Upload
ma-dolores-mantinan-loureiro
View
227
Download
5
Embed Size (px)
DESCRIPTION
Revista parroquial mensual
Citation preview
re v is ta p a rro q u ia l m e n s u a l d e S a n C ris to v o d a s v iñ a sM a rz o 2 0 0 9 n º2 - A n o I
XUÑO 2012 nº 41 - Ano IV
O encontro, a alegría, a amizade e o amor non se miden; vívense e compártense. (Anónimo)
E PENTECOSTE FÍXOSE REALIDADE
O pasado domingo 27 de maio, celebramos a festividade de Pentecoste. Momento de caer na conta
de que Deus nos impulsa co seu Espírito para que sexamos quen de vivir segundo os valores de Xesús, sen
medo, compartindo a boa nova do AMOR.
Coincidiu esta festa co remate do curso da catequese parroquial,
polo que estaba claro que nesa eucaristía, tiñamos que facer algo
relacionado con ese día, así que, empezamos a reflexionar sobre iso.
Pensamos no que significaba Pentecoste: cincuenta días despois da
Pascua, da nova vida de Xesús, os discípulos asustados, pechados na casa,
senten de súpeto a forza do Espírito. O Resucitado failles sentila. Eles
ábrense a Él, déixanse invadir por Él, perden o medo e saen convencidos,
seguros da súa misión.
De súpeto, decatámonos que isto foi o que aconteceu na nosa
parroquia este curso: a finais de ano, o falecemento de Miguel, o noso
párroco e amigo, sumiunos nunha fonda tristura.
Sentiámonos perdidos, desesperanzados, con
medo, con dúbidas. Pero, sen saber moi ben
cómo, antes de rematar a pregunta de “e agora,
que imos facer?” , estabamos respostando: “seguir, por suposto”. E todo seguiu:
catequese, actividades, reunións de grupos, entroido, confirmacións, comuñóns…
porque vós estabades aí, acompañándonos, sen deixarnos sos. Empezamos a
descubrir entón unha forza que nos empuxaba a continuar a tarefa que viñamos
realizando, convencidos de estar no bo camiño. Marabillounos sentir que toda a
comunidade parroquial se deixaba levar por esa forza. Soubémonos de verdade
COMUNIDADE, con todo o que iso significa, sentindo o mesmo, traballando en
conxunto e compartindo sofrimentos e alegrías.
Este último domingo de catequese, cinco meses despois daquel momento
de escuridade e desesperanza (que por sorte, pouco durou), quixemos presentar na
eucaristía todo o positivo descuberto durante o curso. Así, colocamos no altar un
Sol no que desde os distintos grupos fomos poñendo raios que querían expresar o
sentido e vivido na catequese tanto polos nenos como polos adultos:
- A maxia da amizade.
- Coñecemento e respecto polos demais.
- Os momentos e as ilusións compartidas.
- Descubrir a Xesús a través da Biblia.
- Medrar como grupo.
- Forza para seguir adiante.
- Grazas a todos por estar aí.
Ese raio, o das grazas, foi por e para todos vós, irmáns e
compañeiros, que facedes real a nosa comunidade. Grazas pola vosa
compaña, polo vos ánimo cando algún de nós cre telo perdido, polo voso
cariño e por compartir este Pentecoste, no que recoñecemos a Deus, ao
seu Espírito, quen igual ca o Sol, sempre está aí, dándonos a súa forza,
impulsándonos á vida cristiá, unha vida na que todos somos irmás, na
que o “único” que temos que facer é actuar guiándonos polo AMOR.
Grazas por ser e facer PARROQUIA.
SUMARIO
Rostros do Barrio
Cousas da rapazada
(Páxina 2)
Austeridade na familia
(Páxina 3)
Á calor da Palabra
(Páxina 4)
Novas parroquiais
(Páxina 5)
Avanzando na Ensinanza
Social da Igrexa
(Páxina 6)
A Igrexa e o IBI
(Páxina 7)
Axenda
(Páxina 8)
A FUME DE CAROZO
ROSTROS DO BARRIO
Este mes, en esta sección, hay, como indica el título varios rostros. Son los de jóvenes de nuestra
parroquia que el pasado 19 de mayo recibieron el sacramento de la Confirmación.
Son chicos y chicas que llevan varios años preparándose para ese momento, que forman parte de
distintos grupos parroquiales y que, han querido comprometerse ante la comunidad a vivir de acuerdo con los
valores de Jesús. Ahora que ya tienen edad suficiente han sido ellos y ellas quienes han dicho Sí a la gran
familia de la Iglesia. Recibieron el sacramento a través
de nuestro Arzobispo, D. Julián Barrio, que les dedicó
unas hermosas y cariñosas palabras durante la
celebración. Pero ellos fueron los verdaderos
protagonistas, dando un gran ejemplo de
compañerismo y participación.
Son jóvenes, alegres, chicos y chicas
“normales y corrientes”, con los problemas propios de
su edad, con las inquietudes lógicas de esos años. Pero
en algo son diferentes a otros muchos: en que
decidieron dedicar parte de su tiempo a crecer en la fe,
acompañados desde la Parroquia por su catequista.
Ahora, ya confirmados, les queda dejar actuar
la fuerza de ese Espíritu que siempre nos acompaña y
que nos ayuda a caminar durante toda nuestra vida.
Desde aquí les damos la enhorabuena al mismo tiempo que les agradecemos su ejemplo y valentía.
Gracias mozos (y mozas, por supuesto) por querer ser Iglesia, por ser como sois.
COUSAS DA RAPAZADA
Aquí estamos algunos de los que formamos el grupo de los que empezamos este año a prepararnos
para la Confirmación. Empezamos allá por el pasado octubre, y a estas alturas del curso, nos hemos parado a
reflexionar sobre lo que aprendimos y vivimos.
Somos un grupo pequeño formado por
siete personas (aunque en la foto solo estamos
cuatro). Esto tiene sus inconvenientes, pero
también sus ventajas, porque nos conocemos más
y nuestra relación es más estrecha.
Nos estuvimos reuniendo todos los jueves
a las 19,30 horas, con Sandra, nuestra catequista.
Hablamos de la vida, de nuestra vida, nuestras
preocupaciones y le buscamos sentido desde el
punto de vista de la fe.
Lo pasamos muy bien y aunque nos
tomamos todo muy en serio, también nos reímos
mucho. Somos conscientes de que estamos
formando grupo y creciendo como personas, tanto
físicamente como a nivel religioso.
Nos gusta compartir nuestras cosas, incluidas comidas, por eso muchos jueves traemos algo que
preparamos en casa y lo tomamos entre todos.
El próximo año seguiremos reuniéndonos, porque nos gusta lo que hacemos aquí, nos sentimos
también parroquia y queremos confirmarnos.
Si alguno o alguna tiene nuestra edad y se anima, aquí lo recibiremos con los brazos abiertos.
¡Feliz verano!
A LAREIRA
CRECENDO EN AUSTERIDADE NA FAMILIA
Non toca falar de austeridade pola crisis actual, nin porque os políticos de turno nos digan que temos
que apretarnos o cinturón. Queremos falar de
austeridade coma valor fundamental para o crecemento
da familia cristiá. Un dos exemplos máis claros de falta
de austeridade na familia é que dende que nacen os nosos
fillos, esforzámonos en mimalos en demasía, partindo do
principio de que “deben ter o que nós non puidemos
alcanzar”. Acostumámolos a vivir sen carecer de nada e a
conseguir as cousas sen esforzo. Os rapaces así educados
non cambiarán nunca, nin saberán facer fronte ás
responsabilidades familiares actuais e futuras. Formando
ó redor deles un entorno insolidario e individualista por
falla de virtudes e valores. E xa non só isto, teríamos que
preguntarnos os que somos pais se as veces non sería
fundamental e necesario educalos para a frustración.
Aínda que sone duro, todos temos que ser conscientes
das nosas limitacións e aprender a vivir con elas. Decir un “non” nun momento determinado e propiciar un
diálogo sobre esa negativa pode ser un encontro educativo inesquecible.
A austeridade non ten nada que ver coa tacañería, cutrería nin cicatería. E si ten que ver coa
xenerosidade, a templanza e o desprendemento. A austeridade é compatible coa elegancia, os bos gustos,
a boa eduación , o aforro, o dominio da responsabilidade, o dominio da vontade, etc.
Austeridade na comida ¡Que espectáculos tan tristes vemos a nenos e non tan nenos facer á hora da comida! Xa non só a
actitude que temos ante a comida, senón o consumo desmesurado e sen control que as veces facemos da
mesma. Antes, os nosos pais, nos intentaban ensinar a comer de todo, pero hoxe incluso ás veces se ven
leccións de cómo tirar a comida sen que te vexan no comedor, ou que o criterio “non me gusta isto” é
fundamental, educativo e determinante para que o meu fillo coma unha comida e non a outra. Moitos de nós
vimos da xeración “deixar o prato baleiro”. Ao principio pensamos que é unha teima dos nosos pais pero
cando crecemos nos damos conta que é unha cuestión de xustiza social, de valores e de tomar conciencia con
realidades tan duras coma a fame no mundo que moitos irmáns nosos están sufrindo. Recuperar o comer de
todo, coidando as cantidades e aproveitando os restos é un exercicio de responsabilidade non unha crueldade
propia duns dictadores.
Tamén entre os adultos temos que recuperar o valor social da comida, resaltando e valorando o
momento de encontro e racionalizando os alimentos en sí, tentando non caer no “comer por comer” sen máis.
Austeridade nas compras (Discernir o que é necesario e o que non).
A austeridade nos chama a unha visión crítica ante o consumo, a publicidade e o mercado. E isto hai
que cultivalo. Debemos agotar a vida útil das cousas que usamos antes de pensar en substituilas. A
austeridade é a antítese da cultura de “usar e tirar”.
Austeridade non significa sempre comprar ao menor prezo, nin as cousas peores, xa que moitas
veces o barato sae caro porque é de mala calidade e se estropea antes. Pero ¡ollo!, que este último argumento
ás veces o usamos como motivo aparente do que conleva a “tiranía das marcas” (por exemplo na roupa).
Neste eido debemos fomentar en nós mesmos e nos nosos fillos actitudes de consumo responsable (este
termo abarca moitos aspectos que non podemos cubrir neste artigo).
Claves que nos poden axudar O diálogo é fundamental. Temos que buscar momentos para falar destes temas, creando espazos
abertos, de asunción de responsabilidades e de escoita, non só cos nosos fillos senón tamén a parella e outros
adultos cos que convivamos.
Aos rapaces, non debemos darlle todo o que nos piden. E moito menos tentar substituir a nosa falta
de tempo con eles “regalándolles cousas”. Se temos pouco tempo, debemos tentar que ese sea tempo de
“calidade”. É máis, deberiamos preguntarnos se é xusto que “quen pode” poda ter “todo o que queira”. A
coherencia é sen dúbida fundamental para o testemuño de persoa e de familia.
Para os cristiáns a austeridade de vida non é só unha esixencia ética, senón tamén unha virtude á que
somos chamados a cultivar polo mandamento de Xesús, o AMOR.
Yolanda e Juan
Á CALOR DA PALABRA
Domingo 10 (Mc 14,12-16.22-26)
El primer día de la fiesta de los panes
Acimos, cuando se inmolaba la víctima pascual, los
discípulos dijeron a Jesús: "¿Dónde quieres que
vayamos a prepararte la comida pascual?".
El envió a dos de sus discípulos, diciéndoles:
"Vayan a la ciudad; allí se encontrarán con un
hombre que lleva un cántaro de agua. Síganlo,
y díganle al dueño de la casa donde entre: El
Maestro dice: '¿Dónde está mi sala, en la que voy a
comer el cordero pascual con mis discípulos?'. El les
mostrará en el piso alto una pieza grande, arreglada
con almohadones y ya dispuesta; prepárennos allí lo
necesario". Los discípulos partieron y, al llegar a la
ciudad, encontraron todo como Jesús les había dicho
y prepararon la Pascua. Mientras comían, Jesús
tomó el pan, pronunció la bendición, lo partió y lo
dio a sus discípulos, diciendo: "Tomen, esto es mi
Cuerpo". Después tomó una copa, dio gracias y se
la entregó, y todos bebieron de ella. Y les dijo:
"Esta es mi Sangre, la Sangre de la Alianza, que se
derrama por muchos. Les aseguro que no beberé
más del fruto de la vid hasta el día en que beba el
vino nuevo en el Reino de Dios". Después del canto
de los Salmos, salieron hacia el monte de los Olivos.
Domingo 17 (Mc 4,26-34) Y decía: "El Reino
de Dios es como un hombre
que echa la semilla en la
tierra: sea que duerma o se
levante, de noche y de día, la
semilla germina y va
creciendo, sin que él sepa
cómo (… ) También decía:
"¿Con qué podríamos
comparar el Reino de Dios?
¿Qué parábola nos servirá
para representarlo? Se parece a un grano de
mostaza. Cuando se la siembra, es la más pequeña
de todas las semillas de la tierra, pero, una vez
sembrada, crece y llega a ser la más grande de todas
las hortalizas, y extiende tanto sus ramas que los
pájaros del cielo se cobijan a su sombra". Y con
muchas parábolas como estas les anunciaba la
Palabra, en la medida en que ellos podían
comprender. No les hablaba sino en parábolas, pero
a sus propios discípulos, en privado, les explicaba
todo.
Domingo 24 (Lc 1,57-66.80) Cuando llegó el tiempo en que Isabel debía
ser madre, dio a luz un hijo. Al enterarse sus
vecinos y parientes de la gran misericordia con que
Dios la había tratado, se alegraban con ella. A los
ocho días, se reunieron para circuncidar al niño, y
querían llamarlo Zacarías, como su padre; pero la
madre dijo: "No, debe llamarse Juan". Ellos le
decían: "No hay nadie en tu familia que lleve ese
nombre". Entonces preguntaron por señas al padre
qué nombre quería que le pusieran. Este pidió una
pizarra y escribió: "Su nombre es Juan". Todos
quedaron admirados. Y en ese mismo momento,
Zacarías recuperó el habla y comenzó a alabar a
Dios. Este acontecimiento produjo una gran
impresión entre la gente de los alrededores, y se lo
comentaba en toda la región montañosa de Judea.
Todos los que se enteraron guardaban este recuerdo
en su corazón y se decían: "¿Qué llegará a ser este
niño?". Porque la mano del Señor estaba con él. El
niño iba creciendo y se fortalecía en su espíritu; y
vivió en lugares desiertos hasta el día en que se
manifestó a Israel.
Domingo 1 de julio (Mc 5, 21-43)
Cuando Jesús regresó en la barca a la otra
orilla, una gran multitud se reunió a su alrededor, y
él se quedó junto al mar. Entonces llegó uno de los
jefes de la sinagoga, llamado Jairo, y al verlo, se
arrojó a sus pies, rogándole con insistencia: "Mi
hijita se está muriendo; ven a
imponerle las manos, para que se
cure y viva". Jesús fue con él y lo
seguía una gran multitud que lo
apretaba por todos lados. (….)
Todavía estaba hablando, cuando
llegaron unas personas de la casa
del jefe de la sinagoga y le
dijeron: "Tu hija ya murió; ¿para
qué vas a seguir molestando al
Maestro?". Pero Jesús, sin tener
en cuenta esas palabras, dijo al jefe de la sinagoga:
"No temas, basta que creas". Y sin permitir que
nadie lo acompañara, excepto Pedro, Santiago y
Juan, el hermano de Santiago, fue a casa del jefe de
la sinagoga. .. Pero Jesús hizo salir a todos, y
tomando consigo al padre y a la madre de la niña, y
a los que venían con él, entró donde ella estaba. La
tomó de la mano y le dijo: "Talitá kum", que
significa: "¡Niña, yo te lo ordeno, levántate". En
seguida la niña, que ya tenía doce años, se levantó y
comenzó a caminar. Ellos, entonces, se llenaron de
asombro, y él les mandó insistentemente que nadie
se enterara de lo sucedido. Después dijo que le
dieran de comer.
MUXICAS
III MARCHA DA PRIMAVERA
O domingo 13 de maio, despois da misa de 11,30, nenos, nenas, pais, nais, avós, avoas e catequistas,
saímos de camiñata cara o parque de Eirís. Alí pasamos o día compartindo xogos, cancións e comida. O certo
é que o tempo tamén quixo acompañar e estivo un día radiante, cheo de sol.
Foi a nosa terceira “Marcha da Primavera”, unha experiencia que sempre resulta moi positiva, que nos
anima a repetila o vindeiro ano. Grazas a todos os que participastes nela e fixestes posible ese día.
CONFIRMACIÓNS
O pasado sábado, 19 de maio, trece mozos e mozas da
nosa parroquia recibiron o sacramento da Confirmación. Presidiu
a celebración D. Julián Barrio, o noso Arcebispo, que se dirixiu
con moito cariño a todos os presentes. Na súa homilía pediulles
aos rapaces que “amasen á Igrexa como se ama á familia, porque
amando, todo o demais vira engadido”. Confirmandos,
familiares e fregueses participamos nesa eucaristía acompañando
aos xóvenes neste momento tan importante do seu crecemento na
fe.
Foi unha fermosa tarde, que rematou compartindo uns
pinchos ao final, no adro da igrexa.
Felicitamos dende aquí a todos os que se confirmaron, aos seus familiares e a toda a comunidade
parroquial.
CONVIVENCIA CATEQUESES ARCIPRESTADO RIAZOR
Como todos os anos, o último sábado de maio, nenos e nenas das catequeses parroquiais do
Arciprestado de Monelos, pasamos un día de convivencia nunha finca de Iñás (Oleiros).
Tivemos unha pequena celebración, xogamos moito e disfrutamos dun festival con actuacións das
distintas parroquias. Un grupo da nosa rapazada representounos bailando a canción “Quiero rayos de Sol”
resultando gañador do “Festival de Catevisión 2012” . Pasámolo moi ben, unha verdadeira xornada de
encontro e compartir.
BRASAS
AVANZANDO NA ENSINANZA SOCIAL DA IGREXA
Onde iamos? Ah, si, falabamos no anterior número da revista das finanzas éticas. En realidade, isto, un
pouco máis artesanalmente, se ten feito na nosa sociedade non hai moito. O que agora se chama microcréditos,
antes era solidariedade pura e dura: apoio dos veciños e a familia (antes máis extensa que agora, por outra parte)
para axudar a alguén a facer un muro, un pendello ou o que fixese falta. E iso era sagrado, é dicir, se antepoñía ao
demais porque se consideraba fundamental para a colectividade e un ben en si mesmo.
Sendo honestos, isto de unir a banca e a ética, pois a verdade é que de
primeiras pode que se nos faga un pouco raro. Pero o certo é que hai bancos
que operan no noso país e que este tipo de entidades veñen a poñer no centro
a economía real, a do día a día, apoiando directamente os procesos produtivos.
Partindo da premisa de que a actividade económica non é neutral, xurdiron
grupos de persoas e colectivos que promoven outra forma de destinar os
cartos aforrados.
Facendo un pouco de historia, falábase de a quen se lle daba ou non
cartos e había sectores que directamente non se querían apoiar: armamento,
prostitución, madeiras tropicais, alcohol, etc. Pero logo viuse que ademais
desas chamadas “pantallas negativas”, conviña sinalar de forma propositiva aqueles eidos da economía ordinaria
que están máis chamados a facer humanidade nova e que, por iso, debían ser obxecto de financiación: loita contra
a pobreza, inserción social de persoas en risco de exclusión social, actividades culturais, comercio xusto,
restauración do medioambiente,...
Por outra banda, precisamente son aquelas entidades, grupos e asociacións que teñen por obxecto atender
ás persoas en situacións máis vulnerables, os que coñecen de primeira man as necesidades reais e verdadeiras
tanto da nosa sociedade, como do mundo en que vivimos. Pensemos nun intre nos colectivos en defensa dunhas
relacións internacionais máis xustas, ou aqueles que denuncian a débeda externa de moitos países empobrecidos.
E qué mellor que estes grupos sexan aqueles que estean na base desta banca ética?
A banca ética predica unha organización participativa, na que as decisións non son tomadas por elites
financeiras ou castes políticas. Asemade, as diferenzas entre quen menos cobra e quen máis gaña, nunca son
maiores que 1 a 10. Máis aínda: unha banca onde a lucratividade non existe. Si hai marxes comerciais para facer
viable calquera empresa, pero non a opulencia. Concretamente no proxecto Fiare de banca ética a máxima “unha
persoa, un voto” non é un desideratum, senón un feito. E se hai traballadores cun soldo de mil euros, as persoas
con máis responsabilidade nunca poderán cobrar máis de tres mil euros. Convirán comigo que parece máis xusto,
todo o contrario que na banca actual, onde as distancias salariais poden ser de 1 a 100, 1 a 500, 1 a 1.000...
Alguén que sega lendo ata aquí poderá pensar: “Ao fin e ao cabo, a igrexa terá que ter os cartos investidos
dalgún xeito!”. No nº 45 da última encíclica Caritas in veritate, afírmase: “Convén esforzarse non só para que
xurdan sectores ou segmentos <éticos> da economía, senón para que toda a economía e as finanzas sexan éticas e
o sexan non por unha etiqueta externa, senón polo respecto de esixencias intrínsecas da súa propia natureza.”
Ás veces quen isto escribe criticará as inversións da igrexa na banca
convencional, porque a búsqueda da verdade pretende ser o alicerce que tenta
medir a nosa crítica, e non a defensa de intereses particulares. Pero ao mesmo
tempo, se as Cáritas diocesanas de Bilbao, Burgos, Granada, Salamanca, San
Sebastián, Tuy-Vigo, Valencia ou Vitoria; os Bispados bilbaíno, donostiarra e vitoriano; relixiosos coma os
Escolapios, Carmelitas da caridade, Adoratrices escravas, Fillas de San Xosé, etc; e innumerables parroquias,
coma o do Cristo da Victoria de Vigo, apoian decididamente a banca ética Fiare, non dubidemos que, o queiramos
ou non, hai un mínima fiabilidade de que hai bases morais que sinalan a este tipo de bancos na boa dirección: que
as persoas estean por riba do capital. A transparencia nas operacións, o crédito como un dereito humano, a
eficiencia e a sobriedade como compoñentes da responsabilidade ética, non son verbas amables, senón principios
recollidos no artigo 5 dos estatutos da Banca popolare ética, banco italiano vencellado a Fiare.
Por último, pero non menos importante: en Fiare hai comisións ético-sociais, formadas por persoas
ligadas ao territorio onde se dan os préstamos, que avalían se un proxecto para o que se solicitan cartos é axeitado
aos principios morais da banca ética. Se aínda que sexa viable economicamente, non se axusta a eses principios,
será rexeitado. Vamos, unha garantía máis para saber qué sociedade queremos rexenerar de forma decidida.
Sen dúbida esta foi unha primeira aproximación. Convidámosvos a coñecer máis de preto a banca ética,
unha realidade xa, aquí e agora, en www.fiare.org. Por unha vez dá gusto dicir: imos á publicidade. Alfredo Losada
LUME ABERTO
HABLANDO CON CLARIDAD DEL IBI
En estos días se han levantado voces que solicitan
que la iglesia deje de estar exenta del pago del IBI,
porque es un privilegio y porque en estos tiempos de
crisis los ayuntamientos no se pueden permitir el
renunciar a lo recaudado por ese concepto.
Tal vez deberíamos aclarar algunas cosas sobre
ese supuesto privilegio de la Iglesia católica, haciendo
dos consideraciones.:
1ª.- La exención del IBI no es en absoluto un privilegio
especial de la iglesia católica. Por ley, están exentos
de IBI:
Servicios públicos (Defensa, Seguridad,
Educación y Servicios penitenciarios).
Los inmuebles destinados a usos religiosos
por aplicación de Convenios con la Santa
Sede, con la Federación de Entidades Religiosas Evangélicas, con la Federación de
Comunidades Israelitas y con la Comisión Islámica.
Pertenecientes a gobiernos extranjeros o que les sea de aplicación la exención por convenios
internacionales.
Los pertenecientes a Cruz Roja.
Los terrenos ocupados por las líneas de ferrocarriles y los edificios enclavados en los mismos
terrenos.
Colegios concertados.
Pertenecientes al patrimonio histórico-artístico.
Entidades sin fines lucrativos
Y no digamos las ventajas fiscales de que gozan partidos políticos y sindicatos: no tienen que
declarar lo ingresado por cuotas, las subvenciones, las donaciones, los rendimientos de sus actividades
económicas ni los rendimientos procedentes de las rentas de su patrimonio.
Pues ya ven: nadie pide que partidos políticos y sindicatos renuncien a sus enormes ventajas fiscales.
Nadie solicita que paguen el IBI las mezquitas o templos budistas. Nadie clama por el pago del IBI de
embajadas o colegios, o grandes palacios. Nadie exige que lo pague el ejército o las comisarías, las
estaciones de RENFE o las cárceles. No. Nada de nada, pero sí se dice que lo pague la Iglesia.
2ª.- Leo que se pide el pago del IBI por parte de la Iglesia porque en un momento de crisis los ayuntamientos
necesitan ese dinero. Pues se me ocurren varias cosas. Pero sólo me voy a detener en una de ellas.
Esta crisis está generando evidentemente una gran pobreza.
¿Qué están haciendo por los pobres las embajadas, los propietarios de los grandes palacios, las
mezquitas…? ¿Qué están haciendo por ellos los ayuntamientos? Porque a Cáritas llegan cada día personas
enviadas por sus ayuntamientos para que les echemos una mano, ya que ellos andan justos de presupuesto.
No los envían a los sindicatos ni a los partidos, a las mezquitas o sinagogas, embajadas o legaciones
diplomáticas. No. Los envían a las parroquias.
Pues ya ven la solución. Que el IBI lo pague la Iglesia para ayudar a salir de la crisis. Justo a la
institución que más está haciendo por sacar adelante a esa gente, justo a ésa, que le suban los impuestos.
Y los partidos y sindicatos, tan solidarios ellos, ¿no van a renunciar a alguno de sus privilegios?
¿Nadie va a pedir que paguen el IBI las embajadas de USA, Rusia, Cuba o China? ¿Nadie exigirá impuestos
a las mezquitas? ¿Y a Renfe? ¿Y a la duquesa de Alba?
Pues no, que pague la Iglesia.
Jesús Peón
AGENDA JUNIO 2012
INTENCIONES MISAS
Semana del 4 al 10:
Sábado 9:
19,30 h.: Por Daniel y sus bisabuelos.
Domingo 10:
13 h.: Intenciones de Jaime Villares.
Semana del 11 al 17: Sábado 16:
19,30 h.: Aniversario Vicente Prego No.
Domingo 17:
12,30h.: PRIMERAS COMUNIONES.
Por Dominga Landeira y esposo.
Semana del 18 al 24:
Sábado 23:
19,30 h.: Por Antonio Rego y Ernesto Cebrián.
Domingo 24:
12,30 h.: PRIMERAS COMUNIONES.
Por José Sánchez Varela, Begoña Soliño y
demás familiares difuntos.
Semana del 25 de junio al 1 de julio:
Sábado 30:
19,30 h.: Aniversario Antonia Juncal Becerra.
Domingo 1:
13 h.: Intenciones de Elisa Bello.
Se incorporaron a la comunidad cristiana por el bautismo ¡Bienvenid@s!:
Daniela Campo Pardo
Samael Gerpe Saleta
Daniela Valiño Teijido
Noa Couto Quintela
Alba Lamas López
Descansa en la Paz del Padre:
Josefa Díaz Vázquez
Celebraron su amor en el matrimonio.¡Felicidades!
Mª Dolores Portas Rodríguez y David Gómez López
María López Boado y Carlos Alonso Moreira
ACTIVIDADES PREVISTAS VERANO 2012
Campamento: del 29 de julio al 3 de agosto, en
Valdoviño. Aún quedan algunas plazas. Si estás
interesado/a pregúntanos.
Camino de Santiago: del 16 al 20 de julio, desde
Lugo. Puedes apuntarte hasta el 17 de junio.
PARA APUNTAR EN LA AGENDA:
Celebración del Perdón para Primera Comunión: Martes, 5 de junio,
a las 20,15 horas en la Iglesia Parroquial.
Reunión Campamento Parroquial: jueves, 12 de julio a las 20,30
horas, en el Centro Parroquial.
Sardiñada Parroquial: sábado, 30 de junio, a las 20 horas en el atrio
parroquial.
CAMPAÑA DE LA RENTA 2011
Os recordamos que hasta el mes de junio está abierta la campaña de la declaración de la Renta.
La Iglesia recibe del Estado el 0,7% del importe de la declaración de las personas que le
asignan a ella esa cantidad. Es decir, no hay una cantidad fija, sino que el montante irá en función de lo
que los católicos hayamos decidido en nuestra declaración.
Es importante destacar que también se puede marcar al mismo tiempo la casilla que asigna un
porcentaje de nuestra declaración a las ONG´s. Pensemos que hay organizaciones no gubernamentales
de la Iglesia, como Cáritas o Manos Unidas, se benefician de ello.
MESA DE REDACCIÓN E
COORDINACIÓN
Yolanda Sánchez Sánchez
Juan López Sánchez
Alfredo Losada Suárez
José Juan Videla Rodríguez
Mª Dolores Mantiñán Loureiro
DIRECCIÓN
“Centro Parroquial”
R/ Birloque, 52 B
15. 008 A Coruña
Tlf.: 981 132 700 / 981 283 945
CORRECCIÓN LINGÜÍSTICA
Mª Dolores Mantiñán Loureiro
BLOG:
sancristovodasvinas.blogspot.com
TIRADA
500 Exemplares.
DISTRIBUCIÓN
Primeiro domingo de mes na
parroquia e no barrio.
IMPRIME
Velfer
IMPORTANTE:
Los días 17 y 24 de junio, la misa en la Iglesia parroquial será a las 12,30 horas.