CONTO “JESSICA NON CRÍA EN BRUXAS”

Jessica era unha nena que xa non cría en bruxas. Non cría nas típicas bruxas feas e vellas que voan en escobas e asustan aos nenos, aínda que está comprobado que existen.

Nin moito menos cría nas bruxas modernas, guapas e novas, que visten vaqueiros e bailan rock, e que tamén existen.

Jessica críase moi maior. Xa non lía contos de fadas, príncipes encantados nin ras que falan. Xa non cría en Peter Pan.

Un día a profe anunciou que se celebraría unha festa de disfraces no cole. Jessica púxose moi contenta e decidiu disfrazarse de bruxa.

O día da festa tod@s xogaban e rían, comían castañas e galletas de cabaza. Algúns disfraces eran estupendos, policias, heroes, Tarzán, indios, princesas... Ata unha nena se disfrazou de vaca.

Jessica descubriu a outra bruxa e sentiu envexa. A outra bruxa ía perfecta: con engurras, uñas larguísimas, asquerosos dentes amarelos e chapeu de cucurucho. Parecía de verdade!

Jessica achegouse a ela por detrás. Quería descubrir que nena se disfrazara tan super. Así que lle deu un bo tirón dos pelos para arrincarlle a perruca. Entón, quedou patidifusa. Non era unha perruca! Era unha bruxa de verdade!

A bruxa sorriu malignamente á pobre Jessica e díxolle: - Serás boba! Vaste a enterar por cretina! A pobre desmaiouse do susto. Todos pensaron que foi por culpa da calor ou por un atracón de castañas. Porque ninguén, só Jessica vira na festa á bruxa de verdade. Para os outros era invisible.

Desde entón, polas noites, Jessica pasaba un medo de aúpa e durmía coa luz encendida. E ás veces aparecíaselle en soños a bruxa da festa, con outras bruxas que lle movían a cama, apagábanlle a luz, metíanlle un pelo pola orella e facíanlle mil e unha trastadas. Unha noite as bruxas obrigárona a beber un brebaxe marrón, dulzón e espumoso. Dixéronlle que grazas a ese brebaxe converteríase en bruxa ao cumprir os trece anos, como xa lle sucedera a moitas outras nenas.

A partir de entón, Jessica vía bruxas por todas partes: a profesora, a libreira, o bedel, a directora, a coidadora, a municipal, as mamás… todas lle parecían bruxas que foron nenas que non crían en bruxas.

Decidiu librarse daquel terrible enmeigo.

E volveu ler contos, moreas de contos, como cando era moi pequena porque entendeu que a súa salvación estaba neles.

E durante meses leu todos os libros da biblioteca do seu colexio, ata que atopou o que buscaba nun conto!

Dicía o conto que os maleficios das bruxas rompíanse de dous xeitos: unha co primeiro bico dun Príncipe Azul e outra cun Elixir Máxico

E viña a receita! Era esta

MEDIO VASO DE AUGA DE CHOIVA CUNHA CUCHARADA DE ACEITE, UN TREVO, UNHA PATA DE SALTAMONTES VIÚVO, UN BERBERECHO, UN LIMÓN ESPREMIDO, UN DEDO DE LEITE, OUTRO DE VIÑO, UN PELO CON TRES NÓS, ALLO EN PO E AZUCRE A DISCRECIÓN. AXÍTESE ANTES DE USAR. BEBER SÓ UN GROLO MIRANDO A LA LÚA E GRITAR: PUGICAMA! DESPOIS, CEPILLARSE OS DENTES E TOMARSE UN CARAMELO.

Jessica preparou o Elixir, bebeuno e dixo as palabras máxicas. Logo quedou durmida. Dende entón, non ten pesadelos. Pero agora cre nas bruxas. Tanto, que está buscando ao seu Príncipe Azul, por se non lle fai efecto o elixir cando cumpra os trece anos. E ademais, agora, Jessica le moitos, moitísimos contos!