JAI EREDUAZ HAUSNARTZEN

Jai ereduaz hausnartzen.........................................3

Ospakizunen bilakaera...........................................4

Aldaketa sozio-politikoaren eragina.....................6

Jaiak zertarako?....................................................10

Herritik eta herriarentzat.....................................12

Autogestioa eta herri mugimendua.....................15

Instituzioak..........................................................18

Finantziazioa........................................................22

Drogak..................................................................24

Musika.................................................................27

Parekidetasuna....................................................29

Deustuko jaien historia........................................30

Elkarrizketa: Deustuko Jai Batzordea....................36

338

Bilboko beste Jai Batzorde batzuekin Auzotarroken bidez daukagu

lotura, baina jai batzordeen arteko harremanik ez da existitzen. Gure

arteko harreman hori hartu emanaren bidez elikatu beharrean, lotsa-

turik esan dezakegu “hartzean” bakarrik oinarritzen dela gure harre-

mana, haiengandik material ugari lortzen baitugu (ekipoa eta puzga-

rriak, besteak beste), gure parte hartzea eskasa den bitartean.

Nola aurreikusten dituzue Deustuko jaiak hemetik eta hamar urtera?

Zeintzuk izango dira ezaugarri nagusiak?

Argi daukagu hamar urte barru, udaletxearen laguntzarekin edo

laguntzarik gabe, Deustuko jaiak gure herriko plazan ospatuko direla,

eta idealena litzateke plaza gurutzatzen duen 6 karrileko errepidea

desagertzea eta hainbeste desiratzen dugun plaza bateratua izatea.

Hala ere, azkeneko hau zailago ikusten dugu ez baitago gure esku

bakarrik.

Horrez gain, aurreko galderan aipatutako erronkak lortzea espero

dugu. Hau da, jai herrikoi, parekide, parte hartzaileak eta euskaldunak

lelo hutsa izan ez dadila espero dugu.

Zuen ustez zer da ezinbestekoa nahi ditugun jaiak lortzeko?

Ezinbestekoa den bakarra jai batzordea osatzen duten taldeen konpro-

mezua da. Hortaz, ezinbestekoa izango da konpromezu hori urtez urte

berriztea, gogoekin eta serioz hartzea.

Taldeek planifikazio estregikoa egin behar dute lan karga, erantzukizu-

nen banaketa egokia eta lidergoen traspasoa egoteko. Talde sendoa

eta eragileen inplikazioa egonez, nahi ditugun helburuak lortuko ditu-

gu.

Gehitu nahi duzuen guztia

MILA ESKER!

Askotan nahiz eta konturatu ez jai ereduaren egokitasunaz eztabaidatzen

dugu, txosna batean trago bat hartzean adibidez; Zirikatzen! Kolektiboan gau-

denok eztabaida horretarako tresna gehiago eskuratuko eta eskaini nahiko

genituzke zenbakiaren bitartez.

Ia 40 urte pasa dira gaur egungo jai eredua jaio zenetik eta bai jendartea bai

borroka moldeak aldatu direla ikusgai dugu. Hala ere badirudi aldaketa hori jai

esparrura eramaten ez dugula jakin. Maiz horren kontraesanak sufritzen ditu-

gu, beldurtuta begiratzen diogu geroari eta ikaratuta iraganean funtzionatzen

zuen ereduei eusten diegu. Dena dela, beldurra ematen digun arren denok

dakigu gauza berriak sortu behar ditugula eta horretarako oinarri batzuk fin-

katzea oso onuragarria izan daiteke.

Erronka honen aurrean, gaia lantzen hasterakoan, amildegi sakon bat aurkitu

genuen. Normalean zenbaki berria hasi aurretik barne trebakuntzarako lanak

egiten ditugu, baina gai honen inguruko erantzunak aurkitzea zailegia egin zit-

zaigunez ordena aldatzea erabaki genuen gaia jorratzeko. Beraz jaien gaia

jorratzerakoan jardunaldiak antolatu eta gauzatu genituen fantzinea argitaratu

baino lehen.

Lau jardunaldi izan genituen, lau izenburu: Drogak, Musika, Auzo eta herri txi-

kien jai eredua eta Jai eredua hiriburuetan. Jardunaldi hauetan orain arte era-

bili ez genuen beste parte-hartze modu bat erabili genuen, hizlari eta ikusleez

gain bideoen bidez bertaratu ezin izan zirenen iritziak ekarri genituen Deustuko

Gazte Lokalera. Parte hartu duzuenei bihotzez eskerrak!

Jardunaldietako eztabaida eta ekarpenekin osatu dugu eskuetan duzun zenba-

kia. Zoritxarrez ez dugu topatu konponbide miragarririk baina hor uzten ditugu

gutxienez eztabaidarako gako batzuk. Gure jai eredua den erronka kolektiboa-

ri ekarpena egin nahian hemen duzue kolektiboan eginiko hausnarketa hau.

Gora Jai Herrikoak!

Gai honen inguruan -jaiak- egin geni-

tuen jardunaldietan, zein zenbaki hone-

tan, erdigunean jarri eta jarriko ditugu

Jai Herrikoiak, gure jaiak. Gu geuk pres-

tatzen ditugun jaiek arlo ezberdinetan

dituzten indar-gune eta ahulguneen

inguruan hausnartzea izan dugu eta

dugu helburu. Baina nondik datoz jaiak?

Ze paper sozial, erlijiotsu edo dena dela-

koa bete dute ospakizunek historian

zehar? Zein izan da ospakizun eta jaien

bilakaera? Lagungarria delakoan goazen

ospakizunen bilakaera aztertzera egun-

go jaien inguruan hausnartzen hasi

aurretik.

Urteak eta urteak egin behar ditugu

atzera jendarte animistez hitz egiteko.

Jendarte animistetan jendartearen

ekoizpen materiala eta sinbolikoei guz-

tiz lotua zeuden jaiak. Naturaren zikloak

ziren ospakizun eta otoien ardatza:

uztaren hasiera edo bukaera eta eguzki

edo euriaren jainkoei otoiak adibidez.

Komunitatearen ordena mantentzea

zuten helburu edo funtzioa jaiek, hau

da, errutina apurtuz herria kohesionat-

zea lortzen zen ospakizunen bidez.

Kristautasunaren hedatzea eman zene-

an berriz, elizak euren intereserako

4 37

Horrez gain, gure aburuz, zenbaitetan nukleotik at daudenek jai batzordea

ezker abertzalearen barnean dagoela pentsatzen dute, mugitzen garen ingu-

ruagatik baita osatzen duten eragileengatik ere irudi hori eman baitezakegu.

Hala ere, gure helburu aniztasuna mantentzea da eta arlo horretan huts egiten

badugu, lan egin beharko dugu.

Zeintzuk dira

orain esku artean

dituzuen erron-

kak (handiak eta

txikiak)?

Gaur egun esku

artean dugun

erronkarik han-

diena jaiak Done

Petri plazara igot-

zeko eztabaida

gainditzea izango

litzateke.

Horrez gain, beste

zenbait helburu

ere baditugu:

parte hartzea handitu eta aniztasuna bultzatu, jai parekideagoak lortu, udalet-

xeak jartzen dizkigun trabak murriztu, Auzotarrokeko parte-hartzaile aktiboa

izatea…

Parte hartzea handitzeak, Jai Batzordeak antolatzen dituen ekitaldiak guk anto-

latuak direla jakinaraztean datza zentzu batean. Dauden ekitaldiak nork pres-

tatu dituen eta nola antolatu diren jakiteak indarra eman diezaguke, batez ere

Jai Batzorde batek bere auzoan duen pisua ikusarazteko eta honen beharra

dagoela bermatzeko. Nork antolatzen duen jakiteak horretara hurbiltzeko

erraztasuna ahalbidetzen dio jendeari.

Harremanik ba al daukazue beste Jai Batzorde batzuekin? Erantzuna baiez-

koa bada, ze motatako harremanak dira?

Ez, harremanik ez daukagula onartu behar dugu.

Gu geuk prestatzen

ditugun jaiek

arlo ezberdinetan

dituzten

indar-gune eta

ahulguneen

inguruan

hausnartzea izan dugu

eta dugu helburu.

Baina nondik

datoz jaiak?

Ze paper sozial,

erlijiotsu edo dena

delakoa bete dute

ospakizunek

historian zehar?

Zein izan da

ospakizun eta jaien

bilakaera?

fagozitatu zituen data esanguratsuak. Jaiak herria egiterakoan jokat-

zen zuten paperaren garrantziaz jabeturik, jendartearen ekoizpen

material eta sinbolikoak euren mesedetan zioan baldintza eta egitura

sozialetara moldatu zituzten. Modu honetan, ospakizunek momentu-

ra arte betetzen zituzten funtzio sozialak kontrolatzea lortu zituen eli-

zak.

Historian jauzi bat eman ez

gero kapitalismoak elizak

egin zuenaren antzeko zer-

bait egin zuela esan geneza-

ke. Jaiak kapitalismoaren

parametroetan emateak sis-

tema honi komeni zaizkion

eredu, kultura eta sozializa-

zio moduen erreprodukzioa

sustatzen du. Kontsumismoa,

masa kultura, espazio publi-

koen pribatizazioa eta indibi-

dualismoa direlarik batik bat

gailentzen diren ezaugarriak.

Baina herriak berak badaki

jaien funtzio sozialaren

garrantzia neurtzen eta

hauetaz birjabetzeko ahale-

ginak konstanteak dira.

Herriak beti sortu ditu inpo-

saketetatik aldentzen diren

espazioak, eta oraingoan ere

herriaren autogestioaren,

indarraren eta elkarlanaren

isla diren Jai Herrikoiak anto-

latzen dira Euskal Herrian.

Lehen esan bezala, hauek

izango dira hain justu gure

eztabaidagaia.

536

Zein da Jai Batzordearen osaketa (taldeak, kuadrillak, norbanakoak…) eta

gaur eguneko egoera (indarra, inplikazio maila…)?

Jai batzordea zenbait eragile eta kuadrilletako ordezkariok osatzen dugu. Gaur

egun jai batzordean aktibo parte hartzen duten eragileak Pare, Berbaizu,

Arranopola, Egunsentia, Gazte Alai, Bihotz Alai eta Matxingorri dira.

Kuadrillak ere ugariak dira, hala ere, euren ordezkari bakarra dago jai batzor-

deko mahaian.

Gaur eguneko egoerari buruz, eragile kopuruari dagokionez, jai batzordeak

indarra galdu duela esan dezakegu, azkeneko urteetan zenbait baja izan baiti-

tugu, Mikeldi eta Gazte Asanblada tarteko, baita Goikoalde eta Zanpantzarrak-

en desagertzea. Honek Jai Batzordeko kideen artean lan karga handiagoa erort-

zea eragin du. Hala ere, Arranopola eta Egunsentiaren barnerapena izan dugu.

Zeintzuk dira Jai Batzordearen ahulguneak eta indarguneak?

Ahulguneetako bat Jai Batzordeko kideen profilen antzekotasuna izan daiteke

(gazte ezkertiarra ”ezker abertzalea?”), gure pentsaera eta ingurunetik harata-

go ikusteko arazoak baitugu. Bestalde, faktore ekonomikoak ere eragin handia

du, gure aurrekontu murriztura egokitu behar baikara.

Indarguneei dagokienez, gure armarik indartsuena herritik eta herriarentzako

jaietan sinisten dugula eta horretan gogotsu lan egiten dugula da.

Jai Batzordea historikoki Deustun errespetu handia eta pentsaera desberdi-

netako sentsibilidadeak batu dituen eragilea izan da. Nolakoa da gaur egune-

ko egoera?

Gaur egun ezjakintasun handia dagoela nabaritzen dugu.

Baina herriak berak

badaki jaien

funtzio sozialaren

garrantzia neurtzen eta

hauetaz birjabetzeko

ahaleginak

konstanteak dira.

Herriak beti sortu ditu

inposaketetatik

aldentzen diren

espazioak,

eta oraingoan ere

herriaren

autogestioaren,

indarraren eta

elkarlanaren isla diren

Jai Herrikoiak

antolatzen dira

Euskal Herrian.

6

Gaur egun Euskal Herrian ezagutzen dugun jai eredua, nahiz eta imajinario

kolektiboan betikoa izan, 70reko hamarkadaren bukaeran sortu zen, Francoren

hilzoriaren urteetan. Nola ez, bere izaera momentu horretako egoera soziopo-

litikoaren ondorio bat da. Gaurko egoera oso ezberdina da, orduko testuingu-

ruan herri mugimendua irakiten zegoen, zehazki, auzo elkarteek indar handia

zeukaten. Garai hartan auzo mugimenduan jendetzak parte hartzen zuen eta ia

auzokide guztien babesa eta ilusioa izaten zuten.

Aldi berean,

munduan zehar

herri borrokaren

egoera oso

indartsua zen.

Esaterako; ekial-

dean Sobietar

Batasuna mun-

duko bigarren

potentzia zen;

Herrialde asko

bere indepen-

dentziaren alde

b o r r o k a t z e n

z e b i l t z a n ;

Eskubide zibilak

lortzeko borroka

asko martxan

zeuden eta gerri-

lla iraultzaile pila

zabalduta zebiltzan hamaika estatutan. Jarraitzeko eredu asko zeuden eta alda-

keta gauzatzeko itxaropena giroan nabaria zen.

Testuinguru honetan auzo elkarteek gaur egun jai herrikoitzat ezagutzen ditu-

gun jaiak sortu eta bultzatu zituzten. Frankismoan 40 urte pasa eta gero, jai

herrikoiak bi zentzutan askatzeko tresna bat bihurtzen ziren. Alde batetik emo-

zionalki, oinarrizko emozioak adierazteko aukera zabaltzen baitzen. Eta beste

aldetik kulturalki, euskal kulturaren eztanda sortu baitzen, bai musikalki bai

beste arlo askotan. Lehengo jai herrikoiak langile klasearen aske gune bat izan

ziren.

Oinarrizko askatasun sentimendu horrek,

ideologikoki, goi mailako erakunde eta mili-

tanteen eragina nabaritu zuen eta metaketa

horretatik gaur egungo herri mugimendua-

ren eredua sortu zen. Arlo honetan, ideolo-

gia eta konpromiso maila desberdina zeuka-

ten pertsona askok soinez soin borrokatzen

zuten helburu komun batzuk lortzeko. Herri

parte-hartzea, autogestioa eta euskal kultura

berreskuratzea eta bultzatzea helburu

garrantzitsuenak zirela esan liteke.

Lehenengo urteetan zehar auzo elkarteak

izan ziren jai herrikoiak eraikitzen zituztenak,

baina denbora gutxitan kolektibo eta era-

kunde politikoagoak zirenek lekukoa hartu

zuten eta haiek jarraitu zuten jai herrikoiei

bizitza ematen. Urte gutxitan Euskal Nazio-

Askapenerako Mugimendua (ENAM) Euskal

Herriko masa-mugimendurik garrantzitsue-

na eta herri mugimenduaren erreferentea

bilakatu zen.

80. hamarkadan gatazka soziala oso altua izan zen, trantsizioa iruzur bat zen

eta Frankismoaren Estatu egiturek aldatu gabe jarraitzen zuten. Testuinguru

honetan langile-borrokek, gatazka armatuak eta hamaika sektore-borrokek jai

ereduari eragin zioten. Borroka, arlo guztietan eman behar zen eta jaiak ez

ziren salbuespena.

Jaietan ematen zen borroka zentzu desberdinetan garatu zen. Esate baterako,

34 7

Oinarrizko

askatasun

sentimendu horrek,

ideologikoki,

goi mailako

erakunde eta

militanteen eragina

nabaritu zuen

eta metaketa

horretatik

gaur egungo herri

mugimenduaren

eredua sortu zen

Gazte Asanblada… Gaur egunerarte iraun duen Jai Batzordearen ere-

dua urte hauetan definitzen joan zen (taldez osatutako batzordea,

txosna jartzeko urte bateko aurretiko lana…). Talde kopurua asko hazi

zenez eta gero eta jende gehiago hurbiltzen zenez jaietara, San Pedro

plaza txiki geratu zen eta jai gunea bitan banatzea erabaki zen: plaza

egunez eta garagardotegia gauez

(gaur egun existitzen ez dena,

Euskalduna zubian zegoen).

70. hamarkadan egon zen jaiotze

gorakadak jendez betetzen joan zen

gaueko jai gunea batez ere. Jaien

antolakuntzan ari ziren talde askok

larritasunez ikusten hasi ziren jaiak

gauean zentratzearen errealitatea

eta eguneko egitaraua indartzen

saiatu ziren ekintza berriekin eta

antzinakoak berreskuratuz: herri

bazkariak, erromeriak, emakumeen

aurreskua, erraldoiak, Deustuko

alkatearen ibilbidea, konpartsen

arteko jolasak… Baina auzokideen

kexak biderkatzen ziren eta

Deustuko soziologian oinarrituz,

udaletxeak gaur egun oso ezagunak

ditugun trabak jartzen hasi zen:

traba administratiboak, aseguruen

beharra (ekimen pribatuak bezala tratatuz jaiak), ordutegi zorrotzak,

urtebete bakarrik iraun zuen dekretu bidez jaientzako asteburu bakar

bat ezartzea (Jai Batzordeak bultzatutako mobilizazioek gelditua)…

Erasoak eraso eta gertatutakoak gertatu, Deustuan Jai Batzordea

errespetu handia izan duen eragilea izan da, batez ere Deustuk izan

duen espazio aberatsena eta ikuspegi ideologiko desberdinak batu

dituena izan delako. Horrek noski eztabaidak biderkatu izan ditu (pre-

soak…), baina beti komuneko gutxienekoak adostera heldu izan da

(euskal kultura bultzatzea, emakumeen aurkako indarkeriaren salake-

ta…).

Deustuan

Jai Batzordea

errespetu handia

izan duen

eragilea izan da,

batez ere

Deustuk izan duen

espazio aberatsena

eta ikuspegi

ideologiko

desberdinak

batu dituena

izan delako

33

Inauteriak berriz ere antolatzeari ekin zion, baina oraingoan data astebete

aurreratuz Tolosako Inauteri ospetsuekin bat ez egitearren.

Esan bezala garai honetan herri mugimenduak, batez ere auzo elkarteek, indar

handia batzea lortu zuen. PNVk larritasunez ikusi zuen gorakada herritarra eta

mugimendua mozten edo barrutik kontrolatzera bideratu zituen bere ahalegi-

nak; adibidez, orduko auzo elkartea desaktibatu eta Familia Batuak elkartea

bilakatu zuten.

Bihotz Alai, Menditarrak eta

batez ere La Salleko mugimen-

duak izan ziren eztanda kultu-

ral hau bideratu zutenak lehe-

nengo bizpahiru urteetan.

Hasierako eztanda gainbehe-

ran sartu eta hurrengo bi urte-

etan, PNVk udaletxearekin

elkarlanean jaien antolakunt-

za zuzentzera pasatu zen,

horretarako pertsona bat

jarriz. 1983an hainbat taldek

(Goikoalde esaterako) Deustuko beste taldeei dei egin zieten Jai Herrikoiak

berrartzera. Jarritako pertsona alde batera utziz, PNVko taldeek (ez zuten

benetako oinarri herritarrik) elkarlanera sartu eta ekidinezinezko tirabirak

sortu ziren (meza nagusia egitarauan sartu edo ez…). Elkarlana bi urtez man-

tendu zen PNVko taldeak desagertzen joan ziren bitartean.

Urte haietan jaiak San Pedro plazara bueltatu ziren. Herriaren eta herriarentza-

ko plaza berreskuratzea bilatu zen, izan ere aurreko urteetan Batzokiaren ingu-

ruan egiten baitziren. Jaiek gorakada izugarria izan zuten eta lan eskerga supo-

satzen zuten antolakuntzan zenbiltzaten bost edo sei taldeentzako. Arangoiti,

Erribera (San Pablo) eta San Pedroko jaiak data berdintsuetan ospatzen zirenez

eta batak besteak ez zapaltzearren, San Josetan jaiak ospatzeko erabakia hartu

zen San Pedroak alde batera utziz.

Denborarekin, eta diru beharrak bultzatuta, kirol taldeak (boleibol eta eskuba-

loia) batu ziren jaien antolakuntzara eta Jai Batzorde berria osatu zen. Ondoren

talde gehiago batzen joan ziren: Matxintxu euskaltegia, parrokietako taldeak,

hegemonia kulturala irabazteko zein mezu politikoa zabaltzeko erabili

zen, eta bestalde, herri borrokak finantzatzeko ere baliagarria izan zen.

Borrokaren areagotzearekin batera, behar zehatz batzuk sortzen dira

eta hauekin jaien instrumentalizazioak protagonismoa irabazten du,

herritarren parte-hartzea bigarren plano batean utziz.

Instrumentalizazio hau oso garrantzitsua izan zen ENAM-aren helburu

nagusiak (Independentzia eta sozialismoa) lortzerako orduan. Gainera,

langile klasearen eta borrokaren arteko lotura ezartzeko ere balio izan

zuen.

Urteak pasa dira eta

jende askok galdet-

zen du ia jai eredua

agortuta dagoen, eta

normala da ikusita

gaur egungo erreali-

tateak ez daukala

duela 40 urtekoare-

kin inolako zerikusi-

rik. Gaur egun, herri-

borroka ez da lehen

bezalakoa eta ez ditu

behar berdinak.

Gainera, parte-hart-

zea sustatzen ahale-

gintzen garenean ikusten dugu auzo zein herri-mugimenduek ez dute-

la 70eko hamarkadakoekin zerikusirik ez kualitatibo ez kuantitatiboki.

Herri parte-hartzearen eta autogestioaren kultura oso degradatuta

dago. Bestalde, egoera internazionala guztiz ezberdina da eta kapita-

lismoa duela 40 urte baino askoz hegemonikoagoa. Ez ditugu beste

herrialdeetan alternatibak eraikitzera animatzen gaituzten ereduak

ikusten.

Dialektikak erakusten digu dena aldatzen dela, ez dagoela ezer guztiz

egonkorra historiaren leku ez momentu batean bez, eta beti egin

duguna egiten jarraitzeak ez digu beti funtzionatuko. Gure aurrean

beldur bezain aukera beste ditugu.

8

32

zituen praktikak: Y por cuanto su Iltma. ha podido averiguar que en esta antei-

glesia con el pretexto de hacer fiesta a algunos santos está introduciendo un

abuso tan pernicioso como el de encomendar la demanda y colectación de

limosnas a mujeres mozas y las de el mejor parecer de dicha anteiglesia, las

cuales en los días de fiesta por los barrios y caserías de ella piden la limosna

valiéndose para sacarla de chanzas, inoportunaciones y llaneza con todos los

que encuentran en grande ofensa de Dios. Eta 1914ean Elizatearen kabildoak

San Joseko erromeria Aste Santu ostera pasatzera eskatzen duenean, udaletxe-

ak tradizioagatik eta diru-sarrerak izugarri jaitsiko zirela eta data mantentzea

erabaki zuen.

Primo de Riveraren diktadurapean (1923-1930) eta Bilboko alkateak berarekin

zuen adiskidetasunari esker Hiribilduaren nahi espantsionistak eta anexionis-

tak gailendu ziren eta Deustua Bilboren parte izatera igaro zen 1924ean.

Anexioa medio eta maskara eramateko debekua zela eta Inauteriak gainbehe-

ran hasi ziren. Jaiak Elizatearen eta Bilboko udaletxearen kolaborazio hitzarme-

nekin jarraitu zuten.

Frankismoaren garaian, beste hainbat eki-

men eta ohitura bezala, jaiak zentsura eta

zigorraren jomuga bilakatu ziren: Santa

Ageda susmagarria eta separatista izatea-

ren aitzakiapean zentsuratua izan zen; San

Joseko erromeria ahultzen joan zen;

Ofrenda a San Rokeko erromeria ia-ia klan-

destinitatean egiten zen, denborarekin eta

auzo eta kultur eragileen lanari esker berri-

ro ere ospetsua eta jendetsua bilakatu

arte… Garai ilun haietan jaiak mezetara eta

pilota partidetara mugatzen ziren.

Franco hil ondoren eta bizitako hamarkade-

tako errepresio basatia pairatu ondoren,

herritar kulturaren berpizte bat eman zen: Frankismoaren bukaeran Santa

Agedak garrantzia hartzen joan zen talde kultural, sozial eta politikoen elkarla-

nari esker, baita San Joseko erromeria; 1968an Olentzero Deustuko kaleetara

atera zen, Bizkaian aitzindari lanak egiten; 1977an, mugimendu kultural eta

sozialetan zebilen jende talde batek Bizkaian lehenengoetarikoak izango ziren

Franco

hil ondoren

eta bizitako

hamarkadetako

errepresio basatia

pairatu ondoren,

herritar kulturaren

berpizte bat

eman zen

Jaiez hitz egitean uste dugu garrantzitsua dela argi izatea zeintzuk diren jaiek

dituzten helburuak, hauek argi izanda errazago izango delako jaien egoera

aztertzea eta zer aldatu behar den erabakitzea. Atal honetan kapitalak eta

patriarkatuak dituzten helburuez eta guk ditugunei buruz hitz egingo dugu.

Kapitalak eta patriarkatuak, beste

esparru guztietan bezala, bere hel-

buruak inposatu nahi ditu jai espa-

rruan ere. Esan dezakegu kapitalak

jaietan bi helburu nagusi dituela: jaia

kontsumora bideratutako espazioa

izatea eta jaiak astean zehar pilatuta-

ko tentsioa deskargatzeko mekanis-

moa izatea. Jaiek helburu sozial oso

garrantzitsua izan dute eta izaten

jarraitzen dute. gizakiaren eta jen-

darteen historian eta garapenean jaiek eta ospakizunek garrantzia handikoak

izan dira. Herri eta garai guztietan jaiak izan dira urte osoko datarik esperoe-

na. Izan ere, data berezi horiek inguruan bizi ziren pertsona guztien elkargune

bilakatzen ziren, erlazioak egiteko eta estutzeko momentuak ziren, herria egi-

teko momentuak azken finean, jaien helburu eta funtzio soziala argiki erakus-

ten duena.

Esandakoa, jaien funtzio soziala herria egitea dela alegia, herri txikietan oso

agerikoa dela pentsatzen dugu. Jaietan herri osoa batzen da bere jaiak ospat-

zeko eta era honetan herriko pertsonen arteko harremana asko estutzen da.

Gainera herriaren herri-kontzientzia indartzen da. Herri-kontzientziaren bitar-

tez herritarron arteko harremanak hurbilagoak izatea lortzen da haien arteko

elkartasuna hazteko eta sendotzeko aukerak handituz. Horrekin batera herriak

jaiak antolatzen dituenean, herriak elkarlanean aritzean herria are gehiago

batzen da.

10 31

h e r r i e t a k o

(Sondika, Leioa,

Derio, Zamudio,

Lezama, Begoña,

Bilbo eta Abanto)

gazte asko biltzen

zituztenak) eta

San Jose (Bizkaian

urteko lehenengo

e r r o m e r i a ,

Bizkaiko udalerri

askotatik jende

andana erakart-

zen zuena; meza nagusia, aurreskuaren dantza, arkumea “txosna” eta txakolie-

tan jan eta arratsaldean dantzaldi publikoa). Baina baita elizak berera eraman-

dako antzinako ohitura herritarrak: txerriaren hilketa eta ardoaren prezioa

ezartzeko data (San Martin), urteko azkeneko eguna (San Silvestre) eta lehe-

nengoa (udaletxea aukeratzen zenean), udako solstizioa (San Juan)… eta

Inauteriak bezalako jai herritar berriagoak (udaletxeak babestutako jai garrant-

zitsu hauen lehenengo erreferentziak 1827ean topatu daitezke, non lekuko

gertaerak kritika sozialaren jomuga bihurtzen ziren).

Eta nola ez zaindariaren jaiak: San Pedro. Hasiera batean elizak eta gero uda-

letxeak ordaintzen zituzten lau eguneko jaiak ziren. Hainbat jarduera egoten

ziren egun haietan: zezenketak, estropadak, nasapuntakoak (kukaña), pilota

partidak, erromeriak… 1864ean Juan Eustaquio Delmasen hitzetan San Pedro

jaietan “Casí todo el pueblo de Bilbao se traslada a la fiesta, en la que reina la

mayor fraternidad y alegría”. Ekainaren 29an Bilboko alkateak jurisdikzio eki-

taldi bat egiten zuen eta eguneko egitarauaren buru izaten zen. Deustuko

herritarrek ez zuten ekitaldi hau gustuko eta horregatik euren zaindariaren

egunean ez zuten jaietan parte hartzen.

Askotan jaietan jaiak berak antolatzeko diru bilketa ematen zen. Santa Agedan

esaterako, kantatzen zen lekuetan opariak jasotzen zituzten: txorizoak, odolos-

teak, arrautzak, intxaurrak, dirua… eta bildutakoa hurrengo igandean neskekin

askari bat eta dantzaldi pribatu bat egiteko erabiltzen zuten. San Pedroetan

berriz, elizek udalari sortzen zizkioten karga ekonomikoak zirela eta, diru-bilke-

ta eta limosna eskaerak egitera eraman zuten udala; elizak berak kritikatuko

jaiak erlazioak

egiteko eta estutzeko

momentuak ziren,

herria egiteko

momentuak

azken finean

11

Jaien beste helburu bat herria harremantzea da. Hau duela hamarka-

da batzuk askoz agerikoagoa zen ez zeudelako harremantzeko aukera

askorik eta horregatik herriko jaiak izugarrizko garrantzia zuten.

Betidanik, jaiak lagunak eta bikoteak bilatzeko erabili dira, horren arra-

zoia gure gizartean erabiltzen den “lubrikadore soziala” da, alkohola.

Jaietan alkohola edatean pertsonen arteko harremanak errazagoak

izatea lortzen da eta horregatik jaiak harremanak egiteko espazioa

bihurtu dira.

Horretaz aparte, jaiak ondo

pasatzeko ere erabiltzen ditu-

gu. Argi dagoenez jaien hel-

buru bat herria ondo pasat-

zea da, jaietan dagoen

eskaintza kulturalarekin eta

espazio horretan sortzen

diren harremanekin. Gainera,

jaiak urte osoan lan egin eta

geroko saria dira, jaietan urte

osoko eguneroko bizitza alde

batera uzten delako eta herriak ondo pasatzean zentratzen da.

Jaien beste helburu bat herrietan gertatzen diren gauzak ikusaraztea

da. Jaietan herri mugimenduaren aldarriak eta proposamenak adieraz-

ten dira. Jaietan herri oso batzen denez momentu oso aproposa da

aldarriak kalera ateratzeko eta urtean zehar aurrera eramaten diren

borrokak ikustarazteko. Horretaz aparte, herri mugimenduan lan egi-

ten duten pertsonak ezagutzeko eta konpartsen bidez jendea herri

mugimenduetara hurbiltzeko ere erabiltzen dira jaiak.

Gainera jaiak lekuan lekuko adierazpen artistiko eta beste adierazpen

mota batzuk ezagutzeko balio dute, adibidez, herriko musika taldeak

ezagutzeko espazio bat dira edo kirol taldeen jarduna ikusteko.

Beraz esan dezakegu jaiek gizartean paper oso garrantzitsua betetzen

dutela batez ere harremanen eta arlo sozialaren barnean. Jaiek herria

batzea lortzen dute eta horrek normalean ondorio positiboak dakart-

za.

30

Deustua goi Erdi Aroan sortu zen, Bizkaia osoan X. mendean antolatu ziren

hainbat herrixka bezala. Garai hartan Deustua gaur ezagutzen dugun espazioan

populazio gutxiko herrixka egonkorra bilakatu zen.

Lehenengo artikuluan aipatu dugun bezala,

pasa den mendeetan jaiak uztarekin oso

lotuta zeuden eta Deustua ez da salbues-

pen bat. Baina Deustua San Pedroko

Elizatepean garatzen den udalerria izanda,

elizaren parametroetan garatu izan dira

jaiak historikoki. Udaletxea bera ere behar-

tuta zegoen elizkizunetan parte hartzera

“Ordenanzas municipales de la M.N. y M.L.

Anteiglesia de Deusto de 1922”an irakurri

daitekeen bezala: El Ayuntamiento asistirá

en Corporación a las siguientes funciones

religiosas: Oficios de Año Nuevo, Corpus

Christi, San Pedro y Ofrenda, en la

Parroquial de San Pedro y Patrocinio de San

José en la capilla de Elorrieta. Asistirá ade-

más a los oficios de Jueves y Viernes Santo.

Baziren elizkizunei oso lotutako jaiak edo

ospakizunak: Virgen del Rosario, Todos los

Santos, Reyes Magos o Epifanía (1936ko

gerra baino lehen entzute handikoa), La

Candelaria (kandelak bedeinkatu), Miércoles de Ceniza, Sermones de

Cuaresma, Semana Santa, San Felicísimo, Ciclo del Corpus, San Blas… eta garai-

ko Deustuan elizak ezarritako baldintzetan ematen ziren sozializaziorako hain-

bat eta hainbat erromeria: Santa Lucía, Ofrenda a San Roke de Artxanda, San

Miguel, San Bartolomé, San Antolín (azken biak ospe handikoak eta ondoko

Deustua

San Pedroko

Elizatepean

garatzen den

udalerria izanda,

elizaren

parametroetan

garatu izan dira

jaiak historikoki.

Udaletxea bera ere

behartuta zegoen

elizkizunetan

parte hartzera

Jaiak norentzat diren pentsatzerakoan beti datorkigu burura “herritik eta

herriarentzat” leloa. Ohikoa da herrikoiak izatearen aldarria egitea. Baina, jai

herrikoiak munduko edozein txokotan eman ahal dira eta jendartearen edozein

alderdik sortutakoak izan ahal dira, hots, “fiestas populares” deritzotena.

Horren adibide dugu “el toro de Tordesillas”, berez jai hau herrikoia den arren

ez du guk jarraitu nahi dugun eredua inondik inora ere bermatzen. Beraz,

“herrikoi” izena motz geratu zaigu eta “parekide, euskaldun, parte-hartzaile...”

bezalako abizenak jarri dizkiogu kontzeptu honi. Hala ere, jaiak ez dira benetan

gustatuko litzaigukeen bezain parte-hartzaile, euskaldun, parekide, ekologiko,

autogestionatu ezta herrikoiak.

U r t e e t a n

zehar eredu

bat jarraitu

izan delako,

urteekin, diru

iturriak han-

ditzeko alda-

tuz joan dena

baina gaua

erdigune beti

izan duena.

G a i n e r a ,

eredu hau ez

du herria

a r d a z t z a t

h a r t z e n .

A d i b i d e z ,

hainbatetan

gertatu izan

da jaiak jendea erakartzeko antolatzen direla, kanpoko jende ahalik eta gehien

2912

Jaiak urteetan zehar inposatutako sistema heteropatriarkalaren isla dira: dan-

borradak, alardeak... beti izan dituzte gizonezkoak erdigune edo parte hartzai-

le bakar. Azken finean, hauen bidez genero rolak mantentzen dira, tradizioaz

baliatuz diskurtso patriarkala mantentzeko.

Arestian aipatutako guztiak (drogak, desfasea, musika sexista...) txosnagunee-

tan emakumeen kontrako erasoak ematea errazten du eta honen aurrean izan

beharreko jarrera autodefentsa dela azpimarratu nahi dugu. Herri, hiri zein

auzo bakoitzean urtero kaleak eta gauak emakumezkoenak ere badirela alda-

rrikatzen den arren, oraindik ere eraso asko ematen baitira. Oso esanguratsua

da kasu honetan Iruñako adibidea, 19 urteko neska bat taldean erasotu zuten

gainera mugikorrarekin grabatuz, agresioa normaltasunez hartuz, jaien parte

balitz bezala. Urtero erasoen kontrako lana egiten bada ere, atzera pausuak

eman ari garela dirudi.

Hau ez da kointzidentzia bat, gaur egungo sistemak zein jai ereduak horretara

garamatza eta hori aldatzeko bidean emakumeen papera, parte-hartzea eta

ahotsa gidariak izan behar dira. Baina hau zaila da emakumezkoen ahotsak ez

badute garrantzi berdina jai batzordeetan edota eszenatokietan emakume

gutxi ikusten badira, azken finean neska gazteek ez dute jarraitzeko eredurik

ikusten eta ez da egoera hau normalizatzen. Gainera, hau ez da gertatzen ema-

kume musikariak ez daudelako, ezagutzen ez ditugulako baizik.

Beraz, txosnaguneak indarkeri gabeko guneak bilakatu behar ditugu, eta

denontzako baldintza berdinetan parte hartzeko aukera eskaintzeaz gain, egi-

ten diren deialdiak, irudiak, leloak, mezuak... parekidetasunaren aldeko alda-

rrikapenak egin behar dituzte. Jaiak eta ospakizunak, berdintasuna, errespe-

tua, askatasuna... gozatzeko eremuak bihurtuz. Hau da, guk nahi dugun errea-

litatea sortzeko.

1328

joan dadin eta horrela diru-sarrerak handitu daitezen, herrikoak ber-

tan bigarren plano baten utziz.

Beraz, gaua abiapuntutzat harturik,

jaia adin tarte batera mugatzen da.

Baina guzti hau gaur egungo jendar-

te zein sistemak sortzen du.

Gazteek nahi dutena gauean topera

irten eta desfasatzea da, eta hurren-

go egunean etxean gelditu herriko

jardueretan parte hartu gabe, berri-

ro gauerako deskantsatzen. Herri

izaera galtzen ari da eta gero etain-

dibidualistagoak garen heinean

jaien helburu bakarra norberaren

dibertsio zein desfasea bilakatu

dira. Gainera, honek egunean zeha-

rreko ekintzetara jende gutxi joatea

dakar, beti gazteak edo gazte bizi-

modua daramatenak eta pentsaera

politiko antzekoetakoak, ezkertia-

rrak alegia.

Haurrentzat ere tailerrak egiten

diren arren, oso gutxi joaten dira

eta ez dira ikusgarriak izaten, haien

presentzia jaietan minimoa da. 40

urtetik gorakoekin, etorkinekin,

aitona-amonekin... berdin gertat-

zen da, ez ditugu jaietan ikusten ez

delako programazioan ahalbidetzen haiek ere jaiak haienak sentitzea.

Honen ondorioz, herri eta auzo batzuetan jaietako parte hartzea gut-

xitzen ari da. Gero eta jende gutxiago mugitzen da antolaketan, eta,

beraz, txosna zein eguneko jardueren kopurua ere gutxitu egin da leku

askotan. Hau aldatzeko bidean, uste dugu ezinbestekoa dela egungo

jai ereduaz eta etorkizunean izan nahi dugunaz hausnartzea.

herri eta auzo

batzuetan

jaietako

parte hartzea

gutxitzen ari da.

Gero eta

jende gutxiago

mugitzen da

antolaketan,

eta, beraz,

txosna zein

eguneko

jardueren

kopurua ere

gutxitu egin

da leku askotan

litatea eta arduraz erabiltzeak izan dezakeen potentziala. Hala ere

inertziak talde ezagun eta garestiak ekartzera garamatza txosnetara

jende gehiago hurbil dadin, jende gehiago = diru gehiago, hau da, alko-

hol salmenta gehiago. Eta auzo edo herriko talderen bat ekartzekotan

afaria ematea ere kosta egiten zaigu batzuetan. Ahaztu egiten zaigu

herrikoak diren taldeak herriaren bozgorailu eta isla direla. Baina jaiak

herrikoiak izatea nahi dugu e, ez

ahaztu! Feministak ere bagara, jai

parekideak nahi ditugu, eta eraso-

rik gabeak. Baina non dago sortu

eta birsortu nahi dugun imagina-

rioa, iruditegia? Zergatik ez gara saiatzen eszenatokia bezalako leku

zentral batean emakumeen presentzia bermatzen? Neska taldeak

egon badaude, gero eta gehiago gainera; bestela galdetu Emarock

proiektua gauzatu zutei. Eta zer esan txosnetako musikaz? “dale con el

latigo”, hori da egin beharko geniekeena batzuetan musika aukeratzen

dutenei (geure buruei). Musika komertzialena, sexista, erdara edo

ingeleraz ia bere osotasunean; hori da zabaldu nahi dugun musika?

Ondo pasatzeko nahi dugun musika hori da? Zergatik erreproduzitzen

dugu inposatua zaiguna, itotzen gaituena?

Irtenbidea ez da musika euskaldun iraultzaile eta feminista bakarrik

jartzea, gauza ez da talde ezagunik ez ekartzea, edo talde lokalak baka-

rrik ekartzea. Gauza da sistema erreproduzitzen duen musika ez sus-

tatzea. Musika zaintzea gure betebeharretako bat izan beharko litzate-

ke antolatzaileak garen heinean, eta helburu politiko batzuk ditugun

heinean, dela herria egitea, dela zapalkuntzarik gabeko espazioak sort-

zea. Zenbat talde lokal joko dute jaietan? Zenbat famatu? Zenbat

ordainduko zaie bakoitzari? Zenbateko aldea dago euren artean?

Emango zaizkien tratua berdin zainduko da? Zenbat emakumek joko

dute gure jaietan? Nola erabakiko da txosnetako musika? Ze onartzen

da eta zer ez? Zeintzuk dira marra gorriak? Gauaren eta eszenatokia-

ren zentralitatetik urrunduz, ikus-entzunezko beste espazio eta jardue-

ra batzuk behar ditugu? Mila dira erabakiak hartu baino lehen plantea

daitezkeen galderak, goazen erantzunak bilatu eta hauen arabera jar-

dutera, musikaren arloan zein beste edozein espresio kulturalaren

arloan. Zentsu askotan hasita dugu bidea. Inertziak eta diruak ez gait-

zala eraman gure teilatuari harriak botatzera!

27

“Ze talde da hori? Euren etxeetan ere ez dituzte ezagutzen, seguru”, “Joder

urtero talde berdina, fijo kriston dirutza kobratzen dutela gainera!”, “...eta atzo

txosnetan jarri zuten musika? Baina nork aukeratu zuen?”. Ezagunak egiten

zaizkigu iritzi hauek, denok dugu zerbait esateko jaietako musikaren inguruan.

Musika momentu oro entzuten da jaietan, txosnako bafleetatik, eszenatokie-

tan, kaleetan zehar. Jaien parte garrantzitsua da eta aintzakotzat hartu beha-

rreko esparru bat da jaiak antolatzerako orduan.

Jaiak finantziazio iturri bat dira, bai,

baina gure aldarriak kaleratzeko baliaga-

rriak ere badira sistema kapitalistak salt-

zen digun jai ereduaren alternatiba bat

izan nahi duten era berean. Hala ere

diruaren beharrak erabakiak irizpide

komertzialen arabera hartzera eramaten

gaitu askotan, hausnarketa politikoa

alde batera uzten delarik; honek guztiak

ezinbestean baldintzatzen ditu musika-

ren inguruan hartzen diren erabakiak.

Baina dirua ez da izaten oztopo bakarra,

denbora faltak ere ez digu uzten musika-

ri merezi duen arreta ematen. Jardunaldietan aipatu zen moduan Jai Batzorde

batzuetan eragileen artean banatzen da, adibidez, gau bakoitzean txosnetan

jarriko den musika aukeratzeko ardura. Mota honetako irtenbideek zaildu egi-

ten dute eraldaketarako potentziala duten jardunak era indartsu baten inplan-

tatzea. Eztabaida eta erabaki kolektibo bat izatetik jai batzordea osatzen duten

eragileen –edo kide baten- erabaki indibidual bat izatera igarotzen da musika-

ren aukeraketa, ardura laxo bat balitz bezala!

Arazoak arazo, gehienetan onartzen dugu musikak duen garrantzia eta zentra-

diruaren beharrak

erabakiak irizpide

komertzialen arabera

hartzera eramaten

gaitu askotan,

hausnarketa politikoa

alde batera

uzten delarik

Gaur egun jai herrikoien eragile garrantzitsuena herri mugimendua da, beraz,

sekulako erantzukizuna daukagu. Baina aldi berean, jai eredua bideratzeko gai-

tasuna ere badugu. Herri mugimenduaren jaiekiko harremana hain da estua

non ezin ditugun gauzak lehen egiten ziren moduan egin “beti horrela izan

delako”. Zein motatako jai eredua eraiki nahi dugun gure esku dago eta bere

etorkizuna ona izan dadin gure ardura da. Begiak ixtea eta ardura hori ez hart-

zea Euskal Herriari oso garesti atera ahal zaion koldarkeria da. Beraz, ezin dugu

onartu gogogabetasun hori.

Oinordetzan jaso

dugun jai eredua

autogestioan oina-

rritzen da eta horri

ezin diogu uko

egin. Ezaugarri

hauek jai eredua

gune librea bihurt-

zen dute, zeinetan

kolektiboek haien

ikuspegia prakti-

kan jar dezakete.

Hori eginez, nola

ez, kontraesanak

eta oztopokoak topatzen dituzte. Izan ere, jaien antolaketa errealitatearen isla

da eta hor kolektiboek zein militanteok aurrera pausoak eman eta asko ikas

dezakegu.

Jai herrikoien ereduak, autogestioa oinarritzat hartuta, beste motako kolektibo

zein pertsonekin lan egitera behartzen gaitu. Ziur aski eremu hau ez balego ez

genuke izango harreman hauek egiteko horrelako aukerarik, beraz, gune hone-

taz baliatu behar gara. Eremu honek ahalmen izugarria dauka, lan guztiak, izer-

15

16 25

tan; drogen erabilera sozialak pisu asko izan du eta badu. Harremanak

egiteko, astean zehar pilatutako nekea lausotzeko, finean ebaditzeko,

ihes egiteko, deskonektatzeko. Egun, ordea, muturreraino eraman da

drogen kontsumoa sistematizatuz, apatia eta satisfazio sentsazio falt-

sua sustatuz. Esaten dute orain arteko droga kontsumo altuena ema-

ten ari dela momentuan, zerk ahalbidetzen du hori? Sistema kapitalis-

taren zigilu diren abiadura, ustiapen basatia, mugikortasuna eta kont-

sumo neurrigabeak. Droga legal zein ilegalen atzean dagoen negozioaz

gain etekin soziala ere ateratzen

du kapitalismoak. Drogen erabi-

lera soziala jada ez da herria egi-

tea, ez da sozializazioa, ez da

normaltasunarekin etetea; dro-

gak gure egunerokotasunaren

parte diren momentutik efektu

sedantea, lasaigarria, hartzen

dute. Lanean edo drogatuta

nahi gaituzte, lanean edo lotan.

Gure jaietan ematen den kontsumo konpultsiboa astebururo gertat-

zen denaren isla baino ez da. Alkohola finantziazio iturri nagusitzat

dugun honetan alkoholaren kontsumoa sustatzen dugu herri mugi-

menduek, eta honekin lotuta kontsumo arduragabea eta gehiegizkoa,

gaua jaietako espazio zentral bilakatzea, droga ilegalak kontsumitzea;

eta nola ez, desfasean murgildurik denak balio duenez, emakumeen-

ganako indarkeria mota guztiak ematen dira jai eremuetan.

Salbuespen askorekin, baina gure jaiek ere sistema kapitalistaren

mesedetan jarduten dute.

Jai herrikoak, herria egiteko, harremanak sendotzeko, ondo pasatzeko,

autogestioa eta antolakuntza praktikan jartzeko eta espazio askeak

sortzeko izatea nahi izatekotan berrikusi beharko genuke zenbat etekin

ateratzen dugun alkohola eta gaua jaietako ardatz bilakatzerakoan eta

zenbat kalte eragiten dion eskuartean dugun suntsitze eta eraikitze

prozesuari, eta ezinbestean prozesua bera bezain garrantzitsua den

subjektuari. Guk ahalbidetzen dugu jaiak espazio aske eta askatzaileak

izan beharrean sistemaren beste pieza bat izatea, eta gu gara hori sai-

hestu dezakegunak.

diak, arazoek, nekeak, malkoek eta irribarreek... sare soziala indartzen lagunt-

zen baitute eta sare horrek sortzen baitu herri mugimenduaren oinarria. Lanari

esker beste esparruetako jendea ezagutzen dugu eta konfiantzazko harrema-

nak sortzen ditugu.

Baina guzti hau bizirik mantentzeko

errealitatea ulertzeko gai izan behar

dugu eta hausnarketa on batetik abia-

tu behar gara jai eredu egoki bat pro-

posatzeko. Eta horrek ez du esan nahi

jai eredua errealitatera moldatu behar

dugunik kapitalismoan sartuz, baizik

eta jai eredua egokitu behar dugula

errealitatea aldatzeko.

Jai eremua kontra-botere gune bat

izaten jarrai dezan etengabe egokitu

behar dugu, soilik konfort zonaldetik

ateratzen garenean ematen baititugu

aurrerapausoak. Une horietan kon-

traesanak areagotzen dira eta kon-

frontazioak sortzen, bai barne mailan

bai kanpoan. Mugimendua dagoene-

an saihetsezinak dira hauek eta ondo

kudeatzen eta hausnartzen badira jai

ereduaren etorkizuna bide onera

joango da.

Testuinguru honetan autogestioa jai

ereduaren gako bilakatzen da.

Merkatu kapitalistaren aurrean eta

esfortzu minimoaren kulturaren

aurrean borondatezko lanak elkarta-

sunezko ekoizpen eredu independen-

te bat sortzen du. Bi kolpe ematen diz-

kio kapitalismoari, alde batetik harre-

man kapitalistak desegiten ditu (eredu

honetan ez dago ez ustiatzailerik ez

errealitatea

ulertzeko

gai izan behar dugu

eta hausnarketa

on batetik

abiatu behar gara

jai eredu egoki bat

proposatzeko.

Eta horrek

ez du esan nahi

jai eredua

errealitatera

moldatu

behar dugunik

kapitalismoan sartuz,

baizik eta jai

eredua egokitu

behar dugula

errealitatea

aldatzeko

17

ustiaturik). Bestalde, burujabetza profitatuz independentzia handia lor

dezakegu instituzioen mendekotasunetik ateratzeko.

Ernesto (Che) Guevarak esaten zuen borondatezko lana kontzientzia

sortzeko eskola bat dela eta faktore nagusiena kontzientziaren gara-

penean. Askotan gure lana soilik kanpoko emaitzak baloratuz neurtzen

dugu (jende asko etorri da? Dirua atera da?) baina barneko garapena-

ren garrantzia baztertzen dugu. Sortzen eta indartzen diren harrema-

nak, lan egin dugunok ikasi duguna eta zenbat hobetu diren kolektibo-

ak adibidez, kontuan hartu beharreko faktoreak dira.

Barne mailan

autogestioa

eta boronda-

tezko lana

baloratzea-

ren garrant-

zia ikusi

behar dugu,

eta ez hori

b a k a r r i k ,

k a n p o r a

adierazteko

gai izan

behar dugu. Askotan kanpoko jendeak ez du jakiten gure lana nolakoa

den ezta zergatik edo zertarako egiten dugun. Zenbat pertsonak uste

dute txosnan txanda egiten daudenek dirua irabazten dutela?Gure

lana harrotasunez erakutsi behar dugu, besteek balora dezaten eta

alaitasunez gurekin parte hartu nahi dezaten.

Eremu honetan, jai eremuan, gure lanarekin disfrutatzeak garrantzi

handia du eta oso garrantzitsua da ere alaitasunez hori gizarteari era-

kustea. Herriarekin lotura estua lortzeko eta proiektu erakargarriak

garatzeko gu geuk disfruta dezagun ezinbestekoa da. Kezkak, beldu-

rrak, urduritasuna, amorrua eta gauza asko gehiago pairatuko ditugu,

militantziaren zati bat da eta, baina sufrituko dugu merezi duela eta

horietan sinesten dugula jakinez.

24

Eta drogak? Ezinezkoa da herri eta auzoetako jaiez hitz egitea drogak aipatu

gabe, argi dago. Baina zer dira drogak? Jar dezagun oinarri bat. Drogak, oroko-

rrean, gorputzetik kanpo dauden substantziak dira eta kontzientziaren egoera

moldatzeko gaitasuna dute hartzen ditugune-

an, jardunaldietan Aitor Aspuruk –Drogas,

capitalismo y movimientos radicales liburuaren

egilea- argitu zuen moduan. Beraz, drogen

barruan sartuko genituzke tabakoa, alkohola

eta psikofarmakoak ere, ez bakarrik ilegalak

deritzen drogak. Argipen hau egin ondoren

beste ezaugarri bat zehaztu beharrean gaude.

Drogak historia guztian zehar presente egon

diren sustantziak dira, eta erabilera sozial, tera-

peutiko edo erlijioso anitzak izan dituzte jen-

darte, kultura eta eremu geografiko ezberdine-

tan.

Esan genezake orduan drogak ez direla onak

edo txarrak berez, gizarteak ematen dien erabi-

lera da txar edo on bihurtzen dituenak, edo

hobe esanda, erabilerak dira txarrak edo onak

izan daitezkeenak. Artikulu honetan ez gara

sartuko drogen kontsumoak gizabanakoetan

izan ditzakeen ondorioetan (ez garrantzia kent-

zen diegulako), oraingoan jaiak ardatz hartuta,

drogen erabilera kolektiboei eta erabilera

hauek izan ditzaketen ondorio kolektiboei

erreparatuko diegu. Galdera beraz hau da: ze

erabilera egiten dugu gure jaietan? Aberastu edo amildu egiten gaitu?

Esan dugun moduan drogak, jaiak bezala, aisialdirako eremua izan dira asko-

orain arteko

droga kontsumo

altuena

ematen ari da

momentuan,

zerk ahalbidetzen

du hori?

Sistema

kapitalistaren

zigilu diren

abiadura,

ustiapen basatia,

mugikortasuna

eta kontsumo

neurrigabeak

18 23

ikusi behar da nola amaitzen duten jai-guneek nahiz eta edalontzi

berrerabilgarriak erabili eta zenbat zabor sortzen den.

Horretaz aparte, txosnetan kontsumitzen diren produktuak gehiene-

tan multinazionalek ekoiztutako produktuak dira, eta hauek erosten

dira merkeagok direlako eta horrek etekin ekonomiko handiagoa sort-

zen digulako. Kasu honetan ere herri mugimenduaren gehiengoa mul-

tinazionalen kontra egonda ere, haien produktuak saltzen ditugu. Gure

herrian elikadura subiranotasuna babesten duten eta ekologistak

diren proiektu asko daudenean, gure kontra dauden multinazionalak

babesten ditugu haien produktuak salduz.

Kontraesan hauek

kudeatu eta txosnak

finantzazio bide izatea

birpentsatu behar dela

uste dugu, ezin delako

urte osoan zehar zer-

bait aldarrikatu eta

gero jaietan ekintzekin

kontrakoa egin.

Kontraesanei aurre

egiteko, aldaketak egin

behar dira. Eta horre-

tarako, askotan beste

herrietako esperientziei erreparatzea oso aberasgarria izan daiteke.

Izan ere, jaietan eta jaietatik kanpo finantzatzeko beste era asko

daude: bazkariak eta afariak zerbitzatzea bertoko produktuekin, mate-

riala saltzea… Eredu hauek kontraesan batzuk arintzen dituzte eta

koherentzia pixka bat gehiago izatea ahalbidetzen dezakete.

Lehen esan dugun bezala, batzuetan jaiak finantzazio iturri bezala ikus-

ten ditugu eta horrek kontraesanetan sartzea dakar. Dirua lortzen

badugu hobeto, baina jendarte honetan finantzazioa helburu bat

bada, helburu hori helburu nagusia bilakatzea oso erraza da, eragileek

diru horretariko dependentzia sor ditzaketelako.

Jai ereduaren hainbat gako aipatu eta hausnartu dira jada, baina jaien antola-

kuntzaren inguruan hitz egitean ezinezkoa da instituzio publikoekiko harrema-

na ez lantzea.

Mahai gainean jarri

beharreko lehenengo

faktorea Euskal Herrian

bizi ditugun errealitate

desberdinak dira.

Desberdintasunak insti-

tuzioekiko harremana

pentsatzeko hainbat

alderditan ematen dira:

jaien antolakuntzan ins-

tituzioek betetzen duten

papera (bat ere ez,

lagundu, trabak jarri,

dena antolatu); institu-

zioaren gidaritzan dago-

en alderdi politikoaren jokabidea; baldintzatzeko, behartzeko herri mugimen-

duak daukan indarra; udalerriaren tamaina (Bilboko jaiak eta Bilboko auzo txiki

bateko jaiak ez dira gauza bera); jaietan biltzen den jende kopurua (tamaina

berdina edo oso antzekoa izanda ez da gauza bera Lekeitioko Antzarrak eta

Galdakaoko jaiak); instituzioek eta sistema berak izan ditzaketen interesak jai

zehatz batzuen oihartzuna dela eta edo lekuaren errealitate sozio-politikoaren

araberako erabaki hartzeak (Deustuko jaiekiko udaletxeak daukan zorroztasu-

na ez da Bilboko hainbat auzotan ematen).

Edozein dela errealitatea ere, instituzioen eragina handia izan daiteke jaiak

antolatzeko garaian: espazioak erabiltzeko baimenak instituzioen esku daude;

ordutegiak markatzeko eskumena ere instituzioen esku dago; beharrezkoak

1922

diren hainbat azpiegitura lortzeko erraztasunak edo trabak jarri ditzake.

Guzti hau kontuan izanda eta aurreko artikuluetan zehaztutako autogestioaren

bideari helduta, jaien antolakuntzan gure jarduna instituzioen papera ahal

bezain beste gutxitzera (desagerraraztera ahal izanez gero) bideratu beharko

litzateke. Instituzioei exijitu beharreko gutxienekoa oztopoak ez jartzea litzate-

ke: baimenak ez ematea, kontrol itogarria, isunak, azpiegitura lortzeko trabak.

Eta oztopo guzti hauek betearazten

dituzten segurtasun indarrak ezin ditu-

gu aipatu gabe utzi. Esperientziak era-

kutsi digu poliziak jaiak baldintzatzeko

gaitasun handia daukala (presoen

argazkiak, presio eta probokazioak...),

batzuetan epaitegien laguntzarekin

(Txori barrote eta Kaskagorri). Kasu

askotan esku-hartzea ekiditea ez da

gure esku egongo, baina egoera kude-

atzeko ardura bai. Beste batzuetan

ordea, jai antolatzaileen esku egon dai-

teke presentzia polizialaren inguruan

erabakitzea.

Edozein dela kasua ere, paperen bat al

dauka poliziak jaietan? Beharrezkoa al

da? Jaiak gune aske bezala irudikatzen

baldin baditugu, gure ustez erantzuna

argia da, ez. Sistema kapitalistaren

balioekin bateraezinak dira jai herri-

koiak, eta segurtasun indarrak orden

kapitalistaren zaindariak diren heine-

an, gure jaietan ezin dute lekurik izan.

Baina, guk beteko dugu orduan poliziaren papera? Ez da gure nahia. Eta horrek

jai guneak segurtasun gabeko guneak bihurtzen ditu? Jaien antolakuntzaren

barnean kudeatu beharreko beste lan bat bezala irudikatzen dugu guk segurta-

suna, hau da, edozein motako erasotik (emakumeen kontrakoak, homofoboak,

arrazistak...) libre egongo den gunea sortzeko ahalegina. Beti ere segurtasuna

jaien antolakuntzan

gure jarduna

instituzioen papera

ahal bezain beste

gutxitzera

(desagerraraztera

ahal izanez gero)

bideratu beharko

litzateke.

Instituzioei

exijitu beharreko

gutxienekoa

oztopoak ez jartzea

litzateke

Lehen aipatu dugun bezala herri mugimenduak jaiak erabiltzen ditu urte osoko

jardun politikoa finantzatzeko. Horrek batzuetan kontraesanak sor ditzake tal-

dearen barnean dirua lortzearen helburua, koherentzia mantentzearen helbu-

ruaren gainetik kokatzen denean.

Jaietako finantzaketa tresnarik ezagunena

eta erabiliena txosna da. Horrek askotan dro-

gen kontsumo ez arduratsua bultzatzea

ekartzen du, jendarte kontsumista bat bult-

zatzea, multinazionalen produktuak zerbit-

zatzea tokiko produktuen ordez…

Lehenengo kontraesana txosnek gehienbat

alkoholaren kontsumo masiboan oinarritzen

direla da. Horrek herri mugimendu gehienen

idealen kontra doa, gehienek uste dutelako

egiten dugunaz kontziente izan behar garela

momentu oro. Gainera alkoholaren kontsu-

mo masiboarekin liskarrak eta sexu erasoak

izateko aukerak areagotzen dira.

Aurrekoarekin lotuta, txosnek eta gaur egun-

go jaiek kontsumismoa bultzatzen dute.

Horrek ere herri mugimendu gehiengoaren

idealen kontra doa, batez ere sistemaren

behar bat delako eta alienazioa sortzen due-

lako. Jendarteak horren ondorioz nahi

duena, edo sistemak sortzen dituen nahi falt-

suak, berehala nahi duelako espazio guztietan.

Gainera kontsumismo horrek ingurunean kalte izugarria sortzen du. Bakarrik

txosnek eta

gaur egungo jaiek

kontsumismoa

bultzatzen dute.

Horrek ere

herri mugimendu

gehiengoaren

idealen

kontra doa,

batez ere

sistemaren

behar bat delako

eta alienazioa

sortzen duelako.

20

bermatze aldera eta ez interes ekonomiko jakin batzuen defentsan

aritzeko, gureak badira ere. Gai garrantzitsuegia da poliziaren esku

uzteko. Jaien eta edozein gune askeren kontrola herriaren ardura da.

Instituzioen papera ahal

bezain beste gutxitzea

helburu dugula esanda

ere, ezin dugu ahaztu

herritarrok mantentzen

ditugula instituzioak, eta

bertan kudeatzen diren

baliabideak publikoak

direla. Hein horretan, ins-

tituzioak eskura dituen

baliabideak edota hauek

izateko parada herritarron

mesedetan, eta beraz

jaien antolakuntzaren

mesedetan, egon behar

dutela. Guzti hau egia

bada ere, ezin dugu ahaz-

tu zapaltzen gaituen siste-

maren instituzioak direla,

edozein delarik ere insti-

tuzioetan dagoen alderdi

politikoa.

Gure jai ereduarekin,

beste helburu batzuen

artean, herri boterea iru-

dikatzen eta garatzen hasi

nahi baldin badugu, instituzioekiko harremana jaien antolakuntzaren

independentzian oinarritu beharko da. Beti ere lekuan lekuko indar

harremanetan, gaitasunean, kontzientzia mailan azken finean erreali-

tatean oinarrituz. Hori bai pausu taktikoak helburu estrategikoetan

itxuraldatu gabe, hau da, markatzen ditugun helburuen iparra galdu

barik.

segurtasuna,

hau da,

edozein motako

erasotik

(emakumeen kontrakoak,

homofoboak,

arrazistak...)

libre egongo den

gunea sortzeko

ahalegina.

Gai garrantzitsuegia da

poliziaren esku uzteko.

Jaien eta

edozein gune askeren

kontrola herriaren

ardura da.

20

bermatze aldera eta ez interes ekonomiko jakin batzuen defentsan

aritzeko, gureak badira ere. Gai garrantzitsuegia da poliziaren esku

uzteko. Jaien eta edozein gune askeren kontrola herriaren ardura da.

Instituzioen papera ahal

bezain beste gutxitzea

helburu dugula esanda

ere, ezin dugu ahaztu

herritarrok mantentzen

ditugula instituzioak, eta

bertan kudeatzen diren

baliabideak publikoak

direla. Hein horretan, ins-

tituzioak eskura dituen

baliabideak edota hauek

izateko parada herritarron

mesedetan, eta beraz

jaien antolakuntzaren

mesedetan, egon behar

dutela. Guzti hau egia

bada ere, ezin dugu ahaz-

tu zapaltzen gaituen siste-

maren instituzioak direla,

edozein delarik ere insti-

tuzioetan dagoen alderdi

politikoa.

Gure jai ereduarekin,

beste helburu batzuen

artean, herri boterea iru-

dikatzen eta garatzen hasi

nahi baldin badugu, instituzioekiko harremana jaien antolakuntzaren

independentzian oinarritu beharko da. Beti ere lekuan lekuko indar

harremanetan, gaitasunean, kontzientzia mailan azken finean erreali-

tatean oinarrituz. Hori bai pausu taktikoak helburu estrategikoetan

itxuraldatu gabe, hau da, markatzen ditugun helburuen iparra galdu

barik.

segurtasuna,

hau da,

edozein motako

erasotik

(emakumeen kontrakoak,

homofoboak,

arrazistak...)

libre egongo den

gunea sortzeko

ahalegina.

Gai garrantzitsuegia da

poliziaren esku uzteko.

Jaien eta

edozein gune askeren

kontrola herriaren

ardura da.

1922

diren hainbat azpiegitura lortzeko erraztasunak edo trabak jarri ditzake.

Guzti hau kontuan izanda eta aurreko artikuluetan zehaztutako autogestioaren

bideari helduta, jaien antolakuntzan gure jarduna instituzioen papera ahal

bezain beste gutxitzera (desagerraraztera ahal izanez gero) bideratu beharko

litzateke. Instituzioei exijitu beharreko gutxienekoa oztopoak ez jartzea litzate-

ke: baimenak ez ematea, kontrol itogarria, isunak, azpiegitura lortzeko trabak.

Eta oztopo guzti hauek betearazten

dituzten segurtasun indarrak ezin ditu-

gu aipatu gabe utzi. Esperientziak era-

kutsi digu poliziak jaiak baldintzatzeko

gaitasun handia daukala (presoen

argazkiak, presio eta probokazioak...),

batzuetan epaitegien laguntzarekin

(Txori barrote eta Kaskagorri). Kasu

askotan esku-hartzea ekiditea ez da

gure esku egongo, baina egoera kude-

atzeko ardura bai. Beste batzuetan

ordea, jai antolatzaileen esku egon dai-

teke presentzia polizialaren inguruan

erabakitzea.

Edozein dela kasua ere, paperen bat al

dauka poliziak jaietan? Beharrezkoa al

da? Jaiak gune aske bezala irudikatzen

baldin baditugu, gure ustez erantzuna

argia da, ez. Sistema kapitalistaren

balioekin bateraezinak dira jai herri-

koiak, eta segurtasun indarrak orden

kapitalistaren zaindariak diren heine-

an, gure jaietan ezin dute lekurik izan.

Baina, guk beteko dugu orduan poliziaren papera? Ez da gure nahia. Eta horrek

jai guneak segurtasun gabeko guneak bihurtzen ditu? Jaien antolakuntzaren

barnean kudeatu beharreko beste lan bat bezala irudikatzen dugu guk segurta-

suna, hau da, edozein motako erasotik (emakumeen kontrakoak, homofoboak,

arrazistak...) libre egongo den gunea sortzeko ahalegina. Beti ere segurtasuna

jaien antolakuntzan

gure jarduna

instituzioen papera

ahal bezain beste

gutxitzera

(desagerraraztera

ahal izanez gero)

bideratu beharko

litzateke.

Instituzioei

exijitu beharreko

gutxienekoa

oztopoak ez jartzea

litzateke

Lehen aipatu dugun bezala herri mugimenduak jaiak erabiltzen ditu urte osoko

jardun politikoa finantzatzeko. Horrek batzuetan kontraesanak sor ditzake tal-

dearen barnean dirua lortzearen helburua, koherentzia mantentzearen helbu-

ruaren gainetik kokatzen denean.

Jaietako finantzaketa tresnarik ezagunena

eta erabiliena txosna da. Horrek askotan dro-

gen kontsumo ez arduratsua bultzatzea

ekartzen du, jendarte kontsumista bat bult-

zatzea, multinazionalen produktuak zerbit-

zatzea tokiko produktuen ordez…

Lehenengo kontraesana txosnek gehienbat

alkoholaren kontsumo masiboan oinarritzen

direla da. Horrek herri mugimendu gehienen

idealen kontra doa, gehienek uste dutelako

egiten dugunaz kontziente izan behar garela

momentu oro. Gainera alkoholaren kontsu-

mo masiboarekin liskarrak eta sexu erasoak

izateko aukerak areagotzen dira.

Aurrekoarekin lotuta, txosnek eta gaur egun-

go jaiek kontsumismoa bultzatzen dute.

Horrek ere herri mugimendu gehiengoaren

idealen kontra doa, batez ere sistemaren

behar bat delako eta alienazioa sortzen due-

lako. Jendarteak horren ondorioz nahi

duena, edo sistemak sortzen dituen nahi falt-

suak, berehala nahi duelako espazio guztietan.

Gainera kontsumismo horrek ingurunean kalte izugarria sortzen du. Bakarrik

txosnek eta

gaur egungo jaiek

kontsumismoa

bultzatzen dute.

Horrek ere

herri mugimendu

gehiengoaren

idealen

kontra doa,

batez ere

sistemaren

behar bat delako

eta alienazioa

sortzen duelako.

18 23

ikusi behar da nola amaitzen duten jai-guneek nahiz eta edalontzi

berrerabilgarriak erabili eta zenbat zabor sortzen den.

Horretaz aparte, txosnetan kontsumitzen diren produktuak gehiene-

tan multinazionalek ekoiztutako produktuak dira, eta hauek erosten

dira merkeagok direlako eta horrek etekin ekonomiko handiagoa sort-

zen digulako. Kasu honetan ere herri mugimenduaren gehiengoa mul-

tinazionalen kontra egonda ere, haien produktuak saltzen ditugu. Gure

herrian elikadura subiranotasuna babesten duten eta ekologistak

diren proiektu asko daudenean, gure kontra dauden multinazionalak

babesten ditugu haien produktuak salduz.

Kontraesan hauek

kudeatu eta txosnak

finantzazio bide izatea

birpentsatu behar dela

uste dugu, ezin delako

urte osoan zehar zer-

bait aldarrikatu eta

gero jaietan ekintzekin

kontrakoa egin.

Kontraesanei aurre

egiteko, aldaketak egin

behar dira. Eta horre-

tarako, askotan beste

herrietako esperientziei erreparatzea oso aberasgarria izan daiteke.

Izan ere, jaietan eta jaietatik kanpo finantzatzeko beste era asko

daude: bazkariak eta afariak zerbitzatzea bertoko produktuekin, mate-

riala saltzea… Eredu hauek kontraesan batzuk arintzen dituzte eta

koherentzia pixka bat gehiago izatea ahalbidetzen dezakete.

Lehen esan dugun bezala, batzuetan jaiak finantzazio iturri bezala ikus-

ten ditugu eta horrek kontraesanetan sartzea dakar. Dirua lortzen

badugu hobeto, baina jendarte honetan finantzazioa helburu bat

bada, helburu hori helburu nagusia bilakatzea oso erraza da, eragileek

diru horretariko dependentzia sor ditzaketelako.

Jai ereduaren hainbat gako aipatu eta hausnartu dira jada, baina jaien antola-

kuntzaren inguruan hitz egitean ezinezkoa da instituzio publikoekiko harrema-

na ez lantzea.

Mahai gainean jarri

beharreko lehenengo

faktorea Euskal Herrian

bizi ditugun errealitate

desberdinak dira.

Desberdintasunak insti-

tuzioekiko harremana

pentsatzeko hainbat

alderditan ematen dira:

jaien antolakuntzan ins-

tituzioek betetzen duten

papera (bat ere ez,

lagundu, trabak jarri,

dena antolatu); institu-

zioaren gidaritzan dago-

en alderdi politikoaren jokabidea; baldintzatzeko, behartzeko herri mugimen-

duak daukan indarra; udalerriaren tamaina (Bilboko jaiak eta Bilboko auzo txiki

bateko jaiak ez dira gauza bera); jaietan biltzen den jende kopurua (tamaina

berdina edo oso antzekoa izanda ez da gauza bera Lekeitioko Antzarrak eta

Galdakaoko jaiak); instituzioek eta sistema berak izan ditzaketen interesak jai

zehatz batzuen oihartzuna dela eta edo lekuaren errealitate sozio-politikoaren

araberako erabaki hartzeak (Deustuko jaiekiko udaletxeak daukan zorroztasu-

na ez da Bilboko hainbat auzotan ematen).

Edozein dela errealitatea ere, instituzioen eragina handia izan daiteke jaiak

antolatzeko garaian: espazioak erabiltzeko baimenak instituzioen esku daude;

ordutegiak markatzeko eskumena ere instituzioen esku dago; beharrezkoak

17

ustiaturik). Bestalde, burujabetza profitatuz independentzia handia lor

dezakegu instituzioen mendekotasunetik ateratzeko.

Ernesto (Che) Guevarak esaten zuen borondatezko lana kontzientzia

sortzeko eskola bat dela eta faktore nagusiena kontzientziaren gara-

penean. Askotan gure lana soilik kanpoko emaitzak baloratuz neurtzen

dugu (jende asko etorri da? Dirua atera da?) baina barneko garapena-

ren garrantzia baztertzen dugu. Sortzen eta indartzen diren harrema-

nak, lan egin dugunok ikasi duguna eta zenbat hobetu diren kolektibo-

ak adibidez, kontuan hartu beharreko faktoreak dira.

Barne mailan

autogestioa

eta boronda-

tezko lana

baloratzea-

ren garrant-

zia ikusi

behar dugu,

eta ez hori

b a k a r r i k ,

k a n p o r a

adierazteko

gai izan

behar dugu. Askotan kanpoko jendeak ez du jakiten gure lana nolakoa

den ezta zergatik edo zertarako egiten dugun. Zenbat pertsonak uste

dute txosnan txanda egiten daudenek dirua irabazten dutela?Gure

lana harrotasunez erakutsi behar dugu, besteek balora dezaten eta

alaitasunez gurekin parte hartu nahi dezaten.

Eremu honetan, jai eremuan, gure lanarekin disfrutatzeak garrantzi

handia du eta oso garrantzitsua da ere alaitasunez hori gizarteari era-

kustea. Herriarekin lotura estua lortzeko eta proiektu erakargarriak

garatzeko gu geuk disfruta dezagun ezinbestekoa da. Kezkak, beldu-

rrak, urduritasuna, amorrua eta gauza asko gehiago pairatuko ditugu,

militantziaren zati bat da eta, baina sufrituko dugu merezi duela eta

horietan sinesten dugula jakinez.

24

Eta drogak? Ezinezkoa da herri eta auzoetako jaiez hitz egitea drogak aipatu

gabe, argi dago. Baina zer dira drogak? Jar dezagun oinarri bat. Drogak, oroko-

rrean, gorputzetik kanpo dauden substantziak dira eta kontzientziaren egoera

moldatzeko gaitasuna dute hartzen ditugune-

an, jardunaldietan Aitor Aspuruk –Drogas,

capitalismo y movimientos radicales liburuaren

egilea- argitu zuen moduan. Beraz, drogen

barruan sartuko genituzke tabakoa, alkohola

eta psikofarmakoak ere, ez bakarrik ilegalak

deritzen drogak. Argipen hau egin ondoren

beste ezaugarri bat zehaztu beharrean gaude.

Drogak historia guztian zehar presente egon

diren sustantziak dira, eta erabilera sozial, tera-

peutiko edo erlijioso anitzak izan dituzte jen-

darte, kultura eta eremu geografiko ezberdine-

tan.

Esan genezake orduan drogak ez direla onak

edo txarrak berez, gizarteak ematen dien erabi-

lera da txar edo on bihurtzen dituenak, edo

hobe esanda, erabilerak dira txarrak edo onak

izan daitezkeenak. Artikulu honetan ez gara

sartuko drogen kontsumoak gizabanakoetan

izan ditzakeen ondorioetan (ez garrantzia kent-

zen diegulako), oraingoan jaiak ardatz hartuta,

drogen erabilera kolektiboei eta erabilera

hauek izan ditzaketen ondorio kolektiboei

erreparatuko diegu. Galdera beraz hau da: ze

erabilera egiten dugu gure jaietan? Aberastu edo amildu egiten gaitu?

Esan dugun moduan drogak, jaiak bezala, aisialdirako eremua izan dira asko-

orain arteko

droga kontsumo

altuena

ematen ari da

momentuan,

zerk ahalbidetzen

du hori?

Sistema

kapitalistaren

zigilu diren

abiadura,

ustiapen basatia,

mugikortasuna

eta kontsumo

neurrigabeak

16 25

tan; drogen erabilera sozialak pisu asko izan du eta badu. Harremanak

egiteko, astean zehar pilatutako nekea lausotzeko, finean ebaditzeko,

ihes egiteko, deskonektatzeko. Egun, ordea, muturreraino eraman da

drogen kontsumoa sistematizatuz, apatia eta satisfazio sentsazio falt-

sua sustatuz. Esaten dute orain arteko droga kontsumo altuena ema-

ten ari dela momentuan, zerk ahalbidetzen du hori? Sistema kapitalis-

taren zigilu diren abiadura, ustiapen basatia, mugikortasuna eta kont-

sumo neurrigabeak. Droga legal zein ilegalen atzean dagoen negozioaz

gain etekin soziala ere ateratzen

du kapitalismoak. Drogen erabi-

lera soziala jada ez da herria egi-

tea, ez da sozializazioa, ez da

normaltasunarekin etetea; dro-

gak gure egunerokotasunaren

parte diren momentutik efektu

sedantea, lasaigarria, hartzen

dute. Lanean edo drogatuta

nahi gaituzte, lanean edo lotan.

Gure jaietan ematen den kontsumo konpultsiboa astebururo gertat-

zen denaren isla baino ez da. Alkohola finantziazio iturri nagusitzat

dugun honetan alkoholaren kontsumoa sustatzen dugu herri mugi-

menduek, eta honekin lotuta kontsumo arduragabea eta gehiegizkoa,

gaua jaietako espazio zentral bilakatzea, droga ilegalak kontsumitzea;

eta nola ez, desfasean murgildurik denak balio duenez, emakumeen-

ganako indarkeria mota guztiak ematen dira jai eremuetan.

Salbuespen askorekin, baina gure jaiek ere sistema kapitalistaren

mesedetan jarduten dute.

Jai herrikoak, herria egiteko, harremanak sendotzeko, ondo pasatzeko,

autogestioa eta antolakuntza praktikan jartzeko eta espazio askeak

sortzeko izatea nahi izatekotan berrikusi beharko genuke zenbat etekin

ateratzen dugun alkohola eta gaua jaietako ardatz bilakatzerakoan eta

zenbat kalte eragiten dion eskuartean dugun suntsitze eta eraikitze

prozesuari, eta ezinbestean prozesua bera bezain garrantzitsua den

subjektuari. Guk ahalbidetzen dugu jaiak espazio aske eta askatzaileak

izan beharrean sistemaren beste pieza bat izatea, eta gu gara hori sai-

hestu dezakegunak.

diak, arazoek, nekeak, malkoek eta irribarreek... sare soziala indartzen lagunt-

zen baitute eta sare horrek sortzen baitu herri mugimenduaren oinarria. Lanari

esker beste esparruetako jendea ezagutzen dugu eta konfiantzazko harrema-

nak sortzen ditugu.

Baina guzti hau bizirik mantentzeko

errealitatea ulertzeko gai izan behar

dugu eta hausnarketa on batetik abia-

tu behar gara jai eredu egoki bat pro-

posatzeko. Eta horrek ez du esan nahi

jai eredua errealitatera moldatu behar

dugunik kapitalismoan sartuz, baizik

eta jai eredua egokitu behar dugula

errealitatea aldatzeko.

Jai eremua kontra-botere gune bat

izaten jarrai dezan etengabe egokitu

behar dugu, soilik konfort zonaldetik

ateratzen garenean ematen baititugu

aurrerapausoak. Une horietan kon-

traesanak areagotzen dira eta kon-

frontazioak sortzen, bai barne mailan

bai kanpoan. Mugimendua dagoene-

an saihetsezinak dira hauek eta ondo

kudeatzen eta hausnartzen badira jai

ereduaren etorkizuna bide onera

joango da.

Testuinguru honetan autogestioa jai

ereduaren gako bilakatzen da.

Merkatu kapitalistaren aurrean eta

esfortzu minimoaren kulturaren

aurrean borondatezko lanak elkarta-

sunezko ekoizpen eredu independen-

te bat sortzen du. Bi kolpe ematen diz-

kio kapitalismoari, alde batetik harre-

man kapitalistak desegiten ditu (eredu

honetan ez dago ez ustiatzailerik ez

errealitatea

ulertzeko

gai izan behar dugu

eta hausnarketa

on batetik

abiatu behar gara

jai eredu egoki bat

proposatzeko.

Eta horrek

ez du esan nahi

jai eredua

errealitatera

moldatu

behar dugunik

kapitalismoan sartuz,

baizik eta jai

eredua egokitu

behar dugula

errealitatea

aldatzeko

Gaur egun jai herrikoien eragile garrantzitsuena herri mugimendua da, beraz,

sekulako erantzukizuna daukagu. Baina aldi berean, jai eredua bideratzeko gai-

tasuna ere badugu. Herri mugimenduaren jaiekiko harremana hain da estua

non ezin ditugun gauzak lehen egiten ziren moduan egin “beti horrela izan

delako”. Zein motatako jai eredua eraiki nahi dugun gure esku dago eta bere

etorkizuna ona izan dadin gure ardura da. Begiak ixtea eta ardura hori ez hart-

zea Euskal Herriari oso garesti atera ahal zaion koldarkeria da. Beraz, ezin dugu

onartu gogogabetasun hori.

Oinordetzan jaso

dugun jai eredua

autogestioan oina-

rritzen da eta horri

ezin diogu uko

egin. Ezaugarri

hauek jai eredua

gune librea bihurt-

zen dute, zeinetan

kolektiboek haien

ikuspegia prakti-

kan jar dezakete.

Hori eginez, nola

ez, kontraesanak

eta oztopokoak topatzen dituzte. Izan ere, jaien antolaketa errealitatearen isla

da eta hor kolektiboek zein militanteok aurrera pausoak eman eta asko ikas

dezakegu.

Jai herrikoien ereduak, autogestioa oinarritzat hartuta, beste motako kolektibo

zein pertsonekin lan egitera behartzen gaitu. Ziur aski eremu hau ez balego ez

genuke izango harreman hauek egiteko horrelako aukerarik, beraz, gune hone-

taz baliatu behar gara. Eremu honek ahalmen izugarria dauka, lan guztiak, izer-

15

27

“Ze talde da hori? Euren etxeetan ere ez dituzte ezagutzen, seguru”, “Joder

urtero talde berdina, fijo kriston dirutza kobratzen dutela gainera!”, “...eta atzo

txosnetan jarri zuten musika? Baina nork aukeratu zuen?”. Ezagunak egiten

zaizkigu iritzi hauek, denok dugu zerbait esateko jaietako musikaren inguruan.

Musika momentu oro entzuten da jaietan, txosnako bafleetatik, eszenatokie-

tan, kaleetan zehar. Jaien parte garrantzitsua da eta aintzakotzat hartu beha-

rreko esparru bat da jaiak antolatzerako orduan.

Jaiak finantziazio iturri bat dira, bai,

baina gure aldarriak kaleratzeko baliaga-

rriak ere badira sistema kapitalistak salt-

zen digun jai ereduaren alternatiba bat

izan nahi duten era berean. Hala ere

diruaren beharrak erabakiak irizpide

komertzialen arabera hartzera eramaten

gaitu askotan, hausnarketa politikoa

alde batera uzten delarik; honek guztiak

ezinbestean baldintzatzen ditu musika-

ren inguruan hartzen diren erabakiak.

Baina dirua ez da izaten oztopo bakarra,

denbora faltak ere ez digu uzten musika-

ri merezi duen arreta ematen. Jardunaldietan aipatu zen moduan Jai Batzorde

batzuetan eragileen artean banatzen da, adibidez, gau bakoitzean txosnetan

jarriko den musika aukeratzeko ardura. Mota honetako irtenbideek zaildu egi-

ten dute eraldaketarako potentziala duten jardunak era indartsu baten inplan-

tatzea. Eztabaida eta erabaki kolektibo bat izatetik jai batzordea osatzen duten

eragileen –edo kide baten- erabaki indibidual bat izatera igarotzen da musika-

ren aukeraketa, ardura laxo bat balitz bezala!

Arazoak arazo, gehienetan onartzen dugu musikak duen garrantzia eta zentra-

diruaren beharrak

erabakiak irizpide

komertzialen arabera

hartzera eramaten

gaitu askotan,

hausnarketa politikoa

alde batera

uzten delarik

1328

joan dadin eta horrela diru-sarrerak handitu daitezen, herrikoak ber-

tan bigarren plano baten utziz.

Beraz, gaua abiapuntutzat harturik,

jaia adin tarte batera mugatzen da.

Baina guzti hau gaur egungo jendar-

te zein sistemak sortzen du.

Gazteek nahi dutena gauean topera

irten eta desfasatzea da, eta hurren-

go egunean etxean gelditu herriko

jardueretan parte hartu gabe, berri-

ro gauerako deskantsatzen. Herri

izaera galtzen ari da eta gero etain-

dibidualistagoak garen heinean

jaien helburu bakarra norberaren

dibertsio zein desfasea bilakatu

dira. Gainera, honek egunean zeha-

rreko ekintzetara jende gutxi joatea

dakar, beti gazteak edo gazte bizi-

modua daramatenak eta pentsaera

politiko antzekoetakoak, ezkertia-

rrak alegia.

Haurrentzat ere tailerrak egiten

diren arren, oso gutxi joaten dira

eta ez dira ikusgarriak izaten, haien

presentzia jaietan minimoa da. 40

urtetik gorakoekin, etorkinekin,

aitona-amonekin... berdin gertat-

zen da, ez ditugu jaietan ikusten ez

delako programazioan ahalbidetzen haiek ere jaiak haienak sentitzea.

Honen ondorioz, herri eta auzo batzuetan jaietako parte hartzea gut-

xitzen ari da. Gero eta jende gutxiago mugitzen da antolaketan, eta,

beraz, txosna zein eguneko jardueren kopurua ere gutxitu egin da leku

askotan. Hau aldatzeko bidean, uste dugu ezinbestekoa dela egungo

jai ereduaz eta etorkizunean izan nahi dugunaz hausnartzea.

herri eta auzo

batzuetan

jaietako

parte hartzea

gutxitzen ari da.

Gero eta

jende gutxiago

mugitzen da

antolaketan,

eta, beraz,

txosna zein

eguneko

jardueren

kopurua ere

gutxitu egin

da leku askotan

litatea eta arduraz erabiltzeak izan dezakeen potentziala. Hala ere

inertziak talde ezagun eta garestiak ekartzera garamatza txosnetara

jende gehiago hurbil dadin, jende gehiago = diru gehiago, hau da, alko-

hol salmenta gehiago. Eta auzo edo herriko talderen bat ekartzekotan

afaria ematea ere kosta egiten zaigu batzuetan. Ahaztu egiten zaigu

herrikoak diren taldeak herriaren bozgorailu eta isla direla. Baina jaiak

herrikoiak izatea nahi dugu e, ez

ahaztu! Feministak ere bagara, jai

parekideak nahi ditugu, eta eraso-

rik gabeak. Baina non dago sortu

eta birsortu nahi dugun imagina-

rioa, iruditegia? Zergatik ez gara saiatzen eszenatokia bezalako leku

zentral batean emakumeen presentzia bermatzen? Neska taldeak

egon badaude, gero eta gehiago gainera; bestela galdetu Emarock

proiektua gauzatu zutei. Eta zer esan txosnetako musikaz? “dale con el

latigo”, hori da egin beharko geniekeena batzuetan musika aukeratzen

dutenei (geure buruei). Musika komertzialena, sexista, erdara edo

ingeleraz ia bere osotasunean; hori da zabaldu nahi dugun musika?

Ondo pasatzeko nahi dugun musika hori da? Zergatik erreproduzitzen

dugu inposatua zaiguna, itotzen gaituena?

Irtenbidea ez da musika euskaldun iraultzaile eta feminista bakarrik

jartzea, gauza ez da talde ezagunik ez ekartzea, edo talde lokalak baka-

rrik ekartzea. Gauza da sistema erreproduzitzen duen musika ez sus-

tatzea. Musika zaintzea gure betebeharretako bat izan beharko litzate-

ke antolatzaileak garen heinean, eta helburu politiko batzuk ditugun

heinean, dela herria egitea, dela zapalkuntzarik gabeko espazioak sort-

zea. Zenbat talde lokal joko dute jaietan? Zenbat famatu? Zenbat

ordainduko zaie bakoitzari? Zenbateko aldea dago euren artean?

Emango zaizkien tratua berdin zainduko da? Zenbat emakumek joko

dute gure jaietan? Nola erabakiko da txosnetako musika? Ze onartzen

da eta zer ez? Zeintzuk dira marra gorriak? Gauaren eta eszenatokia-

ren zentralitatetik urrunduz, ikus-entzunezko beste espazio eta jardue-

ra batzuk behar ditugu? Mila dira erabakiak hartu baino lehen plantea

daitezkeen galderak, goazen erantzunak bilatu eta hauen arabera jar-

dutera, musikaren arloan zein beste edozein espresio kulturalaren

arloan. Zentsu askotan hasita dugu bidea. Inertziak eta diruak ez gait-

zala eraman gure teilatuari harriak botatzera!

Jaiak norentzat diren pentsatzerakoan beti datorkigu burura “herritik eta

herriarentzat” leloa. Ohikoa da herrikoiak izatearen aldarria egitea. Baina, jai

herrikoiak munduko edozein txokotan eman ahal dira eta jendartearen edozein

alderdik sortutakoak izan ahal dira, hots, “fiestas populares” deritzotena.

Horren adibide dugu “el toro de Tordesillas”, berez jai hau herrikoia den arren

ez du guk jarraitu nahi dugun eredua inondik inora ere bermatzen. Beraz,

“herrikoi” izena motz geratu zaigu eta “parekide, euskaldun, parte-hartzaile...”

bezalako abizenak jarri dizkiogu kontzeptu honi. Hala ere, jaiak ez dira benetan

gustatuko litzaigukeen bezain parte-hartzaile, euskaldun, parekide, ekologiko,

autogestionatu ezta herrikoiak.

U r t e e t a n

zehar eredu

bat jarraitu

izan delako,

urteekin, diru

iturriak han-

ditzeko alda-

tuz joan dena

baina gaua

erdigune beti

izan duena.

G a i n e r a ,

eredu hau ez

du herria

a r d a z t z a t

h a r t z e n .

A d i b i d e z ,

hainbatetan

gertatu izan

da jaiak jendea erakartzeko antolatzen direla, kanpoko jende ahalik eta gehien

2912

Jaiak urteetan zehar inposatutako sistema heteropatriarkalaren isla dira: dan-

borradak, alardeak... beti izan dituzte gizonezkoak erdigune edo parte hartzai-

le bakar. Azken finean, hauen bidez genero rolak mantentzen dira, tradizioaz

baliatuz diskurtso patriarkala mantentzeko.

Arestian aipatutako guztiak (drogak, desfasea, musika sexista...) txosnagunee-

tan emakumeen kontrako erasoak ematea errazten du eta honen aurrean izan

beharreko jarrera autodefentsa dela azpimarratu nahi dugu. Herri, hiri zein

auzo bakoitzean urtero kaleak eta gauak emakumezkoenak ere badirela alda-

rrikatzen den arren, oraindik ere eraso asko ematen baitira. Oso esanguratsua

da kasu honetan Iruñako adibidea, 19 urteko neska bat taldean erasotu zuten

gainera mugikorrarekin grabatuz, agresioa normaltasunez hartuz, jaien parte

balitz bezala. Urtero erasoen kontrako lana egiten bada ere, atzera pausuak

eman ari garela dirudi.

Hau ez da kointzidentzia bat, gaur egungo sistemak zein jai ereduak horretara

garamatza eta hori aldatzeko bidean emakumeen papera, parte-hartzea eta

ahotsa gidariak izan behar dira. Baina hau zaila da emakumezkoen ahotsak ez

badute garrantzi berdina jai batzordeetan edota eszenatokietan emakume

gutxi ikusten badira, azken finean neska gazteek ez dute jarraitzeko eredurik

ikusten eta ez da egoera hau normalizatzen. Gainera, hau ez da gertatzen ema-

kume musikariak ez daudelako, ezagutzen ez ditugulako baizik.

Beraz, txosnaguneak indarkeri gabeko guneak bilakatu behar ditugu, eta

denontzako baldintza berdinetan parte hartzeko aukera eskaintzeaz gain, egi-

ten diren deialdiak, irudiak, leloak, mezuak... parekidetasunaren aldeko alda-

rrikapenak egin behar dituzte. Jaiak eta ospakizunak, berdintasuna, errespe-

tua, askatasuna... gozatzeko eremuak bihurtuz. Hau da, guk nahi dugun errea-

litatea sortzeko.

11

Jaien beste helburu bat herria harremantzea da. Hau duela hamarka-

da batzuk askoz agerikoagoa zen ez zeudelako harremantzeko aukera

askorik eta horregatik herriko jaiak izugarrizko garrantzia zuten.

Betidanik, jaiak lagunak eta bikoteak bilatzeko erabili dira, horren arra-

zoia gure gizartean erabiltzen den “lubrikadore soziala” da, alkohola.

Jaietan alkohola edatean pertsonen arteko harremanak errazagoak

izatea lortzen da eta horregatik jaiak harremanak egiteko espazioa

bihurtu dira.

Horretaz aparte, jaiak ondo

pasatzeko ere erabiltzen ditu-

gu. Argi dagoenez jaien hel-

buru bat herria ondo pasat-

zea da, jaietan dagoen

eskaintza kulturalarekin eta

espazio horretan sortzen

diren harremanekin. Gainera,

jaiak urte osoan lan egin eta

geroko saria dira, jaietan urte

osoko eguneroko bizitza alde

batera uzten delako eta herriak ondo pasatzean zentratzen da.

Jaien beste helburu bat herrietan gertatzen diren gauzak ikusaraztea

da. Jaietan herri mugimenduaren aldarriak eta proposamenak adieraz-

ten dira. Jaietan herri oso batzen denez momentu oso aproposa da

aldarriak kalera ateratzeko eta urtean zehar aurrera eramaten diren

borrokak ikustarazteko. Horretaz aparte, herri mugimenduan lan egi-

ten duten pertsonak ezagutzeko eta konpartsen bidez jendea herri

mugimenduetara hurbiltzeko ere erabiltzen dira jaiak.

Gainera jaiak lekuan lekuko adierazpen artistiko eta beste adierazpen

mota batzuk ezagutzeko balio dute, adibidez, herriko musika taldeak

ezagutzeko espazio bat dira edo kirol taldeen jarduna ikusteko.

Beraz esan dezakegu jaiek gizartean paper oso garrantzitsua betetzen

dutela batez ere harremanen eta arlo sozialaren barnean. Jaiek herria

batzea lortzen dute eta horrek normalean ondorio positiboak dakart-

za.

30

Deustua goi Erdi Aroan sortu zen, Bizkaia osoan X. mendean antolatu ziren

hainbat herrixka bezala. Garai hartan Deustua gaur ezagutzen dugun espazioan

populazio gutxiko herrixka egonkorra bilakatu zen.

Lehenengo artikuluan aipatu dugun bezala,

pasa den mendeetan jaiak uztarekin oso

lotuta zeuden eta Deustua ez da salbues-

pen bat. Baina Deustua San Pedroko

Elizatepean garatzen den udalerria izanda,

elizaren parametroetan garatu izan dira

jaiak historikoki. Udaletxea bera ere behar-

tuta zegoen elizkizunetan parte hartzera

“Ordenanzas municipales de la M.N. y M.L.

Anteiglesia de Deusto de 1922”an irakurri

daitekeen bezala: El Ayuntamiento asistirá

en Corporación a las siguientes funciones

religiosas: Oficios de Año Nuevo, Corpus

Christi, San Pedro y Ofrenda, en la

Parroquial de San Pedro y Patrocinio de San

José en la capilla de Elorrieta. Asistirá ade-

más a los oficios de Jueves y Viernes Santo.

Baziren elizkizunei oso lotutako jaiak edo

ospakizunak: Virgen del Rosario, Todos los

Santos, Reyes Magos o Epifanía (1936ko

gerra baino lehen entzute handikoa), La

Candelaria (kandelak bedeinkatu), Miércoles de Ceniza, Sermones de

Cuaresma, Semana Santa, San Felicísimo, Ciclo del Corpus, San Blas… eta garai-

ko Deustuan elizak ezarritako baldintzetan ematen ziren sozializaziorako hain-

bat eta hainbat erromeria: Santa Lucía, Ofrenda a San Roke de Artxanda, San

Miguel, San Bartolomé, San Antolín (azken biak ospe handikoak eta ondoko

Deustua

San Pedroko

Elizatepean

garatzen den

udalerria izanda,

elizaren

parametroetan

garatu izan dira

jaiak historikoki.

Udaletxea bera ere

behartuta zegoen

elizkizunetan

parte hartzera

Jaiez hitz egitean uste dugu garrantzitsua dela argi izatea zeintzuk diren jaiek

dituzten helburuak, hauek argi izanda errazago izango delako jaien egoera

aztertzea eta zer aldatu behar den erabakitzea. Atal honetan kapitalak eta

patriarkatuak dituzten helburuez eta guk ditugunei buruz hitz egingo dugu.

Kapitalak eta patriarkatuak, beste

esparru guztietan bezala, bere hel-

buruak inposatu nahi ditu jai espa-

rruan ere. Esan dezakegu kapitalak

jaietan bi helburu nagusi dituela: jaia

kontsumora bideratutako espazioa

izatea eta jaiak astean zehar pilatuta-

ko tentsioa deskargatzeko mekanis-

moa izatea. Jaiek helburu sozial oso

garrantzitsua izan dute eta izaten

jarraitzen dute. gizakiaren eta jen-

darteen historian eta garapenean jaiek eta ospakizunek garrantzia handikoak

izan dira. Herri eta garai guztietan jaiak izan dira urte osoko datarik esperoe-

na. Izan ere, data berezi horiek inguruan bizi ziren pertsona guztien elkargune

bilakatzen ziren, erlazioak egiteko eta estutzeko momentuak ziren, herria egi-

teko momentuak azken finean, jaien helburu eta funtzio soziala argiki erakus-

ten duena.

Esandakoa, jaien funtzio soziala herria egitea dela alegia, herri txikietan oso

agerikoa dela pentsatzen dugu. Jaietan herri osoa batzen da bere jaiak ospat-

zeko eta era honetan herriko pertsonen arteko harremana asko estutzen da.

Gainera herriaren herri-kontzientzia indartzen da. Herri-kontzientziaren bitar-

tez herritarron arteko harremanak hurbilagoak izatea lortzen da haien arteko

elkartasuna hazteko eta sendotzeko aukerak handituz. Horrekin batera herriak

jaiak antolatzen dituenean, herriak elkarlanean aritzean herria are gehiago

batzen da.

10 31

h e r r i e t a k o

(Sondika, Leioa,

Derio, Zamudio,

Lezama, Begoña,

Bilbo eta Abanto)

gazte asko biltzen

zituztenak) eta

San Jose (Bizkaian

urteko lehenengo

e r r o m e r i a ,

Bizkaiko udalerri

askotatik jende

andana erakart-

zen zuena; meza nagusia, aurreskuaren dantza, arkumea “txosna” eta txakolie-

tan jan eta arratsaldean dantzaldi publikoa). Baina baita elizak berera eraman-

dako antzinako ohitura herritarrak: txerriaren hilketa eta ardoaren prezioa

ezartzeko data (San Martin), urteko azkeneko eguna (San Silvestre) eta lehe-

nengoa (udaletxea aukeratzen zenean), udako solstizioa (San Juan)… eta

Inauteriak bezalako jai herritar berriagoak (udaletxeak babestutako jai garrant-

zitsu hauen lehenengo erreferentziak 1827ean topatu daitezke, non lekuko

gertaerak kritika sozialaren jomuga bihurtzen ziren).

Eta nola ez zaindariaren jaiak: San Pedro. Hasiera batean elizak eta gero uda-

letxeak ordaintzen zituzten lau eguneko jaiak ziren. Hainbat jarduera egoten

ziren egun haietan: zezenketak, estropadak, nasapuntakoak (kukaña), pilota

partidak, erromeriak… 1864ean Juan Eustaquio Delmasen hitzetan San Pedro

jaietan “Casí todo el pueblo de Bilbao se traslada a la fiesta, en la que reina la

mayor fraternidad y alegría”. Ekainaren 29an Bilboko alkateak jurisdikzio eki-

taldi bat egiten zuen eta eguneko egitarauaren buru izaten zen. Deustuko

herritarrek ez zuten ekitaldi hau gustuko eta horregatik euren zaindariaren

egunean ez zuten jaietan parte hartzen.

Askotan jaietan jaiak berak antolatzeko diru bilketa ematen zen. Santa Agedan

esaterako, kantatzen zen lekuetan opariak jasotzen zituzten: txorizoak, odolos-

teak, arrautzak, intxaurrak, dirua… eta bildutakoa hurrengo igandean neskekin

askari bat eta dantzaldi pribatu bat egiteko erabiltzen zuten. San Pedroetan

berriz, elizek udalari sortzen zizkioten karga ekonomikoak zirela eta, diru-bilke-

ta eta limosna eskaerak egitera eraman zuten udala; elizak berak kritikatuko

jaiak erlazioak

egiteko eta estutzeko

momentuak ziren,

herria egiteko

momentuak

azken finean

32

zituen praktikak: Y por cuanto su Iltma. ha podido averiguar que en esta antei-

glesia con el pretexto de hacer fiesta a algunos santos está introduciendo un

abuso tan pernicioso como el de encomendar la demanda y colectación de

limosnas a mujeres mozas y las de el mejor parecer de dicha anteiglesia, las

cuales en los días de fiesta por los barrios y caserías de ella piden la limosna

valiéndose para sacarla de chanzas, inoportunaciones y llaneza con todos los

que encuentran en grande ofensa de Dios. Eta 1914ean Elizatearen kabildoak

San Joseko erromeria Aste Santu ostera pasatzera eskatzen duenean, udaletxe-

ak tradizioagatik eta diru-sarrerak izugarri jaitsiko zirela eta data mantentzea

erabaki zuen.

Primo de Riveraren diktadurapean (1923-1930) eta Bilboko alkateak berarekin

zuen adiskidetasunari esker Hiribilduaren nahi espantsionistak eta anexionis-

tak gailendu ziren eta Deustua Bilboren parte izatera igaro zen 1924ean.

Anexioa medio eta maskara eramateko debekua zela eta Inauteriak gainbehe-

ran hasi ziren. Jaiak Elizatearen eta Bilboko udaletxearen kolaborazio hitzarme-

nekin jarraitu zuten.

Frankismoaren garaian, beste hainbat eki-

men eta ohitura bezala, jaiak zentsura eta

zigorraren jomuga bilakatu ziren: Santa

Ageda susmagarria eta separatista izatea-

ren aitzakiapean zentsuratua izan zen; San

Joseko erromeria ahultzen joan zen;

Ofrenda a San Rokeko erromeria ia-ia klan-

destinitatean egiten zen, denborarekin eta

auzo eta kultur eragileen lanari esker berri-

ro ere ospetsua eta jendetsua bilakatu

arte… Garai ilun haietan jaiak mezetara eta

pilota partidetara mugatzen ziren.

Franco hil ondoren eta bizitako hamarkade-

tako errepresio basatia pairatu ondoren,

herritar kulturaren berpizte bat eman zen: Frankismoaren bukaeran Santa

Agedak garrantzia hartzen joan zen talde kultural, sozial eta politikoen elkarla-

nari esker, baita San Joseko erromeria; 1968an Olentzero Deustuko kaleetara

atera zen, Bizkaian aitzindari lanak egiten; 1977an, mugimendu kultural eta

sozialetan zebilen jende talde batek Bizkaian lehenengoetarikoak izango ziren

Franco

hil ondoren

eta bizitako

hamarkadetako

errepresio basatia

pairatu ondoren,

herritar kulturaren

berpizte bat

eman zen

33

Inauteriak berriz ere antolatzeari ekin zion, baina oraingoan data astebete

aurreratuz Tolosako Inauteri ospetsuekin bat ez egitearren.

Esan bezala garai honetan herri mugimenduak, batez ere auzo elkarteek, indar

handia batzea lortu zuen. PNVk larritasunez ikusi zuen gorakada herritarra eta

mugimendua mozten edo barrutik kontrolatzera bideratu zituen bere ahalegi-

nak; adibidez, orduko auzo elkartea desaktibatu eta Familia Batuak elkartea

bilakatu zuten.

Bihotz Alai, Menditarrak eta

batez ere La Salleko mugimen-

duak izan ziren eztanda kultu-

ral hau bideratu zutenak lehe-

nengo bizpahiru urteetan.

Hasierako eztanda gainbehe-

ran sartu eta hurrengo bi urte-

etan, PNVk udaletxearekin

elkarlanean jaien antolakunt-

za zuzentzera pasatu zen,

horretarako pertsona bat

jarriz. 1983an hainbat taldek

(Goikoalde esaterako) Deustuko beste taldeei dei egin zieten Jai Herrikoiak

berrartzera. Jarritako pertsona alde batera utziz, PNVko taldeek (ez zuten

benetako oinarri herritarrik) elkarlanera sartu eta ekidinezinezko tirabirak

sortu ziren (meza nagusia egitarauan sartu edo ez…). Elkarlana bi urtez man-

tendu zen PNVko taldeak desagertzen joan ziren bitartean.

Urte haietan jaiak San Pedro plazara bueltatu ziren. Herriaren eta herriarentza-

ko plaza berreskuratzea bilatu zen, izan ere aurreko urteetan Batzokiaren ingu-

ruan egiten baitziren. Jaiek gorakada izugarria izan zuten eta lan eskerga supo-

satzen zuten antolakuntzan zenbiltzaten bost edo sei taldeentzako. Arangoiti,

Erribera (San Pablo) eta San Pedroko jaiak data berdintsuetan ospatzen zirenez

eta batak besteak ez zapaltzearren, San Josetan jaiak ospatzeko erabakia hartu

zen San Pedroak alde batera utziz.

Denborarekin, eta diru beharrak bultzatuta, kirol taldeak (boleibol eta eskuba-

loia) batu ziren jaien antolakuntzara eta Jai Batzorde berria osatu zen. Ondoren

talde gehiago batzen joan ziren: Matxintxu euskaltegia, parrokietako taldeak,

hegemonia kulturala irabazteko zein mezu politikoa zabaltzeko erabili

zen, eta bestalde, herri borrokak finantzatzeko ere baliagarria izan zen.

Borrokaren areagotzearekin batera, behar zehatz batzuk sortzen dira

eta hauekin jaien instrumentalizazioak protagonismoa irabazten du,

herritarren parte-hartzea bigarren plano batean utziz.

Instrumentalizazio hau oso garrantzitsua izan zen ENAM-aren helburu

nagusiak (Independentzia eta sozialismoa) lortzerako orduan. Gainera,

langile klasearen eta borrokaren arteko lotura ezartzeko ere balio izan

zuen.

Urteak pasa dira eta

jende askok galdet-

zen du ia jai eredua

agortuta dagoen, eta

normala da ikusita

gaur egungo erreali-

tateak ez daukala

duela 40 urtekoare-

kin inolako zerikusi-

rik. Gaur egun, herri-

borroka ez da lehen

bezalakoa eta ez ditu

behar berdinak.

Gainera, parte-hart-

zea sustatzen ahale-

gintzen garenean ikusten dugu auzo zein herri-mugimenduek ez dute-

la 70eko hamarkadakoekin zerikusirik ez kualitatibo ez kuantitatiboki.

Herri parte-hartzearen eta autogestioaren kultura oso degradatuta

dago. Bestalde, egoera internazionala guztiz ezberdina da eta kapita-

lismoa duela 40 urte baino askoz hegemonikoagoa. Ez ditugu beste

herrialdeetan alternatibak eraikitzera animatzen gaituzten ereduak

ikusten.

Dialektikak erakusten digu dena aldatzen dela, ez dagoela ezer guztiz

egonkorra historiaren leku ez momentu batean bez, eta beti egin

duguna egiten jarraitzeak ez digu beti funtzionatuko. Gure aurrean

beldur bezain aukera beste ditugu.

8

Testuinguru honetan auzo elkarteek gaur egun jai herrikoitzat ezagutzen ditu-

gun jaiak sortu eta bultzatu zituzten. Frankismoan 40 urte pasa eta gero, jai

herrikoiak bi zentzutan askatzeko tresna bat bihurtzen ziren. Alde batetik emo-

zionalki, oinarrizko emozioak adierazteko aukera zabaltzen baitzen. Eta beste

aldetik kulturalki, euskal kulturaren eztanda sortu baitzen, bai musikalki bai

beste arlo askotan. Lehengo jai herrikoiak langile klasearen aske gune bat izan

ziren.

Oinarrizko askatasun sentimendu horrek,

ideologikoki, goi mailako erakunde eta mili-

tanteen eragina nabaritu zuen eta metaketa

horretatik gaur egungo herri mugimendua-

ren eredua sortu zen. Arlo honetan, ideolo-

gia eta konpromiso maila desberdina zeuka-

ten pertsona askok soinez soin borrokatzen

zuten helburu komun batzuk lortzeko. Herri

parte-hartzea, autogestioa eta euskal kultura

berreskuratzea eta bultzatzea helburu

garrantzitsuenak zirela esan liteke.

Lehenengo urteetan zehar auzo elkarteak

izan ziren jai herrikoiak eraikitzen zituztenak,

baina denbora gutxitan kolektibo eta era-

kunde politikoagoak zirenek lekukoa hartu

zuten eta haiek jarraitu zuten jai herrikoiei

bizitza ematen. Urte gutxitan Euskal Nazio-

Askapenerako Mugimendua (ENAM) Euskal

Herriko masa-mugimendurik garrantzitsue-

na eta herri mugimenduaren erreferentea

bilakatu zen.

80. hamarkadan gatazka soziala oso altua izan zen, trantsizioa iruzur bat zen

eta Frankismoaren Estatu egiturek aldatu gabe jarraitzen zuten. Testuinguru

honetan langile-borrokek, gatazka armatuak eta hamaika sektore-borrokek jai

ereduari eragin zioten. Borroka, arlo guztietan eman behar zen eta jaiak ez

ziren salbuespena.

Jaietan ematen zen borroka zentzu desberdinetan garatu zen. Esate baterako,

34 7

Oinarrizko

askatasun

sentimendu horrek,

ideologikoki,

goi mailako

erakunde eta

militanteen eragina

nabaritu zuen

eta metaketa

horretatik

gaur egungo herri

mugimenduaren

eredua sortu zen

Gazte Asanblada… Gaur egunerarte iraun duen Jai Batzordearen ere-

dua urte hauetan definitzen joan zen (taldez osatutako batzordea,

txosna jartzeko urte bateko aurretiko lana…). Talde kopurua asko hazi

zenez eta gero eta jende gehiago hurbiltzen zenez jaietara, San Pedro

plaza txiki geratu zen eta jai gunea bitan banatzea erabaki zen: plaza

egunez eta garagardotegia gauez

(gaur egun existitzen ez dena,

Euskalduna zubian zegoen).

70. hamarkadan egon zen jaiotze

gorakadak jendez betetzen joan zen

gaueko jai gunea batez ere. Jaien

antolakuntzan ari ziren talde askok

larritasunez ikusten hasi ziren jaiak

gauean zentratzearen errealitatea

eta eguneko egitaraua indartzen

saiatu ziren ekintza berriekin eta

antzinakoak berreskuratuz: herri

bazkariak, erromeriak, emakumeen

aurreskua, erraldoiak, Deustuko

alkatearen ibilbidea, konpartsen

arteko jolasak… Baina auzokideen

kexak biderkatzen ziren eta

Deustuko soziologian oinarrituz,

udaletxeak gaur egun oso ezagunak

ditugun trabak jartzen hasi zen:

traba administratiboak, aseguruen

beharra (ekimen pribatuak bezala tratatuz jaiak), ordutegi zorrotzak,

urtebete bakarrik iraun zuen dekretu bidez jaientzako asteburu bakar

bat ezartzea (Jai Batzordeak bultzatutako mobilizazioek gelditua)…

Erasoak eraso eta gertatutakoak gertatu, Deustuan Jai Batzordea

errespetu handia izan duen eragilea izan da, batez ere Deustuk izan

duen espazio aberatsena eta ikuspegi ideologiko desberdinak batu

dituena izan delako. Horrek noski eztabaidak biderkatu izan ditu (pre-

soak…), baina beti komuneko gutxienekoak adostera heldu izan da

(euskal kultura bultzatzea, emakumeen aurkako indarkeriaren salake-

ta…).

Deustuan

Jai Batzordea

errespetu handia

izan duen

eragilea izan da,

batez ere

Deustuk izan duen

espazio aberatsena

eta ikuspegi

ideologiko

desberdinak

batu dituena

izan delako

6

Gaur egun Euskal Herrian ezagutzen dugun jai eredua, nahiz eta imajinario

kolektiboan betikoa izan, 70reko hamarkadaren bukaeran sortu zen, Francoren

hilzoriaren urteetan. Nola ez, bere izaera momentu horretako egoera soziopo-

litikoaren ondorio bat da. Gaurko egoera oso ezberdina da, orduko testuingu-

ruan herri mugimendua irakiten zegoen, zehazki, auzo elkarteek indar handia

zeukaten. Garai hartan auzo mugimenduan jendetzak parte hartzen zuen eta ia

auzokide guztien babesa eta ilusioa izaten zuten.

Aldi berean,

munduan zehar

herri borrokaren

egoera oso

indartsua zen.

Esaterako; ekial-

dean Sobietar

Batasuna mun-

duko bigarren

potentzia zen;

Herrialde asko

bere indepen-

dentziaren alde

b o r r o k a t z e n

z e b i l t z a n ;

Eskubide zibilak

lortzeko borroka

asko martxan

zeuden eta gerri-

lla iraultzaile pila

zabalduta zebiltzan hamaika estatutan. Jarraitzeko eredu asko zeuden eta alda-

keta gauzatzeko itxaropena giroan nabaria zen.

fagozitatu zituen data esanguratsuak. Jaiak herria egiterakoan jokat-

zen zuten paperaren garrantziaz jabeturik, jendartearen ekoizpen

material eta sinbolikoak euren mesedetan zioan baldintza eta egitura

sozialetara moldatu zituzten. Modu honetan, ospakizunek momentu-

ra arte betetzen zituzten funtzio sozialak kontrolatzea lortu zituen eli-

zak.

Historian jauzi bat eman ez

gero kapitalismoak elizak

egin zuenaren antzeko zer-

bait egin zuela esan geneza-

ke. Jaiak kapitalismoaren

parametroetan emateak sis-

tema honi komeni zaizkion

eredu, kultura eta sozializa-

zio moduen erreprodukzioa

sustatzen du. Kontsumismoa,

masa kultura, espazio publi-

koen pribatizazioa eta indibi-

dualismoa direlarik batik bat

gailentzen diren ezaugarriak.

Baina herriak berak badaki

jaien funtzio sozialaren

garrantzia neurtzen eta

hauetaz birjabetzeko ahale-

ginak konstanteak dira.

Herriak beti sortu ditu inpo-

saketetatik aldentzen diren

espazioak, eta oraingoan ere

herriaren autogestioaren,

indarraren eta elkarlanaren

isla diren Jai Herrikoiak anto-

latzen dira Euskal Herrian.

Lehen esan bezala, hauek

izango dira hain justu gure

eztabaidagaia.

536

Zein da Jai Batzordearen osaketa (taldeak, kuadrillak, norbanakoak…) eta

gaur eguneko egoera (indarra, inplikazio maila…)?

Jai batzordea zenbait eragile eta kuadrilletako ordezkariok osatzen dugu. Gaur

egun jai batzordean aktibo parte hartzen duten eragileak Pare, Berbaizu,

Arranopola, Egunsentia, Gazte Alai, Bihotz Alai eta Matxingorri dira.

Kuadrillak ere ugariak dira, hala ere, euren ordezkari bakarra dago jai batzor-

deko mahaian.

Gaur eguneko egoerari buruz, eragile kopuruari dagokionez, jai batzordeak

indarra galdu duela esan dezakegu, azkeneko urteetan zenbait baja izan baiti-

tugu, Mikeldi eta Gazte Asanblada tarteko, baita Goikoalde eta Zanpantzarrak-

en desagertzea. Honek Jai Batzordeko kideen artean lan karga handiagoa erort-

zea eragin du. Hala ere, Arranopola eta Egunsentiaren barnerapena izan dugu.

Zeintzuk dira Jai Batzordearen ahulguneak eta indarguneak?

Ahulguneetako bat Jai Batzordeko kideen profilen antzekotasuna izan daiteke

(gazte ezkertiarra ”ezker abertzalea?”), gure pentsaera eta ingurunetik harata-

go ikusteko arazoak baitugu. Bestalde, faktore ekonomikoak ere eragin handia

du, gure aurrekontu murriztura egokitu behar baikara.

Indarguneei dagokienez, gure armarik indartsuena herritik eta herriarentzako

jaietan sinisten dugula eta horretan gogotsu lan egiten dugula da.

Jai Batzordea historikoki Deustun errespetu handia eta pentsaera desberdi-

netako sentsibilidadeak batu dituen eragilea izan da. Nolakoa da gaur egune-

ko egoera?

Gaur egun ezjakintasun handia dagoela nabaritzen dugu.

Baina herriak berak

badaki jaien

funtzio sozialaren

garrantzia neurtzen eta

hauetaz birjabetzeko

ahaleginak

konstanteak dira.

Herriak beti sortu ditu

inposaketetatik

aldentzen diren

espazioak,

eta oraingoan ere

herriaren

autogestioaren,

indarraren eta

elkarlanaren isla diren

Jai Herrikoiak

antolatzen dira

Euskal Herrian.

Gai honen inguruan -jaiak- egin geni-

tuen jardunaldietan, zein zenbaki hone-

tan, erdigunean jarri eta jarriko ditugu

Jai Herrikoiak, gure jaiak. Gu geuk pres-

tatzen ditugun jaiek arlo ezberdinetan

dituzten indar-gune eta ahulguneen

inguruan hausnartzea izan dugu eta

dugu helburu. Baina nondik datoz jaiak?

Ze paper sozial, erlijiotsu edo dena dela-

koa bete dute ospakizunek historian

zehar? Zein izan da ospakizun eta jaien

bilakaera? Lagungarria delakoan goazen

ospakizunen bilakaera aztertzera egun-

go jaien inguruan hausnartzen hasi

aurretik.

Urteak eta urteak egin behar ditugu

atzera jendarte animistez hitz egiteko.

Jendarte animistetan jendartearen

ekoizpen materiala eta sinbolikoei guz-

tiz lotua zeuden jaiak. Naturaren zikloak

ziren ospakizun eta otoien ardatza:

uztaren hasiera edo bukaera eta eguzki

edo euriaren jainkoei otoiak adibidez.

Komunitatearen ordena mantentzea

zuten helburu edo funtzioa jaiek, hau

da, errutina apurtuz herria kohesionat-

zea lortzen zen ospakizunen bidez.

Kristautasunaren hedatzea eman zene-

an berriz, elizak euren intereserako

4 37

Horrez gain, gure aburuz, zenbaitetan nukleotik at daudenek jai batzordea

ezker abertzalearen barnean dagoela pentsatzen dute, mugitzen garen ingu-

ruagatik baita osatzen duten eragileengatik ere irudi hori eman baitezakegu.

Hala ere, gure helburu aniztasuna mantentzea da eta arlo horretan huts egiten

badugu, lan egin beharko dugu.

Zeintzuk dira

orain esku artean

dituzuen erron-

kak (handiak eta

txikiak)?

Gaur egun esku

artean dugun

erronkarik han-

diena jaiak Done

Petri plazara igot-

zeko eztabaida

gainditzea izango

litzateke.

Horrez gain, beste

zenbait helburu

ere baditugu:

parte hartzea handitu eta aniztasuna bultzatu, jai parekideagoak lortu, udalet-

xeak jartzen dizkigun trabak murriztu, Auzotarrokeko parte-hartzaile aktiboa

izatea…

Parte hartzea handitzeak, Jai Batzordeak antolatzen dituen ekitaldiak guk anto-

latuak direla jakinaraztean datza zentzu batean. Dauden ekitaldiak nork pres-

tatu dituen eta nola antolatu diren jakiteak indarra eman diezaguke, batez ere

Jai Batzorde batek bere auzoan duen pisua ikusarazteko eta honen beharra

dagoela bermatzeko. Nork antolatzen duen jakiteak horretara hurbiltzeko

erraztasuna ahalbidetzen dio jendeari.

Harremanik ba al daukazue beste Jai Batzorde batzuekin? Erantzuna baiez-

koa bada, ze motatako harremanak dira?

Ez, harremanik ez daukagula onartu behar dugu.

Gu geuk prestatzen

ditugun jaiek

arlo ezberdinetan

dituzten

indar-gune eta

ahulguneen

inguruan

hausnartzea izan dugu

eta dugu helburu.

Baina nondik

datoz jaiak?

Ze paper sozial,

erlijiotsu edo dena

delakoa bete dute

ospakizunek

historian zehar?

Zein izan da

ospakizun eta jaien

bilakaera?

338

Bilboko beste Jai Batzorde batzuekin Auzotarroken bidez daukagu

lotura, baina jai batzordeen arteko harremanik ez da existitzen. Gure

arteko harreman hori hartu emanaren bidez elikatu beharrean, lotsa-

turik esan dezakegu “hartzean” bakarrik oinarritzen dela gure harre-

mana, haiengandik material ugari lortzen baitugu (ekipoa eta puzga-

rriak, besteak beste), gure parte hartzea eskasa den bitartean.

Nola aurreikusten dituzue Deustuko jaiak hemetik eta hamar urtera?

Zeintzuk izango dira ezaugarri nagusiak?

Argi daukagu hamar urte barru, udaletxearen laguntzarekin edo

laguntzarik gabe, Deustuko jaiak gure herriko plazan ospatuko direla,

eta idealena litzateke plaza gurutzatzen duen 6 karrileko errepidea

desagertzea eta hainbeste desiratzen dugun plaza bateratua izatea.

Hala ere, azkeneko hau zailago ikusten dugu ez baitago gure esku

bakarrik.

Horrez gain, aurreko galderan aipatutako erronkak lortzea espero

dugu. Hau da, jai herrikoi, parekide, parte hartzaileak eta euskaldunak

lelo hutsa izan ez dadila espero dugu.

Zuen ustez zer da ezinbestekoa nahi ditugun jaiak lortzeko?

Ezinbestekoa den bakarra jai batzordea osatzen duten taldeen konpro-

mezua da. Hortaz, ezinbestekoa izango da konpromezu hori urtez urte

berriztea, gogoekin eta serioz hartzea.

Taldeek planifikazio estregikoa egin behar dute lan karga, erantzukizu-

nen banaketa egokia eta lidergoen traspasoa egoteko. Talde sendoa

eta eragileen inplikazioa egonez, nahi ditugun helburuak lortuko ditu-

gu.

Gehitu nahi duzuen guztia

MILA ESKER!

Askotan nahiz eta konturatu ez jai ereduaren egokitasunaz eztabaidatzen

dugu, txosna batean trago bat hartzean adibidez; Zirikatzen! Kolektiboan gau-

denok eztabaida horretarako tresna gehiago eskuratuko eta eskaini nahiko

genituzke zenbakiaren bitartez.

Ia 40 urte pasa dira gaur egungo jai eredua jaio zenetik eta bai jendartea bai

borroka moldeak aldatu direla ikusgai dugu. Hala ere badirudi aldaketa hori jai

esparrura eramaten ez dugula jakin. Maiz horren kontraesanak sufritzen ditu-

gu, beldurtuta begiratzen diogu geroari eta ikaratuta iraganean funtzionatzen

zuen ereduei eusten diegu. Dena dela, beldurra ematen digun arren denok

dakigu gauza berriak sortu behar ditugula eta horretarako oinarri batzuk fin-

katzea oso onuragarria izan daiteke.

Erronka honen aurrean, gaia lantzen hasterakoan, amildegi sakon bat aurkitu

genuen. Normalean zenbaki berria hasi aurretik barne trebakuntzarako lanak

egiten ditugu, baina gai honen inguruko erantzunak aurkitzea zailegia egin zit-

zaigunez ordena aldatzea erabaki genuen gaia jorratzeko. Beraz jaien gaia

jorratzerakoan jardunaldiak antolatu eta gauzatu genituen fantzinea argitaratu

baino lehen.

Lau jardunaldi izan genituen, lau izenburu: Drogak, Musika, Auzo eta herri txi-

kien jai eredua eta Jai eredua hiriburuetan. Jardunaldi hauetan orain arte era-

bili ez genuen beste parte-hartze modu bat erabili genuen, hizlari eta ikusleez

gain bideoen bidez bertaratu ezin izan zirenen iritziak ekarri genituen Deustuko

Gazte Lokalera. Parte hartu duzuenei bihotzez eskerrak!

Jardunaldietako eztabaida eta ekarpenekin osatu dugu eskuetan duzun zenba-

kia. Zoritxarrez ez dugu topatu konponbide miragarririk baina hor uzten ditugu

gutxienez eztabaidarako gako batzuk. Gure jai eredua den erronka kolektiboa-

ri ekarpena egin nahian hemen duzue kolektiboan eginiko hausnarketa hau.

Gora Jai Herrikoak!

JAI EREDUAZ HAUSNARTZEN

Jai ereduaz hausnartzen.........................................3

Ospakizunen bilakaera...........................................4

Aldaketa sozio-politikoaren eragina.....................6

Jaiak zertarako?....................................................10

Herritik eta herriarentzat.....................................12

Autogestioa eta herri mugimendua.....................15

Instituzioak..........................................................18

Finantziazioa........................................................22

Drogak..................................................................24

Musika.................................................................27

Parekidetasuna....................................................29

Deustuko jaien historia........................................30

Elkarrizketa: Deustuko Jai Batzordea....................36