1. Presentación e situación do país:

Mapa de

Arxentina

Arxentina provén de Argentum que en latín significa “prata”. A bandeira de

Arxentina constitúese de tres bandas horizontais, das cales dúas son de cor celeste e

unha de cor branca. No centro desta hai un sol dourado de 32 puntas que leva un

rostro debuxado. Hai varias explicacións que xustifican as cores da bandeira, pero a

máis popular e poética di que foi inspirada no ceo. Esta bandeira foi creada polo

xeneral español Manuel Belgrano, no lugar onde hoxe está a cidade de Rosario. O

día da bandeira celébrase no aniversario da súa morte (20 de xuño).

O país está presidido dende o 10 de decembro de 2007 por Cristina Fernández

de Kirchner. O seu idioma oficial é o español, aínda que algunhas minorías

falan quechua e outras linguas indíxenas. A relixión maioritaria é a cristiá

católica e a súa moeda oficial é o peso.

O territorio divídese en 23 provincias e a Capital Federal (a cidade de Bos

Aires), que é a capital do país. A súa poboación é arredor de 39.000.000 de

habitantes e a súa superficie é de 2.780.400 Km cadrados.

Arxentina está situada no estremo meridional de América do Sur, é o segundo

país en extensión de Suramérica e o oitavo do mundo. Este país limita con

Bolivia e Paraguay no norte, con Brasil, Uruguay e o Océano Atlántico no

este e con Chile polo oeste e o sur.

A cordilleira dos Andes é o sistema montañoso máis impresionante deste país,

ten cumios con neves perpetuas, entre as que destaca o Aconcagua que é a

máxima altitude do continente americano. A Pampa cubre a rexión centro-

oriental do país. É unha inmensa planicie de intensa explotación agropecuaria.

En Mesopotamia sitúase a selva subtropical e a cuenca hidrográfica formada

polos ríos Uruguay e Paraná, os máis importantes do país que se unen ao

desembocar no Océano Atlántico formando o estuario do Río da Prata.

Patagonia é una meseta situada no sur do país, cuya paisaxe está dominada por

lagos, bosques e cimas cubertas por glaciares, como o Perito Moreno, este

glaciar é unha marabilla natural en continuo movemento sobre o lago

Arxentino, o máis extenso do país. No estremo meridional do continente, o

estreito de Magallanes conecta cos Océanos Atlántico e Pacífico. Máis ao sur,

a Terra de Fuego vístese de grandes chairas, ríos con meandros, lagos,

montañas e glaciares.

En Arxentina están considerados Patrimonio da Humanidade: 5 espazos

naturais, 1 cova, 1 conxunto de igrexas jesuíticas e a música de tango.

Lagos e glaciares arxentinos

Sobre a superficie do lago Arxentino álzanse algúns dos glaciares máis impresionantes do mundo. Un deles é o Perito Moreno, que mide 5 km de fronte e uns 60 m de altura, e está situado no Parque nacional Os Glaciares,

na rexión meridional da Patagonia.

O glaciar Perito Moreno.

As cataratas do Iguazú

A caída do río Iguazú (as súas augas precipítanse dende unha altura máxima de 80 m) ofrece un inigualable espectáculo de son e cores. O nome

guaraní Iguazú significa 'auga grande'. As cataratas trazan a fronteira entre Arxentina e Brasil.

O parque de Ischigualasto ou “ Val da Lúa”, encontrase no norte da provincia de san

Xoán. E un lugar único para o estudio do período Triásico, por a gran cantidade de

restos xeolóxicos-palentolóxicos que se poden atopar en el, así como fósiles de

dinosauros.

A quebrada de Humahuaca atopase no noroeste de Arxentina, na provincia de Jujuy. E

un conxunto de cerros multicolores, covas prehistóricas e fortalezas indíxenas. Destacan

por a súa beleza o “ Cerro de los Siete Colores” e A Paleta do Pintor.

A península de Valdés.

A península de Valdés e un accidente costeiro sobre o mar arxentino. Está considerada un dos principais e mais importantes destinos de avistamento de baleas do planeta. Recibe ademais a maior poboación reprodutora de

baleas francas austrais.

“ Cueva de las Manos” en Río Pinturas.

A “ Cueva de las Manos” é un sitio arqueolóxico e de pinturas rupestres que

se atopa nun fondo canón do Río Pinturas, na provincia de Santa Cruz.

Manzana Jesuítica de Córdoba

A “ Manzana Jesuítica “ de Córdoba, e un conxunto de colexios e igrexas que comprende; a Capela Doméstica, o Colexio Nacional de Monserrat, a

Igrexa da Compañía de Xesús, a antiga sede da Universidade Nacional de Córdoba e a Residencia.

2. O clima e a vexetación:

O clima que se impón en case todo o territorio arxentino é o temperado, agás na

alta montaña andina e no sur patagónico, de clima frío (onde se mesturan a

paisaxe esteparia e os densos bosques de abetos, cipreses, pinos, cedros e

coihués), ademais da rexión do Noreste, de clima subtropical (con vexetación

característica de árbores tropicais, como a palmeira, o pao de rosa e a

Jacaranda). Herbas e outras variedades arbóreas (eucalipto e acacia) resisten a

ausencia de precipitacións da Pampa. Os cháns fértiles e o clima favoreceron o

cultivo de cereais, Arxentina é un dos principias produtores mundiais de trigo.

En canto ao número de cabezas de vacas e cabalos, o país sitúase no quinto

posto do mundo.

3. A cultura: En canto a súa cultura, este país conta cunha orixe Europa que se ve

reflexada na súa música, comida, arquitectura e literatura, pois por un

tempo houbo unha gran corrente inmigratoria de varios países de Europa.

No país hai diversidade de actividades culturais e una importante

actividade artística, de renome internacional, no teatro, na pintura, na

escultura, na música, na literatura. Ofrécense en todas as cidades máis

importantes do país e fundamentalmente en Bos Aires, a

diario,conferencias, concertos, exposicións, museos, cursos, funcións de

teatro e ballet. As salas de cinematografía e espectáculos abundan en todas

as cidades máis grandes. Na música unha das expresións musicais de

Arxentina máis coñecidas internacionalmente é o Tango que se coñeceu a

finais do século XIX en Bos Aires, sendo o seu principal instrumento o

bandoneón e tendo tamén o seu propio baile característico. Destacan como

cantantes de tango Carlos Gardel, Julio Sosa, Astor Piazzolla e Roberto

Goyeneche.

Nas provincias do interior do país, hai máis música folclórica e un dos seus

festivais máis importantes é o Festival de Cosquín e o de Jesús María na

provincia de Córdoba. Hai moitos tipos de bailes e ritmos folclóricos no

país como por exemplo Cuarteto, Gato, Chamamé, Zamba, Chacarera,

Malambo, etc. A partir dos anos setenta, o artista Sandro introduciu o rock

and roll no país. Pero un estilo que reúne a multitudes é a cumbia.

Figuras ilustres nacidas no territorio arxentino foron o compositor e

bandoneísta Ástor Piazzola, o cantante Carlos Gardel, os escritores Julio

Cortázar e Jorge Luis Borges, os directores de cine María Luísa Bemberg e

Eliseo Subiela, os actores Federico Luppi e Héctor Alterio, os futbolistas

Mario Alberto Kempes, Diego Armando Maradona e Lionel Andrés Messi.

Na pintura sobresaen Antonio Berni, Raúl Soldi, Fernando Fader e Roberto

Aizenberg.

4. Gastronomía:

A principal característica da cociña arxentina son os influxos das

gastronomías italiana e española, destaca fundamentalmente pola carne

vacuna e os viños, tamén as súas pizzas teñen fama internacional. Un dos

seus pratos fortes son os asados de tira e bifés de chourizo, o asado con

coiro, ponse a tenreira en anacos nunha zanxa prendida, o coiro apoiase na

terra e cóbrese cunha chapa de zinc e encima colócanse unas brasas de

lume que manteñen a comida cocida por varias horas, para lograr o punto

perfecto da carne. As súas delicias son o choclo ou millo tenro, os ajíes ou

pementos pequenos e o charquí (de vaca, cordeiro ou porco), desgrasado e

secado ao sol. Este prato cando se prepara con sal chámase tasajo. Na

Patagonia andina destacan os patés e afumados, carnes de cervo ou xabaril,

troitas, salmóns de criadeiros e mariscos, e na parte sur o cordeiro e as

centolos. Nos postres son famosas as tortas galesas, os chocolates

artesanais e as marmeladas de Bariloche, os alfajores, as macitas finas, os

doces de froitas, o chocolate en rama é o doce de leite. De España

conservan varios pratos como o polbo á galega e os arroces.

Arxentina é un país gran produtor de trigo, poroto, choclo ou millo e leite.

Ademais as enormes producións trigueiras fan que o pan máis común sexa

o pan branco de fariña de trigo.

As bebidas que máis se consumen neste país son o viño, a champaña e a

cervexa, pero a bebida nacional máis popular é o mate, herba que se toma

en infusión, colocada nunha cáscara de cabaza, onde logo se verte en auga

quente bebendo o estrato por un tubiño ou boquilla de prata. Pódese tomar

en calquera momento do día e neste país é unha maneira de relacionarse

coa xente. Esta típica costume xurde no Río da Prata e os primeiros en

usala foron os indios guaranís, para eles o mate tiña poderes relaxantes.

Hoxe en día hai mates de diversos materiais, dende mate de cabaza e

Madeira, ata de metal e plástico. Segundo como se preparen os mates teñen

diferentes significados, por exemplo:

- Mate amargo: Simboliza a forza, o valor e a vida.

- Mate doce: (E espumoso) significa amizade, cariño.

- Mate moi doce: É mostra de amor, e de interese en chegar ao

casamento.

- Mate moi doce e quente: É mostra de amor ardente e apaixonado.

- Mate lavado: Demostra desprecio

- Mate con canela: Envía a mensaxe de interese polo outro “Penso

en vós”

- Mate con cáscara de laranxa: Significa “Esperareite”

- Mate largo: Indica desinterese ou despreocupación pola persoa a

quen se lle sirve.

Receita dos alfajores:

Ingredientes: 350 gr. de fariña, 1 culleriña de polbo de hornear, 3 barras de

chocolate rallado, 150 gr. de manteiga, 3 yemas, 1 culleriña de esencia de

vainilla, 100 gr. de azucre y leche condensada.

Preparación: Cribar a fariña co polbo de hornear. Facer un oco no medio e

agregar o chocolate, a manteiga, as yemas, a esencia de vainilla e o azucre.

Incorporala esencia de vainilla e a ralladura de limón e mesturar ben.

Formar unha masa non moi branda e estirala fina.

Facer medallóns e colocalos nunha chapa untada con manteiga e

enfariñada. Deixar enfriar e unir coa leite condensada.

Rallar 3 barras de chocolate de cobertura ou chocolate á taza. Colocar a

lume suave xunto con 3 culleriñas de leite condensada e 3 culleriñas de

maicena. Revolver ata obter un baño liso e cremoso. Bañalos alfajores

polos dous lados.

Deixar secar o baño e gardar envoltos con papel de aluminio. Quedan moi

ricos con améndoas fileteadas ou noces picadas colocadas polos bordes.

Receita do doce de leite:

Ingredientes: 3 litros de leche, 1 barra de vainilla en rama, 800 gramos de

azucre, ½ culleriña de bicarbonato, una olla de cobre.

Preparación: Poñer a ferver a lume forte nunha cazola tódolos ingredientes

e remexer ata que se disolva. Agregar ½ culleriña de bicarbonato de soda e

deixar que siga fervendo. Cando comece a espesar, remexer continuamente

con culleriña de madeira para que non se pegue. Tomará color e espesarase.

Retírase e ponse nun tarro de vidro.

5. Deportes:

Unha das máis grandes paixóns dos arxentinos é o fútbol. A Selección

Arxentina gañou a medalla de ouro nos Xogos Olímpicos de Atenas 2004 e

nos Xogos Olímpicos de Beijing 2008, sendo o futbolista arxentino Diego

Armando Maradona considerado un dos mellores xogadores da historia do

fútbol. Pero sen embargo o deporte nacional é o pato, no que se demostra a

habilidade e a coraxe do xinete. O polo arxentino goza de nivel

internacional, tanto pola excelencia dos seus xogadores como pola calidade

dos animais que montan. Tamén teñen importancia mundial outros deportes

coma o ciclismo, o golf, o hockey sobre céspede e sobre patíns, o polo, o

paddle, o remo, o rugby, o tenis, o voleibol e o yachting. No boxeo,

Arxentina octivo nos Xogos Olímpicos 7 medallas de ouro, 7 de prata e 10

de bronce. O Polo arxentino é indubidablemente o mellor do mund

o, despois de ser campións mundiais dende o ano 1949 ata hoxe en día.

6. Outros elementos simbólicos arxentinos:

O Gaucho, home de sombreiro negro cun pano roxo que lle rodea o

pescozo, de botas e case sempre sobre o lombo dun cabalo, é uns dos

símbolos da Pampa arxentina. Esta figura da cultura arxentina remóntase ao

ano 1.600, cando as chairas preto do Río da Prata estaban cheas de gando

salvaxe. O gaucho viaxaba sen rumbo no seu cabalo, con boleadoras, lazo e

coitelo. O comercio de coiros e carne de gando cimarrón, era o sustento

destes paisanos, criollos, mestizos e mulatos que vivían ceibes nas pampas

sen emprego fixo. Máis tarde estes homes convirtéronse en cazadores de

gando.

As estancias, estas casas cuyas residencias principias eran mansións

adaptadas para recibir hóspedes, ocupaban grandes extensións de terra,

onde o gando pastaba libremente e os sembrados aproveitan as condicións

da terra. Pódense ver estas estancias na Pampa, na Patagonia etc e todas

teñen a particularidade de ofrecer un aloxamento cómodo, ademais de

permitirlle aos turistas participar das actividades típicas que caracterizan ao

campo arxentino.

O lunfardo, é unha xerga peculiar, a cal xurde da unión de linguas,

coñecementos e costumes, traídas polos inmigrantes e que era usada polos

porteños, habitantes de Bos Aires. Esta forma de falar consiste en deformar

o propio castelán, tomando palabras de algúns dialectos italianos e de

outras linguas, para logo adaptalas a un novo idioma. Nesta linguaxe

invértese a orde das sílabas, e pódese escoitar frecuentemente nos tangos.

Varios exemplos deste tipo de fala son:

- As rapazas son “minas”, os homes “tipos”, o diñeiro é a “guita”, un

policía é un “botón”, unha ladroa é unha “mechera”, un adiñeirado é un

“bacán” e un covarde é un “maula”.

Traballo realizado por:

Ariadna Abigail González Díaz

Óscar Pérez Sánchez

Tamara Monelos Suárez

Mª Isabel González Vera

Samuel Fernández Montoya

Lucía Viqueira Fuentes

C.E.I.P. Juan Fernández Latorre. Curso 6º B