatzeko hitzak Palabras que curan

DONOSTIA OSPITALEKO ESKOLAKO ALDIZKARIA 3. zenbakia 2011ko ekaina REVISTA DEL AULA ESCOLAR DEL HOSPITAL DONOSTIA Número 3 Junio 2011

IDAZLANAK

OSPITALEKO ISTORIOAK

CONCURSOS

ENTREVISTAS

KOMIKIAK

ESKULANAK

ARTISTEN TXOKOAK


Neu ere izan nintzen txikia noizbait. Eta medikuek beldurra ematen zidaten. Baita beren mantala zuriek ere. Eta ekografietan izua sentitzen nuen. Eta txistak sekulako mina ematen zidan. Hazi eta handitu nintzenean, mantal zuriari beste begi batzuekin begiratzen hasi nintzaion. Pediatrak ez ziren jada nire medikuak, eta bakarrik joaten hasi nintzen kontsultetara. Aspaldi aitari eta amari ematen zizkieten azalpenak niri ematen hasi ziren. Beraz, bazirudien, apurka-apurka bazen ere, sendagileei nien beldurra urruntzen hasia zela. Handik urte gutxietara, irakasle izan nahi nuela erabaki nuen. Ikasten hasi nintzen eta irakasleen lana ikusteko, eskola batera bidali ninduten. Eskola neronek aukeratu nuen. Ospitaleko eskolara joango nintzela erabaki nuen. Lehenengo egunean mantal zuri bat eman zidaten Arantxak eta Virginiak. Mantal zuria soinean jartzean medikua ematen nuen; baina nire buruak ez zidan beldurrik ematen. Eskolatik hirugarren solairura jaistean, bihotzeko taupadak eztarritik gora sentitu nituen. Virginia eta Arantxaren atzetik joan nintzen uneoro, euren bizkarzaina banintz bezala. Lehenengo gelan kax-kax jotzearekin batera hankeko behatzak uzkurtu egin zitzaizkidan. Egia esango dizuet: beldur nintzen. Beldurra barruraino sartu zitzaidan. Baina ezin ezer esan Virginia eta Arantxari. Nola esango zien beldur zela hain handia zen neskak? Hasieran izkutatzea pentsatu nuen: ohe barrura sartu eta izara azpian gorde nintekeen. Baina ez, ez zen aukera ona. Gero, erizainen postura joatea erabaki nuen. Baina ez, han ere gaizki. Azkenean gelan sartzea erabaki nuen. Begiak itxi nituen, ez bainituen bertan aurkitu nahi. Bai, medikuei buruz ari naiz. Berriz etorri zitzaidan txikia nintzeneko izua. Eta orduan soinean mantal zuria eramanagatik ere, ezin beldurra albo batera utzi. Baina handik egun gutxietara, izuak alde egin zuen. Geletan sartzearekin batera izan zen hura ere. Bertan topatu nituen neska-mutilek erakutsi zidaten medikuak ez direla gaiztoak eta ez dutela beldurrik ematen. Neska-mutilei bisita egitea asko gustatu zitzaidan. Batzuk ohean zeuden, Manolitori lotuta. Beste batzuk noizean behin etortzen ziren ospitalera, botika hartzera. Eta eskolara igotzeko aukera zutenekin matematika ikasten nuen; eta euskara; eta gaztelania; and English language; eta eskulanak... Ipuin kontalari bat ere etorri zitzaigun; eta magoa; eta Porrotx; eta Realeko jokalariak... Handik gutxira agur esan nien ospitaleko lagunei eta zin egin nien datorren urtean ere bertan izango nautela mantala zuri eta guzti. Baina beldurrik gabe. Zin egin diot nire buruari beldurra ospitale kanpoko farola bati lotuko diodala. Irakasle eskolara itzuli nintzenean, bertako irakasle eta lagunei esan nien asko ikasi nuela ospitalean. Virginia eta Arantxaren laguntzaz gain, haurrekin mila gauza ikasi nituela kontatu nien. Eta tripako min, buruko min eta hankeko min handienak izanagatik ere, denek dutela zerbait irakasteko handi-handiak garenoi.

Garazi Kamio

IRAKASLE IZANGO DEN BATEN AHOTIK


Kaixo irakurle:

Eskuartean duzuna, 2010-11 ikasturteko “Sendatzeko hitzak – Palabras que curan” aldizkariaren hirugarren alea da. Aldizkari honetan, ospitaleko eskolan egon diren haurrek ilusioz beterik parte hartu duzue.

Beste urteetan bezala, aurten ere , eskolako ikasleek Ospitaleak antolatutako ekintza eta lehiaketetan parte hartu dute . Horregatik, ale honetan argitaratzen diren lan batzuk gai hauen inguruan egin direla ikusiko duzue.

Ikasturte honetan eskolako blog-a martxa jarri dela ikusiko duzue, bertan han azaltzen diren zenbait lan ikusi daitezke.

Virginiak eta Arantxak zoriontzen zaituzte, ez bakarrik aldizkarian parte hartu duzuenei, baita Ospitaleko eskolatik pasa zareten ikasle guztiei ere. Lana gogoz eta ilusioz beteta egin duzue eta.

ZORIONAK!! Gozatu ezazue ale berri honekin.

Querido lector/lectora:

Lo que tienes entre manos es el número 3 de nuestra revista “Sendatzeko hitzak—Palabras que curan” del curso 2010-11.

En esta revista han participado con gran ilusión los alumn@s que han pasado por el aula hospitalaria a lo largo de todo el curso.

Este año, como en años anteriores, el aula ha participado en diversas actividades y concursos organizados por el Hospital. Veréis que algunos trabajos giran entorno a estos temas.

También encontrareís trabajos que aparecen en el recien inaugurado blog de nuestro aula.

Virginia y Arantxa queremos felicitar, no solo a los alumnos que habéis colaborado en la revista, sino a todos los que habéis pasado por el aula. Habéis trabajado con muchas ganas y una gran ilusión. ¡ ¡FELICIDADES! Disfrutad con este nuevo número.

DONOSTIA OSPITALEKO ESKOLA-GELAK / AULAS ESCOLARES HOSPITAL DONOSTIA Tlf. 943 007 000 Ext: 3432 eta 688 881 405 e-mail: [email protected]

Blog: http://donospi.blogspot.com www.oethgipuzkoa.org

Irakasle izango den baten ahotik .............................................. 2 Agurra eta aurkibidea/ Saludo e índice ...................................... 3 Ondo sentitu eta azkar sendatu..................................................... 4 Algunos de sus trabajos. Egindako lan batzuk ........................ 5 Eskerrik asko ................................................................................. 6 El rincón de la diabetes ............................................................... 7 Ospitaleko istorioak. Historias del hospital.................................. 10 Krap olagarroa ............................................................................. 12 Trabajos de los adultos. Helduen lanak .............................. 15 El hospital .................................................................................. 16 Entrevista a la cirujana .............................................................. 17 XVI Idazlan-lehiaketa. XVI Concurso de redacción ............... 18 Liburu errekomendatuak ............................................................ 21 Ospitaleko bizitza ......................................................................... 22

AURKIBIDEA – INDICE


ONDO SENTITU ETA AZKAR SENDATU

Nire izena Asier da eta hamabi urte ditut. Ospitalera etorritakoan gaiz-ki sentitu nintzen hasieran hemen egoteagatik, gaixo egongo nintzela jakiteaz eta.

Baina beste aldetik, orain ongi sentitzen naiz lagunak bisitan etortzen direla-ko, eskolako pertsonak eta gauzengatik. Eskolako irakasleak etortzen zire-nean nire gelara, oso pozik jartzen nintzen, hau da, Arantxak, Birginiak eta Sa-rak ondo tratatzen nindutelako. Nahi nuena eskatzen nielako. Gehienetan Ospi-talera etortzen naizenean, ni baino gra-beago dauden pertsonak ikusten ditut. Adibidez batek hanka puskatu duela, edo beste batek hezurren bat puskatu duela, beste batek buruan zauria duela, neumonia duela...

Baina etortzen direnak azkar erre-kuperatzea espero dut eta eskerrak eman nahi diet eskolako guztiei asko la-gundu didatelako animoak altxatzen. Momenturik txarrena, apendizitisa neu-kala jakin nuenean izan zen. Oso gaizki pasa nuen baina hurrengo egunean ope-ratu nindutenean eta minik sentitu ez nuenean, oso pozik jarri nintzen.

Nire egunik hoberena gaur izan da eskolara etorri naizelako lehenengo aldiz. Poza sentitu nuen ondo pasa nuelako. Nire lehen egunean nire esperientzia idatzi nuen. Eskerrik asko guztioi berriro ere.

Asier G. (6 LH)

Behin batean kanpin bat zegoen eta mutil batek nahi zuen kanpin bat erosi eta dirua lortu zue-nean erosi zuen. Beste egun batean jaten zegoen eta bum!! Entzun zen. Kanpina puskatu zen. Mu-tila etxetik irten naita zegoen eta lortu zuen irtet-zea. Suhiltzailei deitu zien eta sua itzali zuten. Mutila beste etxera bisitzera eraman zuten, azkar joan zen etxe berrira. Jonathan M.


ALGUNOS DE SUS TRABAJOS EGINDAKO LAN BATZUK

MAIALEN T. (2. MAILA)

Nora D. (5. Maila)

PABLO


DIEGO SIMONET


•

Vida normal en el hospital D I A B E T E S A R E N T X O K O A

E L R I N C O N D E L A D I A B E T E S


OSPITALEKO ISTORIOAK– HISTORIAS DEL HOSPITAL


BEHIN BATEAN HERRIA HANDI BATEAN ARDI BAT BARATZAN BELARRA JATEN ARI ZEN. EGUZKIAK ARDIARI BEROA EMATEN ZION ETA ARDIA ERRETA KORRIKA ETXERA JOAN

ZEN. AITA ETA AMA EROSKETAK EGITERA JOAN ZIREN ETA UMEA ETXEAN GELDITU ZEN. ARDIA ETXERA SARTU ZEN ETA DENA PUSKATU ZUN ZEKATIK SU-KALDEA AZKENA ZEOLAKO. ARDIAK URAREKIN ESKAILERA GUZTIAK BUSTI EGIN ZITUN ETA AMA ETA AITA ETXERA BUELTATU ZIRENEAN USTE ZUTEN ARDIAK PIXA EGIN ZUELA ESKAILERATAN. ARDIAK LEHORTU ZUEN ETA ESAN ZUEN EZ ZELA EGUZKITARA KREMA EMAN GABE GEHIAGO JOANGO.

ANIMALIEN MEDIKURA ERAMAN ZUTEN SENDATZERA. MEDIKUAK SENDATZEN DEN BO-TIKA EMAN ZION. HALA BAZAN EZ BAZAN SAR DADILA KALABAZAN ETA ATERA DADILA TOLOSAKO PLA-ZAN. EIDER ( 5 urte )

ARDIA ERRETA


Nire esperientzia Ospitalean

Kaixo nik Britney naiz. Eta bederatzi urte dauzkat . Aurten hamar egingo ditut. 2001an jaio nintzen, urriak hamabian.

Hirugaren aldia da ospitalea etortzen naizela. Lenehengo aldian Nikaraguatik etorri berria nintzen eta asmangatikan etorri nintzen ospitalera eta zazpi egun egon nintzen.

Bigarren aldian buruko mina neukan eta asmangatikan berriro etorri nintzen eta bost egun gelditu nint-zen Ospitalean.

Eta hirugaren aldia diabetesagatik izan da. Lehenengo konturatzen zea gertatzen ari zaizun gau-za hori ez zaizula inoiz gertatu, adibidez: ohean pixa egiten dezu, egarri asko daukazu eta azkar nekat-zen zea, e.a Ospitalea etortzen balima zara esplikatzen dizue insulina jarri behar dala eta azukrea kon-trolatu behar dala. Odol tanta bat makina batean jarrita azukrea nola daukazun jakiten da. Gutxi dauka-zunean lau gaileta maria ematen dizute jateko; azukre asko badaukazu asko ibili behar zea azukrea jeste-ko.

Insulina jartzen didate gosaldu, bazkaldu, merienda eta afariaren aurretik eta bi ordu pasata gero odolaren froga egiten didate. Baiata ere gaueko hamaiketak edo hiruretan froga egin behar dut. Azukrea 60 eta 400 artean egon behar da.

Egarri asko baldin badaukazu eta gauean pixa asko balin badaukazu eta korri egiten balinbadezu eta nekatzen bazea buruko mina jarriko zaizu eta esan amatxori medikura joateko. Britney

Trabajos realizados en el hospital


Ospitalean egindako lanak

Nire izena Lander da . Ona ostiralean iritsi nintzen, lau aldiz mareatu nintzelako bi aste segidetan. Hemen asko aspertzen da baina eskolara zatozenean ez zara bat ere aspertzen. Janari gehienak txarrak daude baina beste pila bat goxoak daude. Bisitak daudenean asko pozten zara. Gehien gustatzen zaidana bisitak eta beraiek ekartzen dizkidaten opariak dira. Ospitalean beti tentsioa eta sukarra duzun begiratzen dizute egunean hiru edo lau aldiz baina nire onerako egiten dute. Oheak pixka bat inkomodoak dira baina gurasoek aulki batean egin behar dute lo eta hori okerragoa da. Gaur oso pozik nago sei egun egon ondoren ingresatuta alta eman didatelako eta espero dut zuek ere ingresatuta egon ondoren alta ematen di-zuenean zuek ere nik daukadan poza zuek ere edukitzea. LANDER VALDERREY OSTOLAZA (5 LH)


K R A P O L A G A R R O A Dena aldatu zen Krapentzat Martxoa-ren hiruan.

Krapek beti bezala esnatu zen; su-durretik usaintzean ozeanoren usaina na-baritu zuen, bere belarrietatik olatuen soi-nua entzuten zuen. Dena beti bezala zen zerbait arraroa entzun zuen arte.

• Mugitu zaitez motel, olagarro hauek goizeko bederatzietan egon behar dira Amerikako merkatuan.- Entzun zuen Krapek.

Hori entzun zuenean begiak ireki zituen eta sare batean zegoela ikusi zuen. Ez zegoen bakarrik, berare-kin beste olagarro bat-zuk zeuden haren inguran bere gurasoak baita. Denak begiak itxita zeuzkaten eta Krapent-zat hori gauza bakar baten arrazoia zen, de-nak hilik zeuden. Arnasa hartzen hasi zen eta na-baritu zuenez ezin zuen denbora askon horrela egon ur faltarekin. Mo-mento hartan pentsatu zuenez komeni egingo zion geldirik egotea, izan ere, itsa-sontzian zegoen marinel bat Krapen mugi-mendua nabaritu eta ohiukatu zuen:

• Karlos! Olagarro horrek oraindik bizirik dago! Akabatu lehen bailen horrekin nagusia ohartu baino le-hen!

• Ezin zara hi lanpetu ala? • Ez eragotzi eta jarri behingoz la-

nean.

Ez zuen ulertu zer esan nahi zuten bi esku erraldoi ikusi zuenerarte. Biak larruz-ko ohialak zeuzkan eta baita odolez zikin-duta zeuden baina Kraperi gehiago ika-ratu ziona mozteko labana izan zen. Gi-zon horrek Kraperi eutsi eta kaxa baten gainean jarri zuen. Krapek bere familiari eta lagunei ikusita ze nolako amaiera es-

pero zion pentsatu zuen eta bere azken itxaropen bezela, bere gorputzean gel-ditzen zitzaion tinta kantitatea bota zuen.

Bere sahiespen alahegina ona izan zen, izan ere, gizona eskuan zera-matzan labana bota eta eskuak aurpe-gira eraman zituen tinta kentzeko. Mo-mentu hori aprobetxatuz, ihesari hastea erabaki zuen baina pentsatzen zuenez ez zein hain erraza izango. Labanak zeukan gizona aurpegitik tinta kenduta-koan, hau oihukatu zuen:

• Manuel! Olagarroa ihes egin nahi du! • Nola? Olagarro ziztrin horrek higandik ihes egin dik? Bai haiz bai motel! Ala utzi nezakek!

Momentu hartan, bi gizon hoiek Krap inguratu zuten. Beldurra bere gorputzean eramanda bakarrik ihesbi-de bat ikusten zuen: Itsa-sontzitik uretara salto egi-tea. Momentu bat galdu gabe, ihesbide horretara eutsi

eta bota egin zen. Itsasoan sartzean igeri egiten hasi zen eta handik ontziko bi gizonak ikusten zituen; handik, laba-naren gizonak esan zuen:

• Manuel, eskutatik ihes egin zaigu. • Ez zaitez kezkatu, bakarrik olagarro

bat eta dakizunez, olagarro hauek arrantzatzea debekaturik dago.

• Je, honekin aberatsak bihurtuko ga-ra.

Krapek, segitzen ez ziotela jakin-da; arroka baten gainean jarri zen eta negar egin zuen; bere familia eta lagu-nak galdu zituen. Bere bizitza hautsi egin zen ordu gutxi batzuetan. Baina momento hartan arroka hori mugitu eta hau entzun zuen:

• Lasaitu zaitez, zergatik zaude hain triste?


Krapek, ikaraturik, arrokatik jaitsi zen eta mugitu zenean bale bat zela ikusi zuen. Krapek bere istoria kontatu zion baleari eta honek hau esan zion:

• Badakit zenbat sufritu duzun eta la-gunduko dizut; ikusten duzu hori?- esan zuen itsasora seinalatzen.

Krapek ez zuen ezer arrarorik ikusi hesia nabaritu zuen arte. Zer zela galdetu zuenenan, honek hau esan zion:

• Hori Akuariumeko hesi banatzailea da. Momentu honetan itsasoan gaude eta legez arrantzatu ahal digute baina beste aldean legez babesturik gaude. Niretzat bizitza ia galdua daukat eta ez dut uste asko iraunduko dudanik baina zuretzat oraindik oportunitate bat daukazu. Hau egingo dugu: Nik

hesiaren kontra golpe bat emango dut. Dakidanez, hesi honek berrogei urte dauzka eta kolpe batek zulo bat egingo du. Egindakoan, zulotik sartu eta salbatu egingo zara. Beno, prest al zaude?

Krapek , oraindik ikaraturik, balearen plana onartu zuen. Segundo bat galdu ga-be, balea igeriari hasi eta hesiaren kontra bota zen. Zuloa ikusita, Krapek igeri egin eta beste aldean sartu zen.

Momentu hartan, han sartuta, igeri egin zuen argia ikusi arte eta argiaren kontra it-satsita zegoenean zenbait pertsona ikusi zi-tuen. Pertsona hauek olagarroa ikusita ikara-tuta zeuden.

• Nola dago hor olagarro hori? • Ama, zer da hori? • Nola jarri dute espezie babestu bat han?

Margotu ezazu Krap olagarroa Pinta a Krap



Trabajos de los adultos Helduen lanak

Ospitaleko gelan badira artisten eta sinaduren liburuak; hona hemen aurten egindako lan batzuk. En el aula del Hospital hay un cuaderno de firmas y otro de dibujo; he aquí algún trabajo de los mismos.


|~..::*EL HOSPITAL*::..~|

Para mi el hospital es un sitio para curarse, jugar, divertirse… A veces también hay algunas cosas malas, estas son algunas de ellas: cuando te operan, cuando te ponen la vía, cuando te traen comida que no te gusta…

Todos los días me hacen la cura, me hacen análisis y muchas cosas mas. Las auxiliares, las enfermeras y los médicos son muy majos porque me han curado y cuidado bien.

A mí me operaron de la espalda; cuando me llevaban al quirófano estaba muy nervioso, pero para cuando llegué a aquel sitio ya estaba dormido.

Ahora voy a la escuela de 10:00 a 12:00 y de 13:30 a 15:00, las profes de aquí son muy buenas, se llaman: Virginia y Arantxa. Primero trabajamos y luego hacemos manualidades, dibujos o jugamos al Pico Pico (juego de mesa)… El juego que he mencionado me gusta mucho.

En el hospital a veces también hacemos concursos; hace poco gane uno de ellos, había que hacer un dibujo de felicitación para cincuenta aniversario del hospital.

¡Bueno así veo yo el hospital! Autor: Aimar Gil


ENTREVISTA A LA CIRUJANA Flor Villalonga del Hospital Donostia

1. ¿Es difícil el trabajo de cirujano?

· Bueno, pues tiene mucha responsabilidad porque, más que nada, es una responsabilidad dire-cta en la que tienes que estar muy segura de lo que tienes que hacer en cada momento, ¿no? y ser consciente de que tu cabeza te indica tus pasos.

2. ¿Tienes muchos pacientes? · Pues varía mucho pero sí, solemos tener mucho trabajo

3. ¿Sueles estar nerviosa antes de operar a alguien? · Más que nerviosa da la sensación de tener en tu cabeza todo claro lo que te puedas encon-trar y la alternativa que tienes que tomar según lo que te encuentres en el momento.

4. ¿Cuántos días a la semana trabajas? · Trabajar, trabajamos de lunes a viernes todos los días y luego las guardias que tenemos de veinticuatro horas que suelen ser seis o siete.

5. ¿Has tenido algún error? ¿Cuál? · De momento no he tenido ningún error con implicaciones severas y bueno, doy gracias por ello y espero que siga siendo así. Así que no.

6. ¿La mayoría de las veces donde operas? · En el quirófano hago las intervenciones que está en la segunda planta.

7. ¿Qué es lo que más te gusta del traba-jo? ¿Y lo de menos? · Bueno, pues lo que me encanta es tratar con los pacientes y, por supuesto, luego lo que menos la habilidad que se requiere para operar en el trabajo de cirujano.

8. ¿Le has operado a alguien de un tu-mor? · De un tumor pues hasta la fecha todavía no, he ayudado pero de momento aún no.

9. ¿Quién es tu paciente preferido? · ¿Quién crees eh, Asier? Pues claro, tú.

10. ¿Has operado a algún famoso ¿ ¿A quién? · Pues no pero sí que ví al hijo de un famoso de otra cosa aunque no fui yo la que llegó a hacer la intervención.

11. ¿Os ponéis nerviosos cuando no sabéis lo que tiene un paciente? · Hombre, más que nervios pues tratas de buscar lo que va al complementario para poder así concretar la causa de la enfermedad de ese paciente.

Preguntas tras la entrevista:

12. ¿Te da algún tipo asombro o asco cuando tienes que ver las tripas de alguien? · Pues nada, la verdad es que no porque si fuera así difícil sería trabajar porque, aunque parece mentira, te habitúas a ello y la verdad es que muchas veces no te molesta.

13. ¿Te cuesta operar al paciente si el cuerpo se convulsiona como cuando soléis atar a los pacientes para que el cuerpo no se mueva?

· Bueno, como los niños suelen estar dormidos cuando se les opera, como tú lo sabes Asier, así que suelen estar tranquilos y no se mueven. Gracias por responder a nuestras preguntas

Asier G. (LH 6) eta John M. (DBH1)


Hoy hemos venido a visitar a muestro primo Ivan al hospital por-que está enfermo y le queremos mucho.

El hospital es bonito.

No hemos ido al cole para estar con Ivan porque le van a operar. Además no vamos al cole porque no hay comedor.

Hemos subido al cole del Hospital y le hemos hecho unos dibujos a Ivan.

Le queremos decir una cosa: no va a pasar nada y te vas a poner bien.

Un beso

Mirian y Adrian

RECOGIENDO EL PREMIO UN DIA ME TOCO UN REGALO Y ME HE ASUSTA-DO PORQUE SACABA UN RUIDO DE UN BICHO ENORME. CUANDO ME HA TOCADO EL REGALO ERA UN BICHO, ERA VERDE Y TENIA COCHES Y UNA LLAVE.

A VENIDO MUCHA GENTE A LA FIESTA. LAS CHI-CAS DE LA REAL Y LOS CHICOS DE VAYA SEMA-NITA ME HAN DADO LOS PREMIOS. ME GUSTA RECIBIR PREMIOS.

GRACIAS POR TODO A LA GENTE QUE ME HA DA-DO LOS PREMIOS.

IVAN (8 URTE)


LA VIDA EN EL HOSPITAL

Vine el Martes y me dijeron que me fuera a casa despues de mandarme el pediatra de Villabona. Los de la resi me dijeron que al día siguiente me fuera a mi pediatra y el pediatra puso en un informe “que ruega un ingreso”.Y yo por si acaso traje la ropa por si me ingresaban, me miraron y dijeron que iban a ingresarme, me sacaron sangre y me pusieron una vía, y me dijeron que me iban a llevar a hacerme una ecografía. Me llevaron a mi habitación y como no había sitio en pediatría me llevaron a toco-ginecología. Estuve en toco-ginecología 2 días.

Luego ya me cambiaron a la 3ªazul,y desde el Miércoles que vine no me hicieron ninguna prueba de que podía ser lo que me pasaba. Solo me hicieron la ecografía. Y el viernes la prueba del soplido que fue en la que me detectaron una bacteria en el estomago.

El Lunes me volvieron a cambiar de habitación. De tanto cambiarme me marearon, espero que de esta habitación no me vuelvan a cambiar.

Eta ez nuena normala ikusten zen umeak telebista ordaintzea zergaitik ume askok hemen denbora asko pasa behar dute. Geratu behar den familiarrekoak dauden aulkiak baino gauz hobegoak eduki behar zituzten,adibidez lo egiteko tokia. Ospitaleko janaria ez dago hain ona baina jan daiteke.

Bueno egia esanda ez genuen ain beste kejatu behar zergaitik daude ume asko hospitala behar dutela eta ez daukate eta ere jarabeak ez dauzkate.

Sara Bejarano (LH4)

ME LLAMO JULENE Y TENGO 11 AÑOS.

EL HOSPITAL NO ME GUSTA PORQUE LLEVO MUCHO TIEMPO. ADEMAS LAS PRUEBAS HAN SIDO DURAS Y ESTOY HARTA DE QUE ME PINCHEN, AUMQUE SE QUE LO HACEN PARA CU-RARME.

ME GUSTAN MUCHO LAS VISITAS, LOS MEDICOS, LAS ENFERMERAS Y LAS AUXILIARES PORQUE ME VAN A CURAR.

ES MUY IMPORTANTE QUE SEAN MUY SIMPATICOS Y CARIÑOSOS, PORQUE LOS NIÑOS LO AGRADECEMOS MUCHO, Y TAMBIEN NUESTROS AITAS Y PARIENTES. EN MI CASO, LO SON, ME QUIEREN MUCHO Y YO TAMBIEN LES QUIERO.

TAMBIEN ME GUSTA MUCHO TRABAJAR CON LAS ANDEREÑOS, PORQUE SON MUY ALE-GRES Y SIMPATICAS.

SI VIENES AL HOSPITAL, TIENES QUE ESTAR ¡¡TRANQUILO!! Y CONFIAR EN LOS MEDICOS, ES POSIBLE QUE TENGAN QUE HACER MUCHAS PRUEBAS Y ESTAR TRANQUILO ES MUY IM-PORTANTE PARA NO TENER QUE REPETIRLAS.

TENGO MUCHAS GANAS DE IRME A CASA, PERO SE, QUE CUANDO ME VAYA ME DARA MUCHA PENA DEJAR A TANTA GENTE SIMPATICA QUE HE CONOCIDO AQUÍ, Y PARA ELLOS LES DEDICO ESTA POESIA:

BATAS BLANCAS, AZULES, ROSAS DE CUALQUIER COLOR DETRÁS DE CADA UNA SIEMPRE HAY ALGUIEN CON MUCHO AMOR

Julene B. (LH6)


Ni naiz zure eguzkia eta zu zara nire ilargia biok batera eklipse bat egingo dugu nire bihotzaren barruan. Ai ilargi maitea! zu gabe gauean ez genuke ikusiko ni lagunekin gauean nagoenean beti nire ondoan egoten zara horregaitik maite zaitut ilargi anderea Cristian (11 urte)


LIBURU ERREKOMENDAZIOAK

Neure neure esklaboa

Mariak, 12 urte bete zituenean, heldua egin zenez, bere oparirik han-diena eman zioten: bere esklaboa, Koko deiturikoa. Liburu honek esklabizazioaren garaiaren bizimodua azaltzen du eta hango arauak eta arazoak azaltzen ditu.

Nire amak ez dauka erremediorik

Iratirentzat, bere amarekin bizitzea zoramena da, izan ere, ez da beste amak be-zalakoa. Honek ezin du gauza batean bakarrik pentsatu eta beti mugimenduan egon behar da. Liburu honek hainbat parre eragingo dizu eta erraza da ira-kurtzeko.

Incarceron

Mundu bat bitan banaturik azaltzen zaigu: Kanpoaldea eta Incarceron. Incarceroneko pertsonek Kanpoaldea ez dela existitzen eta hori dela mundu bakarra pentsatzen dute . Baina Finnek Kanpoaldean sinesten du, izan ere, kristalezko giltza bat dauka eta horrekin Klara izenko neskatilarekin hitz egin ahal du. Klarak kanpoaldean bizi dela esaten dio. Finnek ihes egin nahi du hortik Klararen laguntzarekin baina ez dakitena da kartzela bizirik dagoela eta saiatu-ko da Finnen ihesaldia sahiesten.

Reckless

Jacob, aita desagertu bat daukan ume bat da. Bere aitaren gelan sartu zenean eta ispilu bat aurkitu zuenean, beste mundu bat aurkitu zuen eta hura bere sekretua izan zen hamabi urte pasa arte. Orduan, mundu horre-tan madarikazio bat zabaldu zen eta bere anaia horretaz gaixotu zen. Hortik aurrera, Jacob bere anaia salbatzen saiatzen da. Liburu honek beste istorio batzuen alde iluna erakusten du.

Egilea: John Mendiburu (1. DBH)


EGIL

EA: A

g urtz

ane

Nire izena Lander da . Hona ostiralean iritsi nintzen, lau aldiz mareatu nintzela-ko bi aste segidetan. Hemen asko aspertzen da baina eskolara zatoze-nean ez zara bat ere aspertzen. Janari gehienak txarrak daude baina beste pila bat goxoak daude. Bisitak daudenean asko pozten za-ra. Gehien gustatzen zaidana bisitak eta beraiek ekartzen dizkidaten opariak dira. Ospitalean beti tentsioa eta sukarra duzun begi-ratzen dizute egunean hiru edo lau aldiz baina ni-re onerako egiten dute. Oheak pixka bat inkomo-doak dira baina gurasoek aulki batean egin behar dute lo eta hori okerragoa da. Gaur oso pozik nago sei egun egon ondoren in-gresatuta alta eman didatelako eta espero dut zuek ere ingresatuta egon ondoren alta ema-ten dizuenean zuek ere nik daukadan poza zuek ere edukitzea. LANDER V. (5 LH)

OSPITALEKO

BIZITZA


Bazen behin neska bat Naiara izenekoa. Aizkorri mendira joatea zen bere asmoa. 10 urte zituen eta ez zeu-kan ama, aita ezta familiarik ere. Baka-rrik bizi zen eta horregatik pentsatu zuen aizkorrira joatea animaliekin behintzat ez aspertzeko. Etxean asko aspertzen zelako.

Hurrengo egunean motxila hartu eta Aizkorri mendiraka joan zen poliki-poliki ez nekatzeko. Mendiraka zijoan eta untxi bat aurkitu zuen eta Naiarak esan zion:

-Etorri nirekin! –eta untxiak erant-zun zion buruarekin. -Bale esan zion burua mugituz.

Untxia eta Naiara poz-pozik joan ziren Aizkorrira Naiara abesten eta untxia salto egiten. Iristear zeuden eta oso nekatuta zeuden eta orduan pentsatu zuten deskantsu bat hartzea. Naiara lo egiten zegoen eta untxia, berriz, Naiarari minik ez egiteko begi-ratzen zegoen leku guztietatik. Ordu bat geroago Naiara esnatu zen, motxila hartu eta Aizkorrira joan ziren. Ordu er-

di beranduago iritisi ziren eta han animali askorekin elkartu ziren: txa-kurrak, untxi gehiago, katuak …

Aizkorri oso polita zen:zuhaitz handiak zituen, untxiak, txakurrak, katuak… errekatxo bat pasatzen zen, belar handiak, txikiak, loreak larrosak, krabelinak … Iritsi eta handik hiru orduetara Naia-rak estroputz egin zuen eta hanka bihurritu zuen animaliak lagundu zio-ten baina ezin izan zuten lagundu. Azkenean altxatu zen min handiare-kin eta belar batzuk hartu zituen hos-toak ere, gero ur pixka bat, eta bu-katzeko belar eta hostoak urarekin busti eta orkatilean jarri zuen handik pixkat batera hobeto zegoen eta paseotxo bat ematera joan zen min pixkat batekin.

Azkenean sendatu zen Naia-ra.Animaliekin jolasten zebilen oso pozik eta handik aurrera poz-pozik bizi ziren. MADDI V. (5 LH)


NAHIKARI B.

KOMIKIAREN TXOKOA Ondorengo lanak ordenagailuan egindako lanak dira. Horretarako www.toondoo.com orrialdea erabili da eta lan bikainak egiteko aukera izan dute. Ea zuek ere animatzen zareten.

Los trabajos que tenéis a continuación, han sido realizados en la página web www.toondoo.com. Animaros a trabajar también este tipo de texto.

X AB I

O. (

5 L

H)


E L

R I N C O N

D E L

C O M I C

NICOLE M. (2 DBH)

Lo que me pasó


A U R T E N G O

B I S I T A K


A L G U N A S

V I S I T A S


ZUEK BAI ARTISTAK!

Sortu berria den blogean aurkitu ditzakezue lan hauek

Algunos trabajos realizados en el nuevo blog

http://donospi.blogspot.com

MAITANE

NAIA

Documents

Sendatzeko hitzak Palabras que curan 3