Recordatorio
Hai cousas que facer todos os días:
bañarse, estudar, xogar,
pór a mesa,
ao mediodía.
Hai cousas que facer na noite:
pecha os ollos, soño,
ter soños para soñar,
oídos para oír.
Hai cousas para non facer nunca,
día ou de noite,
nin por mar nin por terra:
por exemplo, a guerra.
Promemoria
Ci sono cose da fare ogni giorno:
lavarsi, studiare, giocare,
preparare la tavola,
a mezzogiorno.
Ci sono cose da far di notte:
chiudere gli occhi, dormire,
avere sogni da sognare,
orecchie per sentire.
Ci sono cose da non fare mai,
né di giorno né di notte,
né per mare né per terra:
per esempio, la guerra.
Gianni Rodari, escritor italiano
(1920-1980)
Le fusillé
Les fleurs les jardins les jets d'eau les sourires
Et la douceur de vivre
Un homme est là par terre et baigne dans son sang
Les souvenirs les fleurs les jets d'eau les jardins
Les rêves enfantins
Un homme est là par terre comme un paquet sanglant
Les fleurs les jets d'eau les jardins les souvenirs
Et la douceur de vivre
Un homme est là par terre comme un enfant dormant.
O fusilado
As flores os xardíns as fontes os sorrisos
E a alegría de vivir
Un home está caído e bañado no seu sangue
As lembranzas as flores as fontes os xardíns
Os soños infantís
Un home está caído como un vulto sanguento
As flores as fontes os xardíns as lembranzas
E a alegría de vivir
Un home está caído como un neno durmido.
Jacques Prévert, escriitor francés
(1900 - 1977)
The special relationship
The bombs go off
The legs go off
The heads go off
The arms go off
The feet go off
The light goes out
The heads go off
The legs go off
The lust is up
The dead are dirt
The lights go out
The dead are dust
A man bows down before another man
And sucks his lust
A relación especial
As bombas estalan
As pernas estalan
As cabezas estalan
Os brazos estalan
Os pés estalan
A luz apágase
As cabezas estalan
As pernas estalan
A luxuria medra
Os mortos están sucios
As luces apáganse
Os mortos son po
Un home inclínase ante outro home
e zuga a súa luxuria.
Harold Pinter, escritor inglés
(1930-2008)
Soñan as pulgas con mercar un can e soñan os ninguén con saír
de pobres, que algún máxico día chova de súpeto a boa sorte,
que chova a fío a boa sorte; pero a boa sorte non chove onte,
nin hoxe, nin mañá, nin nunca, nin en chuvisquiña cae do ceo a
boa sorte, por moito que os ninguén a chamen e aínda que lles
pique a man esquerda, ou se levanten co pé dereito, ou come-
cen o ano cambiando de vasoira.
Os ninguén: os fillos de ninguén, os donos de nada.
Os ninguén: os ningúns, os ninguneados, correndo a
lebre, morrendo a vida, puteados, reputeados:
Que non son, aínda que sexan.
Que non falan idiomas, senón dialectos.
Que non profesan relixións, senón supersticións.
Que non fan arte, senón artesanía.
Que non practican cultura, senón folclore.
Que non son seres humanos, senón recursos humanos.
Que non teñen cara, senón brazos.
Que non teñen nome, senón número.
Que non figuran na historia universal, senón na crónica
vermella da prensa local.
Os ninguén, que custan menos que as bala que os mata.
Eduardo Galeano, escritor uruguaio
Fin e principio
Logo de cada guerra
alguén ten que limpar.
Non se van a ordenar soas as cousas,
digo eu.
Alguén debe botar os cascallos
á cuneta
para que poidan pasar
os carros cheos de cadáveres.
Alguén debe meterse
entre o barro, as cinzas,
os peiraos dos sofás,
as achas de cristal
e os trapos sanguentos.
Alguén ten que arrastrar unha viga
para apuntalar un muro,
alguén pór un vidro na fiestra
e a porta nos seus gonzos.
Iso de fotoxénico ten pouco
e require anos.
Todas as cámaras fóronse xa
a outra guerra.
A reconstruír pontes
e estacións de novo.
As mangas quedarán feitas farrapos
de tanto arremangarse.
Alguén coa vasoira nas mans
lembrará aínda como foi.
Alguén escoitará
asentindo coa cabeza no seu sitio.
Pero ao seu ao redor
empezará a haber algúns
a quen lles aburra.
Aínda haberá quen ás veces
atope entre as malas herbas
argumentos mordidos polo óxido,
e os leve ao lixo.
Aqueles que sabían
de que ía aquí a cousa
terán que deixar o seu lugar
aos que saben pouco.
E menos que pouco.
E ata practicamente nada.
Na herba que cubra
causas e consecuencias
seguro que haberá alguén deitado,
cunha mazorca entre os dentes,
mirando as nubes.
Wislawa Szumborska, escritora polaca,
Premio Nobel de Literatura
A NENA / O BERRO
Na praia hai unha nena, a nena ten familia
E a familia unha casa.
A casa ten dúas fiestras e unha porta...
No mar, un acoirazado divírtese cazando aos que camiñan
Pola praia: catro, cinco, sete
Caen sobre a area. A nena sálvase por pouco,
Grazas a unha man de néboa,
Unha man non divina que a axuda. Grita: ¡Pai!
¡Pai! Levántate, regresemos: o mar non é como nós.
O pai, amortallado sobre a súa sombra, a mercé do invisible,
Non responde.
Sangue nas palmeiras, sangue nas nubes.
Lévaa polo aire a voz máis alta e máis afastada da
praia. Berra na noite deserta.
Non hai eco no eco.
Converte o berro eterno en noticia
Rápida que deixa de ser noticia cando
Os avións regresan para bombardear unha casa
Con dúas fiestras e unha porta.
Mahmud Darwish, poeta palestino (1941-2008)
É urgente o amor.
É urgente um barco no mar.
É urgente destruir certas palavras,
ódio, solidão e crueldade,
alguns lamentos,
muitas espadas.
É urgente inventar alegria,
multiplicar os beijos, as searas,
é urgente descobrir rosas e rios
e manhãs claras.
Cai o silêncio nos ombros e a luz
impura, até doer.
É urgente o amor, é urgente
permanecer.
Eugénio de Andrade, poeta portugués
(1923-2005)
Huelga
Quiero una huelga donde vayamos todos.
Una huelga de brazos, piernas, de cabellos,
una huelga naciendo en cada cuerpo.
Quiero una huelga
de obreros de palomas
de choferes de flores
de técnicos de niños
de médicos de mujeres.
Quiero una huelga grande,
que hasta el amor alcance.
Una huelga donde todo se detenga,
el reloj las fábricas
el plantel los colegios
el bus los hospitales
la carretera los puertos.
Una huelga de ojos, de manos y de besos.
Una huelga donde respirar no sea permitido,
una huelga donde nazca el silencio
para oír los pasos del tirano que se marcha.
Gioconda Belli, poela nicaraguana
Hai persoas que loitan un día e son boas.
Hai outras que loitan un ano e son mellores.
Hai outras que loitan moitos anos e son moi boas.
Pero hai persoas que loitan toda a vida, esas son as impres-
cindibles.
Es gibt Meschen, die kämpfen einen Tag, und sie sind gut.
Es gibt andere, die kämpfen ein Jahr und sind besser.
Es gibt Menschen, die kämpfen viele Jahre und sind sehr gut.
Aber es gibt Menschen, die kämpfen ihr Leben lang: Das sind
die Unersetzlichen.
Bertolt Brecht, escritor alemán
(1898-1956)
Memorial dos Foxos de Lugo
Teñen que se encher aínda
As cunetas
Con sangue de mestres e de obreiros.
O poeta ergueuse unha mañán
e non a viu.
saíu á rúa
e non a viu.
Fuxiu ao monte
e non a viu.
Volveu á casa
e non a viu.
E non tivo por onde camiñar
que non fosen cunetas e cunetas.
Mirou o caderno dos poemas
e non había ringleira
senón soamente cunetas.
Abriu os libros de poesía
e non había verso ningún
que non fose escrito entre cunetas.
“Por iso fun tantos homes
como mulleres tiven”:
Cunetas.
“Tantos monstros sós por sempre nosos”:
Cunetas.
“Cal brazos que te abracen
como tigres de tenrura”:
Cunetas. Cunetas. Cunetas
Cada verso era a beira dun suco
ao que tan só lle compría outro verso
para converterse en cuneta.
“Morderás esta lingua como o crótalo
e son o amor o amado e máis o amado”:
Cunetas.
“A túa boca violeta boreal e venérea”:
Cunetas.
“O destino quizais tracexará no tempo
unha historia de amor ocorrida en lituania...”
Cunetas. Cunetas. Cunetas.
Antes dos poemas de amor sen morte:
Cunetas.
Antes dos tigres de tenrura:
Cunetas.
Antes do celuloide en cinepoemas:
Cunetas.
Antes de todas as historias da lúa:
Cunetas.
Antes da túa boca violeta:
Cunetas.
Antes do son de Lugo Blues:
Cunetas. Cunetas. Cunetas.
Porque onde estivo un corpo
estivo a vida
e onde estivo a vida
están os versos
para sempre
convertidos en cunetas.
Acaso non se fixo a cuneta para a auga
senón a auga para a cuneta.
Acaso non se fixo a cuneta para o home
senón o home para a cuneta.
Acaso non se fixo a cuneta para a muller
senón a muller para a cuneta.
Acaso non se fixo a cuneta para o silencio
Senón o silencio para a cuneta.
Acaso non se fixo a cuneta para a morte
senón a morte para cuneta.
No lugar onde medran as silveiras
e discorre a auga pola estrada
houbo antes un suco de sangue
inzando de nomes as cunetas:
A cuneta Camilo Díaz Baliño
segundo se vén de Santiago.
A cuneta Juana Capdevielle
segundo se vén dende A Coruña.
A cuneta do paseado anónimo
saíndo de Lugo a todas partes.
Así se fixo o Plan Nacional de Estradas
de mil novecentos trinta e seis:
Onde a silva medraba con máis arte,
metralla.
Onde o amor era libre polas curvas,
metralla.
Onde a verba se elevaba na rasante,
metralla, metralla, metralla.
Deixando a vida polos sucos
sementáchedes tramo a tramo toda gavia
ata encher de esperanza cada foxo.
Que queimen o meu corpo cando morra:
que espareixen as cinzas por todas as cunetas:
que volvamos á vida todos xuntos:
aínda que sexa en verso compañeiros:
que volva pacer a dignidade en Lugo.
Que volva pacer a dignidade ao mundo.
Claudio Rodríguez Fer
I dreamed...
I dreamed I dwelled in a homeless
place
Where I was lost alone
Folk looked right through me into
space
And passed with eyes of stone
Soñei que vivía nun lugar sen domici-
lio
Perdido e só andaba eu
A xente mirábame sen verme no espazo
E pasaban de longo con ollos de pedra
Allen Ginsberg, (EEUU, 1926-1997)
,
.
Veil
This green garden, these roses,
Conceal, disclose
Terrors of storm,
Terrors of fires,
Terrors of seas.
Each blade of grass
Reveals and veils
Terrors of fire,
Terrors of waters,
Terrors of dream,
Terrors of roses.
Veo
Ese verde xardín, esas rosas
ocultan, desocultan
terrores de tormenta,
terrores de lumes,
terrores de mares.
Cada folla de herba
revela e vela
terrores de lume,
terrores de auga,
terrores de soño,
terrores de rosas.
Kathleen Raine (1908-2003)
Recommended