Upload
ma-dolores-mantinan-loureiro
View
226
Download
3
Embed Size (px)
DESCRIPTION
Revista parroquial mensual
Citation preview
re v is ta p a rro q u ia l m e n s u a l d e S a n C ris to v o d a s v iñ a sM a rz o 2 0 0 9 n º2 - A n o I
NOVEMBRO 2011 nº 34 - Ano III
Por moi longa que sexa a tormenta, o sol sempre volve a brillar entre as nubes (Khalil Gibran).
ECOS DA EXCURSIÓN PARROQUIAL
Somos un grupo de persoas, unha pequena gran familia, que
queremos agradecer a xornada que a parroquia de S. Cristovo das Viñas
nos deixou compartir coa súa xente. Pasamos un día moi bonito dende
as 9 da mañá que collemos o autobús na explanada da piscina ata sobre
das 9 e media que chegamos de novo á Coruña.
Tivemos a ocasión de ver o mosteiro de Armenteira (do Císter)
con visita guiada e tempo para fotos. Continuamos a viaxe cara
Cambados (tamén con guía) percorrendo os lugares máis interesantes
da vila. O porto dos mariñeiros coa súa
única praia onde se atopan restos da torre
dende onde se avisaba ás outras torres da
entrada dos viquingos a Galicia por
Catoira. De seguido visitamos o Pazo de
Fefiñáns (bodegas dedicadas a
comercializar o viño Alvariño). A última
visita cultural do día foi ao cemiterio da
vila, onde se atopan os restos da que fora unha igrexa da vila, e disque este
lugar é empregado para rodar películas polas súas características esperpénticas.
Neste camposanto atópanse enterrados os restos do primeiro fillo de Valle
Inclán así coma os da súa primeira dona.
E aínda houbo tempo para tomar un refrixerio antes de volta a nosa
cidade.
De camiño para casa pasamos por: Carril(non había ameixas a venda,¡que mágoa!Será para a
vindeira ocasión, que vos parece?), Catoira (grazas a Deus que non atopamos ningún viquingo), Vilagarcía...
No autobús houbo música, non sabemos se era da boa, pero algo de troula si que houbo. Esperamos
non ter molestado e se o fixemos perdoade, nós somos así e procuramos pasalo ben e que o pasen ben os do
noso redor; facémolo abofé. Parécenos que un bo xeito de comezar o novo curso despois das vacacións de
verán. Grazas outra vez a todos. Un saúdo.
Charín López Tato
SUMARIO
Rostros do Barrio.
Receita de outono.
(Páxina 2)
O aceite, na Igrexa
de toda a vida.
(Páxina 3)
Á calor da Palabra
(Páxina 4)
Cousas da rapazada.
Adiviñas de outono.
(Páxina 5)
Cáritas denuncia como
a pobreza se cronifica.
(Páxina 6)
África Esperanza:
nen@s de Kentaja.
(Páxina 7)
Axenda
(Páxina 8)
A FUME DE CAROZO
ROSTROS DO BARRIO
El é Juan Carlos Moure Pradro, pero para todo o mundo é Carlos. Presume de levar toda a súa vida,
43 anos, no barrio. De feito, por nacer, ata naceu na casa onde
agora mesmo reside.
Na igrexa de San Cristovo foi bautizado (por José Ríos
Gigirei), recibiu a Primeira Comuñón e a Confirmación en tempos
de Alberto Macho Ponte e casou na época de Manolo Trillo.
Sendo rapaz, durante varios anos estivo axudando na misa e
coñeceu a distintos sacerdotes. Agora chámalle a atención que por
primeira vez, el é mais vello ca o Párroco. Comezou moi novo
como catequista, exercendo esa labor ata aproximadamente o ano
1995. Daquela tiña mais tempo libre: reunións, convivencias,
oración e servizo á parroquia. Ten moi bos recordos de esta época
(as convivencias e momentos de oración unen moito) e mantén
moitos amigos e catequistas no barrio. Naquel tempo, a igrexa quedaba pequena para a catequese e os grupos
reuníanse no coro, na casa parroquial, no piso do parroquia, no despacho e ata en dúas salas do cemiterio,
xuntándose todos ás 11,30 para a misa, na igrexa.
Foi nunha convivencia de catequistas en Seselle, no verán do ano 1988, cando recibiu a noticia do
seu primeiro traballo en Seur, onde botou oito anos como administrativo. Abandonouno despois para atender
o negocio familiar.
Na actualidade quéixase que o tempo non lle chega a nada; coida que os días tiñan que ter cinco ou
seis horas máis, e que non se organiza como Jorge, o anterior convidado a esta sección. Rexenta un bar -
restaurante no barrio e di que este é un traballo moi atado, pero con moita relación coa xente o que, unido ao
tempo que leva aquí e aos anos de monaguillo e catequista, fai que sexa unha persoa bastante coñecida neste
barrio. Gústalle pasar o tempo de lecer coa familia e amigos e practicar algún deporte como pádel e bicicleta
ademais de ir a clases de teatro.
Cando pode segue indo pola parroquia, aínda que sinte que debe aportar algo máis. Dende hai un
ano é vogal na asociación de veciños "Os Anxos", intentando conseguir melloras para os veciños do barrio.
Quere destacar a súa vontade de axudar aos demais, e botarlles unha man, aínda sabendo que non sempre
pode conseguilo.
TARTA DE CASTAÑAS E CHOCOLATE
Para aproveitar os froitos deste tempo de outono dun xeito moi saboroso:
Precísanse:
600 gr. de castañas crúas
peladas.
150 gr. de azucre.
50 gr. de manteiga.
4 ovos.
1 vasiño de ron.
1 culleradiña de cacao
en pó.
Unhas areíñas de sal.
1 limón
1 cullerada de azucre
glass.
Preparación:
Cócense as castañas en auga salgada uns 25 minutos, escórrense e pásanse polo pasapurés cando
aínda están quentes.
Sepáranse as xemas das claras e trabállanse co azucre e a manteiga rebrandecida ata obter unha
crema fina. Engádense o ron, o puré de castañas, o cacao e a pel do limón relada.
Móntanse as claras a punto de neve cunhas areíñas de sal, engadíndoas pouco a pouco á mestura
anterior, batendo coas varillas de abaixo para arriba.
Ponse a quentar o forno a 190º C. Úntase con manteiga o molde da tarta, bótase mestura nel e
introdúcese no forno durante 1 hora. Próbase cun palillo se está ben cocido. Déixase arrefriar, desmóldase,
adórnase con azucre glass e… …a comer! Bo Proveito!
A LAREIRA
O ACEITE, NA IGREXA DE TODA A VIDA
O aceite, os óleos, os ungüentos, as pomadas… están presentes sempre nos distintos
recunchos das nosas casas. Son moitas as súas aplicacións e beneficios: condimentando a
comida, servindo de luz e combustible, con propiedades terapéuticas, ou de xeito máis
sofisticado no mundo da cosmética. Teñen un protagonismo indubidable.
Coma facía gala unha coñecida marca comercial, tamén na Igrexa o aceite ―leva toda a
vida‖ dentro da nosa panorámica simbólica. Na tradición cristiá ao mesmo Xesús de Nazaret se
lle chama o ―UNXIDO‖/ o ―CRISTO‖. Non se trata dun rito de unción visible, senón da
posesión total do Espírito. Por iso tamén os seus seguidores son ―unxid@s‖. Pero nesta ocasión
si recibimos o símbolo do aceite no noso corpo.
Tres son os aceites que se usan na liturxia e que agora che recordamos:
1. Óleo dos catecúmenos: utilizado no sacramento do Bautismo. Imponse sobre o peito
antes do xesto da auga, simulando aos atletas ou aos loitadores que se preparan para a
batalla ou a carreira. É a expresión da forza de Deus que está en nós e acompaña os
nosos primeiros pasos na vida cristiá.
2. Óleo dos enfermos: Símbolo do sacramento da Unción do Enfermos. Con el únxense as
mans e a fronte do enfermo. Sentimos o bálsamo da presenza de Deus que nos conforta
e acompaña na enfermidade.
3. Crisma: é a unción que se emprega en máis sacramentos (Bautismo – na cabeza,
Confirmación – na fronte e na Orde Sacerdotal – nas mans). Son os tres sacramentos
que ―imprimen carácter‖, é dicir que marcan para sempre a vida uníndonos a Cristo. O
seu amor nos sela de tal xeito que xa nada pode borrar esta marca.
Tamén este óleo (o crisma) se emprega no rito da dedicación das igrexas. No
que se unxen o altar e as paredes do templo.
Neste contexto ten relevancia especial a ―Misa Crismal‖. Celebración que preside o
bispo o xoves santo ou outro día previo preto da Pascua (na nosa diócese de Santiago é o martes
santo). Todos os sacramentos brotan da Pascua, polo que os óleos que empregamos tamén se
bendín neste ámbito. Queren ser o anuncio desta fonte de novidade que cada ano nos invita a
empezar de novo, a resucitar.
Á CALOR DA PALABRA
Domingo 13 de noviembre (Mt 25, 14-30)
Es como un hombre que partía al
extranjero; antes llamó a sus criados y les
encomendó sus posesiones. A uno le dio cinco
bolsas de oro, a otro dos, a otro una; a cada
uno según su capacidad. Y se marchó.
Inmediatamente el que había recibido cinco
bolsas de oro negoció con ellas y ganó otras
cinco. Lo mismo el que había recibido dos
bolsas de oro, ganó otras dos. El que había
recibido una bolsa de oro fue, hizo un hoyo en
tierra y escondió el dinero de su amo. Pasado
mucho tiempo se presentó el amo de aquellos
criados para pedirles cuentas. (…). Señor,
sabía que eres exigente, que cosechas donde no
has sembrado y reúnes donde no has esparcido.
Como tenía miedo, enterré tu bolsa de oro;
aquí tienes lo tuyo. Su amo le respondió:
Siervo indigno y holgazán, puesto que sabías
que cosecho donde no sembré y reúno donde
no esparcí, tenías que haber depositado el
dinero en un banco para que, al venir yo, lo
retirase con los intereses. (…).
Domingo 20 de noviembre (Mt 25, 31-46)
(…). Entonces el rey dirá a los de la
derecha: Venid, benditos de mi Padre, a
heredar el reino preparado para vosotros desde
la creación del mundo. Porque tuve hambre y
me disteis de comer, tuve sed y me disteis de
beber, era inmigrante y me acogisteis, estaba
desnudo y me vestisteis, estaba enfermo y me
visitasteis, estaba encarcelado y vinisteis a
verme. Los justos le responderán: Señor,
¿cuándo te vimos hambriento y te
alimentamos, sediento y te dimos de beber,
inmigrante y te recibimos, desnudo y te
vestimos? ¿Cuándo te vimos enfermo o
encarcelado y fuimos a visitarte? El rey les
contestará: Os aseguro que lo que hayáis hecho
a uno solo de estos mis hermanos menores, a
mí me lo hicisteis. (…).
Domingo 27 de noviembre (Mc 13, 33-37)
1º DOMIGO DE ADVIENTO
¡Atención, estad despiertos, porque no
conocéis el día ni la hora! Será como un
hombre que se va de su casa y se la encarga a
sus criados, distribuye las tareas, y al portero le
encarga que vigile. Así pues, velad que no
sabéis cuándo va a llegar el amo de casa, si al
anochecer o a medianoche o al canto del gallo
o de mañana; que, al llegar de repente, no os
sorprenda dormidos. Lo que os digo a vosotros
se lo digo a todos: ¡Velad!
Domingo 4 de diciembre (Mc 1, 1-8)
Comienza la Buena Noticia de
Jesucristo. [Hijo de Dios]. Tal como está
escrito en la profecía de Isaías: Mira, envío por
delante a mi mensajero para que te prepare el
camino. Una voz clama en el desierto:
Preparad el camino al Señor, allanad sus
senderos. Así se presentó Juan en el desierto,
bautizando y predicando un bautismo de
arrepentimiento para el perdón de los pecados.
Toda la población de Judea y de Jerusalén
acudía a él, y se hacía bautizar por él en el río
Jordán, confesando sus pecados. Juan llevaba
un manto hecho de pelos de camello, con un
cinturón de cuero en la cintura, y comía
saltamontes y miel silvestre. Y predicaba así:
Detrás de mí viene uno con más autoridad que
yo, y yo no tengo derecho a agacharme para
soltarle la correa de sus sandalias. Yo os
bautizo con agua, pero él os bautizará con
Espíritu Santo.
¡Estad en vela!
Vivid en tensa espera, como el centinela
que vigila desde lo alto del horizonte.
¡Estad atentos! Como el guarda
que controla el paso del tren.
¡Vigilad en medio de la noche!
Este es el tiempo de la espera;
mejor, de la esperanza.
Ha llegado el momento de construir el futuro.
No podemos estar parados... No durmáis más.
Daos cuenta del momento en que vivís.
La gran oportunidad está llamando a la puerta;
todo es posible.
Es posible el cambio. Es posible la esperanza.
Es posible la reconstrucción personal.
Es posible el caminar hacia la meta.
Que nadie caiga en la rutina.
Se nos llama a vivir despiertos.
Espabilad. Estad atentos. Dios está aquí.
Y nos invita a vivir la vida y desarrollarla.
MUXICAS
COUSAS DA RAPAZADA
Comezamos unha nova sección, que cada mes correrá a cargo dun grupo diferente da catequese. Así
esta publicación será máis amena e participativa.
Empezamos nós, un dos grupos da catequese que se está preparando para recibir a Primeira
Comuñón. Querémonos presentar dun xeito divertido, así que, aí vamos. Como din nos xornais: de esquerda
a dereita e de diante a atrás (e con moito ritmo).
Neste grupo estamos:
SARA, que teño moi boa cara.
MARINA, que son moi “pillina”.
LAURA PARDO, que quero un nardo.
IAGO, que corro coma un cabalo.
LUCÍA, que estou rindo todo o día.
MIGUEL, que comería un pastel.
LAURA NOYA, que bailo a todas horas.
IKER, que quero construír diques.
LUCÍA AGRA, que de sandía teño ganas.
MARTÍN, que xogo ao futbolín.
LOLI, a catequista, que sempre toco na misa
ADIVIÑAS DE OUTONO
Ave teño de nome,
de la o revestimento.
O que non me adiviña,
non ten discorremento.
Son redonda coma o
mundo,
para morrer toda me
esgazan; déixanme só o
pelexo
e todo o zume me sacan.
Arquiña pechada
que ten que comer.
Non hai carpinteiro
que a poida facer.
Alto pimpín,
ruín cabaleiro,
rómpelle a bolsa
e cáelle o diñeiro.
BRASAS
CARITAS DENUNCIA COMO LA POBREZA SE CRONIFICA Y LA AYUDA PÚBLICA
DISMINUYE
Cáritas Española destinó el 63,02% de
los recursos que obtuvo el año pasado para
atender a las familias más afectadas por la grave
crisis económica. De los 247,5 millones de euros
de su presupuesto total, 156 millones fueron a
parar a distintos programas de atención a las
personas más vulnerables. Todo ello, en un año
en el que por primera vez descendió la ayuda de
las distintas administraciones públicas.
En 2010, uno de los peores años de la recesión económica, esta institución de la Iglesia vio cómo los
fondos públicos bajaron un 1% con respecto al año anterior, para situarse en los 86,9 millones de euros: 200.000
euros menos que el año anterior. Su secretario general, Sebastián Mora, explicó ayer, durante una rueda de
prensa para presentar la Memoria 2010, que «es la primera vez que se produce un decrecimiento de este tipo de
ayudas», al tiempo que advirtió que Cáritas «nunca podrá sustituir la función de la Administración Pública ni
siquiera en tiempos de austeridad o de recortes del gasto público, por lo que no pueden dejar de cumplir con su
responsabilidad».
La «erosión de la red básica de atención pública» ha hecho que aumente la demanda de ayuda a Cáritas
en cuestiones tan básicas como el pago del alquiler, los servicios de agua, luz o gas, o incluso la alimentación.
Esta situación de «gran presión social» ha llevado a esta institución de la Iglesia a aumentar en 2010 un 15% los
fondos que destina a su programa de Acogida y Atención Primaria, invirtiendo un total de 35,7 millones de
euros.
El número de personas atendidas en este apartado
concreto —el que más refleja los efectos de la recesión
económica— pasó de las 786.273 en 2009 a 950.000 un año más
tarde. «El 90% de los recursos utilizados para este programa
procedieron de fondos privados y solo el 10% fue público»,
advirtió Mora, quien explicó que también aumentaron las partidas
a programas estratégicos como el de Vivienda (13,7%); Empleo
(18%) y Acompañamiento a personas vulnerables. En total, estas
acciones de Cáritas se llevaron el 63,02% de su presupuesto total.
«En España se está dando una cronificación de la pobreza. Las
familias se están haciendo más dependientes de la ayuda de
Cáritas. Ya no padecemos una crisis sino que se está
conformando un nuevo modelo, donde los pobres son más pobres», afirmó Mora, quien pidió que no se recorte
la protección social, uno de los pilares básicos de la cohesión.
Pese a la reducción de la ayuda estatal y autonómica, Cáritas aumentó el año pasado en un 7,5% los
recursos invertidos en sus distintos programas sociales gracias sobre todo a un incremento del 12% de los
fondos privados, procedentes de donativos de particulares, instituciones y empresas, recordó el presidente de
Cáritas, Rafael del Río. Este sector aportó nada menos que el 65% de los recursos con los que contó Cáritas en
2010 y que ascendieron a los 169,6 millones de euros. Entre la aportación pública y privada, esta ONG de la
Iglesia sumó el año pasado 247,5 millones de euros.
Con este presupuesto esta institución ayudó a 6,5 millones de personas; 1,6 dentro de España y 4,9 a
través de acciones de cooperación internacional en 63 países. El número de voluntarios también aumentó en un
3,5% pasando de las 59.686 personas en 2009 a 61.783 en 2010. «En un momento tan complejo, Cáritas está
más cerca que nunca de las personas más vulnerables y todo ello gracias al compromiso de los donantes y los
voluntarios».
Laura Daniele
LUME ABERTO
ÁFRICA ESPERANZA: NIÑ@S DE LA KENTAJA, UNA LECCIÓN DE VIDA
Son treinta, tienen entre cinco y trece años, seguidos y guiados por dos más de dieciséis y veinte
y dos educadoras. Esta «mini sociedad» nos deja mudos. Directamente llegados de Europa estamos
estupefactos y profundamente conmovidos por el sentido de responsabilidad y la educación que tienen.
Tan pequeños, de vivencias tan trágicas y esa nobleza, esa cortesía que les envuelve. No tienen casi nada,
no hacen cada comida pero nunca se quejan, y la menor ocasión les conduce a bailar, cantar y reír.
Nuestros pequeños europeos tendrían tanto que
aprender de ellos, de su humildad, su gratitud,
de su conciencia y respeto hacia el otro. Del
pequeño al mayor se activan y colaboran al
buen desarrollo de cada jornada, las tareas y el
aprendizaje se transmite de los grandes a los
pequeños.
En el colegio son cincuenta por clase,
no tienen más que un lápiz y una libreta pero
una sed de aprender deslumbrante. ¡Qué rabia al
pensar en los que lo tienen todo y que siempre
se quejan de todo!, nosotros los primeros. Parece que la abundancia, esta sobre-abundancia, nos desposee
de lo esencial: del amor, la generosidad; resumiendo, el espíritu de vida.
Estos niños que cantan y bailan para darnos las gracias por unos sacos de comida nos arrancan el
corazón, nos obligan a calientes lágrimas y nos sumergen en una atmósfera surrealista, una mezcla de
tristeza y de gran felicidad. Estos hombrecitos y mujercitas nos van a enseñar tanto... Llegar a África con
el sentimiento de enseñar a los otros es un error. Son ellos quienes nos pondrán al tanto en cuanto al real
valor de las cosas, a la esencial simplicidad.
De vuelta a Europa ¡Qué sensación más extraña! La impresión de que ha sido un sueño, ¡todo es
tan distinto...! Ese olor, ese calor que nos apega, esa manera de hablar que nos ha robado miles de
sonrisas, esos apretones de manos y abrazos, ese sentimiento devastador…. Todo se quedó allá. Y
aunque llenos de sensaciones, de emociones y de recuerdos para siempre, una extraña soledad nos
acapara. Y el miedo, el miedo de recaer en nuestras costumbres y nuestra insaciable necesidad de todo.
El miedo de olvidar lo esencial.
La vida en África es una verdadera lucha para sobrevivir,
hay que comer para vivir y trabajar; encima las condiciones son
muy difíciles y precarias para lograrlo. No hay tiempo ni medios
para darles a los niños una parte de juego, una parte de infancia.
Sin embargo vi brillar sus ojos, les vi expresar emociones
escondidas por dentro mientras hacían juegos de teatro o de otro
tipo. El arte ayuda a vivir mejor. Estoy segura. Ayuda a liberarse
de numerosos pesos y estos niños y sus educadores lo necesitan
grandemente. Pero este discurso europeizado de alguien que come
según su hambre tiene sonoridades de las más estúpidas,
transpuesto en ese mundo al estado bruto dónde los pies están
usados y los vientres vacíos.
Estoy convencida de que un voluntariado lúdico asiduo les sería capital; por eso me dirijo a todos
los que quieran aprender sobre ellos, sobre los demás y quienes quisieran ofrecer momentos lúdicos y
artísticos a pequeños y mayores, que se vayan a la aventura y puedan dar un poco de ellos. Estos niños
tienen derecho a una parte de infancia, una parte de locura y de despreocupación. Y sería del interés de
nuestros propios hijos de aprender de estos niños de ébano.
ONG KENTAJA GALICIA.
AGENDA NOVIEMBRE 2011
INTENCIONES MISAS
Semana del 7 al 13:
Sábado 12:
189,30 h.: Por José Antonio Veira.
Domingo 13:
9,30 h.: Por Enrique y José Juncal
Bello.
13 h.: Por Antonia Juncal Becerra.
Semana del 14 al 20:
Sábado 19:
18,30 h.: Intención particular.
Domingo 20:
9,30 h.: Por Antonio Landeira y
Ramona Pena.
13 h.: Por José Sánchez Varela,
Begoña Soliño y difuntos de la familia.
Semana del 21 al 27:
Viernes, 25:
20 h.: Por José Fraga y Antonia Juncal.
Sábado 26: 18,30 h.: Por Difuntos de la Parroquia.
Domingo 27:
9,30 h.: Intención particular.
13 h.: Por Dominga Landeira y esposo.
Semana del 28 de noviembre al 4 de diciembre:
Sábado 3:
18,30 h: Intención particular.
Domingo 4:
9,30 h.: Por Pedro y Jesús Landeira Pena.
13 h.: Por Antonia Juncal Becerra.
Descansan en la Paz del Padre:
Luís López Penas
Remedios Hermida Bello
Se incorporaron a la comunidad cristiana por el bautismo.
¡Bienvenid@s!:
Lola Capelán Ares
Daniela Ruibal Mira
REUNIONES PARROQUIALES:
Martes, 8: LITURGIA(16 h)
Domingo, 13: LARADA (10,30 h)
Miércoles, 16: CÁRITAS (20,30 h)
Viernes, 18: CATEQUISTAS (21 h)
HORARIO ATENCIÓN DESPACHO PARROQUIAL:
Despacho Parroquial: martes y viernes, de 18 h. a 20 h.
Despacho Cáritas: todos los miércoles, de 19 h a 20 h.
MAGOSTO PARROQUIAL: Celebrarémolo o sábado, 19 de novembro (se o tempo o permite) no aparcamento
da igrexa parroquial, a partir de las 17 horas. Esperamos contar convosco para gozar das castañas e,
por suposto, da compaña, porque como di a viñeta do Carrabouxo:
MESA DE REDACCIÓN E
COORDINACIÓN
Miguel Loureiro Hernández
Yago Peón Alvilares
José Juan Videla Rodríguez
Miguel Carneiro Mosquera
DIRECCIÓN
―Centro Parroquial‖
R/ Birloque, 52 B
15. 008 A Coruña
Tlf.: 981 132 700 / 630 023 519
981 283 945
CORRECCIÓN LINGÜÍSTICA
Loli Mantiñán Loureiro
BLOG:
sancristovodasvinas.blogspot.com
TIRADA
500 Exemplares.
DISTRIBUCIÓN
Primeiro domingo de mes na
parroquia e no barrio.
IMPRIME
Velfer