[Filmoteca]Sesión do 8 de outubro de 2018 a Caras e lugares

Visages villages. Francia, 2017. Cor, 90 min. Documental | Dirección e guión: Agnès Varda, Jean René | Fotografía:R De Angelis, C Duguet, J Fabry, N Guicheteau, R Le Bonniec, R Minnesota, V Vignet | Música: Matthieu Chedid |Participantes: Jean-Luc Godard, Jean René, Laurent Levesque, Agnès Varda | Produción: Ciné Tamaris, arte France

PREMIOSa

Festival de Toronto 2017Mellor DocumentalPremios Independent Spirit 2017Mellor Documental

SINOPSEa

A veterana cineasta Àgnes Varda e oartista gráfico urbano e fotógrafo JR(Jean René) percorren as rúas deFrancia na furgoneta na que traballao segundo co obxectivo de coñecerxente coa que intercambiar ideas ede paso fotografar. Deste xeito, am-bos os artistas poderán desenvolvere ampliar a súa colección de imaxese experiencias.

ENTREVISTA A AGNÈS VARDA

Só por curiosidade, ten a súa corde pelo un significado oculto? Oh, non. A xente pregúntame a miú-do se mo tingo en función da roupaque me poño. Claro que non, non mepaso o día cambiándolle a cor. Nonestou tola. É só que me gusta moitoo colorido. Fai que a miña capacida-de para a observación se active. Amin encántame observar. Observar avida, observar á xente... Iso, descu-brir a outros seres humanos, é aoque unha se dedica cando fai docu-mentais, á fin e ao cabo.

Como xurdiu a idea deste filme? Simplemente, propuxémonos coñe-cer a persoas da rúa e coñecer assúas historias. A primeira condiciónque nos puxemos foi que debiamosser libres. Rodabamos unha semanaao mes, máis nada. Iso permitíamedescansar abondo e tamén ir pro-curando os lugares aos que queria-mos ir para atopar caras. En total arodaxe durou dous anos. No trans-curso dese tempo eu seguín montan-do exhibicións, e JR seguiu facendofotos pola súa conta. A miña fillaRosalie, mentres tanto, dedicábase abuscar cartos para seguir adiantecoa rodaxe. Tomámonolo con calma.

Cal é o seu segredo para gañarse aconfianza da xente corrente? Creo que teño un don para conse-guir que a xente se fíe de min. Sonunha persoa normal, e non trato desacarlles nada; simplemente gústa-me conversar. Póñome ao servizo daxente á que filmo. E o obxectivo deCaras e lugares é dar valor a per-soas que nunca reciben o que me-recen. Tamén quixemos demostrar opositivo e o importante que é esti-mular a idea de comunidade. Nonsei, creo que os espectadores apre-ciarán que, por unha vez, se llesofreza unha película que non con-tén traxedias nin violencia nin ar-mas nin discursos políticos.A idea era charlar con todas esaspersoas coas que nos cruzamos.Xente fermosa á que nos abriamos,da mesma forma que eles o facíanconnosco. Non se trataba de entre-vistalos de forma xornalística, se-nón de intercambiar experiencias.Eu faláballes da miña vida, dosmeus fillos, dos meus recordos, ecreábase un clima de confianza ede agarimo que lles permitía expre-sarse. E, ademais, dabamos voz axente que habitualmente non a ten.Persoas humildes, sen poder, aosque a película pon un foco de luz, erevaloriza a través da palabra edesas fotografías xigantes de JR quependurabamos nas fachadas.

A película medita sobre a naturezatransitoria da arte e, en concreto,da fotografía. Que opina da cultu-ra dos selfies e de Instagram? A imaxe democratizouse, e inevita-blemente desvalorizouse. A min, denova, encantábame a pintura, ía aoLouvre dúas veces por semana esempre estaba baleiro. Agora, asexposicións sobre Goya e Picassoson acontecementos sociais. E pa-réceme ben. En xeral, trato de veros cambios no mundo como algo po-sitivo. Gramsci dixo que cando semira o mundo só se pode ser pesi-mista, pero cando se pasa á acción

só se pode ser optimista. Estou deacordo.

Nunha escena van visitar a Jean-Luc Godard e el non lles abre aporta. Véselle anoxada, pero aomesmo tempo trata de desculpalo. Porque non son quen de desterrar damiña vida sen máis a aqueles quequero. O amor non é algo facilmentesubstituíble. Teño moitos recordoscon Jean-Luc, de vacacións que omeu marido Jacques Demy e eu pa-samos con el. No seu día gozamos debos momentos xuntos. E admiro oseu traballo. Creo que é un dosgrandes visionarios da historia do ci-nema. Significa iso que é boa per-soa? Claro que non. É un miserable.

O filme tamén reflexiona sobre opaso do tempo. Vostede malgastamocidade e vitalidade, pero na pe-lícula non se mostra especialmenteoptimista. É importante ser honesta cunhamesma, e non albergar esperanzasridículas. Dito isto, a vellez paré-ceme moi interesante. De feito, en-cántame. Moitas persoas, en cam-bio, pásanse a vida teméndoa. Euestou moi satisfeita de todo o queteño vivido e amado. Teño a miñamochila persoal chea de recordos.Algúns se me esqueceron, pero nonpasa nada.

Pero será esta a súa derradeira pe-lícula, como xa comentou? Será a miña última película para oscinemas. Voume centrar no tipo detraballo que máis me leva intere-sando desde hai 10 anos, orientadoaos museos e as galerías de arte. Oque pasa coas películas que van aoscinemas é que, polo menos en Fran-cia, cada semana se estrean 20novas. Para destacar entre o restohai que facer un traballo de promo-ción enorme. E iso consome medioano da túa vida. Nunca me importoufacer canto fose necesario para che-gar a máis público. Pero non querofacelo máis. Estou cansa.

Mércores 10: A gran enfermidade do amor · M Showalter | Luns 15: A fábrica de nada · P Pinho