Kamararen aurrean egote horrek kezkatzen nau.
Argazkituak izango garela dakigunean, sortu nahi dugun irudiaren
arabera aldatzen dugu gure jarrera“la imagen que generamos” gure
posea.
Norbait niri begira dagoela pentsatzea gustuko dut sarri.Eta
hark nola ikusten nauen imajinatzea,
kamara batekin ni grabatzen arituko balitz bezala.
Eta sentitzen dut ekintzarik xumeena ere zaila zaidala
kontrolatzen, naturaltasunez egiten jakingo ez banu bezala.
Kamara baten aurrean “ezer egin gabe” egotea zaila egiten
zaigu.Errazagoa da ekintzaren bat burutu behar badugu
edo poseren bat.Atentzioa horretan fokoratzen dugu,ekintzan
babestu egiten gara.Eta posea maskara gisa erabiltzen dugu.
argazkilari = sujetu-> argazkilari - modelo - argazkilari
modelo = objetu + sujetu
GU proiektuarekin hasi nintzenean, modeloak (ez profesionala)
galdetu zidan lehenengo gauza zera izan zen:“ze aurpegi jarri behar
dut?”
Orduantse konturatu nintzen mamia bertan zegoela,argazkitu
beharreko pertsona bera izango zela landu beharrekomateriala.
Horrela, estrategia ezberdinak erabiliz etamodeloari berari ere
bere erabakiak hartzen utziz haren posea desegiten saiatu
nintzen.
Publizitateak eta sare sozialek gidatzen duten gizarteansortzen
dugun irudia bihurtu da gure buruausterik handiena.Honen inguruko
hausnarketetan eta desegite-praktikan oinarritutako
proiektua da INpostuRA
