Lois Pereiroletras galegas 2011

Departamento de galego do IES María Casares

Lois Pereiro (á dereita) co seu irmán Xosé Manuel

Nace en Monforte o 16 de febreiro de 1958

Alí van transcorrer os seus primeiros anos

de vida: os invernos en Monforte e os veráns

nas aldeas dos pais, Reádigos e Santa

Cristina, no Incio.

No ano 1975 marcha a Madrid a estudar Socioloxía,

carreira que deixa no primeiro trimestre. Regresa a

Monforte, e , despois de traballar na cristalería da

familia, volve a Madrid ao ano seguinte e matricúlase

na Escola Oficial de Idiomas en inglés, francés e

alemán.

Poemas 1981/1991

Lois Pereiro ( Foto: Xurxo Lobato)

Narcisismo

Sigo os pasos do sangue no meu corpo

e coa unlla do meu dedo máis firme

abro un sulco vermello en media lúa

na vea que me acolle tan azul.

En Madrid comeza a

súa relación con

estudantes galegos

como Antón Patiño,

Manuel Rivas,

Reimundo Patiño… Con

eles e co seu irmán,

crea e edita a revista

Loia.

É neste tempo cando empeza a facer as súas

viaxes por Europa, percorrendo en tren toda

Centroeuropa, Gran Bretaña e Irlanda...

Lois Pereiro ( Foto: Nacho Santás )

ABURRIDO

un olor a café

na indiferencia de Praga.

Prumas na cabeza, verde artificial.

Unha entrada excitante

para un xogo final de namorados.

Un tenor azul canta o turno da pasión cando

cae o único inocente.

Sobre o fondo exipcio

a testa ladeada, de perfil.

Poemas para unha loia

Edinburgh Edinburgh

O tren fura paisaxes coma un piollo

nos cabelos escuros de Escocia escurecida

mentres veñen as mans

do abrente alleo

abrindo as portas daquel día de setembro

cruzando o Mar do Norde cara ás illas

chegando a un Edinburgh en sombra estraña

baixándome do tren coa mente aberta.

¿Onde se deita a noite en Edinburgh?

¿á esquerda do castelo de carbón diamante

cun sol negro?

Lois Pereiro ( Foto: Vari Caramés)

Poemas 1981/1991

... sempre en peregrinación ás

casas nas que viviran os seus

referentes literarios.

Poemas, 1981/1991

Lois Pereiro ( Foto : Xosé Abad)

A néboa en Monforte fumadora de opio

é a nai de siluetas furtivas

e saúdo ó perigo que brilla

na face escura dos teus soños

a verquer nas veas a bágoa fatal.

E triste non dorme no fondo dos ollos

medrando no reflexo eterno

dos corpos afogados profecías

cando baño a navalla destas artes

no sangue doutro drama que se acolle

no refuxio da túa arte máis lene

coma unha man esférica que acepta.

«Eu son un deus sensual»

e cando cae o sol

fustrigo á beleza no mesmo cabalo.

Enferma pola intoxicación con aceite de

colza, intoxicación que causou a morte de

preto de 400 persoas e a enfermidade de

outras 17.000.

Deixa Madrid e volve a Galicia, residindo na

Coruña e traballando esporádicamente en

dobraxes e guións para TVG.

Comparte diversos proxectos co seu irmán

Xosé Manuel e comeza a súa colaboración na

revista Luzes de Galiza.

Pregúntome candoA forza é sempre a mesma en corpo alleo

e a doenza mortal a que preciso

para amarte de lonxe

mentres poida.

Xa non podo ver nada ó meu redor

que signifique máis que a miña sombra.

En soños defininme como unha aparición

que se abre as veas en público

sentindo diante miña

un firme e invisible

punto final

no aire.

Poemas 1981/1991Selo personalizado coa imaxe de Lois)

Poema para P. ós trinta e un anos camiño do ceo

Se a morte é un incidente necesario

que me penetre calada e sen furia

a traizón e uniformemente cruel

co suor que polas noites crea o fracaso

dun corpo que coñece os seus dominios

vencido pola ofensa

continuada dos feitos.

E así desculpará a miña derrota

o medo que non sinto xa por ti.

Lois Pereiro ( Foto: Víctor Echave)

Poemas 1981/1991

Gaña o seu único premio, o de poesía O Facho.

Participa nos dous libros colectivos, De amor e

desamor (Edicións do Castro, 1984 e 1985) e

será , en 1992, cando publique o seu primeiro libro

Poemas 1981/1991.

O seu estado de saúde empeora. Publica o libro

Poesía última de amor e enfermidade, 1992-

1995, cos poemas escritos nos seus últimos anos

de vida.

Tristemente convivo coa túa ausencia

sobrevivo á distancia que nos nega

mentres bordeo a fronteira entre dous mundos

sen decidir cal deles pode darme

a calma que me esixo para amarte

sen sufrir pola túa indiferencia

a miña retirada preventiva

dunha batalla que xa sei perdida

resolto a non entrar xamais en ti

pero non á tortura de evitarte.

Poesía última de amor e enfermidade

Imaxe: Camisola "Lois Pereiro"Tinta de Lura

Falece o 24 de maio de 1996 no hospital Juan Canalejo

aos 38 anos. Somentes

intentaba conseguir

deixar na terra

algo de min que me sobrevivise

sabendo que deberia ter sabido

impedirme a min mesmo

descubrir que só fun un interludio

atroz entre dous muros de silencio

só puiden evitar vivindo á sombra

inocularlle para sempre a quen amaba

doses letais do amor que envelenaba

a súa alma cunha dor eterna

sustituíndo o desexo polo exilio

iniciei a viaxe sen retorno

deixándome levar sen resistencia

ó fondo dunha interna

aniquilación chea de nostalxia.

Poesía última de amor e enfermidade (1992-1995)

Ese mesmo día faise

pública a sentenza do

caso da colza.

O corredor de fondo perde o alento.

Fuxindo dunha vida inzada de renuncias

da súa liturxia obesa e oleosa,

mediocre nos seus comunais fracasos,

bágoas de xelo, indignación contida

non deu chegado a tempo de exercer

a súa rebelión,

nin de levar a cabo

a súa vinganza definitiva

contra un mundo inxusto, homicida, e cruel,

pola inutilidade da súa propia vida

solitario, enfermo e fatigado,

a morte anticipouse e chegou antes.Lois Pereiro ( Foto: Vari Caramés)

Poesía última de amor e enfermidadeCon posterioridade, en 1997, edítase Poemas

para unha Loia, libro que recolle as súas

poesías publicadas na revista Loia.

Declaración

Amarte, vida, amarte case sempre,

inda que sexas dura e leves entremedias

piedade e odio intermitente.

Es ti a que sempre educas e aceleras

a doenza letal dos que non se resignan

a ignorar como es en realidade:

somentes un traxecto

cómodo e aldraxante cara á morte,

un tránsito inútil e innecesario.

Pero a ignorancia salva ós que non queren

arriscarse a perderte tan axiña

a cambio da renuncia a profanarte.

E aqueles dentes que perdín

precisaríaos agora para defender

as conviccións nas que me reafirmo.

Solidario e amable, se é posible,

Lois Pereiro ( Foto: Vari Caramés)

ou lobo estepario no desterro,

completarei o círculo insurxente

coas balas do desexo

Poesía última de amor e enfermidade

Neste ano 2011 publícase Conversa Ultramarina,

o diario que escribiu, entre os meses de marzo e

xuño de 1995, á xornalista Piedad R.Cabo, a que

fora a súa parella na mocidade.

Manuel Bragado, director de Xerais

"Os seus cento e pico poemas

chegáronlle para ser a un tempo unha das

voces máis innovadoras da poesía galega

de finais do século XX”.

Méndez Ferrín, Presidente da Real

Academia Galega

"Nunca as Letras Galegas foron

dedicadas a alguén tan

contemporáneo“

Xosé Manuel Pereiro, decano do

Colexio de Xornalistas de Galicia e

irmán do homenaxeado

“Sempre tivo unha actitude moi

radical. Na vida foi sempre moi libre,

educado pero rabudo, inconformista,

antinormativista”.

"Da lectura da súa poesía non se

pode sair indemne“.