–
A CONFIRMACIÓN ¿Por qué estou aquí?
Porque meus pais queren que me confirme.
Non está mal que fagas aquilo que teus pais queren, porque eles nunca che desexarían algo malo nin
prexudicial para ti, iso seguro. Eles trouxéronte a bautizar igual que eles foron bautizados antes; optaron por
transmitirche a mesma fe na que eles foron criados. Logo medraches e acompañáronte ao Sacramento da
Eucaristía. Tiveches un día especial. Pero agora medraches e xa vas tomando as túas propias decisións. Sé
sincero e contesta esta pregunta ¿fas sempre o que teus pais queren?
Porque os meus amigos tamén se apuntaron a confirmarse.
Todos formamos parte dunha sociedade, e dentro dela escollemos os nosos amigos cos que compartimos
festas, gustos, proxectos, problemas… Pero tamén temos a capacidade de tomalas nosas propias decisións,
porque non somos robots. Así pois… Esta resposta tampouco vale, porque non sempre fas o que os teus
amigos queren; tomas os teus propios camiños e, ademais, debes facelo. Ti es importante.
Porque o día da confirmación podo montala festa cos meus amigos.
A verdade é que non está mal pensado. As persoas, os cristiáns tamén, celebramos os acontecementos
importantes, normalmente, con un rito e a continuación unha festa que vai unida ao que acabamos de
celebrar. O problema ven cando a festa non ten nada que ver co acontecemento. E, sinceramente, ¿necesitas
algunha escusa para facer unha festa cos compañeiros? ¿Merecen a pena estes anos de catequese solo por
unha noite de festa e un par te agasallos?
Non o sei, ou simplemente porque sí.
Mal rollo… Xa vai sendo hora de que saibas o porqué das cousas e decidas en consecuencia. Facelas cousas
porque si non ten ningún sentido.
Porque son cristián e quero recibilo Sacramento.
Bueno… esta resposta é moi fermosa e vas a quedar moi ben diante do catequista, do sacerdote, etc. Pero…
¿Sabes o que significa ser cristián? ¿Sabes qué é un sacramento?
Moitas veces dicimos que somos cristiáns sen máis. ¿Poderías dar tres motivos polos que ti dis que es cristián?
¿Qué che ven á cabeza cando escoitas “Xesús de Nazaret”?
Ser cristian Ser Cristián é ser constante na oración, ou que ir á Igrexa os domingos non supoña unha carga e un
tostón que hai que aguantar obligatoriamente; que ámbalas dúas cousas – rezar e ir á misa – sexan
unha necesidade que nace de ti; ser Cristián é un estilo de vida, un cambio dentro do corazón da
persoa que inevitablemente se reflexa na vida diaria e nos ambientes nos que nos movemos. Cristián non
é soamente o que cre en Cristo, senón o que está disposto a seguilo e a escoitala súa palabra; o que
ten unha relación persoal con El.
¿Difícil?
Non; é máis sinxelo do que pensas, porque ser cristián é querer selo e intentalo cada día, sen medo
ós risos dos demais, sen medo a dicilo con liberdade e, sobre todo: saber que é Xesús quen nos axuda
a selo cada día. Trátase de ser valente.
O momento da Confirmación estase aproximando, e necesitamos un padriño ou unha madriña. Ese padriño ou madriña deberá ser unha persoa coa que poidas compartila última etapa da túa preparación: un guía para ti, que sexa quen de aconsellarche e acompañarte polo camiño da fe.
TIPOS DE PADRIÑOS OU MADRIÑAS.
Excmo. Sr. D. Paquete Bonito Vacío.
É un padriño ou madriña con boa presencia, que está disposto a facerche un regalo destes que farían morrer da envexa aos teus compañeiros. Pero
realmente é todo fachada, pel, imaxe. Se lle quitas a corteza, o envoltorio, quedas sen nada. É orgulloso e superficial. Fai as cousas por quedar ben, polo proveito que pode sacar para si. É o home ou a muller das mil caras. As súas palabras carecen de significado. Ten éxito coas persoas superficiais. Realmente sabe quedar coma un señor diante dos demais, pero ¡qué gran baleiro interior! A súa labor non servirá para nada, porque non durará nas persoas, xa que todos os que andan ao seu carón, rematan igualmente baleiros.
Srta. Jarra Sencilla de Cristal.
É unha persoa sinxela, non chama a atención, pasa inadvertida. Fai sempre os servizos máis discretos. Non se da importancia. Está con todos e para todos. Da e dáse coa maior naturalidade, sen esperar recompensa, quitándolle importancia ao que fai, non se fai notar, non fai ruído. Na súa cabeza ten que todo o que sabe débello aos outros. Non oculta as súas limitacións ou cualidades, nin as súas ideas ou crenzas. É moi transparente, deixa traslucir o su
sinxelo pero rico mundo interior. Síntese pobre e fráxil, necesitada de todos, aberta a recoller, recibir e escoitar a todos. Traballa baixo o lema de que canto máis da, máis se enriquece; de que canto máis ama, máis é.
Sr. Lupa Mirada Profunda.
O que máis fascina da súa persoa é a mirada. Mira co corazón e sabe desculpalos erros e valorar ata os máis pequenos detalles. Mira co corazón, e nada que mereza a pena pasa desapercibido aos seus ollos. Non se deixa enganar pola corteza das cousas, nin polas aparencias das persoas. Mira ao corazón e detecta o que vale e o que non vale, o que é fundamental e o que é accesorio, lo que pertence ao envoltorio e o que é riqueza interior, o que está realmente san e o que cheira a podre, o que xa xerminou e o que dará froito a longo plazo. Como mira co corazón é tremendamente compasiva, comprende e perdoa os erros humanos e está sempre disposta ao perdón e á axuda. Non, non é ningún ollo vixiante que descobre o erro para castigalo. Non, sempre deixa tempo, da unha e mil novas oportunidades para o cambio e a mellora. O mellor que ten é a súa coherencia entre o que di e o que fai, o que aprende e o que ensina, o que cree e o que vive.
Agora tocache a ti elixir…
TESTEMUÑA
CARTA DE elena 22-04-2006
Se supone que hoy debía estar dando una charla sobre la esperanza a un grupo de chicos y chicas más o
menos de mi edad que están reunidos en algún lugar de Villagarcía, pero la realidad es otra: estoy en una sala de
hospital siempre vacía y fría aunque esté llena de gente y calor. Bueno, amor y calor humano no me falta.
Nunca conocí esa realidad de la Pascua Xoven, por eso este año, cuando me hablaron de contar mi
experiencia, no me negué, pero en un principio no quise ni que pusieran mi nombre; después, viendo los trabajos y
fotos que me enseñaban me alegré pensando que yo también podía estar ahí, y cuando me invitaron a participar me
ilusioné como una niña con zapatos nuevos. Sabía que, tal vez, estaría ingresada (como así es), pero en silencio pedía
a Dios que me diera la oportunidad de estar con vosotros.
Me encantaría vivir por primera y última vez esa experiencia que gracias a Mari Carmen conocí, sentir que
podía ser una más de ese grupo de vida y contar mi experiencia de esta corta pero larga vida. En cambio, mi Pascua
es otra, en poco tiempo estaré viviendo esa realidad (o no) de la resurrección.
Confieso que a veces me rebelo, pero no gano más que amargura y no vale la pena. Hay que sonreír, tener
esperanza y dar gracias por cada día que vemos amanecer.
Tal vez cuando leáis esto yo ya estaré lejos, pero seguro que os veré cantar y bailar.
Me gustaría que os quedarais con algo mío, de mi testimonio, y es esto: ante la adversidad no te rindas, mira
hacia delante y sonríe; seguro que se soluciona todo mejor si sonríes. El dolor y la enfermedad podrán acabar con mi
vida, podrán quitarme la vida pero nunca harán que la pierda.
Escuché todas las canciones que tenéis y una me llegó muy adentro: “Nadie te ama como yo”, y es que me
ama tanto que me quiere a su lado. Por eso estoy contenta, por eso y por saber que en la última etapa de mi carrera
alguien tan especial como todos vosotros pensasteis en algo tan sencillo como yo para contaros que desde la
enfermedad siempre hay un rayo de esperanza.
Gracias a todos y vivid siempre alegres porque cada día puede ser el último. De modo que no olvidéis la
caricia, el beso, el te quiero o el perdóname.
Esté donde esté, con cariño y agradecimiento.
Elena.
(Falleció días más tarde de escribir la carta)
Tamen as crises poden servir para algo?
En que nos axudan as crises?
COMO SUPERAN OS APOSTOLOS A CRISE NA QUE SE VIRON SUMIDOS DESPOIS DA MORTE DE XESUS?
QUE FIXERON DESPOIS DESE ACONTECEMENTO?
Todos precisamos do Espírito.
Os apóstolos, coa forza do Espírito, superaron a súa crise e comezaron unha etapa trascendental na historia.
Tamén nós pasamos por probas e dificultades. Pero o Espírito sempre está presente e actuando en nós:
Cando, a pesares de todo, temos esperanza…
Cando somos quen de asumir responsabilidades…
Cando aceptamos con serenidade o que non ten remedio…
Cando mantemos a calma a pesares das decepcións de cada día…
Cando un é capaz de entregarse a unha causa que merece a pena…
Cando a pesar dos nosos erros somos capaces de superarnos…
Cando, na desesperación, un séntese consolado…
Desaparición Silencio
Marxinación Esquecemento
Fracaso Utopía Tristura Medo …
Abandonar Xerusalén Volver ao pasado
Pecharse en si mesmos
¿podería esquecer todo o que viviran? ¿serían chamados para continualo
proxecto de Xesús? ¿terían que seguir
proclamando a Boa Nova?
Todos seguían pensando, dialogando e lembrando os
días pasados con Xesús; intentando comprendelas súas palabras e proxectos. No fondo aniñaba a ESPERANZA de que
Deus non os abandonara e mandaríalles un sinal.
¿En qué momentos necesitaríala forza do
Espírito?
TEMA: algo que nos empurra
1º ¿qué che suxire o tema? 2º Liñas da investigación. 3º Materiais dos que dispoño. 4º Elaboración do traballo. 5º Exposición de conclusións. 6º ¿qué me aportou este tema?
CATEQUESE DE CONFIRMACIÓN
LIÑAS DE INVESTIGACIÓN:
1. ¿Qué é o Espírito?
2. ¿Qué idea tes ti do Espírito Santo? ¿Cómo o imaxinas?
3. Investiga: ¿qué son os dons do Espírito? ¿Cales son?
4. ¿Sentiches algunha vez a forza do Espírito? ¿En qué situacións?
5. En xeral, para os cristiáns, ¿Deus é alegría é liberdade ou tristura e
represión?
6. ¿Ser cristiáns anímanos a facer cousas ou pola contra, impídenos
facelas?
7. ¿Cómo practicámola xustiza? ¿Somos xustos cos nosos irmáns?
MATERIAIS:
1. Anexo: Bono también habla de Dios.
2. Frases.
3. As actividades da Igrexa.
4. Textos bíblicos.
5. Personaxe: Francisco, o Papa.
6. Táboa: Revisémolo noso grupo cristián.
¿Qué situación reflexa cada unha das imaxes?
¿Qué pensas que se necesita en cada un dos casos?
INTRODUCIÓN: Para que un grupo funcione non chega con que estea ben organizado. É necesario un impulso interior, un alento vital para poder manterse en pé. A Igrexa é unha sociedade ben organizada, pero non é isto o máis importante. Hai, nela, unha forza interior que é quen de verdade a move, anima e rexuvenece cada día: o Espírito de Deus.
Texto: necesitamos enerxía e dinamismo.
Moitas veces observamos na natureza e nas persoas situacións de agotamento e cansazo. Entón
descubrimos que están precisando unha nova enerxía que os impulse e renove.
Todos necesitamos nalgún momento vencela monotonía e a
rutina da vida, superalo desánimo e as debilidades.
Precisamos:
Enerxía que dea vida e xuventude. Calor que inflame e vivifique. Zume que nos dea verdor e vitalidade. Sol que gañe espazo ás tebras e escuridades. Brisa no medio do cansazo e a desgana. Furacán que sacuda e esperte na rutina. Auga que limpe e refresque. Alento que restaure e rexenere. Lume que purifique e acenda. Ungüento que alivie e reconforte. Bálsamo que cure e suavice. Luz que ilumine os problemas da vida. Respiro nas penas e na dor. Vínculo que una o que está disperso.
Gen 1,2. El Espíritu de Dios aleteaba sobre las aguas.
Lc 1,35. El Espíritu Santo descenderá sobre ti; por eso el niño que nazca será santo.
Lc 3,21-22. Descendió el Espíritu Santo y se oyó una voz: Tú eres mi Hijo amado.
Lc 4,16-22. El Espíritu del Señor está sobre mí… Me ha enviado para dar la Buena Noticia.
Jn 3,34. Dios le ha dado su Espíritu sin medida.
Hch 2,4. Todos quedaron llenos del Espíritu Santo y comenzaron a hablar… según el Espíritu Santo les movía a expresarse.
Jn 14,26. El Espíritu Santo, que el Padre enviará en mi nombre, os lo enseñará todo y os recordará todo lo que yo os he dicho.
Hch 4,31. Quedaron todos llenos del Espíritu Santo y anunciaban con valentía la Palabra de Dios.
Hch 15,28. Hemos decidido, el Espíritu Santo y nosotros, no imponeros más cargas que las indispensables.
Lee ben os textos.
Segundo o que din: define o espírito santo.
¿en que momentos especiais a súa presenza é máis visible?
“El Espíritu Santo habita en la Iglesia… como en un templo” (Concilio Vaticano II)
“Lo que es nuestro espíritu, es decir, nuestra alma para nuestros miembros, eso mismo es el Espíritu Santo para los miembros de Cristo, para el cuerpo de Cristo que es la Iglesia” (San Agustín)
“Allí donde está la Iglesia, allí está también el Espíritu de Dios; y allí donde está el Espíritu de Dios, está la Iglesia y toda gracia” (San Ireneo)
Pon un exemplo de cada unha das situación que se reflexan no diagrama.
O Espírito no A.T.
O Espírito en Xesús
O Espírito Santo nos apóstolos
O Espírito na Igrexa
O Espírito na Historia
e no Mundo
ACTIVIDADES DA IGREXA. ¿Cales destas actividades coñeces? ¿Cales se poñen en práctica no teu ambiente? ¿Cales habería que promocionar máis? BUSCA UN EXEMPLO DE CADA UNHA DELAS, E A DEFINICIÓN DAS QUE DESCOÑEZAS.
TAREFAS ACTIVIDADES
ANUN
CIAR
EDUC
AR
REZA
R
CELE
BRAR
REN
OVA
R
VIVI
R
Catequesis para nenos, xóvenes e adultos nas parroquias.
Ensinanza da relixión nos diversos centros educativos.
Programas de radio e televisión sobre temas relixiosos.
Publicacións: libros, revistas, folletos, periódicos…
Centros de estudo: colexios, seminarios, universidades.
Hospitais, sanatorios, centros de saúde.
Escolas de tempo libre, acampadas, excursións…
Centros xuvenís con actividades culturais, deportivas, recreativas…
Residencias, Colexios maiores… Conferencias, cursos, coloquios…
Movementos infantís e xuvenís nas
parroquias e congregacións relixiosas… Centros de rehabilitación de alcohólicos e
drogodependentes.
Centros de atención para anciáns e
minusválidos.
Fogares de acollida para mendigos e transeúntes.
Movementos de apostolado seglar que traballan no campo social e político: JOC,
HOAC… CÁRITAS Celebración dos Sacramentos
Conventos e mosteiros de vida contemplativa
Grupos de oración.
Campañas á favor dos máis desfavorecidos: Domund, Manos Unidas, Santa Infancia…
Centros de promoción de persoas con escasos recursos: alfabetización, axuda á
muller, talleres, dispensarios, plans de melloras agrícolas, artesanía, saneamento
de pobos, apertura de vías de comunicación. Funerais e oración polos defuntos.
Devocións e actos piadosos: novenas, procesións, rosario, via-crucis, romerías…
Celebración da Eucaristía. Grupos de reflexión e formación cristiá.
FRASES
La cruz sin amor pesa demasiado, pero el amor sin
una cruz, no existe.
(Maria Simma)
Una perla es un templo que el dolor construye alrededor de un grano de arena. (Khalil Gibrán)
ÚNICAMENTE EL SOPLO DEL ESPÍRITU
SANTO PUEDE INFLAMAR LOS
ESPÍRITUS HUMANOS EN LA
VIRTUD Y PRESERVARLOS DEL CONTAGIO DE LA
CULPA… (Juan XXIII)
“El Espíritu Santo como fuerte huracán hace
adelantar más en una hora la navecilla de nuestra
alma hacia la santidad, que lo que nosotros
habíamos conseguido en meses y años remando con
nuestras solas fuerzas”.
(Santa Teresa de Jesús)
e… ¿Cómo vai o noso grupo Cristián? NORMAS: Lee despacio cada uno de los hechos, procurando captar bien de qué se trata. Puntúa
los hechos de 0 a 5, según veas que se da este hecho en tu grupo. El 0 significa que no se da este
hecho y el 5 que se da plenamente. No olvides: SÉ OBJETIVO, no te quedes en impresiones,
opiniones ni deseos.
0 1 2 3 4 5 Hay un buen clima de confianza en el grupo, nos sentimos libres y a gusto unos con otros.
Cada vez nos sentimos menos incómodos al comunicarnos en el grupo; vamos perdiendo la
timidez y el miedo al ridículo.
Sabemos dialogar en el grupo: escuchar, participar, respetar la opinión de los demás, llegar a
conclusiones, acuerdos…
Hemos logrado que unos pocos, ellos solos, no sean el centro de la reunión.
Dentro del grupo no se distinguen grupitos aislados.
Nuestra relación con el animador es como con otro miembro del grupo.
El conocernos, aceptarnos, comprendernos, sentirnos unidos… no es lo que más nos preocupa
ahora en el grupo.
Nos preocupamos de acercarnos a los miembros del grupo que se sienten aislados abandonados o
rechazados.
Tenemos planteados en el grupo una serie de objetivos, unos medios y un programa para irlos
consiguiendo.
Hay una mínima estructura de organización clara en el grupo: reuniones, preparación,
metodología, contenidos, función de cada uno.
Somos un grupo abierto que vive para los demás, más que una pandilla de buenos amigos que lo
pasan muy bien.
Compartimos nuestra vida en el grupo: no sólo nuestras ideas, teorías, juicios, opiniones, sino
también nuestros sentimientos, actitudes, valores.
Somos capaces de comprometernos y trabajar personalmente no necesitando ir siempre en grupo.
Revisamos las reuniones y evaluamos la marcha del grupo periódicamente.
El grupo nos ayuda a aprender a ser auténticos.
El animador no es el único que coordina, no lo hace todo.
En el grupo se favorece el mostrarnos como somos, sin miedos, porque tenemos la seguridad de
ser aceptados y queridos.
Van desapareciendo actitudes de orgullo, cabezonería, egoísmo.
Nos vamos ayudando a descubrir nuestras cualidades personales, para que cada uno pueda dar lo
mejor de sí enriqueciendo al grupo.
Los objetivos del grupo están bastante claros y nos sentimos unidos en torno a ellos.
Aceptamos personalmente una disciplina de grupo, o normas que hemos ido descubriendo y
elaborando como necesarias para el funcionamiento del grupo.
El grupo nos ayuda a elegir y revisar nuestra escala de valores personales.
Todos nos vamos sintiendo responsables del grupo y de su tarea. Preparamos rotativamente las
reuniones. Nos distribuimos el trabajo.
Nuestro objetivo no es sólo perfeccionar el grupo, sino ir construyendo la Comunidad Cristiana.
Nuestros fines u objetivos personales se satisfacen en el grupo.
El grupo nos ayuda a tomar compromisos personales sin imponerlos, respetando el proceso de
cada persona.
En las relaciones entre los miembros del grupo llegamos a un encuentro profundo con facilidad.
Nos advertimos nuestros defectos unos a otros, amistosamente, y lo deseamos.
Nos relacionamos con otros grupos cristianos para intercambiar experiencias, trabajar unidos con
unos mismos objetivos.
Las crisis y conflictos en el grupo, sin desaparecer, se solucionan cada vez más fácilmente y nos
ayudan a avanzar.
Tenemos planteada la necesidad de la oración y cómo incorporarla a la marcha del grupo.
Tenemos experiencias de celebraciones vivas, creativas.
Procuramos un acercamiento al Evangelio en nuestras reuniones.
Fomentamos revisiones profundas y sinceras del grupo: objetivos, relaciones interpersonales,
acciones, valorando lo positivo y asumiendo lo negativo.
Vamos descubriendo el compromiso como llamada de Jesús a colaborar en su Misión: construir
una nueva sociedad de hermanos.
Tenemos experiencias vivas de oración y nos va constando menos trabajo el participar.
En el grupo hemos hecho opción por vivir las Bienaventuranzas como el proyecto de vida que nos
entusiasma.
Hemos descubierto la necesidad de la oración personal.
Vamos tomando compromisos concretos de ayuda a gente necesitada.
Nos planteamos nuestro futuro de una manera exigente, como servicio a los demás, y como
respuesta a la llamada de Dios.
TEMA: e o resto que?… 1º ¿qué che suxire o tema? 2º Liñas da investigación. 3º Materiais dos que dispoño. 4º Elaboración do traballo. 5º Exposición de conclusións. 6º ¿qué me aportou este tema?
CATEQUESE DE CONFIRMACIÓN
LIÑAS DE INVESTIGACIÓN:
1. ¿A Igrexa anuncia a auténtica Palabra de Deus?
2. ¿A Igrexa forma aos cristiáns para que pensen e vivan coma
Xesús?
3. ¿A Igrexa reza por tódolos homes?
4. ¿A Igrexa celebra e fai da Eucaristía o gran acontecemento dos
cristiáns?
5. ¿A Igrexa vive a comuñón con Deus e constrúe a comunidade de
irmáns?
6. ¿Traballa a Igrexa por un mundo mellor?
7. Establece unha orde de prioridades – ao teu xeito de ver – nas
que a Igrexa debería traballar nestes tempos.
MATERIAIS:
1. Anexo: A Igrexa, don para o mundo.
2. Video: Laicos. 3. Canción: Alma misionera (Hermana Glenda) VS No estamos
solos (Eros Ramazzotti & Ricky Martin).
4. Textos bíblicos.
5. Personaxe: Monseñor Romero.
6. Táboa: Revisémolo noso grupo cristián.
INTRODUCIÓN: Todos somos responsables do mundo no que vivimos. Ninguén pode ser un parásito que soamente recibe dos demais. Todos prestamos algún servizo para que as cousas melloren y progresen. Son moitas as persoas, os grupos e institucións que colaboran na creación dun mundo mellor. A Igrexa, pola súa natureza, está chamada a vivir no mundo e a sentirse solidaria con tódolos homes na tarefa de renovala humanidade.
Texto: AO SERVIZO DO MUNDO.
Busca a qué organización pertence cada un dos logos da imaxe.
¿Coñeces as actividades nas que traballan cada un destes
organismos?
¿Qué pensas do traballo que levan a cabo?
Busca información sobre elas e as últimas campañas que levaron a
cabo.
Escolle unha desas campañas e fálanos un pouco dela. ¿A quén ía
dirixida? ¿En qué datas? ¿De qué se trataba?
Imaxina que formas parte dunha organización: Elabora unha campaña para algunha cousa que cres que é necesario no
noso entorno. Un slogan, uns obxectivos, define a quén iría dirixida, etc.
1 Cor 12, 12-21.25.
Lo mismo que el cuerpo es uno y tiene muchos miembros, y todos los miembros del cuerpo, a pesar de ser muchos, son un solo cuerpo, así es también Cristo. Todos nosotros, judíos y griegos, esclavos y libres, hemos sido bautizados en un mismo Espíritu, para formar un solo cuerpo… El cuerpo tiene muchos miembros, no uno solo. Si el pie dijera: no soy mano, luego no formo parte del cuerpo, ¿dejaría por eso de ser parte del cuerpo? Si el oído dijera: no soy ojo, luego no formo parte del cuerpo, ¿dejaría por eso de ser parte del cuerpo? Si el cuerpo entero fuera ojo, ¿cómo oiría? Pues bien, Dios distribuyó el cuerpo y cada uno de los miembros como Él quiso. Si todos fueran un mismo miembro, ¿Dónde estaría el cuerpo?
Los miembros son muchos, es verdad, pero el cuerpo es uno solo. El ojo no puede decir a la mano: no te necesito; y la cabeza no puede decir a los pies: no os necesito… No hay divisiones en el cuerpo, porque todos los miembros por igual se preocupan unos de otros”.
E.N.18
La tarea de la evangelización de todos los hombres constituye la misión esencial de la Iglesia… Evangelizar constituye, en efecto, la dicha y vocación propia de la Iglesia, su identidad más profunda. Ella existe para evangelizar.
MISIÓN DA IGREXA.
¿Qué cres que queren dicir cada unha das palabras que acompañan a “Evanxelizar”?
EVANXELIZAR
ANUNCIAR
REZAR
CELEBRAR VIVIR
RENOVAR
EDUCAR
Lee ben os textos e fíxate na imaxe.
¿En que lugares dos textos ves reflexadas as características da igrexa?
¿cres que deberíamos engadir algunha máis no debuxo?
ACTIVIDADES DA IGREXA. ¿Cales destas actividades coñeces? ¿Cales se poñen en práctica no teu ambiente? ¿Cales habería que promocionar máis? BUSCA UN EXEMPLO DE CADA UNHA DELAS, E A DEFINICIÓN DAS QUE DESCOÑEZAS.
TAREFAS ACTIVIDADES
ANUN
CIAR
EDUC
AR
REZA
R
CELE
BRAR
REN
OVA
R
VIVI
R
Catequesis para nenos, xóvenes e adultos nas parroquias.
Ensinanza da relixión nos diversos centros educativos.
Programas de radio e televisión sobre temas relixiosos.
Publicacións: libros, revistas, folletos, periódicos…
Centros de estudo: colexios, seminarios, universidades.
Hospitais, sanatorios, centros de saúde.
Escolas de tempo libre, acampadas, excursións…
Centros xuvenís con actividades culturais, deportivas, recreativas…
Residencias, Colexios maiores… Conferencias, cursos, coloquios…
Movementos infantís e xuvenís nas
parroquias e congregacións relixiosas… Centros de rehabilitación de alcohólicos e
drogodependentes.
Centros de atención para anciáns e
minusválidos.
Fogares de acollida para mendigos e transeúntes.
Movementos de apostolado seglar que traballan no campo social e político: JOC,
HOAC… CÁRITAS Celebración dos Sacramentos
Conventos e mosteiros de vida contemplativa
Grupos de oración.
Campañas á favor dos máis desfavorecidos: Domund, Manos Unidas, Santa Infancia…
Centros de promoción de persoas con escasos recursos: alfabetización, axuda á
muller, talleres, dispensarios, plans de melloras agrícolas, artesanía, saneamento
de pobos, apertura de vías de comunicación. Funerais e oración polos defuntos.
Devocións e actos piadosos: novenas, procesións, rosario, via-crucis, romerías…
Celebración da Eucaristía. Grupos de reflexión e formación cristiá.
Música Alma misionera (Hna. Glenda)
Señor, toma mi vida nueva
antes que la espera desgaste años en mí. Estoy dispuesto a lo que quieras, no importa lo que
sea. Tú llámame a servir.
LLÉVAME DONDE LOS HOMBRES NECESITEN TUS
PALABRAS, NECESITEN MIL GANAS DE VIVIR, DONDE
FALTE LA ESPERANZA, DONDE FALTE LA ALEGRÍA,
SIMPLEMENTE POR NO SABER DE TI.
Te doy mi corazón sincero, para
gritar sin miedo tu grandeza, Señor. Tendré mis manos sin
cansancio, tu historia entre los labios y fuerza en la oración.
LLÉVAME DONDE LOS HOMBRES NECESITEN TUS
PALABRAS, NECESITEN MIL GANAS DE VIVIR, DONDE
FALTE LA ESPERANZA, DONDE FALTE LA ALEGRÍA,
SIMPLEMENTE POR NO SABER DE TI.
Y así en marcha iré cantando, por calles predicando lo bello que es tu amor. Señor tengo
alma misionera, condúceme a la tierra que tenga sed de dios.
LLÉVAME DONDE LOS
HOMBRES NECESITEN TUS PALABRAS, NECESITEN MIL
GANAS DE VIVIR, DONDE FALTE LA ESPERANZA,
DONDE FALTE LA ALEGRÍA, SIMPLEMENTE POR NO
SABER DE TI.
No estamos solos
(Eros Ramazzotti & Ricky Martin)
Son las ganas de cambiar la
realidad las que hacen que me
sienta vivo. Y buscaré los que
quieren como yo ese sueño
realizar.
En un libro que no se llegó a
escribir leo normas para usar
la vida. Pero yo sé que
ninguna seguiré. Viviré el
momento.
AUNQUE HAY DISTANCIAS
YA NO ESTAMOS SOLOS:
HIJOS DE UNA MISMA
HUMANIDAD. ALMAS QUE
VOLANDO BUSCAN
IDEALES Y CON VALENTÍA
ENCONTRARÁS. CRUZARÁ
FRONTERA DE CUALQUIER
IDEOLOGÍA, LA EMOCIÓN
NOS UNIRÁ EN ESTA GRAN
IDEA, EL MUNDO AHORA
PODEMOS CAMBIAR, ESO
QUIERES TÚ Y CONTIGO LO
VOY A INTENTAR.
En las páginas en blanco tú y
yo escribimos todos nuestros
sueños. Y nadie ya el futuro
robará de nuestras manos.
AUNQUE HAY DISTANCIA
YA NO ESTAMOS SOLOS.
ENTRE LUNAS NACE LA
VERDAD. ALMAS
CONFUNDIDAS, SOMOS
CORAZONES, CON LA
MISMA IDEA DE LIBERTAD.
AUNQUE HAY DISTANCIA
YA NO ESTAMOS SOLOS.
NUESTRAS DUDAS NO NOS
DETENDRÁN. CRUZARÁ
FRONTERA Y NO CONOCE
GEOGRAFÍA LA EMOCIÓN
QUE NOS REGALA ESTA
GRAN IDEA.
…
AHORA LO PODEMOS
CONSEGUIR.
e… ¿Cómo vai o noso grupo Cristián? NORMAS: Lee despacio cada uno de los hechos, procurando captar bien de qué se trata. Puntúa
los hechos de 0 a 5, según veas que se da este hecho en tu grupo. El 0 significa que no se da este
hecho y el 5 que se da plenamente. No olvides: SÉ OBJETIVO, no te quedes en impresiones,
opiniones ni deseos.
0 1 2 3 4 5 Hay un buen clima de confianza en el grupo, nos sentimos libres y a gusto unos con otros.
Cada vez nos sentimos menos incómodos al comunicarnos en el grupo; vamos perdiendo la
timidez y el miedo al ridículo.
Sabemos dialogar en el grupo: escuchar, participar, respetar la opinión de los demás, llegar a
conclusiones, acuerdos…
Hemos logrado que unos pocos, ellos solos, no sean el centro de la reunión.
Dentro del grupo no se distinguen grupitos aislados.
Nuestra relación con el animador es como con otro miembro del grupo.
El conocernos, aceptarnos, comprendernos, sentirnos unidos… no es lo que más nos preocupa
ahora en el grupo.
Nos preocupamos de acercarnos a los miembros del grupo que se sienten aislados abandonados o
rechazados.
Tenemos planteados en el grupo una serie de objetivos, unos medios y un programa para irlos
consiguiendo.
Hay una mínima estructura de organización clara en el grupo: reuniones, preparación,
metodología, contenidos, función de cada uno.
Somos un grupo abierto que vive para los demás, más que una pandilla de buenos amigos que lo
pasan muy bien.
Compartimos nuestra vida en el grupo: no sólo nuestras ideas, teorías, juicios, opiniones, sino
también nuestros sentimientos, actitudes, valores.
Somos capaces de comprometernos y trabajar personalmente no necesitando ir siempre en grupo.
Revisamos las reuniones y evaluamos la marcha del grupo periódicamente.
El grupo nos ayuda a aprender a ser auténticos.
El animador no es el único que coordina, no lo hace todo.
En el grupo se favorece el mostrarnos como somos, sin miedos, porque tenemos la seguridad de
ser aceptados y queridos.
Van desapareciendo actitudes de orgullo, cabezonería, egoísmo.
Nos vamos ayudando a descubrir nuestras cualidades personales, para que cada uno pueda dar lo
mejor de sí enriqueciendo al grupo.
Los objetivos del grupo están bastante claros y nos sentimos unidos en torno a ellos.
Aceptamos personalmente una disciplina de grupo, o normas que hemos ido descubriendo y
elaborando como necesarias para el funcionamiento del grupo.
El grupo nos ayuda a elegir y revisar nuestra escala de valores personales.
Todos nos vamos sintiendo responsables del grupo y de su tarea. Preparamos rotativamente las
reuniones. Nos distribuimos el trabajo.
Nuestro objetivo no es sólo perfeccionar el grupo, sino ir construyendo la Comunidad Cristiana.
Nuestros fines u objetivos personales se satisfacen en el grupo.
El grupo nos ayuda a tomar compromisos personales sin imponerlos, respetando el proceso de
cada persona.
En las relaciones entre los miembros del grupo llegamos a un encuentro profundo con facilidad.
Nos advertimos nuestros defectos unos a otros, amistosamente, y lo deseamos.
Nos relacionamos con otros grupos cristianos para intercambiar experiencias, trabajar unidos con
unos mismos objetivos.
Las crisis y conflictos en el grupo, sin desaparecer, se solucionan cada vez más fácilmente y nos
ayudan a avanzar.
Tenemos planteada la necesidad de la oración y cómo incorporarla a la marcha del grupo.
Tenemos experiencias de celebraciones vivas, creativas.
Procuramos un acercamiento al Evangelio en nuestras reuniones.
Fomentamos revisiones profundas y sinceras del grupo: objetivos, relaciones interpersonales,
acciones, valorando lo positivo y asumiendo lo negativo.
Vamos descubriendo el compromiso como llamada de Jesús a colaborar en su Misión: construir
una nueva sociedad de hermanos.
Tenemos experiencias vivas de oración y nos va constando menos trabajo el participar.
En el grupo hemos hecho opción por vivir las Bienaventuranzas como el proyecto de vida que nos
entusiasma.
Hemos descubierto la necesidad de la oración personal.
Vamos tomando compromisos concretos de ayuda a gente necesitada.
Nos planteamos nuestro futuro de una manera exigente, como servicio a los demás, y como
respuesta a la llamada de Dios.
TEMA: pa’que son bo?… 1º ¿qué che suxire o tema? 2º Liñas da investigación. 3º Materiais dos que dispoño. 4º Elaboración do traballo. 5º Exposición de conclusións. 6º ¿qué me aportou este tema?
CATEQUESE DE CONFIRMACIÓN
LIÑAS DE INVESTIGACIÓN:
1. ¿Qué funcións podemos distinguir dentro da Igrexa?
2. ¿Qué é para ti ser laico? ¿Implica algún tipo de compromiso?
3. ¿Cómo mellorarías a participación dos laicos na Igrexa?
4. ¿Cómo se vive na nosa comunidade cristiá a condición de laico?
5. ¿Qué opinas do papel da muller na Igrexa?
6. ¿Cales cres que son os retos máis importantes que ten
plantexados a Igrexa en relación cos laicos?
7. ¿Ata onde estarías disposto a asumir responsabilidades na túa
comunidade?
8.
MATERIAIS:
1. Anexo: Emilia Arija.
2. Película: Cadena de favores. 3. Canción: El calor de la palabra (Brotes de Olivo) VS Si tú no
estás aquí (Rosana).
4. Textos bíblicos.
5. Testemuña: Taizé, comunidade de irmáns.
6. Táboa: Revisémolo noso grupo cristián.
INTRODUCIÓN: Toda comunidade ou grupo está composto por persoas distintas. Cada unha aporta o que é e o que ten. Todos son necesarios para o ben do conxunto. Tamén na Igrexa existe unha única misión e diferentes papeis e funcións.
Texto: Seguimos a Jesús.
“Pensamos que hay que ir dando pasos: Hemos sido objetores de conciencia, al servicio militar y fiscales, opciones que son un instrumento
transformador de la sociedad. Recién casados estuvimos un breve espacio de tiempo trabajando en
Guatemala, como médico y dando clases en una escuela rural. Durante esta experiencia, conocimos a
Benjamín, un joven maya tzutuil a quien ayudamos a pagar sus estudios universitarios de Magisterio y
Psicología. Actualmente él continúa esta cadena solidaria trabajando como maestro en su pueblo natal.
Junto con nuestra pequeña comunidad cristiana estuvimos sosteniendo durante algunos años el “Centro
Juvenil de Mártires del Despertar-Nueva Vida” en el Salvador, colaborando con el sueldo de dos
liberados.
En estos últimos años, hemos iniciado un nuevo compromiso. Un día al mes, uno de los dos va a dormir
al “Sorte” de la Barceloneta, un dormitorio para indigentes. Para nosotros tiene el sentido devolver a sus
usuarios la dignidad de personas que nuestra sociedad deshumanizadora les ha quitado.
No hay duda que es muy arriesgado seguir el camino marcado por Jesús sin que nadie te acompañe, es necesario hacerlo en comunidad. Nosotros
hemos tenido la inmensa suerte de estar acompañados desde hace casi veinte años, por una pequeña comunidad de oración, de vida, de compartir, y
desde hace cinco años pertenecemos también al movimiento de la ACO (Acción Católica Obrera). Nuestros compañeros, con su apoyo y con sus
compromisos, generalmente más valientes y arriesgados que los nuestros, siempre nos han llevado e impulsado por este camino solidario. (Silvia y
Xavier, Cuadernos cristianos y justicia, n.98)
1 Cor 12, 12-21.25.
Lo mismo que el cuerpo es uno y tiene muchos miembros, y todos los miembros del cuerpo, a pesar de ser muchos, son un solo cuerpo, así es también Cristo. Todos nosotros, judíos y griegos, esclavos y libres, hemos sido bautizados en un mismo Espíritu, para formar un solo cuerpo… El cuerpo tiene muchos miembros, no uno solo. Si el pie dijera: no soy mano, luego no formo parte del cuerpo, ¿dejaría por eso de ser parte del cuerpo? Si el oído dijera: no soy ojo, luego no formo parte del cuerpo, ¿dejaría por eso de ser parte del cuerpo? Si el cuerpo entero fuera ojo, ¿cómo oiría? Pues bien, Dios distribuyó el cuerpo y cada uno de los miembros como Él quiso. Si todos fueran un mismo miembro, ¿Dónde estaría el cuerpo?
Los miembros son muchos, es verdad, pero el cuerpo es uno solo. El ojo no puede decir a la mano: no te necesito; y la cabeza no puede decir a los pies: no os necesito… No hay divisiones en el cuerpo, porque todos los miembros por igual se preocupan unos de otros”.
LA IGLESIA: UNA COMUNIDAD DONDE TODOS SOMOS RESPONSABLES.
En la Iglesia hay distintas funciones, pero esto no significa distintas categorías. Todos los miembros de la Iglesia somos iguales en dignidad y estamos llamados a llevar adelante conjuntamente la misión de la Iglesia en el mundo. Cada uno aporta sus dones y cualidades para el bien de toda la comunidad. Pastores, seglares, hemos de trabajar unidos y apoyarnos mutuamente.
Lee ben os textos e fíxate na imaxe.
¿En que lugares dos textos ves reflexadas as características da igrexa?
¿cres que deberíamos engadir algunha máis no debuxo?
COMUNIDADE DE TAIZE. Compromiso de vida Ver: http://www.taize.fr/es
Luego de un tiempo de preparación, un nuevo hermano se compromete con la comunidad para toda la vida. Aquí están las palabras que son pronunciadas el día de su compromiso. Hermano querido, ¿qué pides? La misericordia de Dios y la comunidad de mis hermanos. Que Dios lleve a término en ti lo que Él mismo ha comenzado. Hermano que te confías a la misericordia de Dios, recuerda que Cristo, el Señor, viene en ayuda de tu débil fe y que, comprometiéndose contigo, realiza para ti la promesa: No hay nadie, en verdad, que habiendo dejado todo a causa de Cristo y por el Evangelio, no reciba cien veces más, ahora en el tiempo presente, hermanos y hermanas y madres e hijos con persecuciones, y en el futuro la vida eterna. Este es un camino contrario a toda lógica humana pero, como Abraham, no podrás avanzar en él más que por la fe y no por la visión, seguro de que quien ha perdido su vida por Cristo, la volverá a encontrar. Camina de ahora en adelante tras las huellas de Cristo. No te preocupes por el mañana. Busca primero el Reino de Dios y su justicia. Abandónate, entrégate, y será derramada en ti una medida repleta, apretada, desbordante. Duermas o veles, de noche y de día, la semilla germina y crece sin que tú sepas cómo. Que tu vida interior no te de un aire triste. Unge tu cabeza, lava tu cara a fin de que sólo tu Padre que ve en lo secreto conozca la intención de tu corazón. Mantente en la sencillez y la alegría, la alegría de los misericordiosos, la alegría del amor fraterno. Sé vigilante. Si debes reprender a un hermano, que sea a solas, entre él y tú. Ten la preocupación de la comunión humana con tu prójimo. Confíate. Has de saber que un hermano tiene el encargo de escucharte. Compréndele para que cumpla su ministerio con alegría.
Cristo, el Señor, en la compasión y el amor que tiene por ti, te ha escogido para que seas en la Iglesia un signo del amor fraterno. Quiere que realices con tus hermanos la parábola de la comunidad. Así, renunciando en lo sucesivo a mirar hacia atrás, y con el gozo de un infinito agradecimiento, no tengas nunca miedo de adelantarte a la aurora para alabar y bendecir y cantar a Cristo tu Señor. Recíbeme Señor y yo viviré, y que me alegre en mi espera. Hermano querido, acuérdate de que es a Cristo a quien vas a responder al contestar a las llamadas que Él te dirige: ¿Quieres, por amor a Cristo, consagrarte a Él con todo tu ser? Quiero. ¿Quieres realizar de ahora en adelante el servicio de Dios en nuestra comunidad, en comunión con tus hermanos? Quiero. ¿Quieres vivir con tus hermanos en la comunidad de bienes materiales y espirituales, que es completa apertura del corazón? Quiero. ¿Quieres, a fin de estar más disponible para servir con tus hermanos y para entregarte totalmente al amor de Cristo, permanecer en el celibato? Quiero. ¿Quieres, para que no seamos más que un corazón y un alma y para que nuestra unidad se realice plenamente, adoptar las opciones de comunidad expresadas por el servidor de la comunión, recordando que él no es más que un pobre del Evangelio? Quiero. ¿Quieres, reconociendo siempre a Cristo en tus hermanos, velar por ellos, en los buenos como en los malos días, en el sufrimiento como en la alegría?Quiero. En consecuencia por Cristo y por el Evangelio, tú eres desde ahora hermano de nuestra comunidad. Que este anillo sea el signo de nuestra fidelidad en el Señor.
Música El calor de la palabra
(Brotes de Olivo) 1. Cerca del hogar que calienta mi alma, quiero yo saber lo que en comunidad tú quieres de mí. Sintiendo el calor que me da tu palabra, quiero responder a lo que me pides sin que a nada yo puedo temer. A NADA, NADA, NUNCA HE DE TEMER. YENDO JUNTO A TI CON TUS OJOS DE FE NUNCA HE DE TEMER. (BIS) 2. Sólo he de beber de tu fuente de agua. Sé que sólo ella será la que sacie mi hambre y mi sed. Tú eres el Señor que alimenta mi alma y si hago mi opción por seguirte a Ti, nunca jamás yo temeré.
A NADA, NADA, NUNCA HE DE TEMER. YENDO JUNTO A TI CON TUS OJOS DE FE NUNCA HE DE TEMER. (BIS) 3. Llegan hasta mí, momentos sin calma, que me hacen dudar de si mi camino se orienta hacia Ti. Comienza a faltar la paz en mi alma, y sin esperarlo apareces Tú, haciéndome ver que nada he de temer. A NADA, NADA, NUNCA HE DE TEMER. YENDO JUNTO A TI CON TUS OJOS DE FE NUNCA HE DE TEMER. (BIS)
Si tú no estás aquí (Rosana)
No quiero estar sin ti. Si tú no
estás aquí me sobra el aire. No
quiero estar así. Si tú no estás
la gente se hace nadie.
Si tú no estás aquí no sé ¡Qué
diablos hago amándote!
Si tú no estás aquí sabrás
Que Dios no va a entender por
qué te vas.
No quiero estar sin ti. Si tú no
estás aquí me falta el sueño.
No quiero andar así. Latiendo
un corazón de amor sin dueño.
Si tú no estás aquí no sé...
Derramaré mis sueños si algún
día no te tengo. Lo más grande
se hará lo más pequeño.
Pasearé en un cielo sin
estrellas esta vez tratando de
entender quién hizo un
infierno el paraíso.
No te vayas nunca porque no
puedo estar sin ti.
Si tú no estás aquí me quema
el aire. Si tú no estás aquí no
sé...
Si tú no estás aquí.
Cadena de favores
Materiales para trabajar la película
Ver y analizar ¿Qué escena de la película te ha gustado más? ¿Porqué?
Describe los tres personajes principales: el Sr. Simonet, Trevor y su madre.
¿Porqué piensa Trevor que su trabajo ha fracasado?
¿Cuáles son los obstáculos para que la cadena avance?
¿Te parece oportuno o no el final de la película? ¿Porqué?
¿Cuál es el mensaje que quiere transmitir la directora de la película?
¿Qué otro título pondrías la película?
Nos interpela
Explica si estás de acuerdo con que la bondad de las personas puede cambiar el
mundo.
Reflexiona sobre las preguntas que plantea el Sr. Simonet: ¿Cuál es tu relación
con el mundo? ¿Qué espera el mundo de ti?
¿Qué puedes hacer tú para cambiar el mundo? ¿Cuál es tu misión en él?
¿Cuáles son tus miedos para comprometerte más?
¿Cómo te sientes cuando te hacen un favor? ¿Cuál es el último favor que has hecho?
¿Qué mensaje te quiere transmitir Dios con esta película?
e… ¿Cómo vai o noso grupo Cristián? NORMAS: Lee despacio cada uno de los hechos, procurando captar bien de qué se trata. Puntúa los hechos
de 0 a 5, según veas que se da este hecho en tu grupo. El 0 significa que no se da este hecho y el 5 que se da
plenamente. No olvides: SÉ OBJETIVO, no te quedes en impresiones, opiniones ni deseos.
0 1 2 3 4 5 Hay un buen clima de confianza en el grupo, nos sentimos libres y a gusto unos con otros.
Cada vez nos sentimos menos incómodos al comunicarnos en el grupo; vamos perdiendo la
timidez y el miedo al ridículo.
Sabemos dialogar en el grupo: escuchar, participar, respetar la opinión de los demás, llegar a
conclusiones, acuerdos…
Hemos logrado que unos pocos, ellos solos, no sean el centro de la reunión.
Dentro del grupo no se distinguen grupitos aislados.
Nuestra relación con el animador es como con otro miembro del grupo.
El conocernos, aceptarnos, comprendernos, sentirnos unidos… no es lo que más nos preocupa
ahora en el grupo.
Nos preocupamos de acercarnos a los miembros del grupo que se sienten aislados abandonados o
rechazados.
Tenemos planteados en el grupo una serie de objetivos, unos medios y un programa para irlos
consiguiendo.
Hay una mínima estructura de organización clara en el grupo: reuniones, preparación,
metodología, contenidos, función de cada uno.
Somos un grupo abierto que vive para los demás, más que una pandilla de buenos amigos que lo
pasan muy bien.
Compartimos nuestra vida en el grupo: no sólo nuestras ideas, teorías, juicios, opiniones, sino
también nuestros sentimientos, actitudes, valores.
Somos capaces de comprometernos y trabajar personalmente no necesitando ir siempre en grupo.
Revisamos las reuniones y evaluamos la marcha del grupo periódicamente.
El grupo nos ayuda a aprender a ser auténticos.
El animador no es el único que coordina, no lo hace todo.
En el grupo se favorece el mostrarnos como somos, sin miedos, porque tenemos la seguridad de
ser aceptados y queridos.
Van desapareciendo actitudes de orgullo, cabezonería, egoísmo.
Nos vamos ayudando a descubrir nuestras cualidades personales, para que cada uno pueda dar lo
mejor de sí enriqueciendo al grupo.
Los objetivos del grupo están bastante claros y nos sentimos unidos en torno a ellos.
Aceptamos personalmente una disciplina de grupo, o normas que hemos ido descubriendo y
elaborando como necesarias para el funcionamiento del grupo.
El grupo nos ayuda a elegir y revisar nuestra escala de valores personales.
Todos nos vamos sintiendo responsables del grupo y de su tarea. Preparamos rotativamente las
reuniones. Nos distribuimos el trabajo.
Nuestro objetivo no es sólo perfeccionar el grupo, sino ir construyendo la Comunidad Cristiana.
Nuestros fines u objetivos personales se satisfacen en el grupo.
El grupo nos ayuda a tomar compromisos personales sin imponerlos, respetando el proceso de
cada persona.
En las relaciones entre los miembros del grupo llegamos a un encuentro profundo con facilidad.
Nos advertimos nuestros defectos unos a otros, amistosamente, y lo deseamos.
Nos relacionamos con otros grupos cristianos para intercambiar experiencias, trabajar unidos con
unos mismos objetivos.
Las crisis y conflictos en el grupo, sin desaparecer, se solucionan cada vez más fácilmente y nos
ayudan a avanzar.
Tenemos planteada la necesidad de la oración y cómo incorporarla a la marcha del grupo.
Tenemos experiencias de celebraciones vivas, creativas.
Procuramos un acercamiento al Evangelio en nuestras reuniones.
Fomentamos revisiones profundas y sinceras del grupo: objetivos, relaciones interpersonales,
acciones, valorando lo positivo y asumiendo lo negativo.
Vamos descubriendo el compromiso como llamada de Jesús a colaborar en su Misión: construir
una nueva sociedad de hermanos.
Tenemos experiencias vivas de oración y nos va constando menos trabajo el participar.
En el grupo hemos hecho opción por vivir las Bienaventuranzas como el proyecto de vida que nos
entusiasma.
Hemos descubierto la necesidad de la oración personal.
Vamos tomando compromisos concretos de ayuda a gente necesitada.
Nos planteamos nuestro futuro de una manera exigente, como servicio a los demás, y como
respuesta a la llamada de Dios.
TEMA: irmans… 1º ¿qué che suxire o tema? 2º Liñas da investigación. 3º Materiais dos que dispoño. 4º Elaboración do traballo. 5º Exposición de conclusións. 6º ¿qué me aportou este tema?
CATEQUESE DE CONFIRMACIÓN
LIÑAS DE INVESTIGACIÓN:
1. ¿Cómo explicaríamos o termo “irmáns” dende unha perspectiva
da Igrexa?
2. Pensar no concepto de UNIDADE e FRONTEIRA. ¿Qué teñen que ver
con este tema proposto?
3. ¿En que colaboramos para que exista esa unidade?
4. Pescudas: grupos ou persoas concretas que están traballando ou
xa traballaron pola unidade.
5. ¿Qué características cres que debe reunir unha comunidade
cristiá?
6. ¿Cómo definirías a Igrexa actualmente?
7. Escoller tres aspectos que criticamos da Igrexa actual, e sentindo
que nós tamén formamos parte dela, definir como transformalos nas
nosas vidas, no noso grupo e no noso entorno en xeral.
MATERIAIS:
1. Anexo: Matrin Luther King, JR.
2. Película: Bichos. 3. Canción: Un amigo es una luz (Enanitos verdes) VS Tienes un
amigo (Versión de You’ve got a friend, James Taylor).
4. Textos bíblicos.
5. Personaxe: Irmán Roger de Taizé.
6. Táboa: Revisémolo noso grupo cristián.
¿Cuáles son las palabras que crees que definen una amistad?
Describe las cualidades que tendría un grupo al que todos desearíamos
pertenecer.
INTRODUCIÓN: Dende sempre, o soño da humanidade é unha convivencia en paz e harmonía, en igualdade e fraternidade. Este é tamén o desexo de Deus: formar un pobo onde os homes vivan como irmáns. A Igrexa, novo pobo de Deus, é signo desa comuñón e instrumento para realizala.
Texto: Consejo.
Hablando se entiende la gente. Una de mis mejores amigas me falló, reveló mi más íntimo secreto. El mundo se me vino encima, no
sabía cómo reaccionar, qué hacer. Tenía dos opciones: el enfado o el perdón. Si me enfadaba la perdía a
ella y lo dicho, dicho está; no conseguiría nada. De este modo la perdoné y hablé con él, la nueva
persona que ya sabía mi secreto, dándome éste su más sincera confianza. Así, con el diálogo logré el
arrepentimiento y no próxima traición por parte de ella (por favor no lo hagas otra vez) y el comienzo de
una nueva amistad con ella. (Alicia, 15 años. Cádiz).
Un amigo.
Puede soportar y experimentarlo todo siempre que junto a
ti esté un amigo, aunque éste no pueda hacer más
que darte aliento o tenderte una mano. En la vida, un amigo es como el pan y el vino: una
bendición. En las dificultades de la vida, un amigo es el consuelo más grande. Créeme: la
respuesta competente de un asistente social, de un psiquiatra, de un funcionario, la ayuda
mejor intencionada de un ente oficial, sirven de bien poco para un hombre con problemas,
comparadas con el gesto amable y la palabra afectuosa de un amigo o amiga. (Phil
Bosmans).
Jn 13,34-35.
Os doy un mandamiento nuevo: que os améis los unos a los otros. Que como yo os he amado, así os améis también los unos a los otros. En esto conocerán todos que sois discípulos míos: si os tenéis amor los unos a los otros.
Jn 17,21-23.
Como tú, Padre, en mí y yo en ti, que ellos también sean uno en nosotros. Sean uno como nosotros somos uno.
1 Cor 1,10.
Estad bien unidos con un mismo pensar y sentir.
Flp 2,1.
Manteneos unánimes y concordes con un mismo amor y un mismo sentir.
Hch 1,8.
Seréis mis testigos en Jerusalén, en toda Judea y Samaría y hasta los confines de la tierra.
2 Tim 1,9
Nos ha salvado y nos ha llamado con una vocación santa, por su propia determinación y por su gracia.
Hch 2,42.
Eran constantes en la fracción del pan y en las oraciones.
Lc 11,2.
Cuando oréis decid: Padre, santificado sea tu nombre…
Hch 20,25.
Os he enseñado que es así, trabajando, como se debe socorrer a los débiles recordando las palabras del Señor Jesús: Mayor felicidad hay en dar que en recibir.
Lee ben os textos bíblicos.
¿Qué frase chama máis a túa atención?
¿Cales destas características se viven máis na nosa comunidade cristiá?
Irmán roger de taizé. Todo comenzó en 1940 cuando, a la edad de veinticinco años, el hermano Roger deja su país natal, Suiza, para ir a vivir a Francia, el país de su madre. Había estado inmovilizado durante años por una tuberculosis pulmonar. Durante esta enfermedad había madurado en él la llamada a crear una comunidad. En el momento en que comienza la Segunda Guerra Mundial, tuvo la certeza de que, al igual que su abuela había hecho durante la Primera Guerra Mundial, tenía que ir sin demora a ayudar a las personas que atravesaban esta ruda prueba. La aldea de Taizé donde se estableció se encontraba muy cerca de la línea de demarcación que dividía a Francia en dos: una buena situación para acoger a refugiados que escapaban de la guerra. Algunos amigos de Lyón comenzaron a dar la dirección de Taizé a aquellos que necesitaban refugio. En Taizé, gracias a un módico préstamo, el hermano Roger compró una casa abandonada desde hacía años y sus dependencias. Propuso a una de sus hermanas, Geneviève, que viniera a ayudarle en su trabajo de acogida. Entre los refugiados que alojaban había judíos. Contaban con pocos medios. Sin agua corriente, iban a buscar el agua potable a un pozo de la aldea. La comida era modesta, sobre todo sopas hechas con harina de maíz comprada a bajo coste en el molino vecino. Por discreción hacia aquellos que acogían, el hermano Roger rezaba solo, a menudo salía a cantar lejos de la casa, en el bosque. Con el fin de que algunos refugiados, judíos o agnósticos, no se sintieran incómodos, Geneviève explicaba a cada uno que era mejor que aquellos que quisieran rezar lo hicieran solos en su habitación. Los padres del hermano Roger, sabiendo que su hijo y su hija se encontraban en una situación de riesgo, pidieron a un amigo de la familia, un oficial francés retirado, que velara por ellos. En el otoño de 1942 les advirtió que habían sido descubiertos y que tenían que partir sin demora. El hermano Roger vivió en Ginebra hasta el final de la guerra y allí comenzó una vida común con los primeros hermanos. Pudieron regresar a Taizé en 1944. El compromiso de los primeros hermanos En 1945, un joven jurista de la región creó una asociación para encargarse de niños que la guerra había privado de familia. Propuso a los hermanos acoger a algunos de ellos en Taizé, pero una comunidad de hombres no podía recibir niños, así que el hermano Roger pidió a su hermana que regresara a Taizé para ocuparse de los pequeños y ser una madre para ellos. Los domingos, los hermanos recibían también a los prisioneros de guerra alemanes recluidos en un campo cerca de Taizé. Poco a poco algunos hombres jóvenes vinieron a unirse a los primeros hermanos y, el día de Pascua de 1949, siete hermanos se comprometieron para toda la vida a guardar el celibato, llevar una vida común y vivir con una gran sencillez. En el silencio de un largo retiro durante el invierno 1952-1953, el fundador de la comunidad escribió la Regla de Taizé, donde redactó para sus hermanos «lo esencial para permitir la vida en común».
Ver: http://www.taize.fr/es
Música Un amigo es una luz
(Enanitos Verdes) No importa el lugar; el sol es
siempre igual. No importa si
es recuerdo o es algo que
vendrá. No importa cuánto
hay en tus bolsillos hoy;
sin nada hemos venido y nos
iremos igual.
PERO SIEMPRE ESTARAN
EN MI ESOS BUENOS
MOMENTOS QUE PASAMOS
SIN SABER.
No importa donde estas, si
vienes o si vas. La vida es un
camino, un camino para andar.
Si hay algo que esconder o hay
algo que decir; siempre será un
amigo el primero en saber.
PERO SIEMPRE ESTARAN
EN MI ESOS BUENOS
MOMENTOS QUE PASAMOS
SIN SABER QUE UN AMIGO
ES UNA LUZ BRILLANDO
EN LA OSCURIDAD.
SIEMPRE SERAS MI AMIGO
NO IMPORTA NADA MAS.
Porque siempre estarán en
mi esos buenos momentos que
pasamos sin saber que un
amigo es una luz brillando en
la oscuridad.
Hay un amigo en mí (Versión You’ve got a friend, de
James Taylor) Cuando no consigas alguien con
quien recordar, y nadie, nada sonría
al pasar. Mira lejos y piensa en mí,
bajito nómbrame, que así tu voz me
llevará donde estés.
DONDE ESTÉS TÚ LLÁMAME, Y
EN UN VUELO AHÍ ESTARÉ,
SERÉ LA PARTE QUE TE FALTE
DEL AIRE. HAGA FRÍO, LLUVIA
O CALOR, CADA VEZ QUE
QUIERAS YO ESTARÉ DONDE
TÚ ESTÉS.
Si la tarde rompe la noche de un
golpe en ti, el viento del norte oyes
gemir. Párate de cara a él y grita,
grítame, y verás mis brazos de él.
DONDE ESTÉS TÚ LLÁMAME, Y
EN UN VUELO MI CORAZÓN
SERÁ LA PARTE QUE TE FALTE
DEL AIRE. HAGA FRÍO, LLUVIA
O CALOR, CADA VEZ QUE
QUIERAS YO ESTARÉ.
Tú sabes que hay un mismo tiempo
en los dos, que somos una canción,
que somos y nos tenemos, que somos
flor de futuro en un mismo corazón.
DONDE ESTÉS TÚ LLÁMAME, Y
EN UN VUELO MI CORAZÓN
SERÁ LA PARTE QUE TE FALTE
DEL AIRE. HAGA FRÍO, LLUVIA
O CALOR, CADA VEZ QUE
QUIERAS YO ESTARÉ… DONDE
TÚ ESTÉS…
DONDE TÚ ESTÉS… ESTARÉ
DONDE TÚ ESTÉS…
DONDE TÚ ESTÉS.
bichos
Materiales para trabajar la película
Ver y analizar ¿Cuál es la situación en la que se encuentran las hormigas de la isla? ¿Cómo
perciben esta situación las propias hormigas?
¿Quién es Flik? ¿Cuáles son los dones que tiene? ¿Cómo los utiliza?
¿Por qué Flik se siente un fracasado? ¿Cómo consigue superar esta frustración?
¿Cómo evolucionan los personajes de las princesas Atta y Dot?
¿Qué se dice de la verdad en la película?
¿Cómo se refleja en la película la idea de la vida y el trabajo en grupo?
¿Qué otro título pondrías a la película?
Nos interpela
¿Qué situaciones conoces tú de nuestro mundo que reflejen la situación de las hormigas? ¿Quiénes viven hoy oprimidos? ¿Dónde hay necesidad de justicia?
¿En qué sentido te sientes identificado con Flik?
¿Cuáles son los dones que Dios te ha dado? ¿Cómo los estás utilizando?
¿Has traicionado alguna vez la confianza que ha puesto en ti por culpa de la
mentira?
¿Sabes trabajar en grupo? Pon ejemplos
¿Qué puedes hacer tú por una mayor justicia en el mundo?
¿A quién y cómo puedes tú ayudar?
e… ¿Cómo vai o noso grupo Cristián? NORMAS: Lee despacio cada uno de los hechos, procurando captar bien de qué se trata. Puntúa los hechos
de 0 a 5, según veas que se da este hecho en tu grupo. El 0 significa que no se da este hecho y el 5 que se da
plenamente. No olvides: SÉ OBJETIVO, no te quedes en impresiones, opiniones ni deseos.
0 1 2 3 4 5 Hay un buen clima de confianza en el grupo, nos sentimos libres y a gusto unos con otros.
Cada vez nos sentimos menos incómodos al comunicarnos en el grupo; vamos perdiendo la
timidez y el miedo al ridículo.
Sabemos dialogar en el grupo: escuchar, participar, respetar la opinión de los demás, llegar a
conclusiones, acuerdos…
Hemos logrado que unos pocos, ellos solos, no sean el centro de la reunión.
Dentro del grupo no se distinguen grupitos aislados.
Nuestra relación con el animador es como con otro miembro del grupo.
El conocernos, aceptarnos, comprendernos, sentirnos unidos… no es lo que más nos preocupa
ahora en el grupo.
Nos preocupamos de acercarnos a los miembros del grupo que se sienten aislados abandonados o
rechazados.
Tenemos planteados en el grupo una serie de objetivos, unos medios y un programa para irlos
consiguiendo.
Hay una mínima estructura de organización clara en el grupo: reuniones, preparación,
metodología, contenidos, función de cada uno.
Somos un grupo abierto que vive para los demás, más que una pandilla de buenos amigos que lo
pasan muy bien.
Compartimos nuestra vida en el grupo: no sólo nuestras ideas, teorías, juicios, opiniones, sino
también nuestros sentimientos, actitudes, valores.
Somos capaces de comprometernos y trabajar personalmente no necesitando ir siempre en grupo.
Revisamos las reuniones y evaluamos la marcha del grupo periódicamente.
El grupo nos ayuda a aprender a ser auténticos.
El animador no es el único que coordina, no lo hace todo.
En el grupo se favorece el mostrarnos como somos, sin miedos, porque tenemos la seguridad de
ser aceptados y queridos.
Van desapareciendo actitudes de orgullo, cabezonería, egoísmo.
Nos vamos ayudando a descubrir nuestras cualidades personales, para que cada uno pueda dar lo
mejor de sí enriqueciendo al grupo.
Los objetivos del grupo están bastante claros y nos sentimos unidos en torno a ellos.
Aceptamos personalmente una disciplina de grupo, o normas que hemos ido descubriendo y
elaborando como necesarias para el funcionamiento del grupo.
El grupo nos ayuda a elegir y revisar nuestra escala de valores personales.
Todos nos vamos sintiendo responsables del grupo y de su tarea. Preparamos rotativamente las
reuniones. Nos distribuimos el trabajo.
Nuestro objetivo no es sólo perfeccionar el grupo, sino ir construyendo la Comunidad Cristiana.
Nuestros fines u objetivos personales se satisfacen en el grupo.
El grupo nos ayuda a tomar compromisos personales sin imponerlos, respetando el proceso de
cada persona.
En las relaciones entre los miembros del grupo llegamos a un encuentro profundo con facilidad.
Nos advertimos nuestros defectos unos a otros, amistosamente, y lo deseamos.
Nos relacionamos con otros grupos cristianos para intercambiar experiencias, trabajar unidos con
unos mismos objetivos.
Las crisis y conflictos en el grupo, sin desaparecer, se solucionan cada vez más fácilmente y nos
ayudan a avanzar.
Tenemos planteada la necesidad de la oración y cómo incorporarla a la marcha del grupo.
Tenemos experiencias de celebraciones vivas, creativas.
Procuramos un acercamiento al Evangelio en nuestras reuniones.
Fomentamos revisiones profundas y sinceras del grupo: objetivos, relaciones interpersonales,
acciones, valorando lo positivo y asumiendo lo negativo.
Vamos descubriendo el compromiso como llamada de Jesús a colaborar en su Misión: construir
una nueva sociedad de hermanos.
Tenemos experiencias vivas de oración y nos va constando menos trabajo el participar.
En el grupo hemos hecho opción por vivir las Bienaventuranzas como el proyecto de vida que nos
entusiasma.
Hemos descubierto la necesidad de la oración personal.
Vamos tomando compromisos concretos de ayuda a gente necesitada.
Nos planteamos nuestro futuro de una manera exigente, como servicio a los demás, y como
respuesta a la llamada de Dios.
TEMA: luces e sombras 1º ¿qué che suxire o tema? 2º Liñas da investigación. 3º Materiais dos que dispoño. 4º Elaboración do traballo. 5º Exposición de conclusións. 6º ¿qué me aportou este tema?
CATEQUESE DE CONFIRMACIÓN
LIÑAS DE INVESTIGACIÓN:
1. Diagrama da historia da Igrexa.
2. Definir erros e acertos ao longo desa historia.
3. ¿Individualismo ou Comuñón?
4. ¿Qué é a evanxelización?
5. Profundiza no Concilio Vaticano II: ¿Qué supuxo este encontro
para a Igrexa na que vivimos actualmente?
6. ¿Qué cousas atopas nos materiais sobre o concilio ás que habería
que prestarlles máis atención? ¿Ou aínda non se desenrolaron todo o
que deberían?
7. ¿Qué destacarías da figura do Papa Xoán XXIII?
8. ¿Cales son as túas luces e sombras dentro da Igrexa a que, polo
bautismo, pertences?
MATERIAIS:
1. Anexo: O Concilio Vaticano II.
2. Documental: Concilio Vaticano II. 3. Textos bíblicos.
4. Personaxe: Xoán XXIII.
¿Cómo imos nós no tren da vida?
¿En qué situación e en que clase de persoas nos vemos reflexados?
INTRODUCIÓN: A Igrexa como comunidade están en camiño. Ten séculos de historia. No seu interior hai experiencias e vivencias de infinidade de cristiáns, constantes esforzos por facer realidade o Reino de Deus. Ela sabe que ao final dos tempos, cando Cristo volva, rematará o seu peregrinar e atoparase definitivamente co Pai.
Texto: O tren da vida.
Ninguén nace solitario na traxectoria da súa existencia; todos viaxamos no mesmo tren da
vida. Uns soben antes, outros máis tarde; algúns apéanse na estación inmediata, moitos
farano máis adiante. A todos nos une a circunstancia de ser viaxeiros no mesmo tren.
O tren avanza rápido. Sen deterse, cara o seu destino. No tren estase vivindo un drama: o drama da humanidade.
Xente de toda raza. Xente que fala e xente que cala. Xente que traballa e xente que dormita.
Xente que come e xente que non ten para comer.
Xente que mira a paisaxe. Xente que fala de negocios, preocupados. Xente que nace e xente que morre. Xente que
ama e xente que odia sen querer revelalo. Xente que discute a dirección que leva o tren: “este tren vai equivocado”.
Xente que cre que o tren descarriou. Xente que protesta cotra o mesmo tren: “non terían que existi-los trens”.
Xente que está pensando en trens máis rápidos. Xente que non pensa no
problema do asunto: “xa chegaremos, lévanos o tren”. Xente
que corre angustiada cara os vagóns de diante, como para
chegalos primeiros. Xente desconcertante que foxe cara o
vagón de cola, como se quixera escapar do mesmo tren. E
o tren segue correndo, como se nada pasara. Lévanos a todos, a uns e a outros, sen
distinción.
LUCES
Hch 4,32.
El grupo de los creyentes tenía un solo corazón y una sola alma: nadie llamaba suyo propio nada de lo que tenía, pues lo poseían todos en común.
2 Tes 3,7-9.
Ya sabéis vosotros cómo tenéis que imitar nuestro ejemplo: no vivimos entre vosotros sin trabajar, no comimos de balde el pan de nadie, sino que con cansancio y fatiga, día y noche, trabajamos a fin de no ser una carga para ninguno de vosotros. No porque no tuviéramos derecho, sino para daros en nosotros un modelo que imitar.
Lee ben os textos bíblicos.
¿Serías quen de relacionalos con esta frase: “onde abundou o pecado, sobreabundou a gracia”? ¿qué pensas que
significa?
Fai unha lista das “luces” e das “sombras” da igrexa actual
SOMBRAS
1 Cor 1, 10-12.
Os ruego, hermanos, en nombre de nuestro Señor Jesucristo, que digáis todos lo mismo y que no haya divisiones entre vosotros. Estad bien unidos con un mismo pensar y un mismo sentir. Pues, hermanos, me he enterado por los de Cloe de que hay discordias entre vosotros. Y os digo esto porque cada cual anda diciendo: “Yo soy de Pablo, yo soy de Apolo, yo soy de Cefas, yo soy de Cristo”.
2 Tes 3, 10-12.
Además, cuando estábamos entre vosotros, os mandábamos que si alguno no quiere trabajar, que no coma. Porque nos hemos enterado de que algunos viven desordenadamente, sin trabajar, antes bien metiéndose en todo. A esos les mandamos y exhortamos, por el Señor Jesucristo, que trabajen con sosiego para comer su propio pan.
Expansión do cristianismo.
Personaxe: xoan xxiii. Sete palabras para entendelo.
Juan XXIII es uno de los Papas más influyentes en la historia de la Iglesia
Católica. Su breve pontificado de tan sólo 5 años no impide que sea una de
las figuras más admiradas del siglo XX. Algunos encuentran similitudes
con el Papa Francisco en sus gestos y actitudes. Éstas son las claves del
hombre que se ganó la fama del “Papa bueno”.
GUERRA
Con 20 años, tuvo que alistarse en el ejército italiano. Durante la Primera
Guerra Mundial, fue nombrado sargento y capellán militar. De 1925 a 1953
fue diplomático en Bulgaria, Turquía y Francia. En Estambul salvó a miles
de judíos de la deportación a campos de concentración nazis.
PAPA
Regresó a Italia en 1953 para ser patriarca de Venecia. Cinco años después,
sin que nadie se lo esperase, fue elegido Papa. El nombre que eligió, Juan, no
se usaba desde hacía 7 siglos.
CARIÑO
Siendo Papa Juan XXIII, se ganó el apodo del “Papa bueno”, por su
cercanía. Fue el primer Papa que visitó a los presos de la cárcel de Roma.
También visitó a niños enfermos en el hospital Bambino Gesù. Allí algunos
lo confundieron con Santa Claus.
CONCILIO
Fue el principal artífice del Concilio Vaticano II, que cambió el rostro de la
Iglesia Católica. Lo inuguró en 1962, pero no pudo terminarlo porque murió
un año después.
LA LUNA
Era un virtuoso de la comunicación. Sus palabras llegaban al corazón de
todos. Una vez, se dirigió a la luna desde la ventana del Palacio Apostólico.
La Plaza de San Pedro estaba llena, y dijo que parecía que “incluso ella
quería estar presente” ese día.
MAGISTERIO
Juan XXIII escribió ocho encíclicas. Algunas se han convertido en textos
fundamentales, como la Pacem in terris escrita en plena guerra fría.
Murió el 3 de junio de 1963 con 81 años. Fue enterrado en San Pedro. Su
cuerpo ahora está en la basílica, cerca de la tumba de Juan Pablo II.
LEGADO
Fue beatificado por Juan Pablo II en el año 2000. Cuando se cumplieron 50
años de su muerte, el Papa Francisco visitó su tumba y se arrodilló para
rezar ante ella.
La paz en la tierra, suprema aspiración de toda la humanidad a través de la historia, es indudable que no puede establecerse ni consolidarse si no se respeta
fielmente el orden establecido por Dios.
e… ¿Cómo vai o noso grupo Cristián? NORMAS: Lee despacio cada uno de los hechos, procurando captar bien de qué se trata. Puntúa
los hechos de 0 a 5, según veas que se da este hecho en tu grupo. El 0 significa que no se da este
hecho y el 5 que se da plenamente. No olvides: SÉ OBJETIVO, no te quedes en impresiones,
opiniones ni deseos.
0 1 2 3 4 5 Hay un buen clima de confianza en el grupo, nos sentimos libres y a gusto unos con otros.
Cada vez nos sentimos menos incómodos al comunicarnos en el grupo; vamos perdiendo la
timidez y el miedo al ridículo.
Sabemos dialogar en el grupo: escuchar, participar, respetar la opinión de los demás, llegar a
conclusiones, acuerdos…
Hemos logrado que unos pocos, ellos solos, no sean el centro de la reunión.
Dentro del grupo no se distinguen grupitos aislados.
Nuestra relación con el animador es como con otro miembro del grupo.
El conocernos, aceptarnos, comprendernos, sentirnos unidos… no es lo que más nos preocupa
ahora en el grupo.
Nos preocupamos de acercarnos a los miembros del grupo que se sienten aislados abandonados o
rechazados.
Tenemos planteados en el grupo una serie de objetivos, unos medios y un programa para irlos
consiguiendo.
Hay una mínima estructura de organización clara en el grupo: reuniones, preparación,
metodología, contenidos, función de cada uno.
Somos un grupo abierto que vive para los demás, más que una pandilla de buenos amigos que lo
pasan muy bien.
Compartimos nuestra vida en el grupo: no sólo nuestras ideas, teorías, juicios, opiniones, sino
también nuestros sentimientos, actitudes, valores.
Somos capaces de comprometernos y trabajar personalmente no necesitando ir siempre en grupo.
Revisamos las reuniones y evaluamos la marcha del grupo periódicamente.
El grupo nos ayuda a aprender a ser auténticos.
El animador no es el único que coordina, no lo hace todo.
En el grupo se favorece el mostrarnos como somos, sin miedos, porque tenemos la seguridad de
ser aceptados y queridos.
Van desapareciendo actitudes de orgullo, cabezonería, egoísmo.
Nos vamos ayudando a descubrir nuestras cualidades personales, para que cada uno pueda dar lo
mejor de sí enriqueciendo al grupo.
Los objetivos del grupo están bastante claros y nos sentimos unidos en torno a ellos.
Aceptamos personalmente una disciplina de grupo, o normas que hemos ido descubriendo y
elaborando como necesarias para el funcionamiento del grupo.
El grupo nos ayuda a elegir y revisar nuestra escala de valores personales.
Todos nos vamos sintiendo responsables del grupo y de su tarea. Preparamos rotativamente las
reuniones. Nos distribuimos el trabajo.
Nuestro objetivo no es sólo perfeccionar el grupo, sino ir construyendo la Comunidad Cristiana.
Nuestros fines u objetivos personales se satisfacen en el grupo.
El grupo nos ayuda a tomar compromisos personales sin imponerlos, respetando el proceso de
cada persona.
En las relaciones entre los miembros del grupo llegamos a un encuentro profundo con facilidad.
Nos advertimos nuestros defectos unos a otros, amistosamente, y lo deseamos.
Nos relacionamos con otros grupos cristianos para intercambiar experiencias, trabajar unidos con
unos mismos objetivos.
Las crisis y conflictos en el grupo, sin desaparecer, se solucionan cada vez más fácilmente y nos
ayudan a avanzar.
Tenemos planteada la necesidad de la oración y cómo incorporarla a la marcha del grupo.
Tenemos experiencias de celebraciones vivas, creativas.
Procuramos un acercamiento al Evangelio en nuestras reuniones.
Fomentamos revisiones profundas y sinceras del grupo: objetivos, relaciones interpersonales,
acciones, valorando lo positivo y asumiendo lo negativo.
Vamos descubriendo el compromiso como llamada de Jesús a colaborar en su Misión: construir
una nueva sociedad de hermanos.
Tenemos experiencias vivas de oración y nos va constando menos trabajo el participar.
En el grupo hemos hecho opción por vivir las Bienaventuranzas como el proyecto de vida que nos
entusiasma.
Hemos descubierto la necesidad de la oración personal.
Vamos tomando compromisos concretos de ayuda a gente necesitada.
Nos planteamos nuestro futuro de una manera exigente, como servicio a los demás, y como
respuesta a la llamada de Dios.
TEMA: E ASI COMEZOU… 1º ¿qué che suxire o tema? 2º Liñas da investigación. 3º Materiais dos que dispoño. 4º Elaboración do traballo. 5º Exposición de conclusións. 6º ¿qué me aportou este tema?
CATEQUESE DE CONFIRMACIÓN
LIÑAS DE INVESTIGACIÓN:
1. ¿Cómo practicaban as primeiras comunidades cristiás as
ensinanzas de Xesús?
2. Resume con cinco palabras as súas principais actividades como
cristiáns e cristiás.
3. ¿Cómo reaccionaron as diferentes autoridades?
4. ¿Qué efectos tiveron as persecucións contra os primeiros
cristiáns?
5. DIFERENCIAS e SEMELLANZAS entre as primeiras comunidades
cristiáns e as actuais.
6. ¿A que está chamada a Igrexa de hoxe?
7. ¿Cales son as características das comunidades cristiás primitivas
que se viven hoxe en día con máis intensidade?
MATERIAIS:
1. Anexo: Tolkien.
2. Película: Los Increíbles. 3. Canción: Sentado en tu sillón (Alberto y Emilia) VS Tranquilo
majete (Celtas Cortos).
4. Textos bíblicos.
5. Pinturas paleocristianas.
6. Tabla: Revisémolo noso grupo cristián.
Divide el texto en etapas y dinos qué cuenta cada una de ellas.
¿Qué actitudes descubres en los diferentes protagonistas?
¿Qué les ayudó a recuperar la entrega y dedicación a su tarea?
¿Conoces algún grupo, asociación o institución que viviese o viva una
situación parecida?
INTRODUCIÓN: Cando se comeza algo sempre se fai con ilusión e esperanza. Co paso do tempo as cousas perfecciónanse pero tamén se corre o risco de que algunhas se vaian deteriorando. Cando iso sucede é necesario volver a pensar nos orixes para corrixir erros e recuperalas ilusións. Tamén a Igrexa, mirando a comunidade dos comezos, pode aprender moitas cousas para vivir con autenticidade e fidelidade o que Ela é.
Texto: Un grupo en búsqueda. “En una accidentada costa donde eran frecuentes los naufragios, había una pequeña estación de salvamento: una cabaña y un
sencillo barco. El grupo de personas que la atendían vigilaban constantemente el mar y con verdadera vocación ayudaban a todo
aquel que se encontraba en peligro. De ese modo salvaron muchas vidas y se hizo famosa la estación. Muchos de los habitantes de
la zona deseaban colaborar con tan excelente labor y ofrecieron su tiempo y dinero. Se compraron nuevos barcos y se adiestraron
nuevas tripulaciones. La cabaña fue sustituida por un edificio cada vez más confortable y lujoso. Pero como los naufragios no se
producen todos los días, aquel lugar se convirtió en un club de encuentro y diversión. Y así, poco a poco,
la estación de salvamento se fue olvidando de los náufragos y dedicándose a otras
cosas que poco tenían que ver con la misión para la que había nacido.
Socorrer a un náufrago se había convertido para muchos en algo
rutinario y molesto. Sin embargo, nunca faltaban personas que vivían completamente entregadas, ilusionadas
con su trabajo, siempre dispuestas a salir al mar al sonar la alarma, capaces incluso de arriesgar su vida. A
veces se producían enfrentamientos y acaloradas discusiones entre los que querían que las cosas continuasen
igual y los que proponían mirar a los orígenes, volver a los comienzos (la cabaña y el humilde barco) para ser
fieles a su auténtica misión.
Algunos abandonaron el club, otros fundaron uno nuevo que poco a poco cayó en los mismos defectos. Los
que quedaron dentro siguieron luchando por sus ideales y fueron muchos los logros que se consiguieron: la
estación fue cambiando lentamente, se despojó de tantas riquezas excesivas, se suprimieron muchas actividades
sociales que distraían y ocupaban tanto tiempo, desaparecieron muchos títulos, burocracias y protocolos.
El salvar náufragos se convirtió otra vez en su objetivo principal… ¡Cuánto dolor y sufrimiento costó todo eso! Nunca
faltaron problemas de convivencia, seguían existiendo distintas opiniones, continuaban los fallos y defectos. Pero gracias a que unos
cuantos miraron a los orígenes, aquella estación continúa funcionando y cumpliendo la hermosa misión de ofrecer ayuda a los que son víctimas de tantos peligros en el mar”.
Hch 2,42-47.
Y perseveraban en la enseñanza de los apóstoles, en la comunión, en la fracción del pan y en las oraciones. Todo el mundo estaba impresionado y los apóstoles hacían muchos prodigios y signos. Los creyentes vivían todos unidos y tenían todo en común; vendían posesiones y bienes y los repartían entre todos, según la necesidad de cada uno. Con perseverancia acudían a diario al templo con un mismo espíritu, partían el pan en las casas y tomaban el alimento con alegría y sencillez de corazón; alababan a Dios y eran bien vistos de todo el pueblo; y día tras día el Señor iba agregando a los que se iban salvando.
Hch 4,32-35.
El grupo de los creyentes tenía un solo corazón y una sola alma: nadie llamaba suyo propio nada de lo que tenía, pues lo poseían todo en común. Los apóstoles daban testimonio de la resurrección del Señor Jesús con mucho valor. Y se los miraba a todos con mucho agrado. Entre ellos no había necesitados, pues los que poseían tierras o casas las vendían, traían el dinero de lo vendido y lo ponían a los pies de los apóstoles; luego se distribuía a cada uno según lo que necesitaba.
Hch 5,12-16.
Por mano de los apóstoles se realizaban muchos signos y prodigios en medio del pueblo. Todos se reunían con un mismo espíritu en el pórtico de Salomón; los demás no se atrevían a juntárseles, aunque la gente se hacía lenguas de ellos; más aún, crecía el número de los creyentes, una multitud tanto de hombres como de mujeres, que se adherían al Señor. La gente sacaba los enfermos a las plazas, y los ponía en catres y camillas, para que, al pasar Pedro, su sombra, por lo menos, cayera sobre alguno. Acudía incluso mucha gente de las ciudades cercanas a Jerusalén, llevando a enfermos y poseídos de espíritu inmundo, y todos eran curados.
Hch 13,2-4.
Un día que estaban celebrando el culto al Señor y ayunaban, dijo el Espíritu Santo: “Apartadme a Bernabé y a Saulo para la obra a que los he llamado”. Entonces, después de ayunar y orar, les impusieron las manos y los enviaron. Con esta misión del Espíritu Santo, bajaron a Seleucia y de allí zarparon para Chipre.
Lee ben os textos bíblicos.
¿En qué frases cres que se reflexan os principais rasgos das primeiras comunidades cristiás?
¿Cal deses rasgos cres que é máis importante?
ARTE PALEOCRISTIÁ
Música SENTADO EN TU SILLÓN
(Alberto y Emilia) A ti que estás sentado en tu sillón,
atento, distraído, te reclamo; quiero
que hagamos vida esta canción, que a
Dios vayamos juntos de la mano.
Hasta ahora sólo hablamos en teoría
de un mundo que sería más cristiano;
de un mundo que será sólo teoría si
tú y yo ahora no hacemos nada por
cambiarlo.
De poco servirán nuestros esfuerzos,
si en la calle no hacemos que se
noten las palabras que lanzamos a los
vientos: que Cristo sigue vivo en
cada hombre, que Cristo sigue vivo
en cada hombre.
Ya no valen ni «peros» ni disculpas;
que Cristo no es alguien con quien se
juega. Si nuestro mundo no cambia
solamente será culpa de quien
diciendo «sí» luego reniega.
A tí que estás sentado en tu sillón,
quisiera que no olvides este rato:
Dios ha pasado por este rincón y
quiere que al vayamos de la mano.
Dios ha pasado por este rincón y
quiere que al vayamos de la mano.
TRANQUILO MAJETE
(Celtas Cortos) Si en la tierra de los croatas a hostia
limpia está el mogollón. Si en
Somalia mueren como ratas, cómo
ves la televisión.
Si en España el aumento del paro ya
va por el tercer millón. Y si el campo
se va a la mierda y el poder huele a
corrupción.
TRANQUILO, NO TE PONGAS
NERVIOSO, TRANQUILO.
TRANQUILO MAJETE EN TU
SILLÓN. TRANQUILO MAJETE
EN TU SILLÓN.
Si hoy el SIDA es un primo hermano
que hace muy dudoso el amor. Si la
mili acaba con todos y es delito la
insumisión. Si en Latinoamérica
matan a los indios sin compasión. Si
Amazonas estira la pata y si aumenta
la polución.
TRANQUILO, NO TE PONGAS
NERVIOSO, TRANQUILO.
TRANQUILO MAJETE EN TU
SILLÓN. TRANQUILO MAJETE
EN TU SILLÓN.
Si estudiar vale para poco al buscar
tu colocación. Si los bares los cierran
pronto
Por-que hay que ser Euro P-2. Si
para alquilar una casa tienes que
empeñar un riñón. Si no hay parques
ni carril bici y solo hay
contaminación.
TRANQUILO, NO TE PONGAS
NERVIOSO, TRANQUILO.
TRANQUILO MAJETE EN TU
SILLÓN. TRANQUILO MAJETE
EN TU SILLÓN.
LOS INCREÍBLEs
Materiales para trabajar la película
Ver y analizar
¿Porqué los superhéroes son obligados a vivir en la clandestinidad?
¿Qué consecuencias acarrea esta situación a cada uno de los miembros de la
familia Parr?
¿Por qué la familia Parr es una familia en crisis?
¿Quién es el protagonista principal?
Para ti ¿cuál crees es el mensaje del film?
Nos interpela
¿Con qué personaje te identificas más? Explica porqué.
¿Cuáles son tus mejores cualidades o dones?
¿Qué haces para compartirlas y ponerlas al servicio de los demás?
¿Has sido alguna vez “héroe de buenas acciones”? Cuéntanos tu historia.
¿Crees que es fácil “ir de bueno y de héroe” por la vida?
¿Qué experiencia has tenido del valor del grupo por encima del esfuerzo individual
solo y aislado?
¿Cómo es la influencia que tu familia ha tenido en tu crecimiento?
e… ¿Cómo vai o noso grupo Cristián? NORMAS: Lee despacio cada uno de los hechos, procurando captar bien de qué se trata. Puntúa los hechos
de 0 a 5, según veas que se da este hecho en tu grupo. El 0 significa que no se da este hecho y el 5 que se da
plenamente. No olvides: SÉ OBJETIVO, no te quedes en impresiones, opiniones ni deseos.
0 1 2 3 4 5 Hay un buen clima de confianza en el grupo, nos sentimos libres y a gusto unos con otros.
Cada vez nos sentimos menos incómodos al comunicarnos en el grupo; vamos perdiendo la
timidez y el miedo al ridículo.
Sabemos dialogar en el grupo: escuchar, participar, respetar la opinión de los demás, llegar a
conclusiones, acuerdos…
Hemos logrado que unos pocos, ellos solos, no sean el centro de la reunión.
Dentro del grupo no se distinguen grupitos aislados.
Nuestra relación con el animador es como con otro miembro del grupo.
El conocernos, aceptarnos, comprendernos, sentirnos unidos… no es lo que más nos preocupa
ahora en el grupo.
Nos preocupamos de acercarnos a los miembros del grupo que se sienten aislados abandonados o
rechazados.
Tenemos planteados en el grupo una serie de objetivos, unos medios y un programa para irlos
consiguiendo.
Hay una mínima estructura de organización clara en el grupo: reuniones, preparación,
metodología, contenidos, función de cada uno.
Somos un grupo abierto que vive para los demás, más que una pandilla de buenos amigos que lo
pasan muy bien.
Compartimos nuestra vida en el grupo: no sólo nuestras ideas, teorías, juicios, opiniones, sino
también nuestros sentimientos, actitudes, valores.
Somos capaces de comprometernos y trabajar personalmente no necesitando ir siempre en grupo.
Revisamos las reuniones y evaluamos la marcha del grupo periódicamente.
El grupo nos ayuda a aprender a ser auténticos.
El animador no es el único que coordina, no lo hace todo.
En el grupo se favorece el mostrarnos como somos, sin miedos, porque tenemos la seguridad de
ser aceptados y queridos.
Van desapareciendo actitudes de orgullo, cabezonería, egoísmo.
Nos vamos ayudando a descubrir nuestras cualidades personales, para que cada uno pueda dar lo
mejor de sí enriqueciendo al grupo.
Los objetivos del grupo están bastante claros y nos sentimos unidos en torno a ellos.
Aceptamos personalmente una disciplina de grupo, o normas que hemos ido descubriendo y
elaborando como necesarias para el funcionamiento del grupo.
El grupo nos ayuda a elegir y revisar nuestra escala de valores personales.
Todos nos vamos sintiendo responsables del grupo y de su tarea. Preparamos rotativamente las
reuniones. Nos distribuimos el trabajo.
Nuestro objetivo no es sólo perfeccionar el grupo, sino ir construyendo la Comunidad Cristiana.
Nuestros fines u objetivos personales se satisfacen en el grupo.
El grupo nos ayuda a tomar compromisos personales sin imponerlos, respetando el proceso de
cada persona.
En las relaciones entre los miembros del grupo llegamos a un encuentro profundo con facilidad.
Nos advertimos nuestros defectos unos a otros, amistosamente, y lo deseamos.
Nos relacionamos con otros grupos cristianos para intercambiar experiencias, trabajar unidos con
unos mismos objetivos.
Las crisis y conflictos en el grupo, sin desaparecer, se solucionan cada vez más fácilmente y nos
ayudan a avanzar.
Tenemos planteada la necesidad de la oración y cómo incorporarla a la marcha del grupo.
Tenemos experiencias de celebraciones vivas, creativas.
Procuramos un acercamiento al Evangelio en nuestras reuniones.
Fomentamos revisiones profundas y sinceras del grupo: objetivos, relaciones interpersonales,
acciones, valorando lo positivo y asumiendo lo negativo.
Vamos descubriendo el compromiso como llamada de Jesús a colaborar en su Misión: construir
una nueva sociedad de hermanos.
Tenemos experiencias vivas de oración y nos va constando menos trabajo el participar.
En el grupo hemos hecho opción por vivir las Bienaventuranzas como el proyecto de vida que nos
entusiasma.
Hemos descubierto la necesidad de la oración personal.
Vamos tomando compromisos concretos de ayuda a gente necesitada.
Nos planteamos nuestro futuro de una manera exigente, como servicio a los demás, y como
respuesta a la llamada de Dios.
“EL BIG BOSS”
Tim Guènard. Tim foi un bebé abandonado pola súa nai, un neno maltratado polo seu pai, un adolescente
violado nas rúas de París. O obxectivo da súa vida: “Matar ao seu pai a puñetazos”. O seu odio e a
súa armadura contra a dor convérteno nun campión nacional de boxeo e no líder dunha banda
que se dedica a sementalo caos na cidade. Pero, na cima do éxito, o rancor e a rabia asfíxiano. Só
respira o día no que descobre o amor de Deus, o “Big Boss”, como el o chama.
Cando teñas visto o vídeo:
¿Qué foi o que máis che chamou a atención?
¿Qué dúbidas che suxeriu?
¿Qué palabras che resultaron máis interesantes?
CREDE EN MIN (Jn 14,1-18)
No se turbe vuestro corazón, creed en Dios y creed también en mí. EN la casa de mi Padre hay muchas moradas: si no, os lo habría dicho, porque me voy a prepararos un lugar. Cuando vaya y os prepare un lugar, volveré y os llevaré conmigo, para que donde estoy yo estéis también vosotros. Y adonde yo voy, ya sabéis el camino. Tomás le dice: “Señor, no sabemos a dónde vas, ¿cómo podemos saber el camino?”. Jesús le responde: “Yo soy el camino y la verdad y la vida. Nadie va al Padre sino por mí. Si me conocierais a mí, conoceríais también a mi Padre. Ahora ya lo conocéis y lo habéis visto”. Felipe le dice: “Señor, muéstranos al Padre y nos basta”. Jesús le replica: “Hace tanto que estoy con vosotros, ¿y no me conoces, Felipe? Quien me ha visto a mí ha visto al Padre. ¿Cómo dices tú: “Muéstranos al Padre”? ¿No crees que yo estoy en el Padre, y el Padre en mí? Lo que yo os digo no lo hablo por cuenta propia. El Padre, que permanece en mí, él mismo hace las obras. Creedme: yo estoy en el Padre y el Padre en mí. Si no, creed a las obras. En verdad, en verdad os digo: el que cree en mí, también él hará las obras que yo hago, y aun mayores, porque yo me voy al Padre. Y lo que pidáis en mi nombre, yo lo haré, para que el Padre sea glorificado en el Hijo. Si me pedís algo en mi nombre, yo lo haré. Si me amáis, guardaréis mis mandamientos. Y yo le pediré al Padre que os dé otro Paráclito, que esté siempre con vosotros, el Espíritu de la Verdad. El mundo no puede recibirlo, porque no lo ve ni lo conoce; vosotros, en cambio, lo conocéis, porque mora con vosotros y está en vosotros. No os dejaré huérfanos, volveré a vosotros”.
Que bos encontros lembras que che dan forza na tua vida?
Carta de Martín Lasarte, sacerdote uruguayo misionero en África, al New York Times. Abril 2010.
Querido hermano y hermana periodista:
Soy un simple sacerdote católico. Me siento feliz y orgulloso de mi vocación. Hace veinte años
que vivo en Angola como misionero. […] ¡Es curiosa la poca noticia y desinterés por miles y miles de
sacerdotes que se consumen por millones de niños, por los adolescentes y los más pobres en los cuatro
ángulos del mundo! Pienso que a vuestro medio de información no le interesa que yo haya tenido que
transportar por caminos minados, en el año 2002, a muchos niños desnutridos desde Cangumbe a Luena
(Angola), pues ni el Gobierno se disponía y las ONG no estaban autorizadas; que haya tenido que
enterrar decenas de pequeños fallecidos entre los desplazados de guerra y los que han retornado; que le
hayamos salvado la vida a miles de personas en Moxico mediante el único puesto médico en 90.000 km 2 ,
así como con la distribución de alimentos y semillas; que en estos 10 años hayamos dado la oportunidad
de educación y escuelas a más de 110.000 niños... No es de interés que con otros sacerdotes hayamos
tenido que socorrer la crisis humanitaria de cerca de 15.000 personas en los acuartelamientos de la
guerrilla, después de su rendición, porque no llegaban los alimentos del Gobierno y la ONU. No es
noticia que un sacerdote de 75 años, el P. Roberto, por las noches recorra la ciudad de Luanda curando a
los chicos de la calle, llevándolos a una casa de acogida, para que se desintoxiquen de la gasolina;
que alfabetice a cientos de presos; que otros sacerdotes, como el P. Stefano, tengan casas de pasaje
para los chicos que son golpeados, maltratados y hasta violentados y buscan un refugio. Tampoco, que
Fray Maiato, con sus 80 años, pase casa por casa confortando a los enfermos y desesperados. No es
noticia que más de 60.000 de los 400.000 sacerdotes del mundo hayan dejado su tierra y su familia para
servir a sus hermanos en una leprosería, en hospitales, campos de refugiados, orfanatos para niños
acusados de hechiceros o huérfanos de padres que fallecieron con sida, en escuelas para los más
pobres, en centros de formación profesional, en centros de atención a seropositivos... o sobre todo,
en parroquias y misiones, dando motivaciones a la gente para vivir y amar.
No es noticia que mi amigo el P. Marcos Aurelio, por salvar a unos jóvenes durante la guerra en
Angola, los haya transportado de Kalulo a Dondo y, volviendo a su misión, haya sido ametrallado en el
camino; que el hermano Francisco y cinco señoras catequistas, por ir a ayudar a las áreas rurales más
recónditas, hayan muerto en un accidente en la calle; que decenas de misioneros en Angola hayan muerto
por falta de socorro sanitario, por una simple malaria; que otros hayan saltado por los aires, a causa
de una mina, visitando a su gente. En el cementerio de Kalulo están las tumbas de los primeros
sacerdotes que llegaron a la región: ninguno pasa de los 40 años...
No es noticia acompañar la vida de un sacerdote "normal" en su día a día, en sus dificultades y
alegrías, consumiendo sin ruido su vida a favor de la comunidad a la que sirve.
La verdad es que no procuramos ser noticia, sino llevar la Buena Noticia, esa que, sin ruido,
comenzó en la noche de Pascua. Hace más ruido un árbol que cae, que un bosque que crece. [...]
El misionero no es ni un héroe ni un neurótico. Es una simple persona, que con su humanidad
busca seguir a Jesús y servir a sus hermanos. Hay miserias, pobrezas y fragilidades, como en cada ser
humano; y también belleza y bondad como en cada criatura…
[...] Solo le pido, amigo periodista: busque la Verdad, el Bien y la Belleza. Eso lo hará noble en su
profesión.
En Cristo,
Padre Martín Lasarte, sdb.
¿Qué pensamos sobre estas cuestión?
¿Cal é a nosa experiencia?
–
“unha vida chea de contrastes”
Todo camiño ten unha meta. Sen ela non ten sentido o
camiño. A nosa vida é un camiñar constante, pero ¿cara onde? ¿Qué
nos espera ao final? ¿Só a morte? ¿A nada? ¿O esquecemento? ¿A
felicidade?
Os cristiáns cremos que o noso camiño ten unha
meta: o encontro con Deus, que nos fará plenamente
felices.
¿Vivimos momentos de paz e alegría que nos gustaría que durasen sempre?
¿As persoas que son xustas, honradas e sinceras teñen o aprecio da sociedade?
¿Gustaríame conservar para sempre aos amigos verdadeiros?
¿Afastámonos dos egoístas, mentireiros e aproveitados?
¿Vale a pena portarse ben con todos?
¿Valórase sempre ás persoas polo que son e non polo que aparentan?
¿Cada un recibe nesta vida o que se merece?
Entonces ¿que?Cando nos
atopamos con todos estes contrastes na vida… ¿Qué postura
debemos tomar? ¿Cales son as actitudes que a xente
normalmente adopta?
¿CAL PENSADES QUE E O maior OBSTACULO do ser
humano?
A MORTE: O GRAN OBSTÁCULO
Das cousas que nos impiden ser plenamente felices, a máis grave é a morte.
¿Qué postura ten a xente máis a miúdo?
¿Cal é a túa? ¿Por qué?
CELEBREMOLA VIDA!! ¿POR QUE?
PORQUE TI ES O MILAGRO MÁIS GRANDE DO MUNDO
PODES VER: Os teus ollos, que teñen cen millóns de
receptores, permítenche contemplar tódalas marabillas do mundo.
PODES ESCOITAR: En cada un dos teus oídos hai vinte catro
mil filamentos que vibran con calquera dos sons da natureza e de todo o
que te rodea.
PODES FALAR: Ningún outro ser pode facelo. Coas túas
palabras podes calmar, animar, estimular, premiar, alegrar, agradecer,
alabar…
PODES MOVERTE: Cincocentos músculos, douscentos osos e
sete mil nervios permítenche pasear, correr, traballar…
AMAS E ES AMADO: Acaso cando chegas á casa non atopas a
ninguén esperándote?
TES UN BO CORAZÓN: Trinta e seis millóns de latidos ao ano,
durmas ou esteas esperto, fan que máis de dous millóns de litros de
sangue ao ano circulen polos máis de cen quilómetros de venas e arterias
que ten o teu corpo.
RESPIRAS, E RESPIRAS BEN: Nos teus pulmóns, seiscentos
millóns de alvéolos encárganse de libralo teu corpo de calquera
desperdicio que poida danarche o corpo.
TES BO SANGUE: Nos teus catro litros de sangue existen vinte
dous millóns de células sanguíneas. Cada segundo morren dous millóns
das túas células sanguíneas para ser reemplazadas por dous millóns máis
nunha resurrección que continuou dende o teu nacemento.
O TEU CEREBRO É UNA MARABILLA: é a estrutura máis
perfecta do universo. Dentro dos seus mil gramos de peso, hai trece mil
millóns de células nerviosas. Tódolos sucesos da túa vida están aí
esperando a que os lembres.
TES SAÚDE: Non digas que es pobre. ¿Qué millonario cego,
xordo, ou coxo non daría os seus millóns por tela saúde que ti posúes?
¿Qué enfermo mental non daría os seus tesouros con tal de posuíla saúde
mental da que ti estás gozando?
Cando perdemos a alguén: temos que despedirnos. Deixemos brotala emoción, choremos… Despois chega a calma.
“No se han ido del todo”.
Martín Valverde
No se han ido del todo, aún podemos su risa
evocar, su carácter y su bondad, no se han
ido del todo. No se han ido del todo, si algo
bueno han dejado al pasar, aunque hoy ya
no estén más aquí, no se han ido del todo.
No se han ido del todo, si recordar es volver
a vivir, aún con lágrimas puedes decir, no
se han ido del todo. No es el fin de la
historia, son dos lados de la eternidad, ellos
ahora se encuentran allá, tú y yo debemos
continuar… Ahora se encuentran libres,
ahora ya son felices, los que aquí tanta falta
les hizo donde están hoy les sobra. Ya no
hay sufrimiento, y no existen más lágrimas
No hay vacío, ni hay soledad, son libres
como el viento. Dios los ha recibido a sus
brazos llegaron, hoy están descansando en la
casa del padre han sido recibidos
Nada que temer pues están en el cielo
No se han ido del todo...
Piensa en ellos un momento, Aquí, ahora,
despídete, dales tu saludo, perdónalos si se
fueron y no se despidieron, dáselos a su
dueño, siempre fueron de él, llora si es
necesario, pero sonríele a la vida.
No se han ido del todo, si nos han dejado
una luz, si su esfuerzo da frutos aún, no se
han ido del todo.
No se han ido del todo, si al pensarlos nos
hacen vivir, si una meta nos hacen seguir,
no se han ido del todo.
Y aunque duela hasta el alma, mejor dales
tu último adiós, si hace falta también tu
perdón, deja ya que descansen. Ya no
pierdas más tiempo, enfréntate a la vida,
todo hombre se puede morir, tú estás vivo y
te toca vivir
Y no tengas miedo, que Dios te hace más
fuerte. Quien ha sabido vivir no le teme a la
muerte.
–
“UN PAÍS PARA SAÍR DE
FESTA” Na vida das persoas e dos pobos hai datas
importantes que se celebran. Tódalas culturas e
civilizacións teñen as súas datas e celebracións. Tamén
na relixión cristiá hai días sinalados, momentos
especiais, nos que se reviven acontecementos
importantes.
¿Cómo poderíamos resumir unha festa? ¿Cales serían os elementos comúns a todas elas?
… … … …
E… para os cristiáns, ¿cal e o maior
acontecemento que podemos celebrar?
DATAS IMPORTANTES:
Día no que coñecín a unha persoa
importante na miña vida.
Unha viaxe ou excursión.
A data do cumpleaños.
O día do teu santo.
Un éxito especial nos estudos, no
deporte, na música, etcétera.
A victoria do meu equipo ou deportista
favorito.
Día no que saín dun accidente ou
operación arriscada.
Un acontecemento importante para a
miña familia ou amigos.
ELEMENTOS DUNHA
FESTA:
Comida especial ou típica.
Música e baile, fogos artificiais.
Un grupo que celebra.
Optimismo e ilusión na vida.
Roupa elegante, disfraces…
Alegría, xogos, humor…
Regalos e obsequios…
Decoración e adornos…
Xestos, signos, símbolos…
…
¿Cales son
verdadeiras e
cales son
falsas?
Este acontecemento celébrase: cada ano, cada semana, cada persoa.
¿Cada persoa?1
Cando nacemos e nos abrimos á vida
Cando xa podemos decidir pola nosa conta e
optamos por ser cristiáns
Cando fallamos e sentimos o desexo de
cambiar e ser mellores
Cando queremos alimentala nosa fe e
compartila vida, más profundamente, entre nós
e con xesús
Cando experimentámola enfermidade e a dor, a
ancianidade ou a proximidade á morte
Cando nos comprometemos cunha persoa a
vivir para sempre o amor
Cando nos comprometemos cos homes na
igrexa facendo as veces de xesús
Moitas veces os sacramentos non son ben entendidos. Por iso non se reciben ben nin producen os
froitos adecuados.
É necesaria a fe e as boas disposicións, para recibir con froito un sacramento.
Se participo nos sacramentos con boa disposición, teño garantida a salvación e a vida no
máis alá, aínda que o meu comportamento sexa malo.
Nos sacramentos non conta a fe, nin a intención, nin a preparación; o importante é cumplir
con exactitude os xestos, ritos e accións externas sen equivocarse en nada.
O sacramento é un regalo de Deus, que nos fai capaces e danos forza para vivir como bos
cristiáns.
Os sacramentos comprométennos a vivir ao estilo de Xesús. Se non nos esforzamos por vivir
diariamente o que celebramos nos sacramentos, estes non teñen valor.
Os sacramentos non son necesarios, pois podemos atoparnos con
Xesús en calquera lugar ou momento sen necesidade de participar
no rito sacramental.
Os sacramentos non teñen valor algún, o que conta é un bo
comportamento. O cristián mídese polo amor que da, non polos
sacramentos que recibe.
Xesús mandounos celebralos sacramentos e é El quen actúa de
forma principal neles e lles da valor e eficacia; non son tanto as
boas obras do que o realiza ou as boas disposicións do que o recibe.
1 Os Sacramentos son as festas e celebracións do Cristián. Son encontros con Cristo Resucitado, que se fai realmente presente,
para comunicala súa salvación, nas diversas situación que vive o Cristián. Por medio deles, Xesús continúa salvando ao mundo e ofrecendo a todos a súa gracia e forza nos momentos claves da existencia humana.
–
Hay datas importantes na nosa vida…
… … …
Algunhas marcan un “antes” e un “despois” nas nosas vidas … Desas tres datas que sinalaches, intentemos compartir cos compañeiros e compañeiras por que é importante para ti.
CAL É A SEGUNDA DATA MÁIS IMPORTANTE DENDE QUE NACEMOS?? Como podemos nós, parecernos máis a Xesús? Como podemos sentirnos máis unidos a El? Primeiro temos que poñela nosa vida patas arriba (o que nós
chamamos “conversión”).
Segundo, vivir pegados a El (é dicir, crer nel e vivir unidos a El).
Terceiro, bautizarnos.
En que data fun bautizad@? Eu xa non o lembro … pero se tivese que inventar unha
película sobre o meu bautismo, qué pasos tería que seguir
nesa celebración?
1.
2.
3.
4.
5.
6.
7.
Con todo … o cristián só acaba de comezala súa película.
Xesús, chegada a unha idade,
abandonou a súa casa e
somerxeuse – ou meteuse de
cabeza – no asunto ese … o de
servir a Deus amando a todos e
todas. Preferentemente aos
pobres.
EL AGUA DE LA VIDA Había una vez tres personas que buscaban el agua de la vida, esperando que, después de beberla, vivirían para
siempre. Una de esas personas era un guerrero. En su opinión, el agua de la vida tendría muchísima fuerza –
sería algo así como un torrente o una catarata – y por eso se había embutido en una armadura y provisto de una
espada convencido de que así podría vencer al agua y bebérsela.
La segunda persona era una hechicera. En su opinión, el agua de la vida era mágica – algo así como un remolino
o un géiser – de manera que podría controlarla con un hechizo. Para ello se había enfundado en una larga capa
estrellada.
La tercera persona era un mercader. En su opinión, el agua de la vida era tremendamente costosa – algo así
como una fuente de perlas o diamantes – por eso decidió llenarse todos los bolsillos de su atuendo con monedas
de oro, con la esperanza de comprar el agua.
Pero cuando los viajeros llegaron a su destino, se encontraron con que estaban muy equivocados. En efecto, el
agua de la vida tenía poco o nada que ver con lo que se habían imaginado.
No era un torrente susceptible de ser intimidado por una muestra de fuerza. Ni tampoco era un remolino que
pudiera ser encantado por un hechizo. Y tampoco era una fuente de perlas o de diamantes que pudiera
comprarse con dinero. Era, simple y llanamente, un pequeño arroyo de agua dulce. De hecho, lo único que hacía
falta para beneficiarse de los poderes mágicos del agua era arrodillarse y beber.
Claro que esto resultó mucho más difícil de lo que hubieran imaginado. El guerrero, con su armadura, era
incapaz de ponerse de rodillas. Por otra parte, la larga capa mágica de la hechicera perdía los poderes mágicos en
cuanto se manchaba de barro. Y el mercader, con tanto dinero a cuestas, corría el riesgo de que las monedas se
le escaparan de los bolsillos y se colaran entre los cantos del arroyo en el momento en que se arrodillara.
Así que ninguno de los tres de pie como estaban podían beber del arroyo. Solo había una solución posible para
cada uno de ellos.
El guerrero se despojó de la armadura. La hechicera arrojó al barro la capa. Y el mercader se quitó la ropa que
había llenado de monedas. Y así, uno a uno, se fueron arrodillando como Dios los trajo al mundo, para beber el
agua del arroyo que les concedería la vida eterna.
K. Compston, en M. Silf.
Cien cuentos para alcanzar la sabiduría.
–
Un home tiña dous fillos ... O maior estaba estudando na universidade, veterinaria, creo que era. Pero iso é o de menos … O
pequeño non facía outra que repetir curso e desquiciaba ó seu pai. A frase que máis se lle escoitaba era: -
Quero vivila miña vida! Logo deulle por probar cousas novas; o alcohol, a marihuana, meta-anfetaminas,
hongos, sexo, violencia, odio… Como a cantidade de diñeiro que lle daba o seu pai non lle chegaba,
comezou a roubar para poder seguir divertíndose á súa maneira.
Unha noite coñeceu a unha moza, moi guapa e divertida. A diversión foise alongando ata altas
horas da madrugada, e foise mesturando con grandes doses de estimulantes. “Para aguantar”, dicía.
Ámbolos dous estaban tan colocados que nin se decataron en que momento decidiran entregarse un ó
outro, nin de que xeito, nin se puxeran coidado… A moza quedou preñada.
O rapaz foi pedirlle cartos ó pai para poder facela súa vida coa rapaza e ser quen de responsabilizarse do
seu fillo. O pai enfadouse moito, e o rapaz decidiu escapar da casa con esa moza á que coñecía dunha
noite; os cartos non serían un problema, ela tiña moitos.
O pai quedou triste, e o irmán dicíalle: - Por que non chamamos á policía?
Pero o pai non quería que o seu outro fillo volvese por obriga. Así que, este home, tragou co seu
sufrimento e calou. Pero tódalas mañás abría o periódico co corazón na boca temendo atopalo nome do
seu fillo.
Mentres tanto … Ese fillo, que fixo? Primeiro gastou o diñeiro da rapaza coa que fuxira, logo
abandonouna. Despois escribiu ó pai para pedirlle máis cartos. O Pai mandoullos cunha carta. O Fillo
colleu o diñeiro e tirou a carta … E así catro ou cinco, ou foron seis veces? Ata que o pai pensou que ese
non era o mellor método e non lle mandou máis cartos.
Así que o rapaz tivo que poñerse a sacalos desperdicios dun hotel: - Vaia merda de traballo! E
pensar que na casa podería estar estudando e escoitando a U2… Logo tivo que recoller cartón na rúa para
venderllo ós xitanos. E pensar que antes considerábaos moito menos ca el… Máis tarde, comezou a
roubarlle os bolsos ás mulleres para poder beber unha pinta ó caela tarde… E rematou por durmir na rúa,
e comendo nos comedores sociais.
Pasado un tempo caeu na conta: - A verdade é que me portei coma un imbécil co meu Pai. Vou
facer de tripas corazón e volverei á casa. Direille ó meu vello que me equivoquei, e que comezarei a
traballar para pagarme os estudos.
O Pai veuno aparecer, ó fondo da rúa. E foi correndo cara el. Ó chegar abrazouno chorando.
- Estás máis flaco meu fillo. Sabes que o teu can estivo durmindo tódalas noites á veira da túa
cama esperando que volveses?
O Fillo quixo desculparse, pero o Pai díxolle: - Queres que vaiamos ó cine esta noite? Botan a
última de Bruce Willis.
Logo, á hora da cea, apareceu o irmán que viña da universidade de estudar dereito (non era
veterinaria?) e veu alí ó seu irmán pequeno co seu Pai.O Pai invitouno a ir con eles, pero non quixo.
O irmán maior enfureceuse co seu pai: - Así non vai aprender nunca! E aquela noite foron ó cine o
Pai e o fillo máis novo, porque o maior tiña que estudar filosofía…
Cando seu irmán e seu pai volveron do cine, viñan rindo e falando como dúas persoas que se
queren. E o irmán máis vello decatouse que por moito que estudase, había cousas que os libros non lle
ían ensinar…
¿QUÉ É O SACRAMENTO DA PENITENCIA? É a acción que Deus realiza a través da súa Igrexa, por medio dos
sacerdotes que administran o sacramento, polo cal a persoa que se sinte pecadora, ao recibilo perdón, reconcíliase con
Deus e coa Igrexa.
PASOS PARA UNHA BOA
RECONCILIACIÓN 1. Examen de conciencia. Poñernos
ante Deus que nos ama. Analizala nosa
vida e abrilo noso corazón sen engaños.
2. Arrepentimento. Sentir un dolor
verdadeiro por ter lastimado a Deus, a nós
mesmos e ao próximo.
3. Propósito de non volver a pecar.
Se de verdade amo a alguén non podo
seguilo lastimando. E como cristiáns
amamos a Deus, a nós mesmos, ao
próximo e á Creación. Podemos caer de
novo pola debilidade, pero o importante é
a loita, non a caída.
4. Decirlle as nosas faltas ao
confesor. O sacerdote é un instrumento
de Deus. Fagamos a un lago a vergoña e
o orgullo, e abrámola nosa alma, seguros
de que é Deus quen escoita.
5. Recibila absolución e cumplila
penitencia. É o momento máis fermoso
porque recibímolo perdón de Deus. Pero
lembremos que debemos repoñela falta se
é posible.
AO FINAL SÓ NOS EXAMINARÁN DE AMOR… AFástome DE DEUS … Vivo máis apegado ás cousas materiais que a deus? Preocúpome
por renovala miña fe participando activamente na eucaristía,
rezando, lendo a Palabra de Deus? Manifesto a miña condición
de cristián abertamente ou avergóñome dela? Teño unha relación
de amizade e confianza con Deus ou soamente cumpro cos ritos?
Recurro a Deus soamente cando o necesito ou tamén nas
alegrías?
Afástome de min mesmo … Son soberbio e vanidoso? Considérome superior aos demais? Busco
aparentar algo que non son para ser valorado por outros? Acéptome a
min mesmo ou vivo na mentira e no engano? Con escravo dos meus
complexos? Estrago o tempo que Deus me da ou organízome?
Esfórzome por superalos vicios como a pereza, a avaricia, a gula, a
droga, o sexo?
Afástome dos demais e da cración …
Amo de corazón ao próximo como a min mesmo? Colaboro no
núcleo da miña familia para crear un clima de reconciliación,
paciencia, espírito de servizo? Respecto aos meus pais? Abusei
dos meus irmáns para obtelos meus fins? Insultei ao meu
próximo? Souben perdoar as ofensas contra min, esquecendo o
rancor e o desexo de vinganza? Comparto os meus bens e o meu
tempo con xente que o necesita? Preocúpome polo benestar da
comunidade humana na que vivo? Envexo aos demais? Só me
preocupo dos chismes? Violei o segredo de alguén? Fixen xuízos
temerarios sobre outros? Son mentireiro? Uso rectamente a Creación ou abuso dela? Roubei? Fun xusto
tratando aos demais como me gustaría que me tratasen a min? Teño participado no negocio ou consumo de
drogas?
PEDIMOS PERDÓN …
Por toda forma de rancor e intransixencia … perdóanos pai.
Polos nosos caprichos e agresividades … perdóanos pai.
Pola dureza coa que se xulga e se condena ás persoas … perdóanos pai.
Pola prepotencia e a vinganza, as represalias dos poderosos … perdóanos pai.
Polo odio e a guerra, polo fanatismo e a intolerancia … perdóanos pai.
–
Xesús mandou aos seus discípulos que repetisen a última cea:
“facede isto en memoria miña“. INICIO
Son ritos introdutorios para a celebración, e prepárannos
para escoitala Palabra e celebrala Eucaristía.
PROCESIÓN DE ENTRADA. Chegamos ao templo e
dispoñémonos para celebralo misterio máis grande da nosa
fe. Acompañamos a procesión de entrada cantando con
alegría.
SAÚDO INICIAL. Despois de bicalo altar e facelo sinal da
cruz, o sacerdote saúdanos.
ACTO PENITENCIAL. Pedimos humildemente ao Señor
por tódalas nosas faltas.
GLORIA. Alabamos a Deus, recoñecendo a súa santidade,
ao tempo que a nosa necesidade del.
ORACIÓN COLECTA. É a oración que o sacerdote, no
nome de toda a asemblea fai ao Pai. Nela recolle tódalas
intencións da comunidade.
LITURXIA DA PALABRA – MESA DA PALABRA
Escoitamos a Deus, que se nos da como alimento na súa
Palabra, e respondemos cantando, meditando e rezando.
PRIMEIRA LECTURA. No Antigo Testamento, Deus
fálanos a través da historia de Israel e dos seus profetas.
SALMO. Cantado ou rezado.
SEGUNDA LECTURA. No novo Testamento, Deus fálanos
a través dos apóstolos.
EVANXEO. O canto do Aleluia disponnos a escoitala
proclamación do misterio de Cristo.
HOMILÍA. O sacerdote explícanos a Palabra de Deus.
CREDO. Despois de escoitala Palabra de Deus, confesámola
nosa fe.
ORACIÓN DOS FIEIS. Rezamos por outros pedindo polas
necesidades de todos.
LITURXIA EUCARÍSTICA – MESA DA EUCARISTÍA
Ten tres partes: as ofrendas, a gran plegaria e a comuñón.
PRESENTACIÓN DAS OFRENDAS. Presentamos o pan e
o viño que se transformarán no corpo e no sangue de Cristo.
Realizámola colecta a favor de toda a Igrexa. Oramos sobre
as ofrendas.
PLEGARIA EUCARÍSTICA. É o centro de toda
celebración: é unha plegaria de acción de gracias na que
actualizamos a morte e resurrección de Xesús.
EPÍCLESIS. O sacerdote estende as súas mans sobre o pan e
o viño, e invoca ao Espírito Santo, para que pola súa acción,
os transforme en corpo e sangue de Xesús.
CONSAGRACIÓN. O sacerdote fai memoria da última cea,
pronunciando as mesmas palabras de Xesús.
ACLAMACIÓN. Aclamamos o misterio central da nosa fe.
INTERCESIÓN. Ofrecemos este sacrificio de Xesús en
comuñón con toda a Igrexa. Pedimos polo Papa, os Bispos,
por tódolos defuntos, por todos nós.
DOXOLOXÍA. O sacerdote ofrece ao Pai o corpo e o
sangue de Xesús, por Cristo, con él en el, na unidade do
Espírito Santo. E todos respondemos: “Amén”.
NOSO PAI. Preparándonos para comulgar, rezamos ao Pai
como Xesús nos ensinou.
COMUÑÓN. Cheos de alegría achegámonos á recibir a
Xesús, pan de vida. Antes de comulgar facemos un acto de
humildade e de fe.
ORACIÓN. Damos gracias a Xesús por poder recibilo, e
pedímoslle que nos axude a vivir en comuñón.
DESPEDIDA
Son os ritos que conclúen a celebración.
BENDICIÓN. Recibímola bendición do sacerdote.
DESPEDIDA E ENVÍO. Alimentados co pan da Palabra e
da Eucaristía, volvemos ás nosas actividades, a vivir o que
celebramos, levando a Xesús nos nosos corazóns.
–
Polo bautismo … recibímolo agasallo da nosa fe.
Na Confirmación asumo, de forma persoal, esa fe e digo conscientemente:
Cremos que:
Deus é Creador, Pai bo que
está connosco nas alegrías e nas
penas.
Xesuscristo é o Fillo de Deus,
o amigo que non falla, o Salvador,
que me transforma nun Home Novo.
O Espírito Santo é a forza de
Deus que me anima e me impulsa a
seguir cada día a Xesús.
A Igrexa é a Comunidade de
irmáns na que Xesús sigue vivo e que
traballa por transformalo mundo no
Reino de paz e amor.
Os Sacramentos son encontros
con Xesús resucitado que salva e
libera de todo mal.
Máis alá da morte, existe unha
vida eterna onde viviremos felices
xunto ao noso Pai, Deus.
¿Cal destas verdades de fe che
produce máis alegría?
Lembrades qué quería dicilo “noso pai”?
e… que quere dicilo credo, a nosa profesión de fe?
–
Pensa nunha conversa diaria cos teus pais… ¿Cómo a describirías? ¿Cal sería o tema? ¿Qué actitude terían os
teus pais? Agora fixémonos a conversa da cartulina…
Que opinas sobre a reacción do fillo?
Que intenta conseguila nai?
Algunha vez nos vimos envoltos nunha conversa así?
O QUE TI DIS O QUE OS TEUS PAIS ESCOITAN
“Non quero falar agora, de acordo?”
“non sabes do que che estou a falar”
“teño tempo para vela televisión e cortarme as uñas pero
non para ti”. “Eu sei máis ca ti”.
O QUE TEUS PAIS DIN
O QUE TI ESCOITAS
“Cando eu era coma ti…” “Porque eu o digo, por eso”.
“Cando a Terra estaba poboada de dinosaurios…”
“Non teño ningunha boa razón, pero tes que obedecer”.
¿Canto coñeces ao teu pai ou nai?
¿Canto te coñece teu pai ou nai?
¿Canto coñeces a Deus? ¿Canto te coñece Deus?
1. De que cor ten os ollos teu
pai/nai?
2. Cal é a actividade favorita de
teu pai/nai?
3. Qué sería para teu pai/nai o
mellor que poderías facer por
eles?
4. Se teu pai/nai tivese todo o
tempo e diñeiro do mundo, a
que se dedicaría?
5. Cal é a opinión de teu pai/nai
sobre o matrimonio?
6. Cal é o maior soño de teu
pai/nai sen cumplir?
7. Cal foi o primeiro emprego a
templo completo de teu pai/nai?
8. Quen é o mellor amigo de teu
pai/nai?
9. Como se coñeceron teus pais?
10. Cal é a música favorita de
teu pai/nai?
11. Cal é o programa de tv
favorito de teu pai/nai?
12. Cal é o lugar favorito de teu
pai/nai para ir de vacacións?
1. Cal é a miña asignatura
favorita?
2. A que quere dedicarse o
teu fillo cando sexa maior?
3. Cal é a música favorita
do teu fillo?
4. Que é o que máis enfada
ao teu fillo?
5. Cal é o sitio de internet
favorito do teu fillo?
6. Cal é a cousa que ao teu
fillo lle gustaría cambiar de
sí mesmo?
7. Quen é o mellor amigo
do teu fillo?
8. Se o teu fillo puidese
viaxar a calquera parte do
mundo, que lugar elixiría?
9. Que prefire o teu fillo: ir
ao cine, ler un bo libro,
unha partida de
videoxogos ou practicalo
seu deporte favorito?
10. Cales foron as mellores
vacacións do teu fillo?
–
A ti que estás sentado
en tu sillón, atento o
distraído, te reclamo: quiero
que hagamos vida esta
canción, que a Dios vayamos
juntos de la mano. Hasta
ahora sólo hablamos en teoría de un mundo que sería más cristiano, de
un mundo que será sólo teoría si tú y yo, ahora, no hacemos nada por
cambiarlo.
De poco servirán nuestros esfuerzos si en la calle no hacemos que se
noten las palabras que lanzamos a los vientos: que Cristo sigue vivo en
cada hombre.
Ya no valdrán ni peros ni disculpas, que Cristo no es alguien con quien
se juega; si nuestro mundo no cambia solamente será culpa del que
diciendo sí, luego reniega. A ti que estás sentado en tu sillón, quisiera
que no olvides este rato. Dios ha pasado por este rincón y quiere que a
Él vayamos de la mano.
¿Qué papel de transformación cres que podes
exercer na túa microsociedade (lugar onde vives, estudas, traballas, divírteste…)?
¿Cales son para ti, os mellores postos dende os que se pode cambiala nosa sociedade?
¿É posible o compromiso social en grupo ou só individualmente? ¿Cal é máis eficaz?
¿Qué tipo de compromiso social propón o Evanxeo? ¿Coñecedes a alguén que tente cambialo
mundo e transformala sociedade dende as súas conviccións cristiás?
¿Qué grado de compromiso social cres que tes na actualidade? ¿Cales das túas actuacións
no traballo, no estudo, no barrio… buscan realmente un cambio social?
¿É a Igrexa un axente de cambio social ou axuda a perpetuar os valores establecidos?
¿Qué realidades sociais consideras que deberían cambiarse con máis urxencia?
FÁBULA.
Por la calle vi a una niña aterida y tiritando de frío dentro de su ligero vestidito y con pocas perspectivas de conseguir una comida decente. Me encolericé y le dije a Dios: - ¿Por qué permites
estas cosas? ¿Por qué no haces nada para solucionarlo?
Durante un rato, Dios guardó silencio. Pero aquella noche, de improviso, me respondió: - Ciertamente que he hecho algo. Te he hecho a ti.
… …
…
¿Para qué serve o sal?
–
Amor é:
Poñerse no lugar do outro: con comprensión, cariño e
axuda.
Querelo mellor para o outro e confiarlle a nosa alma.
Crear clima de familia e espontaneidade.
Perdoar e pedir perdón.
Cultivalo optimismo, a simpatía, o afecto…
Aproveitalos momentos de máximo dolor para estar máis
preto.
Respectalas ideas alleas e favorecer que se expoñan.
Non desprezar nin infravalorar a ninguén.
Darlle a seriedade que require.
Axudar a cada un a triunfar na vida.
Preocuparse polas cousas que son preocupantes.
Aprecialos detalles.
Saber contar co outro.
Aceptalas limitacións e defectos.
(Para máis información: 1Cor 13).
PEQUEÑA HISTORIA
En Roma, vivía un sacerdote de nombre Valentín, que era conocido como un hombre virtuoso por su bondad y sabiduría. En el año 270, en tiempos de Claudio II, se le acusó de blasfemia, ya que defendía el Cristianismo. Fue enviado al tribunal y condenado por el general Asterio, quien estaba al mando. Mientras Valentín cumplía su condena, Asterio se impresionaba con el testimonio que daba en la cárcel, ya que soportaba duras torturas sin quejarse y demostraba amor por los demás presos. Asterio le propuso a Valentín que curase la vista a una niña, y que si se cumplía, él y su familia se convertirían al cristianismo. Valentín pidió a Dios, y la niña se curó. Así, Asterio y toda su familia se convirtió al Cristianismo. Tiempo después de su martirio y muerte, se comenzó a llamar “valentines” a los que mostraban el valor y la decisión de avanzar en la decisión hacia el amor de su matrimonio.
Era un matrimonio pobre. Ella hilaba
a la puerta de su choza pensando en su
marido. Todo el que pasaba se quedaba
prendado de la belleza de su cabello
negro, largo, como las hebras brillantes
salidas de su rueca.
É liba cada día al mercado a vender
algunas frutas. A la sombra de un árbol
se sentaba a esperar, sujetando entre los
dientes una pipa vacía. No llegaba el
dinero para comprar un pellizco de
tabaco.
Se acercaba el día del aniversario de su
boda y ella no cesaba de preguntarse qué
podría regalar a su marido. Y sobre todo
¿con qué dinero? Una idea cruzó su
mente. Sintió un escalofrío al pensarlo,
pero al decidirse, todo su cuerpo se
estremeció de gozo: vendería su cabello
para comprarle tabaco. Ya imaginaba a su
hombre en la plaza dando largas
bocanadas a su pipa… con la solemnidad
y el prestigio de un verdadero comerciante.
Sólo obtuvo por su pelo unas podas
monedas, pero eligió con cuidado el más
fino estuche de tabaco. El perfume de las
hojas arrugadas compensaba largamente el
sacrificio de su cabello.
Al llegar la tarde, regresó su marido.
Venía cantando por el camino. Traía en
su mano un pequeño envoltorio; eran unos
peines para su mujer que acababa de
comprar tras vender su pipa.
Rabindranath Tagore, Una bonita historia.
15 – sobrepeso… emocional
AMIGO, AMIGA… Atopámonos na Coresma, tempo
de bos propósitos e mellores intencións; tempo de
penitencia e conversión, tempo ideal para baixar eses
quilos de máis … Quilos que non se pousan na
barriga. Senón que van directamente ao corazón e que
enferman - ¡e de que forma! – a nosa vida de cristiáns,
de amigos de Xesús …
Chegou o momento de poñerse en forma. Por diante,
corenta días – camiñando – para conseguir un corazón
10 … ¿Anímaste? ¡Toma nota! O Dietista por
excelencia, Xesús de Nazaret, aconséllache:
1. Esquece os insultos, os golpes sobre a mesa ou sobre o irmán; e empacha de palabras amables e abrazos ben fortes. 2. Deixa atrás os egoísmos, paseos arredor do teu embigo ou do espello, e énchete coas preocupacións, inquietudes e necesidades dos teus irmáns. 3. Descansa das series de televisión, da conexión compulsiva a internet e proba a ler libros, a mergullarte en actividades solidarias ou xogos compartidos. 4. Non te centres no pesimismo ou derrotismo fácil e nas caras largas; atibórrate de confianza en Deus, das pequenas loitas de cada día e de sorrisos sinceros. 5. Deixa a un lado os xuízos, críticas e reproches; mastica palabras de ánimo, consellos positivos e chamadas de atención construtivas. 6. Esquece as marcas famosas, os últimos modelos e modas pasaxeiras, e saborea a túa propia personalidade, o teu carácter máis auténtico, a túa moda máis xenuína – a que nace do corazón, a que non se ve pero síntese. 7. Pasa do pasotismo, da apatía e a indiferenza, e devora o compromiso, o inconformismo diante das inxustizas e as ganas de cambialo mundo, empezando polo teu entorno máis próximo. 8. Da papeis, abre portas e acolle a todo ser humano. 9. Fai xaxún (e vale a redundancia) do xaxún falso, da esmola interesada ou dunha oración obrigada; saborea o xaxún verdadeiro, a esmola solidaria e a oración comprometida. 10. Finalmente, esquece pensar que ti só podes levar adiante esta dieta, e come sen descanso o convencemento de que eu, Xesús de Nazaret, estarei contigo, se ti queres, se ti mo pides, e axudareiche a conseguir un corazón 10.
No digas: PADRE si cada
día no te portas como su
hijo.
No digas: NUESTRO si
vives aislado en tu egoísmo.
No digas: QUE ESTÁS EN
EL CIELO si sólo piensas en
las cosas terrenas.
No digas: SANTIFICADO
SEA TU NOMBRE si no lo
honras ni lo alabas.
No digas: VENGA A
NOSOTROS TU REINO si
lo confundes con el
éxito material.
No digas: HÁGASE TU
VOLUNTAD si no la
aceptas cuando es dolorosa.
No digas: DANOS HOY NUESTRO PAN DE CADA DÍA si no te preocupas por la gente con
hambre, sin cultura y sin vivienda.
No digas: PERDONA NUESTRAS OFENSAS si guardas rencor a tu hermano.
No digas: NO NOS DEJES CAER EN LA TENTACIÓN si tienes intención de seguir pecando.
No digas: LÍBRANOS DEL MAL si no tomas partido contra el mal.
No digas: AMÉN si no has tomado en serio las palabras del PADRENUESTRO.
16. LI-BER-DA-DE!!
Esta é a miña vida,
a túa, a del ou dela.
É a de tódolos
nosos veciños e
veciñas.
A dos nosos
amigos, e
familiares.
A das nosas
parellas.
Cando nacemos
somos libres, libres
para tomar
decisión.
E ti, ¿que decides? ¿Qué camiño
queres seguir? O neno que non aprendeu a falar…
Había unha vez un neno que estaba aprendendo a falar. Cada vez que alguén preguntaba algo a este
neno, o seu pai contestaba por el. – Non fales ti – dicíalle – pódense rir de ti. Cando aprendas a falar,
poderás dicir todo o que queiras.
- Cantos anos tes?
E o neno calaba.
- Ten catro anos – contestaba o pai.
- Cantos anos tes? – volvíanlle preguntar.
- Sete anos – dicíalles o pai.
Cando por fin o neno tivo dez anos, o pai díxolle: - A partir de agora poderás contestar ti só, pois xa tes
idade para facelo.
- Cantos anos tes? – volvéronlle preguntar.
E o neno calaba. Unha e outra vez preguntaban cousas ao neno, e o neno calaba.
- Por que non contestas fillo?
E o neno calaba porque aínda non aprendera a falar.
Eu, hoxe.
Que opinas sobre cada unha destas frases? Cal se aproxima máis ao teu xeito de vela liberdade? A nosa definición de liberdade:
EL CÓDIGO DE LA LIBERTAD Soy libre cuando creo en un Dios que todo lo ha creado con libertad.
Soy libre cuando acepto la libertad de otros.
Soy libre cuando mi libertad vale más que el dinero.
Soy libre cuando logro ser persona.
Soy libre si mi única ley es el amor.
Soy libre cuando sé darme a otros sin exigir el poseerlos.
Soy libre cada vez que defiendo con convicción y con riesgo la libertad de los otros.
Soy libre cuando regalo mi libertad sólo a quien amo más que a mí. Soy libre cuando siendo rico sigo prefiriendo y enviando la libertad de los pobres.
Soy libre cuando siendo pobre sigo prefiriendo mi libertad al dinero de los demás.
Soy libre cuando creo firmemente que ha existido un hombre como yo que después de haber muerto
sigue viviendo para siempre.
Soy libre si advierto que los demás me necesitan.
Soy libre cuando soy consciente de que “todo me está permitido, pero no todo me conviene” (1 Cor
10,23).
Soy libre cuando soy capaz de recibir la felicidad que me regalan los otros.
Soy libre cuando siento vergüenza de la esclavitud del prójimo.
Soy libre cuando acepto a los demás tal como son y no como yo desearía que fueran.
Soy libre si sólo la verdad puede hacerme cambiar de camino.
Soy libre si soy capaz de dar la vida por un hombre antes que por una idea.
Soy libre cuando, ante cada elección, escojo no lo que más me agrada sino lo que más me hace persona.
Soy libre cuando logro que florezca la libertad a mi alrededor.
Soy libre cuando amo el bien de mi prójimo más que mi misma libertad.
Soy libre cuando estoy persuadido de que no soy vaso lleno, sino que sigo necesitando siempre de los
demás.
Soy libre cuando no he perdido la esperanza de poder enriquecer a los otros.
17. SON LIBRE… ¿Para qué?
Queridos xóvenes:
Seguramente estaredes sorprendidos de recibir esta carta, pero necesitaba, e urxentemente, desafogar
con alguén. A miña vida corre perigo! Cada día que pasa oscuréceseme máis o corazón. Dende a maioría dos
estamentos da sociedade queren acabar comigo. Din que molesto, que deixo todo suxo, que volvo violentas
ás persoas e que causo demasiados desagravios e problemas. Soamente hai unha maneira de que eu siga
estando convosco e vós comigo. Por favor, prestade atención ao que vos teño que contar, nas vosas mans
está a solución e a miña propia vida.
Se queredes seguir quedando comigo, tódolos fins de semana, deberedes fomentar entre todos o bo
rollo. Explícome, eu ofrézovos un montón de posibilidades para aproveitar: coñecer a outros xóvenes
facendo a pandilla máis grande e, ao mesmo tempo, o voso corazón; a posibilidade de romper co
individualismo tan protagonista na nosa sociedade; a posibilidade de non deixar que o aburrimento se
apodere dun mundo de risos mecánicos e “salchichas á plancha”, na que o desencanto parece sela carta de
presentación para entrar na sociedade; a posibilidade de acabar cunha sociedade consumista e competitiva,
onde os que teñen máis pisotean e non deixan espazos aos que non teñen; a posibilidade de crear lazos de
amizade, diálogo, solidariedade; a posibilidade de expresarvos libremente e, sobre todo e o máis importante,
a enorme posibilidade de Vivir, de sentirse vivo e de desfrutar da vida…
Agora ben, se isto non vos importa e tampouco eu vos importo en absoluto, seguide reducíndome a
un problema de número de copas a inxerir. Desperdiciade as vosas vidas emborrachándovos, emporcando,
volvéndovos violentos, fomentando a bronca, creando grupos pechados e, o que é peor, dando cos ósos,
moitos de vós, ao volante dun coche ou acabando postrados e para a toda a vida nunha cadeira de rodas.
En fin, de vós, queridos xóvenes, depende a miña vida. Soño con que un día tapemos a boca a
aqueles que nos consideran socialmente unha carga que se debe combater e políticamente uns seres
incorrectos. E ese día pode estar preto. Chegará, non vos quede a menor dúbida, o día que cada un de vós
saia ao meu encontro coa cabeza fría e o corazón quente, e regrese de volta ao fogar á mesma temperatura.
Nada máis, espero que teñades comprendido estas liñas e sexades valentes á hora de levalas á
práctica.
Un abrazo do voso amigo.
Pd: Gustaríame que esta carta chegase a moitos xóvenes coma vós. Se queredes axudarme, pegádeas
por papeleiras, farolas, comercios e demais lugares que atopedes preto das rúas, plazas e parques onde
habitualmente nos vemos no fin de semana.
¿QUEN PENSAS QUE FIRMA A CARTA?
QUE OPINAS DO QUE DI NELA?
SERÍAS CAPAZ DE COMPROMETERTE A FACER O
QUE PIDE AO FINAL?
O día da Confirmación, expresarei con tódalas
miñas forzas a miña decisión de ser cristián, de
vivir … ¿Qué? Como home e muller crentes …
No Bautismo recibímolo agasallo da fe. Pola Confirmación asumo, de forma persoal,
esta fe e digo conscientemente:
CREO que Deus é Creador, o Pai bo que está con nos, nas alegrías e nas penas.
CREO que Xesús é o Fillo de Deus, o amigo que non falla, o Salvador e Libertador
que me transforma en home e muller novos.
CREO que o Espírito Santo é a forza de Deus que me anima e me impulsa a
seguir cada día a Xesús.
CREO que a Igrexa é a Comunidade de irmáns na que Xesús sigue vivo e que
traballa por transformalo mundo en Reino de Paz e de Amor.
CREO que os sacramentos son encontros con Xesús resucitado que salva e libera
de todo mal.
CREO que, máis alá da morte, existe unha vida eterna onde viviremos felices
xunto ao Pai.
Como home e muller novos …
No Bautismo quedamos unidos a Cristo; pola Confirmación trato de vivir e actuar ao
estilo de Xesús. Por iso:
COMPROMÉTOME a querer a Deus coma un Pai, a vivir en diálogo e relación con
El, sabendo que sempre me escoita e me acompaña.
COMPROMÉTOME a fiarme de Deus Pai, a sentirme seguro na súa presenza,
confiando que as súas promesas serán cumplidas.
COMPROMÉTOME, coma Xesús, a amar a todos, a servir e a axudar ao que me
necesite.
COMPROMÉTOME a esforzarme para que desapareza neste mundo o mal e a
inxustiza, para que exista a paz e a liberdade para todos.
COMPROMÉTOME a ser amigo dos máis esquecidos e marxinados, a ofrecela
miña axuda aos máis pobres e abandonados.
Como home e muller libres …
No Bautismo somos liberados de todo pecado. Pola Confirmación síntome impulsado
con máis forza a buscar a auténtica liberdade. Por iso:
RENUNCIO a vivir só para o diñeiro e as cousas materiais, a aproveitarme dos
outros, a querer máis ás cousas que ás persoas.
RENUNCIO a facer só o máis cómodo e fácil, a deixarme levar só polo que máis me
gusta e apetece.
RENUNCIO a pensar só en mandar e dominar, avasallando aos demais, e a
utilizalas persoas para o meu propio proveito.
RENUNCIO a buscar só destacar e ser admirado, a crerme máis ca o resto.
RENUNCIO a vivir sen personalidade, perdido na masa, facendo as cousas sen
máis, simplemente porque as fan todos.
RENUNCIO a todo o que destrúe a saúde (tabaco, droga, alcohol) ou me fai menos
humano (manía polas marcas de moda, consumismo, egoísmo …)
Como home e muller fortes …
No Bautismo recibímola forza do Espírito Santo. Pola Confirmación o Espírito faise
presente na miña vida de forma especial e transfórmame interiormente. El faime
comprender e experimentar que:
Para conseguilos meus ideais non chega coa ciencia ou o saber, as cualidades ou
as destrezas, o inxenio ou a intelixencia; senón o ESPÍRITO que vive en min.
Para chegar a ser feliz, non me chega co diñeiro ou a posición, os amigos ou as
influenzas, os títulos ou os méritos, senón o ESPÍRITO que o pode todo.
Por min mesmo son débil e inconstante. Pero o ESPÍRITO anímame e
fortaléceme.
Soamente co meu esforzo, pouco podo conseguir, pero o ESPÍRITO apóiame e
sostenme.
Como home e muller que fai comunidade …
No Bautismo somos incorporados á comunidade cristiá. Pola Confirmación
incorpórome plenamente á Igrexa e síntome membro activo e responsable dentro dela.
Por iso:
QUERO AMAR á Igrexa, sentirme contento de pertencer a ela e facelo posible
para que sexa como a quixo Xesús.
QUERO REZAR pola Igrexa e por todos aqueles que a formamos, para que
cumplamos a misión que Xesús nos confiou.
QUERO PARTICIPAR con ilusión nas actividades e tarefas que a Igrexa realiza:
liturxia, catequese, caridade …
QUERO ESTAR dispoñible para aportalas miñas cualidades, o meu tempo, ao
servizo da Igrexa.
QUERO OFRECER a miña colaboración para contribuír a crear comunidade na
miña parroquia.
O CONFIRMADO: UN ADULTO NA IGREXA.
Que quere dicir iso de “un
adulto na Igrexa”? Xa rematou a miña formación cristiá? Que podo facer a
partir de agora? Quedei libre de toda responsabilidade?
POSTURAS COMO MEMBROS DA IGREXA. Adultos Infantís
Amar e sentir á Igrexa coma a súa gran familia
“Pasar” dela e deixar de preocuparse polas cousas que ocorren dentro da igrexa.
Sentir satisfacción de pertencer á igrexa Aproveitarse dela ou utilizala para cando convén.
Preocuparse por un funcionamento cada vez mellor.
Desentenderse dela e do seu funcionamento.
Loitar para que se superen os fallos. Limitarse a criticala. Colaborar e axudar cando é necesario. Soamente esixir servizos. Defendela con cariño e sensatez cando a atacan.
Nunca da a cara por defendela.
É consciente das súas limitacións e intenta que cambie para seguir avanzando.
Acepta todo como bo e inmutable.
Preocuparse de que, ao cumplila súa misión, se adapte a cada lugar e situación concreta.
Quedarse en teorías sen responder ás realidades concretas.
Entendela como portadora dunha mensaxe gozosa e liberadora, pero tamén esixente.
Entendela coma unha institución que impón unha serie de normas.
Crer que é o pobo de deus no que tódolos membros teñen a súa vocación e misión.
Crer que é só cousa de curas e monxas.
19. BENVID@ Á TÚA AXENCIA DE CONTACTOS… para os cegos, sobre todo.
Aquel mismo día, dos de los discípulos se dirigían a una aldea llamada Emaús, que dista de
Jerusalén unos once kilómetros. Iban hablando de todos estos sucesos. Mientras hablaban y se hacían
preguntas, Jesús, en persona se acercó y se puso a caminar con ellos. Pero sus ojos estaban ofuscados y no
eran capaces de reconocerlo. Él les dijo:
- ¿Qué conversación es la que lleváis por el camino?
Ellos se detuvieron entristecidos, y uno de ellos, llamado Cleofás, le respondió:
- ¿Eres tú el único en Jerusalén que no sabe lo que ha pasado allí estos días?
Él les preguntó:
- ¿Qué ha pasado?
Ellos contestaron:
- Lo de Jesús el Nazareno, que fue un profeta poderoso en obras y palabras ante Dios y ante todo el pueblo.
¿No sabes que los jefes de los sacerdotes y nuestras autoridades lo entregaron para que lo condenaran a muerte, y lo
crucificaron? Nosotros esperábamos que él fuera el libertador de Israel. Y, sin embargo, ya hace tres días que
ocurrió esto. Bien es verdad que algunas de nuestras mujeres nos han sobresaltado, porque fueron temprano al
sepulcro y no encontraron su cuerpo. Hablaban incluso de que se les habían aparecido unos ángeles que decían que
está vivo. Algunos de los nuestros fueron al sepulcro y lo hallaron todo como las mujeres decían, pero a él no lo
vieron.
Entonces Jesús les dijo:
- ¡Qué torpes sois para comprender, y qué cerrados estáis para creer lo que dijeron los profetas! ¿No era
preciso que el Mesías sufriera todo esto para entrar en su gloria?
Y empezando por Moisés y siguiendo por todos los profetas, les explicó lo que decían de él las
Escrituras. Al llegar a la aldea adonde iban, Jesús hizo ademán de seguir adelante. Pero ellos le
insistieron diciendo:
- Quédate con nosotros, porque es tarde y está anocheciendo.
Y entró para quedarse con ellos, Cuando estaba sentado en la mesa con ellos, tomó el pan, lo
bendijo, lo partió y se lo dio. Entonces se les abrieron los ojos y lo reconocieron, pero Jesús desapareció
de su lado. Y se dijo uno a otro:
- ¿No ardía nuestro corazón mientras nos hablaba en el camión y nos explicaba las Escrituras?
En aquel instante se pusieron en camino y regresaron a Jerusalén, donde encontraron reunidos a
los once y a todos los demás, que les dijeron:
- Es verdad, el Señor ha resucitado y se ha aparecido a Simón.
Y ellos contaban lo que les había ocurrido cuando iban de camino y cómo lo habían reconocido al
partir el pan.
e… ¿Cómo vai o noso grupo Cristián? NORMAS: Lee despacio cada uno de los hechos, procurando captar bien de qué se trata. Puntúa los hechos de 0 a 5, según veas que se da este
hecho en tu grupo. El 0 significa que no se da este hecho y el 5 que se da plenamente. No olvides: SÉ OBJETIVO, no te quedes en impresiones,
opiniones ni deseos.
0 1 2 3 4 5 Hay un buen clima de confianza en el grupo, nos sentimos libres y a gusto unos con otros.
Cada vez nos sentimos menos incómodos al comunicarnos en el grupo; vamos perdiendo la timidez y el
miedo al ridículo.
Sabemos dialogar en el grupo: escuchar, participar, respetar la opinión de los demás, llegar a
conclusiones, acuerdos…
Hemos logrado que unos pocos, ellos solos, no sean el centro de la reunión.
Dentro del grupo no se distinguen grupitos aislados.
Nuestra relación con el animador es como con otro miembro del grupo.
El conocernos, aceptarnos, comprendernos, sentirnos unidos… no es lo que más nos preocupa ahora en
el grupo.
Nos preocupamos de acercarnos a los miembros del grupo que se sienten aislados abandonados o
rechazados.
Tenemos planteados en el grupo una serie de objetivos, unos medios y un programa para irlos
consiguiendo.
Hay una mínima estructura de organización clara en el grupo: reuniones, preparación, metodología,
contenidos, función de cada uno.
Somos un grupo abierto que vive para los demás, más que una pandilla de buenos amigos que lo pasan
muy bien.
Compartimos nuestra vida en el grupo: no sólo nuestras ideas, teorías, juicios, opiniones, sino también
nuestros sentimientos, actitudes, valores.
Somos capaces de comprometernos y trabajar personalmente no necesitando ir siempre en grupo.
Revisamos las reuniones y evaluamos la marcha del grupo periódicamente.
El grupo nos ayuda a aprender a ser auténticos.
El animador no es el único que coordina, no lo hace todo.
En el grupo se favorece el mostrarnos como somos, sin miedos, porque tenemos la seguridad de ser
aceptados y queridos.
Van desapareciendo actitudes de orgullo, cabezonería, egoísmo.
Nos vamos ayudando a descubrir nuestras cualidades personales, para que cada uno pueda dar lo mejor
de sí enriqueciendo al grupo.
Los objetivos del grupo están bastante claros y nos sentimos unidos en torno a ellos.
Aceptamos personalmente una disciplina de grupo, o normas que hemos ido descubriendo y elaborando
como necesarias para el funcionamiento del grupo.
El grupo nos ayuda a elegir y revisar nuestra escala de valores personales.
Todos nos vamos sintiendo responsables del grupo y de su tarea. Preparamos rotativamente las
reuniones. Nos distribuimos el trabajo.
Nuestro objetivo no es sólo perfeccionar el grupo, sino ir construyendo la Comunidad Cristiana.
Nuestros fines u objetivos personales se satisfacen en el grupo.
El grupo nos ayuda a tomar compromisos personales sin imponerlos, respetando el proceso de cada
persona.
En las relaciones entre los miembros del grupo llegamos a un encuentro profundo con facilidad.
Nos advertimos nuestros defectos unos a otros, amistosamente, y lo deseamos.
Nos relacionamos con otros grupos cristianos para intercambiar experiencias, trabajar unidos con unos
mismos objetivos.
Las crisis y conflictos en el grupo, sin desaparecer, se solucionan cada vez más fácilmente y nos ayudan
a avanzar.
Tenemos planteada la necesidad de la oración y cómo incorporarla a la marcha del grupo.
Tenemos experiencias de celebraciones vivas, creativas.
Procuramos un acercamiento al Evangelio en nuestras reuniones.
Fomentamos revisiones profundas y sinceras del grupo: objetivos, relaciones interpersonales, acciones,
valorando lo positivo y asumiendo lo negativo.
Vamos descubriendo el compromiso como llamada de Jesús a colaborar en su Misión: construir una
nueva sociedad de hermanos.
Tenemos experiencias vivas de oración y nos va constando menos trabajo el participar.
En el grupo hemos hecho opción por vivir las Bienaventuranzas como el proyecto de vida que nos
entusiasma.
Hemos descubierto la necesidad de la oración personal.
Vamos tomando compromisos concretos de ayuda a gente necesitada.
Nos planteamos nuestro futuro de una manera exigente, como servicio a los demás, y como respuesta a
la llamada de Dios.