View
231
Download
8
Category
Preview:
DESCRIPTION
Revista parroquial mensual
Citation preview
re v is ta p a rro q u ia l m e n s u a l d e S a n C ris to v o d a s v iñ a sM a rz o 2 0 0 9 n º2 - A n o I
DECEMBRO 2012 nº 47 - Ano IV
O Nadal comeza no corazón de Deus e so está completo cando chega ao corazón do home. (Anónimo)
CARTA A LOS REYES MAGOS
San Cristovo, 2 de diciembre de 2012
Queridos Reyes Magos:
La verdad es que me siento un poco torpe escribiendo
esta carta, y es que, después de tantos años, hoy quiero volver
a recuperar vuestra amistad, y me propongo volver a
escribiros y así recuperar lo que llaman el Espíritu de la
Navidad, que para mi no deja de ser, el volver a sentir que
Dios se sigue haciendo presente en mi vida, y en la vida de
tantas y tantas personas que siguen descubriendo a un Dios
cercano, que se hizo hombre como nosotros y que sigue
estando presente en la historia de la humanidad.
La verdad es que este año no me atrevo a pedir grandes cosas, sobre todo viendo como tantas y tantas
personas lo están pasando tan mal en nuestra sociedad, en nuestro barrio. Basta con que os paséis un miércoles
por la tarde por nuestros salones parroquiales. Son numerosas las personas que acuden a Caritas Parroquial
para que les ayudemos, en necesidades a veces tan básicas que a uno le abruman. Pero gracias a Dios, la
solidaridad, es columna vertebral en nuestra pastoral, no solo por el grupo de
voluntarios que miércoles tras miércoles, acuden al despacho a atenderlos, y
que sin ellos esto no funcionaría, sino también por la sensibilidad de tantas
personas que no son ajenas a estas realidades, y que construyen comunidad
aportando cada uno lo más valioso que tienen, que es su tiempo y su persona
en la construcción del Reino de Dios.
Como podéis ver, la verdad es que no necesito nada… pero
permitirme, que os pida algo, no para mí, sino para la Parroquia.
Queridos magos, os pido que, después de este año tan especial y tan
complejo vivido por la Parroquia, les sigáis trayendo alegría, disponibilidad,
capacidad de ver el futuro como algo maravilloso en la construcción de la
Iglesia. Ha sido un año diferente, y tal vez, la Parroquia necesite que les sigáis
trayendo todos estos presentes para seguir caminando en el día a día.
Mirad cómo disfrutan los niños en catequesis los domingos, o cómo se
reúnen los viernes en el taller de vida y oración. Fijaos en la ilusión de los
niños preparando la misa dominical, o cómo participan de las distintas
actividades del Centro Social nuestros parroquianos,… o cómo se plantean los
chicos de participan en la confirmación, si vale la pena seguir a Cristo. Son
tantas personas, tantas ilusiones, tantos proyectos…. que vale la pena preparar
el camino al Dios de la Vida, que se encarna en nuestras vidas.
La noche santa del 24 de diciembre, volveremos a entonar villancicos, volveremos a entonar Gloria a
Dios en el cielo y en la tierra Paz a los hombres de buena voluntad.
Gracias queridos Reyes Magos por leer esta carta.
Un abrazo
Manolo.
P.D. prometo ser mejor este año y poner limpios los zapatos la noche del 5 de enero. Gracias.
SUMARIO
Nadal e Operación Kilo
(Páxina 2)
O Advento
(Páxina 3)
Á calor da Palabra
(Páxina 4)
Rostros do barrio.
Vixilia da Inmaculada
(Páxina 5)
Avanzando na Ensinanza
Social da Igrexa
(Páxina 6)
Acollemento familiar
(Páxina 7)
Axenda
(Páxina 8)
A FUME DE CAROZO
CHEGA O NADAL E CON EL… ... A OPERACIÓN KILO!
Sempre que chegan estas datas, é moi común escoitar: “Ai!, Como pasa o tempo! Xa estamos outra
vez no nadal.!”
Esta frase repítese todos os anos, como se repite a chegada o inverno.
En moitos casos dise sen pensar para nada nas palabras que pronunciamos,
noutros pensando en todo o que supón: bullicio, luces, adornos, “decoración”
especial da casa (hai que poñer o belén e/ou a árbore), compras, comidas
familiares… algo que nos “incomoda” un pouco á maioría dos adultos.
Dende a Parroquia, queremos chamar un pouquechiño a atención sobre
isto, porque ao mellor (ou ao peor), tanta luz e tanta présa, impídennos ver
situacións de persoas que ao noso lado, viven un nadal bastante diferente.
Son persoas que non poden “permitirse o luxo” de pensar como
preparar a mesa para a cena de Noiteboa ou para o xantar de Nadal, porque
pasan mil e un apuros para “comer cada día” e/ou pagar recibos de luz,
comunidade, gastos de farmacia, roupa, etc.
Por iso pedimos desde aquí axuda a todos aqueles que poidan aportar con xenerosidade algo para
axudar a esas familias que están pasando momentos moi complicados. Organizamos así a “Operación Kilo”
para recoller diferentes produtos que achegar a estes irmáns nosos.
Ata o 16 de decembro, podemos achegar as nosas aportacións ao Centro Parroquial, os martes e
venres, en horario de despacho, de 6 a 8 da tarde, ou os domingos pola mañá, aproveitando o tempo da
catequese.
Por suposto todos os alimentos son ben recibidos, pero do que máis escaseza temos é dalgún como:
- Azucre
- Café
- Cacao
- Conservas (peixe, vexetais…)
- Aceite
- Galletas
- Vinagre
- Leite
Tamén, quen o desexe, pode colaborar economicamente para que dende Cáritas Parroquial se merque
algún alimento para persoas con diferentes intolerancias/ alerxias, ou para afrontar pagos urxentes (que tamén
é imprescindible realizar). Isto pode facerse entregando en man a cantidade que se desexe ao párroco ou
calquera colaborador, ou ingresándoa na conta de Cáritas Parroquial de San Cristovo das Viñas, no Banco
Pastor, cuxo número é: 0072 – 0192 – 96 - 0000200166
Esperemos que entre todos fagamos que o Nadal non se quede so nunha celebración tradicional,
nunhas datas especiais que se repiten ano tras ano, senón que sexa de verdade unha maneira de vivir a
fraternidade, compartindo como irmáns o que temos, como facían os primeiros cristiáns.
Estamos preparándonos todos para preparar o
nacemento de Xesús. Que mellor maneira de facelo que acoller
aos nosos irmáns máis necesitados da nosa comunidade!
Dende Cáritas Parroquial desexámosvos un
FELIZ E SOLIDARIO NADAL!
A LAREIRA
O ADVENTO: VIVINDO A ESPERANZA
O advento é un tempo (litúrxico) que comprende as catro
semanas antes do nacemento do Neno Deus.
Etimolóxicamente a palabra advento, ven do latín “adventus”
que significa venida, chegada (do Redentor). Sen embargo se
separamos a palabra orixinal en dúas ad ventus, o significado se
voltaría en hacia o vento. Así que o advento podería ser algo así coma,
“ir ao encontro do noso Vento”. O vento que move as nosas velas, o
que axita o noso ánimo, o que fai caer as nosas follas mortas para que
nazan as novas, ... E doutra cousa non saberemos pero de vento na
nosa terriña estamos ben servidos. O outro día, o peque da familia, ao
saír do cole e vir un refacho forte de vento sorprendeume dicindo “o
señor vento papá, o señor vento papá...”, agarrándose moi forte ás
miñas pernas para poder camiñar.
É fundamental a forma de como acollemos ou enfrontamos este vento. Esta época que nos ven enriba
para moita xente é unha época triste, dura e difícil. E motivos hai para que sexa así. A crise nos deixa historias
de irmáns que tódolos días se encontran na calle. Impensables dores físicas e psíquicas que están padecendo
moitos coñecidos e familiares por causa de enfermidades. Pero sobre todo nestas épocas, quizais o que máis
botamos en falla son “os nosos” que se foron. Aqueles cos que xa non poderemos comer o turrón ou facerlles
cóxegas, ou … Como me dicía un amigo fai uns días, aos que botamos de menos, e non podemos evitalo. E
claro que non o podemos evitar, porque son parte das nosas vidas e o serán sempre. Ninguén podemos dicir
que seriamos os mesmos, sen haber coñecido a esas persoas. Sen dúbida ¡temos tanto que agradecer! Estas
persoas aí as puxo o Pai, no noso camiñar, para que fosen puras experiencias de amor e esperanza. Nós,
tivemos o privilexio de ser testemuñas, e como “testigos” co noso testemuño, debemos tentar poñer miguiñas
de esperanza onde parece que non a hai.
Esta “Esperanza” cristiá, que dá sentido ás nosas vidas, é espera e recordo. Pero á vez, debe poñernos
en movemento, a ser dinámicos, a continuar camiñando. A esperanza nos suxeita e nos permite seguir adiante
a pesar das dificultades no camiño. Gústanme moito como claves de preparación persoal para estas semanas, o
resumo que fai Jose A. Pagola para a homilía do primeiro domingo de advento deste ano: “indignación e
espera, sen matar a esperanza”.
Fermosísimas son as verbas de Bieito XVI na mensaxe de advento do ano pasado na que dicía:
“Queridos irmáns! ...En Advento, a liturxia repítenos con frecuencia e nos asegura, como querendo
derrotar a nosa desconfianza, que Deus «vén»: vén para estar connosco, en cada unha das nosas situacións;
ven para vivir entre nós, a vivir connosco e en nós; ven a encher as distancias que nos dividen e separan; ven
a reconciliarnos con El e entre nós. Ven na historia da humanidade para tocar a porta de cada home e de
cada muller de boa vontade, para ofrecer ós individuos, ás familias e aos pobos o don da fraternidade, da
concordia e da paz. Por este motivo, o Advento é tempo de esperanza, no que os crentes en Cristo están
invitados a permanecer en espera vixiante e activa, alimentada pola oración e polo compromiso concreto do
amor”
Quixera rematar este artigo cunha invitación para todos nós para este Advento. Unha invitación para
que igual que facía o pequecho da familia, neste ad vento esteamos todos moi agarradiños, moi xuntiños. Non
sei se é moi teolóxico ou litúrxico ou sequera se ten moito sentido escatolóxico; pero unha vez escoitei dicir
que no altar da eucaristía aí estábamos todos. TODOS, os que podemos ver e os que aínda que non podamos
ver, si podemos sentir a súa presenza, e co PAI no centro. Pois que aí, no altar, cada domingo cando esteamos
coas mans ben collidas e con xesto agarimoso, collamos moitos folgos para non ter medo, para poder seguir
camiñando, a pesar de...
Ata mañá no altar.
Yolanda e Juan
Á CALOR DA PALABRA
Domingo 9 (Lc 3, 1-6)
En el año quince del reinado del emperador
Tiberio, siendo Poncio Pilato gobernador de Judea, y
Herodes virrey de Galilea, …. vino la palabra de
Dios sobre Juan, hijo de Zacarías, en el desierto. Y
recorrió toda la comarca del Jordán, predicando un
bautismo de conversión para perdón de los pecados,
como está escrito en el libro de los oráculos del
profeta Isaías: «Una voz grita en el desierto:
Preparad el camino del Señor, allanad sus senderos;
elévense los valles, desciendan los montes y
colinas; que lo torcido se enderece, lo escabroso se
iguale. Y todos verán la salvación de Dios.»
Domingo 16 (Lc 3, 10-18)
En aquel tiempo, la gente preguntaba a
Juan: «¿Entonces, qué hacemos?» Él contestó: «El
que tenga dos túnicas, que se las reparta con el que
no tiene; y el que tenga comida, haga lo mismo.»
Vinieron también a bautizarse unos publicanos y le
preguntaron: «Maestro, ¿qué hacemos nosotros?» Él
les contestó: «No exijáis más de lo establecido.»
Unos militares le preguntaron:
«¿Qué hacemos nosotros?» Él
les contestó: «No hagáis
extorsión ni os aprovechéis de
nadie, sino contentaos con la
paga.» El pueblo estaba en
expectación, y todos se
preguntaban si no sería Juan el
Mesías; él tomó la palabra y
dijo a todos: «Yo os bautizo
con agua; pero viene el que
puede más que yo, y no
merezco desatarle la correa de sus sandalias. Él os
bautizará con Espíritu Santo y fuego; tiene en la
mano el bieldo para aventar su parva y reunir su
trigo en el granero y quemar la paja en una hoguera
que no se apaga.» Añadiendo otras muchas cosas,
exhortaba al pueblo y le anunciaba el Evangelio.
Domingo 23 (Lc 1, 39-45)
En aquellos días, María se puso en camino y
fue aprisa a la montaña, a un pueblo de Judá; entró
en casa de Zacarías y saludó a Isabel. En cuanto
Isabel oyó el saludo de María, saltó la criatura en su
vientre. Se llenó Isabel del Espíritu Santo y dijo a
voz en grito. «¡Bendita tú entre las mujeres, y
bendito el fruto de tu vientre! ¿Quién soy yo para
que me visite la madre de mi Señor? En cuanto tu
saludo llegó a mis oídos, la criatura saltó de alegría
en mi vientre. Dichosa tú, que has creído, porque lo
que te ha dicho el Señor se cumplirá. »
Domingo 30 (Lc 2, 41-52)
Los padres de Jesús solían ir cada año a
Jerusalén por las fiestas de Pascua. Cuando Jesús
cumplió doce años, subieron a la fiesta según la
costumbre y, cuando terminó, se volvieron; pero el
niño Jesús se quedó en Jerusalén, sin que lo supieran
sus padres. Éstos, creyendo que estaba en la
caravana, hicieron una jornada y se pusieron a
buscarlo entre los parientes y conocidos; al no
encontrarlo, se volvieron a Jerusalén en su busca. A
los tres días, lo encontraron en el templo, sentado en
medio de los maestros, escuchándolos y haciéndoles
preguntas; todos los que le oían quedaban
asombrados de su talento y de las respuestas que
daba. Al verlo, se quedaron atónitos, y le dijo su
madre: «Hijo, ¿por qué nos has tratado así? Mira que
tu padre y yo te buscábamos angustiados.» Él les
contestó: « ¿Por qué me buscabais? ¿No sabíais que
yo debía estar en la casa de mi Padre?» Pero ellos no
comprendieron lo que quería decir. Él bajó con ellos
a Nazaret y siguió bajo su autoridad. Su madre
conservaba todo esto en su corazón. Y Jesús iba
creciendo en sabiduría, en estatura y en
gracia ante Dios y los hombres.
Domingo 6 (Mt 2,1-12)
Jesús nació en Belén de Judá
en tiempos del rey Herodes. Entonces,
unos Magos de Oriente se presentaron
en Jerusalén preguntando: “ ¿Dónde
está el Rey de los Judíos que ha nacido?
Porque hemos visto salir su estrella y
venimos a adorarlo”. Al enterarse el rey
Herodes, se sobresaltó y todo Jerusalén con él;
convocó a los sumos pontífices y a los letrados del
país, y les preguntó dónde tenía que nacer el Mesías.
Ellos le contestaron: “ En Belén de Judá, porque así
lo ha escrito el Profeta …”. Entonces Herodes llamó
en secreto a los Magos, para que le precisaran el
tiempo en que había aparecido la estrella, y los
mandó a Belén diciéndoles: “Id y averiguad
cuidadosamente qué hay del niño y, cuando lo
encontréis, avisadme, para ir yo también a adorarlo”.
Ellos, después de oír al rey, se pusieron en camino, y
de pronto la estrella que había visto salir comenzó a
guiarlos hasta que vino a pararse encima de donde
estaba el niño. Al ver la estrella, se llenaron de
inmensa alegría. Entraron en la casa, vieron al niño
con María, su madre, y cayendo de rodillas, lo
adoraron: después, abriendo sus cofres, le ofrecieron
regalos: oro, incienso y mirra. Y habiendo recibido
en sueños un oráculo, para que no volvieran a
Herodes, se marcharon a su tierra por otro camino.
MUXICAS
ROSTROS DEL BARRIO
Mi historia en el barrio y en la parroquia de san Cristovo comienza el 29
de septiembre cuando, Julio y yo, comenzamos nuestra actividad pastoral en la
celebración de las 19.30. Desde ese momento, mi vida y mi labor pastoral, como
sacerdote y como misionero redentorista, congregación religiosa a la que
pertenezco, están ligadas plenamente a san Cristóbal.
Tal vez, hay que indicar que soy el 4º de 5 hermanos, todos varones, y que
nací un mes de febrero de hace 38 años en Salamanca. Mi vida y mi vocación
sacerdotal ha tenido un recorrido más o menos largo, ya que antes de plantearme
mi vocación, realicé estudios universitarios en la Facultad de Economía y
Empresa, diplomándome en Ciencias Empresariales.
Fue a raíz de acabar los estudios universitarios, cuando me plantee de manera más real la posibilidad
de ser misionero redentorista. Hay que decir, que siempre he estado ligado a una parroquia animada por los
redentoristas en Salamanca, donde me bauticé, hice mi primera comunión y me confirmé en ella, en la
Parroquia de Santa Teresa de Jesús.
Desde que inicié el discernimiento hasta que hice la profesión religiosa, un 8 de septiembre de 2001,
pasaron unos cuantos años, que me llevaron a vivir en Salamanca, Madrid y Miranda de Ebro, a lo largo del
proceso inicial de formación como redentorista. Fui ordenado sacerdote en Salamanca el 1 de julio de 2006,
y al día siguiente presidí mi primera eucaristía. Desde ese momento, Madrid y Granada han marcado mi vida
y mi labor pastoral, hasta el mes de septiembre de este año, cuando mis superiores me encomendaron esta
nueva labor como párroco junto con el Padre Julio de san Cristovo das Viñas.
Atrás han quedado años intensos y maravillosos de pastoral en Salamanca, Madrid, Vigo, Granada.
Pero creo que lo más importante viene ahora. Un nuevo proyecto en mi vida, que me lleva a trabajar con
todos vosotros, con un mismo objetivo común, seguir anunciando Evangelio de Jesucristo, aquí y ahora.
VIGILIA DE LA INMACULADA
Convocatoria de Don Julián con motivo del Año de la Fe. Comenzaremos a primera hora de la tarde, en el salón de actos del colegio La Salle, y acabaremos
con la solemne Vigilia en la Catedral, presidida por nuestro Arzobispo.
HORARIO:
16:30 ACOGIDA - En el colegio La Salle
17:15 TALLERES
19:00 MERIENDA - En el colegio La Salle
(cada uno trae su bocata)
19:45 FIESTA DEL PERDÓN - Museo San
Martín Pinario
21:00 PROCESIÓN
21:30 VIGILIA - En la Catedral
Los grupos interesados ponerse en contacto
con la delegación.
Fernando Tomé: 981 570 979, en horario
de mañana: 10:00-14:00 h.
BRASAS
AVANZANDO NA ENSINANZA SOCIAL DA IGREXA
Chegamos a estas datas, e quen máis quen menos ten que adicar uns cartos para turróns, xantares,
presentes, viaxes e non sei cantas cousas adicionais. Un consumo excesivo vai na liña de Xesús de Nazaret,
ese que naceu nunha corte? O Estudo de consumo de nadal do 2011 de Deloitte amosa que entre os países do noso entorno, o total
de gasto en nadal en España é o 4º, por riba de países con maior renda por habitante, como Alemaña, Francia,
Holanda, Bélxica, Italia, etc. Do gasto total, o 60% é só para regalos. Como é posible coa que está caendo, e co
paro que hai? E non se lle pode botar a culpa a outros; é cousa de cadaquén...
E non só iso, senón que no fondo o que se está a facer é
trasladar os nosos desexos (canto lle queremos a alguén) a algo
material, a un obxecto ou un servizo. Ademais iso vai engadido a
distinguirse dos outros, a considerar que “mellor que sobre e non que
falte”, e a consumir toda clase de bens que en realidade non
precisamos. De seguro que os que xa botan canas lembran momentos da
vida duros a nivel material. Pero, eramos felices con menos? Dáme a
min que si. En Estados Unidos, onde hai máis automóbiles que
persoas con permiso para conducir e onde hai máis consumidores
porcentualmente, menos dun terzo da poboación di que é feliz. Pois
claro! É que non nos decatamos que o ter e o posuír non dan
felicidade, senón que a maior parte das veces dá dor de cabeza e mal corpo?
Eses mesmos lectores ou lectoras tamén dirán que hoxe as cousas e actividades “necesarias” son
moitas menos das que nós cremos. Tamén é certo que todos sabemos autoxustificar o que nos interesa ou o
que facemos menos ben, así que é doado chegar a crer con firmeza que todo o noso gasto persoal e familiar
faise porque é “necesario”.
Como di o papa na Caritas in veritate 51, a sociedade actual debe revisar con seriedade o noso estilo
de vida que tende ao hedonismo e ao consumismo, despreocupándose dos danos que disto se derivan: “É
necesario un cambio efectivo de mentalidade que nos leve a adoptar novos estilos de vida, a tenor dos cales a
busca da verdade, da beleza e do ben, así como a comuñón cos demais homes para un crecemento común,
sexan os elementos que determinen as opcións do consumo, dos aforros e das inversións.”
Podemos dicir que o ambiente nos leva a gastar superfluamente,
que tamén cómpre desfrutar da vida, etc. Pero a cuestión é que toda
decisión ten unhas consecuencias, a todos os niveis. Unha delas é que o
planeta, cun consumo tan delirante como nos países máis enriquecidos,
non ten futuro. Outra, que en vez de aproveitar o tempo para cultivar a
amizade, aprender e platicar cos avós, practicar a lectura e xogar a xogos
xuntos (e non cada un ao seu, como a cotío fan os mozos e mozas),
quítase á persoa do centro, para pór nel aos trebellos tecnolóxicos e a
acumulación de obxectos sen ton nin son.
Concordamos co que se comenta no nº 360 do Compendio da
doutrina social da igrexa: “o desafío cultural, que hoxe presenta o consumismo, debe ser afrontado en forma
máis incisiva, sobre todo se se pensa nas xeracións futuras, que corren o risco de ter que vivir nun ambiente
natural esquilmado a causa dun consumo excesivo e desordenado”.
Cómpre pensar máis no “ser” ca no “ter”, e en recuperar o sentidiño cando merquemos cousas. Que
non sexamos escándalo para os máis empobrecidos. E confrontemos a nosa vida co xeito de vivir do
carpinteiro nazareno, que dixo aquilo de “felices os pobres porque deles é o Reino”.
LUME ABERTO
LA URGENCIA DEL ACOGIMIENTO FAMILIAR
El acogimiento familiar es un programa de la Xunta de Galicia que gestiona la Cruz Roja. Su objetivo
es darle un hogar de referencia a aquellos niños y adolescentes cuyas familias, por las razones que sea, no
puedan hacerse cargo de ellos de un modo adecuado.
Esta es la teoría. Aséptica como un buen quirófano. Tan fría que no nos
dice nada. El acogimiento familiar es muchísimo más que esto. Es un modo
concreto de cumplir el mandamiento de Jesús: amaos los unos a los otros como
yo os he amado (Jn, 15, 12). El acogimiento implica darse a un niño plenamente,
de un modo gratuito y total. Es amor a cambio de nada. Exactamente el mismo
que se le da a un hijo propio. Acoger a un menor en nuestro hogar es trabajar por
su bien y vaciarse en la entrega para que un día pueda regresar con sus
progenitores. Eso implica acoger también la realidad, siempre dura, de la familia
que no puede atender a su hijo. Acoger y comprender el entorno familiar para
hacer posible que el niño o el adolescente entienda y acepte a su familia. Y para
que cuando regrese lo haga con la sensación de que no le debe absolutamente
nada a sus acogedores. En realidad son ellos los que quedan en deuda eterna con
el acogido.
Hay quien piensa que no podría desprenderse de un niño al que ha
criado unos meses, o unos años. Eso es ignorar que todo amor puro duele. El amor va íntimamente ligado al
dolor que causan las preocupaciones por los seres amados y las inevitables despedidas a las que nos obliga la
vida misma. Pero ese dolor merece la pena, porque “sólo el amor engendra la maravilla” (Silvio Rodríguez).
Sólo el amor es digno de fe, porque el amor es Dios en sí mismo (von Balthasar).
Implicarse en el acogimiento familiar es creer en la dignidad inalienable de los hijos de Dios. Y en la
Justicia. Esa cualidad que nos exige poner en valor la igualdad de oportunidades y restituirle al pobre todo lo
que nuestro egoísmo le ha quitado y que, en consecuencia, le debemos. Sobre todo en estos duros tiempos de
crisis, donde los tradicionalmente más desfavorecidos, se ven más machacados aún por la implacable
maquinaria de un Capitalismo sin alma y sin corazón que amenaza también con dejar sin vida a los débiles.
El acogimiento familiar es una aventura para los cristianos. Parece ideada expresamente para nosotros
porque es un compromiso a tiempo completo. Supone no sólo preocuparse por los preferidos del Padre, sino
también acogerlos en casa. Hacerlos propios. Convertirlos en familia. Tomarse en serio la Palabra de Dios
cuando nos recuerda que “cuanto hicisteis a uno de estos hermanos míos más pequeños, a mí me lo hicisteis”
(Mt 25, 40).
Esta crisis es tiempo privilegiado de prueba. Dios nos llama y
nos pide siempre un poco más. Nuestro Dios es alegre pero inconformista
y castiga a quien esconde los talentos que El le ha prodigado (Lc 19, 11-
27). No basta con atender a los hermanos más necesitados a tiempo
parcial. No basta con atenderlos con dinero (al fin y al cabo con un poco
de lo mucho que nos sobra). Dios nos pide que amemos como El nos
amó. Hasta el extremo. Hasta vaciarnos. Él nos lo dijo: “quien quiera
salvar su vida, la perderá; pero quien pierda su vida por mí y por el
Evangelio, la salvará” (Mc 8, 35).
¿Quieres ver a Dios? Mira a tu hermano. Lo tienes al lado. Sólo
hace falta abrir los ojos y estar atento a sus necesidades. El acogimiento
familiar es uno de los muchos modos de construir ya en la tierra el Reino
de Dios. Reino de Paz y de Justicia. Un binomio inseparable. Sin Justicia
no puede haber Paz. Dios nos invita a ser hermanos en el Hijo.
¿Atenderemos su llamada?
Antonio Gutiérrez
AGENDA DICIEMBRE 2012
INTENCIONES MISAS
Semana del 3 al 9:
Sábado 8:
13,00 h.: Por las obligaciones de
Josefa Juncal
Domingo 9:
13,00 h.: Por las intenciones de la
Parroquia
Semana del 10 al 16: Sábado 15:
18,30 h.: Por los difuntos de la familia
Garea Loureiro
Domingo 16:
13,00 h.: Por Dominga Landeira y
esposo.
Semana del 17 al 23:
Sábado 22
18,30 h.: Por Laureano, Margarita y demás
familia
Domingo 23
13,00: Por los difuntos de Consuelo Galán
Semana del 24 al 30
Lunes 24:
17,30 h: Misa Vigilia de Navidad. Intención por
Miguel Carneiro Mosquera
Martes 25:
13,00 h.: Intenciones de la Parroquia
Sábado 29
18,30 h: Por Alba Peón Alvilares
Domingo 30
13,00 h.: Por José Sánchez Varela, Begoña
Soliño y difuntos de la familia
Semana del 31 diciembre al 6 de enero 2.013
Martes 1
13,00 h: Por las intenciones parroquiales
Sábado 5
18,30 h: Por las intenciones parroquiales
Domingo 6
13,00 h: Por las intenciones parroquiales
Descansan en la Paz del Padre:
Amalia Núñez de la Iglesia
Emilio Souto Catoira
Demetrio García Gantes
Socorro Brea Patiño
Desusa Pampín López
Celebraron su amor en el matrimonio. ¡Felicidades!
María Amelia Porto Lamas y José Adolfo Vilares Maceiras
Se incorporaron a la comunidad cristiana
por el bautismo.
¡Bienvenid@s!:
* Yago Peón Castro
HORARIO ATENCIÓN DESPACHO PARROQUIAL:
Despacho Parroquial: martes y viernes, de 18 h. a 20 h.
Despacho Cáritas: todos los miércoles, de 19 h a 21 h.
MESA DE REDACCIÓN E
COORDINACIÓN
Yolanda Sánchez Sánchez
Juan López Sánchez
Alfredo Losada Suárez
José Juan Videla Rodríguez
Mª Dolores Mantiñán Loureiro
DIRECCIÓN
“Centro Parroquial”
R/ Birloque, 52 B
15. 008 A Coruña
Tlf.: 981 132 700 / 630 023 519
981 283 945
CORRECCIÓN LINGÜÍSTICA
Loli Mantiñán Loureiro
sancristovodasvinas@gmail.com
BLOG:
sancristovodasvinas.blogspot.com
TIRADA
500 Exemplares.
DISTRIBUCIÓN
Primeiro domingo de mes na
parroquia e no barrio.
IMPRIME
Velfer
CELEBRACIONES EN ADVIENTO
MARTES 11 DE DICIEMBRE
CELEBRACIÓN PENITENCIAL
LUGAR: CENTRO PARROQUIAL
HORA: 19,30 h
RETIRO DE ADVIENTO
SÁBADO 15 DE DICIEMBRE
HORA: 16.00 HORAS
LUGAR: CASA PARROQUIAL (JUNTO A
LA IGLESIA)
IMPORTANTE
EL MARTES 1 DE ENERO SOLO HAY
MISA A LAS 13.00 HORAS EN LA
IGLESIA PARROQUIAL
SE SUPRIME LA MISA DE 11.30
Recommended