ELURRETAKO ERREGINA

Kay Eta Gerda lagun minak ziren, anai arrebak bezala maite zuten elkar. Neguan, Kayren amonaren ipuinak entzutea gustatzen zitzaien. Arratsalde batean, su ondean eserita, Elurretako erreginaren istorioa kontatu zien:

Elur malutak ardi zuriak dira. Elurretako Erregina da beren erregina. Neguko gauetan, haur baten bila ibiltzen da Erregina, bere jauregira eramateko...

Gau hartan, Kay elur malutei begira egon zen. Bat-batean, maluta handiena emakume ederra bihurtu zen. Elurrezko jantziaz, berarekin joateko esan zion, irribarrez.

Biharramunean, Kay bere lerarekin jolasean ari zela, lera handiago bati lotu zion bere lera, azkarrago ibiltzeko. Elurra hasi zuen, eta bat-batean, lera handia eta baita berea ere, hegan irten ziren zerurantz.

Lera handia gelditu zenean, gidariaren aurpegia ikusi zuen: Bart gaueko bera da! Elurretako Erregina da!

Iritsi gara- esan zion erreginak, eta musu bat eman zion bekokian.

Oso musu hotza zen, eta Kayren bihotza izotz koskor bihurtu zen. Masailean beste musu bat eman, eta Gerdaz ere ahaztu zen.

Gerdau bitartean, ez zekien kay non bilatu, eta ibaiari galdetu zion.

Ibai, esadazu non dagoen eta zapata berriak emango dizkizut!

Erregutu zion.

Baina ibaiak ez zion erantzun, eta Gerda txalupara igo zen. Txalupak izugarrizko abiada hartu zuen, eta urperatuko zela uste zuenean, enbor puska batek ertzera bultzatu zuen.

Nora zoaz zu bakarrik ibai arriskutsu honetatik? – galdetu zion agure bitxi batek.

Neskatxak noren bila zebilen azaldu zion, baina agureak mutikorik ez zuela ikusi,eta bere estera joateko esan zion. Edabe bat eman zion Kay ahaztu eta berarekin gelditu zedin.

Horrela, Gerda agurearekin gelditu zen negu osoan. Baina udaberriko goiz bateab, Kayz gogoratu zen.

- Non ote dago? – esan zuen hasperenka-. Hilda ote dago?

Eta lagunaren bila joatean erabaki zuen. Basoan sartu eta bele batekin egin zuen topo. Hark esan zion Kayren antzeko mutiko bat ikusi zuela, eta printzesa batekin eskontzekoa zela.

Beleak gaztelura eraman zuen Gerda, baina mutiko hura ez zen Kay. Hala ere, printzeak eta printzesak Kay bilatzen lagundu zioten.

Bila jarraitu zuen, eta hainbat animalia ezagutu zituen.

Guk ikusi dugu Kay – esan zioten pagausok-. Lera batean zihoan hegan elurretako erreginarekin batera, Izotzaren herrialdera.

Eta non dago herri hori? Galdetu zien Gerdau irrikaz. Ipar poloan- erantzun zion orein batek-. Nik

eramango zaitut.

Horrela, Elurretako Erreginaren Jauregira iritsi zen Gerda. Antzira izoztu batean zegoen Kay, estatua bat balitz bezala.

Kay, Gerda naiz. Ez Nauru ezagutzen? Esan zion neskak.

Kayk mugitu gabe jarraitzen zuen. Gerda negarrez hasi zen, eta haren malko beroak Kayren bularrean erori, haren bihotzean sartu eta izotza urdu zen...

Masailean musu eman eta berriro ere arrosa colorea hartu zuten; hanketan eta eskuetan musu eman, eta mugitu egin ziren; begietan musu eman, eta berréala ezagutu zuen bere laguna.

O Gerda! Hau poza!- esan zion mutikoak laguna besoeta hartuta.

Kay eta Gerda oreinaren gainean irten ziren jauregitik, eta hainbat egunetako bidaiaren ondoren iritsi ziren estera. Balkoiak lorez beteta zeuden, bazetorren udaberria!