Bio 4º eso tema 8

CICLO DAS ROCAS

ORIXEN DA TERRA

MÉTODOS DE ESTUDIO DO INTERIOR DA TERRA

No coñecemento do interior da Terra empréganse dous tipos de métodos.

Métodos directos.- Baséanse no estudio dos materiais terrestres

Metodos indirectos-Xeofísicos: Eléctricos, xeotérmicos,

magnéticos, gravimétricos -Sísmicos.- Se basean no estudio da

propagación das ondas sísmicas por o interior da Terra.

Ondas sísmicas.- Se xeneran cando se produce un sismo     Ondas P, principales o longitudinales.- Propáganse en medos sólidos e líquidos (nestes a súa velocidade diminue). Cando viaxan polo interior da Terra, as rocas están sometidas a compresións e expansións loxitudinales ( as súas partículas vibran na mesma dirección que se propagas a fronte de ondas)-    Ondas S, secundarias o transversales.- son mais lentas que as P e só se propagan en midos sólidos. Son transversais ( as partículas das rocas vibran en sentido perpendicular con respecto a dirección da propagación As ondas S y P parten do hipocentro e o chegar a superficie orixinan as ondas L.

DICONTINUIDADES SÍSMICAS

A velocidad de propagación das ondas sísmicas por o interior da Terra presenta saltos que son discontinuidades

Os cambios bruscos de velocidade das ondas S y P por o interior da Terra indican:

         Diferencia na composición dos materiais          Diferencia estructural          Diferencia de estado. A velocidade das ondas sísmicas depende da densidade e da

elasticidade dos materiales e está influenciada por a comprensibilidade e a rixidez dos materiais.

O aumentar a densidade dun medio aumenta a velocidade das ondas sísmicas, xa que o medio se comporta mais elásticamente

DISCONTINUIDADES SÍSMICAS

Mohorovicic (60 Km de profundidade).- É o límite entre a codia e o manto. As ondas P e S sofren un cambio

Gutemberg (2900 Km de profundidade).- Separa o manto do núcleo. As ondas S deixan de propagarse e as P disminúen a súa velocidade

Wiechert (5150 Km de profundidade).- Separa o nucleo interno do externo. As ondas P aumentan a súa velocidade

Repetti: Localízase a uns 700km de profundidade. Separa o manto superior do inferior. As ondas S e P incrementan a súa velocidade

ESTRUCTURA DE LA TIERRA

LITOSFERA

TECTÓNICA DE PLACASConxunto de postulados que intentan explicar unha serie de fenómenos xeolóxicos como son:

• Distribución e evolución dos continentes.

• Evolución dos océanos.

• Formación das cordilleras.

• Orixe e distribución dos sismos.

• Orixe e distribución das zonas magmáticas e metamórficas.

• Distribución dos seres vivos e fósiles.

PEARES SOBRE OS QUE SE BASEA ESTA TEORÍA

•Deriva continental (Wegener 1915).

•Expansión do fondo dos océanos.

EXPANSIÓN DO FONDO DO OCÉANO

O densenvolvemento cronolóxicoda Tectónica de placas iniciousecoa teoría da expansión do fondodo océano e como consecuencia iso o movemento e separacióndos continentes.Esta teoría púxose de manifesto o estudar as anomalías

magnéticasdo fondo do océano.• Magnetismo das rochas

oceánicasObsérvanse bandas magnéticas

coa mesma polaridade a ambos lados do rift da dorsal.

DERIVA CONTINENTAL

Wegener (1915) observou a semellanza que existía na liña de costa atlántica de Africa e América do Sur e dixo que todos os continentes estiveron unidos nun gran continente e que por deriva do mesmo orixináronse os cinco continentes actuais.

DERIVA CONTINENTAL

Probable distribución dos continentes hai 200 millóns de anos (finais do Paleozoico- inicios do Mesozoico) Os continentes estaban distribuídos En un gran continente PANGEA, rodeado dun gran océano PANTALASA.

DERIVA CONTINENTAL

Distribución dos continentes a finais do Triásico, hai 180 ma., 20 ma. despois de iniciarse a rotura da Panxea en dos grandes supercontinentes LAURASIA E A GONDWANA.

DERIVA CONTINENTAL

Distribución dos continentes a finais do Xurásico, 65 m.a. despois da rotura da Panxea. Aquí móstrase solo oceánico xerado desde o Triásico ata o Xurásico, é dicir, durante un periodo de 45 m.a.

DERIVA CONTINENTAL

Distribución das masas continentais a finais do Cretácico, hai 135 ma. despois da rotura da Panxea. Nesta imaxe móstrase o solo oceánico xerado ata o Cretácico.

PROBAS DA DERIVA CONTINENTAL

O encaixamento dalgúns continentes, como América do Sur e África; as súas liñas de costas presentan unha gran similitude.

PROBAS DA DERIVA CONTINENTAL

existencia de depósitos glaciais antigos en todos os continentes do hemisferio Sur, tamén evidencian que unha glaciación afectou ó supercontinente Panxea no pasado

PROBAS DA DERIVA CONTINENTAL

A presencia de fósiles de seres similares en rochas antigas (anteriores á fragmentación de Panxea) de continentes que actualmente están separados. Como o Mesosaurus, do que se encontraron fósiles en Arxentina e no sur de África.

PLACAS LITOSFÉRICAS

MOVEMENTO DAS PLACAS

BORDOS DIVERXENTESFórmase litosfera oceánica a partir

de materiais da Astenosfera, provocando un aumento da superficie da placa. Corresponden a movementos de separación e é o lugar donde se sitúan as dorsais oceánicas e producen como resultado a expansión do fondo do océano.

Os bordos constructivos son zonas moi activas, pois ao longo da dorsal prodúcense numerosos terremotos superficiais nos que os hipocentros se localizan entre 10 e 30 quilómetros de profundidade.

BORDOS CONVERXENTES

Son límites onde se enfrontan dúas placas litosféricas que se aproximan ou empurran. Tamén se chaman bordos destructivos porque neles se destrúe a litosfera oceánica.

Existen tres tipos de converxencia:

Converxencia océano – océano.

Converxencia océano – continente. Converxencia continente – continente.

CONVERXENCIA OCÉANO-OCÉANO

Unha placa oceánica afúndese baixo outra, tamén oceánica, nun proceso denominado subducción. O chegar a certa profundidade a codia oceánica fúndese e xenera magmas que ascenden a través da zona de converxencia. Cando acadan a superficie orixinan volcáns que se aliñan en forma de arco constituíndo os arcos insulares.

CONVERXENCIA OCÉANO-CONTINENTE

Unha placa oceánica introdúcese baixo outra continental mediante un proceso de subducción formándose as foxas oceánicas características destas marxes. En zonas profundas das foxas a intensa calor funde a codia oceánica e prodúcense magmas que ascenden pola placa pasiva. Nestas zonas fórmanse cordilleiras a partir dos sedimentos mariños que son pregados. Tamén hai gran actividade volcánica e sísmica.

CONVERXENCIA CONTINENTE-CONTINENTE

Esta converxencia prodúcese cando unha placa mixta se enfronta con outra continental. Nunha primeira fase, a litosfera aceánica da placa mixta subduce baixo a placa continental. Nunha segunda fase, cando a litosfera oceánica subduciu totalmente, chocan os bloques continentais e un deles cabalga sobre o outro nun proceso inverso á subducción que se chama obducción

BORDOS NEUTROS

Son bordos nos que interaccionan dúas placas que se desprazan lateralmente. Neles nin se crea nin se destrúe a codia. Nestes bordos localízanse as fallas transformantes xa que se deslizan lateralmente dúas placas. Estas fallas cortan perpendicularmente as dorsais e teñen varios centenares de quilómetros de lonxitude (hai casos nos que superan os 5000 km)

NACEMENTO DUN OCÉANONos primeiros estadios,

a extensión da litosfera continental e a subida do material astenosférico provocan o adelgazamento da litosfera continental formándose un rift continental.

NACEMENTO DUN OCÉANO

Este proceso de adelgazamento litosférico, finalmente, produce a rotura da litosfera continental e separación dos bloques continentais, formándose un mar pouco profundo ou océano incipiente.

NACEMENTO DUN OCÉANO Se a expansión do solo

oceánico continúa formarase un océano, como, por exemplo, o Atlántico. A ambos lados da dorsal oceánica, por onde ascende o material astenosférico, destaca a presenza das zonas abisais e as marxes pasivas continentais que marcan a transición dende as augas profundas dos océanos ás zonas emerxidas dos continentes

FORMACIÓN DE CORDILLEIRAS

I) Cordilleira perioceánica.II) Cordilleira bicontinental

CORDILLEIRA PERIOCEÁNICA (ANDES)

Os sedimentos acumulados na conca sedimentaria préganse pouco a pouco.

CORDILLEIRA PERIOCEÁNICA (ANDES)

O mesmo tempo a placa oceánica introdúcese por debaixo da continental orixinándose movementos sísmicos e magma que pode sair o exterior formando illas volcánicas

CORDILLEIRA PERIOCEÁNICA (ANDES)

O choque continuado das dúas placas acaba pregando a zona de tal maneira que dá lugar a unha cadea montañosa pegada o continente.

CORDILLERA BICONTINENTAL (HIMALAIA)

A aproximación dos continentes vai cerrando o océano que os separa. O solo oceánico que existe entre eles empeza a subducir.

CORDILLERA BICONTINENTAL (HIMALAIA)

Nesta fase orixínanse grandes presións que pregan os sedimentos que cobren os bordos de ambos continentes e os dos fondos oceánicos.

CORDILLERA BICONTINENTAL (HIMALAIA)

A codia oceánica desaparece e os dous continentes chocan quedando entre eles unha sutura.

MOTOR DAS PLACAS (CORRIENTES DE CONVECCIÓN)

MOTOR DAS PLACAS (CORRIENTES DE CONVECCIÓN)

PENACHOS TERMICOS- PUNTOS QUENTES A capa D é unha zona moi

activa, ao estar apoiada sobre o núcleo, desta capa periodicamente despréndense columnas de material quente que por perder densidade ascenden atravesando o manto formando penachos térmicos.

Cando un destes penachos térmicos chega á base da litosfera, quéntaa e aparece un punto quente no que se produce vulcanismo

RELEVOS ASOCIADOS AOS PUNTOS QUENTES

PREGAMENTO

ANTICLINAL-SINCLINAL

TIPOS DE PREGAMENTOS

FALLA

TIPOS DE FALLAS