SENTENZA Nº128 =================================================== ======= ILMOS/AS SR./SRAS Presidente: D. JOSE JUAN BARREIRO PRADO Magistradas Dª. ROSA DEL CARMEN COLLAZO LUGO Dª. ROSARIO CIMADEVILA CEA =================================================== ======= PONTEVEDRA, a vinte e nove de maio do dous mil quince. VISTA en xuizo oral e público, ante a Sección 002 d esta Audiencia Provincial a causa instruida co número 00 00013 /2015, procedente de DILIXENCIAS PREVIAS PROC. ABRE VIADO nº 0000504 /2013, del XDO.1A.INST.E INSTRUCIÓN N.2 de VILAGARCIA DE AROUSA e seguida polo trámite do PROC EDEMENTO ABREVIADO por un delito de ROUBO CON VIOLENCIA e un delito de LESIONS CON DEFORMIDADE, contra JAVIER EVARISTO P.P. nacido en Ginebra- Suiza, o día 16-02-1971, fillo d e Manuel e de Carmen con antecedentes penaís non computables , representado pola procuradora Sra. MARIA DOLORES G ARCIA DE LOS MOZOS y defendido pola Letrada Sra. BEATRIZ SEI JO MENDEZ. Siendo Acusación Particular LUCIANO N.V. representado polo procurador Sr. MIGUEL ANGEL PALAC IOS PALACIOS, e defendido polo Letrado Sr. VICTOR VAZQU EZ-PORTOMEÑE SEIJAS, e na representación do Ministerio Fiscal o Sr. SANTIAGO DE MIGUEL CRUCES, e como ponente o Maxistrado D. JOSE JUAN BARREIRO PRADO.

ANTECEDENTES DE FEITO

PRIMEIRO. - As presentes actuacións instruíronse por un presunto delito de roubo con violencia e por un del ito de lesións con deformidade. Practicadas as oportunas dilixencias, convocouse as partes a xuízo oral, qu e tivo lugar en dúas sesións os días 7 e 21 de maio do 201 5, ao cal compareceron as persoas indicadas nas actas re dactadas para o efecto. SEGUNDO.- O Ministerio Fiscal, nas súas conclusións definitivas, cualificou os feitos como constitutivo s de: a) un delito de roubo con violencia dos artigos 242 .1, 2 e 3 do Código penal.

b)un delito de lesións con deformidade do art. 150 do Código penal, en relación cos artigos 147.1 e 148.1 e 2 do mesmo corpo legal. Dos feitos responde o acusado en concepto de autor. Concorren as agravantes de aleivosía, uso de disfra ce e asañamento previstas nos apartados 1º, 2º e 5º do C ódigo penal, en relación co artigo 66.4 do mesmo corpo le gal. O Ministerio Fiscal solicita impoñer ao acusado, adem ais das custas, as seguintes penas: a) polo delito de roubo con violencia, a pena de se is anos e seis meses de prisión, coa accesoria de inhabilit ación especial para o dereito de sufraxio pasivo durante o tempo da condena. b) polo delito de lesións con deformidade, a pena d e sete anos e seis meses de prisión, coa accesoria de inhabilitación especial para o dereito de sufraxio pasivo durante o tempo da condena. En concepto de responsabilidade civil, o acusado indemnizará a Luciano N. V. na cantidade de 9230 eu ros polos días de curación das lesións causadas e 17000 euros polas secuelas restantes; e na cantidade que se acr edite no acto do xuízo oral ou na execución da sentenza pola s cantidades e obxectos subtraídos e non recuperados. O acusado indemnizará ao Servizo Galego de Saúde da X unta de Galicia na cantidade que se fixe no xuízo oral o na execución da sentenza polos gastos xerados polas asistencias sanitarias prestadas. En todos os casos aplicaranse en canto á responsabilidade civil as pr evisións dos arts. 576 LEC e 1108 CC. TERCEIRO.- Polo Ministerio Fiscal no acto do xuízo oral modificou o seu escrito de acusación nos seguintes termos: Na 1ª no último punto onde di ” A continuación o ac usado éo seu acompañante/s con igual intención ca descrita anteriormente, botáronlle a Luciano un líquido infl amable”, quitáselle a referencia a “inflamable”, elevando o resto a definitivas. CUARTO.- Pola Acusación particular no acto do xuízo oral eleva as súas conclusións a definitivas. QUINTO.- Pola defensa do acusado no acto do xuízo oral eleva as súas conclusións a definitivas. Solicitand o a libre absolución do seu patrocinado ao non ter participación algunha nos feitos presuntamente deli tivos.

FEITOS PROBADOS

Primeiro.- O acusado, Javier Evaristo P. P., con DNI xxx, maior de idade e con antecedentes penais non comput ables para os efectos de reincidencia, sobre a 01:30 hora s do día 4 de decembro de 2012, acudiu acompañado polo menos doutra persoa –que non foi identificada– ao domicilio de L uciano N. V., sito no lugar da Igrexa, núm. xx, Tremoedo, en Vilanova de Arousa, dentro do partido xudicial de Vilagarcía de Arousa. A este domicilio accederon a través dunha porta cunha chave que obtiveran previamente p or medios ilícitos. Alí, vestidos con roupa escura, lu vas e pasamontañas para evitar ser identificados, actuaro n coa finalidade de obter un beneficio patrimonial ilícit o e de atentar contra a integridade física de Luciano N. V ., quen se encontraba só na vivenda durmindo. Aproximáronse a este, espertárono por sorpresa e at áronlle os pés e as mans con bridas, aproveitando a imposib ilidade de reacción deste. A seguir empezaron a golpealo reiteradamente nas costas e na cabeza coas mans, cu n revólver ou unha pistola que portaban, así como cun obxecto tipo porra plástica, ao mesmo tempo que pedían insistentemente a Luciano N. V. que lles dese o diñ eiro que tiña na casa. O acusado xunto co/s outro/s asaltant e/s, ao obteren unha resposta negativa de Luciano, incremen taron a intensidade da violencia, chegando un deles a retor cerlle manualmente os xenitais a Luciano, así como a poñer lle neles un instrumento tipo pé de cabra, o que motivo u que Luciano N. V. chegase a esvaecerse. A seguir o acusado e o/s seu/s acompañante/s, con i gual intención ca a descrita anteriormente, botáronlle a Luciano un produto non determinado ao que prenderon lume. A vítima, que xa recuperara a consciencia, volveu a esvaecers e. A chama chegou a propagarse polo corpo de Luciano ata que, transcorrido un tempo, lograron apagar o lume. Seguidamente o acusado e o/s seu/s acompañante/s co lleron da casa entre uns 700 e uns 1000 euros que Luciano gardaba nunha vitrina, un teléfono móbil modelo Iphone, así como diversas xoias de prata e ouro, pertenzas que non f oron pericialmente taxadas. O acusado e o/s seu/s acompa ñante/s apropiáronse de todo o anterior e abandonaron o lug ar. Segundo.- Como consecuencia dos feitos, Luciano N. V. sufriu traumatismo cranioencefálico, hematomas e fe ridas no coiro cabeludo, hematoma malar esquerdo, importante hematoma sobre o trocánter esquerdo, lesións de lig aduras en pulsos e nocellos, feridas contusas no cóbado de reito e no talón dereito, queimaduras e abrasións postraumá ticas na rexión superior das costas, queimaduras de primeiro grao na zona periumbilical, queimaduras de primeiro grao na rexión xenital con queimadura de elementos pilosos, queima duras de segundo grao profundas no brazo esquerdo e trastorn o de estrés postraumático. Estas lesións requiriron para a súa sanidade dunha primeira asistencia facultativa e tr atamento médico; a vítima tardou en curar 193 días, dos cale s 13 permaneceu hospitalizado, 146 foron impeditivos par a as súas ocupacións habituais e 34 días foron non imped itivos.

Igualmente como consecuencia dos feitos, a Luciano N. V. quedáronlle as seguintes secuelas: 1) Trastorno de estrés postraumático (capítulo 1. C abeza: cranio e encéfalo. Síndromes psiquiátricas: trastor nos neuróticos: por estrés postraumático) 2) Limitación da extensión do cóbado (capítulo 4. Extremidade superior e cintura escapular: cóbado. Limitación da extensión: move máis de 60º) 3) Parestesia de partes acras leve (capítulo 7. Sis tema nervioso periférico. Parestesias de partes acras) 4) Prexuízo estético moderado derivado das cicatric es restantes (cicatriz retráctil, duns 210 mm de lonxi tude máxima e disposición lonxitudinal, de coloración vi olácea e rodeada dunha área hipopigmentada; cicatriz redonde ada a nivel da flexura do cóbado de 100 × 120 mm; cicatri z infraumbilical redondeada e hipopigmentada, sen rep ercusión funcional; cicatrices a nivel torácico posterior hipopigmentadas de 70 × 30 mm, 70 × 60 mm, 50 × 20 mm e 40 × 310 mm; cicatriz lineal na cara interna do nocell o dereito, sen repercusión funcional; e cicatriz na c ara externa do nocello esquerdo). O Servizo Galego de Saúde (Sergas) da Xunta de Gali cia foi o servizo que realizou a valoración e asistencia do lesionado; en función desta asistencia xeráronse un s gastos que non foron calculados. Terceiro.- O acusado, Javier Evaristo P. P., estivo privado de liberdade por esta causa desde o día 12 de febre iro de 2014, dado que se acordou respecto del a medida cau telar de prisión provisional, ata que, por un auto do 23 de xaneiro de 2015 da Sección 4ª desta mesma Audiencia Provinc ial de Pontevedra, quedou en liberdade provisional.

FUNDAMENTOS DE DEREITO

Primeiro.- Ao abeiro da quenda de intervencións previas que se prevé no artigo 786.2 da Lei de axuizamento crim inal, a defensa do acusado, Javier Evaristo P. P., aproveit ou para solicitar unha nova proba pericial –á cal non se op uxeron as acusacións pública e particular e que se lle adm itiu– e para alegar a ilicitude da proba de ADN practicada e achegada ás actuacións. A isto último si que se opu xeron as devanditas acusacións, e o Tribunal adiou para o pronunciamento desta sentenza a correspondente contestación, por estar relacionada notoriamente co a cerna do asunto. A Lei orgánica 10/2007, do 8 de outubro, regula a b ase de datos policial sobre identificadores obtidos a part ir do ADN. Dende entón, a eficacia probatoria dos datos p oliciais

resultantes da amentada base é obxecto de constante consideración por parte da doutrina xurisprudencial . A STS, Penal, Sección 1ª, do 10 de decembro de 2013 (ROJ: STS 6351/2013 - ECLI:ES:TS:2013:6351), que reitera a anterior do 10 de outubro de 2013 (ROJ: STS 5078/20 13 - ECLI:ES:TS:2013:5078) comeza por centrar o asunto, cunha ben completa escolma da anterior xurisprudencia, no s seguintes termos:

a) Ciertamente la Ley Orgánica 10/2007, de 8 de octubre, reguladora de la base de datos policial so bre identificadores obtenidos a partir del ADN, estable ce en su Art. 3.1 que "se inscribirán en la base de da tos policial de identificadores obtenidos a partir del ADN los siguientes datos: a) Los datos identificativos extraídos a partir del ADN de muestras o fluidos que, en el marco de una investigación criminal, hubieran sido hallados u obtenidos a partir del análisis de las muestras biológicas del sospechoso, detenido o imputado, cua ndo se trate de delitos graves y, en todo caso, los que afecten a la vida, la libertad, la indemnidad o la libertad sexual... La inscripción en la base de dat os policial de los identificadores obtenidos a partir del ADN a que se refiere este apartado, no precisará el consentimiento del afectado, el cual será informado por escrito de todos los derechos que le asisten respecto a la inclusión en dicha base, quedando constancia de ello en el procedimiento. 2. Igualmen te, podrán inscribirse los datos identificativos obteni dos a partir del ADN, cuando el afectado hubiera presta do expresamente su consentimiento". No obstante, añade la Disposición Adicional Tercera , que "para la investigación de los delitos enumerado s en la letra a) del apartado 1 del art. 3, la policí a judicial procederá a la toma de muestras y fluidos del sospechoso, detenido o imputado, así como del lugar del delito. La toma de muestras que requieran inspecciones, reconocimientos o intervenciones corporales, sin consentimiento del afectado, requer irá en todo caso autorización judicial mediante auto motivado, de acuerdo con lo establecido en la Ley d e Enjuiciamiento Criminal". Por su parte, la LECrim, dispone en su art. 282 que "la Policía Judicial... tiene la obligación de... recoger todos los efectos, instrumentos o pruebas d el delito de cuya desaparición hubiere peligro, poniéndolos a disposición de la Autoridad judicial...". Y en su art. 326, apartado tercero, q ue "cuando se pusiera de manifiesto la existencia de huellas o vestigios cuyo análisis biológico pudiera contribuir al esclarecimiento del hecho investigado , el Juez de Instrucción adoptará u ordenará a la Policía Judicial o al médico forense que adopte las

medidas necesarias para que la recogida, custodia y examen de aquellas muestras se verifique en condiciones que garanticen su autenticidad, sin perjuicio de lo establecido en el art 282." Y el ar t. 363, párrafo segundo, precisa que "siempre que concurran acreditadas razones que lo justifiquen, e l juez de instrucción podrá acordar, en resolución motivada, la obtención de muestras biológicas del sospechoso que resulten indispensables para la determinación de su perfil de ADN. A tal fin podrá decidir la práctica de aquellos actos de inspección , reconocimiento o incorporación temporal que resulte n adecuados a los principios de proporcionalidad y razonabilidad". Como nos recuerda la STS 7-7-2010, nº 685/2010, la controversia inicial acerca del alcance gramatical de los arts. 326, párrafo 3, y 363, párrafo 2, de la LECrim, ha sido ya resuelta por la jurisprudencia d e esta misma Sala y definitivamente clarificada a raí z de la publicación de la LO 10/2007, 8 de octubre, reguladora de la base de datos policial sobre identificadores obtenidos a partir de ADN. En efect o, el acuerdo del Pleno no jurisdiccional que tuvo lug ar el 31 de enero 2006, proclamó que "la Policía Judic ial puede recoger restos genéticos o muestras biológica s abandonadas por el sospechoso sin necesidad de autorización judicial". Esta idea fue ratificada po r numerosos precedentes, de los que las SSTS 1190/200 9, 3 de diciembre, 701/2006, 27 de junio, 949/2006, 4 de octubre, y 1267/2006, 20 de diciembre, son sólo muestras más que significativas. Pues bien partiendo de esa base de datos genética creada al amparo de la LO 10/2007 de 8.10, regulado ra de la base de datos policial sobre identificadores obtenidos a partir del ADN y custodiada por el Ministerio del Interior, es como en el caso present e se hizo el análisis de la muestra de saliva obtenid a cuando se detuvo al acusado por un intento de robo acaecido el 16.4.2011, diligencias policiales NUM00 3 que dieron lugar al PA 201/2011, Juzgado de lo Pena l 19 Barcelona, y ejecutoria 3299/2011, en el que se tomaron las muestras biológicas que pasaron al arch ivo mencionado, y cuyo testimonio, a petición del Ministerio Fiscal obra unido a la causa (folios 411 a 436), por diligencia de constancia de fecha 10.4.20 12 (folio 437). b) Asimismo resulta evidente la importancia de que la toma de muestras de saliva u otros fluidos para obtener el perfil genético de cualquier imputado o procesado, se realice con respeto a las garantías impuestas por la intensa injerencia que un acto de esa naturaleza conlleva. Y su inmediata consecuencia, e sto es, la incorporación al registro creado por la LO 10/2007, 8 de octubre, no es cuestión menor.

Sobre esta materia ya nos hemos pronunciado en la S TS 685/2010, 7 de julio. Decíamos entonces que "... resultará indispensable distinguir varios supuestos claramente diferenciados: a) En primer lugar, cuando se trate de la recogida de huellas, vestigios o restos biológicos abandonados en el lugar del delito, la Policía Judicial, por propi a iniciativa, podrá recoger tales signos, describiéndolos y adoptando las prevenciones necesarias para su conservación y puesta a disposic ión judicial. A la misma conclusión habrá de llegarse respecto de las muestras que pudiendo pertenecer a la víctima se hallaren localizadas en objetos personal es del acusado. b) Cuando, por el contrario, se trate de muestras y fluidos cuya obtención requiera un acto de intervención corporal y, por tanto, la colaboración del imputado, el consentimiento de éste actuará com o verdadera fuente de legitimación de la injerencia estatal que representa la toma de tales muestras. E n estos casos, si el imputado se hallare detenido, es e consentimiento precisará la asistencia letrada. Est a garantía no será exigible, aun detenido, cuando la toma de muestras se obtenga, no a partir de un acto de intervención que reclame el consentimiento del afectado, sino valiéndose de restos o excrecencias abandonadas por el propio imputado. c) en aquellas ocasiones en que la policía no cuent e con la colaboración del acusado o éste niegue su consentimiento para la práctica de los actos de inspección, reconocimiento o intervención corporal que resulten precisos para la obtención de las muestras , será indispensable la autorización judicial. Esta resolución habilitante no podrá legitimar la prácti ca de actos violentos o de compulsión personal, someti da a una reserva legal explícita –hoy por hoy, inexistente– que legitime la intervención, sin que pueda entenderse que la cláusula abierta prevista e n el art. 549.1.c) de la LOPJ colma la exigencia constitucional impuesta para el sacrificio de los derechos afectados". En suma, conviene insistir en la exigencia de asistencia letrada para la obtención de las muestra s de saliva u otros fluidos del imputado detenido, cuando éstos sean necesarios para la definición de su perfil genético. Ello no es sino consecuencia del significado constitucional de los derechos de defen sa y a un proceso con todas las garantías (arts. 17.3 y 24. 2 CE). Así se desprende, además, de lo previsto en el art. 767 de la LECrim.

Segue a lembrar a amentada sentenza (con cita das S STS 827/2011, do 14 de xullo, e 880/2011, do 26 de xull o) que a metodoloxía da análise do ADN, a partir da creación da base

de datos policial sobre identificadores xenéticos, pode entenderse perfectamente axustada ás esixencias imp ostas polo seu propio significado científico, cando o per fil xenético de contraste se consegue a partir dos dato s e ficheiros que constan nese rexistro, sen necesidade de someter a conclusión así obtida a un segundo test d e fiabilidade, actuando despois sobre as mostras de s aliva do procesado. É obvio que ningún obstáculo pode opoñer se á práctica converxente de ambos os contrastes, pero t amén o é que a identificación xenética que consta na base de datos, posta en relación cos restos biolóxicos dubitados, normalmente encontrados no lugar dos feitos, permit e xa unha conclusión sobre esa coincidencia xenética, qu e logo poderá ser obxecto de valoración xudicial. Nada impide que o imputado intente rexeitar a concl usión pericial sobre a súa propia identificación xenética cando esta se logrou a partir dos datos que constan na ba se de datos creada pola amentada Lei orgánica 10/2007, do 8 de outubro. Ninguén pode descartar, entre outras cousa s, a existencia dun posible erro, confusión, etc. Mais a impugnación ou desacordo do imputado coa súa identi ficación do referido xeito deberá facela no momento procesua l oportuno e hábil. A presunción iuris tamtum que sup ón a información xenética que se tira da devandita base de datos poderá combaterse mediante a práctica doutras proba s de contraste que, pola súa propia natureza, só resulta rán idóneas durante a instrución da causa. Neste sentid o, o acusado evidentemente pode impugnar ou negar a vali dez da incorporación á base de datos da información xenéti ca indubitada, que só pode ter lugar logo do seu conse ntimento coa correspondente asistencia letrada ou, de non a haber e tras a información en todo caso dos seus dereitos, despois de autorización xudicial. E tamén pode a defensa do acusado solicitar que se achegue ao proceso o expediente de incorporación da súa información xenética á amentad a base de datos de ADN de interese criminal (ADNIC). Porén, no presente caso, a defensa do acusado non i mpugnou na fase de instrución da causa a súa identificación mediante o contraste do ADN que se obtivo do chisqu eiro que se encontrou debaixo da cama do cuarto onde estaba a durmir a vítima e a base de datos de ADN humano INT-SAIP d a Secretaría de Estado de Seguridade, e limitouse a e fectuar a devandita impugnación dun xeito formal no escrito de conclusións provisionais, do xeito que logo reflect iremos. Tampouco solicitou que se achegase a este procedeme nto o expediente de incorporación da súa información xené tica á amentada base de datos de ADNIC. No que atinxe a se se acreditou que a obtención do consentimento para tirar as mostras biolóxicas do a cusado para os efectos da obtención do seu ADN se realizou coa asistencia de avogado, volve a ser ben significativ o o resolto pola xa citada STS, Penal, Sección 1ª, do 1 0 de outubro de 2013 (ROJ: STS 5078/2013 - ECLI:ES:TS:2013:5078):

Es cierto que obiter dicta diversas sentencias de e sta Sala Segunda, SSTS 685/2010 de 7.7, 353/2011 de 7.7 , 827/2011 de 25.10 se refieren a que en caso de detenidos es necesario que éstos cuenten con asistencia letrada para prestar el consentimiento, aun cuando la STS 1204/2012 de 14.2 recuerda que el Tribunal supremo solo se ha pronunciado sobre la cuestión de la validez probatoria de la pericia cua ndo la muestra ha sido obtenida sin la intervención de un letrado asesor del imputado de forma más bien incidental, sin tener en cuenta en ninguna de ellas la validez probatoria de la pericia cuando la muestra ha sido obtenida sin intervención de letrado al no ser la misma la prueba incriminatoria de cargo. Por ello, parte de la doctrina, recordando que tant o el Tribunal Constitucional como el Tribunal Supremo han declarado reiteradamente que la asistencia letr ada únicamente es preceptiva "en aquellos casos en que la Ley procesal así lo requiera, no como exigencia genérica para todos los actos de instrucción en que el imputado o procesado tenga que estar presente" (SST C 32/2003 y 475/2004, y SSTS 314/2002, 697/2003, 429/2004, 922/2005, y 863/2008), efectúa las siguientes observaciones: 1º) La toma de muestras de ADN mediante frotis buca l (saliva no afecta a ningún derecho fundamental cuan do se hace a efectos meramente identificativos (SSTS 803/2003, 949/2006, 1311/2005), salvo levemente al derecho a la intimidad el cual puede verse limitado en aras a la investigación penal, incluso sin autorización judicial (registros o cacheos corporal es policiales). Por tanto, no resulta aplicable la jurisprudencia q ue extendió la asistencia letrada a la prestación del consentimiento del detenido para la entrada y regis tro porque aquella contemplaba la inferencia clara de u n derecho fundamental como es la inviolabilidad del domicilio (art. 18.2 CE). La LO 10/2007, tanto en su exposición de motivos, q ue compara la huella genética con la huella dactilar, como en su articulado, 1, expresa que para preserva r el derecho a la intimidad sólo se permite la incorporación en la base de datos de ADN, no codificante a los solos efectos identificativos (ar t. 4), relevantes para la identidad y el sexo, sin que puedan relevarse otros datos genéticos (enfermedade s, antecedentes familiares, etc.). 2º) La asistencia letrada al detenido se limita legalmente a los interrogatorios y reconocimientos de identidad, entendiéndose estos últimos como reconocimientos en rueda y no como las identificaciones policiales derivadas por ejemplo d e la huella dactilar. Extender esta asistencia letrad a a

la reseña dactilar o fotográfica sería tan improcedente como a la reseña genética. La toma de muestras de ADN no es un interrogatorio ni reconocimiento de identidad (por analogía, ver jurisprudencia del TC sobre pruebas de alcoholemia desde S. 4.10.85). La toma de muestras de ADN solo constituye un eleme nto objetivo para la práctica de una prueba pericial, resultando ser una diligencia de investigación en c uya práctica no está prevista la asistencia letrada, si no el consentimiento informado del afectado y en caso de negativa la autorización judicial. 3º) El resultado de la pericial es inequívocamente favorable si se descarta la coincidencia del perfil genético del detenido (indubitado) con el debitado (SSTS 789/97, 792/2009, 158/2010) y altamente desfavorable si se aprecia su coincidencia en unos índices muy altos (expresado desde la primera sentencia de la Sala Segunda Tribunal Supremo sobre el ADN, 1701/92 de 13.7). En consecuencia, no se puede afirmar que sea una diligencia netamente incriminatoria, extremo sobre el que hay unánime acuerdo jurisprudencial (STS 151/20 10 de 22.12). De ahí que si es ambivalente y puede también favorecer al detenido no debería extremarse las garantías derivadas de la asistencia letrada, l a cual podría incluso aconsejar la no prestación del consentimiento en contra del propio detenido y de l as expectativas de ser descartado en la investigación penal.

Prescindindo para os efectos prácticos, por manters e na mesma liña, da alusión á xurisprudencia adoptada at a o 24 de setembro de 2014, neste día o Pleno non xurisdic ional da Sala Segunda do Tribunal Supremo acordou o seguinte :

La toma biológica de muestras para la práctica de l a prueba de ADN con el consentimiento del imputado necesita la asistencia de letrado, cuando el imputa do se encuentre detenido y en su defecto autorización judicial. Sin embargo es válido el contraste de muestras obtenidas en la causa objeto de enjuiciamiento con los datos obrantes en la base de datos policial procedentes de una causa distinta, aunque en la prestación del consentimiento no conste la asistenc ia de letrado, cuando el acusado no ha cuestionado la licitud y validez de esos datos en fase de instrucción.

Verbo deste segundo parágrafo do acordo –e, xa que logo, no relativo a que a protesta de invalidez de inserir n o rexistro do ADN un suxeito, baseada na falta de asi stencia

letrada a este no momento de prestar o seu consenti mento para a obtención do material biolóxico con esa fina lidade, só sería atendible e produciría efectos noutra caus a cando ese cuestionamento se producise durante a fase de instrución–, tivo ocasión de pronunciarse pouco des pois a STS, Penal, Sección 1ª, do 11 de novembro de 2014 ( ROJ: STS 4722/2014 - ECLI:ES:TS:2014:4722):

La razón de ser de esta exigencia –expresada, entre otras, en SSTS 605/2010, de 24 de junio, 151/2010, de 22 de febrero, y 107/2003, de 4 de febrero– es dobl e. En efecto, pues por un lado guarda relación con el deber de buena fe o lealtad procesal consagrado en el art. 11.1º LOPJ, que priva de legitimidad a las tácticas dirigidas a impedir el desarrollo del principio de contradicción, que debería regir de fo rma incondicionada en relación con la totalidad de las pretensiones parciales. Y, por otro, mira a hacer posible, en caso de negativa del requerido a presta r el consentimiento de la Disposición adicional terce ra de la Ley orgánica 10/2007 el recurso a la autorización judicial para la toma de muestras, previsto en la misma. El examen de las actuaciones pone de manifiesto que la defensa del acusado, en su escrito de defensa (foli os 108 ss. del rollo de sala), impugnó la documental (folios 338 ss. de la causa) consistente en el Info rme biológico del Servicio de Criminalística de la Guar dia Civil, por no constar debidamente acreditado el mét odo utilizado para llegar a las conclusiones que allí s e expresan, ni en base a que datos objetivos se efect uó la valoración, y por no haberse respetado en su elaboración las garantías legales. Luego, en el trámite de cuestiones previas (folio 249 del rollo de sala), ambas defensas impugnaron el modo de obtenci ón del material biológico de aquellos que permitió la incorporación de su ADN no codificante al registro policial. Entiende el tribunal de instancia que el utilizado por las partes fue un tiempo procesalmente hábil, como apto para permitir que la controversia suscitada po r la objeción de las defensas hubiera podido desarrollarse con respeto de las reglas de la buena fe procesal. Pero siendo esto cierto, lo es también qu e, en cambio, concluida la instrucción y dentro ya del juicio oral, en ese momento, no cabía el recurso a la alternativa legal a la que acaba de hacerse referencia. Y tampoco la práctica de otras posibles diligencias de interés para las demás partes en la materia. Así las cosas, y en este segundo sentido, debe estimarse la impugnación; y, en consecuencia, casar se y anularse la sentencia para que el tribunal de instancia, retrocediendo en las actuaciones, dicte

otra incluyendo la prueba genética en el cuadro probatorio.

Ben axeitada ao asunto que agora analizamos se amos a a referida STS, Penal, Sección 1ª, do 11 de novembro de 2014 (ROJ: STS 4722/2014 - ECLI:ES:TS:2014:4722). Como n o caso que ocupou a atención do TS, a defensa do acusado, Javier Evaristo P. P., no escrito de conclusións provision ais que formulou ao abeiro dos artigos 650 e 781.1 da Lei d e axuizamento criminal, limitouse a expresar o seguin te: Se impugna el informe del Departamento de Biología del Servicio de Criminalística de la Guardia Civil (Com isaría General de Policía Científica-Madrid), 13/00332-01- BI, en relación con la supuesta obtención de muestra indub itada de mi representado, así como cadena de custodia y, en última instancia, las conclusiones alcanzadas en dicho inf orme. E achegou un informe pericial de xxx e xxx, doutora e n química, especialidade de química analítica, a prim eira, e doutor en bioloxía e especialidade en xenética, o s egundo, que tamén acudiron ao acto da vista oral. Despois, na quenda de intervencións prevista no artigo 786.2 da Lei de axuizamento criminal, impugnou e considerou ilícita a proba do ADN, en esencia, polo modo de obtención do mater ial biolóxico correspondente ao acusado que permitiu a súa incorporación á base de datos do ADN humano INT-SAI P. Polo tanto, seguindo a que consideramos recta interpreta ción da xurisprudencia do Tribunal Supremo para tales casos , concluída a instrución e dentro xa do xuízo oral, n on cabía o recurso a esta posibilidade e tampouco a práctica doutras posibles dilixencias de interese para as demais par tes na materia. As posteriores resolucións do referido alt o tribunal semella que seguen na mesma liña (así, STS , Penal, Sección 1ª, do 30 de decembro de 2014 (ROJ: STS 581 1/2014 - ECLI:ES:TS:2014:5811); STS, Penal, Sección 1ª, do 2 0 de xaneiro de 2015 (ROJ: STS 128/2015 - ECLI:ES:TS:201 5:128); e o último, ata hoxe, ATS, Penal, Sección 1ª, do 26 de marzo de 2015 (ROJ: ATS 2763/2015 - ECLI:ES:TS:2015 :2763A). Xa que logo, consideramos, polos motivos indicados, que nin a máis mínima tacha de ilicitude se lle pode apoñer á proba de ADN practicada. Por maior abastanza, e como non podía ser doutro xeito, os autores dela –os axentes con n úmero de carné profesional X16151P e X57932I– declararon no acto da vista oral, para ratificarse de vez no seu informe achegado ás actuacións; e deron cumprida contestación, amais , a todo o relacionado coa súa acreditación, recoñecemento, homologacións, revisións periódicas, protocolos, et c., a preguntas da defensa do acusado. Esta incluso tamén propuxo proba pericial –a dos referidos xxx e xxx, que real izaron un informe aclaratorio sobre la corrección técnica y las conclusiones del informe de criminalística referido al expediente 13/00332-01/BI– malia, insistimos, a tac ha de ilicitude da proba de ADN. Para estimar así acreditada a participación do acus ado nos feitos xulgados, tomamos en consideración a aparici ón das súas pegadas xenéticas nun obxecto –un chisqueiro– encontrado no lugar dos feitos –debaixo da cama do cuarto

da vivenda onde durmía a vítima do roubo e das lesi óns–, pois repútase que a proba do ADN é proba directa, e non un mero indicio, de que se produciu un contacto direct o do acusado co devandito obxecto encontrado na mesma es cena delituosa. A partir de aquí, e logo dunha ponderaci ón de todo o actuado, a inferencia da participación do ac usado no delito de roubo e lesións que lle imputan as acusac ións amósasenos como a única conclusión plenamente axust ada ás regras da lóxica e da experiencia (neste mesmo sent ido, a STC 43/2014, do 27 de marzo). Alén de todo o ata aquí dito, os axentes da Garda C ivil con números de carné profesional E98833N e S00687Q foro n dous dos que declararon no acto da vista oral. Ambos lev aron a cabo, hora e media despois dos feitos, a inspección ocular que consta nas actuacións. E o segundo dos referido s axentes foi o que encontrou o chisqueiro (sen po ni n vestixios de levar tempo alí) debaixo da cama do cu arto onde estaba a durmir a vítima. Lembran que nin a ví tima, nin a única persoa que ocasional e puntualmente tam én tiña acceso á vivenda –a testemuña Milagros N. Falcón– recoñeceron o chisqueiro xa non como seu, senón que incluso negaron que o viran nalgunha ocasión –ninguén fumab a na casa–. O chisqueiro que así se encontrou foi recollido pol o segundo dos mencionados axentes. A mostra foi ident ificada como CAM-235/12-004 e precintada nun sobre de papel para a súa remisión ao Servizo de Criminalística (Secrim) da Garda Civil. Ao recibila no Departamento de Bioloxía do S ecrim, os axentes coa tarxeta de identidade X16151P e X579 32I déronlle como indicio a referencia 13/00332/004. Á súa vez, do chisqueiro obtivéronse ata cinco mostras –13/00332/004/BI/1, hisopo aplicado sobre o corpo do chisqueiro; 13/00332/004/BI/2, hisopo aplicado sobr e a pedra do chisqueiro; 13/00332/004/BI/3, hisopo apli cado sobre o corpo do chisqueiro; 13/00332/004/BI/4, his opo aplicado pola zona do botón e a roda de acendido; e 13/00332/004/BI/5, hisopo aplicado polo interior e pedra–. Da mostra BI/3, no corpo do chisqueiro, tirouse o p erfil xenético da vítima, Luciano N. V.. Da mostra BI/1, corpo do chisqueiro, tirouse o perfil xenético dun varón. E da mostra BI/4, na zona do botón e a roda do acendido do chisqueiro, tirouse unha mestura dos perfís xenétic os da referida vítima e do acusado, Javier Evaristo P. P. . Así pois, de entrada, non merecen maiores comentari os a alusión xenérica, sen máis concreción, á posible ru ptura da cadea de custodia da mostra –chisqueiro– que se enc ontrou no lugar dos feitos. E no relativo á conclusión a q ue chegaron os especialistas do Departamento de Biolox ía do Secrim da Garda Civil, cómpre lembrar que os axente s coa tarxeta de identidade X16151P e X57932I prestaron declaración no acto da vista oral a través de videoconferencia para ratificarse completamente no seu informe, que consta nas actuacións.

Desta pericial cómpre agora salientar a circunstanc ia de que, se na mostra anteriormente indicada –na zona d o botón e a roda do acendido do chisqueiro– se detectou unh a mestura dos perfís xenéticos da vítima, Luciano N. V., e do acusado, Javier Evaristo P. P., podía obedecer a un ha transferencia primaria ou secundaria ou indirecta. Isto é, ou ambos tocaron o chisqueiro –que consideramos imp robable, xa que a vítima nada sabía del, nunca o vira e dend e o momento en que foi atado ata que un veciño o librou das bridas que o suxeitaban non tivo contacto co devand ito obxecto, por, precisamente, descoñecer a súa existe ncia e localización– ou tivo que producirse unha transfere ncia indirecta do perfil xenético da vítima ás mans –qui zais nunca mellor dito– do propio acusado, Javier Evaris to P. P.. Deste xeito, este, por estar en contacto direct o co corpo da vítima, transferiu o perfil xenético de Lu ciano N. V. e o seu propio ao obxecto –chisqueiro– que manip ulou e que, por un máis que evidente descoido, quedou no l ugar dos feitos. Este obxecto non quedou en calquera lugar d a vivenda ou arredores, senón casualmente xusto debai xo da cama en que foi sorprendida a vítima, e alí permane ceu todo o tempo mentres o acusado e outros cometeron os del itos de roubo e lesións, aos cales despois aludiremos máis polo miúdo. Incluso non se pode descartar que en determi nado momento o acusado, malia ir provisto entre outras c ousas dunhas luvas, se desprendese delas polo motivo que fose –por descoido, para unha maior facilidade no manexo dos diversos trebellos como o pé de cabra, na atadura c oas bridas, na colocación das fitas adhesivas, no acend ido mesmo do chisqueiro, etc.–; e así, logo de estar en contacto coa vítima, pode explicarse a mestura dos perfís xenéticos de ambos no devandito chisqueiro. Non empece a todo o anterior a pericial practicada a solicitude da defensa do acusado. Os amentados xxx e xxx son os autores dun informe, achegado ás actuacións co escrito de conclusións provisionais da defensa do a cusado, no cal se limitan a opinar verbo da corrección técn ica y las conclusiones del informe de criminalística. Ist o é, trátase da pericial particular respecto dunha peric ial oficial. E todo para chegar ás seguintes conclusión s: que o informe do Departamento de Bioloxía do Servizo de Criminalística da Garda Civil era tecnicamente corr ecto; e que non podían especificar a temporalidade no uso d o chisqueiro para explicar o porqué do achado nel dos dous perfís xenéticos aludidos. Na vista oral xxx engadi u que lle parecía improbable unha transferencia indirecta , é dicir, que o perfil xenético doutra persoa puidese pasar, xunto co perfil propio de quen leva unhas luvas, a un obxecto, neste caso, un chisqueiro. Mais a referida improbabilidade a que alude non exclúe, precisament e, a probabilidade e posibilidade de que así fose no pre sente caso, canto máis cando –aínda descartando que no mo mento do contacto non levase as luvas o acusado polo que anteriormente dixemos– aquela hipótese se fixo depe ndente da clase de luvas –se de goma, látex, coiro, tea, e tc.–.

Noutra orde de cousas, cómpre lembrar que na casa d a vítima os axentes tamén se incautaron das bridas con que f oi atada e inmobilizada. E que Luciano N. V. fixo alusión a que os que así procederon levaban unha pistola ou revólver , unha especie de porra de plástico e un pé de cabra ou tr ebello similar que empregaron para pegarlle, amais dun líq uido con que o mollaron. Pois ben, é mester poñer en relació n o anterior co declarado polos axentes da Garda Civil con números de carné profesional S41249E e U79289F. Seg undo eles, noutras actuacións –achegadas ás presentes– o acusado foi interceptado como sospeitoso de roubo noutras v ivendas da contorna e outros lugares de Galicia, e no inter ior do coche que empregaba encontráronse bridas, grillóns, sprays de defensa persoal, escopetas, cartuchos, pancas, c iceis, martelos de grandes dimensións, rebarbadoras, finta s adhesivas, walkies talkies, luvas, etc. O que, indiciariamente, apuntaría no sentido dunha hipotét ica predestinación de tales obxectos aos roubos en casa s habitadas e a intimidar, violentar, inmobilizar e l esionar as persoas que eventualmente se puidesen encontrar no seu interior. Como colofón de todo o anterior, consideramos respo nsable en concepto de autor –artigos 27 e 28 do Código pen al– dos delitos de roubo e lesións que, deseguido, menciona mos e analizamos o acusado, Javier Evaristo P. P.. Segundo.- Os feitos declarados probados son legalmente constitutivos dun delito de roubo con violencia nas persoas do artigo 242.1, 2 e 3 do Código penal, e dun delit o de lesións con deformidade do artigo 150 do Código pen al, en relación cos artigos 147.1 e 148.1 e 2 do mesmo tex to legal. Terceiro. - A vítima, Luciano N. V., contaba na data dos feitos con 66 anos de idade (naceu o 19 de febreiro de 1945). Estaba no seu domicilio no lugar da Igrexa, número xx, de Tremoedo, Vilanova de Arousa, deitado e durm indo na cama do seu cuarto sobre a 1:30 horas do día 4 de d ecembro de 2012. Nese intre, foi espertado bruscamente e po r sorpresa por, polo menos, dúas persoas, que chegaro n ao dormitorio da casa logo de abrir cunha chave unha d as portas de acceso á vivenda. As persoas que espertar on a Luciano N. V. vestían roupas escuras e ían provisto s de luvas e pasamontañas que lle imposibilitaron calque ra posibilidade de identificalos. As mesmas persoas aproveitaron a ocasión e toda fal la de reacción por parte do morador da vivenda para atarl le os pés e as mans cunhas bridas e, deseguido, xa inerme , comezar a bater nel por todo o corpo, coas mans, cu n revólver ou pistola, e cunha porra ou defensa perso al de plástico, esixíndolle a entrega dos cartos que tiña na casa. Visto que a vítima non colaboraba, colléronll e e retorcéronlle os xenitais, e colocáronlle nestes un instrumento metálico do tipo pé de cabra, o que mot ivou o esvaecemento de Luciano. Volveu a esvaecerse cando os que entraron na súa casa para roubarlle chegaron a plan tarlle

lume, que se estendeu polo seu corpo ata que lograr on apagar a chama. E finalmente lograron apoderarse de entre uns 700 e uns 1000 € que Luciano N. V. gardaba nunh a vitrina, dun teléfono móbil do modelo Iphone e de d iversas alfaias de ouro e prata, pertenzas todas que non fo ron taxadas. deseguido fuxiron do lugar. A intimidación ou violencia pode ter lugar antes, d urante ou despois da subtracción, isto é, en calquera mome nto da dinámica da súa comisión, pois o roubo con forza ou o furto transmútanse en roubo violento cando se exerce esa violencia para lograr a apropiación ou no curso des ta (SSTS do 2 de febreiro de 1994, 16 de outubro de 1993, 30 de marzo e 2 de novembro de 1992, e 18 febreiro e 23 s etembro de 1991, entre outras). En todo caso, a intimidació n ou violencia debe aparecer estruturalmente incorporada á acción de aproveitamento e ser funcional á obtenció n do eventual resultado (SSTS do 24 de xaneiro de 2001 e do 18 de setembro de 1998). A intimidación ou violencia é precisamente a que produce na vítima a desaparición da capacidade de reacción para defender a P.sión dos s eus obxectos (STS 956/2006, do 10 de outubro). No relat ivo á modalidade específica da violencia, evidentemente, esta equivale ao emprego da forza física. Tamén, á acome tida, coacción ou imposición material, que implica unha a gresión real, de máis ou menos violencia, mediante golpes, empurróns, etc., eficaces e suficientes para vencer a vontade da vítima (SSTS 1546/2002, do 23 de setembr o, e 1145/1998, do 7 de outubro). Non cabe dúbida de que os feitos declarados probado s encaixan no tipo delituoso do roubo con violencia n as persoas e en casa habitada dos artigos 242.1, 2 e 3 do Código penal. O feito de que o acusado, entre outro s, non levase máis obxectos ou cousas de valor que puidese n existir no domicilio da vítima, tamén pode obedecer a múltiples razóns; entre elas, a difícil incorporaci ón delas á vida diaria ou a súa complicada transferencia a t erceiras persoas coa correspondente compensación económica, sen, con isto, correr o risco de ser así relacionado, dun xe ito ou doutro, cos feitos xulgados. Cuarto.- No relativo ao delito de lesións, se no artigo 147.1 do Código penal se prevé o tipo básico, no se guinte artigo 148.1 prevese un tipo mixto alternativo, de forma que para a súa apreciación abonda con que concorra algunha das circunstancias que non fan máis que incrementar o resultado causado ou o risco producido –por todas, a STS, Penal, Sección 1ª, do 9 de xullo de 2014 (ROJ: STS 2901/2014 - ECLI:ES:TS:2014:2901), e as sentenzas q ue cita: 180/2014, do 6 de marzo, e 991/2013, do 18 de decem bro–. O fundamento da agravación do artigo 148.1 do Código penal non está na relación causal entre o emprego dos fei tos, métodos ou formas e as materiais lesións producidas , senón no incremento do risco que para a integridade físic a representa o seu emprego, tanto se se traduce nunha lesión máis grave directamente derivada da súa utilización , como se o risco se mantén como unha mera potencialidade dun

maior dano físico que, finalmente, non se concreta nunha lesión máis grave (SSTS 1991/2010, do 27 de novembr o; 906/2010, do 14 de outubro; 1203/2005, do 19 de out ubro; etc.). O aumento da capacidade agresiva no actuar d o axente e o maior risco de producir lesións, que se traduce nunha maior perversidade criminal, constitúen a causa da agravación do artigo 148.1 do Código penal. O seu e lemento obxectivo é a utilización na acción de calquera dos instrumentos, medios, métodos ou formas que se indi can no artigo; e o elemento subxectivo vén dado polo dolo, en canto aproveitamento de tales formas na comisión de lituosa para poñer en concreto perigo a integridade ou saúd e do lesionado, aceptando expresamente, ou representándo se a posibilidade, de causar tales maiores probabilidade s de agresión do ben xurídico protexido (STS 1114/2007, do 26 de decembro). A aplicación dun líquido inflamable como o alcol –a o cal poderiamos equiparar calquera outra substancia acel erante, gas, spray, soprete ou produto cáustico– que posúe un alto poder calorífico ao arder non é, obxectivamente, un modelo de cativa gravidade, senón xustamente o contrario, é dicir, perigoso para a vida e integridade física da vítima –neste sentido, o ATS, Penal sección 1 del 13 de marzo de 2003 (ROJ: ATS 2859/2003 - ECLI:ES:TS:2003:2859A)–. Xa s ó por todas estas circunstancias, o delito de lesións mer ecería a agravación prevista no artigo 148.1 do Código penal , pois a vítima foi atada de pés e mans á cama cunhas bridas , recibiu así inmobilizada unha auténtica malleira de mans dos seus agresores, que, incluso, chegaron a empreg ar un revólver ou pistola e unha porra ou defensa persoal de plástico, colléronlle e retorcéronlle os xenitais, colocáronlle neles un instrumento metálico do tipo pé de cabra, botáronlle un líquido, gas ou produto por to do o corpo para, deseguido, plantarlle lume, etc., co re sultado lesivo e secuelas que xa reflectimos nos feitos pro bados desta mesma resolución. Máis aínda, se a esencia da aleivosía está na elimi nación da defensa (SSTS 86/2004, do 28 de xaneiro; e 363/2 004, do 17 de marzo), no aniquilamento das posibilidades de defensa (STS 1890/2001, do 19 de outubro), ou no aproveitam ento dunha situación de indefensión cuxas orixes son indiferentes (STS 178/2001, do 13 de febreiro), rep árese en que, no presente caso, declaramos probado que a vít ima estaba inerme por encontrarse deitada durmindo na c ama do seu cuarto, na súa vivenda, circunstancia que aprov eitaron os que nela entraron para executar a acción violent a do roubo e das lesións. A vítima encontrábase así tota lmente indefensa e sen posibilidade de reacción, ao estar na devandita situación, polo que se amosa inexorable a apreciación da aleivosía por desvalemento (así o AT S, Penal sección 1 del 26 de febrero de 2015, ROJ: ATS 2098/ 2015 - ECLI:ES:TS:2015:2098A). E se a vítima estaba inerme por estar a durmir, na mesma situación a mantiveron os que na súa casa entraron para roubarlle e agredila, primei ro, ao inmobilizala do xeito indicado, atándoa, e, despois , dándolle unha boa malleira. Froito desta sufriu dou s

esvaecementos e padeceu as importantes lesións e se cuelas que aínda lle restan. Mesmo a combinación da aleivo sía co asañamento –polo aumento do sufrimento innecesario– previstas ambas no artigo 148.2 do Código penal, re sultaría así posible (neste sentido, a STS, Penal, Sección 1 ª, do 13 de maio de 2014 (ROJ: STS 3465/2014 - ECLI:ES:TS:2014:3465). Por outra banda, a recente STS, Penal, Sección 1ª, do 10 de marzo de 2015 (ROJ: STS 1072/2015 - ECLI:ES:TS:2015 :1072) lembra o que se debe entender por deformidade en re lación cos delitos de lesións; e faino nos seguintes termo s:

En la STS 462/2014, 27 de mayo, por cierto citada p or el recurrente, se indicaba que las tres notas características de la deformidad eran la irregulari dad física, la permanencia y la visibilidad; añadiendo que el Tribunal debía de llevar a efecto un juicio de valor sobre la referida irregularidad, con objeto d e destacar, en su caso, que la misma sea de cierta entidad y relevancia. Y en aplicación de ese criter io se confirmaba la calificación referente a la deformidad efectuada por la Audiencia en un caso en el que el lesionado presentaba cuatro cicatrices de longitudes comprendidas entre 0'5 y 3 cm. en la reg ión periorbicular, destacando los datos de la pluralida d de cicatrices y del lugar de ubicación en el cuerpo de la víctima. Esta Sala en sentencias como la 462/2014, de 27 de mayo, –antes aludida– recuerda que "esta Sala casacional ha apreciado deformidad en casos de cicatrices, al menos en las siguientes que citamos a continuación: STS 877/2008, de 4 de diciembre; STS 871/2008, de 17 de diciembre; STS 353/2008, de 13 d e junio (en un supuesto similar: cicatrices visibles repartidas por el cuello, que le ocasionan perjuici o estético moderado); STS 954/2007, de 15 de noviembr e; STS 537/2007, de 15 de junio; STS 388/2004, de 25 d e marzo; y STS 1014/2007, de 29 de noviembre; STS núm . 1174/2009 de 10 de noviembre. Lo que plenamente satisface, de acuerdo con reiteradísima doctrina de esta Sala relativa a la deformidad, que ciertas cicatrices constituyen tal deformidad, doctrina expuesta desde muy antiguo (vid., por ejemplo, las SSTS de 7 de mayo de 1875 y 4 de octubre de 1883, citadas en la STS 353/2008, de 13 de junio, hasta otras más próximas, como las de 24 de noviembre de 1999 o 14 de noviembre de 2002, entre otras muchas) ." Y como dice la STS 1154/2003, de 18 de septiembre, "este Tribunal ha tenido ocasión de pronunciarse reiteradamente sobre el concepto jurídico de deformidad, como secuela jurídicamente relevante de los delitos de lesiones, declarando al efecto que l a deformidad consiste «en toda irregularidad física, visible y permanente, que suponga desfiguración o fealdad ostensible a simple vista» (v. Sentencias d e

25 de abril de 1989 y 17 de septiembre de 1990). Se destacan, pues, tres notas características de la misma: irregularidad física, permanencia y visibilidad. La jurisprudencia exige también que el Tribunal lleve a efecto un juicio de valor sobre la referida irregularidad, con objeto de destacar, en su caso, que la misma sea de cierta entidad y relevanc ia, con objeto de excluir del concepto jurídico de deformidad aquellos defectos que carezcan de importancia por su escasa significación antiestétic a (v. SS. de 10 de febrero de 1992 y 24 de octubre de 2001). Dicho juicio valorativo habrá de realizarlo el Tribunal teniendo en cuenta las condiciones persona les de la víctima y su aspecto físico previo a las lesiones. En cualquier caso, los criterios valorati vos deberán ser más estrictos cuando las secuelas afect en a la fisonomía facial (v. S. de 10 de febrero de 1992). En principio –concurriendo las anteriores circunstancias– la jurisprudencia ha venido considerando que las cicatrices permanentes deben incluirse en el concepto de deformidad, incluso, co n independencia de la parte del cuerpo afectada (v. Sentencias de 30 de marzo de 1993, 24 de noviembre de 1999 y de 11 de mayo de 2001). Finalmente, hemos de destacar también que, a la hora de formar el anteri or juicio de valor, como es obvio, han de jugar un pap el decisivo los elementos de juicio inherentes al principio de inmediación (Cfr. STS. 17 de mayo de 1996). Y en la STS núm. 828/2013 de 6 de noviembre se recuerda que ninguna dificultad presenta esa calificación cuando las cicatrices alteran el rostr o de una forma apreciable, bien dado su tamaño o bien a causa de sus características o del concreto lugar d e la cara al que afectan. (énfasis añadido). Por otra parte, la STS núm. 1099/2003, de 21 de jul io, señala que: "si durante cierto tiempo se atendió pa ra formular el juicio de valor de la existencia y enti dad de la deformidad, además de los citados, a circunstancias subjetivas de la víctima como la eda d, el sexo, profesión y otras de carácter social, la moderna doctrina considera a éstos como irrelevante s para establecer el concepto de deformidad porque no disminuyen el desvalor del resultado, cualquiera qu e sea la edad, el sexo, ocupación laboral o el ámbito social en que se desenvuelve el ofendido, toda vez que el derecho de éste a la propia imagen no depende de l uso que la víctima pretenda hacer de ésta, de suert e que esos matices subjetivos que concurran en el cas o enjuiciado deberán ser valorados a la hora de determinar o graduar el "quantum" de la indemnizaci ón, pero no influyen en el concepto jurídico penal de deformidad (SSTS de 22 de marzo de 1994, 27 de febr ero de 1996 y 24 de noviembre de 1999) que deberá ser apreciada con criterio unitario atendiendo al resultado objetivo y material de la secuela, pero c on independencia de la condición de la víctima y de su s peculiaridades personales."

Por mor das importantes lesións que sufriu a vítima , Luciano N. V., non só precisou para a súa sanidade da primeira asistencia facultativa e de tratamento méd ico ata que curou aos 193 días, dos cales 13 permaneceu hospitalizado, 146 estivo impedido para as súas ocu pacións habituais e 34 días estivo non impedido, senón que tamén lle quedaron as seguintes múltiples e diversas secu elas:

1) Trastorno de estrés postraumático (capítulo 1. Cabeza: cranio e encéfalo. Síndromes psiquiátricas: trastornos neuróticos: por estrés postraumático) 2) Limitación da extensión do cóbado (capítulo 4. Extremidade superior e cintura escapular: cóbado. Limitación da extensión: move máis de 60º) 3) Parestesia de partes acras leve (capítulo 7. Sistema nervioso periférico. Parestesias de partes acras) 4) Prexuízo estético moderado derivado das cicatric es restantes (cicatriz retráctil, duns 210 mm de lonxitude máxima e disposición lonxitudinal, de coloración violácea e rodeada dunha área hipopigmentada; cicatriz redondeada a nivel da flex ura do cóbado de 100 × 120 mm; cicatriz infraumbilical redondeada e hipopigmentada, sen repercusión funcional; cicatrices a nivel torácico posterior hipopigmentadas de 70 × 30 mm, 70 × 60 mm, 50 × 20 mm e 40 × 310 mm; cicatriz lineal na cara interna do nocello dereito, sen repercusión funcional; e cicat riz na cara externa do nocello esquerdo).

A teor da doutrina xurisprudencial que reflectimos, a irregularidade física, a permanencia e a visibilida de das diversas cicatrices que lle restan á vítima, quedou ben patente e resulta da evidencia que se pode constata r nas fotografías que se recollen no informe médico-foren se de sanidade daquela. As cicatrices son de tal entidade , relevancia, número e distribución polo corpo da vít ima que superan o que noutras ocasións se podería ter por m eros defectos carentes de importancia pola súa suposta c ativa significación antiestética. Por iso, as lesións mer ecen o reproche penal non só do tipo básico do artigo 147. 1, e do agravado do artigo 148.1 e 2, senón tamén da deform idade prevista no artigo 150, todos eles do Código penal. Quinto.- Concorre a circunstancia modificadora da responsabilidade criminal de disfrace do artigo 22. 2ª do Código penal. A xurisprudencia (vide así o recente ATS, Penal, Se cción 1ª, do 5 de marzo de 2015 –ROJ: ATS 2388/2015 - ECLI:ES:TS:2015:2388A– e as SSTS 347/2002, do 1 de marzo, e 479/2003, do 31 de marzo) entende que a agravante d e disfrace require para a súa apreciación que concorr a o elemento obxectivo da utilización dun medio apto pa ra

desfigurar o rostro ou a aparencia habitual dunha p ersoa que, aínda que non sexa de plena eficacia desfigura dora, non sexa parcialmente imperfecto ou demasiado rudim entario; polo tanto, para aprecialo, será preciso que sexa d escrito nos feitos probados da sentenza. A xurisprudencia t amén alude á concorrencia dun elemento subxectivo consis tente no propósito de buscar unha maior facilidade na execuc ión do delito ou de acadar unha máis segura impunidade pol a súa comisión. Agora ben, en conexión con ambos os requi sitos, non obsta á apreciación da agravante que o suxeito non consiga o seu propósito de non ser identificado e q ue o sexa efectivamente no caso (entre outras, as SSTS d o 9 de febreiro de 1996, 20 de outubro de 1998, e do 3 de maio de 2000). Amais, compleméntanse eses dous requisitos c on outro cronolóxico, polo que se precisa a utilización do d isfrace ao mesmo tempo da comisión do feito (SSTS do 11 de xuño de 1997, 17 de xuño de 1994, e do 6 de abril e 10 de n ovembro de 2000). Para a comisión dos delitos de roubo e lesións xa definidos, o acusado empregou un disfrace. A carrap ucha, pasamontañas, luvas, botas, roupas escuras, etc., a que aludiu a vítima como que empregaron os que na súa c asa entraron para roubarlle e agredila, determinaron no n só unha máis doada execución do plan delituoso, senón que tamén estivo a piques de motivar a total impunidade do acusado, Javier Evaristo P. P., se non fose polo ch isqueiro que se encontrou debaixo da cama onde durmía a víti ma e, nel, o ADN daquel, do xeito irrefutable que antes indicamos. Agora ben, non son aplicables as tamén circunstanci as agravantes de aleivosía e asañamento (artigo 22.1ª e 5ª do Código penal), solicitadas polo fiscal e pola acusa ción particular, nin as de abuso de superioridade e auxi lio de terceiros e reincidencia (artigo 22.2ª e 8ª do mesm o texto legal), solicitadas pola acusación particular. Ao a beiro do artigo 67 do Código penal, e por mor do principio n on bis in idem, consideramos que, se as circunstancias de aleivosía e asañamento xa son obxecto de considerac ión para a tipificación do subtipo agravado de lesións do ar tigo 148.2 do Código penal, non poden ser obxecto de consideración outra vez para os efectos agravatorio s que se pretenden. A circunstancia do abuso de superioridad e e do auxilio doutras persoas que debiliten a defensa do ofendido ou faciliten a impunidade do delincuente aparece re flectida no mesmo número ca o disfrace –no referido artigo 2 2.2ª do Código penal– e, amais, lémbrese que as agravantes así invocadas por parte da acusación particular non dei xan de ser unha especie de aleivosía menor de imposible consideración, precisamente, pola súa homoxeneidade coa aleivosía propiamente dita. E no relativo á reincid encia, coincidimos co fiscal en que, se ben o acusado ten antecedentes penais –incluso por unha condena por u n tribunal portugués–, non son computables para os ef ectos da amentada circunstancia agravante.

Sexto.- Polo delito de roubo con violencia nas persoas do artigo 242.1, 2 e 3 do Código penal, coa concorrenc ia da agravante de disfrace do artigo 22.2ª, e consonte o artigo 66.1.3ª do mesmo texto legal, impoñemos a pena de c inco anos de prisión, coa accesoria de inhabilitación es pecial para o dereito de sufraxio pasivo durante o tempo d a condena. E polo delito de lesións –artigos 147.1, 148.1 e 2 e 150 do Código penal–, coa concorrencia da agravante de dis frace do artigo 22.2ª, e consonte o artigo 66.1.3ª do mesmo texto legal, impoñemos a pena de seis anos de prisión, co a accesoria de inhabilitación especial para o dereito de sufraxio pasivo durante o tempo da condena. De especial consideración se nos presenta para a fi xación das devanditas penas de prisión a necesidade de est ablecer unha adecuada e ponderada proporción entre os feito s xulgados e as súas consecuencias xurídicas. E, entr e outras circunstancias, a evidente gravidade dos feitos, a intensidade do mal causado, a conduta inxusta e rep rochable do seu autor, o seu grao de culpabilidade, o empreg o de armas e outros instrumentos perigosos por parte do acusado, a brutalidade que se tira do xeito de execución dos delitos cometidos, o desprezo para coa integridade física d a vítima e mesmo a total despreocupación polo resultado da m alleira, etc. Sétimo.- Toda persoa criminalmente responsable dun delito ou falta tamén o é civilmente se do feito derivan d anos ou prexuízos (artigo 116 do Código penal). O baremo introducido pola disposición adicional 8ª da Lei de ordenación e supervisión dos seguros privados re sulta obrigado cando se trata de accidentes de circulació n. Mais ten un alcance meramente orientador cando se trata de resultados lesivos producidos nos delitos alleos á circulación de vehículos de motor (por todas, as SS TS do 11 de xullo de 2011 –ROJ STS 5131/2011–, e do 7 de xul lo de 2011 –ROJ STS 5120/2011). En casos como os de lesió ns, partindo dese carácter orientador, coa finalidade d e dar unha cabal explicación ás indemnizacións que se van conceder e proscribir toda arbitrariedade en tal se ntido, o tribunal pode acudir ao baremo para cuantificar o i mporte da responsabilidade civil, con observancia do princ ipio de rogación das partes e dentro da acreditación das ca usas dos feitos xeradores dos propios feitos indemnizadores. Incluso se incrementan as cantidades que resulten da consul ta do referido baremo cando, como no caso, estamos en pre senza dun delito doloso e non dun culposo, como sería o a ccidente de circulación (ATS do 12 de abril de 2012, ROJ: AT S 4312/2012). Máis recentemente aínda, a STS do 21 de maio de 2013 (ROJ: STS 3616/2013) e a STS, Penal, Sección 1 ª, do 5 de novembro de 2013 (ROJ: STS 5316/2013 - ECLI:ES:TS:2013:5316) sinalaron que a responsabilid ade civil por delito doloso é superior á do delito impr udente. E, con cita da STS 47/2007, do 8 de xaneiro, din qu e:

[...] no se puede establecer un paralelismo absolut o entre las indemnizaciones por daños físicos y materiales derivados del hecho de la circulación de vehículos de motor con el resultado de los delitos dolosos. Los primeros no se mueven por criterios de equivalencia o justicia, sino por los parámetros qu e se marcan por el sistema financiero de explotación del ramo del seguro en sus diversas modalidades. Estos criterios, puramente economicistas, obtenidos de un cálculo matemático, chocan frontalmente con los dañ os físicos, psíquicos y materiales originados por una conducta dolosa y con la multiplicidad de motivacio nes que pueden impulsarla, sin descartar la intencionad a y deliberada decisión de causar los mayores sufrimien tos posibles […].

Xa que logo, e tomando como meramente indicativas, orientadoras e co carácter de mínimas as contías da s indemnizacións por morte, lesións permanentes e incapacidade temporal que resultarían de aplicar o amentado baremo para accidentes de circulación, consideramos ben ponderadas, equitativas e prudenciais as seguintes cantidades a prol da vítima, Luciano N. V.: 13 000 € polos días de curación; 55 000 € polas múltiples secuelas , sempre con inclusión dos máis que evidentes danos morais d e todo tipo que lle restan á vítima; mais as cantidades qu e se poidan acreditar na fase de execución de sentenza p olos cartos e obxectos subtraídos e non recuperados, cos correspondentes xuros legais. O acusado tamén deber á indemnizar o Servizo Galego de Saúde da Xunta de Ga licia na cantidade que na fase de execución de sentenza se a credite polas asistencias sanitarias prestadas á vítima. Oitavo.- En materia de custas, o artigo 123 do Código penal dispón que se entenderán impostas pola lei aos criminalmente responsables de todo delito ou falta. O artigo 239 da Lei de axuizamento criminal di que, n os autos ou sentenzas que poñan remate á causa ou a calquera dos incidentes, deberá resolverse sobre o pagamento das custas procesuais. A condena en custas configúrase non com o unha sanción, senón como unha compensación indemnizadora polos gastos que se veu obrigada a soportar a parte como consecuencia do feito delituoso e a súa persecución (STS do 12 de decembro de 2011). Precisamente por isto está suxeita á postulación por parte de quen intente esa compens ación (STS, Penal, Sección 1ª, do 11 de decembro de 2014 (ROJ: STS 5482/2014 - ECLI:ES:TS:2014:5482). O criterio xeral é a inclusión na condena en custas das xeradas pola acusación particular. A exclusión dela s só procede cando a súa actuación resultase notoriament e inútil ou superflua, ou ben gravemente perturbadora por ma nter posicións absolutamente heteroxéneas coas da acusac ión pública e coas aceptadas na sentenza ou pretensións manifestamente inviables (STS, Penal, Sección 1ª, d o 4 de novembro de 2014, ROJ: STS 4802/2014 - ECLI:ES:TS:2014:4802). A mera discrepancia no relat ivo á valoración económica dos prexuízos, cando, como é o caso,

estamos en presenza dun modo de operar da acusación particular de todo regular, ten unha relevancia sec undaria no contexto da súa intervención profesional, de xei to que non pode producir o efecto da exclusión das súas cu stas da condena ao acusado (STS, Penal, Sección 1ª, do 3 de decembro de 2014, ROJ: STS 5088/2014 - ECLI:ES:TS:2014:5088). Tras seren vistos os artigos de xeral e pertinente aplicación,

DECIDIMOS

Condenar o acusado , JAVIER EVARISTO P. P. , como autor responsable dun delito de roubo con violencia nas persoas do artigo 242.1, 2 e 3 do Código penal, e dun delito de lesións con deformidade do artigo 150 do Código penal, en relación cos artigos 147.1 e 148.1 e 2 do mesmo tex to legal, coa concorrencia da circunstancia modificado ra da responsabilidade criminal agravante de disfrace do artigo 22.2ª do Código penal, ás seguintes penas: Polo referido delito de roubo, cinco anos de prisión. Polo referido delito de lesións, seis anos de prisión. En ambos os casos, as penas imporanse coa accesoria de inhabilitación especial para o dereito de sufraxio pasivo durante o tempo da condena. Para o cumprimento das amentadas penas de prisión, téñase en conta, ao abeiro do artigo 58 do Código penal, q ue estivo preso provisionalmente dende o 12 de febreir o de 2014 ata que, por un auto do 23 de xaneiro de 2015 da Sección 4ª desta mesma Audiencia Provincial de Pont evedra, foi posto en liberdade provisional. En concepto de responsabilidade civil, o acusado de berá indemnizar a vítima, Luciano N. V., nas seguintes cantidades: 13.000 € polos días de curación; 55.000 € polas secuelas, sempre con inclusión dos danos morais; ma is as cantidades que se poidan acreditar na fase de execu ción de sentenza polos cartos e obxectos subtraídos e non recuperados, cos correspondentes xuros legais. O ac usado tamén deberá indemnizar o Servizo Galego de Saúde d a Xunta de Galicia na cantidade que na fase de execución de sentenza se acredite polas asistencias sanitarias p restadas á vítima. Condénase tamén o acusado ao pagamento das custas x eradas na presente instancia, con inclusión das da acusaci ón particular.

A presente resolución non e firme e contra ela, cab e interpoñer RECURSO DE CASACIÓN ante a Sala Segunda do Tribunal Supremo, preparandose mediante escrito aut orizado por Abogado e Procurador, presentado ante este Trib unal dentro dos CINCO DÍAS seguintes a sua notificación e que deberá conter os requisitos exisidos no art. 855 e seguintes da L.E. Criminal. Así, por esta nosa Sentenza, da que se levará certi ficación ao Rolo de Sala e anotarase nos Rexistros correspon dentes o pronunciamos, mandamos e asinamos.