No interior dalgúns soños

NO INTERIOR DALGÚNS SOÑOS

-MA ÁRABRAB-


MA ÁRABRAB

PÁXINA 2


MA ÁRABRAB

PÁXINA 3

O amor ten a virtude de espir, Non a dous amantes o un fronte ao

outro, Senón a cada un deles ante sí mesmo

(Cesare Pavese)


MA ÁRABRAB

PÁXINA 4


MA ÁRABRAB

PÁXINA 5

*****

Usuario Fn38: Esta noite, cando o língua do sol comece a

lamer a pel de cinza que hai baixo a saia da lúa, o dedo da

sospeita esquecerase temporalmente da nosa existencia e

durante unhas horas os nosos actos non precisarán de

explicacións nin mentiras.

Usuario Dd27:

Usuario Fn38: Sabes o meu nome, como son, onde vivo..

coñeces todo canto podes saber de min a través de internet,

xa non sei que máis podo facer. Coñézámonos por fin en

persoa e fagamos todo o que as nosas fantasías pídennos

dende a primeira conversa. ¿Qué tes que perder? As veces

penso que estas conversas non son para ti máis que un

pasatempo, e que nunca serán máis que iso, palabras que

algún día perderánse no baleiro do tempo.

Usuario Dd27:

Pese a que todos os días que chateaban aquel home trataba de

convencer a David para que ambos saciasen a fame que invadira os

seus corpos, éste sempre atopaba algún problema, algunha escusa

que impedíalle facelo. Cando comezaban as preguntas cunha única

resposta posible fuxía avergoñado, sen despedirse, incapaz de


MA ÁRABRAB

PÁXINA 6

enfrontarse aos medos que non lle deixaban levar a cabo algo que

desexaba dende facía moito tempo. Pero naquela conversa quedárase

sen mentiras ata para enganarse a sí mesmo; el sabíao, e o que

estaba ao outro lado da rede tamén. Nunca antes daquela tarde

houbera tantas preguntas esixindo unha contestación, nunca as

palabras foran lanzadas con tanta precisión ao centro mesmo de todas

as dúbidas, nun punto onde cada golpe é un desafío e a suma de todos

eles a victoria. O medo perdera ese día boa parte da súa fortaleza e o

desexo, sabedor da debilidade do adversario, comezou a gañarlle a

batalla ao temor.

Tres semanas cumplíranse xa dende que coincidiran nun dos

milleiros de chats nocturnos e supostamente anónimos que abundan

en internet, un inxente universo imaxinario no que verdade e mentira

invírtense os papeis para que millóns de persoas poidan vivir todo

menos a súa propia vida. Dende unha primeira conversa baleira e

superficial, na que o que deixaron sen contar foi máis importante que o

que dixeron, a distancia que amordazaba as confidencias foise facendo

máis pequena. Máis e máis. Ata que un día o afastamento

desapareceu por completo e as frases, escritas dende o máis profundo

de dúas saudades compartidas, convertíronse en cadenas de

sentimentos que descubriron a forma de fuxir xuntas das gavetas nas

que permaneceran durante moito tempo agochadas baixo chave. E así


MA ÁRABRAB

PÁXINA 7

foi como comezaron a declararse cadanseus inconfesables segredos e

a convertírense cada un no centro das fantasías do outro, porque a

imaxinación é tan marabillosa coma mentireira. Noite tras noite

voltaban de novo a experimentar unha ineludible necesidade de

situarse diante dunha pantalla de computadora que coñecía o sinxelo

código para descifrar as debilidades e miserias masculinas, coma se as

almas fóranlles infectadas por un virus ao que entrar nun ordenador

non lle fora suficiente desafío.

Usuario Fn38: Estou completamente nu agardando que a sal

e auga da túa boca anegue a miña língua, dándolle de novo

voz a todo canto aínda non puiden contarte en persoa. As

máns axítanseme ansiosas contra o meu peito,

golpeándome unha e outra vez para preguntarme cando

poderán coñecer cada unha das liñas que conforman a tenra

tea de araña do teu tacto. Ven esta noite á miña casa e

prométoche que non deixarei nin un só rincón do teu corpo

sen explorar. Sei que estás a desexalo tanto coma min.

Usuario Dd27:

Aquel home tiña razón. Nada devecía David máis que

transformar todas as confesións, valentes só na distancia, en ducias de

homes de carne e oso facendo realidade os caprichos recén


MA ÁRABRAB

PÁXINA 8

descubertos do seu sangue. Incluso cando era un corpo de muller o

que tiña espido xunto ao seu.

Unha liña vertical parpadeaba teimosa sobre o reflexo do seu

rostro cando o cabalo salvaxe do corazón comezou a coucearlle

belicoso, convertindo o suor en gotas de fume transparente primeiro e

nubes de vapor condensado despois, pesado coma chumbo ardente

adherido á súa pel. Todo axitouse desapraciblemente e ata o seu sexo

contaxiouse polos embates de cada un dos músculos, erguéndose e

agochábandose coma tormenta de verán, impredecible, cobarde e letal.

Esclavo na escuridade dunha pantalla fría e escura, alguén seguía a

agardar por unha resposta.

Usuario Fn38: ¿a que lle tes medo? Se non es quen de

enfrontarte as túas debilidades nunca poderás alcanzar os

mellores dos soños. Ambos sabemos canto desexas coñecer

o sabor que ten o sexo sen mulleres e só ti sabes canto

ansío eu por amosarcho.

Usuario Dd27:

Usuario Fn38: Nacíches na mesma nostalxia na que

morrerás algún día polo que nunca deixes de facer nada por

culpa doutras persoas, por moito que as queiras, porque

cando a vida non te deixe continuar volverás a estar

completamente só. E na condena desa señardade, culparás


MA ÁRABRAB

PÁXINA 9

a todos polos que deixaches de vivir cousas que non

poderás facer xamáis. Non permitas que a covardía

róubeche nin un só segundo máis do teu tempo, porque a

vida é demasiado curta como para non facer hoxe todo o que

soñas facer mañá. De reproches están as tumbas cheas.

Usuario Dd27:

David apurou a última calada do cigarro que agonizaba preso

nos dedos e cando a mirada chegou ao final das frases o fume do

tabaco saíu dos seus pulmóns coma se éstes fosen chemineas sen

apenas tiro, expulsando un fume denso de algodón enmofecido

incapaz de desfacerse no aire. “..de reproches están as tumbas cheas”

David pensou na morte, nese capítulo coñecido da historia de

cadaquén que todos intentan ignorar e néganse en aceptar. Imaxinou o

precipicio no que un día o destino lanzaría o seu corpo inerte,

afundíndoo para sempre nun enorme océano cheo de reproches e

soños sen cumplir. E esa dramática imaxe trocouno todo.

Esmagou o pito sen lume no fondo do cinceiro e decidíu por fin

enfrontarse aos canguelos que ata ese día impedíranlle facer algo que

realmente quería dende había moito. Non quería reproches na súa

tumba e quizáis aquela fora a derradeira oportunidade para liberarse de

boa parte deles. As pálpebras pecháronse durante uns segundos

interminables e na opacidade que envolveuno todo os músculos


MA ÁRABRAB

PÁXINA 10

aliáronse co corazón e ambos decidiron arrebatarlle á mente un poder

que non merecía. A sangue é unha escrava que non sempre acepta

ordes e naquela ocasión non as aceptou. O combate xa tiña vencedor.

Usuario Fn38: Non fiques calado, por favor di algo. Non podo

aturar esta incómoda sensación de non saber o que pasa

pola túa cabeza ou o que é peor, de nin tan sequera saber

se estás lendo o que estou a escribir.

Uns habilidosos dedos que antes amosáranse indecisos e

temerosos descenderon veloces cara o teclado e unha tormenta de

chingas de plástico fixo de cada gota unha letra e de cada charco unha

palabra. A densa atmósfera de almidón foise clarexando despois de

cada liña ata que un correúdo estrondo, seco e definitivo, marcou o

momento no que as palabras xa non tiñan máis que dicir. A poza que

formárase na parte inferior da pantalla sitouse xusto no centro, e as

letras antes miúdas fixéranse xigantes, nunha forma na que era era

imposible non observalas.

Usuario Dd27: Non podemos desaproveitar esta noite na

que as estrelas aliáronse con nós para que poidamos facer

realidade as nosas fantasías. Non quero que este día remate

sen antes sentir os teus brazos ancorándose en mín e o teu

sexo nacendo e finando no máis profundo da alma.


MA ÁRABRAB

PÁXINA 11

A imaxinación ten o perigoso poder de transformar certas

mentiras en necesidade e de roubarlle á realidade todo o seu valor,

actuando ás veces coma unha enfermidade de almas perdidas, que fai

que cando alguén non ten claro cara onde quere ir, sempre vaia ó peor

dos destinos posibles.

No xusto momento no que a tarde fíxose noite decidíuse lanzar

ao baleiro e participar, por primeira vez, nun descoñecido xogo xunto a

alguén do que só sabía con certeza que tiña algo que el estaba a

buscar dende facía moito tempo. Ignorando calquer perigo.

Usuario Fn38: Non agardes máis do necesario e por favor

ven canto antes xunto a min. Fai demasiado tempo que

anhelaba este momento así que non alargues máis estre

sufrimento.

Usuario Dd27: Nunca che faría tal cousa. Nuns minutos

poderemos encher os ocos que as nosas ausencias erixiron

durante unhas noites nas que os soños amenazaron con

afogarnos.

Usuario Fn38: Como biques igual que escribes non sei se

poderei durmir polas noites sabendo que é o corpo da túa

muller o que durme ó teu carón e non o meu. Ven tan axiña

como poidas, que os segundos de espera convírtense a

cotío en horas de castigo.


MA ÁRABRAB

PÁXINA 12

Usuario Dd27: Esta noite a lúa non será o faro que guía os

nosos soños porque teremos demasiadas cousas que

descubrirnos un ao outro coma para desperdiciar as horas

nas que o sol repousa. Tan só poderemos descansar cando

todo remate.

Usuario Fn38: Por favor non sigas, que con cada palabra

que escribes o meu corpo estremécese ó pensar no doce

que serán teus dedos se son capaces de escribir como o

fan. Se queres coñecer todo o que espero nunca olvides de

min, terás que vir eiquí para facelo, xa sabes onde estou

agardándote. Tan só pídote unha cousa, se non vas a vir,

calqueira que sexa o motivo da túa ausencia, non me digas

nunca máis nada, non volvas a buscarme en ningún chat,

que as palabras teñen a facultade de aumentarlle o

sufrimento aos corazóns que non dan atopado o que tanto

precisan. E ti sabes como erizar por completo o meu corpo

con tan só unha frase. Morro por coñecerte, por afundir o

meu corpo no teu, por sentir como todo o teu ser derrítese na

miña boca. Se de verdade queres coñecerme ven, pero por

favor faino canto antes por que os meus beizos están a

tolear ó pensar no lonxe que están dos teus.


MA ÁRABRAB

PÁXINA 13

Usuario Dd27: En vinte minutos estarei aí. Quero por fin

descubrir coas miñas mans o que a inventiva construíu co

aire en tantas ocasións.

Usuario Fn38: Agárdote impacente para amosarche todo o

que queiras decubrir en min.

Fin da conexión. O usuario Dd27acábase de desconectar.


MA ÁRABRAB

PÁXINA 14

*****

� Bos días señorita Lorena –sorprendeulle a voz fría e

arrogante do dono da empresa na que traballaba, situado a

apenas medio metro da súa mesa- tan só roubareille uns

minutos do seu tempo, que xa sei que está vostede sempre

moi atarefada para falar comigo.

� Vaia...perdoe señor Pereiro –farfullou ante aquela

sorpresa, tan inesperada coma pouco agradable- non lle

escoitara chegar. As veces estou tan concentrada en todo o

que teño que facer que non vexo nin que entra pola...

� Si, xa sei –interrumpiulle como de costume, sen agardar a

que os demáis rematasen de falar- ese precisamente é o

motivo polo que estamos nós eiquí -mirou cara atrás e

indicoulle a unha persoa que estaba situada nun tímido

segundo plano que avanzara os metros necesarios para

situarse xunto a el- Preséntolle á súa nova compañeira,

chámase Ana e a partires de hoxe traballarán xuntas neste

despacho. As referencias que temos dela son inmellorables,

polo que estou completamente seguro que ambas formarán

un gran equipo.


MA ÁRABRAB

PÁXINA 15

O xesto de Lorena trocou completamente despois de escoitar o

que aquel home acababa de dicirlle. As cellas fóranselle arqueando

inconscentemente co paso de cada palabra, afiando a súa mirada e

trocando o seu xesto incial de desagradable sorpresa mal disimulada,

polo dunha sospeita incapaz de se ocultar. Non tiña nin idea de que

estaban a buscar a alguén para traballar xunto a ela e a nova, por

inesperada, non foi ben dixerida. Pasaran xa máis de oito anos dende

que, dentro daquela fábrica, comezara a renunciar a cinco de cada sete

días da súa vida. Millleiros de xornadas cun ceo sen sol que entregara

á idea de que todo esforzo é sempre recoñecido e que todo o sacrificio

sería algún día recompensado. Pero aquela nova derrubou as súas

falsas esperanzas e devolveulle a un mundo no que ao final todo

convírtese en decepción. Sabíase en perigo porque no interior

daquelas paredes descubrira que unha nómina anula as conciencias e

convirte ás persoas en criaturas infames cohabitando un lugar no que

todo acto de boa fé agocha tras de sí un acedo segredo.

Afundida nos cascallos do seu orgullo, atopou neles un recordo

de cando aínda era moi cativa. Hai consellos que unha escoita cando a

vida ten sabor de caramelo que só comprende cando o azucre

desaparece e o doce tórnase en amargo. Un deles dérallo a súa avoa

antes de marchar un día “a bañarse á praia dos anciáns” e non voltar

xamáis. “..a esperanza éche a peor amiga na que podes confiar porque


MA ÁRABRAB

PÁXINA 16

cando máis precises dela traizoarache sen compaixón, abrindo unha

chaga que tardará moito tempo en cicatrizar”. Canta razón tiñas –

pensaba mentres na súa mente voltaba a imaxe en branco e negro

dunha velliña a quen as enrugas outorgáranlle unha sabedoría

admirable, e da que tanto lamentaba non poder ter máis que lonxanos

recordos.

Para os idiotas que ansían o falso poder non hai maior pracer

que o de demostrar que son eles quenes deciden os silencios dos

demáis, e aquel home que estaba a declamar o mesmo sermón de

sempre, disfrutaba sabendo que alí dentro, cando el falaba os demáis

tiñan obrigatoriamente que escoitar. Por iso gustáballe tanto o que

había no interior da fábrica e tan pouco o que ocurría fora dela. Pero o

poder e a intelixencia son case sempre conceptos antagónicos.

Inmerso na cegueira da súa estupidez, o señor Pereiro nunca

aprendera que enmudecer as palabras só sirve para encher de cólera

os desexos alleos.

A indignación de Lorena foi aumentando con cada nova mentira

que escoitaba daque perfecto exemplo de fachenda e egoísmo ata que,

completamente irada, lanzoulle unha mirada cargada de carraxe coa

que conseguíu curtar o aire ao seu paso e acusoulle en silenzo dos

embustes que éste estaba a contar. Nos seus ollos podíase ler

claramente un “cala dunha vez maldito farsante que nin ti mesmo cres


MA ÁRABRAB

PÁXINA 17

nada do que dis”, recado que o destinatario recibíu pero que decidíu

ignorar. Aínda que nin moito menos esquecer.

Unha vez que Lorena soubo que a mensaxe chegara á dirección

correcta cambiou de obxectivo e dirixíuse cara a muller que dende

aquel día convertiríase na súa nova inimiga vestida de compañeira.

Cando alguén síntese en perigo, loita contra todo o que se lle poña por

diante, sen reparar na xustiza dos seus golpes e ela, convertida en

maxistrada corrupta co brazo de pedra, emitira xa o veredicto sen

necesidade de xuízo. Culpable. A xustiza non precisa de probas para

castigar aos que considera responsables porque baséase nun principio

de imparcialidade no que nin ela mesma coida. Tan só quedaba

poñerlle rostro á condeada, quen a partires daquel intre faría todo o

posible por apropiarse dun posto que tanto esforzo custáralle

conseguir. Buscouna e sitouna no centro do punto de mira, de forma

que fora imposible errar. Pero cando o fixo, todo o seu mundo detívose

bruscamente.

A livianiade deu paso á dramaturxia e a ofensa ao misterio.

Cando observou por primeira vez a face da muller que tiña fronte súa

todo o universo reaccionou do mesmo xeito que a súa curiosidade, tan

desconcertado coma ansioso, tan desorientado coma sorprendido,

vítimas dunha sensación que non sentira antes na vida. As pestanas

que enchían de rabia a súa mirada voaron cara o ceo tan alto coma o


MA ÁRABRAB

PÁXINA 18

peso das cellas permitíronlles elevarse e o seu corazón, contaxiado por

aquela estrana sensación, semellou espertar dun largo letargo e

comezou a latexar como levaba moitísimo tempo sen facelo.

Aumentando a confusión de alguén que non tiña claro nada do que

estáballe a suceder.

Aproveitando que naquel intre toda a atención tiña que recaer

imperiosamente no que narraba un trileiro ataviado de contacontos,

puido deterse a contemplar a desconcertante presencia que tiña fronte

súa e confirmar que realmente fora certa a primeira impresión. Estaba

fronte á muller máis fermosa que vira nunca antes. E sabíao con

certeza porque a beleza só pódese medir en función do que fai sentir a

quen a observa. E ela nunca antes sentira algo tan intenso

bambeándolle o corazón.

Un inmenso mar de cabelos, negros e rebeldes como a noite de

San Xoan, estalaban en alegres fogos de artificio, deixando únicamente

ao descuberto a súa faciana de pel de canela, redonda e lisa coma

area que resiste tras o paso das ondas. Nos seus beizos, curvados e

tenros coma pétalos de margaridas, dous incisivos de neve

asomábanse tímidos e expectantes por unha pequena xanela que a

súa carne arqueada semellaba incapaz de pechar. Por detrás das

meixelas, infantís e rosadas coma nubes de algodón, dúas pequenas

orellas de caracola ocupábanse de que nada puidese agochar o que


MA ÁRABRAB

PÁXINA 19

sen dúbida máis destacaba dentro de aquel fermosísimo rostro e o que

conseguira feitizala dende a súa primeira mirada, uns sublimes ollos

salgados, enormes e radiantes coma estrelas na máis completa

escuridade. Uns ollos que cando volveu reparar neles, descubríu que

estábanlle a responder coa mesma curiosidade coa que ela estáballes

a observar.

Ambas mulleres fuxiron unha da outra sen saber como ocultar

unha sorpresa que semellaban incapaces de controlar, pero

rápidamente volveron a atoparse de novo porque non hai maior

imposible que o que unha non desexa facer. “Nunca te afastes de quen

che faga sorrir con só unha mirada -volveu a xurdir a imaxe da súa

avoa no medio da escuridade- porque iso é un dos maiores tesouros

cos que a vida pódete obsequiar”.

Mentres iso ocurría, e alleo por completo á magnitude dos

sentimentos que se estaban a manifestar preto del, o señor Pereiro

continuaba a disfrazar de proezas as súas miserias, vítima conscente e

voluntaria das súas infames mentiras. Algo así só conséguese con

moito esforzo, traballando mentres os demáis durmen -afirmaba

vaidoso ocultando que os seus éxitos só comezaron cando, grazas á

política, decubrira o doado que era convertir os cartos públicos en

privados- e por iso nesta empresa sabemos cando hai que entrar pero

nunca cando se poderá saír.


MA ÁRABRAB

PÁXINA 20

De socato unha coitelada de silencio fixo que os ollos volveran

pestanexar rompendo co halo invisible da complicidade e o xesto

desafiuzante do xerente dispuxo que chegara o momento de retornar a

normalidade ou, polo menos, de aparentalo,

� Encantada de coñecerte Ana. Intentarei axudarche en

todo canto poida -presentouse Lorena lanzando a súa man

dereita polo aire co fin de atoparse coa da súa nova

compañeira nun punto intermedio do espacio que as

separaba. Pero ante a súa sopresa o xesto non foi

respondido

� Perdoa, é que non quixera comezar esta amizade co

mesmo xesto co que os traidores selan os seus pactos –

replicou Ana bordeando o escritorio. Iso é máis propio dos

homes, ¿non cres?. Se non che importa, preferiría dous

bicos, creo que é algo moito máis sinceiro.

A man dereita do xerente afundíuse instintivamente no peto ao

escoitar aquelas palabras, sen que ninguén máis ca el advertira aquela

traizón do seu subconscente. Inconscientemente sentírase acusado

pola sentenza que acababa de escoitar porque sabía que verdade e

mentira estaban na obriga de actuar da mesma forma na súa vida para

non seren delatados. E o que unha das mulleres non aceptara era para

el un xesto tan habitual como o de respirar.


MA ÁRABRAB

PÁXINA 21

� Si claro, perdoa –contestou Lorena- ás veces no traballo

unha olvídase que por moito que intenten convencernos do

contrario, as persoas non podemos actuar como máquinas.

Despois do segundo dos bicos os ollos rozáronse coa mirada

durante un intre que para ambas convertérase nunha enfeitizada

eternidade. Que para a súa desgracia non lograron prolongar.

� Ben, unha vez feita esta obrigada presentación déixame

acompañala para que firme o contrato e en dez minutos xa a

tes de volta, para que vaias explicándolle cal será o seu

traballo – concluíu o señor Pereiro mentres desaparecía na

escuridade do marco da porta.

A curiosidade non é algo que desapareza cando a infancia

queda atrás e ambas mulleres demostráronno ao espreitárense de

novo, ignorando as palabras do xerente. Precisaban asegurarse de que

todo canto sentiran segundos antes era real e, sobre todo, compartido.

As miradas atopáronse de novo pero xa sen a intención de ocultar algo

que era imposible de facer, coma se xa soubesen que realmente cada

unha delas tiña a verdade que a outra nunca atopara ata aquel día.

Cando Lorena ollou como a súa nova compañeira comezaba a

afastarse, un calafrío percorreu todo o seu corpo, de arriba a abaixo, e

de dentro cara fora. Pregoulle en silencio que non continuara

alonxándose, que se detivera, que dera media volta e achegárase de


MA ÁRABRAB

PÁXINA 22

novo xunto a ela. Pero hai cousas que non precisan de son para ser

expresadas. Ana detivo os seus pasos e xirouse de novo, e cando

estaban a piques de compartir certas confesións, o xerente voltou a

impoñer o seu inxusto poder.

� Ana! – inquiríulle a voz grave da soberbia xa sen figura,

incapaz de concebir o que estaba suceder fora do seu

mundo de números, regras e clases sociais - o contrato hai

que firmalo axiña e hai moito que facer así que non temos

tempo que perder. Xa teredes tempo de coñecervos logo.

Hai corazóns que nacen condeados, cegos dende o seu

primeiro latexo e o daquel home era un deles, incapaz de

entender a vida de outra forma que non fora unha eterna

transacción.

� Ata agora – dixolle Ana, sinalando cara o marco baleiro da

porta- seica será mellor que vaia con el se non quero

quedarme xa o primeiro día sen traballo.

� Creo que si -sorríu Lorena – e se non queres comprobar a

rapidez coa que algunhas persoas eiquí dentro cambian as

falsas boas formas polos insultos. Por certo non creas nada

do que acábache de dicir –negou coa cabeza- cada mentira

que dixo foi aínda máis grande que a anterior.


MA ÁRABRAB

PÁXINA 23

� Non te preocupes que xa sei como son ese tipo de

persoas. Haberá moita xente que o vote, pero a única xente

que confía nos politicos é porque ou ben nos os coñece, ou

coñécenos demasiado -concluíu chiscándolle un ollo antes

de que a súa imaxe tamén desaparecera no mesmo sitio no

que o xerente o fixera anteriormente.


MA ÁRABRAB

PÁXINA 24

*****

Por fin David fora quen de dar a primeira alancada para levar a

cabo algo que devecía dende facía demasiadas soidades. A súa vida

trocara dende que topara por casualidade na internet as imaxes

doutros homes compartindo os seus corpos masculinos e disfrutando

do sexo sen necesidade de mulleres, descubríndolle unha parte de sí

mesmo que o espeso manto do prexuízo lograra ocultar durante moito

tempo. E que era imposible volver a tapar.

Dúas frases que lera no chat minutos antes estaban a combater

contra os poucos medos que aínda conservaban algunha esperanza de

poder evitar o xiro que tíñalle reservado o destino para aquela noite. A

primeira delas era “..de reproches á vida están a tumbas cheas”, a

imaxe do seu corpo esmagado contras as rochas, tan baldeiro de vida

coma cheo de recriminacións e sen máis oportunidades de poder facer

realidade máis soños forzáballe a aproveitar cada segundo que aínda

restáralle por vivir coma se fose o derradeiro que lle quedara. A

segunda era unha pregunta coa que o home que ía coñecer en pouco

tempo conseguira golpear a súa conciencia e botarlle en cara o

disparate dos seus arrepíos ¿qué tes que perder? - insistía a súa voz

sen voz, saíndo dende un recuncho oculto da súa alma.


MA ÁRABRAB

PÁXINA 25

� Nada -respostóulle ó seu reflexo, situado fronte del no

espello do cuarto de baño- mañá podo estar morto, sen máis

futuro que o pasado. Ten razón ese tal Fran cando din que a

vida mentres existe, ten sempre que mirar cara adiante,

olvidándose do que deixou atrás -detívose un segundo

cando pensou na segunda parte da frase- e de quen ten ao

seu carón. Un só arrepíntese do que non fai ¿non é iso o que

din? Pois o que vou a facer é algo que desexo dende fai

moito tempo e non tiven o valor necesario ata esta noite. Non

teño nada que perder e si moito que gañar. Hai moito que na

miña vida non existe nada máis que horas perdidas sen

apenas nada que lembrar, de días que desaparecen no

esquecemento un segundo despois de que rematen, dun

matrimonio que non é outra cousa que a convivencia de

dúas persoas que son incapaces de admitir o seu fracaso.

Non quero convertirme no vello do poema de Kavafis, que

mentres durme enriba da mesa dun bar lembra os tempos

nos que foi mozo e confiou nun mañá que nunca chegou. O

espello mirouno con lástima e calou. Pero advertíndolle que

quen cala non sempre outorga.

Acababa de enfrontárase a sí mesmo e saíra vencedor. Por

primeira vez fora conscente de que a vida rara vez outorgaba segundas


MA ÁRABRAB

PÁXINA 26

oportunidades e non fuxira agochándose tras ningunha mentira. E todo

grazas aos consellos dun descoñecido que sabía da vida máis que el, e

ensinoulle que a covardía é a linguaxe dos que confórmanse con nada.

Conseguira plantarlle cara a todo canto negáballe a posibilidade de

realizar unha fantasía que sentía necesidade porque advertira que as

únicas cousas que témense son aquelas polas que non se está

disposto a loitar. E non quería unha sepultura chea de lamentos.

Logo das primeiras e cálidas pingueiras as mans camufláronse

por entre o medio da auga da ducha e descenderon por unha pelica á

que conseguiron humedecer tamén por dentro. Os dedos, mudados

uns en acodadeiras e outros en martillóns, situáronse na parte superior

do peito co obxectivo de esculpir unhas afiadas azagaias de pedra que

fincaran no centro de dúas enormes dianas que cubriran as costelas.

Unha vez remataron de perfeccionar cada unha das aristas que

fóranlles encomendadas os tanxeles uníronse de novo en torno a dúas

bonecas de oso que, despois dunha precipitada caída, arredáronse

unha da outra no ombligo para dirixirse a dous puntos totalmente

opostos; un vulto e o outro escuridade, un palpable e o outro oculto, un

diante e outro detrás. Aumentando a presión e temperatura dun líquido

que pasou a mollar máis nos cornechos onde máis complicado era o

acceso.


MA ÁRABRAB

PÁXINA 27

Os movementos das súas mans lonxe de calmar a gula

aumentaron a intensidade das labaradas, volvéndoo aínda máis preso

da incandescencia do seu sangue. E o lume, que non entende de

valentías, apoderouse inexorablemente del.


MA ÁRABRAB

PÁXINA 28

*****

Instantes despois de que toda presenza desaparecera engulida

polas fauces demasiado famentas da porta unha estrana sensación de

orfandade invadíu o interior da oficina. E Lorena, vencida e confusa,

desplomouse enriba da cadeira que tiña xunto aos pés.

Ignorando que coa carouba deliñara unha postura case

imposible enriba do coiro pechou os ollos, e tras o manto negro que

cubríuno todo apareceu Ana achegándose de novo ata ela. Pero o

guión da nova escena non era o mesmo que o de antes. No novo

escenario estaban únicamente elas dúas, sen máis miradas cas dos

seus ollos e sen máis palabras ca dos seus silencios. Xa non tiñan por

que respeitar ningunha distancia imposta. E onde os pasos detivéronse

a primeira vez non o fixeron na segunda.

Habitando nun mundo sen segundos, creado so para as dúas, a

eternidade tornouse cómplice e todo parouse excepto elas, que non

podían manterse separadas por máis tempo. Ana achegouse ata que a

distancia deixou de ser tal e comezou a apresar por detrás das orellas

a timidez en forma de lisos cabelos que ocultaban boa parte da faciana

dunha Lorena que, unha vez foi liberada de cada un deles, apoiouse

sobre o leito de pel feito palma e bicou con tenrura a xema do seu dedo

polgar. Ambas souberon nese intre cal era a intención daquel xesto. Os


MA ÁRABRAB

PÁXINA 29

beizos convertíronse en doce migalla de pan e achegáronse uns aos

outros ata que aire deixou de separalas. E coma se levaran toda unha

vida facéndoo fundíronse nun delicioso bico, lento, suave e perfecto.

De súpeto un ruído lonxano obligou Lorena a a erguer o telón e

regresar a un mundo que ela sentía tan falso coma calqueira outro.

Abríu os ollos e deuse conta que a escea que acababa de vivir non

ocurrira noutro sitio máis ca no interior da súa imaxinación. Pero lonxe

de entristecerse sentíuse infinitamente afortunada por poder disfrutar

do bico máis fabuloso de toda a súa vida. O corazón pode ver e sentir

cousas que os ollos son incapaces nin tan sequera de sospeitar –

xurdíu de novo a voz da súa avoa- el é o que convirte á vida nun soño

no que as cousas visibles son as menos importantes.

Ergueuse e foise ata o pasillo para albeitar o motivo que

obligáralle a fuxir do seu mundo imaxinario e perfecto, pero a ausencia

foi a única presenza que atopou nel. Maldixo á fortuna e pechou a porta

lentamente procurando facer o menor ruido posible para que aquel acto

pasara desapercibido. Sabía que aquel era o peor curruncho para

seguir con aquel atrevemento, pero precisaba volver ao mesmo

escenario do que tivera que marchar segundos antes porque evadirse

naquel intre non era para ela un capricho, senón unha necesidade.

Tras conseguir baixar de novo o enorme telón negro, comezou a

correr por enriba do esceario na procura do lugar no que tivera que


MA ÁRABRAB

PÁXINA 30

deixar a Ana para evitar que os sentimentos non puideran ser

delatados por ningúen máis que elas dúas. Pero non puido ser. Por

máis que o intentou non foi quen de atopala por ningures.

Só aceptou saír de escena cando estivo completamente segura

de que non había ninguén máis que ela enriba dunhas táboas que so

convertíanse en algo máxico cando o espectáculo era compartido.

Entre bágoas comezou a subir a tela laiándose do intre no que

abandonara os beizos de Ana so por medo a que alguén non

comprendera o que ambas sentían.

O silencio e a soidade, as únicas dúas confidentes ás que a

alma nunca é quen de enganar, acudiron veloces en auxilio das

lágrimas coa promesa do próximo retorno da súa nova compañeira.

Pero ese detalle, en lugar de tranquilizala fíxolle trepidar. Temeu que

iso convertérase máis nun castigo que nunha bendición porque sabía

que cando o amor non é correspondido convirte todo nunha condea.

Non hai maior desgraza ca de intentar querer a quen é o centro dos

teus soños e só recibir a súa indiferencia a cambio. Non quería

ningunha representación máis nun esceario deserto.

Suspirou tan forte como puido para evitar que os nervos

seguiran a retorcerlle por completo o corpo. Debía liberarse deles se

non quería que os seus músculos seguiran conxestionándose ata

romperse. Mirou ao seu arredor para comprobar se estaba


MA ÁRABRAB

PÁXINA 31

completamente a salvo de calqueira mirada inesperada, e cando

sóubose oculta, estirou os brazos cara o tellado de chapa e berrou en

silencio moito máis forte do que fixera nunca coa voz. E pouco a pouco

comezou a sentir como ía recuperando parte da elasticidade que

perdera temporalmente. Mentres iso sucedía, inconscientemente

comezou a cantar moi baixiño unha melodía que facía anos pensaba

perdida. Sorprendida coa facilidade coa que cada verso era rescatado

do esquecemento, sorríu ao pensar na alma humana coma unha

cadeliña que lembra perfectamente onde enterra cada tesouro para así

evitar que o tempo róubelle parte da súa esencia.

Outro sobresalto esixíulle retornar de novo a un mundo que se

tivera elección, dudaría se voltar ou non. Dous golpes secos petaron no

exterior da porta do despacho reclamando unha resposta. O corazón

entalóuselle súbitamente ao pensar na posibilidade de que podía ser

Ana quen estaba situada do outro lado da madeira. Aínda non sentíase

en absoluto preparada para enfrontarse a aquela situación pero non

tiña máis opcións que deixar que fose novamente o destino quen

decidise a forma na que sucedesen os acontecementos. Empapou a

gorxa para evitar que a voz delatara a presencia dos nervos, corrixíu a

postura enriba da cadeira e deu permiso para que entrara a persoa que

estaba tras a porta. Quenquera que fose.


MA ÁRABRAB

PÁXINA 32

� Disculpa Lorena, ¿vai todo ben? -preguntou Silvia, unha

compañeira de administración, asomándose polo pequeno

oco que abria co xiro.

� Si, vai todo ben moitas grazas. Non tiñas de que preocuparte

muller.

� E que en todo o tempo que levo eiquí é a primeira vez que

vexo a túa porta pechada e quería asegurarme que non

pasaba nada.

� Non. É que tiven unha chamada persoal e pechei a porta un

segundo -as mentiras máis necesarias sempre aparecen

cando máis precísanse delas. Se non che importa déixaa

aberta, que como a vexa Pereiro pechada xa temos lío.

� Claro -abatíu a folla de madeira ata facer visible únicamente

o seu canto- vou a máquina do café ¿queres algo?

� Pois si, preciso dun pouco de cafeína para aguantar o que

nos queda de día. Agora mesmo vou a buscalo.

Cando Silvia marchou rumbo ao final do pasillo Lorena apoiou a

cabeza no respaldo da cadeira e intentou desfacerse das máximas

pulsacións posibles para así poder ocultar o combate que o medo e a

esperazanza estaban a librar na súa alma. O medo pregándolle fuxir o

máis axiña posible para evitar que ocurrise algo do que arrepentirse

durante o resto da vida. E a esperanza pedíndolle que por unha vez


MA ÁRABRAB

PÁXINA 33

deixara que fose o corazón quen decidira a forma de facer as cousas.

Esa sería sen dúbida a opción que aconsellaríame a avoa – pensou

xusto antes de erguerse unha vez máis.

A ilusión sempre pode máis que o medo e a esperanza máis que

o temor. Lorena colleu o vaso do interior da máquina cando ésta

indicoulle que a bebida estaba lista e mirouse no espello que había nun

dos seus laterais para comprobar que o seu peiteado estaba como a

ela gustáballe. Cando volveu para o despacho pasou por debaixo do

reloxo sen comprobar canto tempo quedaba para poder marchar á súa

casa. Por primeira vez en moito tempo non tiña máis presa que os

minutos, porque cando na vida hai unha causa o tempo deixa de ser un

constante castigo.

Aquela mañá, grazas a súa nova compañeira, aprendera que as

cousas máis extraordinarias poden ocurrir nos lugares máis

inimaxinables, porque o espacio xamáis debe condicionar o momento.

Son as persoas e a paixón as únicas que teñen o poder de transformar

algo triste e sombrío, nun curro cálido e marabilloso. E as veces ata un

maldito escombreiro de tempo chamado traballo, no que moitas

síntense condeadas en vida, pode ser un bo lugar no que vivir cousas

fermosas. Tan só dependendo do disposta que estés a permitir que

sucedan.


MA ÁRABRAB

PÁXINA 34

� O inferno non fai ós demos -pensou Lorena, mentres volvía

de novo a a cadeira- senón que son os demos, os que fan o

inferno.


MA ÁRABRAB

PÁXINA 35

*****

Xusto despois de que o seu dedo premera o botón do quinto

piso as follas de ferro abríronse sen que ningún interrogante esixira os

motivos da chamada. Non fora preciso porque soamente podía haber

unha persoa en todo o mundo que desexara entrar por aquela porta e

ninguén fai preguntas cando xa coñece as respostas, excepto os

cretinos. Subiu catro escalóns e abriu a porta dun dos dous ascensores

que semellaban agardarlle con certa intranquilidade para, unha vez

dentro, volver afundir o mesmo botón que antes abríralle sen preguntar

a primeira das portas. E despois dun torpe movemento o elevador

comezou a trepar por cada un dos ocos que deixaran libres polo interior

dunha colosal osamenta de formigón.

No interior do cubo de ferros e aceiro no que adentrárase os

segundos foron ralentizándose de maneira exponencial a como o

facían os metros de altura, facendo que todos os detalles que antes

pasaban desapercibidos, ocultos na anestésica velocidade do tempo,

tornáronse de súpeto imaxes moito máis lixeiras cas agullas dos

reloxos. Aínda que David o ignorara esa era a advertencia que a súa

alma elixira para comunicarlle que decidira non continuar adiante na

viaxe. Ao contrario do que decidira o conxunto da materia ela optara

por coller o segundo dos elevadores e marcar tamén o botón co


MA ÁRABRAB

PÁXINA 36

número cinco, pero cun signo negativo diante. A traxectoria que ela

elixira estaba situada baixo terra, o máis profundo posible, un lugar

onde non poder ser testigo do que estaba a piques de suceder, porque

cando non se pode evitar que algo ocurra o máis doado é mirar para

outro lado e pensar que non está ocurrir.

Todo canto en calqueira outra circunstancia non significaría máis

que un fugaz traxecto nun ascensor descoñecido, nese intre

transformouse nun cachazudo ascenso no que os pensamentos tiñan

varias oportunidades de repasar as consecuencias das súas decisións.

Agardando a que o tempo recuperase o seu ritmo habitual tratou de

lembrar todo canto sabía do home que estaba a esperarlle tras a porta

do 5ºB ao que non tardaría moito en chegar. Confiando en que todo

canto lle dixera no chat, cando ambos escribiran coa tranquilidade que

da a ausencia de ollos que confirmen a sinceridade das palabras, fose

realmente certo sabía que era seis anos máis vello que el, que

gustáballe o deporte e practicábao a diario, que o tabaco era o maior

dos seus vicios e o cine a súa maior afición. Tamén coñecía que

disfrutaba sendo el quen levaba a iniciativa, facer o amor ao aire libre e

a ser posible con máis dunha pesoa á vez. Sabía que….

Un golpe aínda máis violento que o de inicio marcou o final da

subida e detivo o ascensor no quinto andar. As portas abríronse

bruscamente e unha sacudida de metal retumbou por todo o estrano


MA ÁRABRAB

PÁXINA 37

edificio, que semellaba estar totalmente baleiro por dentro. Xa non

había volta atrás. A man dereita empurrou a porta do ascensor e ante

el apareceu unha única porta, soitaria e escura, no que unha cifra e

unha letra indicaban que aquel era o punto de inicio e final das súas

fantasías. Un só arrepíntese das cousas que non fai -repetíuse

mentres petaba por dúas veces na madeira da porta.

Tragou todo o aire que puido coa intención de refrescar a súa

gorxa de terra de Mercurio.A folla comezou a xirar e un rostro moi

delgado, de grandes ollos e aspecto moribundo escudriñoulle tras ela.

� Ola, son David - foi o único que acertou a dicir mentres o

descoñecido seguía a mirarlle con estrema frialdade, coma o

enfermo que desconfía se é a morte quen lle está a chamar.


MA ÁRABRAB

PÁXINA 38

*****

� Que cedo chegaches -miráronse durante un intre sen

saber se saudarse con algo máis ca un tímido xesto- veña

pasa, non te quedes na porta que o mellor está dentro –

agradeceron en silencio que a derradeira das frases

axudáralles a esquivar certas dúbidas incómodas. A cea está

case lista así que dame un minutiño que a saco do formo e

xa falamos con calma. Mentres ponte cómoda, estás na túa

casa ¿vale? –díxolle a voz de Ana dende o interior da

cociña.

Lorena pechou a porta da entrada e dirixíuse cara o comedor

mentres comezou a percorrer, con infantil curiosidade, cada detalle do

lugar no que acababa de entrar. A harmonía era a enorme lámpada

que enchía de luz o interior dunhas paredes nas obxectos de diferentes

pobos e civilizacións lucían orgullosos en cada un dos rincóns, creando

un lugar perfecto no que a diversidade de culturas manifestábase como

unha enorme riqueza. Tras liberarse da cálida aperta do abrigo un

guerreiro do exército de Xian reclamou a súa atención para advertirlle,

co xesto desafiuzante de terracota, que a morte non e nunca motivo

suficiente para rematar co combate. Ao carón da figura atopábase unha

enorme estantería repleta de libros, cada un deles máis antigo co outro.


MA ÁRABRAB

PÁXINA 39

Virginia Woolf, Margaritte Duras, Rosalía de Castro, Jane Austen...

conformaban unha selección dos mellores libros xamáis escritos polas

almas que tentaron e conseguiron plantarlle cara á fugacidade da vida

a través das letras. No estante superior, como non podía ser menos, a

fermosísima figura dun gato de alabastro cun xeroglífico exipcio

gravado no seu lombo vixiaba sublime e maxestuoso dende a súa

atalaia. Fora da estantería, no anaco de parede que separaba a ésta

da xanela, colgaban media ducia de fotografías en branco e negro, nas

que a través delas podíase intuír a particular visión que Ana tiña da

historia. Na primeira das instantáneas, situada á esquerda da fila

superior, a Torre Eiffel fachendeaba a súa fermosa desnudez de ferros

e inxenio, coa cidade máis fermosa sobre a face da terra ás súas

costas. A carón súa aparecía a Sagrada Familia de Barcelona, a

sublime creación coa que Antoni Gaudí conseguira demostrarlle á vida

que aos grandes xenios nada pódelles separar da súa obra ata que

ésta faise realidade, nin tan sequera unha conspiración sobre as vías

dun tranvía. Máis a dereita un ancián Dalí peinaba presuntuoso os seus

escasos e expirantes bigotes reivindicando con aquel xesto que os

anos nunca poden empregarse coma razón para deixar de ser un

mesmo. Na fila inferior o rostro de Einstein aparecía como a imaxe

situada máis a esquerda, onde se non, ensinando a súa língua de neno

traveso que nunca deixara de ser, mofándose de todos os ignorantes


MA ÁRABRAB

PÁXINA 40

que quixeran deterlle sen conseguilo. No centro Charles Chaplin

aparecía vestido de dictador, reivindincando o humor coma unha arma

que aínda que non poida matar, si pode chegar a ferir tanto coma a

pólvora dunha bala. Para finalizar, Virgina Woolf posaba coa mesma

agonía nos ollos ca que deixou para sempre nas novelas mirando cara

un baleiro que so foi quen de encher cos cantos rodados dun río,

Completamente feitizada baixo o influxo da sorpresa continuou

percorrendo cada un dos tesouros que tinguíano todo de maxia e que

lle estaban a ensinar o diferente que é a vida cando os pes transitan

por un chan que non queima, no que esváese a persistente necesidade

de fuxir que convirte a vida nunha extenuante carreira. Cando alguén

decide facer realidade o máis grande dos seus soños a existencia

convírtese nunha fermosa viaxe cara un destino ao que é imposible

non chegar. E comezaba a pensar que o fin do seu traxecto tíñao

diante dos ollos. Pero aínda que todo alí dentro semellaba perfecto,

algo creado especialmente para ela, había algo descoñecido que lle

estaba a inquedar profundamente. Unha insólita sensación de que moi

preto había alguén que levaba moito tempo agardando pola súa

chegada.

Indagou por todo o salón na procura do lugar onde puidera

agocharse o culpable daquela estraña intuición e cando observou o

enigmático lenzo situado enriba dun diván estivo completamente


MA ÁRABRAB

PÁXINA 41

segura que era aquel o punto exacto onde emanaba tal forza. Avanzou

coa idea de dar os pasos necesarios para poder contemplalo en toda a

súa magnitude pero foi completamente incapaz de deterse ata estar tan

preto del coma para poder mesmo tocalo coa punta dos dedos.

Desconcertada ante a súa extraordinaria beleza e fascinada pola

enorme tenrura que transmitía nada puido facer para evitar que as

máns comunicáronse co lenzo e convertíranse en brochas debuxando

por segunda vez cada un dos trazos. E conforme o facían ían

descubrindo unha pequena parte do misterio que agochábanse baixo a

pintura. Ata que todo foi desvelado. Os trazos tornáronse figuras. E as

figuras corpos con rostro.

Os ollos de Lorena esbouraron nunha choiva de cristais

esnafrándose contra o chan cando observouse a sí mesma,

completamente espida, xunto aos beizos doutra muller, representando

a danza dos cisnes nas augas do paixón. Recoñecía a esperanza

daquela mirada, o tremor daquelas máns, as curvas de cada peito, o

motivo de cada ferida... recoñecía como seus cada un dos detalles alí

representados, dos que ningúen máis que ela sabía, porque sempre

fixero o que fora necesario para ocultarllos aos demáis. Ou polo menos

iso pensaba ata aquela noite.

Todo dentro daquel cadro era perfecto, pura poesía, a imaxe

máis sublime de amor que vira nunca. E laiouse porque a súa vida non


MA ÁRABRAB

PÁXINA 42

puidera convertirse naquel lenzo espléndido e perfecto, en lugar do

esbozo no que convertírase dende facía tanto tempo.

� Lorena – sobresaltouse ó escoitar a voz de Ana

chamándolle dende o interior da cociña -¿pódesme axudar

un segundo eiquí?

- Claro que si, vou axiña.


MA ÁRABRAB

PÁXINA 43

*****

� Por fin chegou o momento de coñecernos en persoa –

festexou a silueta dun esqueleto con fíos xurdindo no

contraste da escuridade que había por detrás da porta.

Houbo días nos que mesmo temín que isto non sucedese

nunca.

� Si -respostou David xélido ao comprobar que aquel home

que tiña no centro dos seus ollos nada tiña que ver coas

fotos que recibira no seu correo electrónico- supoño que isto

é a demostración de que non sempre as cousas suceden

como e cando a un gustaríalle.

� Pois alégrome que o nosos destinos coincidan por fin

nesta noite. Veña entra –colleuno forte do brazo e

empurrouno cara adentro- vai sentando onde queiras

mentres poño algo para beber. Espero che guste a cervexa

porque é a única bebida que hai nesta casa.

Un biosbardo situado ao fondo do pasillo estreito e escuro

indicoulle o punto final dun traxecto que tras cada paso convertíase en

precipicio, convertindo calquer arrepentimento en sentenza. Presos do

terror os pes avanzaron sen convencemento ata que unha intensa luz


MA ÁRABRAB

PÁXINA 44

convertíu o negro en cegueira e unha densa auréola de fume tinguíu a

vista de irrealidade.

Un intenso e noxento cheiro a tabaco comprimíu de súbito o aire

dentro dos seus pulmóns, que non tiveron outra opción que tragar un

veleno que os transportou ata unha estancia na que o mesmo demo

semellaba ter a súa morada. Deambulou no medio dunha atmósfera

fedorenta camiñando por un chan sementado dun caótico desorde ata

que un balancín de ferro dirixíulle ata o exterior dunha enorme xanela

na que un vello tranvía avanzaba veloz a través dunhas vías de arena

mollada ateigadas de corpos sen vida. David tremeu de medo ao ver

aquela imaxe e buscou desesperado unha porta pola cal fuxir daquel

pesadelo no que convertírase todo. Pero a porta desaparecera e no

seu lugar un sofá, completamente destrozado, convidoulle a que

sentara e agardase. Porque para fuxir era xa demasiado tarde.

Nun estado de semi-shock os reproches e os incómodos

interrogantes comezaron a estouparlle contra o estómago coma se

fosen artefactos pirotécnicos nunha noite de inverno, mollados pero

moito máis perigosos. So e sen posibilidade de desfacer nada,

recoñeceu a inmensa estupidez que cometera ao dirixirse xunto a un

descoñecido, ignorando que ademáis de home tamén podía ser diaño.

Uns lonxanos xemidos interromperon as reprimendas

autoinfrinxidas e obrigáronlle a enfocar toda a atención cara un


MA ÁRABRAB

PÁXINA 45

televisor onde comezábase a proxectar unha das escenas que o

levaran a aquela situación. E como pez dez segundos despois de

imaxinarse na peor das situacións, a temperatura rápidamente disipou

calqueira indicio de temor. O xeo comezou a escacharse.

As poderosas mans dun home terriblemente musculado

suxeitaban con forza as pernas de arame dun fráxil adolescente

convertido en inocente enredo, no que un diaño perverso soterraba

unha e outra vez unha enorme daga de chocolate. O mozo de trapo,

coa mirada absorta no máis profundo do abismo, semellaba incapaz de

resistir o escarmento que estaba a recibir e descompoñíase cada vez

que as súas cachas esnafrábanse contra quen estaba a baldeirarlle a

alma:

� Velaiquí tes a túa cervexa –ofrecéulle por sorpresa unha

man da que non advertira a súa chegada. Polo que vexo

temos uns gustos do máis parecidos –rematou cun sorriso

ben pouco inocente.

� Grazas – respostou David sen desviar a mirada da

escena que conseguira roubarlle todo o protagonismo ao que

sucedese fora dela.

Enriba da cama compartida ata ese intre por dous apareceu un

tercer convidado cun agasallo ante o que ninguén reaccionou con

sorpresa. Rápidamente situouse xunto á cabeza de alguén a quen a


MA ÁRABRAB

PÁXINA 46

ausencia de forzas conseguira arrebatarlle a mirada pero non os

beizos. E iso foi o único que precisou para facer desaparecer a nova

ameaza en cuestión de segundos.

O poder da imaxinación de David nese intre era tal que mesmo

lograra evadirse da súa propia existencia, ignorando a quen tiña en

realidade ó seu carón. Mentres ollaba cara aquelas arrepiantes bestas

embutindo a un mozo cos seus enormes sexos, os espellos das

neuronas devolvíanlle a imaxe a sí mesmo situado no medio de dous

deños con corpo de home, cun cento de negras sombras entrando e

saíndo do seu corpo, queimándolle as entrañas. Podía experimentar a

calor das faíscas que voaban na pel vermella despois de cada unha

das lapadas e o poder dunha forza esmagándolle as nádegas, unhas

contra outras.

� Vaia, semella que che está a gustar o que ves -asustoulle

a voz de Fran susurrándolle no oído xusto antes de comezar

a separarlle cada un dos botón da camisa.

Aceptando o papel de trebello na escena que comezara a

rodarse sen cámaras nen metraxes, David pechou os ollos e mesturou

realidade e fantasía no laboratorio da inventiva para poder supoñer que

as máns de home que estaban a espirlle por primeira vez eran as

dunha das bestas que vira e sentira no televisor. E pasou a convertirse


MA ÁRABRAB

PÁXINA 47

nun mozo de apenas vinte anos, loiro e delgado, disposto a deixarse

castigar por tantas bestas coma quixeran compartir o seu segredo.


MA ÁRABRAB

PÁXINA 48

*****

� Non sabía que cociñar era outra das túas aficións.

Déixasme abraiada con cada nova cousa que descubro de ti.

� Grazas Lorena pero creo que iso é máis mérito teu que

meu. Ti sempre me ves coa mellor das túas olladas e así é

difícil facer algo mal.

� Non digas parvadas falo en serio. Dende que te coñecín

non deixas de sorprenderme. Aínda que eu intentara facer a

metade das cousas que ti fas non faría ben nin tan so unha

delas. Así que non agardes a que te convide a cear se teño

que cociñar eu, que despois disto non quero decepcionarte-

comezaron as dúas mulleres de novo a rirse.

� Nada diso, non me veñas agora buscando motivos para

non volver a cear comigo que iso vaiche resultar imposible -

ambas mulleres miráronse sen dicir nada. Veña propoño un

brindis –dixo Ana mentres collía a botella de viño para

encher de novo as copas. Hoxe es ti a convidada así que

esta noite tócache decidir o motivo deste noso primeiro

brindis.

� A ver.. - dubidou mentres certos sentimentos pedían a

palabra contaxiados pola doce calor do viño- xa sei,


MA ÁRABRAB

PÁXINA 49

gustaríame brindar pola cociñeira, para que me convide

todas as noites a cear xunto a ela – as miradas buscáronse

cando foron conscientes do que unha dixera e a outra

escoitara pero sen a convicción precisa para atoparse-

sempre e cando cociñe ela claro. Ambas esmendrelláronse

agochando baixo o manto das risas que eran outras as

palabras que estaban a latexarlles forte no peito.

Cando Ana entrou na cociña e sóubose novamente oculta

apoiou as costas contra a porta coa intención de que ninguén máis

puidera pasar. Non podía deixar de pensar no que dixera Lorena cando

o son dun bico de vidro procedente da Chequia convencéralles do

dodado que sería dacer realidade o desexo de cear xuntas todas as

noites. As burbullas rosadas que bulían polo interior das súas veas

aumentaron a intensidade dos estoupidos e as consecuentes ondas

estábanno a expandir todo ao seu paso, aumentando aínda máis a

temperatura do seu corpo. O viño ten o poder de outorgar o valor

preciso para dicir todo canto alguén oculta por medo pero que non

quere seguir calando por máis tempo. E Ana sentíase incapaz de

silenzar por máis tempo tanta paixón, porque o corazón xa non deixaba

asoballarse. Quizáis organizar aquela cea non fora tan boa idea como

pensara nun principio.


MA ÁRABRAB

PÁXINA 50

Sempre hai unha canción para cada intre especial e Lorena

dirixíuse cara a estantería na procura da que alguén compuxera para o

marabilloso momento que estaba a vivir. Explorando a extensa

colección de vinilos un deles erixíuse como a elección perfecta, unha

xoia que ela mesma tivera anos atrás e condenara ao esquecemento

que o esmaga todo ata facelo desaparecer. Coma tantas outras cousas

–pensou.

Cando a realidade é quen de seguir o ritmo das partituras a

música é unha caixa máxica que ao abrila enche a vida de maxia.

Situou a agulla do tocadiscos enriba do surco sen son que precedía a

canción número catro e agardou a que o son do piano dera entrada ao

fermoso poema que unha cálida voz de muller convertira en canción.

� Ana ¿imaxínaste cómo sería a vida sen música? –

preguntou Lorena dende o salón.

� Nada. O mesmo que sen amor –calou sen atreverse a

contestar, aínda presa na porta dos seus medos.

� ¿estás ben? – estrañouse ao non recibir ningunha

resposta.

� Si perdoa – separouse rápidamente da porta. Disculpa

non che escoitara, que estaba a preparar o café. Agora

mesmo saio.


MA ÁRABRAB

PÁXINA 51

Coa cantiga grafiando fermosísimos versos de voz no aire

Lorena volveu a achegarse ata o cadro para comprobar se o que ollara

nel antes da cea seguía tal e como ela o deixara. E así foi. Cada

segredo permanecía tan á vista como cando as máns aprenderon a

forma de descubrilos. Alonxou a man ata rozar o punto no que os seus

beizos uníanse cos da outra figura que aparecía e preguntouse como

fora posible que alguén conseguira plasmar con tanta perfección ese

instante no que un bico faise eterno e imposible de esquecer. E

mentres disfrutaba da fascinante creación situada diante súa pensou

na inmensa sorte que ten o ser humán de poder plasmar, a través do

arte, un só dos segundos dunha vida que sábese efímera.

� A min tamén encántame ese cadro – sobresaltouse ó

escoitar a voz de Ana ó seu carón.

� Vaia susto acábasme de dar ¿quéresme matar ou qué? -

sorríu antes de golpear sen forza no hombreiro a Lorena.

� Perdoa, non quería asustarte, pero pregunteiche dende a

cociña se querías azucre co café e coma non

contestaches....algo tiña que facer para que volveras ó

mundo real -díxolle chiscándolle un ollo mentres situábase

xunto a ela, enfronte daquel lienzo- ¿é fermoso verdade?

� É incrible. Nunca vira nada tan estraño e fermoso á vez,

¿quen o fixo?


MA ÁRABRAB

PÁXINA 52

� Pois nunca puiden saber con certeza se o nome real era o

de Imshri Oldhra que aparece na sinatura da parte interior.

Tróuxeno fai un par de anos dende Tiruchendur, unha

fermosísima vila costeira situada ó sur de India. ¿Estiveches

algunha vez na India?

� Non. Sempre soñei con facer unha viaxe ao redor do

mundo, e coñecer outros lugares, outras culturas, outra vida

que non fora esta, pero é un de tantos soños que nunca farei

realidade. Por moita tristeza que me supoña recoñecelo levo

demasiado tempo sen coñecer máis mundo ca o do maldito

traballo.

� Pois tes que ir, en serio é un lugar incrible, un país que

todas deberiamos visitalo polo menos unha vez na vida.

Sobre a persoa que pintou o cadro onde o merquei díxome

que non me podía falar sobre ela porque de facelo

buscaríase innecesarios enemigos e a comida de toda a súa

familia dependía da prudencia coa que fixera as cousas. O

único detalle que atreveuse a desvelar foi que nacera nun

lugar no que os ánxeles eran salvaxemente axustizados

polos demos e que ese fora o motivo da súa prematura

morte. Durante os días seguintes pregunteille á xente que

estaba comigo no campamento pero aínda que intuín que


MA ÁRABRAB

PÁXINA 53

incluso algún deles coñecéranna incluso persoalmente,

ninguén estivo disposto a contarme nada sobre a súa

historia. Ata que un día, mentres camiñaba a uns quilómetros

da vila achegáronse ata min dous homes que advertíronme

que se non deixaba de facer preguntas estúpidas regresaría

ao meu país dentro dunha caixa de madeira. Son das que

pensan que a verdadeira finalidade das amenazas son algo

máis ca advertir dun perigo así que dende aquel día non

volvín mencionarlle o cadro a ninguén –detívo o seu relato

para poder beber un pouco da copa que tiña nas mans.

� Pero xusto antes de marchar, cando estaba a recoller

todas as miñas cousas achegouse ata mín unha moza moi

cativa, de apenas uns doce ou trece anos e, baixo

xuramento de non comentalo con ninguén ata que saíra do

país, descubríume o motivo de tanto medo. Quen puxera

data e hora á súa morte era unha das persoas máis

poderosas do país. Coma se a nena tivera a historia gravada

na mente dende facía anos díxome que quen pintara o cadro

soamente puidera facer outros tres e que dende o primeiro

deles, no que aparecía a imaxe dunha muller morta ós pes

dun home coas mans ensanguentadas rodeados por media

ducia de bestas con xesto de satisfacción, a súa obra tivo tal


MA ÁRABRAB

PÁXINA 54

repercusión que mesmo chegaran xentes de outros países

preguntando por quen creara unha obra titulada “non hai

animal máis perigoso ca un home que síntese inferior a unha

muller”. Para poder pintar o maior número de cadros posible

decidira vendelos só a mulleres que viaxaran soas á vila,

pero a fama do seu primeiro cadro e os estranxeiros

preguntando por ela convertiran a súa obra nunha efémera

conta atrás. Seguíu pintando mentres tivo mans para facelo,

aínda que o tivera que facer ás costas dun marido co que

casáranlle en contra da súa vontade cando tiña catorce

anos, ensinándolle moi cedo que o amor, na súa terra, non

era cousa de príncipes e doncelas. Cando este descubríu

que a súa cativa muller era a autora duns cadros que el

nunca ollara pero polos que moita xente estaba disposta a

pagar moitos máis cartos dos que el gañaría traballando toda

a vida, escenificou a primera das catro obras que a vida

permitíralle facer. Fixo en dezasete anos de vida máis do

que faríamos a maioría de nós en mil. Esa é o que diferenza

aos que non deixan fuxir nin un só segundo da súa

existencia do resto, en que saben que cada intre, por escaso

que sexa, ten unha finalidade, unha razón. Todos temos un

camiño que percorrer, máis curto ou máis longo, pero a


MA ÁRABRAB

PÁXINA 55

maioría de nós co paso do tempo ralentizamos o camiñar,

ata deternos completamente, renunciando ademáis da

pasaxe tamén a continuar buscando os nosos soños. Eles

non, eles nunca desisten do seu destino, eles nunca

detéñense por nada, porque saben que na vida os segundos

van cara atrás, non cara adiante.

Os ollos de Lorena contemplaban o cadro con aínda máis

fascinación que antes, imaxinando todo o sufrimento que Imshri tivera

que pasar mentres pintaba ás costas dun home que sabía algún día

sería o seu verdugo.

� Este foi o cadro co que rematou o que se propuxera. Como

poder ver tan só aparece o azul, o vermello e o negro. A cor

azul representa a esperanza dos soños que inicialmente

cúbreo todo pero que tras o paso dos segundos semella

diluirse tornándose blanco. A cor vermella representa á

esperanza da vida e do amor, que tan só unhas poucas

pinceladas é quen de atraer toda a atención e avivar a forza

do azul que o rodea volvéndoo máis intenso. E xa por último

os finos trazos negros, fráxiles en apariencia pero

poderosos e inquebrantables, representan os medos, esa

parte da vida que todos sentimos, en maior o menor medida,

cando procuramos facer todo canto anhelamos. Esta imaxe


MA ÁRABRAB

PÁXINA 56

representa iso, o segredo que todas gardamos moi adentro e

rara vez confesamos, o soño polo que estaríamos dispostas

a dalo absolutamente todo pero que ás veces non nos

atrevemos, polos motivos que sexan.

Ambas mulleres permaneceron en silenzo fronte ó cadro sen poder

dicir nada.

� As veces paso horas observándoo. E estaría toda a vida

facéndoo se iso fora suficiente para facer realidade a imaxe

que vexo nel - As palabras detivéronse mentres a música

seguía poñéndolle a melodía a aquel intre no que dous

camiños semellaban a piques de unirse.

� ¿pódoche preguntar qué é o que ves ti? -preguntou

Lorena sen pensar se aquel era o mellor momento para facer

semellante pregunta.

Ana bebeu dun sorbo todo o café que tiña nas mans e xirou ata

ponerse de costas ao cadro, sen saber se realmente debía ser sinceira

ao contestar ou non.

� Perdoa, non debín facer esa pregunta -reaccionou

Lorena temendo as consecuencias da súa ousadía. Iso é

algo moi persoal como para confesarllos a alguén que

coñeces dende fai só un par de semanas....Perdoa, fun unha


MA ÁRABRAB

PÁXINA 57

estúpida, non sei en qué estaría a pensar, olvídao por favor,

non era a miña intención incomodarte, de verdade.

O corazón de Ana sentiu descarrilar xunto co resto do seu corpo.

Desexaba contarlle a Lorena o que vira naquel cadro dende o primeiro

día pero non atopaba o valor necesario para facelo. Non é doado falar

de sentimentos cando non estás segura de se éstes van a ser

correspondidos porque o amor é como o aire que respiramos, cando

non enche, baleira. Desviou por primeira vez a mirada do cadro e

buscou os ollos de Lorena, que en principio non deu atopado.

� Non pasa nada ¿de verdade quérelo saber? –asegurouse

situándose fronte a Lorena.

� Os soños son algo que só pódense compartir coas

persoas que consideras realmente especiais. E nada

gustaríame máis que ser alguén moi especial para ti.

� Dende que te vin na oficina souben que eras ti a persona

que dende o primeiro día ollei xunto a min neste cadro -

detívose un instante no que as súas palabras semelláronse

pintar de negro- e cando non estou contigo, cando veño do

traballo e sei que non poderei escoitar a túa voz ata que o

sol volva a saír ao día seguinte, intento encher o baleiro que

deixa a túa ausencia contemplándoo, imaxinando poder

facer algún día contigo algo tan fermoso. O que vexo nese


MA ÁRABRAB

PÁXINA 58

cadro é o que máis desexo na vida. E o que máis desexo na

vida é amarte.


MA ÁRABRAB

PÁXINA 59

*****

Os pezóns traspasaron o tecido da camisola, erizados e

aceirados, cando por primeira vez o desexo doutro home conseguira

ceivar todos os abrochos do seus ollais, facendo do pantalón un

acordeón de cartón entonando unha áspera melodía nos nocellos.

Sabedora da súa victoria, unha man dirixíuse cara o epicentro onde as

faíscas convertían a carne en ferro e buscou algún oco a través do cal

acceder ao tesouro que inxustamente fóralle confiado. Cando deu por

fin coa creba introducíuse veloz e sacou á superficie á primeira das

súas vítimas.

� Por fin chegou o intre de poder embriagarme co sabor da

túa pel. A partires de agora o teu corpo será meu, e para

sempre -David asentíu sen apenas facer caso do significado

real das palabras que apenas escoitara.

Un laio apenas imperceptible debido á intensidade dos xemidos

procedentes do televisor fuxíu pola xanela cando a man de lume

comezou a estirar e encoller lentamente a casca de pedra dun dos

sexos, que fixo que mesmo o aire contaxiárase pola cadencia do

mecánico movemento axitándoo todo.

� Todo canto aínda tes enriba do corpo sobra. Só preciso

da túa desnudez para descubrirche o que viñeches a buscar


MA ÁRABRAB

PÁXINA 60

en min. David non o dubidou e obedeceu rápidamente. Tirou

cara arriba da chambra e cando aínda non conseguira

liberarase totalmente dela unha língua comezou a escalar as

agrestes montañas que formáranselle no peito. Os

acontecementos semellaban aumentar de ritmo a unha

velocidade á que os pulmóns xa non eran quen de seguir.

� O sabor da túa pel é moito mellor do que imaxinaba, doce

como a mel e profunda coma a menta.

Un repelente cheiro a nicotina comezou a emanar a través duns

afamados poros convertidos en pozas que abríanselle famentos no

medio dun enorme océano de sensacións no que todo o que non fora

alimento carecían por completo de relevancia.

Ser vítima non sempre significa facerlle un xuramento á morte

polo que aínda que continuaba a mercé dos bambeos do pracer David

foi quen de deixar de ser un simple espectador e modificar lixeiramente

o guión. Ansioso por descubrir cada un dos detalles daquel home do

que non lle interesaba coñecer máis cousas ca o seu esmirrado corpo,

estirou a man e repetíu o mesmo movemento que olláralle facer ao

mozo do salón cando apareceu o segundo dos convidados.

� Vaia, pensei que non te decidirías nunca –arqueou o

corpo para que David puidera alcanzar todo canto quisexe.


MA ÁRABRAB

PÁXINA 61

� Eu tamén devezo por coñecer a que sabe a túa pel - dixo

ocultando que aínda que non o comprobara si intuíra o

rancio do seu gusto.

� Pois non sei a que agardas - Fran sacou o seu lado máis

perverso e coa malicia movéndolle as cadeiras axudou a

realizar unha tarefa sinxela que os nervos dun principiante

volvera imposible. Podes probar todo o que queiras de mín.


MA ÁRABRAB

PÁXINA 62

*****

Dende o primeiro encontro todo cambiara nas súas vidas,

incluso a fortuna. Ambas sabían que todo o afecto que había entre elas

non podía permanecer calado por máis tempo e por esa razón

decidiran cear aquela noite xuntas. Fora a mellor escusa que se lles

ocurrira para poder estar completamente soas compartindo un lugar

onde poder ser francas unha coa outra. E por fin sucedera algo que

remataría coa cruel agonía de non saber se o motivo da escasa

distancia que había entre elas eran os medos ou as dúbidas, cousas

totalmente contrapostas cando fálase de amor.

Lorena non soubo como reaccionar despois de escoitar unha

declaración de amor moito máis fermosa da que xamáis puidera soñar.

Fantasiara moitas veces con aquel instante pero nunca pensara no que

faría se algún día chegaba. E chegou. E mentres buscaba a forma de

poñerlle letra á música dos sentimentos Ana agardaba impaciente por

unha resposta, un xesto, unha mirada, un sorriso, unha palabra... algo

que rompese co peor dos castigos cando alguén confésalle a quen

ama todo canto sinte.

� A imaxe que eu vexo é o soño que teño dende que

convertiches o que durante anos foi folla en branco no máis

perfecto dos lenzos que pensara imposible de pintar – o corazón


MA ÁRABRAB

PÁXINA 63

arredárase por fin de todo o medo logrando dar voz a todas os

latexos. Sempre pregunteime por qué dende nenas deixamos de

sexa o da vista, o máis egoísta e mentireiro dos nosos sentidos,

o único que poida disfrutar das mellores cousas que ten a vida –

achegouse de novo ata o cadro. Pero contigo todo é diferente -

os dedos comezaron a agarimar a imaxe da outra figura que

aparecía xunto a ela. O teu pelo, o máis extraordinario dos

poemas escritos por ninguén, que logrou rescatar do

esquecemento unha alma tristemente condeada nun mundo que

sen ti nunca tivo sentido. Os teus fermosos ollos azuis, donos

dunha mirada limpa e clara na que é imposible ocultar nada. As

túas mans fráxiles e tenras semrpe mostrándome o mellor dos

vieiros posible….e os teus peitos, tímidos e sinceiros como os

teus beizos, coma a túa voz, coma a túa alma. Non te imaxinas

cantas veces soñei con esta imaxe, co teu corpo completamente

espido xunto ó meu, facéndome o amor e facéndome sentir a

muller máis afortunada do universo.

Os ollos de ambas mulleres uníronse de novo, pero as miradas xa

non eran as mesmas. O amor despoxárase das absurdas carautas nas

que agócharase por medo a non ser correspondido, ou o que é peor, a

ser menosprezado.


MA ÁRABRAB

PÁXINA 64

� Dende o día no que coñecinte non deixo de pensar en

como sería poder bicar algo máis que as túas meixelas e poder

acariciar outra pel que a da túa ausencia.

Os segundos sen voz deixaron de ser, dende ese intre,

taciturnidades sen resposta. As mentiras perderan todo sentido porque

ambas confesáranse a maior das verdades.

� As veces dubidei do que transmite este cadro porque

houbo momentos nos que perdín a esperanza de que existiras

noutro sitio que non fora dentro da imaxe máis fermosa do

mundo. Pero agora xa sei que existes, e non te imaxinas o

afortunada que síntome de que estés agora eiquí.

A vida tíñalles reservado para aquela noite o mellor dos regalos e

non puideron deixar pasar máis tempo para comezar a disfrutar del. As

mans fondearon nas cinturas achegándoas ata unha distancia na que

era imposible separarse, formando unha soa mirada en forma de lúa,

grande e cálida. A lonxanía entre ambas foise facendo cada vez máis

pequena, máis e máis, durante uns intres de baleira agonía nos que a

fame apoderouse das línguas ata deixalas completamente secas. Ata

que distancia convertíuse finalmente en contacto, o temor en ilusión, e

o frío en lume.

O corazón de Lorena estoupou en mil pedazos ao sentir por

primeira vez o sabor duns labios de mel cinguíndose nos seus e unha


MA ÁRABRAB

PÁXINA 65

língua de caramelo enchoupándoa da máis doce das realidades. A

suave fragancia de cereixa que sempre fora lonxano consolo volveuse

delicioso osíxeno, emborrachándolle a boca dun placer sublime

imposible de saciar. As epidermes quebráronse, os corpos fundíronse e

os sexos comezaron a buscarse.


MA ÁRABRAB

PÁXINA 66

*****

Os dous homes chegaran ao punto a partires do cal sobraba

todo o que non fora pel enriba dos seus osos e por iso decidiron

despoxarse de todo canto puidera ocultar algo nos seus corpos. E

conforme iso sucedía, as diferenzas entre ambos tornábanse cada vez

máis evidentes.

David era o máis alto e forte. Nos seus ombreiros, anchos e

perfectamente simétricos e nos seus brazos, poderosos pero

pusilánimes, podíanse intuír uns músculos sen miolo, presentes pero

olvidados baixo unha pel branquiña e lisa de recén nacido. Fran era

totalmente diferente. A enfermiza delgadez da súa figura dáballe un

aspecto triste e lastimoso no que só dúas pértegas de bambú

sobreviviran ás densas zarzas de oscuros cabelos que invadiran case

toda a cute.

Cando os nus mostraran a magnitude das mentiras David

comprobou con resignación como o estraño que tiña fronte súa non tiña

nada que ver co que el imaxinara, nin coas fotos que recibira no correo

electrónico durante algunas das conversas que mantiveran no chat.

Pero naquel intre ese detalle non tivo importancia algunha. El non fora

alí en busca de perfección nin de sinceridade. El dirixírase a aquel

lugar na procura de algo moito máis concreto e sinxelo de atopar.


MA ÁRABRAB

PÁXINA 67

Un forte cheiro a suor e home achegouse súbitamente a David

cando un mástil aínda quebrado moi diferente ao seu aterrou no leito

do seu brazo, desvelándolle cada unha das rugosidades e plegues que

tinguían a súa superficie. David observouno durante uns segundos con

fascinación, coma se nunca antes na vida ollara algo igual. E en certa

medida así era. Endexamais ollara un sexo tan enorme como o que

tiña preso na mán. E o que noutras circunstancias tomaría como unha

afrenta ao seu ego masculino convertíuse nun aliciente máis para

continuar coa fantasía.

Os dedos arremolináronse con decisión en torno ao novo

convidado e comezaron a abanear moi lentamente as ondas da tona,

de adiante cara atrás e de atrás cara adiante, imitando unha corrente

coa que aprendera a transformar o lodo en rocha.

� Por favor, non te deteñas –escoitou unha voz dende o

fondo do océano.

Esquecendo os receos iniciais foise sentindo cada vez máis

atrevido, máis seguro de sí mesmo. Era el quen estaba a decidir a

cadencia de cada verba, quen motivaba cada salouco, quen resolvía a

frecuencia coa que cada gota axitaba de sangue cada un dos corpos.

Estaba a gozar do que facía, polo que non atopou ningunha causa para

non seguir adiante con aquel divertimento.


MA ÁRABRAB

PÁXINA 68

Co denodo que lle deu comprobar que todas as miradas

permanecían completamente entregadas ao pracer, renunciando a todo

o que non fora escuridade, decidíu mudar a apetito nun cheiro extrano

e desagradable lambéndolle os beizos. E unha ráfaga de lume volveu

árido todo o que sempre fora salgado na superficie da súa lingua.

Ata aquel intre o xogo no que tantas veces pensara David

estaba a ser incluso mellor do que imaxinara en centos de baleiras

soidades, pero cando o sexo carece de paixón, cada persoa convírtese

nun ser egoísta preocupado únicamente en recibir o máximo pracer

posible, sen importarlle o que poidan sentir os demáis. E ata as

mentiras teñen un final.

Sen preguntas nen avisos unha forza amarroulle a cabeza coa

firmeza dun inquisidor e, anulando calqueira posibilidade de fuxida, deu

paso a unha serie de terribles arremetidas nas que ignorou todo o que

non foran os seus propios ouveos, facéndolle vítima dun castigo que só

detívose cando uns calafríos advertiron da proximidade dun apresurado

final. Para Fran aínda era demasiado cedo para desaproveitar un

antollo que unha rede tecida de mentiras convertira en cálida sorpresa,

e antes de que fose demasiado tarde, fuxíu do interior dun obsequio

feito á súa medida, ignorando que éste levaba uns minutos sen apenas

ser quen de respirar, suplicando por unha clemencia que tardou

demasiado en chegar.


MA ÁRABRAB

PÁXINA 69

- Imos para a cama -ordenoulle- alí estaremos moito máis

cómodos.

David intentouno pero non puido responder. A súa boca sen son

abríase desesperada coma a do pez que leva unha eternidade fora da

auga. Co seu rostro enroxecido, as súas veas enfurecidas e os seus

ollos afundidos en bágoas asentíu sen convicción, presentindo que o

que restaba por suceder podía non ser exactamente coma el a

imaxinara.


MA ÁRABRAB

PÁXINA 70

*****

Miráronse unha á outra coa luz das estrelas escintilándolles nos

ollos e souberon que a noite acabábase de deitar, con toda a súa

complicidade, no interior das almas. A man dereita de Ana sumerxíuse

nas ondas que enchían de curvas de Lorena abrindo por fin a xaula de

medos, de onde centos de bolboretas comezaron a saír debuxando un

xigantesco arco da vella no aire durante a fuxida. Por fin atoparan á

persoa coa que sempre soñaran en segredo e a que mesmo ás veces

perderan a esperanza de atopar. Pero a vida é xusta con quen garda

os soños nun lugar onde nada nin ninguén poida destruílos e elas,

aínda que as veces non lles resultara nada doado, así o fixeran.

Coa delicadeza coa que só as mulleres saben amosar a

desnudez, as xemas dos dedos de Lorena comezaron a enredarse uns

en torno aos outros en varias ocasións, sete concretamente, ata facer

que a seda abrírase elegante e descendera fachendose por unha pel

que xa non lle pertencía.

As máns de Ana abandoaron as profundidades dos cabelos de

Lorena cando comprobaron que boa parte dos medos conseguiran ser

ceivados dos labirintos das súas enredadeiras. Descenderon con

suavidade polo pescozo e continuaron até deterse nas curvas na que

os osos multiplícanse porque ata os corpos precisan de dúas metades.


MA ÁRABRAB

PÁXINA 71

As palmas abríronse e os brazos pregáronse nun ángulo cada vez máis

pequeno para facer da distancia un espacio imperceptible. A

respiración de ambas mulleres, incapaces de se alonxar xa tras os

beizos, situáronse máis preto do que estiveran nunca, ao igual que os

seus corazóns. E as miradas tamén a bicáronse.

A pel de Lorena quebrouse cando sentíu os seus peitos tanguer

cos de Ana, que coma por arte de maxia conseguiran nun segundo

desfacerse das roupas, renunciando a seguir tapando nada con elas

porque o único importante estaba por debaixo das peles. Hai veces en

que non todo ten unha explicación e aquela era unha delas. Pegaron

os seus corpos completamente, os seus seos, os seus brazos, os seus

beizos, os seus sexos.... todo nelas estaba unido á súa amante e a

temperatura de ambos corpos non alcanzou o equilibrio que dicta a

física, senón que multiplicouna ata un límites que só podese soportar

co amor.

Coa pel máis suave que Ana lograra reservar durante toda a súa

vida para aquela ocasión, as súas máns comezaron a rexistrar cada

milímetro das curvas que impregnaban de feminidade o fermosísimo

corpo do seu soño feito realidade. Unha muller que por vez primeira

estaba a aprender que no sexo o que menos importa son as realidades

tanxibles.


MA ÁRABRAB

PÁXINA 72

Apagaron a luz das estrelas para que fose a paixón a que creara

cada unha das imaxes, porque descubrirán que cando os ollos están

pechados non significa que estén cegos.

Tras unha fugaz escuridade apareceu, a escasos centímetros de

distancia, o fermoso rostro de Ana achegándose ata ela, cercada por

centos de bolboretas coas ás adornadas de todas as cores

inimaxinables, enzoufando o aire de erotismo. Os beizos achegáronse

un ao outro cun único destino posible.

Cando ambas estiveron tan preto unha da outra coma para

poder rozarse coa mirada, as dúas respiracións, entrecortadas e

crutas, mesturáronse no ar formando un mesmo elemento, coma se xa

procedesen dunha mesma boca. E toda a maxia do cosmos invadíu o

interior daqueles dous corazóns que endexamais volverían enfermar de

morriña.

Lorena abríu os seus beizos cando sentíu aos de Ana chegar e

pousarse lentamente no seus. Os labios acopláronse perfectamente,

ansiosos e cálidos, convertindo o primeiro bico en algo sublime. Cada

movemento obtiña a súa resposta, cada acción a súa reacción, e cada

língua o seu alimento, como se levaran toda unha vida facéndoo. E así

continuaron ata que os seus pulmóns obligáronnas a separarse durante

un intre, para volver a respirar un osíxeno que xa deixara de ser para

ambas o principal elemento que precisaban para continuar vivindo.


MA ÁRABRAB

PÁXINA 73

O amor ten a virtude de devolverlle toda a súa forza aos

corazóns que algún día deixaron de sentir a vida coma unha eterna

sorpresa, e tras probar o sabor daqueles bicos Lorena recuperou a idea

de que cada segundo que resta por vivir pode converterse en algo

realmente máxico. E de que non intentar que iso ocurra é a máis

terrible traizóns que unha pode facerse a sí mesma.

As súas máns dirixíronse cara uns seos convertidos en cornetes

de caramelo. Unha irresistible tentación para quen tanto devecía por

embebedarse do sabor que destilaba a persoa que conseguira cambiar

por completo a súa vida.


MA ÁRABRAB

PÁXINA 74

*****

Os dous homes deitáronse nun leito ansioso por uns corpos que

chegaran ata el coa intención de compartir algo máis que os seus

silencios, e situáronse un enriba do outro formando unha figura

perfecta, sólida, sen fisuras, obsequiándose co lado máis egoísta de sí

mesmos. E tamén o de menos valor. A cada saínte correspondíalle un

entrante, a cada oco un contido e a cada apetencia o seu manxar. Pero

incluso naquela postura, na que ambos semellaban unirse nunha única

esencia, a distancia entre eles seguía a ser enorme. E así seguiría

aínda que estiveran unha eternidade intentando acurtala porque o que

estaban a facer era unha mentira que ambos negarían cando alguén

lles acusase do sucedido.

Uns brazos de ferro volteáronlle con violencia contra unha cama

que sabíase de memoria unha escena que protagonizaran centos de

mozos que nunca botara de menos cando marcharan. Sen posibilidade

de seguir observando todo que pasara enriba súa David non puido

advertir a chegada das máns que comezaron a sinalar o lugar no que

unha inmersión tiña data e hora prevista. Uns dedos poderosos

comezaron remover o terreo que estaba a piques de ser destruido.

- Morro de gañas por entrar e quedarme para sempre

dentro de ti –a voz de Fran lambeulle a orella.


MA ÁRABRAB

PÁXINA 75

Chegara o intre de cumplir o desexo que tantas veces sentira en

outros corpos pero nunca ninguén desexara, ata aquela noite, no seu.

David fixou firmemente as pernas no chan do colchón e afundíu a súa

mirada tanto como puido. Equilibrou o peso do seu corpo en tres únicos

puntos de apoio e cando estivo perfectamente asentado, as puntas dos

dedos agarraron as súas nádegas e mostraron o único segredo que

aínda non fora profanado.

- Pois non agardes máis e faino canto antes.


MA ÁRABRAB

PÁXINA 76

*****

Ollando como Ana e máis Lorena continuaban a amarse, Imshri

Oldra choraba oculta tras do cadro, ao comprobar que a intuición que

pintara trinta e catro anos antes fora quen de crebar cos prexuízos e

facerse por fin realidade. Aquel fermoso acto de fe que estaba a vivir

non era só o triunfo da paixón desvelando o significado verdadeiro da

palabra liberdade senón tamén a victoria definitiva dun xeado corazón

a quen un merdento egoísta intentara arrebatarlle o mellor da vida, sen

conseguilo. Porque os bos sempre acaban vencéndolle aos malos,

aínda que éstes sempre sexan moitos máis numerosos e poderosos.

Esquecéranse do mundo. Esquecéranse mesmo da vida para

amarse sen complexos enriba dun diván onde as peles encrechábanse

tras cada contacto e no que uns afamados bicos suplicábanlle ao ceo

que fuxira do sol porque non querían máis que noites nas súas vidas.

Conseguiran unir as almas dentro dun mesmo corazón.E cando iso

sucede a cadencia dos latexos indica á distancia que separa os corpos.

Por iso un centímetro convertírase para elas nunha distancia enorme.

O xasmín dos beizos de Ana estaban a tinxir de branqura cada

unha das profundas fendas que abríanse ao seu paso, erizando

completamente unha pel na que a máis fermosa das flores, radiante


MA ÁRABRAB

PÁXINA 77

coma a primaveira, erixíuse fachendosa e imposible de admirar. E iso

foi o que ocurríu. Cando a língua aguilloou os estames do sexo de

Lorena os astros estremecéronse e o aire desfíxose en cen mil

pedazos irreconstruíbéis. Os pétalos abríronse facendo da flor un

manxar e uns raios de saraiba fixéronse propietarios de cada unha das

mareas do bambeado océano que pasou a controlalo todo.

A anhelada convidada entraba e saía por unha fendedura que con

cada golpe tornábase máis profunda, batendo con forza coma onda

contra as rochas, chea de forza unhas veces, pero morniña e doce

outras. E así seguíu unha e outra vez ata albiscar un lugar máxico que

ninguén nunca conseguira antes alcanzar, unha guarida íntima que so

un amor libre de medos é quen de abrir. E que estáballe a descubrir a

sensación máis sublime que experimentara en toda a súa vida.

Se nese intre Lorena tivese voz o mundo enteiro quedaría xordo

de escoitar os seus berros. Os saloucos que comezaran tímidos

tornáronse enérxicos cando os gonzos das articulacións foronlle

arrancados de raíz e as pernas comezaron a abrirse sen control nen

límite. A fochanca máis profunda rápidamente anegouse dunha

escuma que comezou a petar con forza na derradeira das entradas dun

descoñecido e antes inexpugnable paraíso, demostrando que as ondas

do amor son moito máis poderosas que calqueira das que poida crear

nunca o ser humán.


MA ÁRABRAB

PÁXINA 78

Zozobrando unha enriba da outra os dedos mudaron os cariños

en rabuños e os bicos en trabadas cando a sinfonía que expresamente

compuxera para elas Afrodita unha sinfonía foilles sentindo cada vez

máis preto do ceo. Cos seus corpos debuxando posturas imposibles

estaban a piques de liberar as súas almas da carne que as mantivera

ata aquel intre condeadas á friaxe da terra.


MA ÁRABRAB

PÁXINA 79

*****

Unha man golpeoulle con violencia nas cadeiras ata conseguir

afundilas no máis profundo da gancela, apresándoo forte coas súas

espiñas. Outra agarroulle do ombreiro e cun forte impulso obligoulle a

retroceder ata conseguir unir de novo ambas peles nun mesmo corpo.

David convertérase nun indefenso monicreque sen fíos, nun xoguete

nas mans dun brután para quen esnaquizalo todo era mellor

divertimento. Outra man apoderouse do seu cóccix e lanzoullo cara

arriba coma se fose unha fráxil cometa de papel en medio dunha

tempestade mentres que outra, a definitiva, colleuno polo cabelo e

estampoulle a faciana contra o chan da almofada.

Cando Fran rematou de situar cada parte do trebello que estaba

a estrear no lugar exacto onde quería que estivese, soubo que chegara

o intre de volverse verdugo e espectador ao mesmo tempo. Buscou o

seu propio reflexo nalgún dos espellos que había na parte frontal do

armario que había ao carón da cama e atopouse a sí mesmo situado

detrás dunha presa completamente entregada, lista para ser posuída. A

única distancia entre eles marcábaa o seu enorme e babeante sexo,

ansioso por devorar unha carne que xa tiña ao alcance das súas

fauces.


MA ÁRABRAB

PÁXINA 80

Cos dados da sorte perdidos para sempre David permaneceu

completamente inmóvil agardando a que o predador que tiña situado

por detrás seguira facendo todo canto os antollos fóranlle dictando.

Privado mesmo da mirada e envolto nun afogante mutismo tentou

combater a abafante sensación de nostalxia buscando no aire a voz do

mozo que vira minutos antes protagonizando unha situación non moi

diferente a que el estaba a simbolizar. Pero non puido atopalo. O único

que logrou encontrar foi os rudos golpes duns corpos sen voz

chocando violentamente uns contra outros, coma bestas sen fala

mallándose entre elas. Asustado pola crueldade da espera xirou o

pescozo e, tras unha oscura bruma que aclaroulle lixeiramente a

mirada, descubríu no seu triste reflexo o motivo polo que o rapaz ao

que xa non podía oír ocultara con tanto empeño os seus ollos do

obxectivo que estaba a gravar o roubo dunha inocencia que nunca

máis sería devolta.

A negrura volveu cegalo cando unha estraña presencia marcou

o final da illusoria tregua, adentrándose a través dunha charca situada

aos pes dunha cova que sentía enorme. Presa do medo e incapaz de

reaccionar, aceptou o seu papel de vítima e resignouse a acoller a máis

grande das fantasías que fora a buscar no interior daquelas paredes,

que tornáranse reixas co paso dos acontecementos.


MA ÁRABRAB

PÁXINA 81

Pasados uns segundos nos que a pel fixo a lóxica tentativa de

sublevación, o impulso duns brazos de ferro logrou rematar coa

habitual insubordinación inicial, expulsando cada un dos bloques de

xeo co que uns músculos encoraxados conseguiran, ata ese intre,

aliviar a elevada temperatura que os tecidos alcanzaran sen apenas

darse conta.

Cando os cotenos toparon coas nádegas os dedos convertíronse

repentinamente en arames de espiño cravándoselle fondos nas costas.

A mirada engurróuselle e os dentes comezaron a combater contra os

beizos, negándose a aceptar un destino que éstes impuxeran. Pero

nada puideron facer para evitar que as entrañas remataran de ser

completamente arrincadas para sempre unhas das outras, destrozadas

sen compaixón. A man asoballadora ignorou calqueira xesto de dor e

mantívose alí sumerxida durante uns segundos nos que quixo deixar

ben claro quen era o que tiña o control sobre o outro. E cal dos dous

non estaba en situación de pedir nada.

Cando os primeiros membros da incursión aseguráronse de que

cadaquén tiña completamente claro o que podía e non podía facer,

comezaron a abandoar o lugar que ocuparan pola forza, deixando tras

de sí unha inconcible mestura de afliximento e rabia, na que xa ninguén

semellaba coñecer o que era e non era seu.


MA ÁRABRAB

PÁXINA 82

- Estaba seguro de que isto íache gustar tanto coma a min .

Pero non te impacientes, que aínda queda o mellor de todo

canto podes facer con outro home. Ao escoitar aquela frase

David volveu tremer. O final do castigo aínda quedáballe moi

lonxe.

- Prepárate para descubrir o marabilloso que é poder sentir

a alguén entrando no teu corpo. Xa verás como unha vez que

síntasme ancorado no máis profundo de ti, suplicarásme que

non saia nunca máis.

Totalmente derrotado e entregado á súa sorte, separou aínda

máis as pernas e apoiou tamén os cóbados e antebrazos fronte a un

espello que estáballe a advertir que as cadeiras de Fran estábanse a

achegar demasiado ás súas. Fora a aquel piso na procura do mesmo

que as súas amantes buscaran nel cando fora o seu sexo o que entrara

nuns corpos de muller pero o que atopara era totalmente diferente de

todo o que coñecera ata aquel día. Aquel acto que estaban a facer era

algo terriblemente distante e frío, un feito no que non había miradas,

non había bicos, non había caricias, nin tenrura, nin tan sequera

complicidade. Tan só a soidade de dous individuos compartindo unha

mentira sen propósito algún de enganar, tratando de satisfacer os

dictados duns corpos de home egoístas. Descubrira do peor xeito

posible que o sexo, cando carece de sentimentos, non é nada máis que


MA ÁRABRAB

PÁXINA 83

a representación dunha escea na que dous suxeitos elixen e

representan o papel que escollen ó inicio de cada acto, un activo e

outro pasivo, un que manda e outro que obedece, un que fai e outro

que permite. Unha presa e un cazador, porque o home, cando olvida o

sentimento, non é quen de concebir o mundo doutra forma que matar

ou morrer.

A mirada volvéuselle ensombrecer cando sentíu a afiada punta

dun enorme ariete entrando por unha pel arrasada que apenas sentía

como súa. Ducias de lóstregos de sangue xeada estralaron no centro

dos ollos e deformándolle a face. Os dentes saíronselle de novo da

boca e uníronse con desesperación uns cos outros, pero xa non con

ánimo de loitar, senón coa falsa esperanza de resistir. A pequeña ferida

foise tornando rápidamente greta cada vez máis enorme convertindo a

dor en bágoas de home. Das que choran pero non se ven. Das que non

mollan pero nunca secan.

Unha descomunal bola de lume conseguíu acceder á entrada do

único pasadizo que conducía ata súa alma e, avanzando paseniño para

aumentar aínda máis a crueldade do castigo, foi prendendo un a un

cada órgano que encontraba no seu camino, envolvendo ao corpo

dunhas lapas que en pouco tempo o covertirían nunha ruína. David

berrou implorando unha derradeira súplica que tampouco foi en balde.


MA ÁRABRAB

PÁXINA 84

No cruel tormento ao que dirixíranse sen que ninguén lle mandara a

voz tamén foralle roubada.

Con cada milímetro que a desolación penetraba nos seus

músculos, todo no seu interior resquebraxábase en máis e máis

pedazos, destrozándolle o corazón, embutíndolle a sí mesmo na súa

carne amoratada. Pasados un segundos eternos ambos corpos

comezaron a acoplarse moi lentamente. O que un tiña o outro estaba

obrigado a querer, o que un corpo ofrecía o outro tíñao que aceptar.

A medida que os corpos uníanse máis e máis as sensacións de

cada un dos homes facíase totalmente diferente. Un sentíase o máis

forte, o vencedor indiscutible, o primeiro en marcar para sempre un

camiño que a partires daquela noite sabía que lle sería sempre

accesible. O outro deles, en cambio, sentíase vencido e estúpido.

Confiara nun soño feito de mentira sen ter en conta os riscos que podía

conlevar o feito de ignorar se o que estaba a buscar era posible ou non.

As mans de David seguiron a berrar cos dedos orfos de unllas

procurando rasgar, en van, unhas esvaradizas sabas acostumadas a

escoitar os sollozos duns homes aos que lles están a transformar en

bestas. Suplicou unha e outra vez que aquel tormento detivérase, que

o que acontecera xa fora suficiente para aprender a lección máis dura

que a vida nunca ensináralle. Pero non servíu de nada. Non tivo valor

para pedir un perdón que sabía non merecía. Da súa boca só saíron


MA ÁRABRAB

PÁXINA 85

uns afogados berros que ninguén escoitou. Porque no sexo sen

palabras non hai oídos nin preguntas. No sexo sen amor pouco importa

se a outra persoa está a disfrutar ou non. Cando faltan os sentimentos,

os corpos vólvense crueis, ávidos por satisfacer únicamente o seu

pracer individual. A alma estaba séndolle usurpada por unha rateiro

xordo, cego e mudo chamado nostalxia. Alguén que non entende de

súplicas nin indultos.

Co corpo definitivamente axeonllado e a alma aberta en canle

David desplomouse inerte nunha trampa na que a natureza humana

volvíase a máis estúpida das presas.

O silenzo sen miradas é a resposta que un sempre quere

escoitar. E Fran interpretou aquel triste xesto de derrota como

aprobación:

� Xa che dixen que isto íache gustar. O teu corpo é unha

auténtica delicia, un agasallo que sen dúbida merezo e que

vou a gozar ata fartarme. E a partires de agora, será sempre

para min. David escoitou sen respostar. Xa aprenderá o

significado daquelas palabras.

O ferro incandescente volveuse a posicionar no centro da cora

aínda sangrante e cun golpe directo e sen oposición, coma toureiro

asesiño diante dunha criatura inocente, fixo desaparecer a súa estaca

violentamente. E sabéndose vencedor final comezou a repetir aquel


MA ÁRABRAB

PÁXINA 86

movemento unha e outra vez, cada vez máis profundo, cada vez máis

violento, cada vez máis brutal. E así seguíu durante uns interminables

vintecinco minutos, que para David foron unha eternidade de amargura

e señardade.


MA ÁRABRAB

PÁXINA 87

*****

O corpo de Lorena non sabía se era carne ou sentimento, se

acariñar ou rasgar, se bicar ou morder, se abrir ou pechar, se mollar ou

queimar, se rir ou chorar, se berrar ou calar... e no medio da catarse no

que a súa alma estaba a consumirse nun xigantesco lume de pracer,

descubríu que cando alguén atopa ao amor co que sempre soñou non

ten nada que elixir, porque pode quedar con todo á vez. O amor de

verdade ceiba, non encerra, non marxina, non ordea, iso é o que

diferénzaos do resto. E o que o convirte no máis fermoso que poden

compartir dúas persoas.

As pernas de papel enchoupado pendulaban bruscamente dun

lado a outro imitando o vaivén da língua que tiña atrapada no medio

delas. As máns agarrábanse con forza á tea que cubría a osamenta do

canapé, sabedoras de que eran as únicas que podían evitar o colabso

absoluto. As súas almas, completamente embebidas, comezaron a

sentir moi preto a sensación máis grandiosa que nigunha das dúas

puidera nunca imaxinar. Estaban a piques de emprender unha viaxe de

ida e volta cara o ceo máis alto do universo.

Os pillouros enredáronse uns aos outros con forza xusto antes

de que todo detivérase bruscamente. As voces que convertíranse en

berros volvéronse susurros tras ser despoxadas da forza do vento. O


MA ÁRABRAB

PÁXINA 88

mundo derretíuselles nos ollos mentres observaban o plenilunio cada

vez máis preto delas. Ata que chegaron mesmo a poder tocalo coa

punta do seus dedos.

Un millón de pétalos comezaron a descender dende as rosadas

nubes daquel novo ceo ata conseguir envolver as súas almas nun

intenso aroma de fresa e chocolate. Miráronse unha á outra coa

complicidade de saber que aquel momento era xa eterno, e que nada

nin ninguén podería quitarllo nunca.

Tras uns segundos máxicos nos que Lorena chegou a perder

mesmo a consciencia, recuperou certa sensibilidade cando os beizos

de Ana comezaron de novo a percorrer paseniño a súa pel. Os bicos,

por primeira vez na súa vida, non desaparecían cando os corpos

comezaban a enfriarse despois do sexo, porque outra das cousas que

aprendera aquela noite era que o amor non entende de temperaturas,

senón únicamente de eternidades. E a súa non fixera máis que

comezar. Estirou os seus brazos para unirse de novo aos de Ana, coa

certeza de que nada podería xa separalas.

Coas súas miradas aínda facéndose o amor, a man dereita de

Ana volveu a apresar os cabelos de Lorena por detrás das súas orellas.

Ergueuse lixeiramente e agarimou os beizos da muller que

descubríralle que o sexo, cando é compartido coa persoa a quen

ámase sen condicións, é o mellor agasallo que a natureza púidolle


MA ÁRABRAB

PÁXINA 89

facer nunca á vida. Algo que cando consíguese atopar, fai que se de

por bó todo o sufrimento necesario para chegar ata el.

� Quérote con toda a miña alma -díxolle Lorena mentres

apoiaba a súa faciana no ombreiro dereito de Ana. Esta é a

primeira vez que alguén faime sentir a enorme forza do amor

de verdade brincándome no peito. Dende fai moito tempo

pensaba que isto que estou a sentir agora era algo do que

todas falaban pero que ninguén sentirá nunca realmente.

Pero ti estásme a descubrir cousas que imaxinara

imposibles.

� Só pódense facer as cousas nas que unha cre de

verdade, e isto non sería posible se ti non confiaras en min.

Son eu quen teño que darche as grazas. Ti devolvíchesme

as gañas de vivir. E de volver a soñar.

Lorena desplazou a súa cabeza ata situala xusto enriba de onde

o corazón de Ana ía recuperando, paseniño, o seu cálido latexar

habitual. E alí puido escoitar, a través da pel, todo o que éste

continuaba a susurrarlle.

� Nada faríame máis feliz que compartir contigo todas as

noites a partires desta. Levo pensando tantas veces

fantasiado con este momento que agora que xa está eiquí


MA ÁRABRAB

PÁXINA 90

non consigo crer que por fin está a suceder, que por fin

estamos xuntas.

Lorena ergueu a cabeza e dirixiu a súa mirada ata os ollos

daquela persoa que conseguira trocar por completo a súa vida. Estirou

o seu dedo índice e pousouno lateralmente nos beizos de Ana,

pedíndolle con aquel xesto que detivera as palabras. Ambas sabían

que tiñan outra forma moito mellor para expresárense.

Os beizos voltáronse a fundir. E os corpos a enredarse.


MA ÁRABRAB

PÁXINA 91

*****

Fuxiría correndo daquel averno se ese feito non delatara aos

ollos dos demáis os tristes motivos motivos da súa fuxida. Pero con

que só el o soubese xa era oprobio suficiente. Abríu a porta do

ascensor cunha couce chea de carraxe albiscando a esperanza de que

fora penúltima das portas das que fuxir do castigo que o destino

inflinxíralle dun xeito tan inxusto, pero cando pasou por debaixo do

pasaxe de saída, que cando fora entrada abrírase amable sen pedir

explicacións, sentíu como precipitábase sobre el todo o peso do seu

ferro fundido de vergoña, descargando enriba dos seus hombros un

último feixe de aldraxes imposibles de soportar. O final do aterrador

pesadelo que pensaba a piques de rematar estaba moito máis lonxe da

porta que pensaba de saída.

Cando apenas avanzara uns pasos unha labazada de aire

sacudíulle férvido no peito dun xeito tal que ata conseguíu deter a

marcha recén comezada. Aturdido pola violencia do impacto,

permaneceu durante uns segundos completamente desorientado

voando nun mundo sen terra ata que unha nube branca acudíu ao

auxilio dos seus pulmóns feridos de morte por mor do azufre que o

demo conseguira pousar neles. Grazas á forza que lle deu un pequeno

fío de osíxeno, os pés retomaron un camiño sementado de largas e e


MA ÁRABRAB

PÁXINA 92

interminables curvas, que o volveran cen veces máis extenso do que

fora cando o sentido era o contrario. E no cal os segundos voltáronse

tediosamente lentos, cobardemente débiles e esaxeradamente

preguiceiros.

Incapaz de facer desaparecer definitivamente de detrás súa o

lugar no que enterrara as poucas ilusións que quedábanlle na vida,

baixou a vista cara o chan e descubríu incrédulo que mesmo a súa

sombra esfumárase co vento. Tremeu co frío ao sentirse un morto en

vida e xa sen importarlle o que os demáis puideran pensar ao

observalo, comezou a correr tan rápido como as poucas forzas que tiña

permitíronlle facelo, pero as súas pernas de chumbo apenas foron

quen de convertir a intención en movemento durante máis duns poucos

segundos. Tiña a alma chea dun lixo radiactivo que tarda miles de anos

en desaparecer. E cando iso ocurre os corpos pesan toneladas e os

músculos empodrecen.

Sucumbindo baixo o cruel peso da culpabilidade, co corpo

axeado como o dun cadáver, o sangue frío e o seu corazón apenas sen

latexo, proseguíu como puido co largo viaxe de volta cara unha guarida

na que poder agocharse do mundo. Incluso chegou mesmo a pedirlle

ao Deus no que nunca confiara detivera aquel castigo porque certas

dores son máis levadeiras cando o final está moi preto. Pero non


MA ÁRABRAB

PÁXINA 93

recibíu resposta ningunha da divindade, porque para iso facíalle falta

medo e fe, e a el faltábanlle o segundo requisito.

Durante a inhumana travesía de retorno pensou no estúpido que

fora por ignorar que hai certos soños que non merecen facerse

realidade, porque hai cousas que só merecen vivir e morrer dentro da

imaxinación.

� “¿por qué facemos sempre caso do que nos din nosos

ollos e case nunca do que fala o corazón?” -laiouse en

silencio mentres pensaba nos corpos dixitalmente perfectos

e imposibles que todos tiñan como estereotipos a alcanzar. E

no sexo divertido e doado no que ocúltanse as miradas e

ignóranse os sentimentos.

� “¿cómo puiden ser tan estúpido e crer nunha mentira

así?” -preguntouse a sí mesmo sen ter a valentía suficiente

para contestarse. As respostas máis temidas son as xa

coñecidas.

Conforme o camiño de retorno ía encollendo moi lentamente a

distancia que o separaban do destino, na súa mente seguían a xurdir,

centelleantes e imprevisibles como pólvora estoupando sen control, as

imaxes de todo o que sufrira uns minutos antes. Revivía cada golpe

daquel home, suoroso, noxento e maldito, batendo sen compaixón

contra as súas cadeiras. Escoitaba de novo as súas palabras sen


MA ÁRABRAB

PÁXINA 94

oídos, os seus insultos enfermos de desprezo, as súas miradas

desafiantes e os seus xadeos pestilentes invadindo o interior da súa

alma. O seu corpo aínda tremía ao lembrar o asalto do seu enorme

sexo abríndose camiño polo centro mesmo das súas entrañas,

prendendo coa súa miserable presenza o seu interior, sen deterse a

pensar no que a outra persoa estaba a sentir.

Despois do interminable traxecto voltou por fin ao lugar do que

saíra horas antes na procura de algo moi diferente do que para a súa

desgracia atopara. Unha vez que accedeu ao portal ordenoulle ao

ascensor que baixara a buscalo pero a luz do mecanismo

desobedeceulle e non se encendeu. Volveulle dar unha segunda vez,

avisándolle coa forza de quen advirte das consecuencias da

insubordinación, pero ao obter a mesma resposta a covarde rabia dos

valentes contra dos que sabe inferiores castigaron a rebeldía da chapa

que negouse a facer o seu traballo..

Maldecindo unha vez máis a súa sorte dirixíuse cara o primeiro

dos dezaseis tramos de escaleiras que facíanlle falta para alcanzar o

oitavo piso no que vivía e conforme os subía comezou a pensar no que

faría cando os ollos da súa muller preguntáranlle de onde viña. Ao

principio ignoraba qué respostarlle pero conforme os escalóns foron

sumando e as forzas restando sentíuse incapaz de seguir mentíndolle

a ninguén e decidíu admitir todo canto fixera para rematar cunha


MA ÁRABRAB

PÁXINA 95

relación á que el mesmo encargárase de marcar a data de caducidade.

Pero iso o deixaría para o día seguinte. O único que faría aquela noite

sería evitar como fose o bico de benvida, porque a ausencia de amor

nunca pode ser motivo de castigo.

Completamente aterrado abríu a porta e preguntou se había

alguén dentro, desexando máis que nunca recibir o silenzo como única

resposta. Mal síntoma para unha vida cando a ausencia tórnase en

esperanza. Ninguén respostou. A única presencia que había no interior

do piso era Lía, a gatiña branca da súa muller, que tras abrir

lixeiramente o dereito dos seus cálidos ollos verdes, comprobou que

era David quen acabara de chegar. Pechounos e continuou a durmir.

Non había nada nel que lle interesara. Facía moito tempo que

comprobara que aquel home volvérase completamente incapaz de

darlle agarimo a ninguén pola simple razón de que deixara de sentir

tenrura por sí mesmo.

Dentro dun lugar sen palabras os únicos reproches que pódese

recibir son os dun mesmo, polo que as únicas mentiras que tiña que

contarse eran as que el xa non estaba disposto a escoitar. Non

dispoñía de moito tempo para tentar ocultar aos ollos da súa muller as

marcas que unha infame afrenta deixara aquela noite no seu corpo,

pero non tiña claro por onde comezar. Suspirou profundamente e

soubo a resposta. O primero que precisaba borrar era o máis evidente,


MA ÁRABRAB

PÁXINA 96

o intenso cheiro a tabaco, suor e mentira que tiña impregnado no máis

profundo da pel.

Dirixíuse cara o baño sabendo que o olor é a memoria das

almas, e hai cousas que éstas nunca poden esquecer nin facer

desaparecer. Para que ninguén máis que el soubera todo que a vida

ensináralle aquela noite, precisaría de moito máis que auga e xabón.


MA ÁRABRAB

PÁXINA 97

*****

A cidade estaba, unha vez consumida case a totalidade da

madrugada, envolta nunha falsa calma na que ninguén debía confiar.

As rúas, enganosamente baleiras, esforzábanse todo o que podían

para agochar aos que foran temporalmente desposuídos da súa

sombra, a todas e todos os que naufragaran sumerxíndose nunha

botella xunto coas súas miserias, esas que tan complicado son de

afastar cando máis dano fan. As miradas fuxían unhas de outras con

temor, porque eran conscentes de que nas frías madrugadas das

cidades, só os fracasados atrévense a rachar co toque de queda

imposto polo medo. A estrada pola que o coche de Ana estaba a

transportar as dúas mulleres non semellaban a mesma pola que

Lorena dirixírase horas antes ata o lugar onde coñeceu, por fin, o

verdadeiro sentido da súa existencia. O seu asfalto, que antes

queimaba furioso aos centos de corpos atrapados para sempre no

cemiterio da súa superficie, tornárase apacible alfombra de paz.

Inmersas nunha mestura de silencio, ilusión e tristura ambas

sabían que a partires do dia seguinte estarían xuntas para sempre,

polo que calqueira pequeno sacrificio era o menor dos males. Pero

cando alguén non pode estar coa persoa á que ama, por moi curto que

sexa ese treito de tempo, o futuro nunca sirve de acougo e convirte a


MA ÁRABRAB

PÁXINA 98

espera nunha angustia. E confírelle ao medo un poder que non

debería.

� Escoita Lorena -interrumpíu Ana cando sentíu o asalto

dunha ráfaga de temore- si cres que mañán aínda é moi cedo

para dar este paso, se prefires agardar un pouco para falar

co teu marido....entendereino. Supoño que non é doado

tomar unha decisión así de un día para outro..e... si cres que

precisas de máis tempo para facelo.. entendereino, de

verdade. Agardarei a media vida que me falta por ti se mo

pides, pero non me gustaría que tomaras unha decisión sen

estar completamente segura –cando rematou de falar

arrepentíuse das súas palabras e preguntouse por qué o ser

humán, cando fala de amor, sempre empéñase en darlle

máis valor ao medo que á ilusión. Coma se ésta fora algo do

que avergoñarse.

O coche seguíu avanzando a unha velocidade moito máis lenta

da que as condicións impoñían ata que un disco vermello marcou o

punto onde o pe esquerdo de Ana lograba deter unha viaxe e un

silencio que non estaba disposta a seguir aceptando.

� Todo o que está a pasar dende que apareciches na miña

vida é o mellor dos soños, o máis fermoso que pasárame

nunca – a súa man dereita pregoulle cun aloumiño que os


MA ÁRABRAB

PÁXINA 99

ollos volvéranse a unir- algo do que non estou segura

merecer pero si estou decidida a non desaproveitar. Xamáis

quixen a ninguén como quérote a ti agora mesmo e por iso

non desexo na vida outra cousa que non sexa estar contigo.

Hoxe ti descubríchesme que cando dúas persoas ámanse

todo o que fan é extraordinario e que sexo é a experiencia

máis doce que un pode descubrir na vida. Por iso non quero

pasar unha noite máis sen ti. Por primera vez non penso no

mañán con desdén, con indiferencia, senón coa esperanza

de poder disfrutar deses bicos envoltos en papel de agasallo

que sei que terás reservados para min.

O semáforo levaba en verde xa algún tempo pero ningún coche

pasara naquel intre para botárllelo en cara. Despois das verbas de

Lorena, Ana suspirou tan profundamente que o mundo enteiro estivo a

piques de morrer afogado. Aquelas eran as palabras que máis

precisaba ouvir naquel intre e sentíase incapaz de seguir co traxecto

que durante unhas horas íalles separar. Xirou lentamente o volante

cara a súa dereita, e detivo o coche nun dos laterais da estrada

� Aínda non o podo crer...levaba tantísimo tempo

agardándote...-as bágoas comezaron a descender veloces

pola faciana de Ana-...tiña medo de que non apareceras

nunca, de que estivera a agardar por alguén que en realidade


MA ÁRABRAB

PÁXINA 100

non existía, temía que esa forza da que moitos falan non fora

máis que outra de tantas mentiras, algo que eu nunca

sentiría.. Tiña tanto medo....que apenas podo crer que esto

tan fermoso esté a suceder en realidade.

� Pois está a suceder –procurou sen conseguilo evitar que

as bágoas tamén comeazaran a asomarse nos seus ollos- e

xa nunca máis volveremos sentir ese medo. Agora estamos

xuntas, e se ti queres estarémolo toda a vida. A partires de

agora todas estas bágoas serán de ledicia e sempre para ser

compartidas.


MA ÁRABRAB

PÁXINA 101

*****

Entrou no mesmo aseo no que unhas horas antes preparárase

para disfrutar dunha fantasía que cando volveu resultara o peor dos

pesadelos.E coma se aquela experiencia convertíralle no ancián de

Kavafis do que nun principio intentara fuxir, os movementos cos que

intentaba espirse volvéranse exasperadamente torpes e a súa cabeza

incapaz de pensar noutra cousa que non fora o pasado.

Liberado das toneladas de pestilencia coas que volvera envolto

do inferno adentrouse no interior dunha bañeira na que aínda podíanse

adiviñar, sobre a superficie de cerámica, algunhas das muxicas que

evidenciaban o apresurado da anterior saída. Avergoñado dirixíu o

chorro contra elas e lanzounas polo dasaugadoiro lamentando que o

cento delas que tiña na alma non fosen tan doadas de eliminar.

As pingueiras comezaron a brearlle en forma de profundas

picadas que semellaban ter o firme propósito de atravesarlle, coma se

o sexo de Fran convertérase en fluído e lograra seguir embestíndolle

na distancia. A dor contraía cada un dos seus músculos convertíndoos

en sogas rodeándolle o pescozo ata case afogalo o que fíxolle revivir a

horrible sensación que sentira cando un carcereiro infame case mátalle

de asfixia. Tiña o corpo completamente asologado de enormes

fendeduras polas que a súa alma estaba a desangrarse de bágoas


MA ÁRABRAB

PÁXINA 102

invisibles . Erguera un muro de esperanza para atopar algo co que

volver alimentar os seus días, pero as paredes caeran, sepultandolle

baixo toneladas de cascallos dos que non sabía como librarse.

Xirou as billas ata o punto inicial cando admitíu que afastarse

daquel cheirume sería unha tarefa imposible e que non tiña outra

opción que resignarse e convivir con el, porque o olor é a memoria das

peles e a súa xamáis podería esquecer nada do que lle sucedera.

Anudouse a toalla á cintura mentres avanzou ata o lavabo e situouse

fronte a un espello que ao verlle lanzou unha violenta labazada que

obligoulle a axeonllarse ante si mesmo para recriminarlle o estúpido

que fora ao ignorar que hai certas imaxinacións que non merecen

facerse realidade. ¿qué tes que perder? –fíxolle de novo unha das

preguntas que fixéranlle caer no engano- David non respostou pero si

lembrou o que dixera apenas un par de horas antes “un só arrepíntese

do que non fai”.

Facía moito tempo que aprendera a non chorar, porque de neno

seu pai ensináralle que as bágoas eran inútiles e impropias dos homes.

Pero nunca soubo do necio daquela instrucción. Hai momentos nos

que só elas poden ceibar parte da carga que a alma non é quen por si

soa de deixar atrás. E por renunciar a elas non sabía coma superar

unha lección que a vida déralle. Coma tantas outras.


MA ÁRABRAB

PÁXINA 103

� Ogallá puidera desaparecer para sempre -pensou no

medio da súa orfa soidade- e deixar de sentir que non só

estou a malgastar a miña vida, senón tamén a das poucas

persoas que teño preto de min.


MA ÁRABRAB

PÁXINA 104

*****

Ao chegar a habitación Lorena meteuse moi devagar dentro

dunhas sabas nas que o seu marido semellaba estar completamente

ausente de todo o que non foran seus soños. Esa noite, ao contrario do

que facía sempre que deitábase máis tarde que el, non o espertaría.

Non quería avisarlle de que xa chegara a casa porque ignoraba cómo

ocultar que aquelo que estaba a facer non era un regreso, senón o

comezo dunha despedida. Tiña que pensar en como dicirlle que

chegara o momento de poñer o final a aquel matrimonio que ninguén

dos dous sentira nunca como amor.

Deitados na mesma cama pero alonxados a unha distancia que

xa nunca sería máis curta, así é como sentía a aquel home que estaba

xunto a ela, situado a escasos centímetros de distancia. Ollábao

pensando que aquela sería a última noite que durmiría con el, porque

Ana descubríralle que as noites non están feitas para durmir. Pese a

que sabía que estaba a facer o mellor para os dous non podía liberarse

dunha pequena carga mesturada de lástima e temor, lástima porque

era conscente da dor que provocaría a decisión de marchar daquela

vida, por pouco sentido que ésta tivera, e temor porque descoñecía

cómo sería aceptada o final dunha relación que finalizaría co suplicio

compartido de partillar unha vida con alguén a que non amas. Por moi


MA ÁRABRAB

PÁXINA 105

duro que lle resultara recoñecelo, aquela noite comprendera que o que

sentira por aquel home nunca fora amor de verdade. E todo canto non

é iso ten un final.

A memoria só é quen de lembrar todo o bo que ten de alguén

cando éste alónxase para sempre. Inconscentemente Lorena comezou

a evocar algúns dos momentos felices que compartira cun home do

que xa, nin tan sequera, recoñecía o olor que desprendía a súa pel.

Recordou o día no que coñecéronse, cando aquel mozo tímido

achegouse xunto a ela para convidala ao cine e viron unha película

romántica que non foran capaces de comprender. Acordouse tamén da

súa voda, un día no que tras o pánico que sentira cando tivera que

asinar nun papel un xuramento de amor eterno, decatárase de que na

festa posterior a xente ao seu redor buscaba de todo menos amor. Algo

que descubrira noutra muller que nin búscase nin festéxase senón que

disfrútase, porque é auga de río que cando intentas dominar terminas

empodrecendo o máis puro da súa esencia.

Apagou a luz da mesa de noite e sumerxíuse aínda máis

profundo nun leito no que a ausencia de Ana tornárase algo difícil de

soportar pero o recordalo de todo canto descubrira aquela noite aínda

conseguía eclipsalo todo, borrando calqueira síntoma de amargura.

Pechou os ollos e preparouse para que o seu corpo, cheo duns bicos


MA ÁRABRAB

PÁXINA 106

imborrables, puidera descansar envolto nunha pel aínda embriaga por

unha deliciosa fragancia de cereixa.

� Perdoa cariño non te escoitara chegar ¿qué tal a a cea coa túa

irmá? - interesouse unha voz grave e suave de home xeándolle

o sangue. Lorena non sabía cómo reaccionar, qué contestar,

qué dicir. Só deu grazas porque aquela pregunta fora formulada

na máis completa negrura, porque de non ser así estaba segura

que o pánico da mirada delataríalle.

� Ben. Sen moitas novidades. Xa sabes. Coma sempre –non

sabía qué dicir para rematar de falar- agora descansa David

que é moi tarde, mañá falamos. Os ollos de David e Lorena

abríronse ocultos na escuridade cando os nervos puxeran data

e día a unha conversa que temían. Aquela frase, que fora

sentenza, aprazara un acontecemento que ambos sabían

cambiaríao absolutamente todo. Pero non nese intre. Os dous

precisaban falar do que fixeran aquela noite pero ningún dos

dous quixo dicir nada máis. Quizáis xa non era preciso. Quizáis

xa estaba todo dito. Hai intres que con tan só dúas palabras

pódese dicir moito máis que con douscentas mil. E aquel fora o

mellor exemplo. Despois daquela frase o silenzo fíxose máis

silenzo e a distancia entre eles un enorme camiño imposible de

volver a percorrer. Sen apenas facer ruido xiráronse e


MA ÁRABRAB

PÁXINA 107

afastáronse aínda máis. El para deitarse cos seus pesadelos e

ela para facelo cos seus soños.


MA ÁRABRAB

PÁXINA 108

*****

Aquela noite David apenas foi quen de pechar ni tan sequera os

ollos. Sen poder diferenciar o que era realidade e o que era pesadelo,

pasou a noite revivindo unha e outra vez as imaxes dunha experiencia

que quixera esquecer e non podía. Sabía que o tempo era a única

vendaxe posible coa que poder evitar que o sangue continuase a saír a

borborotos por unha ferida que tería que soportar durante moitas

noites, pero a paciencia era o peor dos remedios que podíanselle

recomendar.

Aprendera do peor dos xeitos posibles que os soños son coma

os cogumelos, uns deliciosos e outros cheos de veleno. Ninguén lle

explicara nunca que esa era unha das razóns polas que hai que ser

sempre estremadamente coidadoso ao escollelor os que quérense

facer realidade, porque uns nacen para facer das vidas algo aínda

moito máis fermoso pero outros fanno para baleirar os corpos de toda

esperanza e adiantar o máximo posible o ineludible intre final.

No medio da noite unha pantalla encendeuse e comezou de

novo a proxectar a mesma escea que ollara antes nunha morada onde

deixara moitas máis cousas que o orgullo e un feixe de bágoas. Pero

en lugar dun mozo loiro e delgado era el quen estaba a ser devorado

polos sexos de dúas bestas mallándolle sen compaixón mentres os


MA ÁRABRAB

PÁXINA 109

seus ollos fuxían apesarados e baleiros dunha cámara que non tiña nin

idea do que estaba a gravar. Náufrago da súa vergoña e inmerso nun

océano cheo de miseria, lembrou o medo que sentíu cando a morte

embestíulle a gorxa e as bágoas asolagáronlle o horizonte,

arrefecéndolle o corpo e abríndolle unhas chagas que estaba a sentir

aburando de forma brutal.

Incapaz de borrar nin deter o vídeo, imaxinou que nese intre

milleiros de persoas estarían a observarlle na mesma rede na que el

caera, excitándose cunha escea na que ninguén repararía en se

realmente as persoaxes eran realmente actores e se éstos estaban a

disfrutar ou non. Pero aínda que o seu odio si puidese, el non podía

culpar a ninguén de facer o que el mesmo fixera en tantas ocasións.

Cando o negro volveu á noite a figura da súa muller emerxeu da

nada consolándolle, coma se soubese o que sucedera, e acariñándolle

no pelo ensinoulle a diferenza entre o tacto das persoas e a urticaria do

diaño. A sensación de culpabilidade aumentou enormemente tras aquel

agarimoso xesto e rápidamente acendeu a luz para recoñecer que

fixera algo horrible que nunca máis volvería a repetir e pedirlle perdón,

pero cando ollou cara o seu rostro comprobou que Lorena estaba

profundamente durmida cun sorriso arqueándolle os beizos. Por un

intre dubidou se espertala ou non, pero non tivo o valor preciso. O


MA ÁRABRAB

PÁXINA 110

único que puido facer foi achegarse ata ela e cun bico pedirlle un

perdón que ninguén escoitou

Volveu a apagar a luz cando recoñeceu que era moito máis

apoucado do que nunca imaxinara. E desexou que aquela noite e aquel

silencio fosen inacabables.


MA ÁRABRAB

PÁXINA 111

*****

Abandonando un leito compartido coa soidade e a pena, Lorena

volveu a aparecer sobre un diván no que Ana estaba a agardarlle aínda

espida, porque tamén ela sabía que a maxia do amor é quen de facer

que dúas almas sigan a escoitar unha mesma melodía procedente da

mandolina da lúa pese a que os corpos estén en lugares diferentes. Os

dedos volvéronse buscar coa mesma fraxilidade e os beizos

rápidamente uníronse para seguir amándose tal e como non deixaran

de facelo dende a primeira mirada.

O descubrimento das dúas caras da sexualidade, que xa sabía

tan evidentes como as diferencias dos corpos masculino e feminino,

mostráranlle un xeito de amar sublime, no que non había nin baleiros

nin contidos senón unha única forma de compartir. E pensando niso

lembrou a súa primeira vez, cando ninguén máis que ela escoitara

unhas bágoas implorando unha caricia no baleiro posterior, cando os

corpos comezaban a arrefecer, e no diferente que fora ese momento

cando era Ana quen estaba ao seu carón amándolle. Fora nese intre

cando comprendera que hai cousas que os homes xamáis poderán nin

tan sequera imaxinar. E cousas que fan sentir que nunca máis quería

volver a sufrir.


MA ÁRABRAB

PÁXINA 112

Apurando as derradeiras horas de insomnio Lorena pensaba

como explicar todo canto o corazón expresaba de forma tan sinxela

con sentimentos. Mentalmente redactou centos de borradores nos que

sentíase incapaz de dicirlle a quen aínda permanecía durmido preto

súa algo tan simple como que íase porque atopara por fin un corazón

que, sen promesas de por medio, amosáralle a eternidade do amor. A

mellor forma de facerlle o menor dano posible era con mentiras e

precisamente iso era o único que quería evitar. Non quería máis

enganos nun matrimonio que durante anos fora precisamente iso.

Tras quedar sen tinta para seguir inventando escusas decidíu

que ser sincera é sempre a mellor forma de contar as cousas e

renunciou a elaborar ningún discurso para recitar sen sentir. Sabía que

as cousas máis importantes da súa vida dixéraas sen pensar, e iso era

o que ía facer. Todo rematara facía moito tempo e o que tiña que facer

ao día seguinte non era máis que poñerlle o punto e final a algo que

dende o momento en que o fixeron baixo xuramento perdera todo

sentido.

Repasando nas demáis consecuencias que tería, aos ollos dos

demáis, o brusco xiro que aquela noite decidira darlle á vida, pensou na

súa familia, e do baldío que sería intentar explicarlles uns sentimentos

que xamáis entenderían. E nas súas amizades, moitas das cales

estaba segura perdería porque era conscente que había moita xente


MA ÁRABRAB

PÁXINA 113

preto dela que eran das que dicían unha cousa e pensaban outra moi

diferente sobre a homosexualidade.

Pero tódolos problemas quedaban completamente a un lado

cando pensaba na posibilidade de poder deitarse con Ana todas as

noites e poder disfrutar do seu amor todos os días. Ela non tiña dúbida

do que quería. Os demáis que fixeran o que cresen máis oportuno.


MA ÁRABRAB

PÁXINA 114

*****

Querido David:

Nunha despedida sempre quedan moitas cousas sen dicir que

non deberiamos deixar no esquecemento, por respeito ó que un día foi

amor e que, pasado algún tempo, deixou de selo. É por iso que

escríboche esta carta que espero que leas algún día, porque ten todo

canto non puiden dicirche cando marchei e gustaríame que souberas.

Sei que cando díxenche os motivos polos que marchábame do

teu carón non os entendiches, non aceptaches que atopara a felicidade

lonxe de ti e moito menos que fora nos beizos doutra muller. Seica isto

foi o que máis amoloute, aínda que non quixeras recoñecelo. Nunca

pensara en ti como alguén con prexuízos acerca da liberdade no amor,

pero cando trataches de convencerme de que o amor só é posible

cando é compartido por persoas de diferente sexo decepcionáchesme

máis do que nunca o fixeras porque a rabia non pode ser nunca razón

para xustificar nada. Non agardaba que comprenderas o meu adeus,

nin tan sequera que o aceptaras, porque sei que cando o amor

desaparece sempre hai un culpable e un inocente, pero o que non

agardaba é que faltárasme ó respeito como o fixeches.

Queiras recoñecelo ou non a nosa relación rematou moito tempo

antes de que aparecera Ana na miña vida. O único erro que puiden


MA ÁRABRAB

PÁXINA 115

cometer, e o único que podes botarme en cara, é o de non afastarme

de ti cando iso sucedeu, e poñerlle punto e final a tanto sufrimento. Fun

unha cobarde por non facelo e pídoche perdón por iso. Non tiven o

valor suficiente, é certo, pero non me culpes só a min. Ti tampouco o

tiveches. Cando algo empeza a morrer hai que loitar para que iso non

ocurra ou afastarse o máximo posible para evitar enfermar de agonía e

nós non fixemos nin unha cousa nin outra. E así a negrura rematou

devorándonos. Facía xa moito tempo que deixáramos de durmir

abrazados cada noite, que deixáramos de falar dos nosos soños aínda

sen cumprir, que as luces apagábanse para non ver como facíamos

algo que non era amor. Os nosos silenzos pasaron a dicir moito máis

que as nosas palabras e as recriminacións deixaron de ter voz para

lanzárnolas cobardemente ás costas, con miradas agochadas e

ausencias sen baleiros. E así rematouse todo.

No amor é necesario que os dous entréguense sen escusas á

persoa á que aman, porque de non ser así estará condeado ao fracaso.

E nós nunca entregámonos un ao outro porque sempre confundimos

pertencer con posuir, cando son cousas totalmente diferentes. Nunca

soubemos darnos amor de verdade. Sempre estivemos ao carón un do

outro, iso é innegable, pero nunca te sentín coma algo meu, coma se

formases parte de min, coma algo do que non puidera prescindir. Como

estou segura ti tampouco sentíchesme nunca a min


MA ÁRABRAB

PÁXINA 116

Sei que botarásme de menos tanto como podes estar seguro eu

botareite a ti, pero tamén sei que ningún dos dous chorará a ausencia

do outro. Coincidimos no tempo e no lugar é certo, e foi algo fermoso,

pero as coincidencias son esporádicas, limitadas, finitas. E esta tivo

que rematar moito antes do que o fixo.

O primeiro motivo destas letras non é outro que pedirte que non

me culpes por marchar do teu carón, as veces iso é moito máis valente

que permanecer xunto a alguén que xa non queremos.

O segundo e máis importante, é agradecerte que estiveras

comigo ata que o amor separounos para sempre. Grazas por intentar

facerme feliz, tanto nos momentos que o lograches coma nos

momentos nos que non foi posible, pero nos que aínda así o

intentaches. Grazas por deixarme marchar sen máis preguntas que as

miñas respostas. Grazas por non acompañarme á porta na derradeira

despedida, ollándome marchar sen pedir imposibles. Grazas por todos

os sorrisos compartidos e por tantísimos momentos que nunca

esquecerei.

Sempre fuches e serás o meu mellor amigo, o que sempre estivo

comigo cando o precisei, e xustamente por iso, porque ti nunca me

fallaches, gustaríame que tiveses claro que sempre estarei ao teu lado

cando ti o queiras.


MA ÁRABRAB

PÁXINA 117

Estou segura de que moito antes do que pensas atoparás

alguén a quen ames de verdade, moito máis que a min, porque o amor

non é algo que un atopa, senón que é algo que un merece. E ti

merécelo máis que ninguén.

P.D: Son máis feliz do que nunca fora na miña vida. Tan só pidote un

favor, cando ti tamén sintas que estás no mellor momento da túa vida,

faimo saber. Mereces todo o bo que estou segura terás moi cedo.


MA ÁRABRAB

PÁXINA 118

*****

Con Lorena xa alonxada para sempre, David continuou cada día

escravo dos impulsos do seu propio corpo, que sentía cada vez máis

enfermo. Coma un fuxitivo sen condea saía unha e outra vez do portal

dun edificio no que empeñábase a buscar algo que nunca atopara, nen

atoparía. Coma se a súa alma fose unha autómata seguíu tropezando

unha e cen veces coa mesma pedra, intentando agocharse de si

mesmo sen conseguilo nunca. No silencio da prisión na que

convertíranse as súas noites, prometíase unha e outra vez non repetir

unha mentira que xa era mentira en sí mesma. E que sempre volvía a

facer.

Tras a partida da súa muller descubrira que os erros doen moito

máis cando non tes a ninguén a quen facerlle culpable dos mesmos,

por iso botábaa de menos de vez en cando, porque sen ninguén xunto

a el tan só podía haber un único culpable dos seus males.

O silencio convertíuse no seu compañeiro de piso, no libro en

branco que sempre tiña na súa mesa de noite e que xamáis lería.

Sabía que Lorena era completamente feliz, e alegrábase de que ela si

atopara o amor, pero a sensación de culpa por mentirlle e non

confesarlle o que fixera cando aínda estaba xunto a ela convertérase

noutra incómoda puñalada da que tampouco podería liberarse. Nunca


MA ÁRABRAB

PÁXINA 119

foi quen de pedirlle disculpas e dicirlle que alonxarse del foi o mellor

que puido facer. Sabía que era feliz e con iso bastáballe. Xamáis

chamouna para pedirlle unha axuda que só ela podíalle dar. Intentouno

centos de veces, pero o orgullo é unha das máis estúpidas cualidades.

Ninguén soubo, ata que foi demasiado tarde, que el mesmo

marcara moi cedo, o derradeiro día no almanaque da súa historia.


MA ÁRABRAB

PÁXINA 120

*****

Pasados uns meses as súas vidas continuaban no mesmo

punto onde quedaran tras o primeiro dos bicos. Cada día que pasaban

xuntas descubrían un novo universo no que a liberdade e o respeito

eran a única linguaxe que empregaban para comunicarse. Ambas

conseguiran construír a base de ilusión unha realidade moito mellor

que calqueira soño, recuperando todas as cousas que algún día deran

por perdidas pero nunca esqueceran. Cada noite amábanse coa

esperanza que o día seguinte os seus corpos seguiran necesitando o

un doutro e o destino permitíralles facelo, porque o amor facía de cada

instante unha vivencia máxica. Mesmo a gatiña branca era outra e

xunto a Jack, o seu novo compañeiro, acudían veloces sempre que o

son das chaves avisaban que alguén estaba a piques de entrar no piso.

Ese mesmo ano viaxaron á India para inaugurar unha grande

fonte que alguén doara de forma anónima baixo a condición de que

levara o nome de Imshri Oldhra e que unha placa explicara a triste

historia da súa vida. Alí confirmaron que todo canto sabían de ela era

certo porque quen lle contara a historia a Ana fora Aiyana Oldhra, a súa

irmá pequena, que convertérase nunha respectada defensora dos

dereitos da muller.


MA ÁRABRAB

PÁXINA 121

Dúas copas tatuadas nas costas e uns ollos de moza ollándoas

fora a mellor homenaxe que Ana e Lorena atoparon para festexar que,

dende aquel primeiro bico de cristal, a cociñeira e a convidada cearon

xuntas todas as noites. Con Imshri coma testigo eterno do seu amor.


MA ÁRABRAB

PÁXINA 122

Pese a que Imshri Oldhra é unha persoaxe de ficción, este libro

vai adicado ás miles de “Imshris” ás que a máxima expresión da

crueldade intentou, intenta e intentará arrebatarlle a posibilidade de

amar.

E a todas e todos os que teñen a valentía de seguir sempre os

dictados do seu corazón.

Education

No interior dalgúns soños